Was het altijd al moeilijk geweest, of was het moeilijk geworden? Ze waren nooit echt soepel geweest in de omgang met elkaars. Er leek bijna altijd wel iets geforceerds, iets gemaakts te zitten aan het gesprek. Dat lag de ene keer bij haar, de andere keer weer bij hem. Alsof ze hun muren niet durfden af te breken. Nu nog steeds; het was gewoon ongemakkelijk. Om eerlijk te zijn verwachtte ze niet dat dat snel zou veranderen. Zij had haar trots en hij had zijn trots; beiden waren gekrenkt en ondanks dat ze geen wrok tegen hem koesterde, was het toch niet helemaal koek en ei. Dat zou het ook nooit zijn. Het verleden bleef het verleden, dus gebeurd is gebeurd. Je kon nog zo vaak zeggen dat ze vrienden zouden worden, een goede, stevige vriendschap op zouden bouwen; die vriendschap was niet gebouwd op een stevig fundament en op een gegeven moment zou de vriendschap dus verzakken. Het gordijn tussen Alejandro en haar zou waarschijnlijk nog een hele tijd blijven hangen. Als het ooit al zou optrekken, zou het waarschijnlijk ieder moment weer naar beneden kunnen vallen. Het was geen erg positieve kijk op haar huidige positie, maar niemand heeft ooit gezegd dat ze echt positief was. Was ze niet. Ze was realistisch. En dat zou ze voorlopig blijven.
Als ze dus realistisch was en zou blijven, was het niet helemaal de schuld van haar wisselvallige buien. Het plan om haar tijd hier uit te zitten en eigenlijk geen vrienden te maken had er waarschijnlijk ook wat mee te maken, aangezien ze dat in het begin wel als doelstelling had. De planeet besturen zoals het hoorde, zoveel mogelijk tijd doorbrengen op Gren en de rest van de wereld ontwijken, als dat mogelijk was. Op die manier had ze aan niemand verantwoording af te leggen. Maar toen kwam er een opvolger – Norwood – en die groeide uit tot vriend, toen kwam Flynn terug – hoewel ze dat niet erg vond – en Alejandro was er ook nog. Goed, het waren maar drie mensen, maar het waren wel drie mensen die haar nu buitengewoon goed kenden. Beter dan ze eigenlijk leuk vond. Een gordijn van mysterie hielp je beter dan een gordijn van gebeurtenissen die de situatie ongemakkelijk maakten. Plus, de vrijheid was weg. Als ze nog geheimen kon houden – ze had er nog, maar zou ze ongetwijfeld niet kunnen houden als hij er naar zou vragen – dan zou ze nog een soort van masker op kunnen zetten. Maar hij zag door maskers heen, ze zou net zo goed een glazen masker op kunnen zetten. Ze hield niet van liegen, maar als het haar de ruimte gaf, dan loog ze. Ze wilde zoveel dingen niet, moest zoveel dingen gedwongen doen. Waarom ook dit niet?
Omdat ze niet wilde liegen. Ze wilde iemand hebben die haar kende – alles van haar – zonder dat ze beïnvloedt werden door het verleden – Flynn – of haar positie – Norwood – of enig ander obstakel. Was dat de reden dat ze Alejandro’s verleden wilde kennen? Zodat ze een manier had, een excuus, om zichzelf bloot te kunnen leggen – figuurlijk dan. Dat was tegenstrijdig. Ze wilde de vrijheid van mysteriën kennen en het betrouwbare van een vriendschap. Er zat totaal geen logica in haar redenering, maar niets was logisch. Als de wereld logisch was geweest had niemand een leider nodig, waren wetenschappers werkloos en waren er geen problemen. Maar de wereld leek gebouwd te zijn op een onlogische redenering die stelde dat niets logisch was en dat de mens logica moest zien te vinden. Iedereen joeg iets ontastbaars na en zij die het leken te bereiken, bleken later ongelukkig te worden. Kijk maar naar hen, naar de zeven mensen die het ultieme levensdoel bereikt hadden. Onsterfelijkheid. Ontastbaarheid, bijna. Ze waren zowat onoverwinnelijk en toch bleken ze emotioneel brak te zijn, wankelden ze op de lijn tussen logica en waanzin. De ene had wat meer logica, de ander was een waanzinnige geweest. Maar uiteindelijk stierven ook zij; ondanks dat het niet zou mogen gebeuren. Het gebeurde. De logica was er niet.

Ze kon zijn hart horen kloppen. Een krachtig, levendig geluid. Het stelde haar gerust, net zoals haar eigen ademhaling dat altijd deed vlak voordat ze in slaap viel. Het was het soort geluid wat zowel aanwezig was als bijna niet hoorbaar, maar in de stilte die ze beiden hadden gecreëerd, galmde de hartslag haast na. Ze vond het niet onprettig. Er was dan ook een soort onttovering toen hij besloot de stilte te verbreken met het excuus dat het zo erg niet was. Ze schudde haar hoofd, keek hem niet eens aan. ‘Zo erg is het wel. Wel in de ogen van iemand die het zelf niet heeft meegemaakt.’
Het ontkennen zou toch geen zin hebben. Ze had veel meegemaakt en misschien wel ergere martelingen gezien, maar als iemand zo jong was, was iedere marteling er een die veel te heftig was. Een was er altijd een teveel. Zelf was ze oud genoeg geweest om zich tenminste nog half te verdedigen, of om eraan te proberen te ontsnappen. Alejandro was veel jonger geweest, bleek uit de verhalen. In het begin was er een soort verbond geweest tussen hun jeugden. Nu bleek het zijne erger te zijn dan het hare en was er aan haar kant eigenlijk slechts medelijden over. Ze kon zich heel goed voorstellen dat hij dat niet leuk zou vinden, maar hij was niet de baas over wat zij voelde of wilde voelen. Dat maakte ze zelf wel uit.
Na nog een stilte vroeg hij haar los te laten. Voor haar kwam de vraag nogal onverwacht; vandaar dat ze wat verdwaasd haar armen liet zakken en een stap naar achteren maakte. De lichtroze kleur op haar wangen was onmiskenbaar. ‘Ehm. Sorry. Ik dacht, misschien- Ach, laat ook maar.’ Ze beet zachtjes op haar onderlip, wist niet zo goed wat te zeggen en staarde naar de vloer. Deze hele situatie benadrukte haar conclusie alleen maar; ze waren ongemakkelijk. Dit hele gedoe was ongemakkelijk.
‘Ik wil niet verder lezen, echt niet.’ reageerde ze vlug op zijn opmerking over het dialect – ze had het wel opgemerkt aan de grammaticale constructies, maar had prima begrepen waarover hij het had. Hun talen lagen dicht bij elkaar. Maar ze wilde niet verder lezen. Dat was net zoals zeggen “Goh, ik haat naar de tandarts gaan, zal ik nog wat langer blijven zitten in de stoel?” Nee, vriendelijk bedankt. Ze keek hem oprecht aan – probeerde heel hard niet te blozen en verergerde de situatie alleen maar – waarna ze lucht naar binnen zoog en probeerde een kloppende zin te construeren. ‘Misschien is het beter als ik, ehm, ga? We hebben vast nog een hoop te doen. Ik bedoel ík heb nog een hoop te doen. Misschien jij ook, dat weet ik niet. Maar, het is echt beter als ik ga, denk ik.’ De woorden kwamen er als een lange rateling uit. Ze wilde dat het over was. Afgelopen. Klaar.

Ik wilde niet lullen. En toen ging ik dus lullen.

Waarom moesten zelfs de simpelste dingen ingewikkeld worden? Alles was zoveel gemakkelijker geweest toen ze elkaar nog net niet aanvlogen, elkaar gewoon iedere keer felle blikken geven en ervoor zorgen dat de ander in een hoekje werd geduwd. Mentaal dan. O, wat zou hij nu weer graag in zo’n hoekje willen zitten, was gemakkelijker dan dit uithouden. Wat er precies was dat hij er zoveel moeite mee had wist hij niet. Misschien omdat ze een vrouw was? Kon heel goed, hij was normaal nooit echt… Vrienden met vrouwen. Had hij ooit wel een vrouwelijke vriend gehad? Lang geleden, heel lang geleden, maar uiteindelijk bleek het toch weer zo te zijn dat zij wel meer had gewild dan enkel en alleen vriendschap. Zo zonde was het geweest. Nee, hij had niet echt een vrouwelijke vriend gehad. Tot nu dan. Oké, misschien was Lesaiah niet de allereerste: was Fealwen haar een stapje voor geweest.
Dus dan kon het daar toch al niet meer aanliggen? Fealwen was eerder geweest en bij haar was het enige probleem die vage hond geweest. Die hond die een zieke obsessie met hem had, nog aanhankelijker overkwam als Francis – wat ergens heel erg beangstigend was – en zich niet kon inhouden. De kleine vrouw scheen er echter niet veel aan te doen en lachte hem met al de plezier van de wereld uit. Als hij er zelf naar terug keek vond hij het ergens ook wel grappig, maar alsnog: op het moment zelf blijft het toch niet zo heel prettig.
Daar lag het dan dus niet aan. Waar lag het dan wel aan? Het feit dat er al wat situaties gebeurd waren hiervoor die hij gewoon niet kon vergeten. Eigenlijk kon hij niks vergeten, helemaal niks. Hoe graag hij het ook zou willen. Nee, het waren geen dingen die op zijn netvlies gebrand waren -… Oké, eentje wel. Stiekem, maar daar kwam dan weer die ontkenning bij omdat hij het niet wilde. Gewoon, omdat het helemaal zo speciaal was geweest en toch was hij weer zo kinderachtig. Ja, hij wist stiekem wel dat hij het was; maar of hij het zou toegeven? Nooit. Als je altijd maar serieus was en nooit lol maakte dan… Had je toch ook wel een heel duf leven, of lag dat nou aan hem? Daarbij wilde hij zijn kindertijd ergens nog inhalen, hoewel dit onmogelijk was. Hij kon het altijd proberen.
Wat ook weer zo vreselijk kinderachtig was, was dat hij het altijd ontkende. Dat hij kinderachtig was. Niet dat hij het zo erg vond om anderen gelijk te geven, soms wel – lag aan de situatie. Soms deed hij het ook, onterecht, omdat hij voor zijn gevoel klaar was met een discussie of wat dan ook. Sommige mensen waren gewoon zo vermoeiend en konden zich nooit bij hun verlies neerleggen. Dat is pas onvolwassen. Nee, het is niet leuk – dat snapte hij ook wel – maar als je verloren hebt is het nou eenmaal zo. Sommigen zijn nou eenmaal goed met hun woorden en zo en anderen niet. Hij hoorde bij optie twee, helaas. De tijd die hij nodig had om over een goed argument na te denken was te lang en meestal als hij dan eindelijk eentje had – dan was het al te laat. Dus begon hij maar op goed geluk met wat vage argumentjes te gooien, wetende dat hij sowieso niet veel kans had. Vroeger had hij het wel altijd goed gedaan, maar toen kwam de alcohol en tja… Dat is nou eenmaal niet zo goed voor je hersens. Niet dat hij superveel schade had opgelopen, maar er was wel schade en daar ging het om.

Nee, hij vond het niet fijn als hij geen controle had over dingen. En op het moment had hij niet eens controle over zijn eigen hartslag, te belachelijk voor woorden. Ze hadden vaker geknuffeld toch? Ja, niet superveel maar… Het was onterecht dat hij er nu zo op reageerde. Hij wilde graag haar omhelzing beantwoordden, maar het ging niet. Vandaar die lichte afstandelijkheid dus. Wat hij eraan kon doen en waarom wist hij niet. Waarom reageerde hij er nu zo vaag op en was het voorheen gewoon een koud kunstje geweest? Lag het aan het moment zelf, het feit dat alles gewoon verwarrend was op het moment of… Hij wist niet eens een derde reden.
Langzaam sloot hij zijn ogen, kon er niet tegen dat ze zo deed. Dat ze die bepaalde dingen zei. Ergens had hij dit wel zien aankomen en ergens had hij ook verwacht dat juist zij geen vorm van medelijden zou tonen. ‘Zeg dat nou niet,’ zijn stem niet meer dan een hese fluistering. Het was typerend voor mensen zoals hem om juist alles behalve medelijden op te wekken bij mensen. Wat gebeurt was, was gebeurt en daarmee uit. Je kon er niets meer aan doen, ja het was zielig en zo; maar wat wilde je ermee doen? Met medelijden kwam je nergens, gaf medelijden hem het vermogen om terug in de tijd te gaan en zijn verleden te veranderen? Nee. Hij kon er niks mee en hield er niet van als mensen het aan hem schonken, hij was niet zwak. Of ja, hij wilde het niet zijn. Medelijden was voor zwakke mensen en daarom wilde hij het niet.
Rustig opende hij zijn ogen weer wanneer ze hem los liet, hoorde haar… Onhandige, niet afgemaakte, uitleg aan over waarom ze het had gedaan. Ergens voelde hij zich schuldig, als hij die omhelzing gewoon had beantwoord hoefde zij zich nu niet zo… Zo te voelen. ‘Het is niet erg,’ met enige moeite trok hij een mond omhoog, ‘Als klein jongetje had ik het vast erg gewaardeerd, maar door de jaren heen verander je. Daarbij hoef je ook geen troostende gebaren of handelingen uit te voeren; het is lang geleden… Dingetjes zoals dat waardeer ik, maar zinvol zijn ze niet echt meer.’ Of hij had het verkeerd begrepen, of hij had gelijk. Ach, hij zou het wel zien wanneer zij er commentaar op zou geven. Dat zou ze dus enkel doen als het verkeerd was geweest.
Hij kon het niet helpen dat een frons op zijn gelaat verscheen bij het horen van haar woorden. Wat wilde ze nou? ‘Ik kan het ook wel weer opbergen als je dat liever hebt, je hoeft het niet te lezen. Je hebt het gezien en als je het niet aankunt dan hebben we pech.’ Na al zijn moeite om zichzelf zover te krijgen dat hij die papieren aan haar gaf moest ze weer zo gaan doen. Typisch vrouwen, verwarrend en onvoorspelbaar. Ze wisten nooit wat ze wilden en ze werden boos op je zonder geldige reden. En dan kwam er dat vage zinnetje in zijn hoofd, die op een bepaalde ironische manier werd gezongen: Men. We don’t know what we did, men. Waar hij dat zinnetje ooit vandaan had gehaald wist hij niet, maar op momenten zoals deze kwam het altijd gewoon weer eventjes bovendrijven.
‘Kun je alles zo wel handig dragen of moet… Ik helpen of iets in die trans?’ Als hij had gezegd: wil je er een zakje bij, had hij weer zo’n gevoel gekregen alsof hij achter de kassa stond of zo. Zijn verleden gewoon verkocht had aan iemand. Ach, zijn ziel had hij al eens verkocht – door opvolger van Deshas te worden – dus waarom zou hij zijn verleden voor zichzelf houden? Was nergens voor nodig. ‘Ik heb ook nog wel wat dingetjes te doen. Zoals… Opruimen en zo.’ Hij keek weg, liep langs haar. ‘Dan ehm… Laat ik je er maar uit?’ Ongemakkelijk. Het werd er alleen maar ongemakkelijker op en ergens had hij haar hint, als het al een hint was, wel begrepen.
Geforceerd rustig maakte hij de deur open en maakte een met zijn vrije hand een sjiek gebaartje dat het de… Exit was. ‘Het was gezellig en ik ben blij dat we… Dat we… Een etappe hebben afgesloten en aan een nieuwe zijn begonnen.’ Subtiel, dat was het. Alles ging goed en als hij gewoon nog eventjes volhield en niet weer typisch… Alejandro-ig ging doen dan kwam alles helemaal goed. Zie je wel: hij kon dit wel, dat vriendengedoe. Met Lesaiah. Het was wel mogelijk om dingen in één klap om te draaien hoor.
Een goede afsluiting van dit alles was cruciaal. Hij hoefde maar één ding verkeerd te doen, of zij hoefde maar iets fout te doen, en ze zouden weer terug bij af zijn. Maakte het hem zenuwachtig? Misschien een tikje nerveus, gewoon omdat… Nou, dat was gewoon de eigenlijke aard van het beestje. Hij was best wel een zenuwpees als het erop aankwam, maar was een meester in zijn echte gevoelens verbergen. Dus deed hij dat nu ook maar, was net zo makkelijk. Wat was belangrijk om dingen nu goed te laten aflopen? Beleefdheid. Wat kon hij daarvan maken… Een… Vriendschappelijke… Vriendschappelijke handdruk? Tja, beter iets dan iets. Wanneer de vrouw buitenstond reikte hij haar zijn vrije hand toe. ‘Op onze… Vriendschap, dan maar?’ glimlachte hij, hopend dat ze niet lichte nervositeit in zijn stem kon horen.

» Worst alinea ever ;p

Normaal hield ze zich wel een beetje in. Dan ging ze niet over op haar instincten, uitte ze haar emoties niet, want die waren vaak hevig genoeg om mensen te kwetsen – zelfs als het om positieve emoties ging. Bij Alejandro echter niet. Hij wist toch al hoe instabiel ze was. Had liegen dan nog zin? In haar ogen eigenlijk niet. In het begin had ze gedacht dat ze hem er wel van zou kunnen overtuigen dat ze sterker – mentaal sterker, niet fysiek – was dan ze echt was, maar over het algemeen had liegen geen zin. Niet tegenover Al. Wat ze zich dan wel afvroeg, is hoe hij zichzelf voorloog. Want dat deed hij duidelijk, hij was nog niet dom genoeg om echt te denken dat hij geweldig was en alles aankon. Goed, hij kwam in de buurt en in het begin had het erop geleken, maar hij zat toch op een andere plek op de intelligentiemeter. Niet abnormaal hoog nee, maar ook niet extreem laag.
Had hij niet ooit gezegd dat het moeilijk was om te liegen, tegen zichzelf? In haar ogen was het sowieso vreemd als je tegen jezelf loog omdat je de waarheid kende, dus waarom liegen, maar als je het dan toch deed, waarom moest het dan moeilijk zijn? Het was nutteloos, maar het zou net zo moeten werken als religie. Je weet hoe het echt zit, maar houd vast aan je overtuiging en op een gegeven moment ga je over een lijn en dan denk je zeker te weten dat je overtuiging of je geloof echt is en hetgeen waarvan je eerst dacht dat het echt was, niet waar. Maar dan kost dat tijd. Zou hij “moeilijk zijn” en “tijdrovend” door elkaar hebben gehaald, of zou hij door zijn eigen leugens heen zien? Nee, ze was van mening dat het makkelijker zou zijn om gewoon te accepteren wie je was en dan anderen voor te liegen, dan tegen jezelf te liegen en dan ook nog tegen anderen. Zo min mogelijk werk, alsjeblieft. Niet om lui te zijn, maar het leek haar eigenlijk best veel negativiteit.

Ze had nu al vaak genoeg in zijn bijzijn gebloosd om te weten dat hij het toch wel zag. Dat hij er niet van dacht dat het zwak was, maar het zelf ook wel eens had. Meende ze zich te herinneren. Vermoedde ze. Hoopte ze. Het was niet eens meer zo storend als het ooit was geweest, om eerlijk te zijn. Zeker als je bedacht dat ze de eerste keer neigingen gehad had om hem te slaan, waar ze nu gewoon wegkeek en ergens anders aan probeerde te denken, om de blos dan toch zo snel mogelijk te laten verdwijnen. Hij was er, goed, maar hij hoefde niet te blijven. Hoe sneller dit over was, hoe beter. Dat was de reden dat ze nu weg moest. Zodat het over zou zijn en ze de volgende keer gewoon fris en opgewekt konden beginnen. Zo opgewekt als het mogelijk was tussen hen twee.
Ze schudde haar hoofd lichtjes. ‘Ik hoef ze echt niet verder te lezen, ruim ze alsjeblieft op. Het is- Het is gewoon niet iets wat ik hoor te lezen.’ Ze wilde en durfde niet verder te lezen, maar dat zei ze er niet bij. Ergens midden in het verhaal had ze het gevoel gekregen dat ze moest overgeven. Niet omdat het specifiek erg goor was, maar de ander soort misselijkheid. Het soort dat veroorzaakt werd door de verslagen van gruwelijke dingen. ‘Het is hypocriet van me, sorry, maar ik wil echt niet verder lezen. Ik had er niet naar moeten vragen. Niet naar mogen vragen.’ Ze glimlachte een soort van, keek hem nog steeds niet aan.
Op zijn volgende vraag schudde ze als antwoord haar hoofd, keek hem heel kort aan. ‘Nee, ik heb alleen mijn jurk hier- die haal ik wel even.’ Ze draaide zich van hem weg, liep zo kalm als ze kon – de neiging om te rennen onderdrukkend – naar zijn slaapkamer, waar ze haar jurk van de grond opraapte en hem zo klein mogelijk opvouwde. Ze hoefde hem alleen maar naar haar kamer te dragen en hij woog amper iets, dus veel last was het niet. Toen ze weer terug kwam in de kamer waar ze eerder hadden gestaan, keek ze hem twijfelend aan. ‘Wil je dit ehm, terug?’ Ze gebaarde naar zichzelf, doelend op het hemd en de short die ze aanhad. Wist zij veel, misschien wilde hij ze wel terug, hadden ze emotionele waarde voor hem. Zelf had ze wel eens dat ze een jurk graag terug wilde. Gewoon, omdat het van haar was. Wat van haar was moest van haar blijven.
Uiteindelijk liep ze maar naar hem toe, haar jurk onder haar ene arm en de andere arm een beetje ongemakkelijk langs haar lichaam. Ze wist niet zo goed wat ze met die hand moest doen – het voelde awkward. ‘Eh, ja.’ antwoordde ze. Ze pakte zijn hand – die van haar moest per sé vervelend doen en trilde dus verschrikkelijk – en schudde hem. Ze had niet door hoe dicht ze op hem stond. Haar wangen waren nog steeds lichtroze, maar of het van schaamte of nervositeit was wist ze niet. ‘Op... Vriendschap. Goede vriendschap, hoop ik.’ Ze liet zijn hand los, maar ging niet echt naar achteren. ‘Nou, ehm, dag?’ Ze bewoog nog steeds niet, stond maar een beetje aan de buitenkant van de deur. Wachtend op reactie. Op iets. Zo voelde het. Alsof er iets moest gebeurde.

DAM DAM DAAAM

Dit… Hoe… Waar was hij in godsnaam mee bezig? Hij vertrouwde deze informatie niet eens aan Francis toe en nu gaf hij het enkel aan haar omdat… Omdat ze een vrouw was en dat inhield dat ze zolang zou doorgaan met, niet perse irritant doen maar… Met het doordrammen totdat ze haar zin kreeg. Dat deed iedere vrouw en als hij wel één ding in zijn leven had geleerd dan was het dat vrouwen altijd gelijk hadden en dat er een nieuwe wereldramp zou ontstaan als twee vrouwen het met elkaar oneens waren. Dat waren natuurwetten en daar moest je niet tussenkomen. Oké, soms waren er momenten dat hij gewoon wist dat hij gelijk had; maar je moest er gewoon niet tegenin gaan. Hoewel hij dat soms wel stiekem deed, maar hij kon het niet laten: de verleiding was soms te groot en hij was ook maar een simpel persoon. Een persoon dat bloot werd gelegd aan duizend en één dingen, waaronder verleidingen. Zo was die verleiding om tegen Lesaiah in te gaan, waarover het ook ging, altijd zo groot geweest dat hij er gewoon geen nee tegen had kunnen zeggen. O, dat zou wel eventjes wennen worden want die dagen waren dus voorbij.
Verdorie. Hoe langer en meer hij erover nadacht, hoe meer nadelen op zijn helft van dit alles verschenen. Was het wel zo gunstig geweest om echt te overwegen om vrienden te worden in plaats van vijanden? Oké, wat vergaderingen betreft wel en zo, maar zijn leven erbuiten… Wie weet kwam ze hem dan wel vaker opzoeken, ging ze vaker zijn privacy schenden ondanks dat ze het niet wilde weten, of zo. Wist hij veel, ze was een verwarrend persoon en hij raakte snel in de war dus ergens was het gewoon logisch dat hij iedere keer de draad kwijt raakte. Daarbij was hij ergens ook gewoon pisnijdig door dit alles, maar natuurlijk kon hij dit weer heel mooi verbergen. Mede door het feit dat er andere gevoelens waren die meer aanwezig waren dan die ene. Waarom was hij ook alweer pisnijdig? Omdat ze ervoor had gezorgd dat hij verdomd veel moeite had moeten doen om op dit punt te komen en ze dan uiteindelijk toch weer laf deed en er vanaf zag. Egoïstisch was het in zijn ogen. Als hij in haar schoenen had gestaan had hij het gewoon meegenomen, maar alsnog niet gelezen. Het gaat om het gebaar, het idee, maar nee: mevrouw denkt daar niet aan. En als hij niet zover was gekomen had hij er vast iets naars over gezegd, nu moest hij die woorden maar inslikken en ermee leven. Het verdragen, zoals hij altijd alles al verdroeg wat er op hem afkwam.
O god, wat had hij zichzelf nu weer op de hals gehaald… Grote fout, hele grote fout. Natuurlijk wilde hij dolgraag vrienden spelen en zo, maar als alles zo moeizaam moest gaan als dit dan… Dan was het enkel een kwestie van tijd of hij zou echt nog eens kwaad worden en alles eruit gooien. Misschien was er een kans dat het niet zo moeizaam zou blijven, dat hoopte hij tenminste, want anders had hij een groot probleem. Mensen hadden grenzen en hij was een mens. Als dit alles zo zou gaan dan zou hij ooit die grens bereiken en dan zou hij dus ook ooit… Echt kwaad worden door al de frustratie die zich zou opbouwen. Waarom had hij hier niet eerder aan gedacht?... Omdat hij toen nog helemaal ervan overtuigd was dat het beter was en bla bla bla, misschien was het wel één grote domme fout. Dan maar een leuk gezegde om alles te verbloemen: niet geschoten is altijd?

Natuurlijk was het vreemd dat hij het bestempelde als schattig als de vrouw bloosde. Vrouwen hoorden niet schattig te zijn en toch was ze het. Als ze zo deed. Vooral de poging om die blos te verbergen door weg te kijken zorgde voor die omschrijving. Het ergste hiervan was nog dat hij vrijwel altijd neigingen had om te glimlachen wanneer ze bloosde, om haar te laten weten dat hij het schattig vond, maar dat hoefde ze helemaal niet te weten. Dus waarom waren die neigingen er dan? Dat tintelende gevoel bij zijn mondhoeken. Het was vervelend en irritant en hij had er geen controle over, wat nog wel het ergst van alles was.
Langzaam vormde zich een frons op zijn gelaat. ‘Maar…’ kwam er nogal zwakjes over zijn lippen, ‘Je had gezegd dat vrienden dat soort dingen over elkaar moeten weten…’ Zijn stem zachtjes en hees, gaf ergens aan hoe hij zich voelde. Zoals zijn stem dat altijd deed. Onmacht, lichte frustratie, onbegrip en verward. Met grote ogen keek hij naar haar, vond het vervelend dat ze maar weg bleef kijken. ‘En wat nou als ik het je vertel? Rustig en langzaam. Je leest te snel en het is teveel informatie, dat kan ik begrijpen, maar ik… Ik…’ Je wat? Zeg het dan. ‘Als ik het nu niet met iemand deel zal ik het nooit met iemand delen en ergens denk ik dat ik…. Dat het beter is als ik het aan iemand vertel, snap je wat ik bedoel?’ Oké, dus nu ging het weer over hem. Kon het nooit over hun beiden gaan? Alles kwam zo egoïstisch over op het moment.
‘O -… Oké.’ Was en bleef zijn enige reactie op het feit dat haar jurk hier nog ergens lag. Zo kreeg hij wel eventjes een paar minuutjes om alles alvast op een rijtje te gaan zetten. Plaatste zijn hand op het bureau zodra ze weg was. Hij keek naar de papieren, wilde ze zelf eigenlijk ook niet lezen. Waarom had hij het überhaupt ooit opgeschreven? Andere hand greep naar zijn hoofd, kneep zijn ogen dicht. Hij kreeg er hoofdpijn van, de gedachte aan dat alles enkel en alleen al… De impact ervan was groter dan hij zou moeten zijn, het was ongezond. Niet dat die dingen die hij had opgeschreven doodnormaal waren, maar er moest toch wel iets van versleten zijn?... Minder erg zijn, of wat dan ook. Er was niks veranderd, helemaal niks en dat zat hem juist zo dwars. Wegrennen was niet het antwoord geweest, maar wat was het dan wel? Hij kon het niet confronteren, dat kón hij gewoon niet. Het zou er enkel en alleen voor zorgen dat hij gek werd, dat wist hij zeker.
Met een ruk keek hij op bij het horen van haar stem, keek haar met zo’n blik aan alsof ze hem op iets ergs had betrapt. Wat ergens ook zo was, maar dat hoefde zij opnieuw niet te weten. Teveel informatie was niet goed voor mensen, dat was gewoon zo. ‘Dat… Eh… Ik…’ O prachtig, hij kwam niet goed uit zijn woorden. ‘N – ee…’Of hij ooit een woord zo sloom had uitgesproken wist hij niet, maar het was vast wel een nieuw record. ‘Je mag het houden, het staat je goed en het is eens wat anders dan altijd maar een jurk. Vind je niet?’ En dat was weer onnodig geweest. Hij kon het echt niet laten, of wel soms?

Alles werd er alleen nog maar ongemakkelijker op. Waarom had hij ook manieren moeten tonen? Gewoon die hele vriendschappelijke handdruk was ongemakkelijk geweest en het feit dat hij zijn hand abnormaal langzaam liet zakken was ook vreemd geweest. Wist nog steeds niet waarom het in niet in een normaal tempo was gegaan, misschien lag het wel aan hem en kwam het bij haar wel over als normale snelheid. Wist hij veel.
Die blik. Die blik van haar kant die hij ergens te goed kende en met moeite kon negeren. Waarom had ze die blik, waarom moest ze zo naar hem kijken? Hij kon er niet tegen. Normaal zou hij de deur gewoon dicht hebben gedaan en klaar, maar hij kon zich niet bewegen. Kon niks zeggen, kon alleen maar haar aankijken en dat was het. De tegenstrijdigheid tussen wat zijn lichaam wilde doen en wat hij momenteel dacht was te groot, zorgde ervoor dat alles zich eventjes afsloot. Wat moest hij nu doen? Naar wat moest hij luisteren? Zijn gezonde verstand natuurlijk, maar het was niet genoeg. Het ging niet, niks luisterde.
Uiteindelijk won toch een van de twee en hoe dit zo kwam was een groot mysterie. Eerst niks, zette vervolgens een stap dichterbij en plaatste, zonder ook maar te letten op haar reactie, zijn hand op haar wang. Nog steeds kon hij niks zeggen, handelde vrijwel automatisch enkel en alleen door die domme blik van haar kant. Dat moment dat hij langzaam zijn lippen dichterbij de hare bracht, maar op een gegeven moment toch stopte: alsof hij zich ineens realiseerde waarmee hij bezig was. Ogen weer groot en niet maar halfopen, leek ergens geschrokken en ergens ook bang. Als hij gewoon door was gegaan was alles goed geweest, maar nu was er dat moment gekomen waarop de realisatie net iets te vroeg was gekomen en hij niet wist of hij wel door mocht gaan, want… Vrienden… Deden dit toch niet?... Of wel soms?

» KISS HIM. Ik vind dat Les het moet doen, kan ze eens op haar teentjes gaan staan :3
» Whaha, bij dat laatste wilde ik eigenlijk nog doorgaan over Francis... Maar dan werd mijn post te lang XD

Zou ze zichzelf geloofd hebben als ze dit scenario aan een jongere versie – zeg honderdnegentig, honderdtachtig jaar geleden – uitlegde? Nee, waarschijnlijk. Dan was het al onwaarschijnlijk dat ze zijn eerste advances bij hun ontmoeting had afgeslagen. Dan had zíj hém gekwetst, waar ze nu bang was geweest dat hij haar zou kwetsen. Ja, ze had haar redenen om niet romantisch met iemand verbonden te willen raken. Het was haar meisjesachtige kant die van ieder liefdesverhaal een sprookje maakte, al eindigde het tragisch. Dan bedacht ze zelf een ander einde, wist ze van zichzelf. Ook bij echte relaties. Waar het vandaan was gekomen was een mysterie omdat ze zelf ook wel eens mensen had laten vallen als bakstenen, maar ergens in haar tweehonderdendertienjarige bestaan was de knop omgegaan en was ze romantisch geworden. Ze zou het nooit aan een ander toegeven en al helemaal niet aan iemand van het mannelijk geslacht, maar het was niet te ontkennen; van de liefde had ze onmogelijke voorstellingen en dat zorgde voor een lichte bindingsangst.
Vriendschap was echter geen verbond, niet zoals romantiek dat was. Het was eerder een verdrag, een wapenstilstand, dan een contract. Beide partijen hielden zich eraan en als je van iemand hield, maakte het niet veel uit wat de andere partij deed; je hield toch wel van hem of haar. Bij vriendschap móest het van twee kanten komen, anders kon je het gewoon geen vriendschap noemen. Dus waar was ze bang voor in dit geval? Hem verliezen? Dat zou ze intussen gewend moeten zijn, het verliezen van mensen die ze als vrienden beschouwde. Ze werden allemaal ouder, gingen uiteindelijk allemaal dood. Alejandro zou dat niet doen, sterven, want hij was net als zij. Onsterfelijk, niet in staat ouder te worden. Ze ging hem niet verliezen aan de dood. Was het dan gewoon haar lichte afkeer van hem, die zich niet manifesteerde als woede maar als angst? Misschien. Het was een ingewikkeld vraagstuk waar ze eigenlijk haar hoofd helemaal niet over wilde breken. Daar was het te vroeg voor. Te vroeg op de dag en te vroeg in de vriendschap. Soms moest je je over dingen, gevoelens, het verleden heen zetten en dan kwam er uiteindelijk iets goeds uit. Of tenminste iets wat beter was dan het was in het begin. Dat zou ze nu doen, besloot ze. De zaak van haar ongemak laten rusten. Ze kwam er wel achter, ooit.

Zijn antwoord was vreemd. In haar oren dan, want ze had zelf altijd gehoord dat jurken haar beter stonden dan broeken. Ze droeg eigenlijk altijd jurken, of iets in die trant. Natuurlijk kon ze niet altijd een jurk dragen, maar meestal werd het dan gewoon een lange broek en een tuniek. Alsnog een soort van jurk, toch? Het was haar standaard kleding geweest tijdens haar training; onopvallende kleding waarin je je makkelijk kon bewegen. Ze had de broek nooit fijn gevonden, maar dat kwam omdat ze er nooit echt gewend aan was geraakt. Macht der gewoonte. Na zeventien jaar jurken dragen wist ze niet beter en vond ze broeken maar strak, bewegingsbelemmerend en ze schuurden de binnenkant van haar benen. Ze was gewoon geen fan, laten we het daarop houden.
Maar goed, Alejandro vond dat de shorts haar goed stonden. Misschien kwam het omdat het broekje kort was en je nog de onderste helft van haar tatoeage half kon ontwaren, misschien omdat het gewoon mooi was, maar hij vond het haar mooi staan. Goed, zijn mening kon ze niet veranderen, toch? Ze kon veel, maar niemand kon een individu stoppen te denken. Zij dus ook niet. Zelf vond ze de korte broek niet heel verschrikkelijk omdat hij net te weinig van haar benen bedekte om echt te schuren. Ze voelde zich in de korte broek en het simpele hemd wel erg klein, erg nietig. Niet ingewikkeld en machtig, de persoon die ze wilde voorstellen, maar heel normaal. Ze vond zichzelf zo breekbaar, zo klein, zo slank in zo weinig kleding. En waar sommige mensen dat heel mooi vonden, vond Lesaiah het zelf maar lastig en ergens ook beledigend, omdat mensen je zo snel onderschatten. ‘Oh.’ besloot ze uiteindelijk zachtjes te reageren, om hem maar niet te kwetsen, ‘Ik weet zelf niet zo goed wat ik ervan moet denken.’ Dat was waar. Ze vond het zowel een vrij gevoel om zo weinig kleding te dragen en toch bedekt te zijn, maar het ging ook totaal tegen haar gewoontes en overtuiging in. Dilemma’s dus, heerlijk. Niet over nadenken, kan altijd nog. Nu moest ze weg, naar Erdore. Naar iets wat ze wel begreep. Naar huis.

Ze verloor zich weer in zijn lichtblauwe ogen, had moeten knipperen en weg moeten gaan, maar deed het niet. De kleur van zijn ogen zorgde voor kortsluiting in haar hoofd, voor een hart wat harder bonsde dan het hoorde te doen en voor de lichtroze kleur om dieper te worden. Waarom? Er was geen antwoord op. Ze wilde dit niet en wist toch dat het iets was wat ze niet kon ontwijken. Zijn hand voelde o zo bekend aan op haar wang en haar ogen glansden lichtjes terwijl ze haar hand op zíjn wang legde, hem net iets dichterbij trok, op haar tenen ging staan en zonder na te denken haar lippen op zijn lippen drukte. Het was zo verkeerd en tegelijkertijd het enige wat ze kon bedenken wat goed was op dit moment. Ze had niet de bedoeling gehad om het meer te laten zijn maar kon het niet helpen om de lichte aanraking van lippen uit te laten lopen tot een kus waarbij ze haar beide handen op de zijkanten van zijn gezicht legde en haar ogen sloot. Was het een intuïtieve, roekeloze beslissing om hem te kussen? Ja. Zou ze er spijt van krijgen? Veel. Maar het was wel de eerste kus waar ze met haar volle gedachten bij was en waarbij ze hem niet kuste omdat ze bang was, maar omdat ze het wilde. Waarom ze het wilde wilde Lesaiah niet weten, maar het gevoel kon alleen verholpen worden door hem daadwerkelijk te kussen. Pas toen ze zijn gezicht losliet en haar gezicht terugtrok, weer op haar platte voeten ging staan, besefte ze dat ze dit niet mocht doen. Ze waren vrienden, dat hadden ze net besloten, verdomme. Waarom deed ze dit ineens?
‘Sorry,’ bracht ze uit, haar groene ogen die zijn blauwe ogen voor de laatste keer opzochten. ‘Ik- Ik- Het is gewoon dat-’ Ze brak af, raapte de spullen die ze had laten vallen op en keek weg. ‘We zijn vrienden, dus.’ excuseerde ze zich, waarna ze letterlijk de benen nam. Ze zette het gewoon op een rennen, terug naar Erdore. Niet op het tempo van iemand die aan het sprinten was, maar op het tempo van iemand die vlucht. Ze vluchtte weg. Van hem, van zichzelf, van die kus, van gevoelens. Want ja, die waren er. Maar ze wilde ze niet voelen. Weigerde. Ze hoorde zich niet zo te voelen, dat was niet het plan geweest. Waarom deed hij dat dan ook met zijn ogen, waarom waren ze blauw? Het was allemaal zijn schuld, verdomme. Allemaal. Dit hele gedoe was zijn schuld en het enige wat ze zich kon bedenken was
“Oh god, ik heb hem gekust.”

Written on this; Klik
En u mag het afsluiten~

Als hij eerlijk was wilde hij haar gewoon de kamer uitduwen, doei zeggen en dan weer gaan liggen. Waar die duizeligheid precies vandaan kwam wist hij niet en eigenlijk was het helemaal niet echt duizeligheid, meer benauwdheid. Het was iets. Wat precies wist hij niet, maar het was er gewoon en het was irritant. Dat was alles wat hij ervan wist. Wat het veroorzaakte was ook duidelijk, hoewel hij het het liefst wilde ontkennen: het lag er nogal dik bovenop, dus was hij al gestopt met het proberen voor te liegen van zichzelf. Alleen was het niet echt fijn om het te accepteren, gewoonweg omdat de reden nogal… Nou, het was gewoon verwarrend en ongemakkelijk. Dat was alles op het moment.
De ultieme acceptatie zou zijn dat hij het ook echt zou zeggen, in zijn gedachtes of hardop maakte niet uit. Ergens wilde hij dat graag bereiken, gewoon omdat hij zich dan eventjes niet meer volledig op dingen hoefde te concentreren. Dat was alles. Echt waar. Dit was alleen wel gemakkelijker gezegd dan gedaan, of gedacht. Wat maakte het ook uit, op het moment dacht hij vrij veel en tegelijkertijd toch ook weer niet. Er waren die momenten waarop hij gewoon niet dacht en dat was dan ook weer erg typisch voor hem, maar er waren ook momenten waarop hij teveel dacht en nu was het eigenlijk een mengeling van beiden. Wist hij niet meer zo goed wat het nu was en het vreemdste bleef nog dat er van die momenten waren waarop alles veel te sloom leek te gaan en een tel daarna ging alles te snel en kon hij het nauwelijks bijhouden. Alsof hij zichzelf nu bij kon houden, niet echt nee. Zijn gedachtes waren op het moment zo hectisch dat hij ze zelf niet eens snapte, dat was wel heel erg.
Oké, nou wie was de bron van dit alles? Ja, het was een wie en dat gaf hij ook eerlijk toe. Applausje voor hemzelf. Nou, kom op wie was het? Het was… Lesaiah. Dacht hij dan, het kon ook heel goed hijzelf zijn, maar de meest logische optie was de vrouw. Ondanks dat hij dat niet wilde, het lag vast ook gewoon aan het moment. Dat moest wel. Het kon enkel en alleen aan haar liggen, dat was een gedeelte dat hij niet kon accepteren. Gewoon omdat het niet hoorde. Mensen hoorden niet zo’n soort uitwerkingen te hebben op hem, niet meer en dan vooral niet vrouwen en dan vooral Lesaiah alleen niet. Dat was gewoon onmogelijk en het mocht niet. Het mocht gewoon niet, klaar. Discussie afgelopen, zo simpel was het.
Waarom hij dat niet wilde? Omdat het gewoon niet kon, zo simpel was het. Het was gewoon te absurd voor woorden.

Natuurlijk kon hij het niet laten om zo’n domme opmerking te maken. Het was onnodig en hij had zijn mond gewoon moeten houden, maar natuurlijk was het er weer uit voor hij er erg in had. Niet dat hij het soort persoon was dat altijd perse moest zeggen dat hij iets mooi vond als het zo was, maar meestal deed hij het wel. Mensen hielden van complimenten, dus waarom zou hij ze dan niet geven als hij ze niet oprecht meende? Oké, soms deed hij het om zijn zin te krijgen en dat was dan wel weer zo typisch aan zijn afkomst: hij kon zo sluw zijn als een vos. Mooi glimlachje, wat gladde woordjes en hij kreeg zo alles voor elkaar. Appeltje eitje, werkelijk. Voor hem was het no big deal, gewoon omdat hij wist hoe hij dingen moest aanpakken en ook hoe hij moest handelen. Het was een koud kunstje dat hem was geleerd. Vroeger had hij er veel moeite mee gehad, het enige waar hij over loog als kind was over het hele Sophia gebeuren. Voor de rest vertelde hij altijd de waarheid.
Echter scheen men dat onhandig te vinden en leerde men hem liegen. Door het feit dat zijn leefomgeving hem zowat dwong om houdingen van mensen te analyseren, werd hij al snel een natuurtalent. Alleen was er één klein probleempje: zijn stem. Deze liet altijd de waarheid doorschemeren en dat deed hij nu ook, hoe hard hij ook zou proberen om het te verbergen: het werd altijd wel onthult door zijn stem.
Gelukkig voor hem reageerde ze er wel normaal op. Het liefst had hij gehad dat ze het gewoon had genegeerd, maar dat kon hij moeilijk van haar vragen. Vooral als hij de vraag niet letterlijk stelde. Langzaam krulden zijn mondhoeken omhoog. ‘Tja, het is wat anders dan wat je gewend bent.’ Voor zover hij wist had hij haar alleen maar in jurken gezien… En zijn geheugen, qua beelden, was niet het slechtste. Nee, hij was geen stalker – dat soort dingen liet hij over aan Francis, hoewel het dan wel ging over Francis die hem stalkte, maar oké – maar hij had haar wel vaak gezien. Misschien iets té vaak. En juist daardoor was hij op details gaan letten, wilde hij dingen zien die hij normaal nooit zou zien: gewoon zodat hij niet verveeld raakte, want als meneer eenmaal iets saai vond dan… Dan vond hij het ook echt saai en kon je je best proberen hem weer geïnteresseerd te krijgen. Zo bestond hij de kans dat hij haar niet eens meer zou zien of horen als ze niet zo interessant was als nu. Met haar wisselvallige karakter en haar mooie benen. Ja, haar benen waren mooi. Mooier nu hij ze eens goed had kunnen bekijken, wat eigenlijk niet echt fijn was. Ze hoefde er maar achter te komen en dan zou ze zonder enige moeite haar mooie lichaam tegen hem kunnen gebruiken. Hij was en bleef een man en dat betekende dat alles op dat gebied nog steeds invloed op hem zou hebben. Hoe je het ook wendt of keert, hoeveel hij ook gewend is.

Misschien moest hij vaker de echte kleur van zijn ogen gebruiken, om de een of andere reden leken ze altijd een soort van hypnotiserend effect te hebben op anderen. Was wel handig als hij de aandacht graag wilde hebben, maar het baarde hem om het moment alleen maar zorgen. Hij wist heel zeker dat hij zijn magie onder controle had en toch… Het voelde alsof zijn ogen rood waren, maar dat waren ze dus niet. Hoe dit zo was gekomen wist hij niet, lag vast wel aan de verwarring of zo. Het was moeilijk om je goed te concentreren als er zoveel dingen gebeurden. En vooral nu was het moeilijk en daar had hij dan ook weer zelf voor gezorgd.
Er waren twee opties: verdergaan of stilstaan. Vreemd genoeg was achteruit gaan geen optie en ergens wilde hij dat ook niet, maar toch ook weer wel en… Hij wist het gewoon niet.
Wacht, wat – Hij kon het niet helpen dat zijn ogen groter waren geworden, wist niet goed wat hij moest doen. Normaal ging altijd alles automatisch, dacht hij er niet echt over na. Nu dus wel en dat was heel wat anders dan wat hij was gewend. Echter duurde het niet echt lang voordat hij zich overgaf, kon niet anders. Hij wist heel goed dat dit niet mocht, dat het een soort van verboden was geworden: maar ergens voelde het zo goed en als iets zo goed voelde dan kon het toch moeilijk slecht zijn? Of wacht, nee dingen die goed voelden konden alsnog slecht zijn. Was dit dan een van die dingen? O god, alsjeblieft laat het antwoord nee zijn, want als het wel zo was dan had hij een heel groot probleem.
Langzaam sloot hij zijn ogen, pakte met zijn vrije hand haar onderarm losjes vast. Niet omdat hij deze weg wilde trekken, zodat haar hand van zijn wang af zou komen: hij vond het prima. Het was prima zo, geweldig. Overweldigend. Waarom voelde het zo… Zo… Hij kon het niet anders beschrijven dan: wauw, op het moment. Dat zij ergens wel vrij veel, maar hij was ook overrompeld dus dat had er ook wel mee te maken.
Nee… Nee, niet weggaan. Hij wilde niet dat ze wegging, of ja… Dat ze die kus verbrak, hij wilde het niet, maar hij kon er weinig aandoen. Liet met tegenzin haar bovenarm los, zijn andere hand liet langzaam van haar wang afgleed – dat alles kwam voornamelijk door haar. Kwam voornamelijk omdat hij zich ergens verlamt voelde, maar er waren ook die tintelingen gekomen in zijn vingers. Ogen maar half open, afwezige blik. Ja, hij zat met zijn gedachtes heel ergens anders op het moment en kreeg haar woorden maar half mee. ‘Vrienden… Ja…’ fluisterde hij zachtjes.
Nog geen seconde nadat hij dat had gezegd liep ze weg, zorgde ervoor dat hij opkeek – een stap zette, probeerde tevergeefs haar arm nog vast te pakken. ‘Les-’ het moment dat hij zich realiseerde dat hij te langzaam was geweest kapte hij zichzelf af, keek een beetje dom toe hoe ze letterlijk wegrende. Zelfs toen ze al uit zijn zicht was verdwenen bleef hij staan, realiseerde zich langzaam wat er nou precies was gebeurd. Kamer in, deur achter hem dicht en rug ertegen aan. Zakte langzaam naar beneden, had het gevoel dat zijn benen het ieder moment konden begeven. ‘Ik…’ plaatste zijn beiden handen op zijn oren, ‘Ik ben een idioot…’ Hij was echt een idioot, had alles verpest. Álles. Omdat hij zich niet had kunnen inhouden, omdat hij weer zo’n domme gewoontes moest hebben – gewoon omdat hij… Omdat hij het altijd deed: dingen verpesten.

» Wlegh, slechte post :l

TOPIC UIT. TADAAH.