Wat leuk waren die poppen toch die Norwood had geplaatst. Aangezien Norwood rustig door de gangen naar het kantoor liep. Hij had Clera ook al gewaarschuwd. Hij was bloed serieus. Hij werdt op de voet gevolgd door Madeline en hij bereidde zich al voor. Hij wilde zijn hand op de klink leggen toen hij iets merkte. De deur was geblokkeerd met een barriere. Norwood keek naar Madeline. "Een barriere om het kantoor heen..." zei hij fluisterend in haar oor.

Savador ondersteunde zijn kin met een vuist en zijn felle ogen waren half dichtgeknepen op Deshas gericht. Alsof hij een vorst was. 'Laat maar komen dan,' zei hij met een zucht. 'Die splinterige slungel haalt bij mij niets uit, evenmin als Madeline zelf. Er rust een krachtveld rondom dit kantoor, alleen toegankelijk voor nuchtere mensen. Shadranen.' Savador legde het verboden boek naast zich neer en sloeg kalm een arm om Diva's schouder. 'Wees niet bang om leiding te geven, Diva,' zei Savador grijnzend zonder zijn blik van Deshas af te wenden. 'Je bent tenslotte het tweede schoolhoofd.' Hij draaide Diva's kin met duim en wijsvinger naar zich toe en drukte even een kus op haar lippen. Vervolgens gingen zijn gouden ogen naar de deur. Het zegel zat er nog steeds. Ongewenste bezoekers zouden aan de andere kant van de deur ongetwijfeld de slangenkop in het hout opmerken en weten dat er iets mis is.

(Ben eten)

Ineens rende er een jongen met blauw haar door de gangen. Hij had Madeline gezien en was er meteen achteraan gegaan. Toen hij bij de twee magicans was hijgde hij even uit. ''Ik wist dat U nooit lang zou wegblijven'' begon hij zacht en grijnsde even naar Madeline. Arthion keek haar recht aan. ''En? Heeft U me gemist tante?'' vroeg hij op dezelfde zachte fluistertoon.

''Tja logisch. Savador is niet stom. Ik zou het kantoor ook beschermen'' fluisterde Madeline terug. Ze was net aan het bedenken hoe ze nu binnen moesten komen totdat ze iemand aan hoorde komen rennen. Ze keek om en herkende Arthion direct aan zijn blauwe haar. ''Arthion. Je komt als geroepen. Je moet me helpen. Ben jij nog steeds zo goed in het forceren van sloten?'' vroeg ze zachtjes en keek hem glimlachend aan. Ze wist dat hij er wel eens voor was opgepakt vroeger vanwege inbraak maar nu zou dat juist van pas komen.

Norwood keek naar Madeline. "Nee..." zei hij zacht en kalm. "Niet doen..." zei hij. "Deshas is binnen." zei hij. Hij had zijn ogen gesloten. "Madeline ik ben blij dat je die rozen nog steeds in je kantoor hebt laten staan..." zei hij en glimlachte. Nog steeds opende hij zijn ogen niet. Hij opende ze na een tijdje. "Madeline...het is mogelijk om zelfs zonder het slot te openen de spreuk te gebruiken..." zei hij. "Maar dan zijn er wel bijwerkingen...ik ben voor een paar uur bewusteloos..." legde hij uit. Hij knikte ter bevestiging dat hij het aan kon. Maar hij moest zich eerst voor bereiden.

(Laten we ook even wachten om Savador. Anders staan er dadelijk een hoop posts en dan is hij nog niet terug.)

Savador keek abrupt op. Zijn blik ging naar de spiegel en tot zijn grootste schrik zag de gang waar Madeline en Norwood zich nu bevonden er wel heel bekend uit. Ze stonden pal voor de deur! Er stond ook een jongen met blauw haar bij hen, maar wie hij was wist hij niet. Savador vloekte zacht en liep geruisloos naar de deur. 'Welkom terug, Madeline,' zei hij breed grijnzend. Er stond dan wel een barrière om het kantoor, ze konden hem nog wel gewoon door de deur heen horen. 'Je zult vast geschrokken zijn, is het niet? Ik heb je eerder geobserveerd en ik moet zeggen dat je er niet al te best uit ziet. In feite observeer ik je nu op het moment nog steeds. Vertel eens, wie is die smurf die bij je staat?' Dat laatste zei hij meer met doel om te bewijzen dat hij hen nu inderdaad kon zien. Savador sloeg zijn armen over elkaar heen en ging sissend verder: 'Je wist dat dit ooit zou komen, maar je liet me blindelings mijn gang gaan. Niet dat ik dat erg vond. Spijtig dat het op deze manier moet lopen, vind je ook niet?' Hij lachte even zacht. 'Ik respecteerde je, Madeline. En om eerlijk te zijn was ik ook smoorverliefd. Al vanaf mijn eerste werkdag hier. Je hebt het nooit gemerkt aan de vriendelijke manier hoe ik je opvatte na mijn uitbarsting tijdens mijn allereerste les? Hoe graag ik je wilde beschermen toen de zusjes Lenore die hele ophef met Kale veroorzaakten?' Savador rustte even tussen zijn zinnen en wierp een minachtende blik op het drietal in de spiegel. 'Maar toen kwam Norwood met zijn gladde praatjes en brak mijn hart. Gelukkig was Diva er voor me. Ik kan me nu geen betere partner voorstellen. Wellicht begrijp je nu waarom ik dit alles doe. Het is niet enkel voor macht, het is grotendeels ook voor wraak!' Bij het laatste woord bonkte Savador hard met zijn vuist tegen de deur. Hij draaide zich langzaam weer om en beet zijn tanden hard op elkaar.

(Dankje Norwood! =D)

Norwoods ogen verwijde zich. Dus dat verklaarde het gedrag van Savador. Hij balde zijn vuisten en keek naar de grond. Hij had Savador's hart gebroken. Hij keek strak voor zich, ineens of hij niets hoorde. Hij maakte een zegel en wachtte op Madeline's reactie. Hij keek naar de deur. "Madeline...ik ben klaar..." mompelde hij.

Arthion wou Madeline antwoord geven totdat hij de stem achter de deur hoorde. Hij voelde zich licht verkleuren. Smurf! Hij zou die gozer wel eens laten zien wat voor smurf hij was. Arthion balde zijn vuisten. ''Ik vermoord hem. Hoe durft hij zo tegen U te praten'' gromde hij zachtjes tegen Madeline. Hij voelde de woede in hem opborelen. Hij liet het niet toe dat iemand zo tegen Madeline praatte.

Norwood keek naar de jongen. "Mag ik je vragen om te kalmeren..." zei hij. "Het heeft geen nut om tegen hem in te gaan.." zei hij. "Hij is mijn prooi..." zei hij nijdig maar toch goed hoorbaar. Hij keek naar Madeline die nog steeds niet had gereageerd.

Madeline greep Arthion krampachtig bij zijn schouders. ''Nee Artion. Kalmeer'' fluisterde ze zacht in zijn oor. Ze trok hem tegen zich aan en woelde even door zijn blauwe lokken. Ze voelde zich ineens schuldig. En rot en verdrietig maar vooral schuldig. Zij had altijd een zwak gehad voor Savador en had er moeite mee hem dingen te ontzeggen. ''Waarom heb je nooit wat gezegd?'' vroeg ze. Een trillende stem, oh wat haatte ze zichzelf nu om die zwakheid.

Norwood keek naar Madeline. Het zegel dat hij gevormd had liet hij varen en keek naar de deur. Zat Savador nou te liegen? Gewoon om haar zo verdrietig te maken dat hij bij hem weg ging. Nowood kon er niets aan denken. "Madeline..." mompelde hij. "Het plan..." doelde hij op wat ze van plan waren. Norwood zag dat Madeline het nu moeilijk had. Hij besloot om haar maar te helpen. "Savador!..." zei hij ineens. "Mensen kunnen niet kiezen op wie ze verliefd worden of zijn..." zei hij nijdig. "Jij kon niet kiezen dat jij verliefd op haar werd. Net zo min dat ik en Madeline op elkaar verliefd werden." zei hij. "Geef haar niet de schuld..." zei hij. Zijn ogen stonden op de deur. Hij keek even naar Madeline met bezorgde blik maar zijn ogen schoten weer richting de deur.

Arthion liet zich tegen Madeline aantrekken. Hij voelde hoe zijn woedde langzaam weggleed. Hij hoorde Madeline`s trillende stem. Toch zweeg hij verder. De man die bij Madeline was geweest had gezegd dat hij zich er niet mee mocht bemoeien. Dat deed hij dan ook niet. Maar hij zou Madeline wel beschermen. Hij maakte zichzelf los uit haar greep en keek weer even naar de deur.

'Jouw prooi?' Savador stootte een harde, valse lach uit bij het horen van Norwoods woorden. 'Nee, Norwood, vriend, je bent mijn prooi. Jullie allemaal! Muizen in het territorium van een slang!' Hij kneep zijn handen tot vuisten en trilde van woede. Hij had zin om de deur open te rukken en ze één voor één eigenhandig af te slachten, te beginnen met Norwood. Maar hij hield zich in. Buiten het krachtveld zou hij niet volkomen veilig zijn. Savador staarde met een lege blik naar de grond op het moment dat hij Madeline's vraag hoorde. 'Had het wat uitgemaakt als ik wel wat had gezegd?' beet hij haar op een nijdige toon toe. 'Had je Norwood echt voor me gedumpt als het oud stuk vuil dat hij is om voor mij te kiezen wanneer ik mijn mond had opengetrokken? Je houdt niet eens van me, laat staan dat je met me overweg kan.' Hij richtte zijn blik op Madeline in de spiegel, en even leek het erop dat hij op het punt stond om in huilen uit te barsten. 'Wat maakt het ook uit? Ik heb Diva nu! Maar als ik Diva niet had gehad dan had ik mijn kinderen zeker bij jou gewekt, Norwood of geen Norwood. Omdat er op Diva na niemand is die me liefheeft, maar jij had nog enigzins respect voor me. Zo voelde het.' Savador hield krampachtig een hand op zijn linkerborst, alsof zijn hart in stukken verscheurd was. Hij voelde de woede weer terugkomen toen Norwood weer het woord nam. 'Hou je er buiten, stuk onbenul!' schreeuwde hij luid. Savador hijgde voor een moment uit en zei toen: 'Ik geef haar geen schuld! JIJ bent degen die alle schuld moet krijgen! Als jij er niet was geweest..' Hij maakte zijn zin niet af maar staarde zwijgend voor zich uit. Het leek alsof hij naar Diva keek, maar hij staarde langs haar door het raam naar buiten.

Norwood hoorde hoe Savador praatte en dat deed hem geen goed. Hij werd als maar kwader. "Had jij kinderen bij haar verwekt?" zei hij zacht. "Wie noem jij hier een stuk onbenul, vuile pedofiel..." zei norwood terug. "Als ik er niet was geweest dan wat. Dan had je het niet met een meisje van 17 jaar gehad..." zei hij nijdig. "Madeline heeft nooit van je gehouden. Tenminste niet dat ik weet..." zei hij verder op nijdige toon. Hij voelde de woorden alleen maar opkomen. "Ik ben het zat..." zei hij nijdig. Hij sloot zijn ogen gooide verschillende kleuren poeder op de grond en sloeg zijn hand op de grond. Hij kreeg nu een duidelijk beeld waar Savador stond. "Ik maak hier een einde aan..." siste hij nijdig en maakte een zegel.

Madeline kon het niet meer aan. Haar benen voelde aan als water en viel neer op de grond. Ze zocht steun bij de vloer door haar handen erop te leggen. Haar zicht was niet te zien door haar blonde haar dat ervoor viel maar de tranen die op de vloer terrecht kwamen wel. ''Ja dat had heel veel uitgemaakt Savador. Hoe weet je nou of ik niet van je hield. Ik heb een groot zwak voor je Savador, altijd al gehad en ik heb het nog steeds. Jij zal altijd in mijn hart een plaats hebben. Maar je deed altijd zo afstandelijk, zo nors. Ik dacht dat je een hekel aan me had en alleen maar vriendelijk deed omdat ik je baas was. Hou die stomme positie als schoolhoofd ook maar ik hoef hem niet meer. Doe wat je niet laten kan'' riep ze snikkend uit zodat de helft amper te verstaan was.

Norwoods ogen schoten naar Madeline. "Jij vuile..." mompelde hij. Hij ging door zijn knieen en hief Madeline's hoofd. "Madeline..." zei hij. "Geef jij je passie zomaar op. Alle inzet die je in deze school hebt gezet...omdat je voor mij koos in plaats van voor Savador.." zei hij en keek naar Madeline. "Ik snap niet waarom je dat zou doen..." zei hij. "Als je nog naar hem wilt ga maar. Ik kan het niet hebben dat jij verdrietig bent. Heb ik nooit gekunt..." zei hij. Norwood keek naar de grond. "Maar als je dat doet...Weet wel...ik zal altijd van je blijven houden..." zei hij. Hij hield zijn tranen in en keek naar de deur. "JIJ...!" riep hij en sloeg met volle kracht tegen de deur. Deze kreeg niet eens een deuk. Hij voelde zich alleen maar kwader worden. Hij had dit niet voorzien. Hij moest hier een einde aan maken.

Savador had moeite zijn lachen in te houden bij het horen van Norwoods verwoedde pogingen om hem over de rooie te trekken. Het kwam eruit als vaag geproest. 'Norwood, je hebt me nooit aan het lachen gekregen. Maar nu..' Hij kon zijn zin niet afmaken want hij barstte al in lachen uit. Een kakelige lach die door het hele schoolgebouw galmde. Hij schraapte zijn keel en verontschuldigde zich zacht. Savadors geamuseerde uitdrukking veranderde in verdriet toen hij Madeline in de spiegel zag instorten. Wat ze zei verstond hij nauwelijks door haar gesnik, maar vreemd genoeg kon hij ieder woord begrijpen. 'Een hekel aan je? Absoluut niet!' riep Savador verontwaardigd uit. Hij schrok even van zichzelf maar vervolgde treurig: 'Nors? Afstandelijk? Zo ben ik. Dat is ook de reden waarom ik dacht dat ik je nooit aan mijn zijde kon krijgen. Daarbij ben ik vijftig en behoor je mijn tegenpool te zijn met je Novaanse krachtjes.' Hij leunde met zijn rug tegen de deur en zakte langzaam op de grond. Met een trillende hand veegde hij ruw een traan weg en glimlachte toen Norwood tegen de deur sloeg. 'Oh, Madeline mag gerust naar mij komen. Twee vrouwen, dat is alleen maar meer vreugd voor mij. Maar ik heb Diva nu al, en ik kan haar nooit in de steek laten. Vooral niet nu er toch nog een kans bestaat dat mijn plannen zelfs na mijn dood nog kunnen worden uitgevoerd. Vroeg of laat komen ze ter wereld en wordt ik alleen maar sterker met meer personen aan mijn kant. Toch dank ik je, Madeline, dat je mij dit ondanks dat alles gunt. Ik zal mijn positie zeker behouden en een geheel nieuwe Starshine scheppen!' eindigde Savador en hij grijnsde door zijn tranen heen.

Norwood hoorde wat hij zei. "Niet wanneer ik hier ben..." siste hij hoorbaar. Hij pakte een potje met een lichtgevend bolletje uit zijn zak duwde het door zijn schouder en keek naar de deur. "DEZE DAAT WORDT JE ONDERGANG..." siste hij nijdig. Langzaam kroop er een boomschors over zijn arm en bedekte de helft van zijn lichaam. Hij maakte een zegel nam Savadors lichaam over. Deblokeerde de deur. Kroop terug in zijn lichaam en trapte de de deur open. Hij kwam binnen. Tien lianen bonden zich om Savadors nek en klamte zich vast aan zijn lichaam. "Jou dienst eindigt hier..." zei een kille stem. Norwood was weer in het monster veranderd. Iets wat je beter niet tegen je kon hebben. Norwood zelf hield het monster niet eens tegen. Hij wilde dit alleen maar.

Savador stond plotseling tegen zijn eigen wil op en voelde de drang om zijn eigen krachtveld ongedaan te maken. Hij plaatste een hand tegen de deur, probeerde het met zijn andere hand nog tegen te houden maar tevergeefs, en siste de tegenbezwering. Het zegel op de deur verdween, evenals de grote slangenkop op de andere kant van de deur. Hij voelde zich voor een moment zwak en misselijk toen hij iets uit zijn lichaam voelde verdwijnen. Alsof er een klein deel van zijn geest zijn lichaam verliet. Savador schrok zich wezenloos toen de deur met alle geweld werd opengetrapt. Hij kon nog amper iets doen of tien lianen wikkelden zich als dikke slangen om zijn nek. Hij staarde met grote ogen naar Norwood - of liever gezegd; het monster - die het kantoor binnenkwam. Savador kon zich nauwelijks bewegen, maar met een hese spreuk en een klein wenkje van zijn pink was voldoende om het verboden boek met behulp van zwarte magie in een witte slang te doen veranderen. De slang gleed sissend naar Deshas toe, kronkelde zich een weg naar boven over zijn lichaam en nestelde zich als een halsketting om zijn nek. Langzaam zonk de slang weg in Deshas' huid en liet een zwarte kronkelstreep achter, die als een tattoe rond zijn hals vormde. Savador richtte zich weer tot Norwood en ondanks dat zijn luchtwegen zowat werden dichtgeknepen, grijnsde hij. 'Jij zult mij nooit van mijn macht ontdoen. Daarvoor moet je wel veel meer in je mars hebben, maar helaas voor jou heb je dat niet,' siste hij hees.

Door de gangen kwam Kale aangerend. Hij had alles gevolgd door via een raam te kijken in zijn havik vorm maar nu moest hij ingrijpen. Toch was Kale voor een ieder onherkenbaar. Hij had een soort zwart nija pak aan met donkerblauwe linten. Het was het uniform van de Suasama, de huurmoordenaren van Shadra. Kale had een zwarte kap ver over zijn ogen getrokken zodat die niet meer zichtbaar waren voor anderen en hij nog sterker onherkenbaar werd. Kale liep naar Madeline toe en trok haar overeind. Hij tilde haar hoofd naar hem op en keek haar recht aan. ''Alles komt goed Madeline. Het spijt me dat ik je dit nooit verteld heb. Dit was mijn enigste reden om al die jaren geleden onze verloving af te zeggen'' zei hij zacht tegen haar zodat enkel Madeline hem kon horen. Hij veegde met zijn duim een traan van haar wang en bond een donkerblauwe doek voor zijn mond. Hij trok een zwaard uit de schede aan het donkerblauwe lint rond zijn middel en keek recht naar Deshas. ''Hierbij daag ik de Heer van het Duister zelf uit tot een gevecht'' sprak hij luid. De doek smoorde zijn stem een beetje waardoor die ook onherkenbaar werd.

Kalm had Deshas alles gevolgd zonder zich ergens mee te bemoeien. Hij vond dat Savador het prima zelf afhandelde. Hij wou net ingrijpen toen Norwood binnenkwam maar Savador deed zelf al iets. Deshas bleef stil staan toen de witte slang zich om zijn hals kronkelde in zich in zijn huid vastzette. Het brandde even maar Deshas moest toegeven dat dit erg slim bedacht was van Savador. Hij knikte hem even kort goedkeurend toe en wou hem helpen uit Norwood`s grip te komen totdat zijn aandacht getrokken werd door een gesmoorde stem. Langzaam, met een valse grijns en nonchalant draaide Deshas zich naar de persoon toe die zo stom was geweest hem uit te dagen. Hij herkende direct het uniform van de Suasama. ''Dus mijn eigen volk keert me nu tegen me? Mijn eigen leerlingen. Je bent vrij dapper om me uit te dagen knul. Of gewoon stom'' zei hij kalm. Hij zag de man voor hem helemaal niet als een bedreiging. Hij greep naar zijn eigen zwaard en trok die soepel uit de schede. ''Laat maar eens zien wat je allemaal kan'' grijnsde hij. Deshas rende op de man af en haalde uit met zijn zwaard.

Madeline zat nog steeds op de grond. Het kon haar niks schelen wat er ging gebeuren. Ineens werd ze omhoog geholpen door een man die ze niet kende. Al zag ze wel dat hij van de Suasama was en ergens joeg dat haar angst aan. De Suasama waren huurmoordenaren. Maar zijn vertrouwde stem herkende Madeline wel. Vol ongeloof keek ze naar Kale. Was hij lid van de Suasama? Madeline en Kale waren jaren geleden ooit verloofd geweest maar plotseling hadden ze het moeten afzeggen. Madeline had nooit helemaal begrepen waarom. Nu begreep ze dat wel. Ze wou roepen naar Kale dat hij moest uitkijken en dat dit gekken werk was maar ze sloeg nog net op tijd een hand voor haar mond. Ze mocht Kale niet veraden.

Kale parreerde de aanval van Deshas. Het geluid van staal tegen staal weerklonk in het kantoor. Het scherpe lemmet van Deshas' zwaard schoof langs die van Kale's lemmet. Kale dook lenig en behendig weg voor het zwaard van Deshas en probeerde hem onderuit te halen door hem achter zijn been te haken. Voordat hij voorover zou vallen haalde Kale een werpmes ergens uit zijn uniform vandaan en wierp dat richting Deshas mouw zodat hij hem met werpmes en al aan zijn mouw in de deur vastpinde. Als een slang leek hij zich bijna te bewegen.

Norwood keek naar wat er met het boek gebeurde. "Wat heb je aan macht..." zei hij kil. "Als je dood bent..." siste hij er achter aan. Hij wierp Savador door het raam en sprong er achter aan. Hij pakte met een liaan zijn voet beet en smeet hem tegen de grond. Hijzelf landde op de grond en liet een kleine krater achter. Hij keek naar Savador en langzaam kroop het boomschors verder over hem. Hij grijnsde breed en haalde gejaagd adem. Hij had nooit gewild dat Madeline hem zo zou zien. Norwood had voor hij in een monster veranderde nog een boom der wijsheid gewaarschuwd. Deze boom kwam nu in de gangen richting Madeline gelopen. Sta mij toe U in veiligheid te brengen.... zei hij tegen haar. De boom wachtte af en keek haar aan. Hij zag er uit als een mens maar was dan van hout. Deze bomen leefde ook op Gren. Norwood had er hier een paar geplaatst omdat ze ooit nog wel van pas zouden komen.

Langs de lianen die Savador nog steeds in een sterke greep hielden, zag hij een onbekende man bij Madeline. Aan zijn uniform zag hij direct dat het een Suasama was, al kwam de stem afkomstig van de man hem wel ergens bekend voor. Savador wilde de Suasama uitmaken voor dwaas wanneer hij Deshas uitdaagde voor een gevecht, maar hij kreeg alleen hese geluiden uit zijn keel. Met zijn handen klauwde hij de lianen los van zijn keel, maar zijn spierkracht gunde hem enkel een paar centimeter losser om te kunnen ademen. 'Je bent een dwaas!' riep hij schor uit. 'Denk je echt dat jij, een Suasama, het op kan nemen tegen één van de Legendarische Magicans, nog wel te verstaan; Deshas, Heer van het Duister?' Savador richtte zich nijdig tot Deshas. 'Je zorgt er maar voor dat je keel niet wordt opengereten, Heer!' Dat laatste was meer een waarschuwing om het verboden boek niet te onthullen. Savador keek weer grijnzend op Norwoods monsterlijke gezicht neer, maar voordat hij ook iets kwetsend kon zeggen werd hij plotseling door het raam gesmeten. Tijdens zijn val kruisde hij zijn armen voor zijn gezicht om zich tegen de glasscherven te beschermen, al konden er sommigen zich door zijn vest heen dringen. Savador voelde dat hij door iets aan zijn voet werd beetgepakt. Hij kreeg geen kans om te zien wat het was, want het volgende moment werd hij met volle kracht tegen de grond gesmeten. Hij maakte zo'n harde klap dat de lucht uit zijn longen werd geperst. Ook voelde het alsof zijn ruggengraat aan duigen geslagen was. Savador bleef even zwaar hijgend liggen, maar hees zichzelf uiteindelijk weer overeind. Hij wankelde op zijn benen en zijn zicht was wazig door de klap. Uit zijn rug staken kleine stukken glas en zijn mond vulde zich met iets dat sterk proefde naar bloed. Hij knielde langzaam weer neer en plaatste een hand op de grond. Savador siste zacht een spreuk en uit het niets kwamen zes kleine vuurdraakjes tevoorschijn, hun snuitjes zo scherp als een speer. De kleine wezens verdwenen weer net zo snel als dat ze opgeroepen werden. Savador hoeste wat bloed op maar dwong zichzelf om weer overeind te komen. Hij staarde Norwood grijnzend aan. 'Je hebt de verkeerde voor je, Norwood. Het spijt me, maar vandaag is niet de dag voor me om te sterven,' zei hij zacht maar dreigend. Hij spreidde langzaam zijn armen, en op hetzelfde moment verschenen er tientallen hoge steekvlammen die een grote cirkel om hem en Norwood vormde. Zo konden ze beide nergens heen, behalve als Savador zijn spreuk ongedaan maakte.