Er waren niet meer zo veel leerlingen in de gang. Misschien waren de meeste leerlingen buiten, maar Miya niet. Ze had niet echt zin om weer naar buiten te gaan. Iedere dag dat voorbij ging werd Miya steeds ongeduldiger wanneer zou ze eindelijk de verassing krijgen. Omdat ze besefte dat ze nerveus kwam zette Tsukimiya haar koptelefoon op en luisterde naar haar muziek. Even bleven haar kristal blauwe ogen hangen op het scherm van haar IPod . ze zou snel nog eens er nieuwe liedjes op moeten zetten. Omdat er toch bijna niemand in de gangen waren zette Miya haar muziek op volle bak. Oké haar ouders zeiden altijd dat ze er zo doof van zou worden, maar het zijn haar oren niet die van hun. Dus eigenlijk moeten ze niets zeggen want het zijn de hare. Even bleef Miya stilstaan voor de deur van de eetzaal, haalde toen eens diep adem, zette de muziek wat stiller en stapte naar binnen. Haar ogen gleden even snel over alle tafels en zag wat verderop een tafel staan waar er maar 1 iemand zat met in haar ene hand een zak met eten en de andere haar IPod die ze weer even bekeek stapte ze met sierlijke stappen naar de bijna lege tafel. Trouwens het was geen zorg voor haar of die jongen nu expres allen zat om wat rust te hebben of gewoon omdat hij altijd alleen zat. Toen ze er uiteindelijk was ging ze wat verder van de jongen zitten. Toch bleven heel even haar ogen bij hem hangen. Zonder enige geluid te maken was ze al snel gaan zitten. Waarom las die gast eigenlijk de krant als hij toch maar naar iedereen heel even keek. Weer opnieuw waren het niet haar zaken dus richtte ze zich weer op haar zak met eten. Al snel haalde ze er een chocolade cake uit en een paar chocolade koeken. Miya was nu eenmaal dol op chocolade, maar eraan verslaafd zijn was ze nu ook weer niet. Ze kon zich zelf goed beheersen. Opnieuw gingen haar helder blauwe ogen even naar de jongen naast haar maar toch richtte ze zich snel weer op het eten voor haar. Lichtjes beet ze zelfs even op haar onderlip, dat aantoonde dat ze nerveus of zenuwachtig was. Het was haar gewoonte geworden. Waarschijnlijk zonder dat ze het echt had beseft was ze al aan een van haar chocolade koeken gaan knabbelen. Terwijl ze rechtzat keek Tsukimiya toch eens naar al de andere leerlingen. Enkele seconden tikten voorbij voordat ze echt besefte dat haar muziek was gestopt. Het nummer was gedaan. Miya was van plan om weer op Play te drukken toen ze zag dat de batterijen bijna plat waren. Met een stille maar geïrriteerde zucht zette ze haar IPod af en deed haar koptelefoon weer snel rond haar hals, waar die altijd hangt als ze het niet nodig had. Terwijl ze verder at dacht ze na hoe lang ze hier nu eigenlijk al was. Maar het enige wat ze goed kon inschatten was de tijd en nog moest ze daarvoor in de buitenlucht zijn, dan keek ze naar waar de zon stond en schatte zo de tijd in. Een fluitje van een cent.

Tsukimiya liet de meestendeel van haar concentratie naar haar eten gaan, jah ze had anders ook niets te doen. Miya had dan ook nog niet alles van de school gezien, en het liefst wil ze daar dan ook verandering in brengen, zoals de kaart die ze in een boek had zien staan en die daarom had gekopieerd. Wat later op die dag had ze ontdekt dat het een plattegrond was van de kerkers van de school, een interessante ontdekking dus. Daarom had ze die veilig opgeborgen in een van haar vele boeken. Dus wanneer er nog eens tijd over was ging ze die kaart zeker eens uitproberen. Nonchalant keek ze uiteindelijk weer eens naar de eetzaal en liet haar helder blauwe ogen naar alle leerlingen glijden behalve naar die van de buurjongen. ”Batterij leeg?” hoorde ze hem ineens vragen. Lichtjes verbaasd dat hij het tegen haar had draaide ze zich langzaam naar hem om. En dat was geen goed idee geweest, want ze voelde hoe hij eerst naar haar keek, maar toen zijn ogen naar benden liet zakken. Hij inspecteerde haar?! En nog zo opvallend. Hij had nogal lef. Het kon haar niets schelen wat zijn uitkomst was maar toch kon ze het niet laten door zichzelf te verdedigen. ”Bevalt het je wat je voor je ziet” was haar kribbige defensieve opmerking. Miya wist dat ze zich niet op stang moest laten jagen door deze jongen, maar dat was nogal moeilijk. Heel even ging het gevoel door haar heen dat ze nu zonder excuus weg zou kunnen stappen, en weg van hem. Toch hield iets die van binnen bij Miya haar tegen. Zou ze tegen hem zwijgen? Nee onbeleefd was ze nu ook weer niet.” Euh, ja die zijn leeg” sprak ze ineens kalm, maar toch hield ze hem strak in de gaten, kijkend naar iedere beweging dat hij maakte. Automatisch gleden haar vingers even naar haar IPod. Tsukimiya snapt het niet echt goed, normaal gezien negeerde ze de leerlingen als iets haar niet van hun aanstond, maar bij deze heeft ze echt de neiging om in een defensieve houding te staan en direct een weerwoord op hem af te voeren. Waarom had hij toch zo’n effect op haar. Het verwarde miya helemaal. En dat irriteerde haar natuurlijk wel een beetje. Nu pas keek Tsukimiya de jongen recht in zijn bloedrode ogen. "vind je dat trouwens wel beleeft?” vroeg ze het rustig, totaal niet kwaad of geïrriteerd. Ze kon haar emoties meestal gemakkelijk onder controle houden ook al was dat nu toch moeilijk dan ze had gedacht en dat ze gewoon was, en dat bracht Miya van haar stuk.