2 kleine voetjes sprongen van steen tot steen en lande elke keer zachtjes neer. 2 Slanke handjes bewogen in de lucht zo dat er steeds nieuwe stenen verschenen. 2 ogen keken geconcentreerd voor zich uit zo dat ze er niet afgeleid zou worden en naar beneden storten. Het leek wel als of ze danste in de lucht met behulp van de stenen en zelf genoot Nihal er ook heel erg. Hier kon ze rust vinden en hier voelde ze zich thuis, hier kon ze zich uitleven met haar magie en hier stoorde haar niemand. Ze sprong op de laatste steen en kwam terecht op het vroegere dak van de schol die nu gedeeltelijk in gestoord was. Met haar ballerina's liep ze naar een steen die in de zon lag en ging daar op zitten met gekruiste benen, hief haar hoofd omhoog naar de zon en sloot haar ogen en haar oren hoorde alleen maar het geluid van de wind.
Nihal zat rustig en ontspannen te kijken hoe haar vader haar liet zien om een steen van vorm laten veranderen, eigenlijk sliep ze maar dan met geopende ogen zo dat haar vader het niet zou merken, het was dan ook nog al best vroeg en zelf had ze maar 5 uur geslapen, de hele nacht had ze een boek zitten lezen die verslavend was. Haar vader had haar verboden om heel laat nog een boek te lezen of iets dergelijks maar het was te verlijden om het toch te openen en nog een hoofdstuk te lezen. Plotseling voelde Nihal een stoot en werd zelf wakker en keek haar vader onschuldig aan die blijkbaar boos was.
Nihal voelde een stoot tegen haar lichaam en deed haar ogen open, ze schrok zich rot toen iemand voor stond en was toch op een manier dankbaar die mens die voor haar stond had haar wakker gemaakt net voor het ergste uit haar geschiedenis.

-Open-

Er was sneeuw, een heleboel stenen waar misschien wel allerhande soorten reptielen tussen zaten er misschien waren er nog wel nieuwe mensen ook, waar ze mee kon spelen! Vrolijk huppelde Ilyasviel tussen de vervallen stenen door, die haar deden denken aan het oude, bemoste hutje dat in het bos stond op hun terrein, bij het kasteel op Shadra. Ze had er nooit in durven gaan, tot James er zomaar naar binnen geslopen was en ze hem wel terug moest halen. Anders zouden de bediendes zich rot naar hem zoeken en was ze helemaal alleen! Ilya was zonder te aarzelen over haar kleding of wat dan ook het hutje binnengegaan, al had dat veel gedoe gekost. De deur bleek geblokkeerd, door een verroest slot. Er zat wel een gat in de zijkant, waar James door naar binnen was geglipt. Na wat sloopwerk met behulp van haar duistere magie en een hele hoop gewurm had het kleine meisje zich het gebouwtje in kunnen krijgen, al zat er spinnenrag in haar zilveren haren en een haal in haar panty. Het was een stoffige bende daar, in het hutje, de ramen waren vies en alles leek wel op instorten te staan. Toch had Ilya er wat ingezien; ze had toch alle tijd en niemand die haar erop aan zou spreken, die haar helpen of stoppen zou. En James ging toch wel met haar mee. De maand die op die dag volgde was ze bijna iedere dag teruggegaan om het stof met haar Luchtmagie te verwijderen en had ze het hutje een beetje schoner gemaakt, zodat ze er een eigen plaatsje van kon maken. Ergens waar ze in haar fantasie kon verdwijnen zonder dat de bediendes kwamen. Uiteindelijk was ze er steeds minder vaak gekomen; ze was al zo alleen en om jezelf dan af te zonderen.. nee. Toen ze weer een halfjaar naar Puffoon geweest was en teruggekomen was, bleek het huisje weer vies te zijn en nu bovendien bewoond door andere dieren, die haar er niet graag in wilden hebben, ondanks dat ze bang waren voor James. Ilya had het huisje opgegeven, maar dat maakte haar niet minder blij dat er hier iets was wat haar daaraan herinnerde. Ze rende toch rond als een kind, het kind dat ze ook nog was, met een belachelijk brede lach op haar gezicht en haar rode ogen glimmend van plezier. Zo. Ze rekte zich uit, zocht James met haar ogen. Haar lieve, kleine alligator. Waar was hij? Haar blik zocht de omgeving af, maar haar aandacht werd ineens weggetrokken toen ze een harde stoot tegen haar lichaam voelde. Geschrokken keek ze om, er stond een meisje dat ouder was dan zij, waarschijnlijk ook langer; want Ilya was belachelijk klein. 'STOP!' gilde Ilya ineens, niet meer naar het meisje kijkend, maar naar de grond, tussen de stenen. 'Stop!' Ze duwde haar handjes naar voren om de ander tegen te houden, wachtte tot ze zeker wist dat die persoon niet meer zou bewegen. 'Je stond bijna op James,' legde ze uit, keek blij op, dat de persoon haar huisdier niet vertrapt had. Snel pakte ze James op van de grond, hoewel dat haar best wat moeite kostte; de alligator was alweer twee jaar oud en was begonnen met groeien, hoewel dat Ilya niet kon schelen. Hé, zou dit iemand zijn die met haar wilde spelen? Ilya gedroeg zich altijd spontaan en vrolijk, liet haar kille kant nauwelijks zien. Ze maakte een reverence door haar hoofd een beetje te buigen en lichtjes door haar knieën te gaan. 'Ik ben Ilyasviel von Einzbern,' stelde ze zichzelf voor, keek op met haar enthousiaste gezicht. 'En dit is James!' Ze wees blij op de alligator. 'Wie ben jij?'

Nihal keek met 2 ogen recht naar het kleine meisje die naar iets op zoek was. Ze haalde haar schouders op en wou net gaan staan toen het meisje 'STOP!' gilde en ze keek naar de grond tussen de stenen 'Stop!' en de kleien meid duwde met haar hande haar en ze ging weer op de steen zitten. 'Je stond bijna op James,' legde ze uit en het meisje pakte met haar handen een kleine alligator en Nihal keek er nieuwsgierig naar, dus dit was haar huis dier? Zelf had ze ook een kleine beestje bij zich die niet eens 2 jaar was, het was een kleine rode vos die haar normaal overal begeleide maar nu dood op op haar bed lag te slapen. Nihal merkte dat het meisje iets wou zeggen en haalde haar aandacht weer bij 'Ik ben Ilyasviel von Einzbern,' stelde ze zichzelf voor, keek op met haar enthousiaste gezicht. 'En dit is James!' Ze wees blij op de alligator. 'Wie ben jij?' De meisje in het blauw keek Ily aan en bekeek haar heel goed, het was een kleine meid die niet ouder was dan 12 jaar en net in de eerste klas zat, dus blijkbaar was ze hier net hier heen gekomen. Zelf dacht ze aan de eerste keer toen ze hier heen kwam en meteen zich thuis voelde, nouja beter dan thuis geslagen worden door haar vader omdat ze in slaap viel tijdens zijn les. 'eeh mijn naam is Nihal Sheireen Demes.' zei ze aarzelend en dacht toen meteen aan haar vosje 'en ik heb ook Sennar maar hij is nu aan het slapen, het is een kleine vosje van me.' Zei ze snel en keek weg, dit haat ze aan haar zelf omdat ze niemand meteen vertrouwd, het kwam allemaal door de kinderen die haar peste om haar uitzien en door haar vader die haar altijd sloeg. Verveelt zuchten het meisje in het blauw en keek Ily aan.

Zo, James was weer veilig, godzijdank. Als de voet van het meisje hem verpletterd had, wat dan, ja, wat dan? Ilya wilde er niet over nadenken; dat voelde gewoon te vreemd. Dan had ze vast wel een nieuwe krokodil kunnen krijgen, misschien ook wel drie nieuwe! Maar wat waren die, vergeleken bij James? Ze hield de alligator stevig tegen zich aan, al was het dier een beetje zwaar voor haar. Hij groeide ook veel te snel. Gelukkig stopte het meisje, waarvoor Ilya haar dankbaar aankeek. Iemand die deed wat ze wilde, ook best bijzonder. En leuk. En iemand die wat meer in haar leeftijdscategorie lag dan haar ouders en de bediendes! Shannon was nog best jong geweest, maar wel in de twintig, en Mary draaide alweer een flinke tijd mee. Maakte niet veel verschil; beide praatten liever over koetjes en kalfjes dan dat ze dag in dag uit met een veel te vrolijk meisje speelden. Het meisje met de lichtblauwe haren leek een beetje afgedwaald, alsof ze nadacht. Nou, maar Ilya wilde wat zeggen, dus dan kon ze toch wel luisteren? Het kwam gewoon niet bij Ilya op dat iemand niet zou willen luisteren. Nu was er tenminste iemand! Nihal Sheireen Demes? Die naam had ze nog nooit gehoord. Ilya lachte vrolijk naar het meisje. 'Oooh, een vosje? Dat is zo schattig!' Haar ogen glommen; ze was dol op schattige dingen. 'Maar gelukkig is hij er niet bij,' voegde ze eraan toe, nog steeds vrolijk, als altijd eigenlijk. Ze was nogal een flapuit. 'Dan zou ik heel veel moeten niezen,' legde Ilya uit, die een beetje giechelde. Ilya raakte haar aandacht weer kwijt en keek rond zich heen. 'Het is hier zo mooi,' vond ze uiteindelijk. 'Ben jij hier al lang? Ik ken het hier nog helemaal niet,' vroeg ze weer aan Nihal. Nu had ze iemand, nu zou ze praten ook. Puh. James bleef rustig zitten in haar armen, hield helemaal niet van de kou buiten. Hij zat wel goed, had tijden zo gezeten; ze droeg hem bijna altijd, alleen werd het steeds minder vanwege zijn snelle groei. 'Is het hier altijd zo leuk?' vroeg ze, wat later.

'Oooh, een vosje? Dat is zo schattig!' De ogen van het meisje glommen en zelf kreeg ze een kleine lach, ze hield van mensen die zulke ogen hadden 'Maar gelukkig is hij er niet bij,' Zei ze nogsteeds lachend en Nihal kreeg meer vertrouwen in het meisje, ze hield van zulke mensen die konden praten en zij naar kon luisteren 'Dan zou ik heel veel moeten niezen,' Nihal lachte zelf ook 'dus je hebt allergie, dat is iets nieuws voor mij maar let er niet op ik kom uit de middeleeuwen.' Zei ze lachend en merkte dat Ily niet veel aandacht meer had maar plotseling zei 'Het is hier zo mooi,' en zelf knikte Nihal, het was hier inderdaad mooi 'Ben jij hier al lang? Ik ken het hier nog helemaal niet,' EN Nihal knikte begrijpend, toen ze heir nieuw was kende ze ook helemaal niet 'eeh dit is me 2e jaar, maar toen ik hier nieuw was kende ik ook helemaal niemand.' zei ze eerlijk 'Is het hier altijd zo leuk?' En nog een keer knikte NIhal 'ja het is hier vaak gezellig maar ik kan zelf de drukte niet uitstaan als je snapt wat ik bedoel?' Zei ze rustig.

(ik word onder druk gezet door me vader dus kon ik niet veel schrijven hij wil dat ik van de com afga -.-)

Het meisje leek niet al te happig om te lachen; was dat dan zo'n problematisch iets? Lachen was gezond! Je kon er alleen maar happier van worden, tenminste, dat was Ilya's ervaring. Als ze verdrietig in de spiegel keek had ze nooit gemerkt dat ze er vrolijker van werd, dus, dan maar lachen. Dan kon je iedereen ook nog eens vertellen dat er écht niets aan de hand was.. Als ze het überhaupt vroegen. Dat was wel een voorwaarde, want aan zichzelf vroeg ze het nooit. De enige gesprekken die ze met zichzelf voerde, waren eigenlijk de gesprekken tegen James, waarbij ze voor hem een antwoord verzon op basis van de manier waarop hij haar aankeek. Ja, blikken spraken boekdelen, zelfs bij krokodillen! Ze kon het zweren. Het meisje praatte niet al teveel. Nou ja, dan zou zij het praten wel voor Nihal doen. Tegen jezelf praten, daar was niet zoveel aan, dus als Ilya eens iemand tegenkwam was dat voor haar een reden om helemaal 'los' te gaan, figuurlijk dan. Nihal lachtte mee, legde uit dat ze allergie niet echt kende maar dat ze uit de Middeleeuwen kwam. Direct schoot Ilya's blik terug, niet verbaasd of vragend, maar nieuwsgierig. 'Uit de Middeleeuwen?' herhaalde ze. Dat was wel een stuk bijzonderder dan een allergie! 'Oh! Is het daar leuk?' Vast wel, dat moest wel, ze had zoveel over de Middeleeuwen gehoord! Gelezen, dan, in haar lessen. Nihal beantwoordde haar volgende vraag echter al, zodat Ilya besloot dat ze beter daarna verder kon vragen over de Middeleeuwen. Het tweede jaar! 'Zit je dan nog maar in de tweede klas?' vroeg Ilya nieuwsgierig. Het meisje zag er ouder uit, kon dat wel? Op haar vraag of het hier altijd leuk was kreeg ze een bevestigend antwoord, met gelijk een persoonlijke mening van Nihal erachteraan. Ilya legde haar vingers even onder haar kin, keek bedenkelijk en dacht na over of ze snapte wat Nihal bedoelde. Uiteindelijk klaarde haar blik op en knikte ze. 'Ja, ik denk het wel,' antwoordde ze enthousiast. 'Hier is het helemaal niet druk, dus dan is het hier sowieso leuk,' concludeerde ze, gelukkig dat ze het begreep. 'Maar, hoe kan je uit de Middeleeuwen komen?' Dat feit had Ilya ontzettend nieuwsgierig gemaakt. Ze vroeg het niet op een ongelovige toon, maar er werd ontzettend duidelijk dat ze heel benieuwd was naar het antwoord. 'Ik ben nog nooit iemand uit de Middeleeuwen tegengekomen,' legde ze uit.

NIhal moest zelf wel lachen om de vragen van de kleine Ily, dacht ze echt dat ze uit de middeleeuwen kwam? en vroeg nog eens of ze het daar leuk had! 'Zit je dan nog maar in de tweede klas?' Hoorde ze het meisje vragen en dacht na over haar klas, zelf zag ze er best wel oud uit voor de 2e maar dat kwam misschien omdat ze ook niet in die klas zat 'eeh nee ik ben zelf 16 en zit in de 4e klas maar ik had heel lang les thuis van me va.' De laatste woord brak ze af, ze wou eigenlijk er niet over hebben de 2 jaren was het vreselijk om daar te leven haar vader sloeg haar steeds en elke dag had ze wel een verse blauwe plek. NIhal huiverde en keek het kleine meid aan, ze was goed verzorgd en was vast rijk. Het blauw harige meisje merkte dat de kleintje tegen haar praten en probeerde zich op de woorden te concerteren ook al lukte dat niet echt. 'Maar, hoe kan je uit de Middeleeuwen komen?' Hoorde ze haar zeggen en lily hield net haar lach in 'Ik ben nog nooit iemand uit de Middeleeuwen tegengekomen,' en NIhal keek haar blij aan 'Weetje Ily ik gebruikte Middeleeuwen als een uitdrukking omdat het bij mij thuis op Erd erg voor uit met technologie maar bij me thuis was het op de middeleeuwen manier.' Legde ze uit en keek het meisje aan 'en jij, waar kom je vandaan..Je ziet er nogal erg verzorgd uit bedoel ik.' Vroeg ze voorzichtig en keek toen weer weg.

Ilya vroeg zich serieus af, hoe iemand nu uit de Middeleeuwen kon komen. Hoe kon dat mogelijk zijn? Ze begreep er helemaal niets van! Ze was zo hard bezig met denken dat ze Nihals gelach nauwelijks opmerkte. Ze lette echter wel op toen ze antwoord kreeg op haar andere vraag; oh, de vierde, dat verklaarde heel wat! Thuisles.. Ilya moest denken aan haar eigen leraar, die wel aardig was, maar net zo geïnteresseerd als Mary en Shannon samen. Haar bediendes, die haar alleen maar drie keer per dag eten gaven en de huishoudelijke taken deden. Dat was dus heel weinig interesse, om het maar even uit te leggen. Haar blik schoot terug naar Nihal, toen ze ineens haar zin afbrak bij een toon die Ilya niet helemaal begreep. Net toen ze erover wilde beginnen kreeg ze antwoord op iets wat haar veel meer boeide; de Middeleeuwen-kwestie. Nihal keek wel erg vrolijk ineens, terwijl ze net wat verdrietig of zelfs bang gekeken had. Heel kort maar, dat wel. 'Weet je, Ily,' begon ze, en legde uit dat ze niet écht uit de Middeleeuwen kwam. 'Oh,' antwoordde Ilya. 'Ik dacht al! Hoe kan dat nou,' was haar antwoord. Ze was niet teleurgesteld, maar juist heel blij dat haar vraag van net opgelost was. 'Erd, daar ben ik nog nooit geweest,' ging ze verder. Zou het daar echt zo Middeleeuws zijn? Dan wilde ze daar wel een keer heen! Waar kwam zij vandaan? Ilya dacht daar even over na en besloot uiteindelijk een tweeledig antwoord te geven. 'Mama komt van Shadra en Papa komt van Puffoon,' legde ze uit. 'Ik woonde het ene halfjaar op Shadra en het andere halve jaar op Puffoon, dus ik kom wel een beetje van allebei!' Met het goed verzorgd wierp ze even een blik op zichzelf. 'Ja, Mama wilde graag dat ik er netjes uitzag dus vroeg ze dat altijd aan Shannon. Want Mama en Papa zijn bijna nooit thuis, dus kunnen ze het zelf niet doen.' Ilya keek even wat verdrietiger; ze miste Papa en Mama echt! 'En James kan al helemaal niet op me letten,' voegde ze er lachend aan toe. 'Maar, is Erd dan echt zo oud?' vroeg ze direct, nieuwsgierig. Die kwestie van de afgekapte zin, ze wist niet of ze daarover moest beginnen; ze had wel manieren geleerd, ondanks dat ze een flapuit was.

'Ik dacht al! Hoe kan dat nou,' was haar antwoord. En Nihal beantwoorde haar antwoord met een glimlach 'Erd, daar ben ik nog nooit geweest,' Nihal keek even naar het meisje en badacht wat ze zou antwoorden omdat Erd eigenlijk neit oud was maar voor ze iets kon zeggen was Ily haar voor 'Mama komt van Shadra en Papa komt van Puffoon,' legde ze uit. 'Ik woonde het ene halfjaar op Shadra en het andere halve jaar op Puffoon, dus ik kom wel een beetje van allebei!' Met het goed verzorgd wierp ze even een blik op zichzelf. 'Ja, Mama wilde graag dat ik er netjes uitzag dus vroeg ze dat altijd aan Shannon. Want Mama en Papa zijn bijna nooit thuis, dus kunnen ze het zelf niet doen.' Ilya keek even wat verdrietiger en NIhal kreeg lichtjes medelijden dat arme kind had gescheiden ouders wat was nog erger, okeej zelf was ze 11 jaar lang een wees kind geweest maar dat was niet erg. 'En James kan al helemaal niet op me letten,' voegde ze er lachend aan toe. 'Maar, is Erd dan echt zo oud?' En nihal dacht weer na over ze zou zeggen, thuis was het altijd streng en leek het vaak middeleeuwen. 'eeh niet echt, in Erd zijn we goed met tegenwoordige technische dingen enzo, maar thuis was het heel steng en leek het heel erg op middeleeuwen.' Zei ze voorzichtig en keek weg van de kleine meisje. Haar vader was altijd heel streng en dat was natuurlijk heel erg voor haar dan.

Het meisje was wel grappig, deed normaal en zeurde niet over dingen, dus Ilya kon het wel met haar vinden. Of het meisje haar aardig vond, daar dacht ze niet zoveel over na; als mensen haar irritant vonden liepen ze maar weg, puh! Ilya zette James weer neer, omdat zijn gewicht toch wel begon door te stralen in haar schoudergewrichten. Als ze hem straks naar de school wilde dragen moest ze hem nu toch even neerzetten. Zou James het leuk vinden in de Middeleeuwen? Zij wel, hoor! Al die verhalen speelden zich toch af in de Middeleeuwen, het moest daar wel een drukke en leuke bedoening zijn. Ilya wist niet veel over de negatieve kanten van de Middeleeuwen, maar daar zou ze in het heden ook niet al teveel mee zitten. Nihal kon wel goed luisteren, zeg, ze keek niet eens geïrriteerd door Ilya's ellenlange verhalen. Niet dat ze normaal iemand had die naar haar luisterde, maar het was wel leuk dat, nu ze iemand tegen kwam, deze persoon ook écht luisterde. Ilya keek Nihal nieuwsgierig aan toen deze antwoord gaf op haar vraag. Technische dingen, daar waren ze dus goed in. Oké, dat wilde Ilya best geloven. Thuis heel streng! Oh, dat moest verschrikkelijk zijn! 'Hoe heb je het daar volgehouden,' zei Ilya geschrokken, die zich al rampscenario's begon voor te stellen waarin je dagen zat opgesloten in je kamer en niets mocht doen. Helemaal niets. 'Waarom waren ze zo streng?' vroeg Ilya. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand zo'n straf zou verdienen, eerlijk! 'Ik kan thuis doen wat ik wil, want alleen James is bij me,' vertelde Ilya. Verder nooit iemand, nooit. Ook niet al te leuk, maar toch leuker dan niets mogen. 'Je mocht toch wel buiten spelen, toch?' vroeg Ilya, nog steeds geschrokken van de rampideeën die haar hoofd overspoelden. Niet naar buiten mogen, zelfs al was je dik ingepakt, niet kunnen spelen.. Wat een hel zou dat moeten zijn!

'Hoe heb je het daar volgehouden,' Hoorde ze het kleine meisje vragen en Lily keek even verbaasd, ze leefde nog en dat was al een end...Eigenlik ging het vaak vanzelf, ze bracht dagen door met boeken lezen of een uitbraak verzinnen wat vaak ook al haar lukte, ook al werd hun huis goed bewaakt door honden. 'Waarom waren ze zo streng?' Toen Ily dat vroeg dacht Nihal an haar vader die deed vaak streng haar meoder niet. 'Ik kan thuis doen wat ik wil, want alleen James is bij me,' vertelde Ilya. En Nihal kreeg weer medelijden gevoel, die arme meid ze moest steeds alleen zitten. Haar gedachten verden onderbroken door Ilya die iets zei geschrokken. Zelf dacht ze aan het idee als ze naar buiten ging hoe de mensen begonnen te lachen en haar steeds uitschelden en pesten, er ging kort een rilling over haar lichaam maar herstelde zich snel 'Hmm ik heb geen idee hoe ik heb volgehouden maar goed me vader was streng want hij dacht dat hij mij zo distepline of zo iets zou leren, maarja dat is hem blijkbaar niet gelukt. En ik mocht wel buiten spelen in de middag maar ik zit liever ergens alleen en lusiter naar goed muziek dan met lawaaierige kinderen spelen.' Zei ze rustig en speelde met wat stenen die naast haar lagen, ze waren kleine en vlogen langs haar hand en verranderde steeds in andere vormen. 'Vind jij het neit vreselijk als je alleen zit want het lijkt er op dat je graag met andere kinderen of mensen praat is dat pas niet vervelend' Vroeg ze zachtjes en ongerust en keek diep in de ogen.