Waarom liep hij hier eigenlijk rond verkleed als meisje? Omdat hij zijn kleren allemaal in de was had gegooid, inclusief zijn eigen meisjes kleren. Had toen zin om een paar meisjes te pesten en had van te voren hun kleren gestolen. Ze waren wel lekker warm. Maar het was vreemd om als jongen met meisjeskleren door de school te huppelen. En omdat hij zichzelf niet voorschut wilde zetten voor Noah zijn ogen besloot hij maar weer braafjes die vervelende pruik op te zetten. Hij was het niet gewend, die lange blonde lokken. Noah… Hij sloeg zijn handen om zijn buik en staarde naar de grond. Hij wilde de ander zo graag weer zien, miste hem, hoewel hij helemaal niet mocht klagen. Hoelang was het geleden? Nog niet eens een dag? Ze zagen elkaar zo vaak, zorgden er gewoon voor dat ze elkaar konden zien. Hij was wel bereid om te spijbelen tijdens de uren dat de ander een tussenuur had. Hij had er alles voor over om gewoon een glimp op te vangen van de lieve witharige jongen. Bij het idee alleen al kreeg hij een fijn gevoel.
Een briesje danste met de lange blonde lokken, eveneens als met het donkerblauwe jas. De witte legging eronder was dik genoeg om zijn benen te beschermen tegen de koude. En de lange donkerblauwe laarzen pasten niet alleen bij de jas, maar reikten ook nog eens zover omhoog – tot onder zijn knieën, zodat zijn hele benen waren beschermd ertegen. De witte sjaal had hij ook nog mee gestolen. En onder de jas had hij een kort rokje aan, zelfde kleur als de jas, en een wit shirt. Het was simpel, en het waren meisjes kleren. Maar het deerde hem niet zozeer. Hij was nou eenmaal Alois. Alois die er werkelijk niets om gaf of hij er nou uitzag als een meisje of als een jongen. Hij was en bleef zichzelf, en daar ging het om.
Hij bleef stilstaan, keek om zich heen. Waar hadden zijn benen hem naartoe gebracht? Hij was weer een beetje gaan dagdromen. In de tijden dat hij niet bij de ander was, vulde hij de tijd wel op met het denken aan de jongen. Hij slaakte een zucht. Hij moest echt eens andere afleiding gaan zoeken, dadelijk kreeg hij nog een obsessie of zo. En dat wilde hij de ander niet aandoen. Hij zette zijn handen in zijn zij. Nou, waar waren we? O ja, waar was hij. Hij keek weer om zich heen, dit keer langzamer. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. Een persoon. Zijn mondhoeken krulden zich omhoog. Perfecte afleiding.
Hij liep er gewoon rustig op af, maar hield op een gegeven moment halt. De ander had hem opgemerkt, dan was het niet leuk meer. Snel rende hij in een sukkeldrafje naar een boom, verstopte zich erachter. Hij bleef een tijdje staan, keek vervolgens langs de boom naar de ander. Hij vernauwde zijn ogen. Wat was er toch aan die ander wat hem nu ineens opviel? Wat hem nu ineens zo mateloos irriteerde, maar toch ook weer aantrok? Hij fronste zijn wenkbrauwen. Nou, als dat joch perse zo moest blijven staren, kon hij maar beter voor optie B gaan. Langzaam kwam hij tevoorschijn, keek met een geacteerde onschuldige blik naar de ander. Hij verborg zijn handen achter zijn rug, speelde een beetje nerveus met een voet op de grond. Hij keek eerst eventjes naar de grond, om vervolgens aarzelend op te kijken. ‘Ik… Eh…’ begon hij zachtjes. Normaal was stond hij nu al vlak voor de ander zijn neus. Maar hij was nu een… Meisje. Dus moest hij wel geloofwaardig overkomen. ‘Ik ben een beetje verdwaald,’ begon hij zachtjes, ‘Ik ben namelijk net nieuw en toen… Tja, ik liep wat rond… Kwam hier terecht.’ Hij trok zijn mondhoeken omhoog, hield zijn hoofd een tikje schuin. ‘En je oogde wel schattig, dus kon ik het niet laten om je eventjes te bespieden. Want je bent zo klein, en die stok… En zo…’

» Wazaaah >D
» En pas maar op, want voor je het weet bespringt hij je :3