Met een gaap liet Soul zich nog even zakken in zijn bed. Hij was hier nu al een paar dagen en die bedden lagen zo verdomd lekker, dat hij er elke ochtend weer terug inzakte, tot de ergernis van zijn kamergenoten, die zich altijd moesten haasten ’s morgens en de schuld dan op hem staken als ze te laat in de les kwamen omdat hij nooit mee wou komen met hun. Kon hij er wat aan doen dat hij van dit geweldige bed hield?
Hij had een paar lessen al gevolgd en vond het wel leuk, alhoewel hij niet in elke les even goed zijn best deed. Laatst had hij bij een of andere les iets gedaan waardoor een meisje helemaal nat werd. Nou, met zachte woorden kon hij je vertellen dat hij een flinke opdonder had gekregen en dat uur erna flink genegeerd werd door het meisje. Hij wist haar naam niet eens. Blauwe ogen, blauw haar. Zoiets ongeveer. Heette ze niet Alexis? Nou ja, boeide hem het wat?
In ieder geval was hij hier al wel op zijn gemak, alleen kon hij nooit goed overeind komen. Ook deze keer wreef hij eerst rustig en langdurig in zijn ogen, waarna hij overeind kwam, om vervolgens zijn ogen te openen, een spijkerbroek te pakken en een wit shirt en die aandeed. Hij deed zijn hoofdband met zijn eigen naam erop om en poetste zijn tanden en deed daarna iets met zijn haar.
Hoe vaak en hoe grondig hij dat haar ook waste, het bleef altijd piekerig. Ook deze keer stak het weer piekerig omhoog, maar ergens ook wel in een grappige manier, dus liet Soul het gewoon hangen. Hij deed sowieso niet veel aan zijn haar en gaf er dan ook niet zoveel om. Hij was geen ijdeltuit en dat liet hij graag zien aan de anderen, zodat dat vooroordeel in elk geval al niet over hem geveld werd.
Kalm verliet Soul de zaal, nadat hij zijn schoenen hinkelend aangetrokken had. Hij groette, door zijn hand op te steken, een paar kamergenoten en zocht zijn weg toen naar beneden. Hij verbaasde zich nog steeds over de grootte van de zaal en ook van het gebouw zelf, maar niet meer zoveel als dat hij de eerste dag had gedaan toen hij Mineko ontmoet had.
Nu hij aan Mineko dacht, waar was die gast? Waarschijnlijk bij zijn meisje. Hij grinnikte even. Met zijn handen in zijn zakken liep Soul een paar trappen af, waardoor hij buiten kwam. Toen hij water verderop hoorde, besloot hij om eens gewoon een totaal andere weg te nemen. Ten eerste had hij weekend en ten tweede verveelde hij zich als hij geen wandeling zou nemen. Misschien zou hij een leuk plaatsje ontdekken, want hij had blijkbaar nog lang niet heel Starshine gezien en aangezien hij zich zo verwonderd had over een plaatsje, wou hij de rest ook wel eens zien.
Opnieuw verbaasde Soul zich toen hij na een kwartiertje lopen een waterval zag. Deze plek was echt awesome!

*Esmira*

Ze sloeg de deken van zich af en zwaaide haar benen over het bed. Ze begon hier al een beetje te wennen, al wist ze nog steeds niet goed hoe ze zich bij anderen moest gedragen. Het was in ieder geval niet zo verschrikkelijk als ze gedacht had. Dat viel reuzen mee. Tess kraste zachtjes naast haar een schudde haar veren uit. “goedemorgen Tess,” zei ze opgewekt. Het was weekend en ook al wist ze niet zo goed wat ze moest doen, was ze bang dat ze iets verkeerd zou doen, toch had ze er zin in om vrij te zijn. Om nog een keer de omgeving te gaan verkennen. Ze had besloten vandaag Tess los te laten, ze mocht vliegen waar ze wou dan riep ze haar vanavond wel terug. Dat betekende wel dat ze zich een dag alleen moest redden, aangezien ze eigenlijk verder nog niemand kende en ze deed daar eigenlijk ook geen moeite voor. Het lukte haar gewoon niet, het was veel te lastig om contact met anderen te maken. Het was alleen maar confronterend dus had ze het er maar bij gelaten. Ze was altijd al alleen geweest, dus waarom ging ze daar niet mee door? Ook al wilde haar ouders dat ze vrienden maakte, ze kon natuurlijk ook gewoon zeggen dat ze dat deed. Ze hoopte maar niet dat ze een keer in het weekend haar uitnodigde iemand mee te nemen, als ze eens naar haar huis ging. Dan zou ze door de mand vallen natuurlijk.
Ze stapte uit bed en trok een spijkerbroek en een paars vest uit de kast. Het was al aardig koud buiten, dus het was verstandig om je goed aan te kleden. Ze trok snel haar kleren aan en haalde een borstel door haar haar. Daarna wenkte ze Tess om mee te komen. De roofvogel volgde haar meteen. Ze liep een beetje gehaast de gangen door, waardoor ze wat schrijdelingse blikken kreeg. Ze zag ze denken, het is toch weekend? Maar toch wilde ze zo snel mogelijk buiten zijn, ze nam niet eens de rust om iets te eten. Ze ritste haar jas dicht en liep naar buiten. Tess volgde haar op de voet. Ze klopte de roofvogel op haar schouder en wees naar de lucht. “Veel plezier vandaag Tess,” zei ze toen glimlachend. De adelaar spreidde haar vleugels en vloog de lucht in, binnen de kortste keren was ze uit het zicht verdwenen.
Esmira liep verder over het grasveld in de richting van de waterval. Ze was er al eerder geweest en ze vond het een mooie plek, maar er waren wel meerdere mooie plekken hier. Ze kwam veel meer buiten dan dat ze eerder gedaan had, ze vond het ook steeds fijner om zelf te lopen en niet op Tess haar rug te zitten. Ook al had dat nog steeds haar voorkeur. Het gekletter van de waterval was al van verre te horen en ze versnelde haar tempo nog meer. Toen de waterval in zicht kwam zag ze ook een jongen. Ze bleef even aarzelend staan. Zou ze naar hem toe gaan? Ze haalde haar schouders op, ach wat had ze te verliezen. Ze liep weer verder in de richting van de jongen. “Hallo,” zei ze toen ze naast hem stil ging staan. Ze keek even opzij en glimlachte voorzichtig. “Jou heb ik nog niet eerder gezien,” vervolgde ze. Ze stak haar hand naar hem uit. “Mijn naam is Esmira,” Ze keek hem even aan maar daarna gleed haar blik weer naar de waterval.

[Sorry voor de late post, maar ik heb het heel druk gehad.]

Souls ogen draaiden naar achteren toen hij een stem hoorde, maar zijn gezicht bleef onbewogen en ook zijn hoofd bleef onbewogen. Zijn lichaam nam zelf de kalmte over en zou pas de moeite nemen om te spreken als die ander, die overduidelijk zijn richting inliep, dat ook zou doen. Soul sloot zijn ogen even en liet toen de rust varen, waarna hij grijnsde en omhoogkeek.
‘Hoi,’ zei hij rustig. ‘Ik jou ook nog niet. Mijn naam is Soul. Soul Eater Evans,’ zei hij rustig, waarna hij grijnsde, om vervolgens haar hand aan te nemen en die te schudden. Rustig liet hij snel en onopmerkelijk zijn blik over haar glijden. Grijze ogen, grijze haren, een slank lichaam en ongeveer rond de zeventien, misschien zelfs al achttien .
Esmira leek sowieso ook ouder dan hem. Hij leek echt op een zeventienjarige en hij was het gelukkig ook. Hij gedroeg zich soms echter als een jongen van twaalf, zeker met Mineko in zijn buurt. Maar had iedereen niet soms kinderachtige tijden? Hij in elk geval wel.
Als Esmira zijn puntachtige tanden en roodachtige ogen nog niet gezien had, dan had ze dat nu wel gedaan. Hij was benieuwd naar haar reactie. De kinderen op de academie waar hij gezeten had, hadden hem soms genegeerd omdat ze hem eng vonden, met zijn aparte gezicht, maar hier op Starshine bleken steeds minder mensen problemen te hebben met zijn uiterlijk, alleen diegenen die er echt op kickten om iemand knap om hun heen te hebben.
Hidan en Mineko hadden hem bijvoorbeeld nog niet genegeerd. Hij moest toegeven dat hij er apart uitzag, maar hij vond zichzelf daardoor niet lelijk of zo. Tja.. Wat vond hij van zichzelf? Als hij zou zeggen dat hij knap was, zou hij liegen, dat wist hij zeker. Hij grijnsde even en keek toen naar Esmira.
‘Dit is echt een van de mooiste plekken van Starshine,’ zei hij, waarna hij nog eens bewonderend om zich heenkeek. Als ze weg wou gaan omdat ze geschrokken was van zijn uiterlijk, dan mocht ze dat ook. Het maakte hem niet uit. Hij wou ook gerust vrienden met haar worden.
‘Kom erbij zitten. Of liggen,’ zei hij en hij grijnsde even, waarna hij achterover zakte en zijn armen om zijn nek sloeg, waarna hij naar boven keek en haar daarmee rustig aankeek.

Toen ze hem begroet had keek hij haar aan met een brede grijns, waardoor zijn puntachtige tanden te zien waren. Ze keek terug in zijn rode ogen en glimlachte even. Hij had een uiterlijk die anders was, maar ze had wel meer ‘vreemds’ gezien in haar leven en ook hier op Starshine. Daarbij schrok ze niet zomaar ergens voor terug, net als bij master Savador bleef ze hem gewoon aankijken. Ze vond niet snel iets raar en ergens leek hij haar wel aardig. Ze was er goed in om andermans stemmingen te peilen, al was ze heel slecht in contact leggen. Voelde ze zich ongemakkelijk in vreemd gezelschap, ze voelde anderen wel goed aan. ‘Hoi,’ Ze knikte hem even toe, waardoor haar haar voor haar ogen gleed. Snel veegde ze het weg met haar hand die ze niet naar hem uitgestoken hield. ‘Ik jou ook nog niet. Mijn naam is Soul. Soul Eater Evans,’ Ze glimlachte opnieuw naar hem toen hij haar hand schudde en grijnsde. “Aangenaam Soul,’ zei ze toen.
Ze keek nog eens goed naar hem, naar zijn piekerige witte haren en rode ogen. Hij liet haar hand los en ze liet hem weer langs haar lichaam vallen. Het leek haar wel een aardige jongen. Ook al wist ze van zichzelf dat ze het moeilijk vond om met iemand te kunnen praten, toch voelde ze zich niet extreem verlegen. Ze kon nou ook niet zeggen dat ze zich op haar gemak voelde, want dat voelde ze bij niemand behalve bij Tess of de kokkin van haar huis. Je kon het haar ouders schuld noemen, maar ze had er zelf ook nooit om gevraagd, om meer gezelschap.
‘Dit is echt een van de mooiste plekken van Starshine,’ Ze knikte even terwijl ze zijn blik volgde, daar had hij inderdaad gelijk in. Het was hier prachtig, maar ze vond wel meerdere plekken mooi hier. “Ja, daar heb je zeker gelijk in,” zei ze toen. ‘Kom erbij zitten. Of liggen,’ Ze keek hem even vragend aan, maar haar vraag werd automatisch al beantwoord toen hij erbij ging zitten. Ze had hem al willen vragen waarom, omdat hij zelf ook nog gestaan had. Ze was blij dat ze het nog niet gevraagd had, dan had hij haar waarschijnlijk vreemd gevonden. “Oké,” zei ze zacht. Ze ging naast hem zitten en legde haar handen in haar schoot. Zo staarde ze een tijdje naar de waterval. Daarna draaide ze haar hoofd en keek Soul weer aan. “Woon jij al lang op Starshine Academy?” vroeg ze toen. “Ik ben hier zelf nou anderhalve week. Ik vind het wel wennen,” er ontstond een klein glimlachje om haar lippen terwijl haar blik weer naar de waterval gleed.

Met een oog dichtgeknepen en een oog open, keek Soul toe hoe Esmira zijn aanbod aannam. Hij legde zijn rug plat tegen het gras neer, zodat zijn ogen naar de lucht keken. Zijn grijns gleed van zijn gezicht toen hij de vraag hoorde. Ook al was het Esmira’s bedoeling waarschijnlijk niet, het liet hem toch aan zijn verleden denken, voordat hij naar Starshine ging. Maar vooral aan diegene die hij daar had moeten achterlaten: Maka. Die zou echt kwaad op hem zijn.
‘Ik geloof dat het bij mij ook anderhalve week is, misschien zelfs nog geen week. Ik moet er zelf ook aan wennen, al zeker omdat ik een paar goede vrienden van me heb achtergelaten op een andere academie. Maar het is ook gewoon wennen dat geen van de meisjes me hier raar bekijkt of zelfs niet bang voor me wegrennen.’ Hij grijnsde even en keek opzij naar Esmira. Misschien kon zij zich niet inbeelden dat meisjes van hem schrokken. Nee, dat zou hij echt de kers op de taart vinden, als zij dat zou vinden.
Ook zijn blik richtte weer op de waterval en hij keek er even dromerig naar, waarna hij opeens een idee in zijn hoofd kreeg. Hij had zijn zwemkleren dan wel niet bij, maar het zou het misschien wel makkelijker maken voor Esmira en ook misschien plezierig. Een plezierige ontmoeting, dat kon toch ook wel eens, in plaats van beiden zich ongemakkelijk voelen en nietszeggend allebei een kant opkijken of ergens aan denken?
‘Zeg, het schiet me net te binnen, maar zou je het wat vinden als we van die waterval springen? Kunnen we gelijk ook even zwemmen.’ Het feit dat Esmira een meisje was en daarbij haar shirt dus niet kon uitdoen, schoot hem niet te binnen. Hij hield eigenlijk geen rekening mee met het feit dat meisjes iets anders dan jongens hadden. Waarschijnlijk zou iedere jongen dat in zijn plaats wèl doen, maar hij was gewoon niet goed genoeg ontwikkeld op het gebied van meisjes.

- Slechte post ;O

Ook zij liet zich achterover vallen in het gras. Haar handen vouwde ze onder haar hoofd en ze staarde naar de lucht. Kleine wolkjes dreven voorbij en ze volgde ze met haar ogen. Ze kon uren naar de lucht kijken als ze zou willen, ze vond het elke keer weer even betoverend. Hoe de lucht nooit hetzelfde was, maar altijd veranderde, van tint veranderde. In haar ooghoek keek ze naar Soul. Ze zag dat haar vraag hem geraakt had. Het was niet haar bedoeling geweest om het hem ongemakkelijk te maken en ze slikte even. Ze wilde net haar excuses aanbieden toen hij begon te praten over wie hij achter had moeten laten en dat hij ook moest wennen. “Dat spijt me voor je,” zei ze na een korte stilte. “Ik heb altijd privéleraren gehad dus ik zou niet weten hoe het is om vrienden achter te moeten laten,’ vervolgde ze zacht. Ze keek wel een beetje vreemd opzij toen hij zei dat hij het raar vond dat niemand voor hem wegrende. “Waarom zou iemand voor je wegrennen? Je lijkt me aardig,” liet ze er toen simpel op volgen zei zag de logica er gewoon niet van. Ze had al heel wat mensen meegemaakt door haar vader, al had ze die allemaal meestal niet langer gezien als tien minuten, ze vond daardoor niet snel meer iets vreemd. Ze had al heel wat gezien.
Ze keek weer naar de waterval terwijl er weer een stilte viel. Ze vond stiltes niet erg, ze vond ze meestal zelf wel prettig. Dan kon je even nadenken of even ontspannen. Zeker als de situatie gespannen was, al vond ze dat dat nou niet het geval was. Ook al kon ze niet zeggen dat ze zich helemaal op haar gemak voelde. ‘Zeg, het schiet me net te binnen, maar zou je het wat vinden als we van die waterval springen? Kunnen we gelijk ook even zwemmen.’ Verrast keek ze zijn kant op. Haar grijze ogen keken in de zijne. Toen glimlachte ze even en keek naar de top van de waterval. “Jij wil dat koude water in springen?” zei ze toen met een glimlach. Ze grinnikte even en schudde toen langzaam haar hoofd. Ze kon niet anders dan om hem lachen, daardoor was de spanning helemaal uit haar lijf. Ze duwde zich op haar ellebogen overeind en nam toen een besluit die ze had gedacht nooit de nemen. Ze haalde haar schouders even op. “ach waarom ook niet?” vervolgde ze. Ze ritste haar jas open en deed die uit, daarna trok ze de trui over haar hoofd. Ze kon best in haar hemdje zwemmen vond ze. Ze rilde even toen ze er achter kwam dat het toch best wel fris was zo. “wel snel dan,” zei ze lachend terwijl er kippenvel op haar armen ontstond.

Rustig haalde Soul zijn schouders op. ‘Koud? Dat ondervind je pas als je erin springt, of het koud is,’ zei hij en hij grijnsde even. Hij wou net vragen of ze soms niet durfde, toen hij zag dat ze haar shirt al uit had. Zelf deed hij die ook uit, zodat zijn erg normaal gespierde borstkas – gelukkig zag hij er niet uit zoals een of andere spierbundel, gewoon, normaal – tevoorschijn kwam, met het bijna onzichtbare, witte litteken, die hij had opgelopen toen hij Maka wou beschermen tegen een aanval.
Grijnzend keek Soul naar Esmira. Dat hoefde ze hem geen twee keer te zeggen. Zo snel als hij kon rende hij naar voren. Dat hij zijn broek nog aanhad, kon hem bar weinig schelen. Hij moest nu wel uitkijken dat hij geen steen raakte of zo, anders zou het gedaan zijn met hem. Of hij zou een paar nachten op de ziekenzaal moeten doorbrengen, wat hem ook wel een aanlokkelijk offer leek. Beter dat dan doodgaan, niet?
Zijn weg naar beneden was koud en pijnloos. Hij voelde hoe de warmte van het afgleed en plaatsmaakt voor een ijzige kou. Zijn tenen leken wel als bevroren toen hij het koude water raakte en daarmee het laatste restje warmte dat hij in zijn lichaam had verloor. Zijn ogen sloten zich en gelijk schoot een beeld van Maka door hem heen, waardoor hij weer proestend bovenkwam. Man, hij moest die beelden van haar echt eens uit zijn hoofd krijgen en haar gewoon vergeten. Hij zou haar nooit meer zien, waarom nog aan haar denken? Hij was niet verliefd op haar, bah, hij kende niet eens liefde. Oké, voor zijn vrienden misschien, maar dat was iets heel anders.
Zijn haar bleef, zoals hij al verwacht had, gewoon in dezelfde staat steken, alleen misschien nu ietsje meer naar beneden hangend. ‘Zeg, Esmira, kom je nog!’ riep hij naar boven en hij grijnsde breed, waardoor zijn puntige tanden weer opnieuw zichtbaar werden.

- Flut ;O -

Ze keek even opzij naar Soul die zijn schouders ophaalde. ‘Koud? Dat ondervind je pas als je erin springt, of het koud is,’ Ze schoot in de lach en keek hem hoofdschuddend aan. “Nou ergens kun je dat wel nagaan toch? Aangezien het herfst is,” vervolgde ze nog na grinnikend. Ja, ze mocht hem wel. Al had ze niet gedacht dat ze ooit iemand hier zou mogen, toch bleek dat anders te zijn. Misschien kon ze het toch wel? Dat vrienden maken… Al had ze echt niet gedacht dat ze dat zou kunnen. Ze schrok op uit haar gedachten toen hij opeens omhoog rende. Ze duwde zichzelf omhoog en ging staan. Ze volgde hem met haar blik naar boven. Daarna rende ook zij snel naar boven net op het moment dat hij naar beneden sprong. Boven aan stopte ze met lopen en keek naar beneden waar Soul net weer boven water kwam. ‘Zeg, Esmira, kom je nog!’ Ze schoot weer in de lach. Ze sloeg haar armen weer om haar heen en sloot haar ogen. Toen sprong ze naar beneden en kwam precies naast hem in het water. Ze trappelde met haar benen om weer omhoog te komen. Snel hapte ze naar lucht. Het water was ijskoud en ze rilde. “Daar ben ik al,” zei ze toen grijnzend. “En het is koud hè?” vervolgde ze toen met een plagerige glinstering in haar ogen.
Ze haalde haar arm door het water waardoor ze een golf water over hem heen sloeg. Daarna zwom ze naar de kant en trok ze zichzelf weer uit het water. Ze draaide zich weer naar hem om en rilde. De kou nam al snel bezit van haar, ze was blij dat ze niet meer in het water lag. Dan waren haar spieren nog verkleumd. “Kom je er ook weer uit Soul?” riep ze naar hem over het water. Ze begon te klappertanden. “En heb jij misschien ook een manier om weer warm te worden?” vervolgde ze weer grijnzend. Voor het eerst voelde ze iets van plezier. Dat had ze ook wel eens met Tess gehad of met de kokkin, maar niet op die manier waarop ze het nu voelde.

Lachend keek Soul opzij, waarna hij breed grijnsde. ‘Ik vind het koude gedoe wel meevallen. Ik zwem ook vaak ’s nachts, mijn lichaam went dus aan de koude die ik dan voel,’ legde hij uit, waarna hij breed grijnsde toen ze opeens naar de kant zwom. Hij had stiekem wel verwacht dat ze het niet lang zou uit kunnen houden in het water. Niet omdat ze een meisje was, maar eerder omdat hij al van te voren had gezien dat ze het koud had.
‘Als jij dat wenst, kom ik eruit,’ zei hij lachend en hij crawlde al richting Esmira, waarna hij naar haar luisterde. ‘Wel, meestal wacht ik gewoon tot ik weer opgedroogd ben, maar voor jou maak ik een uitzondering,’ zei hij en rustig begon hij zich te concentreren op zijn eigen Novaanse magie. Zijn handen en zijn hele lichaam werden hierdoor warm.
Zonder na te denken wat Esmira wel niet van hem zou denken als hij het zou doen, liep hij op haar af en sloeg zijn armen om haar heen. Hij drukte zijn warme lichaam tegen de hare en concentreerde zich opnieuw op zijn magie, zodat ook zij warm werd. Dat dit als een mogelijke bijbedoeling door anderen gezien kon worden, schoot niet door hem heen. Als Mineko hem zou zien, zou die hem vast een gentleman vinden. Wel, zo zag hij zichzelf al helemaal niet. Hij warmde gewoon iemand op als die het koud had, daar was immers niks vreemds aan, wel dan?
Toen hij dacht dat Esmira de warmte nu wel had overgenomen, liet Soul haar los en ging rustig tegenover haar zitten, waarna hij een brede lach met zijn mond vormde en zijn roodgloeiende ogen fonkelend naar haar liet kijken. ‘Volgens mij heb je het nu wel wat warmer. Een oude truc, maar het werkt wel!’ zei hij, vrolijk zijnd over het feit dat hij met zijn magie toch nog iets goeds kon doen en dat hij daarmee ook gelijk een soort training had gedaan met zichzelf.
Dankzij de warmte die hij zichzelf geschonken had, was zijn kleding ook opgewarmd. Zijn shirt lag ergens verderop, maar hij vond het ook niet zo erg om zonder shirt hier te zitten. Misschien dat hij er dadelijk sowieso weer in zou springen, maar als Esmira liever wou dat hij even hier bij haar bleef, dan deed hij dat. Hij moest immers ook maar gezellig doen hè!
‘Ha, altijd lekker, zo’n frisse duik!’ zei hij lachend tegen Esmira, waarna hij zich uitrekte en zich achterover liet vallen in het gras.

Ze schoot in de lach om zijn conclusie dat het niet zo koud was. “Nou, mij niet gezien om ’s nachts te gaan zwemmen,” vervolgde ze grijnzend terwijl ze naar de kant zwom. Toen ze zich omdraaide zag ze hem haar breed grijnzend aankijken. “Wat?” vervolgde ze lachend. “Vind je me een koukleum?” Ze fronste even haar wenkbrauwen. “Ja, misschien ben ik dat ook wel,” Ze grijnsde terug toen ook hij haar kant op kwam. ‘Als jij dat wenst, kom ik eruit,’ Ze schudde opnieuw haar hoofd. “Nou, ik verplicht je tot niks hoor.” Vervolgde ze toen. Het had inderdaad wel een beetje geklonken alsof ze hem er verplicht uit wilde hebben. Ze moest echt eens beter op haar woorden gaan letten, maar het was ook zo verwarrend. Ze voelde zich niet meer gespannen of zoiets en dat was vreemd, dat was nieuw voor haar. Daardoor lette ze alleen niet meer goed op wat ze zei. Haar vader zou haar er voor bestraffen als hij erbij was, gelukkig was hij dat niet. Dan had hij haar waarschijnlijk ook beschuldigend aangekeken als ze haar kleren uitgedaan had en met Soul het water in gesprongen was. Voor het eerst voelde ze dat het eigenlijk best wel fijn was op deze school. Hier kwam haar vader niet, dus kon hij haar hier ook niet meer beïnvloeden. Ook thuis had ze hem bijna niet gezien, maar als hij er was geweest moest ze netjes en beleeft zijn. Nee, ze kende geen liefde naar haar ouders.
‘Wel, meestal wacht ik gewoon tot ik weer opgedroogd ben, maar voor jou maak ik een uitzondering,’ Ze dwong zichzelf weer terug te komen uit haar gedachten en ze keek hem aan. “Ja, jij misschien.” Er lag een plagerige blik in haar grijze ogen. “Alleen ik ben straks nog blauw als ik hier zo blijf zitten,” Ze kon natuurlijk ook gewoon haar kleren pakken en naar binnen gaan, maar dat was eerst gewoon niet in haar opgekomen. Waar zat ze toch met haar hoofd? “Het hoeft natuurlijk niet,” vervolgde ze snel om het weer een beetje goed te maken. Ze wilde niet dat hij dacht dat ze hem allemaal dingen oplegde, want dat was niet haar bedoeling geweest, al kwam het er wel een beetje zo uit.
Ze schrok toen hij haar opeens vastpakte. Even verstijfde ze, maar zijn warmte liet haar snel weer ontspannen. Soul leek opeens net een kacheltje. Ze schoot bijna weer in de lach om die vage conclusie die ze opeens trok. Eigenlijk kwam dat meer omdat ze een beetje zenuwachtig werd om deze ontwikkeling. Ze had niet verwacht dat hij haar opeens beet zou pakken. Ze voelde hoe ze opdroogde door de warmte die door haar lichaam trok en ook haar broek droogmaakte. Toen hij haar weer los liet bleef de warmte nog steeds door haar lichaam gloeien. ‘Volgens mij heb je het nu wel wat warmer. Een oude truc, maar het werkt wel!’ Ze keek even naar haar handen en toen weer omhoog naar hem. “Ja, bedankt.” Zei ze toen. “Je bent warmer als een handdoek,” vervolgde ze waardoor ze zichzelf wel voor haar hoofd kon meppen. Wat was dat nou weer voor vreemde opmerking? Ja, hèhè natuurlijk was dat zo, domme opmerking. Snel graaide ze naar haar trui en jas om maar even een andere kant op te kunnen kijken, omdat ze voelde dat ze rood werd. Ze schaamde zich dood. Ze trok haar trui weer over haar hoofd en deed haar jas aan. Snel ritste ze die dicht.
‘Ha, altijd lekker, zo’n frisse duik!’ Ze keek op toen hij zich in het gras liet vallen. “Jawel, alleen kun je beter zeggen koude duik,” ze glimlachte weer. Toen liet ze zich naast hem in het gras vallen. Ze keek omhoog naar de lucht terwijl er een korte stilte viel. “Je bent een licht magician toch?” vroeg ze toen. Tenminste dat had daarnet wel zo gevoeld. Ze wist eigenlijk niet waarom ze dat zei, waarschijnlijk om de stilte weer te verbreken.

‘Yes! Eindelijk heb ik de warmte van een handdoek overtroffen!’ zei hij lachend en hij stak zijn armen zwak in de lucht, maar eigenlijk was het gewoon heel flauw hoe hij deed, dus liet hij ze weer zakken. Gelukkig was Esmira ook iemand die soms stomme opmerkingen maakte. Nou ja, hij vond ze eigenlijk niet eens zo stom. Hij vond het wel grappig dat hij als warmer dan een handdoek benoemd werd. Maar misschien vond zij dat van zichzelf dan weer stom. Meisjes waren misschien op dat vlak ook gewoon weer te ingewikkeld voor hem om dat allemaal te kunnen begrijpen, maar goed.
‘Voor jou een koude duik, voor mij een frisse. Je moet er gewoon even aan wennen. Zullen we midden in de winter een frisse duik nemen? Dan wen je er in elk geval wel aan.’ Terwijl hij dit zei, bleef hij gewoon zijn serieuze houding aannemen. Hij meende het. Dankzij zijn eigen magie kon hij zichzelf zelfs in de winter heel makkelijk verwarmen, waardoor hij zelfs in de winter gewoon een lekkere sprong in het water kon nemen. Sure, de eerste keer was het een beetje koud, maar daarna werd het minder erg.
‘De enige echte! Ik heb ook Shadraanse krachten, alleen gebruik ik die geheel wat minder, aangezien ik toch wel wat meer tevreden ben met mijn Novaanse krachten,’ zei hij en waarschijnlijk kon Esmira zien dat hij best wel trots was op het feit dat hij een Novaan was. Hij kon zoveel met zijn Novaanse krachten, dat zelfs zwemmen en buiten eten in de winter gezellig en warm voor hem was. Hij grijnsde even en liet zich toen weer een beetje ontspannen.
‘Welke magie heb jij eigenlijk? Je voelt niet zo heel warm aan, dus ik denk dat je in elk geval al geen lichtmagie hebt,’ zei hij zijn domme opmerking, waar hij pas achterkwam drie seconden nadat hij het gezegd had. Natuurlijk, alsof elke Novaan een zeer warme huid had. Dat opwarmingsgedoe was voor alle Novanen hetzelfde, maar aangezien hij het de hele tijd deed om zijn magie uit te testen en wat beter te trainen, had hij het de hele tijd warm. Niet alle Novanen deden hetzelfde als hij. Wat was hij toch ook weer een kluns. Nou ja, wel een normale kluns.
‘Hé kijk, een vogel,’ zei hij droog, toen hij in de lucht een vogel voorbij zag vliegen. Hij grinnikte even om zijn eigen duffe woorden en keek toen opzij naar Esmira. Hij vroeg zich niet af wat ze wel niet van hem moest denken, omdat hij zich nauwelijks schaamde voor zijn eigen stomme of droge opmerkingen. Hij schaamde zich eigenlijk nooit voor zichzelf. Dat was dan weer een goed punt aan zichzelf.
Het gelukkige aan als hij zonder shirt rondliep, was dat hij geen okselhaar had. Waarschijnlijk was zijn haar zo licht, dat hij nog geen okselhaar had, ook al was hij zeventien. Misschien was het een beetje gek om daarover na te denken in het bijzijn van een dame, maar wie kon er nu zijn gedachten lezen? Bovendien was hij zelf al raar genoeg en zouden meisjes – ja, dus ook dames, of was dat hetzelfde? – hem gewoon moeten accepteren om hoe hij was. Crap.
‘Waarom ben jij eigenlijk naar Starshine gekomen?’ Misschien kon hij met deze vraag de emotionele stuff er alvast uitkrijgen.

Ze keek hem even verrast aan toen hij zei dat hij eindelijk de warmte van een handdoek overtroffen had. Toen schoot ze weer in de lach. Hij vatte het tenminste niet op als beledigingen en hij keek haar ook niet raar aan als ze zoiets zei. Kijk dat scheelde weer, daardoor voelde ze zich waarschijnlijk ook niet meer zo ongemakkelijk in zijn gezelschap, meestal was dat gewoon wel het geval. Eigenlijk altijd als ze iemand niet goed kende. Ze dacht daar even over na, eigenlijk best wel vreemd. Hoe gevoelens je beïnvloede met iemand anders was ze niet zomaar het water in gesprongen, maar omdat hij zo relaxt deed had ze het gewoon gedaan. Ze keek naar zijn armen die hij in de lucht gestoken had en die hij net weer naar beneden deed.
Toen ging hij alweer verder over dat ze er gewoon aan moest wennen. Ze schudde langzaam haar hoofd. “Ja, dat zal best.” Vervolgde ze grijnzend. “Maar mij niet gezien hoor grapjas, dan versteen ik nog in het water.” Ze stompte hem even plagerig tegen zijn schouder toen keek ze weer omhoog naar de lucht. Ze hoorde de trots in zijn stem terwijl hij over zijn krachten begon. Ze draaide haar hoofd om hem aan te kunnen kijken. Ze glimlachte even, zijzelf bezat maar een soort magie. Ook al leerde ze natuurlijk om ze allemaal te beheersen, haar natuurlijke magie daar was ze natuurlijk het beste mee. ‘Welke magie heb jij eigenlijk? Je voelt niet zo heel warm aan, dus ik denk dat je in elk geval al geen lichtmagie hebt,’ Daar zat natuurlijk wel wat in, maar dat gold waarschijnlijk ook voor vuur. Ze kwam overeind en consenteerde zich op de wind om hen heen. Langzaam liet ze het om hen heen cirkelen, zodat het voor hen windstil werd. “Beantwoord dit je vraag?” vroeg ze toen. Ze liet de magie los en de wind sloeg meteen in haar gezicht, waardoor ze zich weer achterover liet vallen “Ik ben een echte Puffoon net als mijn ouders,” vervolgde ze terwijl ze Soul aankeek.
‘Hé kijk, een vogel,’ Ze keek omhoog, waar een vogel voorbij vloog. Ze grinnikte even. “Ja, een klein vogeltje,” zei ze. “Heb je wel eens een echte grote vogel gezien?” Ze keek hem vragend aan. “Ik kan je er een laten zien,” Ze keek even naar de lucht, ze hoefde maar te fluiten en Tess zou naar hen toekomen, maar dat zou ze alleen doen als Soul het zou willen. Ze had Tess eigenlijk een dagje willen laten vliegen, maar Tess vond het altijd juist wel leuk als ze haar riep als er iets te beleven viel, ze was het liefste overal bij.
‘Waarom ben jij eigenlijk naar Starshine gekomen?’ Ze werd een beetje verrast door die vraag. Ze had niet verwacht dat hij die opeens zou stellen. Ze keek even omhoog en daarna naar hem. “Het was niet mijn eigen keuze. Mijn vader wou dat ik meer met leeftijdsgenoten omging. Ik heb eigenlijk nooit contact gehad met anderen,” Ze zuchtte even. “Eerst vond ik het maar niks, maar ik denk dat ik het hier leuker begin te vinden.” Vervolgde ze toen. “En jij Soul?” vroeg ze toen voorzichtig. Ze wist dat hij zijn vrienden miste, maar waarom hij hier heen gekomen was had hij nog niet verteld. Ze hoopte niet dat de sfeer weer ongemakkelijk werd.

‘Een grote vogel?’ vroeg Soul en hij keek haar daarbij grijnzend aan. Dadelijk kwam ze met een roodborstje aanzetten die een centimeter groter was dan het vogeltje van daarnet. Dat zou hij wel grappig vinden en hij kon er de humor ook wel van inzien, maar hij was toch wel benieuwd of ze misschien een indrukwekkend beest in petto had voor hem.
‘Ja, dat beantwoordt mijn vraag helemaal! En laat die vogel maar komen,’ zei hij lachend tegen Esmira, waarna hij rustig naar haar keek en toen haar antwoord en haar verwachte wederkerende vraag hoorde. Daar moest hij toch wel even over nadenken. Waarom ging hij ook alweer naar Starshine? Dat had hij zich ook al afgevraagd bij het lanceringsplatform en toen had hij het antwoord ook niet geweten.
‘Waarschijnlijk was het een of andere impulsieve actie, wat ik meestal doe ik als niet weet wat ik moet doen. Ik doe dan gewoon wat er in me opkomt en om de shuttle naar Starshine te nemen en mijn magie te trainen, was de eerste beste actie die in me opkwam,’ vertelde hij lachend tegen Esmira. Hij had niet echt hartverscheurende redenen om hiernaartoe te komen. Alleen dat hij Maka moest achterlaten, maar die was waarschijnlijk ook naar een andere school. Maka had misschien niet zoveel aanleg voor haar magie, die handelde liever met wapens, waar hij zich dan weer in kon veranderen. In een zeis. Maka en hij vormden een goed team, maar helaas was dat nu voorbij.
‘Helaas heb ik Maka wel moeten achterlaten. Zij en ik vormden altijd een goed team, weet je. Ik kan me transformeren in een zeis en Maka trainde dan samen met me, aangezien zij aanleg had voor wapens en ik meer voor magie,’ vertelde hij Esmira en hij liet zich achterover zakken.
‘Helaas begon iedereen te denken dat we een relatie hadden en een koppel waren, maar zo zag ik het niet en zo zag Maka het ook niet. We waren gewoon hele goede vrienden, ze was meer als een zus voor me, maar nu moet ik haar jammer genoeg missen,’ zei hij en hij wreef even door zijn witte haar, waarna hij Maka’s gezicht even herinnerde. Ja, als een zus, dat was een goede benameming voor de band die ze samen hadden.
‘En jij, Esmira? Heb jij niet iemand daar moeten achterlaten? Je zou toch wel één vriend hebben gehad om mee op te schieten?’ Hij grijnsde en zei: ‘Of een vriendje.’

‘Een grote vogel?’ Ze knikte en grijnsde terug. “Ja, een hele grote vogel.” Beantwoorde ze zijn vraag. Ze kon daaruit nog niet goed opmaken of hij haar nou wilde zien of niet, maar dat zou hij haar waarschijnlijk vanzelf nog wel vertellen. Toen ze haar magie had gebruikt kreeg ze dan ook antwoord. Hij wilde haar wel zien. Mooi, dacht ze. Waarom wist ze eigenlijk niet. Ze vond het leuk dat hij haar wilde zien. Ze vouwde haar handen in een kommetje en zette haar mond er tegen aan. Toen blies ze in het kommetje, waardoor een lage fluit hoorbaar werd, die door de lucht echode. Toen keek ze Soul aan. Ze verwachtte niet dat Tess er meteen zou zijn. Ze zou wel een eindje weg zijn, maar haar scherpe gehoor zou haar waarschuwen en dan zou ze hun kant op komen.
Ze beantwoorde de vraag van Soul en ze bleef hem afwachtend aankijken, wat zijn antwoord was. Ze zag dat hij nadacht voordat hij antwoord gaf. Toen begon hij te vertellen dat het waarschijnlijk een impulsie actie was en dat hij niet zo goed wist waarom hij hier heen gekomen was, maar dat hij zijn magie wilde trainen. Toen begon hij over Maka, ze luisterde naar elk woord die hij zei. Het leek haar raar als iemand dacht dat je een relatie had, als je gewoon vrienden was. “hmm… dat is vervelend,” zei ze dan ook. “En het lijkt me heel erg om zo iemand te moeten missen,” vervolgde ze. Hij leek er best koel onder, maar ze wist niet of dat ook zo was. “Hoe doe je dat dan trouwens in een zeis veranderen?” Ze had daar nog nooit over gehoord, dat iemand ergens in kon veranderen. Het was niet iets wat haar verbaasde, er waren wel meerdere dingen op de wereld waarvan zij niet had geweten dat het kon.
‘En jij, Esmira?’ Ze veegde haar haren uit haar gezicht, terwijl hij nog verder ging met zijn vraag, maar ze schudde haar hoofd. “Nee,” zei ze toen. “De enige die ik te zien kreeg waren Tess, de kokkin en mijn leraren magie.” Vervolgde ze. Precies op dat moment hoorde ze een krijs in de lucht. Ze duwde zichzelf op haar ellebogen omhoog toen Tess in haar blikveld verscheen. De grote adelaar keek naar beneden en had haar duidelijk doorgekregen. Ze vouwde haar vleugels in en zette de landing in. Ze lande vlak naast hen neer, waardoor er opnieuw een windvlaag in haar gezicht sloeg, dit keer van Tess haar vleugels. Ze krijste nog eens terwijl ze haar snavel tegen Esmira haar schouder duwde. Haar gele ogen keken nieuwsgierig naar Soul. Ze wreef haar zachtjes over haar snavel. “Dit is Tess,” zei ze toen. “En Tess dit is Soul,” Tess maakte een zacht geluidje en hief haar kop weer op. Ze keek Soul nog steeds onderzoekend aan. Ook Esmira keek weer naar Soul met een klein grijnsje om haar lippen. “Ze is toch wel een stuk groter niet?” vroeg ze toen lachend.

Souls ogen werden groot toen hij het beest zag. Niks een centimeter groter dan een roodborstje, dit beest was wel tien of twintig keer groter. Het was een indrukwekkend beest, maar juist daarom liet het zijn ogen vergroten. Wauw… Zo’n beste zou hij ook wel willen hebben, maar hij wist dat als hij een huisdier zou nemen, hij er toch niet genoeg tijd voor zou hebben. Tenzij hij Blair zou meenemen naar Starshine, maar dat leek hem niet zo’n goed idee, om in Nova Blair op te gaan halen. Blair was immers niet echt een kat, maar een mens die in een kat kon veranderen. En als Blair weer veranderde in een vrouw, kreeg hij een bloedneus. Echt een moordwijf was het, maar niet eentje die hij graag zou willen zoenen.
‘Ja, ze is echt groter dan ik verwacht had!’ zei hij, het deel van het roodborstje maar achter zich latend. Grijnzend kwam hij omhoog en liep op het dier af. Hij had geen angst voor dieren, ook niet om gebeten te worden en lette dan meestal ook niet goed op. Hij had dan ook nooit door dat een dier hem zou willen bijten, hij ging er meteen op af en aaide het dier gewoon meteen, net zoals hij nu deed. Zachtjes raakte hij de snavel aan en wreef over de neus van het dier, waarna hij naar Esmira keek.
‘Tess. Ik had wel een heel andere naam verwacht voor zo’n beest, maar het is wel relaxt. Tess,’ zei hij, met zijn diepe stem en hij grijnsde even, waarna hij het dier opnieuw aaide. ‘Indrukwekkend voor zo’n koukleum,’ zei hij plagerig richting Esmira en hij lachte even, waarna hij het mooie beest nog eens aaide. Hij kon zien dat Esmira er veel waarde aan hechtte. Het was dan ook een verschrikkelijk mooi beest, maar als hij zoiets had, zou hij er waarschijnlijk niet veel mee doen, hoe hard dat dan ook klonk.
Glimlachend keek hij naar Tess, waarna hij zijn aandacht weer op Esmira richtte. ‘Als je zo’n beest bij je in de buurt hebt, hoef je niet eens meer bang te zijn voor jongens die je kwaad willen doen,’ zei hij. Het leek hem echt iets voor zulke jongens om Esmira in een steegje aan te vallen of zo. ‘Of meisjes,’ zei hij rustig, denkend aan hoe een erge bitches er soms konden zijn op een academie. Hij grijnsde even en keek toen weer naar Tess.

(De reden waarom Soul Blair niet mee naar Starshine neemt:

Spoiler:

Ze zag dat Soul zijn ogen groot werden en daardoor moest ze glimlachen. Tess was een grote adelaar, groter als de meesten. Daardoor kon ze op haar vliegen. Een andere reactie had ze daarom ook niet echt verwacht. Al hoewel hij het natuurlijk ook gewend had kunnen zijn, maar daar had ze nog niet echt bij stil gestaan. Ze was gewend dat de meeste mensen met grote ogen naar Tess keken, behalve dan master Savador, die had Tess gewoon even vluchtig bekeken. Alleen dat was sowieso een apart gesprek geweest, al vond ze hem geen kwade man zoals ze sommigen over hem had horen praten. Ze wist eigenlijk niet waarom, maar misschien had ze nog niet genoeg van hem gezien. In ieder geval vond ze hem best wel aardig op zich. ‘Ja, ze is echt groter dan ik verwacht had!’ Ze kwam weer terug in het heden en grijnsde. “Ja, dat horen we wel vaker.” Zei ze toen lachend.
Ze stopte met lachen toen Soul op Tess af kwam en haar begon te aaien. Ze keek Tess even waarschuwend aan. Ze had eigenlijk nog nooit gehad dat iemand anders Tess aaide en ze was bang dat ze Soul wat aandeed, maar daar bleek ze helemaal niet bang voor te hoeven zijn. Tess maakte een zacht geluidje en leek er duidelijk van te genieten, ze leek Soul te mogen. Daardoor glimlachte Esmira weer. Als Tess al iemand mocht, dan was die jongen vast heel aardig. Opeens schoot haar iets te binnen. Iets wat ze iemand nog nooit gevraagd had. Zou ze het doen? Ze wist niet of Tess het wel wou, maar het leek er niet op dat ze het erg zou vinden. Ze wilde het net vragen toen Soul verder ging. ‘Tess. Ik had wel een heel andere naam verwacht voor zo’n beest, maar het is wel relaxt. Tess,’ Ze schoot opnieuw in de lach. “Ik vond het een mooie naam en Tess leek het ook een mooie naam te vinden, toch Tess?” Tess draaide haar kop en keek Esmira aan. Ze leek net te zeggen alsof ze het er mee eens was. “Zie je wel,” vervolgde ze lachend.
Ze moest nog harder lachen toen hij zei dat het heel wat was voor een koukleum. “Ja, toch wel hè?” Tess krijste even terwijl ze moest lachen. Duidelijk verrast omdat ze dat deed. Ze schudde haar hoofd toen hij zei dat ze in ieder geval niet meer bang hoefde te zijn voor anderen. “Nee, die blijven vast wel uit de buurt.” Zei ze toen. “Soul ik had een vraagje?” ze keek hem wat aarzelend aan. “Heb je zin om een eindje met ons te vliegen?” Ze keek even van Tess naar hem en weer terug. Ze wist eigenlijk niet waarom ze het vroeg er had nooit iemand anders op Tess gevlogen, maar Tess leek hem echt aardig te vinden en zij eigenlijk ook.

[Ik zie het plaatje niet ]

‘Vraag maar raak!’ zei hij en hij keek opzij naar Esmira, waarna hij glimlachend naar Tess keek en zijn wang even tegen de snavel van Tess liet gaan. Ook al wou hij het tegenover anderen niet toegeven, zulke beesten lieten zijn hart meestal wel smelten. Hij kon makkelijk verliefd worden op Tess als ze dat wou. Nou ja, verliefd nu ook weer niet, maar wel iets wat daarbij in de buurt kwam. Liefde voor dieren. Goed hart voor dieren? Zoiets ja.
Toen hij de vraag hoorde, werden zijn ogen groot en verwijdden zijn pupillen zich, waarna hij haar met een brede lach aankeek. Nog nooit had iemand gevraagd om een eindje te vliegen met een of ander beest, maar hij vond het wel leuk van Esmira dat ze het hem vroeg. Weer eens wat anders om naar uit te kijken. Bovendien vond hij Tess een aardig beest. Ze was mooi gevleugeld en ze bleek hem ook aardig te vinden.
‘Ja, waarom niet? Zoiets is immers wel cool,’ zei hij zo luchtig mogelijk, met zijn eigen, droge stem, maar zijn ogen blonken vrolijk toen hij Esmira aankeek en de appreciatie voor haar was duidelijk te zien in de weerkaatsing van zijn ogen. Hij vond het echt een cool idee dat hij dadelijk op de rug van een adelaar zou zitten. Hij liet zijn hand nogmaals over de snavel glijden en glimlachend keek hij naar Esmira.
‘Wacht, beestje, je hoeft geen moeite te doen,’ zei hij tegen Tess. Gelijk nadat hij dat gezegd had, maakte hij een wolkje van licht onder zich en liet zich omhoog duwen, totdat hij op gelijke hoogte van Tess’ rug was. Hij liet zich naar haar rug zakken en zette zich rustig neer. Hij was benieuwd hoe Esmira op het beest klom. Misschien bukte Tess voor haar juist wel. Hij kroop een beetje naar voren, zodat Esmira achter hem kon zitten.
‘Of wil je liever dat Esmira van voor zit?’ vroeg hij aan het beest en hij wreef even liefkozend over haar hoofd. Mineko zou hem zo hard uitlachen als hij Soul zo aardig tegen een beest zag doen, maar goed.

- Flut ;D -

Ze grinnikte even zachtjes toen ze zijn ogen groot zag worden, nadat ze hem gevraagd had of hij samen met haar op Tess wou vliegen. ‘Ja, waarom niet? Zoiets is immers wel cool,’ Ze glimlachte even naar hem. “Ik vind het altijd heerlijk om vliegen, dus het is inderdaad wel cool,” Ze sprak plagerig wel cool wat overdreven uit. Haar grijze ogen glansden plagerig. Je zag duidelijk aan haar wanneer ze een grapje maakte en wanneer niet. Ze kon dat nooit verbergen, al wist ze zich ook niet meer te herinneren wanneer ze voor het laatste een grapje had gemaakt. Ja, met Tess misschien maar verder niet echt.
Ze glimlachte toen ze zag op welke manier hij op Tess klom. Ze wachtte geduldig totdat hij zat. ‘Of wil je liever dat Esmira van voor zit?’ Ze keek even naar Tess, maar die leek er totaal geen moeite mee te hebben. Blijkbaar vond ze het helemaal niet erg dat Soul een keertje meevloog. Ze was niet erg sociaal maar met hem leek ze geen moeite te hebben, misschien voelde ze wel aan dat hij van dieren hield, want het leek er wel op dat hij dat deed. “Nou volgens mij maakt haar dat helemaal niks uit,” zei ze toen lachend. Ze liep op Tess af en met een kleine windvlaag en haarzelf omhoog gegooid te hebben zat ze achter Soul op Tess haar rug. Ze pakte zich vast om zijn middel zodat ze er niet meteen weer af zou liggen. “En ben je er klaar voor?” vroeg ze aan Soul, maar ze wachtte eigenlijk niet op antwoord.
“Toe maar Tess,” zei ze toen. Tess spreidde meteen haar vleugels en krijste. Toen zette ze af en binnen de kortste keren zaten ze in de lucht. Meteen schoot de wind door haar haren en ze sloot haar ogen om te kunnen genieten van de vrijheid. Ze hadden een prachtig uitzicht over de omgeving, maar Tess steeg nog steeds. Totdat ze voor een kort moment in de wolken zaten, maar ze had Tess aangeleerd dat nooit lang te doen, omdat mensen de druk daar nou eenmaal niet goed aan kunnen, dus daalde Tess al snel weer, waardoor het uitzicht terug kwam. Er lag een gelukkige fonkeling in haar ogen, in de lucht was ze gelukkig, echt gelukkig.
Ze liet haar ene hand los van Soul en klopte Tess zachtjes op haar nek, als teken dat ze mocht landen. Tess klapte haar vleugels in en ging bijna recht naar beneden, in duikelvlucht. Ze waren inmiddels alweer boven de waterval en Tess lande er netjes naast, precies op de plek waar ze opgestegen waren. Ze sprong van haar rug en keek Soul wat vragend aan. “En hoe vond je het?” vroeg ze toen. Ze wist niet hoe het voor andere mensen moest zijn. Zij wist nou eenmaal niet beter en zij vond het elke keer weer heerlijk, maar misschien had Soul het wel niks gevonden.

Alvorens Soul kon antwoorden, waren ze al opgestegen. Soul sloot zijn ogen even en voelde hoe zijn oren begonnen te suizen, maar ook hoe heerlijk dat gevoel was om in de lucht te zijn. In de wolken, maar dan letterlijk. Genietend sloot Soul opnieuw zijn ogen na ze even geopend te hebben om te zien waar ze waren. Het was logisch dat Esmira haar armen om zijn middel sloeg, wilde ze er niet afvallen. Het ging dan ook ongelooflijk snel, sneller dan verwacht.
Lachend keek Soul naar Esmira toen ze weer geland waren. Hij sprong van de adelaar en aaide haar zachtjes over haar snavel, daarbij uitkijkend dat hij haar ogen niet zou raken. Hij wou het beest niet boos maken of haar pijn laten lijden. God, nee, dat niet! ‘Ik vond het echt geweldig. Het is heel anders om zo snel door de lucht te gaan op zo’n beest,’ zei hij en hij streek Tess daarbij dankbaar over haar snavel, waarna hij even grijnsde en Esmira aankeek. ‘Nooit gedacht dat ik zo’n abnormale dag zou beleven.’
Mineko zou ervan opkijken als hij zou vertellen dat hij een ritje op een adelaar had gehad. Misschien zou Mineko hem wel uitlachen, omdat hij het misschien niet geloofde. Maar dat maakte niet uit. Zolang Soul het maar wist. Glimlachend keek hij naar Esmira en streek zachtjes door de lichte veren van Tess, alsof ze breekbaar was, net zoals porselein. Vanaf nu hield hij ontzettend veel van adelaars. Hij vond dieren sowieso leuk, maar zou er zelf nooit eentje kunnen onderhouden. Een band met een eigen dier scheppen was niks voor hem, alhoewel hij er wel dikwijls over nadacht om een leguaan te gaan kopen. Die dieren waren immers heel erg leuk. Hij grinnikte even en keek toen naar Esmira, waarna hij over zijn achterhoofd wreef, iets wat hij wel vaker deed, meestal geheel onbewust.
‘Ik heb zelf geen dieren, eerlijk gezegd. Alhoewel ik er nu net over nadenk om een leguaan te gaan kopen. Als ik eenmaal die gedachte in mijn hoofd krijg, krijg ik hem er niet meer uit,’ zei hij lachend tegen Esmira. Ja, hij ging zich gewoon een leguaan kopen! Zijn ogen begonnen te glinsteren.
‘Ben je bang voor zulke beesten? Anders wou ik je uitnodigen om er eentje te gaan kopen nu,’ zei hij en zijn ogen fonkelden vrolijk. Hij had misschien nog een beetje geld daarvoor, of hij zou gewoon de winkelier lekker ompraten, daar was hij immers goed in geworden.

Het deed haar goed dat hij lachte. Dan wist ze in ieder geval dat hij het echt leek gevonden had en dat was ook belangrijk voor haar, aangezien ze nog nooit iemand had meegevraagd om op Tess te vliegen. Al had ze daar natuurlijk ook nog nooit de gelegenheid voor gekregen, omdat ze nooit gezelschap om haar heen gehad had. Toch wist ze dat ze dat niet zomaar zou doen, maar Tess vond Soul aardig en dat was maar wat duidelijk. Anders had ze hem al lang gebeten of verontwaardigd aangekeken, maar dat deed ze niet. Haar gele ogen stonden vriendelijk en intelligent, zoals altijd. Ze grijnsde toen hij zei dat hij het geweldig gevonden had. “Fijn om te horen wat jij Tess?” Ze kraste meteen en deed een stap naar voren om haar snavel tegen Esmira haar schouder te duwen alsof ze het begreep. “Maar is er ooit wel een dag normaal Soul?” vervolgde ze toen. Zij vond eigenlijk van niet, tenminste in haar leven niet. Er was altijd wel iets, wat de dag weer abnormaal maakte. Al kon dat al om een klein dingetje zijn.
Ze streek Tess zachtjes over haar kop, terwijl Soul haar nog steeds aan de andere kant stond te aaien. Het was zo’n prachtig dier en ze zou willen dat iedereen dat vond, al kon ze dat natuurlijk niet vragen. Toch zou ze het vliegen graag willen delen en nou had dat gekund en ze was blij dat ze het gevraagd had. Want Tess leek het ook helemaal leuk gevonden te hebben en dat was ook heel belangrijk voor haar, als Tess het maar naar haar zin had.
Ze grinnikte even toen Soul over een Leguaan begon en duwde Tess haar snavel van haar schouder, anders wist ze het wel weer. Dan liet ze haar snavel steeds zwaarder op haar hangen, gewoon als grapje, maar toch vond ze dat niet zo’n goed voorbeeld waar Soul bij was. Ze schudde haar hoofd toen hij vroeg of ze er bang voor was. “Nee hoor,” zei ze toen en ze knikte toen hij zei dat ze die dan wel meteen konden gaan kopen. “Je houdt wel van aanpakken hè?” vervolgde ze lachend. “Maar dat kunnen we wel gaan doen,” Ze wees naar de lucht. “Ga maar Tess,” zei ze zacht. De adelaar deed wat stappen achteruit en spreidde haar vleugels waarna ze weg vloog. “Ik zal maar niet de winkelier af schrikken met een enorme adelaar in zijn winkel,” ze keek Soul plagerig aan. “En wijs jij de weg? Want ik zou niet weten waar die is.” Ze keek even om haar heen, alsof er ergens opeens een winkel zou opdoemen.