Thinking

Órelinde was het kasteel ontvlucht waar haar vele documenten lagen te wachten omdat ze die moest beantwoorden van haar vader. Brieven van vriendinnen die waren doorgestuurd vanaf Erd of Razen en dan had ze altijd Gotha nog die op een antwoord van haar wachtte. Een vraag waarop ze het antwoord nog niet zeker wist, maar wel gauw moest bedenken want ze had niet veel tijd meer. De dagen werden korter en de shows werden minder vurig, maar meer stijlvol en klassieker en daar moest ze nog steeds goed op oefenen. En ze had er een danspartner voor nodig. En ze wist dat Gotha de enige was die haar nu nog kon helpen.
Terwijl haar gedachten door haar hoofd heen raasden merkte ze niet de regen op die op haar huid siste en meteen verdampte en waren haar handen bezig met het bouwen van een sculptuur. Altijd wanneer ze na moest denken, maakte ze iets met haar handen waar ze later pas achter kwam wat het was. Ze wist nooit waar ze de materialen vandaan haalde om het te maken, maar het was nooit gestolen waar. Dat paste niet bij haar en zou zelfs haar onderbewuste niet aandurven om te doen. verder kon je als je goed luisterde nog een liedje horen, een zacht gezongen jeugdliedje van Razen waardoor ze totaal in tijdelijke trance zat.

Deidara, een jongen van 18 jaar liep door het grasland. Misschien zou hij moeten gaan trainen. Hij grijnsde en begon wat klei te boetseren. Al snel had hij een paar kleine vogeltjes vast "I'll let you live, katse!". De kleine kleien vogeltjes vlogen weg, naar waar Deidara keek. Hij zette zijn handpalmen bijeen met zijn twee vingers van elke hand omhoog. Eenmaal ze hoog genoeg waren was het zover "KATSU!". De vogeltjes ontploften en veroorzaakten een soort van vuurwerk. Hij begon te lachen "Hehe dit is dan ook al weer een succes.". Hij bekeek het vuurspektakel met een lange grijns op zijn gezicht. Maar toen hoorde hij een soort van gezang en hij draaide zich om. Daar zag hij dan een meisje zitten en hij bekeek haar eens goed. Ze was met een sculptuur bezig, hij grijnsde, het zag er al zeker zeer mooi uit. Eindelijk ook iemand die van kunst hield..

Het was dat haar gezang in een keer stopte en haar handen niet meer bewogen, maar verder was er aan niets te zien dat ze gestopt was met het boetseren van haar sculptuur. Ze opende haar ogen en zag nu wat ze had gemaakt. Het was een beeld van Gotha en met een gil sprong ze overeind. Het beeldje viel op het gras en zij stond in de regen die steeds harder leek te worden te kijken naar het beeld voordat ze op haar knieën viel en het weer in haar handen nam. Ze had hem niet normaal gemaakt, nee, een van zijn benen stond in een rare positie en ze wist dat ze weg moest. Ze moest hem onmiddellijk spreken en hem vertellen wat ze had gemaakt en dat hij op moest passen. Hij kon zijn been niet breken en ze zou hem proberen tegen te houden van wat het dan ook was dat hem zou breken. Haar vuurkrachten waren afgenomen en de regen maakte haar haren nat en liet haar kleding aan haar lichaam plakken omdat ze zo stom was geweest om geen mantel aan te trekken. Ze liet zich naar achteren zakken en nu zag ze pas in haar ooghoeken de jongen staan. Hij most van haar leeftijd zijn, zo leek het tenminste wel van wat ze kon zien door de regen heen. Ze hief haar hand even als een korte groet en liet het toen aarzelend weer zakken. Was het niet raar dat ze hier buiten in de regen lag en niet als een gezond mens naar binnen zou rennen om droog te worden? Ze kon doodziek worden zo en Snow White zou haar dat erg kwalijk nemen.

"Alles in orde meisje?" vroeg Deidara toen het beeldje van haar op de grond viel. Het viel hem op dat het been in een vreemde positie stond. Hijzelf werd ook nat van de regen die er viel en hij maakte met een korte spreuk "endarja". Een licht beschut voor hem en het meisje. "Ik hoorde je gillen en het klonk niet gezond". Hij grijnsde lichtjes maar die grijns verdween al snel. Hij zette zich neer voor het meisje terwijl zijn vragende blik erger werd. Misschien kon hij helpen? Hij maakte zelf een klein kleisculptuur, een klein spinnetje met twee zwarte bolletjes als ogen. Dit liet hij niet afgaan en hij zette het voor haar neer "met een woord kan ik dit laten ontploffen, wat kan jij met jouw sculptuur?". Hij grijnsde en gooide zijn mantel over haar, heen "Kom droog maar op want mijn spreuk blijft wel even hangen, waarschijnlijk tot de regen mindert.". Hij wreef in zijn haar en keek richting het meisje "Mijn naam is Deidara trouwens.". Hij moest zich voorstellen, zeker uit beleefdheid.

PROFILE MAGICIAN

» Thinking.
» Thinking
» Thinking
» Thinking about her~
» || Just thinking ||

Thinking

Thinking

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen