After the meet

Met een rood hoofd grijnsde hij naar haar. ‘Dat is toch hetzelfde?’ zei hij schouderophalend, maar Dorit had wel gelijk. Nou ja, het werd maar weer eens bewezen dat hij geen gentleman was. Verbaasd keek hij naar zijn hand. Die had Dorit nog niet losgelaten. Verbaasd keek hij haar aan, maar ook over dit feit hield hij zijn mond. Hij wou het gezellige contact tussen hun niet verbreken door een of andere stomme vraag van hem. Hij keek haar aan en liet zich geamuseerd zakken in een lekker zittende, houten stoel – pijnlijk voor je reet als je er een uurtje in zat – en liet haar hand voorzichtig los. Zijn vingertoppen gleden zacht langs haar vingers, om haar hand vervolgens zachtjes los te laten. Hij wou haar geen ruwe indruk of zo geven. Hij keek om zich heen. Het was eigenlijk zowat de eerste keer dat hij hier kwam. Hij had geen idee hoe hij zich eigenlijk moest gedragen. Zijn moeder had hem nooit meer naar een café genomen. Hij kon zich beter gewoon als anders gedragen, aangezien hij met erg net gedoe toch niks ging bereiken. Hij kon trouwens niet zo heel netjes spreken, zoals een echte rijke jongen dat deed. Rijk en bekakt, noemde Jaden dat. Hij grijnsde even, vermande zich en keek daarna naar Dorit. Het was best wel gek. Ze kenden elkaar nog maar een paar uur, maar Jaden had het gevoel alsof hij haar al jaren kende, zoals ze nu op deze manier in het café zaten. Of wat dit ook mocht zijn. Zo goed had hij nu ook weer niet opgelet. Hij merkte op dat hij zijn jas niet had meegenomen toen hij vertrok. Hij had een zwart shirt aan met daarover een zwart, lekker zittend vest, met geen print of zo erop. Gewoon een zwart vest.

Jaden schrok op van de verpleegster. Hij berispte zichzelf. Hij moest eens wat minder diep in gedachten zijn, dan zou hij beter kunnen opletten met wat er om zich heen gebeurde. Hij keek Dorit even aan, toen de serveerster vroeg of hij wat wou drinken. ‘Voor mij wat water, graag,’ bestelde hij maar. Hij had niet zo’n hele erge dorst. Hij grijnsde. Hij had genoeg geld in zijn portemonnee om nog iets voor te schieten voor Dorit en voor hem, maar daarna was zijn geld op. Misschien kon hij hier ergens in de buurt een bijbaantje krijgen of zo, zodat hij weer geld verdiende. Hij keek even om zich heen en richtte zijn blik daarna weer op Dorit. ‘Hier is het wel lekker warm,’ gaf hij toe en hij grijnsde haar even toe. Even later kregen ze hun drinken al. Hij had geen menu nodig. Hij wou toch niks eten. Maar had Dorit niet iets gezegd over dat ze honger had? Hij twijfelde. Hij hoopte dat hij het kon betalen. Hij kon moeilijk tegen Dorit zeggen dat hij er het geld niet voor had. Hij wou haar niet teleurstellen. Hij keek haar glimlachend aan. Toen schoot hem een vraag binnen. ‘Wie is Damien eigenlijk?’ vroeg hij zachtjes en hij keek haar daarbij voorzichtig en onzeker aan, alsof hij eigenlijk bang was dat ze hem zou slaan als hij het haar vroeg.

- Alleen Dorit -

Dorit lachte om Jaden, ze had belooft het niet te veel uit te lachen maar ze lachte hem tóé vond ze. 'Ja, eigenlijk wel' stemde ze toe. Vendora had er altijd op gehamerd goede manieren te hebben. Dorit was het met haar eens geweest omdat ze anders haar vader niet zou kunnen helpen bij zijn werk. Hij had het altijd druk met zijn werk als aannemer en Dorit probeerde hem te helpen waar ze kon door zijn afspraken te plannen en telefoontjes aan te nemen. Jaden liet haar hand los en ging zitten, Dorit volgde zijn voorbeeld en keek om zich heen. Het was een leuk café, er waren wel nogal wat vreemde types. Als je die echter negeerde was het bijna normaal. Haar ogen gleden over de bar die aan de voorkant versierd was met vreemde tekens die ze niet kon lezen en de barman die met een opgewekte glimlach met zijn serveerste sprak. Dorit fronste, zodra het hoogblonde kind wegwas leek de barman weer in te zakken en loerde hij naar een jong koppel wat luidruchtig aan het lachen was. Dorit lachte, sommige mensen konden zo anders overkomen dan ze werkelijk waren. Haar ogen flitsten naar Jaden. Jij ook? vroeg ze zich in gedachten af. Dorit bestelde ook water, haar maag zat nog in de knoop van de spanning en ze at liever op school. Dorit had net een schapenvacht op het harde bankje gelegt waar ze op zat toen de serveerster terugkwam. Dorit glimlachte en badankte haar. Toen ze terug naar de bar liep glimlachte de barman ook. Alleen niet naar haar gezicht.
Dorit stond op het punt Jaden erop te wijzen toen hij vroeg wie Damien was. Ze hapte naar adem en keek hem geschokt aan. 'Wie?' mompelde ze verward. Wanneer had ze Jaden van Damien verteld. Overstuur ging ze haar gedachte na, wanneer bij wat? Toen herinnerde ze het zich. Ze had gezegt dat Damien hetzelfde was als de jongens. Haar kaken klapten op elkaar en ze keek Jaden nog steeds verward en verdrietig aan. 'Niemand meer' antwoorde ze. 'Heb je nog familie op Raven?' vroeg ze toen om het onderwerp te veranderen. Haar emotie waren in rep en roer en ze deed haar best niet te gaan huilen.

Hij keek haar aan en begon gelijk te vloeken op zichzelf. Hij had de verkeerde vraag aan haar gesteld, dat zag hij nu al. Hij keek een beetje treurig naar de tafel en keek toen opzij, om Dorit niet al te lang aan te blijven kijken. Hij wou niet dat ze dankzij hem boos werd. Waarom had hij die naam dan ook genoemd? Hij had toch kunnen weten dat het een verkeerd onderwerpwas! Hij moest nadenken! Een beetje boos op zichzelf nipte hij van zijn water. Hij was blij met de uitweg die Dorit hem schonk. ‘Sorry, ik had die reactie niet echt verwacht. Laten we erover ophouden,’ begon hij en hij keek haar vriendelijk glimlachend aan, maar diep vanbinnen kon hij zichzelf wel de keel doorsnijden. Hij luisterde naar haar vraag en kreeg een brok in zijn keel. Zijn zusje… Hij keek naar de tafel en wachtte even voor hij sprak. Om tijd te winnen, nipte hij opnieuw voorzichtig aan zijn water, alsof zijn water het enige was die hem nog een goede uitweg zou kunnen geven. ‘Een moeder en een zusje, op Razen,’ zei hij en hij keek haar met een waterige glimlach aan. ‘Ik heb van mijn moeder naar deze plek moeten gaan. Maar weet je, ik ben het liefst bij mijn zusje. Ik bescherm haar vierentwintig uur per dag als ik bij haar ben en ik kan dat niet doen in hier, op Starshine,’ zei hij en hij keek even naar de tafel voor zich. Hij slikte even en keek haar daarna aan. ‘Maar ik wou dat ik haar wel kon helpen. Ze is twee jaar jonger dan mij en ze heeft hulp nodig. Ik denk dat het ook mijn broederlijke gevoelens zijn die dat denken, maar ik zou het liefst teruggaan om te weten hoe het met haar gaat,’ beëindigde hij zijn verhaal over zijn zusje.

Plots was Jaden wel erg geïnteresseerd in het hout van de tafel. Hij keek er even naar en dacht aan een manier hoe hij deze pijnlijke onderwerpen kon vermijden. Als hij naar haar geschiedenis of familie zou vragen, kon hij misschien iets pijnlijks verwachten. Of het opnieuw zwijgen, natuurlijk. Misschien was Damien wel een broer of een vader of zo die iets vervelends had gedaan bij haar. Hij balde zijn vuist bij dat idee, maar hield zich rustig. Hij legde zijn handen onder tafel en keek haar aan, waarna zijn hoofd opzij schoot. Hij schoot in de lach, eerder in blijdschap om het feit dat hij eindelijk afleiding gevonden had. ‘Die vinden elkaar leuk, denk ik,’ zei hij, met een hoofdknik richting de bar. Hij was niet de enige die keek. Een paar andere mensen in het café keken geïnteresseerd de kant van de bar op. Hij grinnikte even. Zou hij ook zo kijken als hij iemand leuk vond? Hij wist niet op welke manier hij dan keek. Hij haalde zijn schouders even op en keek weer voor zich uit. Meteen kreeg hij een brede glimlach. ‘Heb je al besloten of je iets gaat eten? Naar mijn weten klaagde mevrouw daarnet over hongerige gevoelens,’ zei hij bekakt en hij keek haar aan.

Dorit keek een beetje verdooft naar Jaden. Ze luisterde naar hem terwijl hij over zijn zusje praatte. Alles kwam haar een beetje wazig voor, ze had zich diep teruggetrokken in zichzelf. 'Het is lief hoe je over je haar praat,' zei ze en glimlachte in zichzelf, 'Gelukkig is het bijna vakantie en kan je naar haar terug. Of ga je niet van school weg?' vroeg ze. 'Waarom heeft ze hulp nodig eigenlijk? Ik ben enig kind en kan dus niet met je meepraten over de gevoelens die je hebt maar ik ben ook opgegroeit zonder om te komen en had geen grote broer zoals jij. ' vroeg ze daarna en keek Jaden benieuwd aan. Zijn blik was zwaar en treurig en ze had spijt van alle vragen die ze stelde.

Jaden opnemend kalmeerde ze zichzelf en een kleine glimlach verspreed zich weer over haar gezicht. Een echte lach brak door op haar gezicht toen hij zijn gedachten over de barman en de serveerster uitsprak. 'Volgens mij heeft de barman wel intresse, zij het niet in een leuke conversatie.' giechelde ze en haar ogen schoten weer even naar de barman die rechtop stond en zijn tanden bloot lachte naar de serveerster. Dorit vond het altijd leuk om te zien als twee mensen elkaar wel zagen zitten, het was naar haar mening nog vermakelijker als het van één kant kwam en het een tikkeltje wanhopig werd. 'Mevrouw is nog misselijk van het gepeupel waar ze net tegen op liep. Gelukkig was er een held binnen handbereik. Bedankt nog' zei ze en grijnsde breed naar Jaden.

-ik ga slapen Dood

totmorgen!-

Dorit was aan de ene kant redelijk vervelend. Nou ja. Ze stelde vervelende vragen. Ze stelde net de vragen waardoor Jaden haar een antwoord verschuldigd bleef en de waarheid niet met andere feiten kon maskeren. Hij was eigenlijk sowieso niet van plan om de waarheid te verzwijgen voor Dorit. Hij wou Dorit graag beter leren kennen, dus mocht zij ook wel wat van hem te weten komen, ook al waren sommige vragen beter als ze gewoon ongesteld bleven. Hij glimlachte. ‘Natuurlijk ga ik naar Razen in de vakantie! Het is de enige manier om mijn zusje te zien en het is ook de enige weg van wanneer ik tijd heb,’ zei hij en hij keek haar glimlachend aan. Zijn blik vertroebelde een beetje. ‘Onze vader heeft ons verlaten toen mijn zusje net geboren was. We hebben mijn zusje laten geloven dat hij omgekomen is in een ongeluk, toen ze ongeveer tien jaar was hebben we dat haar verteld. Ze zit er erg mee en ik probeer een soort nieuwe vader voor haar te zijn. Ik probeer haar te beschermen wanneer ik kan,’ zei hij en hij keek even voor zich uit. ‘Ze heet Miranda,’ zei hij en hij pakte zijn portemonnee. ‘Hier is een foto van haar,’ zei hij en hij toonde een foto waarop een meisje met lang, bruin, krullend haar en groene ogen op stond. Ze had een pony en lachte vrolijk in de camera. Ze had een slank lijf en zag er erg gezond uit. Alleen haar ogen leken niet mee te lachen, dacht Jaden soms als hij de foto eens goed bekeek. Maar dat kon hij ook mis hebben omdat hij zelf op die momenten – als hij haar foto zag – verdrietig werd. ‘En dit is mijn moeder,’ zei hij en hij pakte een tweede foto erbij.

Een vrouw met lang, bruin, krullend haar was te zien, kuiltjes in haar wangen en bruine ogen. Ze was mager in haar gezicht en was redelijk slank. Ze leek nog het meest op Jaden qua gezicht, maar qua haar leek Miranda toch echt meer op haar. Jaden grijnsde breed toen hij de foto’s zag, alsof hij ze voor het eerst zag. Hij stopte de foto’s weer terug in zijn portemonnee. Hij grijnsde breed terug. ‘Geloof me, iedereen zou het voor je gedaan hebben. Ik ben niet zo’n held, eerlijk gezegd,’ zei hij en hij wreef verlegen over zijn achterhoofd, maar gaf haar wel een knipoog. ‘Maar ik waardeer dat je dat zegt, ook al word ik er rood van,’ zei hij en hij lachte even verlegen. Opeens keek hij haar vragend aan. ‘Ik wou je nog iets vragen,’ begon hij en verlegen begon hij met zijn vingers te spelen. ‘Nou ja.. Je hoeft natuurlijk niet per se mee als je niet wilt, maar ik wou dus… Ik vroeg me dus af…’ begon hij en hij zuchtte even en keek haar daarna grijnzend aan. ‘Of je misschien mee wou naar Razen, naar mijn moeder en mijn zusje. Ik denk dat ze je vast zouden willen ontmoeten,’ zei hij en hij keek haar vriendelijk glimlachend aan. ‘Maar het hoeft natuurlijk niet per se. Ik dwing je nergens toe, als je dat maar weet!’ zei hij en hij grijnsde vrolijk naar haar.

- Slaap lekker! D: -

Dorit wachtte met haar handen ondar haar kind af, Jaden had een beetje bozige uitdrukking op zijn meestal vriendelijke gezicht. Mischien waren de vragen niet handig geweest.. Zij had ook overdreven gereageerd op de vraag over Damien. 'Je hoeft het niet..' haar woorden stierven weg toen hij begon te vertellen. Dorit voelde haar eerdere vrolijkheid weer beetje bij beetje wegsijpelen. Het meisje wat haar vanaf de foto vriendelijk toelachte had ook een ouder gemist. En zijn moeder, zijn moeder met ook een lieve glimlach. Wat had zij doorstaan? Haar man had haar voor altijd verlaten, niet vanwege sterfte of noodzaak maar gewoon.. om dat het zijn keuze was geweest. Dorit snapte Jadens beschermingsdrang eigenlijk heel goed. Ze herinnerde zich vaak de momenten dat ze had gewenst om een broer of zus om haar tegen alle waanzin te beschermen. Maar die was er niet geweest met gevolg dat zij ook waanzinnig werd. Gestoord.

'Je bent zeker wel een held. Dat bewees je net al maar ook omdat je je zusje zo beschermt. Ik dacht net al bij mezelf.. dat ze zonder jou mischien heel wat slechter af was geweest.' Dorit twijfelde en keek naar haar handen. 'Mischien was ze gek geworden. Hadden haar stemmingen constant gewisselt vanaf dat ze een klein kind was. Had ze altijd alleen gelopen waar ze liep. En was op een gegeven moment ontploft. Mischien had ze wel iemand in haar ontploffing meegenomen. Mischien heette die jongen wel Damien.. Mischien had de verdwijning van haar vader, en in haar gedachten de dood van een van haar ouders, haar wel waanzinnig gemaakt. Maar dat gebeurde niet omdat jij er was' Dorit zuchtte, het was eruit. Ze had Jaden voorstel mee te gaan naar Raven gehoort maar besloot te wachten op zijn reactie. Ze had er respect voor als hij haar liever niet in de buurt van zijn meest geliefde mensen te laten. Zou zijn ook niet doen..

Glimlachend keek hij Dorit aan. Het deed hem stiekem wel goed dat Dorit hem vertrouwde. Hij keek even naar de tafel en voelde zijn hoofd rood worden. Hij keek naar zijn portemonnee en nog een glimlach verscheen over zijn gezicht. Hij was dol op zijn kleine zusje. Hij hield van haar. En niemand zou tussen hun twee komen. Niemand zou zijn aandacht meer kunnen opeisen dan zijn zusje. Niemand zou hem kunnen afleiden als hij zich ergens op concentreerde, behalve zijn zusje. Die zou de volle aandacht krijgen wanneer ze maar wou. Hij glimlachte even terwijl hij aan haar krullen dacht. Hij plaagde haar er altijd mee en gaf er soms een rukje aan om haar te plagen, maar Miranda wist dat hij het goed bedoelde. Hij keek op. Hij lachte even, maar hij lachte Dorit niet uit. ‘Zonder mij? Ik denk dat ze het dan juist heel goed gedaan had. Ze kan op me rekenen, maar ik denk diep vanbinnen in me dat ze het heus wel alleen kan afhandelen. Als mijn hart daar nu ook nog naar wou luisteren, dan was ze van me af,’ grinnikte hij even en hij keek naar Dorit. ‘Is er iets?’ vroeg hij haar vriendelijk. Ach ja, misschien was Dorit verlegen om wat ze net allemaal zei over hem. Hij zou ook verlegen zijn als hij alle goede punten van Dorit opsomde. Ze had er veel. Ze was een aardige meid, leuk om mee om te gaan. Hij keek even vluchtig opzij, alsof iemand zijn gedachten zou kunnen horen en het zou kunnen gaan vertellen aan Dorit. Natuurlijk bestond dat niet, maar dat gevoel had hij af en to wel als hij aan of over haar dacht. Hij slikte even en keek naar Dorit. Ze leek ergens mee te zitten. Maar met wat?

Jaden verstijfde. Ze had het niet over Miranda, dat was nu wel duidelijk. Ze had het over zichzelf. Hij keek haar aan en zijn nagels zetten zich in het hout van de tafel, maar Jaden zelf kon niks uitbrengen. Hij bleef alleen maar versteend kijken naar Dorit. ‘In je ontploffing?’ bracht hij uit en hij slikte even. Zou Dorit echt…? Had ze? Bedoelde ze? Hij schudde verbaasd zijn hoofd. ‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg hij hees, bijna fluisterend. Hij keek haar verbaasd aan en het afschuwelijke gevoel dat het hier over een dood ging, zat hem bij. Maar dat zou Dorit wel niet menen, toch? Wat moest hij daar dan van vinden? Dorit zelf leek het ook erg te vinden, maar toch… Haar stemmingswisselingen, het verdrietige trekje als hij over Damien had gesproken, alles viel op zijn plaats. Hij keek haar verward aan. Hij had zin om onder een koude douche te staan. Hoe kon hij dit accepteren? Hoe kon hij hiermee omgaan? Hij keek haar een beetje verward aan. Hij wist niet wat hij moest doen. Daarna schudde hij zijn hoofd en pakte met zijn handen de hare. ‘Heb je er spijt van? Van wat je gedaan hebt met… hem?’ vroeg hij en hij keek haar strak in de ogen aan.

Haar vinger spreidend die fel afstaken bij het donkere hout van de tafel luisterde ze naar Jaden stem, eerst luchtig, toen verbaasd, en daarna haast smekend. Haar hand lag nu in de van Jaden. 'Wat ik daar mee bedoel? Precies wat ik zei. ' fluisterde ze. Ze keek op en zag dat hij haar ook aankeek. 'Of ik spijt heb? Ik zal eerlijk tegen je zijn. Omdat jij dat ook tegen mij was. Ook als dat betekend dat je me zal haten.' zei ze fel en trok haar hand weg. 'Hij haatte me, Damien, moest altijd mij hebben. Sloeg me, schopte me. Verbrande me.. Op een moment was het genoeg. Ik zie het elke nacht opnieuw gebeuren. Hij was te ver gegaan. Veel te ver. Ik was woedend, bozer dan ik ooit was geweest. Je kent het, als Raziaan. Je vuur in je hart. Het ontplofte, samen met Damien. En toen was het weg, Damien lag verminkt en in stukken verspreid door het toilet en ik was mijn vuur kwijt.
Ja ik heb spijt, voor zijn ouders en vrienden. En voor mezelf dat ik nu als moordenaar doormoet met zwakke magie en een nog zwakkere geest. Maar niet voor Damien. Het heeft me nog nooit voor hem gespijt, hij brand op dit moment door in de hel en daar mag hij voor mijn part blijven.'

Toen Dorit uitgesproken was ebte haar woede weg. Smekend haar te begrijpen keek ze hem aan, 'Zou jij spijt hebben gehad als Miranda.. Als ze kapot was gemaakt. Voor altijd! En jij hem.. strafte?' ze fluisterde nog steeds. Geen behoefte aan andere nieuwschierigen.

Een moment zag hij het gekwetste gezicht van Dorit, waardoor hij zichzelf weer erg schuldig voelde. Hij keek even naar de tafel en wachtte af. Als ze het niet zou willen vertellen, hoefde ze het niet. Hij keek haar aan en twijfelde of hij het wel wou horen. Hij zuchtte zachtjes. Hij zou maar horen wat er zou komen. Hij keek haar aan. Hij legde zijn hand in zijn schoot en keek er even naar. ‘Ik zal je niet haten. Niet als je me gewoon de waarheid vertelt,’ prevelde hij zachtjes. En dat was een feit. Hoe erg het ook zou zijn wat ze zou vertellen, Dorit was tenminste eerlijk tegen hem. Hij zou haar niet kunnen verliezen. Trouwens, hij had iemand ook eens een keertje verminkt. Maar of dat te vergelijken viel…?

Het was nacht. Ik kijk naar mijn slapende zusje. Ik zie de tranen nog vers over haar wangen glijden, maar ze heeft zichzelf in slaap moeten huilen. Ik heb haar gehoord, dus ben ik gaan kijken. Ik heb zachtjes door haar lokken gestreken, totdat ze uiteindelijk in slaap viel. Ze zei steeds die naam weer van haar ex-vriendje, die ik een week geleden achterover gekieperd heb in het fonteintje. Ik sta op, omgeven door woede. Mam ligt al te slapen, dus dat komt me wel goed uit. Ik loop naar beneden en haal mijn brommer uit de garage, waarna ik weer terugga naar waar ik hem eerst vond. Mijn vuur is in me opgewaaid en ik kon er niks meer aan doen. Hij is deze keer alleen, alsof hij mij verwacht. Ik schiet uit en pak hem op bij zijn kraag. Ik gooi hem aan het einde van de straat en laat mijn vuur – die verandert in een soort draak – als een razende op hem afkomen en laat het rond hem draaien. Hijgend sta ik door, vijf minuten, tien minuten. Dan zie ik pas wat ik gedaan heb. Hij is verbrand, maar niet voor het leven. Hij zou over een maand pas weer genezen, schat ik. Toch ben ik verbaasd en verdrietig over wat ik gedaan heb. Ik dacht dat ik mijn woede kon controleren. Als een bezetene rijd ik terug en kom de kamer van iemand in. Ik merk later pas dat het de mijne is. Trillend zit ik daar, op mijn bed. Dan komen mijn zus en mijn moeder.

Hij sloot zijn ogen even terwijl hij de herinnering door zich liet gaan. Hij keek op naar Dorit. ‘Nee,’ beantwoordde hij haar vraag eerlijk. ‘Ik heb iemand voor een maand verminkt omdat hij mijn zusje dagenlang aan het huilen had gemaakt,’ zei hij en hij keek opzij. ‘Ik wist niet wat ik deed. Ik kon mezelf niet concentreren en inhouden. Even later zweefde er zomaar een drakenvuur voor me uit,’ zei hij en hij keek Dorit aan, waarna hij zijn flash-back vertelde. Na het verhaal keek hij haar even aan. ‘Alles is anders nu. Je bent hier een nieuw leven begonnen, of je het nu beseft of niet,’ zei hij en hij keek haar bemoedigend aan. Hij glimlachte. ‘Laten we het gewoon vergeten. Ik zou het ook willen vergeten wat ik gedaan heb, maar ik red mezelf er niet mee door in het verleden te hangen,’ zei hij en hij keek haar aan. ‘Ik sta in elk geval aan je zijde, als je dat maar weet,’ zei hij en hij grijnsde bemoedigend.

- Sorry. IK kan Jaden gewoon niet haatdragend maken, hahaha D: -

Dorit legde haar vingers tegen haar slapen en probeerde alles te verwerken. Ze was aangevallen, ze had haar grootste geheim vertelt, ze was iets vreselijkst te weten gekomen over Jaden en ze vond hem leuk. Hij had haar uitgenodigt mee te gaan naar zijn familie wat haar dwong nog een geheim te vertellen. GEWELDIG.

'Jaden, het is goed van je om het verleden los te laten. En ik wil je voorbeeld volgens en dat zal ik hopelijk ook. Het is me al een beetje gelukt, mijn stemmingswisselingen horen gewoon bij me. Maar ik kan het pas na de zomer het helemaal afsluiten of er voor altijd mee leven. Ik kan ook niet met je mee naar Raven. Mijn rechtszaak word over een paar dagen beslist en ik zal pas na weken terugkomen, behalve als ik naar de gevangis moet..
Dankje voor de heerlijke middag, ik zal je schrijven als jij dat ook wilt. En ik denk dat je onjuist met je zusje omgaat, nu ik toch bezig ben stomme dingen te vertellen, wat als jij er ineens niet meer ben? Door een ongeluk of ziekte of debielen zoals ik?' Dorit zucht en pakte haar tas om. Ze stond op en gooide wat muntstukken op de bar in voorbijgang en mompelde een bedankje. Jaden achterlatend liep ze het café uit. Terug naar school, nog enkele dagen en ze zou weer weg zijn. Net al zovelen die naar hun familie of vrienden gingen. Dorit deed een schietgebedje, Laat me terug komen..

-sorry voor de drama, arme jij

-

Nadat hij zo’n beetje zijn zegje gedaan had, wachtte hij af naar wat Dorit zou doen. Zou ze hem nu een klap geven? Of zou ze hem juist iets meer vertellen? Hij wist niet wat hij moest doen. Het leek wel alsof hij out of options was. Nou ja, zo voelde het ook wel een beetje. Hij keek haar aan en dacht na. Het was best pijnlijk geweest, deze middag. Niet alleen had hij een pijnlijk verhaal over zichzelf verteld, ook Dorit kon er wat van. Hij keek haar aan en zuchtte even. Bij haar woorden leek hij te verstijven. Hij keek haar verbaasd aan. Hij hoorde de donder buiten rollen, maar dat interesseerde hem geen biet. ‘Maar…’ begon hij, maar Dorit vertelde gewoon verder. Zijn hart werd koud. Nee, alles leek om hem heen te draaien. Moest Dorit misschien naar de gevangenis? Maar het was een ongeluk! Hij keek haar aan en schudde verbaasd zijn hoofd, alsof hij het maar niet wou verwerken. Maakte Dorit een grapje of zo? Hij speurde haar gezicht af, maar ze meende het. ‘Dorit,’ zei hij verbaasd en hij keek opzij. Hij wou haar vertellen dat zij zich geen zorgen hoefde te maken om hem, maar ze was al weg. Nou ja, ze was nog niet weg, maar deed daar wel aanstalten voor. Hij liet zich een beetje voorover zakken en verstopte zijn hoofd in zijn armen. Zijn hoofd tolde en het leek net alsof hij niet vast op zijn stoel zat. Waarom liet hij haar eigenlijk gaan? Waarom was hij toch zo’n sukkel? En waarom vertrok hij niet in plaats van dat hij zichzelf waarom-vragen stelde en deed hij niks beters? Versteend keek hij opzij naar de barman, die hem verbaasd terug aankeek. Jadens stoel schoof achteruit en viel net niet.

Zo snel als hij kon, rende Jaden het café uit, het geschreeuw achter zich negerend. Hij had zijn stoel nou niet bepaald geordend achter zich gelaten, maar hij interesseerde zich daar niet voor. Al waar hij zich voor interesseerde, was om Dorit terug te krijgen. Dadelijk zou hij haar niet meer zien! Het regende dat het goot. Hij merkte direct dat hij de paraplu bij het café vergeten was. Het boeide ook helemaal niet. Hij was haar sowieso kwijt. Of hij nu een deel van haar gebruik bij zich had of niet, ze was weg. Weggelopen, weggegaan. Hij keek om zich heen. Het geluid van een brommer dromde ver achter in zijn hoofd en hij voelde dat het geluid naar de achtergrond geduwd werd toen hij iets roods ontdekte. Hij rende zo gauw mogelijk als hij kon naar het rood. ‘Dorit!’ zei hij opgelucht. Toen hij eenmaal voor het rood stond, trok zijn gezicht naar afschuw. Het was een ouwe man, met veel pukkels en een rode hoed op. Oh, God, dat had hij weer! Dit was al zijn zoveelste blunder vandaag. Hij kon er deze keer niet mee lachen. Hij rende zo snel mogelijk. Ze moest de richting van school wel opgelopen zijn. In al het waas, zag hij rood haar dansend achter iemand aan. Deze keer twijfelde hij voor geen moment. Hij rende op Dorit af en ging voor haar staan. Hijgend legde hij zijn handen op haar schouders en keek haar moeizaam aan. ‘Luister, Dorit. Ik zal nooit weggaan, nooit! Als jij naar die rechtszaak moet, ga ik met je mee. Het kan me niet schelen wat ze van me vinden. Ik ga verdedigen, ik beloof het je,’ zei hij hijgend en hij keek haar vastberaden aan. ‘Wij gaan deze zaak samen oplossen,’ zei hij en hij keek haar aan. ‘Ik ga je hieruit helpen en je kunt me niet tegenhouden!’ zei hij en hij keek haar aan, zijn bruine ogen twinkelend van vastberadenheid.

- Het liedje Leave Me (ofzoiets) van Kat DeLuna paste er wel bij toen Dorit het café verliet XD En niet erg, ik hou van drama! D: -

Haar normaal springerige rode haar was doorweekt en lag treurig om haar nog treuriger gezicht. De druppels die nog steeds uit de hemel vielen vermengden zich met haar tranen. Haar pony uit haar gezicht strijkend keek ze naar het bord op de hoek van de straat. School, ze moest naar Starshine academy. Rechts af, om de hoek verdwijnend hoorde ze zijn stem al. Natuurlijk kwam hij haar achterna, zijn hart leek van goud gesmeed te zijn. Bij zijn woorden lachte ze door haar tranen heen. 'Wat een ellende he?' fluisterde ze. 'WAT EEN ELLENDE!' gilde ze. Nog steeds lachend vervolgde ze 'Ga naar je lieve zusje. En je moeder. Met mij komt het goed, ik heb mijn vader en Vendora. Ik zal je het laten weten als ik vrijgesproken word..' Dorit keek naar zijn bambi ogen en lachte weer. 'Je bent gestoord weetje? Op een goede manier! Maar nog steeds knetter.'

Een oude vrouw veegde haar gordijntje opzij. Wat een herrie op straat, wie ging er op dit moment nou naar buiten. Twee vreemde vogels stonden in de regen, de een had zijn handen op de schouders van de ander gelegt. Aan hun lengtes en houding te zien een jongen en een meisje. Ze kon hen niet precies zien, haar ogen waren niet meer wat ze geweest waren. Ze schuifelde naar binnen en pakte haar bril. Toen ze het gordijntje weer opzij schoof zag ze hen duidelijker. Het meisje lachtte en praatte tegen de jongen, Ze kon zijn gezichtsuitdrukking niet zien, hij stond met zijn rug naar haar woning toe. Mopperend wilde ze het gordijntje weer dichtschuiven. Twee van die jongeren die hier dronken van de disco afkwamen. Het meisje trok met een gekweld, wat een ellende! echter weer haar aandacht. Het meisje leek weer te lachen en te praten maar ze zag wel dat de lach geen vrolijke was. Toen boog het roodharige meisje zich naar voor, sloeg haar armen om de nek van de jongen en kustte hem. Ze klakte met haar tong en schuifelde weer haar kamer in, de jongelui was jong en onbezorgd. Toch tevreden liet ze zich in haar stoel zakken. Jammer dat ze de jongen niet had kunnen zien..

Hij keek haar aan, de druppels glijdend langs zijn wang en grijnsde even. ‘Inderdaad, een erg vervelende ellende. Maar we slepen ons er wel doorheen. Dat beloof ik je,’ zei hij en hij keek haar aan en grinnikte even. Hij had wel zin om haar te helpen. Hij moest haar zelfs helpen van zichzelf. Hij keek haar twijfelend aan. Hij wou graag mee naar haar rechtszaak. Hij wou haar niet laten zitten. Ze had misschien een moord gedaan, maar ze had erg in haar toch een greintje spijt voor wat ze gedaan had, ze was eerlijk en respectvol. Jaden vond dat ze het niet verdiende om voor altijd opgesloten te worden. Hij keek haar dan ook boos aan en schudde krachtig zijn hoofd. ‘Nee! Ik ga in weekends toch niet naar mijn moeder en zusje. Ik ga pas in de vakantie. Ik wil met je mee, Dorit. Ik kan je daar toch niet achterlaten? Ik wil je niet laten zitten. Je weet dat ik je niet laat zitten,’ ratelde hij en hij keek haar aan. De regen gleed langs hun wangen en Jaden keek haar even aan. ‘Maar ik wil je niet alleen laten! Ik laat je ook niet alleen. Ik ben gek, zeker. Ik wil bij je zijn, bij die verdomde rechtszaak. Ik wil mijn steentje bijdragen,’ ratelde hij opnieuw. Hij schoot in de lach. ‘Was dat een compliment?’ vroeg hij plagend en hij keek haar grijnzend aan. Hij keek opzij naar de overige mensen op straat en merkte op dat iemand uit haar gordijn naar hun keek, maar Jaden richtte zijn blik al weer terug naar Dorit. Hij wou dat hij haar kon helpen. Hij vond het niet leuk om op de zijlijn te blijven staan, terwijl zij naar de rechtszaak ging. Hij keek haar aan en grijnsde even.

Jaden voelde de armen van Dorit om zijn nek en keek haar verbaasd aan. Hij liet verbaasd zijn handen van haar schouders zakken. Toen hij haar warme lippen op de zijne voelde, sloeg hij automatisch zijn eigen armen om haar rug heen. Hij trok haar dichter tegen zich aan en kuste haar terug. Hij genoot ervan. Hij kon een glimlach niet onderdrukken. De regen viel neer op hun, maar Jaden negeerde het. Hij merkte niet eens dat de vrouw, waarvan hij eerder had gezien dat die hun bekeken had, zich omgedraaid had en het gordijn weer voor het raam gevallen was, wat het huis weer in een afgelegen huis staat liet staan als dat het altijd al geweest was. Hij vond alleen Dorit nog maar belangrijk. Innig stond hij tegen haar aan. Zelfs de regen, die van zijn haren drupte, vond hij niet erg. Hij kon alleen maar aan Dorit denken en kon alleen maar aan haar denken. Hij opende zijn mond. Hij voelde zijn hart sneller kloppen en voelde een warm gevoel in zijn buik. Hij liet zijn tong in haar mond glijden en vond haar tong met enige gemak. Hij speelde een rustig spelletje met de hare en liet haar pas na een paar minuten los om zachtjes adem te nemen. Hij hijgde zachtjes van al die gekke gevoelens in zijn binnenste. Hij keek haar aan. Hij wreef over haar wang. ‘En toch ga ik met je mee,’ zei hij en hij grijnsde.

Dorit keek naar Jaden terwijl hij tegensputterde. Ze wist dat hij er niet bij zou zijn, ze zou het niet toestaan. Hij zou hier blijven en met zijn leventje doorgaang tot zij ook weer terugkwam of dat niet meer deed. De rechtzaak was al aan het einde gekomen en de getuigen waren al geweest. Toch vond ze het lief van Jaden, ze vroeg zich af of ze een stukje van de liefde had gevangen die hij zijn zusje ook schonk. De grijns verspreed zich over zijn gezicht toen ze hem beschuldigde van gek zijn. Dorit legde haar armen in een vlaag van blijdschap om zijn nek en kuste hem. Geluk overspeulde haar toen zijn armen haar dichter bij trokken.

Jaden liet haar op een hand op haar wang na los. Dorit keek een beetje verward naar hem. Ze deed een stap naar voor en leunde met haar voorhoofd tegen zijn borstkas. 'Nee.. Het kan niet. De rechter geeft alleen zijn oordeel. Ik zal alleen in de zaal zijn. Als ik word vrijgesproken kom ik naar je toe oké?' mompelde ze. Toen deed ze een stap naar achter. 'Laten we terug naar school, ik ben moe heb ondertussen toch wel honger en mijn kleren zijn doorwerkt' zei ze gemaakt klagerig. Vrolijk begon ze te lopen Jaden achter zich latend. Wat een dag.. wát een dag.

Klik

- Ik weet dat je op vakantie gaat binnenkort, maar ik vind onze topics zo leuk! XD Dus heb ik een nieuwe gemaakt! D: -

PROFILE MAGICIAN

» Meet, ja of nee?
» Meet me >D
» Eat and meet
» Finally we meet
» It's nice to meet you.

After the meet

After the meet

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen