A Perfect Life Doesn't Exist

Verhaallijn:
A Perfect Life doesn’t exist

Wat nooit zou mogen gebeuren, is gebeurd. De vloek die nooit uitgesproken zou mogen worden, is gesproken. Een droom, onuitvoerbaar volgens sommigen, is vervuld. Maar met magie is niets onmogelijk. Zelfs het onmogelijke, wat verboden zou moeten zijn, kan gebeuren met behulp van magie. Hoeveel mensenlevens het ook kost.
Een pop, een levenloos lichaam, aangedreven door zwarte magie.
Maar toch, gewoon een menselijke ziel in haar bewustzijn.
Maar wie accepteert iets als dat?

Hij was maar een oude poppenmaker, bijna dement onder zijn leeftijd. Zijn lichaam krom van de reumatiek, zijn haar witter dan sneeuw, het eelt van jaren op zijn vingers, maar zijn helderblauwe ogen stonden nog helder. Hij had een droom, de oude poppenmaker. Hij zou de perfecte mens ontmoeten. Maar zijn leven was al bijna voorbij, en niemand had zich maar kunnen wagen op het gebied van perfectie. Een onverbeterlijke perfectionist, dat was hij. Dus hij besloot de mens zelf te maken. De dochter van zijn dromen. Lange, blonde haren die als zijde langs haar lichaam zouden vallen, blanke, porseleinen huid zonder een teken van imperfectie, diepe, blauwe ogen, oneindig als de hemel. Een lang, elegant figuur dat iedere jongeman zou laten denken dat hij droomde. Getalenteerd, de perfecte leerlinge, in muziek, kunst, kennis en magie. Nachtenlang werkte hij aan haar, zette ieder klein deel oneindig veel keren opnieuw in elkaar, tot ze perfect was. De perfecte mens, het enige wezen dat aan zijn behoeften kon voldoen. Er was maar een probleem.
Ze leefde niet.
Maandenlang leek hij nooit meer uit zijn dal van verdriet te komen. Hij zat daar maar, alsof hij zelf een pop was. Starend naar zijn creatie, een levenloze vorm van ultieme perfectie. Tot hij een besluit nam. Al zou het alle levens in Kovomaka kosten, ze zou leven. En zijn oude strijdvaardigheid laaide weer op. Dag in dag uit bestudeerde hij alle soorten magie, om bij ook maar de minste verwijzing naar een oplossing op te springen, en het vijf keer over te lezen, om daarna tot de conclusie te komen dat het niet zou werken. Hij was alle soorten magie nagegaan, en had nog maar een oplossing. Zwarte, duistere, demonenmagie.
Hij vertrok naar Shadra, zijn schat in een koffer meedragend. Naar het rijk der duisternis, waar de demonen leefden. Op weg daarnaartoe nam hij maar een ding mee. Een jong meisje, van een jaar of zestien. Even oud als het uiterlijk van zijn dochter, zijn schat, zijn ultieme meesterwerk. De gebeurtenissen kostten het jonge meisje haar leven. Maar zij was niet de enige. De poppenmaker, zijn doel volbracht, ging gebukt onder een last die zijn oude botten niet meer konden dragen. Het laatste wat hij zag, was een slanke, porseleinen hand, en een perfect gezichtje, dat glimlachte. Een heldere stem sprak:
‘Vader.’
De demonen wilden haar houden, haar bezitten. Ze was geen mens, maar ook geen demon. Door haar aderen vloeide geen bloed, want ze had geen aderen. Door haar lichaam vloeide slechts pure zwarte magie. Ze was gevaarlijk voor de mensen, maar ook voor de demonen. Ze zagen maar een oplossing. Ze sloten haar op, in de koffer waarin haar vader haar had gebracht. Verzegelingen en sloten brachten de rust weer terug. Jarenlang werd ze vergeten, ergens in een stoffig hoekje weggezet. Langzaam begon de pop echter aan kracht te winnen, langzaam begon ze de verzegelingen te verbreken. Ze was en bleef een bron aan pure demonenmagie. Haar bestaan was al haast vergeten, de bewaking gewoonweg aan de kant gezet. Niemand vermoedde dat ze nog in leven was, dat kon haast niet. Zelfs een demon kon dat niet. Een mens al helemaal niet. En zo bewezen ze weer wat de meesten al lang kunnen voorspellen.
Dit meisje was noch demon, noch mens.
Na uit haar gevangenis ontsnapt te zijn, merkte ze wat ze kon. Ze was perfect, iedereen hield van haar. Ze was de perfecte mens. Maar ze was geen mens. Ze was bijna kwaad. Haar vader, haar schepper, had haar geschapen om de perfecte mens af te beelden. En nu stelde zij hem teleur omdat het niet gelukt was. Bang, was ze. Iedere nacht droomde ze over haar vader, de paar seconden die ze hem gezien had tot in de eeuwigheid herhaald. Maar iedere keer weerklonken dezelfde woorden.
‘Je stelt me teleur, mijn dochter. Shinku. Ach, was je maar een echt mens.’
Langzaam begon de pop in te zien dat haar naam Shinku was, en dat ze maar een taak had. Menselijk worden. De naden van haar lichaam zouden met elkaar moeten versmelten, haar lichaamsdelen zouden zich niet langer gewoon van haar lichaam moeten kunnen scheiden. Wat het ook zou kosten. Alles om die nachtmerrie te stoppen. Ze wist alleen niet hoe.
Langzaam maar zeker kwam ze in de Shadraanse hoofdstad terecht, en werd ze opgenomen in een rijk gezin. Iedereen geloofde dat ze een weeskind was, een leugen die ze zelf had verzonnen. In dat gezin was ze niet gelukkig, maar ze had toegang tot de grootste bibliotheek in heel Kovomaka. Dagenlang kon ze daar zitten, opgekruld in een stoel, een dik boek op haar schoot. De enigen die ze ooit zag waren haar adoptieouders, en die maakten zich ernstig zorgen. Hun dochter maakte geen enkel contact met de andere mensen van haar –aangenomen- leeftijd. Dus ze namen een beslissing, en stuurden haar naar Starshine Academy. En juist toen die beslissing werd genomen, vond Shinku de oplossing voor haar probleem. Een oplossing die juist op Starshine gevonden kon worden. Magie, alle soorten, gecombineerd in een gevaarlijke spreuk. Alleen op die manier zou ze een mens kunnen worden. Het zou gevaarlijk zijn voor degenen die de spreuk uitvoerden, maar dat boeide Shinku niet. Mensen waren niets dan pionnen in een schaakspel, en soms moet je iemand opofferen om de koning schaakmat te zetten.

Ok, tot zover het intro tot de verhaallijn die ik met Shinku wil opzetten. Dan nu het deel wat echt belangrijk is:

Shinku, aangekomen op Starshine, besluit zich voorlopig rustig te houden. Haar ouders verwachten goede dingen van haar, en hoewel ze haar taak belangrijker vind, wil ze de mensen die haar een jaar lang goed verzorgd hebben niet teleurstellen. Desondanks zoekt ze niet veel contact met mensen. Ze is vrij gesloten, en zodra het woord ‘familie’ valt in haar buurt, buigt ze beschaamd haar hoofd. Een paar weken gaan zo voorbij, tot ze een jongen ontmoet. De anderen lijken vrij bang van haar te zijn, maar deze jongen lijkt dat niet. Voorzichtig, en vrij langzaam, sluit ze vriendschap met hem. Ze vertelt hem niets over het feit dat ze een pop is, noch over het feit dat ze geen ouders heeft. Geen echte, biologische ouders. Langzaam kruipt ze een beetje uit haar schulp, voorzichtig maakt ze met meer mensen kennis. Op de een of andere manier weet ze de mensen zo te ontmoeten dat ze allemaal een andere magie hebben. Dit gaat per ongeluk, maar ergens weet Shinku dat haar doel nog niet vergeten is. Nachtmerries heeft ze nog steeds.

Spoiler:

Op een gegeven moment ontdekt Shinku dat ze nog niet vergeten is door de demonen, en dat ze achter haar aan zitten. Ze brengt niet alleen zichzelf in gevaar, maar ook haar vrienden. Te bang voor de vooroordelen, vertelt ze niemand iets, maar vlucht ze naar de oude ruïnes. Haar vriend vindt een tekening van Shinku, waar een pop op staat. Hij waarschuwt een aantal andere kennissen van Shinku, waarna er een zoekactie wordt opgezet. Als ze gevonden wordt, vertelt ze hen het hele verhaal. Bang voor hun reactie, gaat ze acuut terug in haar poppenstaat.

Wat hierna gebeurt, ligt vooral aan de anderen. Help me met meebedenken!

Wie/wat ik nodig heb:
Een persoon die de eerste vriend wil spelen: Scorpi, als ik het goed begrepen heb
Vriend 2: Devon
Vriend 3: Dyesibel
Vriend 4:Vrij
Vriend 5:Vrij
Vriend 6:Vrij

Suggesties zijn altijd welkom, graag zelfs!

FYI: Lesaiah/Chimaere/Kaede hier.

Kon het nog langer O.O ik wil op zich wel met Dyesibel ergens de derde vriend zijn of zo, maar ik moet 't denk ik eerst even beter lezen (:

Ja ik heb gelezen, goed geschreven trouwnens, en Dye kan wel de derde vriend zijn 8D

Och, drie daagjes zonder internet doet je inspiratie ZEKER goed. Helaas heb ik het nu weer, dus doeidoei inspiratie. Kan je geloven dat dit in drie uur getypt is, met vijftien rustpauzes omdat m'n zusje irritant was? Nou, iig, ik zet je erbij! Very Happy

Wow damn lang O.o

Wel super leuk Very Happy

Ik wil wel die jongen spelen of anders gewoon een vriend ;'D

Nu heb ik wel de kans om wat actiever te worden met Devon of Jaden... Devon of Jaden... Hmm... Beslissingen, beslissingen... Uhm... Devon dan, als tweede vriend Very Happy

Gutgut, zo lang is hij niet. Er zijn mensen die langer posten dan dit, in de RPG... MAAR, jullie beseffen toch wel dat dit een samenvatting is? -grijnst kwaadaardig-

Anyway, ik zet jullie erbij.

PROFILE MAGICIAN

» Life is pain, life's not fair
» What if the light could exist without the darkness
» Ghosts don't exist... do they?||Nocte
» Life - Fuck My Life
» i think it's a perfect day

A Perfect Life Doesn't Exist

A Perfect Life Doesn't Exist

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen