Little bit tired..

Met het verband strak zittend rond zijn arm, liep Ryou richting de uitgang van de school. Hij was gisteren bij de ziekenzaal langs geweest, had daar iemand ontmoet en had achteraf gecontroleerd of zijn verband nog goed zat nadat hij een douche genomen had. Hij had ook zijn kamer geïnstalleerd. Het bleek dat hij op een jongenszaal sliep. Dat maakte hem niet zoveel uit. Op het internaat moest hij ook een kamer met iemand delen, alhoewel een kamer voor twee eigenlijk niet te vergeleken viel met een kamer voor honderden personen. Want zoveel zaten er daar wel, aan de bedden te zien. Als die allemaal vol waren, tenminste. Hij had zijn blauw-wit gestreept shirt weer aan, aangezien die uitgewassen was waar hij ook voor gezorgd had. Hij had ook zijn grijze strakke broek weer aan, gewoon, omdat die lekker zat. En zijn blauw jasje met tot aan de ellebogen opgestroopte mouwen natuurlijk. Hij vond die kledij gewoon het lekkerst zitten en als hij die uitwaste 's avonds, kon hij eigenlijk makkelijk elke dag in die kleren rondlopen. Niet dat hij dat ging doen, natuurlijk. Hij had het uitwassen geleerd op het internaat. Hij was altijd al behulpzaam geweest en had enkele klusjes gedaan. Afwassen, tafel dekken, tafel afruimen, stofzuigen, trappen afvegen, dweilen, strijken, wassen en zo. Het maakte hem niet veel uit wat hem opgedragen werd, hij had er altijd zin in. Tenzij hij chagrijnig was, dan vond hij het niet leuk. Eigenlijk was hij soms iets te behulpzaam. Nou ja, goed voor de anderen, zeker? Hij keek op. De lucht was heerlijk blauw. Het was hier echt zo anders dan hij gewend was. Op het internaat mocht je alleen in het weekend naar buiten, maar hier kon je altijd naar buiten, ook tijdens een pauze voordat je naar een les ging. De lessen hier vielen echt wel mee. Hij vond aarde, vuur en water dan weer wat minder, omdat hij dat echt niet kon, maar de anderen vond hij wel leuk. Ook de leerlingen hier vielen goed mee. Ze waren aardig, vond hij. Er werd vriendelijk naar hem geglimlacht als hij langs kwam bij een les, dus dat was ook weer een goed punt. Met de jongens op zijn slaapzaal sprak hij nog niet zoveel, maar dat was niet zo heel erg. Daar had hij nog altijd kans voor. Hij rekte zich uit en keek om zich heen. Het was wel een mooie dag. Hij had een pauze. Dadelijk had hij een Novaanse les. Daar had hij wel zin in.

Maar nu was hij best wel moe. Misschien kwam dat ook omdat zijn wond pas gisteren weer behandeld was en hij best veel bloed verloren was. Niet genoeg om hem daar te houden, maar wel genoeg om hem moe te maken. Hij keek naar zijn verband. Gelukkig was die niet helemaal rood. Hij wreef zachtjes over zijn verband. Zijn wond begon meteen protesterend te steken en met een oog dichtgeknepen liet hij zijn hand zakken. Zijn bruine ogen keken naar voren. Oh, wauw. Een mooi, blauw meer. Nou ja, het blauwe was van de hemel, maar goed. Hij liet zich zakken in het gras. Eigenlijk viel hij best wel op. Hij was ook helemaal blauw, op zijn broek na en zijn verband, natuurlijk. En zijn witte haren vielen natuurlijk ook op. Zijn haren, waarvan niks over zijn schouders hing en de rest allemaal op het begin van zijn rug lag - zijn haren waren niet zo heel lang - waren wit van kleur, alsof hij al een hele oude man was. Hij had van voor een soort pony, maar dan wel een hele dikke pony, wat je eigenlijk geen pony kon noemen. Zijn voorste pluk was het dikst en de rest wat minder. Ze hingen allemaal in zijn gezicht, maar niet dat het vervelend werd om te zien. Vlak boven zijn wenkbrauwen eindigden ze. Hij pakte de voorste punten van zijn haren een beetje vast, waardoor de punten net zijn schouders raakten. De rest hing tot begin van zijn rug, maar allemaal op elkaar gestapeld, zodat je een hoop witte punten zag. Hij zuchtte. Hij gooide zijn armen omhoog en liet zich toen achteruit vallen, met een harde 'Waaaah!'. Hij was eigenlijk best wel moe. Hij keek naar de hemel en legde zijn handen onder zijn hoofd. Hij sloot zijn ogen en genoot van de stilte die hem overspoelde. Het was eigenlijk best wel fijn zo. Hij had niemand meer om zich heen die hem kon commanderen, geen begeleidsters meer of kinderen die het nodig vonden om hem uit te dagen, alleen de meerderheid van vriendelijke mensen om zich heen en natuurlijk de vrijheid die je gegund werd, om in de pauzes lekker naar buiten te gaan en te genieten van de fijne zon. En natuurlijk waren er ook nog mensen die vrienden werden. Hij had gisteren al iemand ontmoet, hij was benieuwd of iemand nog pauze had, die ook naar de Novaanse les ging. Misschien kwam hij wel zo iemand tegen. In ieder geval was het lekker om te genieten van het weer. Hij liet zijn ogen op de hemel hangen en genoot van de stilte, zover die nog niet verbroken werd.

Een meisje rekte zich lang uit. Waar was ze ook al weer? Suf keek ze om zich heen. De harde schors van een boom schuurde langs haar huid. Het meisje knipte met haar vingers. Ze was in slaap gevallen nadat haar laatste project had ingeleverd. Geeuwend wreef Alithea in haar ogen. Vandaag had ze een paar uur eerder vrij. Naar de Cassiaanse lessen en kwam ze niet meer. Het grootste gedeelte was herhaling. Alithea stond op en rekte zich nog een keer uit. De zon straalde warm op haar huid. Zin om terug te gaan naar Sunshine had ze niet. Waarom bleef ze hier niet nog een tijdje rondhangen. Bij het stille meer kon ze zich wel even verfrissen, het water was zo helder dat je het diepste gedeelte nog je voeten kon zien. De meeste leerlingen hadden nu toch les, dus had ze het meer voor haar zelf.
Het stille meer verscheen als een blauwe spiegel in haar zichtsveld. Het wtaer reflecteerde de blauwe lucht die geen wolkje bevatte. Een heerlijke dag zoals gewoonlijk. Zoals het hoorde kwam ze hier zo vaak mogelijk. Dit was het enige plekje met veel water, en zo helder. Verbaasd keek ze op naar een luid gekwetter. Alithea moest naar beneden kijken om te zien wat voor vogel zo'n lawaai maakte. Een kleine vogel, misschien net van zijn dons af, lag op de grond. 'Ach arm ding,' ze hrukte neer bij het vogeltje en tilde hem op. Het angstige beestje kwetterde nog harder. Haar zilvere haren vielen recht naar beneden. 'Heb je je pootje gebroken?' Vroeg ze op een kinderlijke toon. Zachtjes voelde ze aan het pootje. Het lag in een niet natuurlijke houding maar een botbreuk was iets heel anders dan een verdraaide poot. Uit haar vinger kwam er een lichtblauwe gloed. Alithea gaf toe dat botbreuken nog steeds moeilijk waren om te helen. Pas in haar derde jaar wist ze wat ze wilde met haar magie. Nu 3 jaar later had ze genoeg geleerd om een botbreuk te helen al moest ze uiterst geconcentreerd en voorzichtig te werk gaan om het niet nog erger te maken. De gloed verdween zo snel als het gekomen was. De vogel klapper wild en sprong weg om zijn vleugels uit te slaan. De blauwe hemel in.
Opgelucht glimlachte het meisje. Zo dat was ook weer gedaan. Nu was ze zeker toe aan een beetje verkoeling. Aan de overkant van het meer zag ze de hoge muren van Sunshine boven de bomen uittorenen. Alithea had medelijden met die kinderen die in deze hitte moesten leren en proberen bij te les te blijven. Zeker als ze van Nordwood hadden, het was een goede docent maar streng. Niet altijd even leuk.
Ze kon maar beter snel gaan zwemmen voordat de menigte hier kwam om hetzelfde te doen. Zonder veel gedoe gooide ze haar uniform weg. Veels te heet. Opgelucht blies ze haar adem uit. Het koude water was heerlijk fris. Een luide 'waah' deed haar opkijken. Aan de andere kant van het meer zag ze een jongen in het gras ploffen. Een rode blos trok om haar wangen. Sinds wanneer was hij al hier? Snel dook ze onderwater, het was wel heel genant om half naakt te worden aangetroffen. Ze herkende de jongen niet maar alsnog. Gelukkig kwam ze van Cassia, water kon haar alleen helpen. Gelukkig zag ze de kant al. Ze duwde haar handen naar beneden en al het water steeg op als een muur. Alithea voelde zich wel een beetje schuldig, straks kreeg die jongen een natte douche om niks. Alithea zuchte en stapte uit de modderige grond. Zonder veel moeite haalde ze het water uit haar kleren zodat ze weer droog en draagbaar waren. Achter haar hoorde ze nog een grote plons voordat het water weer terugviel in normale staat.

Het meisje keek over haar schouder naar de jongen. Toch maar een excuus maken? Zo vriendelijk mogelijk glimlachte ze naar hem terwijl ze het meer overliep. 'Sorry voor de ophef, heb ik je gestoord?' Eventjes keek ze hem aan, een jongen iets jonger dan haar. Hij had wit haar met een halflange pony. Snel keek ze naar haar tenen. Zou hij boos zijn? Toen ze hem weer aankeek zag ze pas eht verband om zijn arm. 'He wat heb jij gedaan?' Ze sloeg haar armen over elkaar en zuchtte vermoeid. Jongens, wanneer dachten ze nou is na bij wat ze deden? Al leek deze jongen iets te oud om fratsen uit te halen, laats taan voor haantjes gedrag. Zou hij gevochten hebben met een klasgenoot? Wat het ook was, aan het verband te zien was de wond nog niet geheeld.

[Aah jij maakt te lange posten xD]

Wat Ryou in elk geval ook verwacht had van bezoek van een ander, het was in elk geval niet het gelijke aan dit bezoek. Hij keek omhoog. Hij gaf een schreeuw toen hij het water omhoog zag komen. Het water leek wel behekst! Snel en handig liet hij een muur van Novaanse kracht omhoog komen. Het water, dat bijna leek te doorbreken, eindigde in as en kleine sliertjes as vielen op de grond. De as ging langzaam weg door de wind en Ryou keek op. Wie kon nu toch zo'n muur omhoog laten gaan? Hij voelde dat zijn benen kraakten van de snelle handelingen van zijn bewegingen en hij strekte het voorzichtig. Hij keek op. Hij voelde de aanwezigheid van iemand, maar niet via magie. Die muur was niet zomaar omhooggekomen. Zijn fantasie van behekste muren van water was misschien een beetje overdreven. Het was vast gewoon iemand die zijn of haar magie ergens voor nodig had. Deed hem herinneren aan die keer op het internaat. Omdat hij een bord moest brengen naar de tafel, besloot hij het eens te proberen met zijn magie. Hij stuurde het met zijn magie door de kamer heen. Een begeleidster was net de kamer ingelopen en had hem niet zien staan, waarna ze gillend had geroepen dat het bord behekst was. Toen was hij zo hard geschrokken, dat zijn magie gelijk ophield en het bord kapot gevallen op de grond was. Hij had er achteraf wel om kunnen lachen en de begeleidster was gelukkig niet boos. Natuurlijk, het was toen niet eens zijn schuld geweest, maar toch. Hij keek op. Hij hoorde stappen. 'Nee hoor. Ik zit hier toch maar wat te luieren,' beantwoordde hij de vraag vriendelijk van het meisje. Het was een knap uitziend meisje. Ze had zilverkleurige lokken. Eerst dacht hij dankzij de zon dat het paars was, maar het was dus zilver. Onder al dat haar vormde zich een engelengezichtje. Hij keek haar vriendelijk aan. Dat was waarschijnlijk de oprichter van de muur. Hij verwonderde zich soms om de kracht van de magie. En ook dat zij over het water kon lopen. Dat kon hij dus echt niet. Ze was waarschijnlijk een Cassiaan, anders zou ze dat niet kunnen, of wel soms?

'Oh, je bedoelt dit?' vroeg hij en hij keek naar zijn verband. Hij had kunnen weten dat er mensen zouden zijn met vragen over. Maar, hij was de kwade niet. Hij zou ze met gemak kunnen beantwoorden en dat deed hij dan ook. Geen leugens, hij had niks te verbergen. Trouwens, ze zou er toch wel achter komen, mocht hij bevriend met haar raken. 'Ik ben gebeten door een beest toen ik boodschappen ging doen,' beantwoordde hij haar tweede vraag en hij keek naar zijn verband. 'Het liep verkeerd af en het is verzorgd moeten worden. Er zit een speciaal verband aan, ik mag het alleen verschonen, maar ik mag de wond nooit blootstellen,' vertelde hij haar en hij keek haar vriendelijk glimlachend aan. 'En dat is zo'n beetje het verhaal over mijn verband,' lachte hij geamuseerd. Hij keek naar haar. Ze leek wel verlegen te zijn onder zijn indruk. Dat snapte hij eigenlijk niet goed. Hij was niet het persoon waarbij je verlegen kon worden, wel dan? Zo'n goede looks had hij niet, als het daarom draaide. Hij kon trouwens niet tegen jongens die dat wel vonden. Bah, echt van die arrogante jongens. Nee, dat moest hij niet hebben. Op het internaat waren er genoeg van dat soort jongens. Hij had bij eentje gewoon eens een keertje de gel onder het matras verstopt. Of hij die al gevonden had, wist Ryou niet, maar het was wel hilarisch geweest hoe hij schreeuwend door de gangen om zijn gelpot gelopen was. Eigen schuld. 'Goed, laten we opnieuw beginnen,' zei hij en hij stond op, zijn handen gebruikend om zich af te duwen. Handig kwam hij overeind. Hij stak zijn hand uit. 'Mijn naam is Ryou. Ik ben hier pas nieuw,' zei hij en hij glimlachte vriendelijk naar het meisje. Haar zilverkleurige lokken schitterden mooi in de zon, net zoals zijn witte lokken. Hun haarkleur waren echt tegenpolen van elkaar. Wit en zilver. Maar zwart zou een nog ergere tegenpool geweest zijn. Oké, misschien moest hij beter iets beters verzinnen om over na te denken dan over een haarkleur die tegenpolen waren. Hij grinnikte zachtjes. 'Gedachten kunnen soms erg lachwekkend zijn,' deelde hij mee met haar en hij grijnsde vrolijk, waarna hij zijn hand naast zijn lichaam liet zakken en haar vrolijk en vriendelijk glimlachend aankeek. Hij was een vriendelijke jongen, dat zou ze ondertussen wel ondervonden hebben.

Pfieuw, gelukkig was de jongen niet boos. Alithea was eigenlijk een beetje verbaasd. Een van de redenen was dat de jongen gewoon droog was. Tijdens het aankleden herinnerde ze zich nog wel een rokerige lucht, had hij licht of vuur gebruikt om het water af te weren? Haar mondhoeken krulde omhoog, slim van hem. Dat scheelde weer magie gebruiken om hem droog te maken. De andere reden was dat hij niet verontwaardigd was, je had wel eens van die mensen die er niet tegen konden als mensen beter waren met magie dan zijzelf. Dan probeerde ze zichzelf te bewijzen of gingen uit de hoogte doen. Alithea kon alleen maar glimlachen en blij zijn dat deze jongen gewoon normaal was. Geen gedoe en geen poespas om niks. Grappig, hij had wit haar en zij meer zilverachtig. Water en dan licht of vuur. Niet echt matchende eigenschappen maar wel leuk. Zelf had ze altijd in Cassia gewoond, ze was er getogen en geboren. Kort nadat ze naar Sunshine was vertrokken kreeg ze bericht dat haar vader was overleden aan een ziekte. Het verlies en de pijn van haar vader was niet te bevatten, Alithea was blij dat haar moeder een sterke vrouw was. Ze had haar enorm getroost terwijl Alithea haar 's avonds hoorde huilen in bed. Al snel werd ze teruggestuurd naar school, haar toekomst was erg belangrijk, zeker nu. Alleen voor de begravenis mocht ze terugkomen. Omdat haar vader altijd een optimist was werd het geen gewone begravenis. Het leek meer op een feest met een zware sfeer in de lucht. Haar moeder had er iets groots van gemaakt en iedereen in Cassia en Erd was uitgenodigd te komen. Hapjes en drankjes, vrolijke muziek die haar vader zo mooi vond. Een karaokeset en wat al niet meer. Het was een vreemde gewaarwording, dansen en doen alsof iemand jarig is of iets anders leuks. Terwijl je vader onder de grond lag en alleen een lachende foto van hem je eraan herinnerde dat dit het laatste afscheid was. Alithea was meegegaan in de flow en dansde, praatte en zong met iedereen mee. Haar vaders naam werd gemeden, iets wat haar nog altijd dwars zat. Hoorde je tijdens een begravenis niet te praten over het mooie leven van diegene. Maar telkens als ze het gesprek naar die kant probeerde te leiden leek ze op een muur te stuiten. Was dat de manier hoe Cassiaanen hun begravenissen vierde? Ze vond er niks aan.
Een maand later was haar moeder bij haar ouders ingetrokken op de planeet Erd. Na dat ene bericht hoorde ze nog amper iets van haar moeder. Wanneer ze belde waren ze bezig met ''familiezaken.''

De jongen had haar niet uitgenodigd erbij te komen zitten maar Alithea wist dat hij het niet erg zou vinden. Tenminste dat was wat hij uitstraalde. Ze plofte neer en staarde naar het verband. Gebeten door een beest. Eventjes kwam er een zorgelijke blik in haar ogen. Beesten, welke soort dan ook, hadden veel bactieren in hun mond. Een wond kon sne infecteren of je werd ziek. Heel erg ziek als je niet oppaste. Nou ja hij was al bij de ziekenzaal geweest aangezien hij al wist wat hij moest doen met de wond. Het was haar een raadsel waarom ze hem niet meteen heelde, of was de wond zo diep? Het meisje was wel nieuwsgierig naar de wond die het verband verborg maar als ze eht eraf haalde kon de wond ontsteken. Aangezien ze in de ziekenzaal zeiden dat het niet bloot gesteld mocht worden verborg ze haar nieuwsgierigheid. Ryou hmm.. De jongen kwam overeind dus zei ook maar. 'Aangenaam ik ben Alithea.' Achter haar stralende lach verborg ze opnieuw nieuwsgierigheid. Hij was nieuw maar kon haar water tegenhouden? Interessant..
'Kan ik vragen waar je aan dacht of is het iets genants?' Alithea trok haar wenkbrauw op en keek Ryou plagend aan. Ze mocht hem wel. Niet uit de hoogte, niet zo verlegen en lekker makkelijk. Ze zou niet denken dat hij nieuw was. De meeste ''groentjes'' probeerde zichzelf meteen te onderscheidden van de rest met hun ''superpowers.'' Het was zacht gezegd hilarisch om te zien want elk jaar kwamen er een nieuwe troep jonkies binnen die hun eigen creatieve manier hadden om hun aanwezigheid te tonen. Ach haar tijd was zes jaar geleden. Het was niet expres gebeurd maar ze had de meisjesbadkamer laten baden in een modderbad. Alithea grinnikte, ze kon zich de krijsende meisjes nu nog horen nagalmen. 'Binnenpretjes zijn vaak het leukst.'

'Alithea, hè? Wel, dat is een zeer mooie naam,' complimenteerde Ryou haar en hij glimlachte vriendelijk naar haar. 'Euh, wel,' begon hij en hij kreeg een blos op zijn wangen, waarna hij met een glimlach zijn hand tegen zijn achterhoofd duwde en daarover wreef. Alithea had vast opgemerkt dat hij stond te grinniken. Hij had het dan ook niet zeer bewust gedaan. En ook weer wel. Hij had gezegd dat gedachten lachwekkend konden zijn en had daarmee eigenlijk al een soort aanwijzing gegeven dat hij een binnenpretje had gehad. Hij keek haar aan. 'Wel, ik dacht aan die keer dat ik op mijn internaat een bordje vooruit liet zweven, ondersteund door mijn magie, gewoon om eens te kijken wat daarvan het effect was,' begon hij met uitleggen en hij liet zich weer zakken op de grond. Hij zette eerst zijn knie op de grond, waarna hij een halve draai maakte en daarmee handig op de grond kwam. Hij greep de hand van Alithea vast en trok haar in een ruk naast zich, zijn andere hand steunend tegen haar rug zodat ze niet te hard zou vallen. Hij hield haar half tegen met zijn hand op haar rug en liet haar toen voorzichtig zakken op de grond. Ondertussen ging hij gewoon door met vertellen, alsof Alithea zelf op de grond was gaan zitten. 'En toen kwam de begeleidster binnen, die meteen alles bij elkaar krijste omdat ze dacht dat het bordje behekst was. Ik schrok natuurlijk en mijn magie was uitgewerkt, waardoor het bordje kapot op de grond viel,' lachte hij. Eigenlijk kon hij er nog steeds hard om lachen als hij er terug aan dacht. 'En dat is niet het enige grappige wat ik mee heb gemaakt op het internaat. Maar dat zijn echt heel veel verhalen om te vertellen, alhoewel, als je nieuwsgierig bent, ik ze je altijd wel wil vertellen,' glimlachte hij vriendelijk. Hij had zijn hand ondertussen naast zich laten zakken. Hij liet zich voorzichtig achterover zakken en zette zijn handen ondersteunend onder zijn hoofd, waarna hij op keek naar de blauwe hemel. Er was geen wolkje te bespeuren, wat eigenlijk best een mooi beeld van de hemel gaf. Maar hij voelde gewoon dat er straks regen zou komen. Hij had geen idee wanneer, maar het zou in elk geval niet de hele dag dit weer blijven. Misschien kon Alithea het ook wel voelen. Magiërs die afkomstig waren van Puffoon, die konden dat het makkelijkst voelen, waarschijnlijk.

Geamuseerd keek hij opzij naar Alithea. 'Je hebt een sterke magie. Ik kon je muur van water nog maar net blokkeren met mijn Novaanse muur,' sprak hij en hij keek haar vriendelijk aan, maar ook ergens een bewondering zichtbaar in zijn ogen. Hij had wel even moeten volhouden om de muur van water helemaal naar as te vervormen, maar het was het waard geweest. Hier gezeten hebben met natte kleren had hij ook niet echt leuk gevonden. Hij had het 's avonds dan natuurlijk kunnen uitwassen, maar hij liet dat klusje nog maar even voor straks en niet voor nu. Nu was het tijd om een vriendschap te sluiten met iemand, zodat hij in elk geval op de steun van iemand kon rekenen en hij steun kon verlenen aan iemand. Hij hield van vriendschap. Hij was aardig. Alhoewel hij niet kon nalaten dat hij soms nogal een donkere trek rond zich had hangen, maar dan was hij alsnog een vriendelijke jongen. Hij keek naar Alithea. Ze was zo anders dan de meiden op zijn internaat. Eigenlijk waren al die kinderen daar gewoon verwende nesten. Kinderen die het echt verdiend hadden om naar een internaat te gaan. Hij liet zijn hand over zijn Egyptische ketting glijden. Het was een Egyptische ring, met vijf aanhangels eraan en een Egyptische oog in het midden. Hij streelde het even, alsof het echt een persoonlijke waarde voor hem had. Daarna liet hij zijn blik glijden naar Alithea. Hij probeerde iets te verzinnen waarmee hij haar aandacht voor zich kon houden. Ze was een aardige meid, vond hij. Het viel hem ook op dat ze veel minder verlegen was dan daarnet. Misschien kwam dat ook gewoon door het accident dat gebeurd was met al dat water en zo. 'Heb jij huisdieren?' vroeg hij en hij keek haar vriendelijk aan.

Alithea grinnikte, 'de jouwe is ook niet verkeerd.' Geamuseerd keek ze naar de rode blos die op zijn wangen verscheen. Die gedachtes van Ryou moesten wel heel leuk zijn, anders werd hij niet zo rood. Of hij was gevoelig voor complimentjes. Al leek Ryou niet zo'n type, hij leek tenminste niet zo verlegen of onzeker. Naast haar geamuseerde blik kwam een vleugje verbazing in haar ogen. Internaat? Ja ze had er wel is van gehoord, een groot huis met allemaal probleemkinderen. De kinderen waren door hun ouders gestuurd omdat ze de kinderen niet meer aan konden. Meestal gecombineerd met een slechte situatie zoals een scheiding of een verslaving. Haar hoofd ging een tikje scheef, alsof ze hem beter probeerde te bekijken. Ryou een probleemkind? Alithea kon het zich nauwelijks voorstellen. Hoe kon zo'n aardige jongen nauw in een internaat zitten? Oké zij kon makkelijk praten, voor haar vaders dood was alles prima. Een redelijk ruim huis, twee liefhebbende ouders met wie ze altijd goed had kunnen praten. Ze deden nooit moeilijk over zakgeld, vrienden of haar vriendjes. Iets wat zeldzaam was als ze haar leven vergeleek met de verhalen van haar vriendinnen. Alithea wist dat ze enorm bofte met haar ouders, ook al was ze nu bijna volwassen.
Opeens schoten de witte lokken van Ryou weg. Voordat haar ogen de jongen weer gevonden hadden voelde ze iemand aan haar hand trekken. Verbaasd maar gewillig liet ze zich meetrekken. Een zachte hand op haar rug weerhield haar ervan om hard op de grond te vallen. Alithea schatterde het uit. Haar ogen glinsterde van de pret. Deze jongen durfde wel zeg. Haar klasgenoten durfde pas na een half jaar zulke stunts uit te halen. Jongens of niet diep van binnen hadden ze maar een klein hartje.

Het meisje boog iets naar voren om beter te luisteren. Terwijl Ryou verder vertelde fantaseerde Alithea al hoe het eruit zou hebben gezien. De begeleidster, Ryou zelf en het bord. Jammer dat ze er niet bij was geweest, in haar hoofd zag het al hilarisch uit. In het echt was het vast nog leuker geweest. Niet gek ook dat Ryou er zo om kon lachen. Kort volgde ze de blik van Ryou naar de hemel. Voelde hij het ook? De schijn van een heldere hemel terwijl de regen eraan zat te komen? Ze hield van de hemel, het zag er altijd zo mooi uit. Het had iets menselijks, op zulke dagen was de hemel rustgevend maar ze had een onheilspellende sfeer hangen.
Haar lokken werden weggeslagen door de wind. Kort sloot ze haar ogen en snoof de lucht op. Het kon niet heel lang duren voordat de rustgevende hemel bedekt werd met donkergrijze wolken. Wolken die het licht van de zon blokkeerde en de aarde in het duister hulde.

'Bedankt, jij hebt zeker veel geoefend in dat internaat. Als nieuweling zou je nu verzopen moeten zijn.' Alithea grinnikte vrolijk. Ach ze had hem makkelijk droog kunnen krijgen op de manier die ze op zichzelf had gebruikt. Nieuwsgierig keek ze naar de ketting van Ryou. Zo'n design had ze nog nooit gezien. Het goud glinsterde in de zon, het zag er nogal duur uit. De omvang van het hanger aan de ketting leek nog zwaarder. Ze vroeg zich af waarom Ryou zo'n kostbare ketting droeg, zo open en bloot. Sunshine of internaat, overal waren er wel gluiperts die niet van andersmans spullen af kan blijven.
Kort keek Alithea op van de ketting. 'Ja, al noem het niet echt een huisdier. Ze is nogal dwars af en toe en ik kan haar niet makkelijk opsluiten ofzo.' Ze hief haar hand op en momepelde iets overstaanbaars. Een blauwe vlinder, zo blauw als de lucht fladderde door de lucht. Een paar rondjes om haar hand gefladerd te hebben streek ze neer. 'Dit is Elenia, mijn vlinder.'

Ryou vond het wel fijn dat Alithea er zo hard mee kon lachen. De pret van een ander zien door diegene zijn eigen pret te vertellen, was altijd mooi om te zien. Zo wist hij dat zijn grapjes geaccepteerd werden, waardoor hij ook in staat was om weer een nieuwe te vertellen. Hij had sowieso niet echt van die grove grapjes in zich, over Shadranen of zo. Bij zijn internaat viel het hem wel op dat ze die hadden. Er was zelfs een jongen die het nodig vond om elke dag weer een ander grapje te maken over de verschillende soorten mensen van planeten, behalve die van zichzelf. Gelukkig voor die jongen was dat de planeet Nova geweest, anders was Ryou wel boos op hem geworden. Een boze Ryou kwam je eigenlijk zelden tegen, maar als hij boos was, was hij ook echt boos. Dan kon je beter uitkijken. Hij zou dat iedereen ook zeker aanraden, alleen was het dan nog maar de vraag of ze hem serieus namen. Hij keek naar Alithea en zag toen de vlinder. 'Goh, die is mooi,' zei hij, waarna hij met zijn ogen de vlinder bleef volgen, maar uiteindelijk - vooral uit beleefdheid - zichzelf herstelde en naar de hemel bleef kijken. Hij schatte dat het over een uurtje of zo zou regenen. Nou, dat duurde nog wel even. Ze hadden nog genoeg tijd om bij te kletsen over verschillende dingen. Hij had haar wel zien kijken naar zijn ketting. Het voelde als een soort aanmoediging om over te praten. 'Waarschijnlijk heb je vragen over mijn ketting,' zei hij, niet als een vraag, maar eerder als ik een vaststelling. 'Wel, ik denk dat ik je vragen zo ook wel kan indenken zonder ze te horen van je en ik zal zoveel mogelijk vertellen over mijn ketting,' zei hij vriendelijk, waarna hij het ding vastpakte. De gloed die er vanaf straalde, viel wel heel erg op. Hij keek naar Alithea en begon daarna met spreken. 'Dit is een Egyptische ring. Je gelooft het of je gelooft het niet, maar ik heb het gevonden in een steegje, waar het op de grond lag, toen ik boodschappen ging doen voor het internaat, omdat het mijn beurt die week was,' zei hij. Hij bedacht zich dat eigenlijk elke week dat hij boodschappen ging doen wel iets gebeurde. Eerst was hij gebeten door dat duister beest en daarna had hij die ketting gevonden. Misschien was het een soort teken geweest of zo. Nou ja, liet hij maar verder vertellen over die ketting.

'Excuses voor de onderbreking, ik was in gedachten,' verduidelijkte hij de situatie voor Alithea glimlachend, waarna hij gewoon verder sprak, alsof er niks gebeurd was. 'Het was drie weken nadat ik gebeten was door het duistere beest. Het leek wel een soort teken, want het was ook pas drie weken erna dat ik weer boodschappen mocht doen voor het internaat van de begeleidster,' vertelde hij, waarna hij even naar de zon keek. In tegenstelling tot bij sommige anderen, had de zon geen invloed op zijn ogen en knipperde hij dan ook niet zo gauw als hij erin keek. Hij kon makkelijk een paar seconden blijven kijken zonder te knipperen. Ook dansten er geen zwarte vlekken voor zijn ogen als hij uiteindelijk dan weer naar de andere kant keek. Hij keek naar zijn ketting. 'Het helpt me in sommige situaties. Laatst heb ik een meisje geholpen door haar te redden uit het water. Mijn ketting liet gek genoeg die vijf pionnen omhooggaan, waardoor mijn blik naar het water getrokken werd en ik zag dat ze aan het verdrinken was,' vertelde hij, terwijl hij naar zijn ketting bleef kijken, alsof hij in een soort trance was. 'En diep vanbinnen dwong hij me ook gewoon om in dat ijskoude water te gaan. Zonder die ketting had ik het ook wel gedaan hoor, haar gered, maar het was net alsof hij me een aanwijzing gaf en waarschuwde dat ze erin gevallen was,' zei hij en hij wreef even over de ketting. 'Soms heb ik zelfs het gevoel dat hij gewoon wou dat ik hem vond. Dat iemand hem verlaten heeft en hij op mij gewacht heeft. Maar goed, dat is al wat ik geloof,' zei hij glimlachend, waarna hij Alithea aankeek. 'En dit was zo'n beetje het verhaal over de ketting.' Hij keek met zijn bruine kijkers eerst naar wat zand en daarna naar Alithea. 'Beantwoordt dat al je vragen?'

Gefacineerd staarde Alithea naar Elenia. Ze had haar al jaren als gezelschap maar nog steeds keek ze vol bewondering naar de fragile blauwe vleugels. Kalm klapperde de vleugels een paar keer heen en weer. 'Ja hé,' mompelde ze dromerig. Met haar ogen volgde ze de wegvliegende vlinder. Waarschijnlijk ging Elenia weer naar het grasveld, daar waren er behoorlijk wat bloemen. Af en toe had Alithea haar vlinder betrapt in de kassen. De meeste leerlingen vonden het niet erg omdat vlinders van nature zochten naar stuifmeel. Alleen was Elenia, zoals de meeste dieren op Sunshine, geen normale vlinder. Ze had zelf het nog maar één keertje mee mogen maken, voor de rest was het een gewone normale vlinder met een paar karaktertrekjes.
Verbaasd keek ze op naar Ryou. Had hij een telepathise gave of was zij gewoon zo overduidelijk met haar lichaamstaal? Ach wat deed het er ook toe, hij had gelijk. Ze was inderdaad benieuwd naar de ketting. Hoe kon het ook anders, ze had zoiets nog nooit gezien. Het zag er duur uit, en Alithea wist wel wat duur was. Op Cassia was eigenlijk niks echt goedkoop. Het meeste was gewoon ontzettend duur vergeleken met de andere planeten, alleen zagen de Cassianen dat nooit omdat ze vaak zelf al een klein fortuin bezaten. Zelf had ze eigenlijk niets dat écht duur was. Geld boeide haar geen biet, wat was er nou zo bijzonder aan een paar metalen munten. Het enige wat ze voor een pittige prijs gekocht had was uit Nova. Een medisch kristal in druppelvorm die ze mee kon dragen als een ketting. Dat vond ze wel handig en praktisch.

Een en al oor boog ze wat naar voren om Ryou beter te horen praten. Alithea was zelf snel geinteresseerd in bepaalde onderwerpen en verschillende verhalen. Maar Ryou kon echt leuk vertellen en het boeide haar ook. Ze moest wel even denken waar Egypte precies lag, het was niet bepaald een veel bezocht land, in haar geval. Ze kende met moeite de ligging van het land maar de rest was voor haar een groot vraagteken. Gelukkig maakte dat niet echt uit voor het verhaal dat ryou vertelde. Het maakte nieuwsgierigheid in haar los. Een wond van een duister beest, een ring met magische krachten die hem had uitgekozen. Het was wel voor informatie maar ze kon hem gelukkig bijhouden. Alithea wilde eigenlijk zijn wond onderzoeken. In de laatste jaren had ze zoveel gedaan om het helen in alle fronten onder de knie te krijgen. Ze was zelfs een weekje in Nova doorgebracht om alles met eigen ogen te zien. Veel opgestoken ook. Hij had dan wel verband om, maar ze had nog nooit gelezen over duistere aanvallen die niet te genezen waren met helen. '

Rustig knikte ze, nog druk in gedachten met zichzelf. 'Ik snap het, maar je antwoorden roepen ook weer vragen op.' Ze grinnikte. 'Heb je al is geprobeerd om de krachten van de ring bewust op te oproepen? Misschien kan het je wond helen, die twee moeten toch een verband hebben? Of moet de aanval en de gevonden ring puur toeval zijn?' Licht spottend glimlachte ze, nee Alithea geloofde niet in toeval. Nooit gedaan ook. 'Ik vraag me af waarom de ring je gekozen heeft.' Mompelde diep in gedachten.

[Laat sorry ^^]

Ryou schoot in de lach, maar probeerde dit een beetje te maskeren. Het was nu ook weer niet zijn bedoeling om Alithea uit te lachen, maar ergens klonk het gewoon zo... vol fantasie, zo onecht. Zoiets wat gewoon niet kon gebeuren. Maar ergens wekte het ook wel zijn nieuwsgierigheid. 'Nee, het valt niet meer te helen. Ik heb het al door iemand laten nakijken, maar die zei dat er geen redden meer aan was. Maar weet je, stiekem vind ik het niet zo erg om met een verband rond te lopen. Het is uiteindelijk toch een deel van mezelf geworden, het heeft een rol gespeeld in mijn verleden. Zo erg vind ik het dus niet,' zei hij en hij keek Alithea vriendelijk aan. 'Ik ga er geen trucjes mee uithalen. We willen natuurlijk niet dat het erger wordt, wel dan?' vroeg hij en hij sloot zijn ogen, hield zijn hoofd schuin en keek haar vriendelijk glimlachend toe. Hij wreef even over zijn hoofd en krabde daarmee een hoop jeuk weg. 'Tja... Om je tweede vraag te beantwoorden,' zei hij en hij wreef nadenkend over zijn hoofd. 'Misschien kon dat beest ook gewoon iemand opwachten en hoefde het niet per se mij te zijn om aan te vallen. En ik weet niet of die ring me naar zich toegetrokken heeft of ik die ring gewoon zag liggen. Ik bedoel, als iemand een paar seconden eerder dan mij door die straat had gelopen, had hij het gevonden. Ik denk niet dat het toeval was, maar ik denk wel dat het veel kansen had gehad om bij iemand anders te komen,' zei hij en hij glimlachte naar Alithea. Zijn ogen gleden weer bewonderend naar de vlinder. Hij kon het niet laten om het even te bekijken. Het was ook zo'n mooi beest. Dit bewees maar weer eens dat hij ook een goed hart voor dieren had en ook voor mensen. Eigenlijk was hij gewoon iets te vriendelijk. Hij grinnikte even en vermande zich toen. 'Ik sta er eigenlijk niet zo veel bij stil. Ik vind gewoon dat ik veel geluk heb gehad en dat ik daar soms wel van mag profiteren,' zei hij vrolijk en hij ging in kleermakerszit zitten, waarna hij zijn handen in zijn schoot legde. Om Alithea aan het lachen te maken, zette hij zijn duimen en wijsvingers tegen elkaar, stak die omhoog en sloot zijn ogen, waarna hij 'Hmm' zei, alsof hij aan het mediteren was. Lachend liet hij ze weer zakken en liet zich toen vallen. 'Auw,' zei hij droog, toen hij neerviel.

Het gevoel dat er iemand was en naar hun stond te kijken, werd steeds scherper. Zijn blik schoot opzij. Hij keek recht tegen het gezicht van een jongen met bruine haren aan en een verlekkerde blik. Uh... Oké... Ook niet alledaags om tegen te komen. Hij volgde de blik van de jongen en kwam uit bij... Ah, man, dit kon je niet menen! Hij hoopte dat Alithea het niet zag. Hij kneep zijn ogen dicht. Oh, gatver! Daar keek je toch zeker niet naar als je bij een vrouw was, of wel soms? Wat voor een goor type stond daar? Hij zat bijna nog niet te kwijlen. 'Sommige mensen hebben ook echt geen respect meer, tegenwoordig,' gromde hij, terwijl hij een hoofdknik deed richting de jongen. De trek rond zijn ogen was veranderd. Een donkere trek hing rond zijn ogen, niet meer de vriendelijke trek die hij net had. Hij balde zijn vuist en keek naar de jongen. Een valse grijns kwam rond zijn gezicht toen de jongen hem doorhad en met een rood hoofd wegliep. Hij liet de donkere trek uit zijn ogen gaan en keek weer vriendelijk naar Alithea. Zijn hand was ondertussen weer gewoon plat en het leek zelfs alsof er niks gebeurd was. 'Als iemand je lastig valt door zo naar je te kijken, moet je het maar zeggen, hoor. Ik kan me voorstellen dat je het eng vindt als er zo'n gluiperd naar je...' Hij stopte zijn zin en wist niet hoe hij het moest formulieren. Hij zette zijn hand op zijn achterhoofd en grinnikte even. 'Naar iets onder je kin, zeg maar, kijkt. Ik vind zo'n types sowieso niet fijn,' zei hij en hij voelde nog steeds de woede door zijn aderen gaan. Hij had met zijn valse grijns hem wel afgeschrikt. Hij had zijn vriendelijke kant, die standaard was en zijn valse en boze kant, die minder standaard was, maar alleen tevoorschijn kwam als zijn vrienden vies bekeken werden door anderen. Dan kreeg hij een donkere trek rond zijn ogen en grijnsde hij vals. Hij keek naar Alithea. 'Heb je zin om iets leuks te gaan doen?' vroeg hij het meisje vriendelijk. Hij had zin om haar op iets te trakteren. Gewoon, omdat hij haar erg mocht en omdat hij goed met haar kon praten. En bovendien, hij had respect voor haar.

- Nee joh, niet erg! Je was toch op vakantie? Of heb ik het verkeerd? Anywayz, fijn dat je weer terug bent hier op de site! -

PROFILE MAGICIAN

» I'm so tired, but I'm back
» Too tired to hate you~

Little bit tired..

Little bit tired..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen