Emily was voor een lange tijd weg gegaan. Ze moest er even tegen uit, alles werd haar teveel. Ze was terug gegaan naar haar ouders. Om verhaal te halen over haar broer, haar echte ouders en alles er om heen. En Emily wist nu dat ze een sterkere band had met haar ouders dan ze ooit had kunnen dromen na de uitkomst. Ook was ze in therapie gegaan. Om de gebeurtenissen op Cassia te vergeten en zich te richten op de toekomst. Ondanks alles was Emily ontzettend moe. Maar toch was ze terug gekomen. Ze was terug gekomen om weer verder te gaan. Ze moest immers een keer haar school af maken.
Met haar ouders liep ze richting het platform op Cassia. Ze vond het moeilijk om nu terug te gaan en haar ouders achter zich te laten. Maar er verscheen toch een glimlach op haar gezicht. Ze ging weer naar school en daar verheugde ze zich toch nog wel om. Ze gaf ieder een dikke knuffel en liep met haar koffertje naar de shuttle toe die klaar stond. Ze wierp nog een kushandje toe naar haar ouders toen ze er in stapte voor een lange reis naar school. Ze shuttledeur sloot en Emily keek door het raampje naar haar ouders die naar haar zwaaide. Het waren dan niet haar echte ouders, maar Emily hield van hen, zielsveel.

Eenmaal op Starshine aan gekomen kwam er een grote glimlach op Emily's gezicht. De lente kwam er aan en Emily kwam aan voor een hele boel nieuwe kansen. Ze stapte zelfverzekerd uit de shuttle en speelde wat met haar blauwe haren. Ze snoof de lucht naar binnen en stapte het terrein op. Wat voelde het heerlijk om weer terug te zijn. Op de rand van het grasveld bleef ze even staan. Haar ogen glijdend over de gebieden, het bos, het grasveld, stille meer.. Over alles liet ze een blik vallen. Het deed haar nog meer beseffen dat ze terug was. Terug waar ze hoorde, het was immers in al die jaren dat ze hier zat haar thuis geworden. Maar niets voelde beter dan haar eigen huis. Ze grinnikte zachtjes toen ze door liep en op een van de bankjes naast het pad ging zitten. Haar benen sloeg ze over elkaar en haar koffertje kwam naast haar te staan. Haar haren liet ze dansen in het briesje dat er was. En op haar gezicht stond een vredige, zeer vredige lach.

-- Wauw.. Mijn comeback beginnen met een 200 bericht xD Geniaal

Sorax was ook afwezig geweest van SSA, maar dan voor maar een weekje. Het was immers vakantie geweest in de afwezigheid van Emily en die had hij benut. Het was een onverwachte wending maar het deerde hem niet. Toen hij thuis kwam leek zijn moeder helemaal vrolijk. Ook zijn vader was blij hem weer te zien. Sorax had die twee echt gemist. De moeder van Sorax, die bekend stond om haar aura lezen had allang opgemerkt dat er iets veranderd was aan Sorax. Dat hij verliefd was. Echter leek die moeder ook te zien dat er nog een blokkade in de weg stond. Sorax wist dat zelf al maar had Emily het nooit echt gezegd. Hij had nooit echt verteld over die blokkade. Iets waardoor hij niet volledig toegaf aan het gevoel. Zijn verleden! En zijn moeder had hem de eerste dag dat hij thuis kwam al meegesleurd naar een paranormale beurs. Sorax had er geen stap op gezet omdat hij niet echt geloofde in dat soort zaken. Een markt met mensen van heel Kovomaka, die een 'zesde' zintuig hadden. Sure. Sorax was echter meegegaan omdat zijn moeder beweerde dat het goed zou komen. En het was nog geen vijf stappen die Sorax had gezet of een shadraan benaderde hem. Niet op een verkeerde manier, maar op een aardige. Iets wat je niet vaak ziet tussen Novaanse en Shardaanse personen. Sorax had geluisterd naar de woorden van de man en had hem toestemming gegeven om contact te maken met zijn overleden vriendin. Alles ging zoals de moeder gepland had. Sorax was stomverbaasd. De shardaan kon met doden communiceren en ze zelfs zichtbaar maken met zijn magie. Sorax had half uur stomverbaasd naar het hologram gestaard en geluisterd naar wat het te vertellen had. Na dat half uur had hij nog een half uur staan praten met haar. Over ditjes en datjes. En dat uurtje contact had Sorax helemaal veranderd. Hij had alles bij elkaar gehuild die avond. Hij had een nacht niet geslapen. Maar na twee dagen was zijn gevoel anders. Hij was positiever. Hij merkte dat hij Emily meer miste dan hij zelf beseft had. Sorax had gevragen wat zijn overleden vriendin vond dat hij doorging. En alles wat er bij kwam. Ze had toen alleen gegiecheld en gezegd dat hij verplicht was door te gaan. Zich niet tegenhouden door haar. Sorax wist dat het maar een geest was, hij had haar toenertijd zo graag nog een keer echt vastgehouden gehad. Maar dat was iets wat echter onmogelijk was. Hij mocht blij zijn met een uur lang gepraat te hebben.
Het had ook een positief effect op Sorax. Hij ging meer uit met oude vrienden. Hij had plezier. En zelfs nu hij meer toegaf aan 'liefde en zijn collega's' kwamen de meiden sluiperig dichterbij. Als hij de kroeg in ging zaten er weer een tweetal te flirten om hem aan de haak te slaan. Sorax was echter slimmer. Iets wat hij door de ervaringen wel zag. Hij liet ze hun gang gaan. Tot ze vroegen of hij meeging. Hij schudde dan altijd de hoofd. "Nee, niet nu. Maar ik ken wel twee andere die misschien wel mee kunnen..." sprak hij. Hij wees toen naar de twee die danste op de vloer. Sorax grinnikte toen de twee meiden vol overgave er naartoe rende en mee gingen dansen. Hij rolde met zijn ogen. "Nee, ik ga niet mee. Emily, alleen met jou zal ik vertrekken..." had hij gezegd tegen zichzelf waarna hij had gegrinnikt.

Loom opende Sorax een oog. Hij hoorde twee jongens die uit het raam keken mompelen. Dat meisje met die blauwe haren, is ze weer terug? sprak de een. Waarop de andere knikte. Sorax haalde zijn schouder op. Een meisje met blauwe haren, ze waren weer eens aan het loeren. Hij draaide zich op zijn zij en probeerde verder slaap te vatten. Het was weekend dus uitslapen zou hij gebruik van maken. Echter schoten beide ogen een halve minuut later open. "Wut, blauwe haren?" sprak hij. Hij schoot rechtovereind. Rende zijn bed uit en schoot de badkamer in. Maakte zichzelf netjes. Kamde zijn 'blonde' lokken snel in model. Hij had zijn haren blond gemaakt omdat hij een nieuwe start maakte. En bij dat hoorde een nieuwe uiterlijk. Zijn ogen waren nog steeds hetzelfde. Blauw. Sorax trok zijn kleding aan en rende richting het grasveld. Hij zag Emily zitten op een bankje. Hij voelde zijn hart een sprong maken in de lucht. Hij ging achter haar staan en legde zijn handen op haar ogen. "Eenmaal raden..." sprak hij kalm maar vriendelijk. Wachtend op haar reactie.

Emily snoof de lucht in. Het was werkelijk geweldig om er weer te zijn. De hele tijd dat ze afwezig was geweest was ze bang geweest. Iets wat ze elke keer tegen haar therapeut vertelde. Bang dat de jongen waar ze van hield er van door was gegaan. Ze was immers verdwenen, zonder ook maar echt te vertellen waarom. En als hij weg zou zijn bij een ander, dan kon ze hem niet meer dan gelijk geven. Maar als hij eens wist hoeveel ze hem gemist had. Elke keer waar ze ook was, als er maar iemand naar haar keek werd ze zenuwachtig, bang dat ineens het gevoel weg ging. Ze durfde bijna nooit een andere jongen aan te kijken, bang dat het verkeerd zou gaan. En nu werden haar ogen ineens bedenkt en klonk er een bekende stem. Om niet te veel te laten blijken wie het was zei ze zo kalm mogelijk. "Jij bent het." Ze grinnikte zachtjes. Het was onwijs fijn om juist zijn stem te horen in de stilte. Zijn stem die haar hart een slag liet overslaan. Het was er dus nog steeds. Nog steeds was het gevoel voor hem er. Het was nooit weg gegaan, hoewel zij bang was van wel. Ze legde haar handen op de zijne om die van haar ogen weg te trekken. Ze draaide zich half om en zag daar een totaal andere jongen. Even fronste ze. Haar Sorax had toch echt zwart haar. En deze had blond. Al waren de blauwe ogen nog steeds het zelfde. "Wat is er met je haar gebeurt?" Haar vragende stem paste perfect bij het vragende gezicht dat ze trok. Wat zenuwachtig draaide ze lokken om haar vinger heen. Was ze zo lang weg geweest.. Ze had wel gemoeten. Voor zich zelf dan. En de vraag bij het zien van de nieuwe Sorax kwam nog meer omhoog. Was alles nog wel het zelfde, hoorde ze nog wel bij elkaar. En de belangrijkste om te weten.. Was hij nog steeds van haar. Ze glimlachte zwakjes. "Sorry dat ik zo lang weg ben geweest.." Ze zei het heel zachtjes, vol schaamte. Hoe had ze het hem ook eigenlijk ooit aan kunnen doen. Die jongen zou door een hel zijn geweest. Zeker nadat zijn vorige vriendin was overleden, liet zij hem ook nog eens in de steek. Niet iets wat je vriendin zou doen. "En dat ik niks van me heb laten horen.." Voegde ze er nog zachter aan toe. Ze had kleine roze blosjes op haar wangen. Ze bloosde van schaamte. En de angst kwam steeds meer op haar af.. Misschien was het niks meer.

Sorax had een vermakende glimlach op zijn gezicht bij het horen van Emily's stem. Dé stem. Degene die hem kalmeerde wanneer hij zich onrustig voelde. Een lieve stem, eentje die weinig meisjes hadden. Sorax legde zijn hand op de bank en leunde wat voorover naast Emily. Hij keek haar aan. "Een simpel magisch verfje wat je basiskleur van je haar veranderd." sprak hij kalm en grinnikte. "Verder, vind ik het veel, tja, het is meer het kleur van licht dan de kleur zwart..." sprak hij kalm en knikte even. Hij keek haar even vragend aan bij haar woorden. Sorax duwde zich omhoog en duwde zich met zijn twee handen omhoog zodat hij met zijn twee benen op het bankje kwam. Hij ging naast haar zitten en keek haar aan. Zonder glimlach, zonder boosheid. Neutraal, zo kon je het beschrijven. Totdat ze uitgepraat was. Toen verscheen er een liefelijk glimlachje op zijn gezicht dat haast een grijns leek te zijn. Sorax keek voor zich uit. Legde nog even geen arm om haar heen. Zijn blik op het grasveld gericht. "Weet je. Ik had mijn ouders verteld over jou. Over hoe jij mij veranderd hebt. Mijn moeder keek zo glunderend dat ze jou eerder als een engel zag dan mijn vriendin..." sprak hij en keek nog steeds voor zich uit. "Mijn vader vroeg toen of je een keer langs kwam in de vakantie..." sprak hij nogmaals. "Ik had hem moeten teleurstellen. Ik had gezegd dat je ineens spoorloos verdwenen was, totaal ineens, uit het niets. Foetsie..." sprak hij en keek kort naar de grond. Maar met een glimlach. Hij was niet treurig, alles behalve. "Ik zelf heb me altijd voorgehouden dat je terug zou komen. Er zou een reden zijn waarom je vertrok. En welke, doet er niet toe. Mijn moeder zei ook, dat het vast niet voor niets was. En dat ik alles behalve boos moest zijn. Ik zelf was niet eens boos. Nee, niet op jou. Ook niet op mij. Niemand. Ik had zo het gevoel dat je terug zou komen..." sprak hij kalm en grinnikte. Ineens ging hij recht zitten en keek haar aan. "Mag ik? Wacht, geen antwoord geven..." sprak hij kalm en legde zijn arm over haar heen. Hij bracht zijn hoofd wat dichterbij. Hij gaf haar een tedere zoen op haar mond terwijl hij zijn ogen sloot. Een golf schoot door zijn lichaam. Gemengd, net als zee met zout gemengd was. Deze was echter gemengd met genot, en verliefdheid. Sorax hield de zoen wat langer aan. Tenzij Emily zou tegenstribbelen. Dan zou hij direct stoppen. Hij had haar gemist. Iedere dag, de tijd genomen om aan haar te denken. Iedere dag hopen dat ze terug kwam. En hier zat ze dan, binnen 1 meter afstand van hem. Levensecht, naast hem. Iets wat zijn hopen, niet nutteloos heeft gemaakt.

(aaaahhh....Emily is bang....zo schattig......XD.....Don't worry, be happy~!)

Emily had Sorax aan gekeken, het enige wat ze kon doen, hem aan kijken. Ze kon niet geloven dat hij er was, dat hij haar zo'n beetje was komen ophalen. Het deed haar hart smelten. Hij vertelde over zijn haar en ze glimlachte. "Het staat je onwijs goed." Ze had nog net haar enthousiasme binnen kunnen houden om er niet aan te voelen, om het niet door haar vingers te laten glijden. Ze had immers geen idee waar ze stonden. Maar om hem alleen al te zien had ze misschien wel niet in haar stoutste dromen nog kunnen dromen. Ze had het er zo vaak over gehad, met haar ouders over hem, maar ook haar therapeute. En altijd had ze maar gezegd dat ze wist dat het over was. Terwijl iedereen zei dat ze niet zo moest denken. Emily draaide mee toen Sorax naast haar kwam zitten. Maar het maakte haar alleen nog meer zenuwachtiger. Zijn blik liet niks los van wat hij vond van haar. Of hij blij was haar te zien of dat hij misschien wel boos was. En die onzekerheid kon je lichtjes van haar gezicht lezen. Ze slikte even toen ze een glimlachje op zijn gezicht had en begon met praten. Hij keek niet naar haar, nee naar het grasveld. En ondanks het glimlachje dacht ze even dat ze er was geweest, dat dit het einde zou zijn. Zeker bij zijn woorden toen ze verdwenen was. Het ging als een gek te keer in haar hoofd. dit is het einde, het was een leuke tijd.. Beschamend keek ze naar de grond toe. Ze had het zelf verpest. Maar toen ze zijn glimlach zag gingen haar mondhoeken iets om hoog, meer als een vredige lach waarmee ze zijn niet gemaakte keuze respecteerde, maar hij ging anders verder dan Emily ooit kon denken. Licht verbaasd keek ze naar hem.. Bedoelde hij dat.. Een iets groteren lacht verscheen om haar mond. Ja volgens mij betekend het dat.. Dacht ze. En zijn grinnikten bevestigde het voor haar Ze wilde reageren zoals, Waarom ben je niet boos op me. Je hebt al het recht.. Maar voor ze ook maar de kans had iets te zeggen vroeg hij of hij iets mocht. Verbaasd keek ze hem aan toen zijn zei dat ze geen antwoord mocht geven. Wat wilde hij.. Ze voelde zijn arm om haar heen glijden en ze had het idee dat ze smolt, gewoon door de kieren van het bankje heen. Het voelde zo vertrouwd. Daarna zag ze zijn hoofd dichter bij komen.. Zou hij dan echt.. Ze glimlachte zwakjes. Toen voelde ze zijn lippen op de hare en explodeerde ze van binnen. Haar hart leek sprongen te maken in plaats van de slagen die normaal gezond zouden zijn. Ze had idee dat ze nu nog meer smolt en bijna niet meer normaal was. Maar vol liefde, blijdschap en met haar ogen gesloten zoende ze hem terug. Dit was haar man, haar liefde. En ergens baalde ze dat hij stopte. Ze glimlachte en keek hem recht in zijn ogen aan. "Ik heb je gemist." Zei ze zachtjes. Haar handen pakte wat plukjes van zijn haar vast waar ze even mee speelde. God ze kon het nog steeds niet geloven dat hij hier echt was, en buiten dat, wat er net gebeurt was. Het was toch iets wat gewoon.. Ze kon het wel van de daken schreeuwen van blijdschap.

Sorax had haar compliment weggewuifd met een handgebaartje. "Dat wist ik wel..." sprak hij grinnikend. Hij glimlachte en bleef naast haar zitten. Hij zag vanuit haar ooghoeken dat ze nerveus was. Niet aan haar houding niet aan haar gezicht. Hij had de laatste tijd iets anders voor elkaar gekregen. Nu de blokkade weg was merkte hij dat hij mensen veel beter kon lezen dan eerst. Niet alleen door hun houding of lichaam. Nee, hij zag altijd een vlam, een soort van Aura om iemand heen. Ditmaal had hij het express gelezen bij Emily. En het was duidelijk dat ze nerveus was. Er was zelfs een vleugje angst te bedenken. De vlam was onrustig erg onrustig. En Sorax zijn ogen konden het niet begrijpen. Waarom zou ze bang zijn? Dat hij boos was? Wat voor recht had hij? Volgens hem geen. Sorax had na de kus zijn ogen weer geopend en liet zijn arm om haar heen. Sterker nog. Hij trok haar naar zich toe en legde haar rug tegen zijn schouder. Hij merkte dat de vlam van Emily kalmer leek te worden. Alsof de onrust ineens weggespoeld was. "Ik jou ook..." sprak hij kalm. "En ik moet bekennen. De afwezigheid, de gebeurtenissen in de vakantie. Ze hebben iets teweeg gebracht..." sprak hij serieus. Misschien niet handig om zo serieus te praten wie weet wat ze wel niet begon te denken. Even viel er een stilte. "Nu de blokkade weg is, weet ik pas echt hoe veel ik je gemist heb. Hoeveel ik verliefd ben op je..." sprak hij kalm. "En dat is veel meer dan ik zelf verwacht had..." sprak hij kalm en grinnikte. Hij bleef dicht tegen haar aan. Voelde zich warmer worden. En dat kwam niet door de zon die door de wolken heen brak.

Emily grinnikte even bij zijn wegwijf handje. Ze kon er niks aan doen. Hij liet haar alleen maar lachen en grinniken. Het was alsof hij dat knopje aan zette en het niet meer uit ging tot hij weg was. Maar dan was meestal haar gehele humeur minder. Emily liet zich gewillig mee gaan met de bewegingen die Sorax maakte. Ze plantte haar hoofd op zijn schouder en liet hem lichtjes naar achter zakken. haar schouders drukte tegen zijn borst en schouders aan. Een tevreden glimlach stond om haar lippen. Ze had dit gemist. En niet alleen dit. Ook zijn geur en zijn ogen, hoe lief hij was en zijn stem. Ze had alles van hem gemist. En nu besefte ze pas hoeveel. Ze had er maanden in geloofd dat als ze terug zou komen, als ze al terug zou komen, alles mis zou gaan lopen, dat hij niks meer van haar wilde weten. Ze had hem immers in de steek gelaten, iets wat ze beloofd had niet meer te doen, en het toch gedaan. Maar zijn zoen, die ze eveneens gemist had, had al haar twijfels weg genomen. Alles wat ook maar enige twijfel bracht, en dat luchtte op. Ze glimlachte tevreden toen hij bevestigde dat hij haar ook gemist had. Ze keek hem, zover ze kon, aan. Zijn serieuze stem deed haar fronsen, was alles dan toch verloren. Was de blijdschap voor niks geweest. Het had iets teweeg gebracht. Wat kon dat betekenen? Dat hij toch boos was of zo iets dergelijks. Er viel een stilte en Emily durfde niks te zeggen. Misschien dat haar stem dan zou trillen van angst of zo iets. Of dat het het niet vast zou klinken. Maar Sorax sprak nu zelf verder. Iet wat gespannen luisterde Emily toen ze hem aan keek. Ze zuchtte zachtjes van opluchting, het was niet voorbij. Hij had haar gemist. Ze glimlachte wat verlegen toen hij zei dat hij haar heel erg gemist had en hoeveel hij wel niet van haar hield. Ze voelde zich binnen onrustig worden, van blijdschap echter. Misschien was het wel goed geweest om even een tijdje uit elkaar te zijn gegaan, een soort pauze. Hoewel Emily elke keer bang was geweest had hij beseft dat dat het niks zou worden, was ze alleen maar meer van hem gaan houden. Net als hij dat had gedaan. Ze glimlachte liefjes naar hem. "Ik heb thuis alles verteld wat me dwars zat. De verkrachting van een aantal jaar geleden en dat ik geadopteerd ben, mijn blokkade dat ik minder durfde en hoe boos ik op ze was. Mijn ouders reageerde heel goed. Ik had besloten om naar een therapeute te gaan. Waar ik dus de afgelopen maanden in therapie ben gegaan, het heeft er voor gezorgd dat ik alles eruit kon gooien. Ik heb oefeningen gehad en moest alles opschrijven. Wat er in mijn hoofd om ging en wat ik er aan kon doen. Je moet weten dat ik veranderd ben." Emily glimlachte vrolijk. "Ik kijk nu met opgeheven hoofd terug naar alles wat er ooit gebeurd is. De nare herinneringen heb ik een plekje weten te geven waardoor ik er niet meer door gehinderd word. Ik heb geleerd dat ik niet alleen maar naar positief moet kijken, er gebeuren ook minder fijne dingen waar ik veel mee kan. En ik besefte me wat ik je wel niet aan had gedaan door zomaar weg te gaan. Ik was boos op mezelf, ik voelde me schuldig en ik was bang. Bang dat het over zou zijn als ik terug zou komen. En daardoor durfde ik in eerste instantie niet. Maar ik ben zo blij dat ik het wel gedaan heb." Zachtjes drukte Emily een kus in zijn nek. Ze was blij dat ze gewoon had kunnen zeggen wat ze wilde. Iets waar ze eerst niets van wilde weten, toen durfde ze het niet. Maar nu zou alles anders zijn. Ze zal hem een keer haar schrift geven waar alles in op geschreven stond. Ze glimlachte.