De school was al weer ongeveer een uur uit en Tomari zat buiten op het grasveld bij een van de dikke bomen, helemaal achteraan waar eigenlijk maar weinig mensen kwamen. Hij ging achter de boom zitten, een paar meter tussen hem en de stam in zodat de boom hem het zicht op de school en het overgrote deel van de andere leerlingen ontnam. Van uit een riem om zijn middel die onder zijn kleding verborgen zat pakte hij drie messen die hij misschien iets te professioneel vast hield. Hij mikte en gooide daarna hard het eerste met de boom in, met het mes dwars door de harde barst heen al kwam het blad nog voor het grootste deel gewoon uit de boom steken. Tomari voelde zich als een of ander speeltje voor zijn emoties op het moment die hem zo veel mogelijk verschillende dingen leek te willen laten voelen als maar tegelijk mogelijk was, hij was kwaad eenzaam, verdrietig en nog veel meer, maar geen van die emoties kon hij onderdrukken zoals hij normaal deed, wat hem nog kwader maakte dan hij al was. Hard gooide hij nog een mes de boom in, dit maal een klein beetje dieper waarbij een harde tik ontstond. Een paar andere leerlingen op ongeveer 20 meter afstand staarde hem opeens aan met als enige reactie van Tomari een vurige blik vol haat terug die ze van hem weg dreef, buiten zijn gezichtsveld. Hij was absoluut niet in de mood om willekeurig vrolijk te praten of mensen te laten doen geloven dat hij niet in een rothumeur was. Al was dat niet constant zo, nu zakte zijn woede namelijk weer weg om plaats te maken voor verdriet, eenzaamheid en pijn. God, waarom had hij opeens zo zwaar last van moodswings, hij begon in elk geval zwaar medelijden te voelen met meiden die dit elke maand door moesten maken, sommige die er zelfs altijd last van hadden, maar zijn gedachtes bleven steeds weer hangen bij Lynn. Hij had haar al te lang niet meer gezien en gesproken, het leek bijna alsof ze hem ontweek.Dat maakte dat hij zich eenzaam voelde, en als hij ergens niet tegen kon dan was dat het wel. Hij gaf veel om Lynn, zijn eerste liefde, maar was dat gevoel nog altijd hetzelfde voor hun beide? Tomari wist niet wat hij moest door, en gooide gefrustreerd het derde mes zo hard als hij kon de boom in, om tot bijna bij de hilt in de bast te verdwijnen, fijn, dat zou hem ook nog veel moeite kosten om er uit te krijgen. Tomari besloot het later wel te proberen en liet zich achterover vallen in het gras, de zon nog net op zijn gezicht buiten de schaduw van de boom. Hij dacht en dacht, maar kon zelf geen enkele oplossing of manier verzinnen om van dit rotgevoel af te komen, hij voelde zich alsof hij half dood aan het gaan was van zijn eigen emoties en tot zijn eigen ergernis kon hij nu ook nog aan voelen dat hij niet meer alleen was, als hij eigenlijk a alleen was geweest, hij had geen idee, had er tot nu toe ook weinig op gelet, en het kon hem ook maar weinig schelen wat ze op het moment over hem zeiden. Toch keek hij op naar wie er was toen hij merkte dat er een schaduw over zijn gezicht viel, de persoon bij hem was nu wel te dichtbij om te negeren en dus opende hij een oog op een spleetje, waardoor hij niet eens goed kon zien wie of wat er boven hem stond en zei ruw en ietwat schor "Wat, ben ik zo interessant?". Het was eigenlijk meer een sarcastische vraag, maar half verwachtte hij of een bijna irritant opgewekt of een nog sarcastischer antwoord, dat zou nu wel gepast zijn ook, of het zou zijn humeur nog slechter maken of het zou het doen opklaren als sneeuw voor de zon, al hing dat waarschijnlijk meer van de persoon af dan van hget antwoord dat hij zou krijgen