Een nieuwe start maken, dat kon Alyssa wel. Helaas moest dat hier en kon het niet thuis, want ze miste haar zusje onwijs, laat staan haar moeder en vader, oke stiefvader. Maar ze zat hier en ze kon het. Ze was immers Alys Gul, 19 jaar en.. Sh*t. Het kon duidelijk niet. Iedereen was er, en er was dus te veel om er niet aan te kunnen denken. Iedereen van Rin tot Servatius en van Tomari tot Rocky. Ze waren er alle vier. En alles liet Alyssa denken aan haar tijd bij de Paragon. Alyssa zuchtte. Het was al een hele tijd geleden en toch door die woorden van Rocky besefte ze dat ze nooit snel zou kunnen rusten voor ze werkelijk wist wie hen had verraden. Alyssa liep vanuit de aula naar buiten. Ze moest ergens heen waar ze zich thuis voelde. een plek waar ze haar emoties kwijt kon raken. Ze grijnsde want er zou maar een plaats zijn die daar toe behoorde, naast haar eigen huis. En dat was waar haar magie op gebaseerd was. En op deze plek waren er maar twee plaatsten waar ze haar gedachten kon laten gaan. Waar ze even niet hoefde te denken aan wat haar leven zo op haar kop had gezet. En waarom ze er bij was gegaan wist ze nog steeds niet zeker, vast voor de spanning, Alyssa hield van avontuur. Ze stopte bij een rots waar ze tegen aan leunden, heel lichtjes. Haar voeten leken zich aan de grond vast te houden. Alyssa staarde over het water. Zonder een echte blik keek ze leeg in de verte, totaal van de wereld verdwenen. Als een levenloos persoon stond Alyssa te staren. Haar gedachten op nul, haar verstand op nul, alles op nul. Nu even geen Paragon. Gewoon even niks.

-- voor iedereen die er op kan reageren.. =.='

Weg, weg, weg! Dat was alles waar hij aan denken kon toen hij de te drukke aula verliet. Weg. Ver weg. Rust. Alleen zijn. Hij kon niet tegen drukte. Niet tegen te veel drukte. Niet tegen te veel drukte veroorzaakt door schreeuwende en luid pratende leeftijdsgenoten. Daar werd hij alleen maar onrustig van. En daarom liep hij naar buiten. Hij wist niet eens waar hij heen ging. Zijn voeten liepen vanzelf. En hij, hij kon niets anders dan mee gaan.
Dorian stond stil bij het stille meer. Hij hield van het meer. Eigenlijk hield hij van bijna alle plaatsen die buiten waren, en niet te druk bezocht. Hij voelde zijn hard nog steeds snel kloppen. Rustig blijven, Dorian, zei hij tegen zichzelf. Gewoon rustig blijven.
En om dat te bereiken, om rustig te worden en rustig te blijven, bukte hij zich en verzamelde hij enkele platte stenen. Een voor een wierp hij ze richting het meer, en keek hoe ze over het oppervlak van het water ketsten. Hij had geen watermagie. Hij wist er ook maar weinig van. Maar dit, dit vond hij toch echt wel prachtig. Als klein kind had zijn vader het hem voorgedaan.
De laatste steen vloog helaas iets hoger. De steen ging over het meer heen, en Dorian volgde de steen met zijn ogen. De steen vloog in de richting van een meisje. Een ouder meisje met opvallend groen haar. Hij hoefde niet zo nodig met haar te praten. Hij hoefde niet zo nodig met iemand te praten. Niet nu. Hij was er niet helemaal voor in de stemming. Maar toch kon hij niet anders dan naar haar toe rennen. Gewoon om te kijken of ze in orde was. Of zijn steen haar geraakt had. Hij dacht van niet. Hij dacht van niet, maar hij wist het niet zeker. Ze hoefde hem niet te zien. Hij kwam redelijk dichtbij haar, maar deed zijn best niet op te vallen. Hij keek naar haar, en bleef strak naar haar kijken, terwijl hij langzaam dichterbij kwam. Oh, hij hoopte zo dat hij gemist had. Dan was hij nu voor niks hierheen gerend, maar dat deerde hem niet zo.

Doelloos, roerloos, gedachteloos. Bijna alles waar je loos achter kon zetten. Zo voelde Alyssa zich, zo keek ze uit over het meer. Ze zag alles voor zich wazig, vlekken om precies te zijn. Overal vlekken. De een groter dan de ander. Ze moest en zou haar hoofd leeg moeten maken. En dat kon alleen slagen als ze het wist. Dus begon ze, terwijl ze zo staarde in het niks, met haar gedachtekronkel. Tomari was een persoon die gericht was, doelbewust. Hij was snel met het afhandelen van zijn zaakjes, iets waar Alyssa wel eens moeite mee kreeg. Hij was snel en in Alyssa's ogen een goede vriend. Niet iemand die snel een verrader kon zijn.
Dan kreeg je Rocky. Iemand waar Alyssa veel om gaf. En ze kon niet bedenken hoe hij het zou kunnen doen, ze vertrouwde hem. Al liet ze vaak merken van niet. Hoe kon ze het doen. Hij was een van de sterkste mannen die ze kende, en een soort beschermengel. Hij zou zoiets toch nooit kunnen doen..
En dan kreeg je Rin, Sayaka Rin. Haar zus. De leidster van de groep. Die zou haar eigen groep nooit verraden dat kon gewoon niet. En daarbij was Rin belangrijk in haar leven geworden. De sleutel naar haar biologische vader. Nee Rin was het niet, bij lange na niet.
En als laatste had je Servius, de onbekende voor Alyssa. Ze had wel eens gesproken met hem, gewerkt met hem en gelachen, maar ze had niet zo'n band met hem als dat ze dacht met de rest te hebben... De grote onbekende.
In haar waas zag Alyssa een vlekje op haar afkomen. Het stuiterde over het water heen. Alyssa liet haar blik en zicht weer helder terug komen en sprong opzij. Met haar ogen zocht ze het meer af. Op zoek naar de persoon die misschien gericht, misschien ook niet, het steentje op haar af wierp. Was het misschien de Suasama, Rin of misschien wel Rocky..? Ze had werkelijk geen idee. Ze was zo wantrouwig als de pest geworden, dus wie weet. Maar in plaats van een bekent gezicht te zien zag ze enkel het gezicht van een jongen. Ze kneep haar ogen even samen en stapte toen op hem af. "Wat wás dat?" Vroeg ze op een scherpe kille toon. Daar was de onberekenbare Alyssa. Met zo'n gedrag als dit kon je moeilijk zeggen wat er ging gebeuren. "Nou?" Vroeg ze ongeduldig terwijl ze op de jongen neer keek. Haar blauwe lokken haar vielen langs haar gezicht naar beneden. Ze zwiepte ze over haar schouder heen. Waarna de lokken er aan de andere kant rustig over heen vielen.

”Wat wás dat?” Blijkbaar had ze hem opgemerkt. Ze klonk niet erg vriendelijk, maar dat kon ook zijn verbeelding zijn. Hij had het altijd al moeilijk gevonden om zich in te leven in anderen. Om aan hun stemmen of gezichtsuitdrukkingen af te lezen hoe ze zich voelden. Hij kon slechts raden. Even zij Dorian niks. Hij keek alleen maar. En hij was nog niet eens klaar met naar haar kijken, toen ze al ongeduldig werd. “Nou?" Eh ja. Wat nu? Hij moest wel iets zeggen. Hij deed zijn best om de juiste woorden te vinden, maar het kwam er op een andere manier uit dan dat hij eigenlijk bedoeld had.
“Dat was een steen.” Zijn stem klonk vlak en koud. Hij wilde niet onaardig lijken, maar zo was zijn stem nu eenmaal. Hij wist niet wat hij wilde. Wat zij wilde. Wat er gebeuren moest. Maar het klopte nog niet. Er ontbrak iets. En toen wist hij het weer. Hij keek haar niet aan. In plaats daarvan keek hij naar het meer. Het water was stil en donker en waarschijnlijk koud. Zacht begon hij te praten: “Het spijt me. Ik wilde je niet raken. En.. Ik heb je ook niet geraakt, toch?” Dorian wenste dat hij beter in dit soort dingen was. Het was nog te vroeg om vijanden te maken. Om gehaat te worden. Hij was er pas net.

Alyssa bleef hem vragend aan kijken. Toen hij antwoord gaf op haar vraag draaide ze haar geërgerd haar hoofd om. "Joh je meent het. Dát zag ik ook wel hoor." Kwam er niet al te vriendelijk uit. Misschien kwam het wel doordat hij haar uit haar gedachte haalde, iets waar ze een bloed hekel aan had, maar misschien was het gewoon de onzekerheid, dat ze niet goed wist wat te doen. Het had nogal lullig geklonken toen ze het zei. Ze sloeg haar ogen even neer toen de jongen verder ging praten. Ze richtte haar ogen weer op hem toen ze zag dat hij zijn ogen over het meer had lieten gaan. "Geeft niet. Ik reageerde iets te heftig. En nee, je hebt me niet geraakt, tenminste het scheelde niet heel veel." Alyssa's blik gleed ook weer over het water. Ze moest eens stoppen over het gemok de hele tijd. Het was gebeurt, en klaar. Ze moest gewoon eens verder leven en alles achter haar laten. Waarom zou ze het ook moeten weten, ze was er tot nu toe toch nog steeds levend van af gekomen. Ze kreeg een iets vriendelijkere lach op haar gezicht. Al was het nog niet helemaal overtuigend. "Ik was te diep in gedachten en schrok.." Alyssa zuchtte even diep. God, wat moest ze nu weer zeggen. "Het spijt mij voor mijn reactie, dat had je niet verdient." Alyssa draaide met haar vingers aan wat lokken, waardoor deze om haar vingers kwamen te zitten, klitten maken, niet de beste keuze om te doen met haar haren. "Ik ben Alys trouwens." Zei ze zachtjes. "Alys Gul." Nog steeds standvast aan haar nieuwe naam. Hoewel het gewoon lekker was om te kunnen zeggen dat ze Alyssa heette. Maar dat zat er tegenwoordig niet meer in.. Niet sinds... Verdorie, dacht ze er weer aan..

Gelukkig. Hij had haar niet geraakt. Hij was ook eigenlijk niet ervan uitgegaan dat hij haar geraakt had. Hij kon namelijk totaal niet richten. Niet dat hij daar moeite mee had, normaal gooide hij nooit gericht met stenen. Dat was nu net het probleem. Hij gooide zonder te richten, en veroorzaakte daarmee wel eens slachtoffers. Maar nu gelukkig niet.
Het meisje leek niet echt boos. Of niet echt boos meer. Misschien was ze dat niet eens geweest. Hij wist het niet. Hij kon niet in haar hoofd kijken. Gelukkig niet. Gedachten lezen leek hem echt totaal niks. Soms was het beter dat je gewoon niet wist wat mensen dachten. Dat was nu net de rede waarom niet alles wat een mens dacht ook uitgesproken werd, al waren hierop natuurlijk wel een aantal uitzonderingen. Die uitzonderingen waren net het soort mensen waar Dorian zich soms dood aan ergerde. "Ik ben Alys trouwens."
”Alys,” hij herhaalde de naam hardop, zodat hij hem niet meer zou vergeten.
“Dag Alys die met haar haar speelt.. Ik heet Dorian. Zo hebben mijn ouders me genoemd.”
Dat klonk lame. Very lame. Maar dat was wel vaker zo met zinnen die uit Dorians mond kwamen.

Alyssa nam de jongen even goed in zich op. Niet meteen iemand die bedreigend over kwam. Maar toch zei het instinct van Alyssa dat ze daar niet snel in moest trappen. Ze grinnikte echter bij zijn opmerking. Het kwam er zo ongemakkelijk uit. Ze liet haar haar los waar ze zojuist aan draaide. De lok die om haar vinger had gezeten sprong vrolijk in een lichte slag terug langs haar magere gezicht. Ze tuitte haar lippen even. "Hallo Dorian die met steentjes gooit." Grinnikte ze naar hem. Ze kon er niks aan doen, maar ze kon het niet laten. Ze liet haar blik weer over het meer glijden en begon zachtjes te praten. "Wat trekt jou dit meer aan?" Zei ze zachtjes, wachtte niet op antwoord maar begon zelf uit te leggen waarom het haar aan trok. "Het is misschien wel omdat het mijn element is, maar het trekt me aan voor de rust, je kan je gedachten weg laten varen. Het is een bepaalde sfeer die hier hangt voor mij, iets wat ik niet snel had verwacht. En de spiegeling die je in het water kan zien. Ik vind het heerlijk." Zuchtte ze. Ze vond het daadwerkelijk heerlijk. Gewoon even je hoofd leeg maken, in de zomer zwemmen en in de winter schaatsen, maar ook gewoon het uitwaaien bij het windje dat er soms stond, pootje baden en dat soort dingen. De gewoonlijke dingen waar je van moest genieten. Niet de vervelende die ze dagelijks voor zich zag omdat het nog te veel in haar hoofd rond dwarrelde. Ze moest echt eens stoppen om te denken aan dat geen. Alyssa zakte door haar benen heen en ging zitten. Haar voeten vlak boven het water. Klaar om geloodst te worden in het water.