Thinking.

Madeline was gewoon door het bos gaan lopen. Ze had niet gekeken waar ze heen liep omdat ze diep in gedachte verzonken was. Nadat ze een tijdje had gelopen keek ze pas op een moment niet wetend waar ze was. Pas toen de de afgebrokelde stenen muur van de ruine zag wist ze het weer. Vroeger toen zij hier nog op school zat had ze veel verhalen over deze ruines gehoord. Natuurlijk was zij veel te jong om het fijne ervan te weten. Ze gleed met haar vingertoppen langs het ruwe steen. Ze voelde de magie van de stenen nog alsof het gebouw gisteren pas voltooid was. In de stenen had hele sterke magie gezeten.

Milan liep wat door het bos heen, hij was een dag later pas gekomen. Door de doane werd hij niet vertrouwd, waarschijnlijk door zijn tattoo. Als het goed is had de doane de school gebeld dus Milan maakte zich geen zorgen. Hij besloot eerst wat door het bos te gaan wandelen, nu toch niemand hem miste. Het bos waar de meeste Nova's het een hell vonden vond hij het lekker rustig. Misschien was dat de reden dat een aantal Shadra's hem -als Nova- wel mochten. Milan wist niet echt waar hij heen liep, hij kon de weg toch wel terug vinden.

Na een aantal minuten wandelen zag hij een mens. Leerkrachten die zouden om dit tijdstip toch niet in het bos zijn? Wanneer wel eigenlijk. Milan besloot dat hij niets te verliezen had omdat er niet zo veel veradertjes op school zaten en liep er opaf. Maar toen hij dichterbij kwam besefte hij dat het geen leerling was, het was het schoolhoofd! Dit maakte Milan nog nieuwschieriger dus hij besloot op haar af te stappen. ''Mevrouw, ik ehm... Wat doet u hier?''

Miss Madeline keek rustig om. Ze zag een jongen die overduidelijk nieuw was in de school. Ze had zijn document wel gelezen. Het had op de stapel van nieuwelingen gelegen. Zijn naam was Milan als Madeline het zich goed herinerde. ''Ik wandel wel wat vaker. Jullie zijn niet de enigste die af en toe vrij hebben hoor. Dit maal echter was ik in gedachte verzonken en kwam ik hier uit. Hoewel ik graag bij de ruines zit. Hun magie is nog goed te voelen'' zei ze tegen de jongen. ''Jij bent Milan toch?'' vroeg ze hem daarna.

(Ik zat hier de vorige jaren eigenlijk al, maar no problem Razz

)

Milan knikte voorzichtig en liep langzaam naar haar toe en ging naast haar staan om het gesteente te bewonderen. ''Dit stuk heb ik nog nooit gezien, mevrouw.'' zei de jongen en streek over zijn bruine kapsel. Hij had vandaag een doekje om zijn nek geknoopt zodat hij hoopte dat niet iedereen terug deinsde voor zijn gewaagde tattoo. Echter eindigde de kop van de draak -zijn tattoo- pas op zijn wang, dus die actie was gemaakt om te valen. ''Hebben ze u gebeld dat ik een dag later kwam?'' vroeg Milan zacht.

(Oh sorry xD)

Madeline ging op een afgebrokeld stuk muur zitten. ''Dat komt omdat dit deel van de academie er al minstens 100 jaar zo bijstaat. Het is langgeleden ingestort maar nog steeds weet niemand waarom. Zelfs voor mij is het een raadsel'' zei ze. De tattoo die Milan had was Madeline wel al eerder opgevallen maar ze had er niets over gezegd. Ze wist dat kinderen en dan vooral pubers zichzelf wouden zijn. Ook om die reden had ze geen schooluniforem ingestelt. ''Ja ik heb dat telefoontje ontvangen'' zei ze daarna tegen Milan.

Milan knikte voorzichtig en ging op de grond zitten, trok zijn knieën op en sloeg zijn armen erom heen. ''Dit is nog van de Acedemy geweest? Wat voor lessen werden hier dan gegeven of sliepen hier mensen?'' vroeg de jongen zachtjes. Hij intresseerde zich in geschiedenis, vooral de afgelopen twee jaar is dat eigenlijk een soort hobby geworden. Eigenlijk een heel nutteloos iets, geschiedenis leren, vond en vind Milan nog steeds. Je hebt er eigenlijk weinig aan.

''Om eerlijk te zijn weet ik er ook niet veel van. Dit was al een ruine toen ik hier nog op school zat. Wat ik ervan begrepen had was dat dit voor praktijk oefeningen was. Vooral Shadra en Nova gebruikte deze oefenruimtes. Wat ik ervan denk is dat hier een enorm gevecht is. Je kan er nog de sporen van nalezen'' zei ze met een hoofdknik naar een verbrijzeld stuk muur die overduidelijk een klap van zwarte magie te verduren had gekregen.

Milan stond op en knikte naar het schoolhoofd, voorzichtig stapte hij naar voren en zette zijn handpalm op de stenen. Hij voelde inderdaad magie. Milan probeerde met zijn magie een ingang te zoeken, maar hoe hij ook probeeerde hij kon geen ingang vinden. Die magie, die magie blokeerde dat. Waarschijnlijk was Madeline hier ook al achter gekomen en Milan draaide zich naar haar toe. ''Wat gaat u er mee doen, mevrouw?'' vroeg de jongen zachtjes.

''Voorlopig laten staan. Het is immers een soort monument'' zei ze tegen Milan. ''Zoals je al hebt gemerkt kan je geen ingang vinden. Je wordt tegen gehouden door de magie van deze ruine. Dat komt omdat er teveel licht en duisternis door elkaar is opgesloten. In dit geval kan je het vergelijken met de Jin en Jang maar dan in veel grotere getale. De licht kracht wil je binnenlaten maar de kracht van de duisternis wil iedereen juist buitensluiten. Pas zodra die twee leren het gewicht samen te delen zullen er weer magicans in staat zijn deze oude ruines binnen te dringen'' vertelde ze.

Milan knikte, hoewel hij het allemaal niet zo goed begreep. Hij snapte wel dat zijn schoolhoofd het over Shadra, duister en Nova, licht had, maar zelfs dat begreep hij niet zo goed. Hij als Nova, kon immers best goed opschieten met sommige Shadra's. Hijzelf dacht ook niet dat de Shadra's de Nova's haten, maar het meer een reden noemde om het blije gedoe te haten. Dat was ook de reden dat hij het niet veroordeelde om Nova's belachelijk te maken. Milan vond het soms ook redelijk hinderlijk als mensen ergens niets van snapte, maar deden alsof. Die maakte hij in dat geval ook belachelijk. Blij en vrolijk doen zonder reden en eigenlijk liegen, daar zat niet zo gek veel verschil in. En iedereen moest wel toegeven dat happy-lie's -zoals Milan het noemde, bijna gelijk stond aan Nova. Zo vergeleek hij wel meer niet-voor-de-hand liggende dingen. ''Mevrouw, hoe denkt u over Shadra en Shadra's.'' vroeg Milan uit het niets.

Medeline keek op van Milan`s vraag. ''Ik weet niet precies wat ik over ze moet denken. Sommige zoals Master Kale kan ik best goed mee overweg. Maar je hebt Shadra`s toch iets anders zijn dan ik liever gehoopt had. Veel mag ik er niet over zeggen. Mijn moeder kwam immers ook van Shadra. Maar het is niet zo dat ik ze veracht of zoiets dergelijks'' zei ze.

Opnieuw knikte Milan waarna hij nog een blik op het steen werpte. ''Ik ga maar weer eens, mevrouw. Moet nog verloren tijd inhalen met klasgenoten.'' sprak Milan en knipoogte naar zijn schoolhoofd. Hij liep fluitend terug naar het schoolterein na een fijn gesprek. Ze was één van de aardigste leerkrachten op school en kon het goed met haar vinden, althans hij vond haar aardig. Hij kon natuurlijk niet over haar kijk op hem oordelen.

PROFILE MAGICIAN

» || Just thinking ||
» Thinking
» Thinking.
» Thinking is not something for me - Open
» Thinking

Thinking.

Thinking.

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen