Slecht nieuws

Akito liep met stevige passen door het bos. In al zijn haast was hij van zijn lokaal vertrokken zonder jas aan te trekken. Een rilling van de kou liep dus al snel over zijn rug. Maar hij negeerde het. De reden dat hij zo haastig was vertrokken was hem net te belangrijk. Toen hij de afgebrokkelde stukken steen van de ruïnes zag hield hij zijn pas wat in. Nu moest hij toch wel ver genoeg zijn van de school om geen nieuwsgierige leerlingen om zich heen te hebben. Hij liep naar een beschutte plek tegen een half stuk muur en blies alle half gesmolten sneeuw en verrotte bladeren weg voor hij ging zitten. Uit de zak van zijn broek haalde hij een formeel uitziende envelop. Hij was al bang dat hij deze een keer zou ontvangen. En dit betekende een groot probleem voor hem. Met trillende vingers verbrak hij het zegel en haalde de brief eruit. Met ingehouden adem gleden zijn ogen over de regels. Pas na het lezen van de brief liet Akito hem met een zware zucht zakken. Hij steunde met zijn achterhoofd tegen de halve muur aan. Hoe moest hij dit gaan uitleggen aan Savador. Want dat was één ding wat helemaal zeker was. Hij moest het aan Savador vertellen, dat was immers zijn baas. Als hij het Madeline had moeten zeggen was had het hem veel minder zwaar gelegen. Maar Savador...dat was anders. Die man zou hem echt direct ontstaan. Akito verstijfde even toen hij ineens het geluid van krakende sneeuw onder iemands voeten hoorde.

Romance was in opperbeste stemming. Vandaag zou Fire weer terugkomen en weer bij haar zijn. Ze kon gewoon niet wachten. Ze hadden afgesproken bij de oude ruïnes over een paar uur, maar ze had geen zin om zolang te moeten wachten in haar kamer. Bij de ruïnes zou ze nog dingen kunnen oefenen voordat het zover was. Ze had vandaag besloten om toch maar laarzen aan te doen in plaats van blootsvoets te gaan en liep nu door de sneeuw naar de ruïnes. Ze had besloten niet haar rode jurk aan te doen, maar de jurk die ze vaak droeg als ze met Fire iets leuks ging doen. Een sneeuwwitte jurk met een zilveren band om haar taille. Haar haren waren gevlochten tot op de hals en voor de rest losgelaten en een blauwe mantel hield de kou tegen. Ze had normaal geen mantel nodig om zichzelf warm te houden, maar had het nu gauw aangetrokken zodat Fire wist dat ze nog wel een beetje opgevoed was. Ze zag de ruïne van de oude school al staan en begon iets langzamer te lopen. Eenmaal bij de ruïne sprong ze bovenop een stuk steen en keek naar de lucht. Ze zou nog niets kunnen zien, maar dat maakte haar niets uit. Ben je er al bijna? Een glimlach kwam op haar gezicht te staan bij het antwoord. Ongeduldig pietje! Nog even wachten. Romance zag in haar gedachten al hoe de merrie haar hoofd schudde. Romance zuchtte en liet zich op de steen vallen en ging zo liggen dat ze de lucht goed kon zien. ‘Fire. Schiet eens op!’, mompelde ze zachtjes.

Akito had zijn rug strak tegen de afgebrokkelde muur gedrukt van de ruïne. Hij luisterde naar het snelle ritme van zijn hart en probeerde zich tegelijkertijd te concentreren op het geluid van de leerling of eventueel collega die hier was. Even later kon hij pas voelen dat het een leerling was. Een volbloed luchtmagi:er. Voorzichtig, en zo geruisloos als hij kon stond Akito op. Als hij nu ongezien weg kon komen zou dat vervelende vragen kunnen voorkomen. Het meisje, dat Akito als Romance had herkend, had duidelijk andere zorgen aan haar hoofd. Het was dat hij zijn vleugels nu niet kon gebruiken, anders was hij ervandoor gestoven, zo snel als zijn vleugels hem hadden kunnen dragen. Akito keek ervoor uit dat hij in het zicht van Romance belande en liep voorzichtig langs de muur richting het bos. Als hij de bosrand kon bereiken was hij veilig. Daar kon hij zich namelijk tussen de bomen verstoppen. Het vervelende was enkel dat, voordat hij daarheen kon, hij over een open stukje veld moest tussen de ruïne en de bosrand in. Een stukje veld waar Romance uit uitstekend zou kunnen zien als ze toevallig die kant op zou kijken.

Fire vloog door de lucht en zag in de verte al de contouren van de school liggen. Ze was veel dichterbij geweest dan dat ze Romance had verteld, maar ze wilde haar verrassen. Ze had niet verwacht dat ze zo vroeg al op haar zou wachten. Iedere dag was ze een gedeelte terug gekomen om te voelen hoeveel mensen er nog ziek waren, maar ze had nog steeds niet terug kunnen komen. Pas twee maanden nadat ze samen waren gevallen vond ze het veilig genoeg om terug te keren naar de school. Ze probeerde nog meer snelheid te maken dan ze al deed en vloog op de luchtstromen om de hoogste snelheid te creëren. Eenmaal boven de ruïnes maakte ze een rondje en vloog daarna naar de open plek waar ze even boven bleef hangen om zachtjes in de sneeuw terecht te komen. Ze wist dat het winter was, maar vond het hier nog aardig frisjes. Ze had niet echt de tijd om bij te komen, want het volgende moment voelde ze een paar armen om haar heen en ze hinnikte blij. Toen haar luchtpijp haast werd dichtgeknuffeld moest ze even in actie komen. ‘Romance, moet ik dood?’, fluisterend in haar oren.

Ze lag onrustig op de steen te wachten en kon niets anders dan wachten. Af en toe kon ze daar gewoon niet tegen. Tegen geduldig zijn. Haar ogen registreerden een zwarte vlek die met grote snelheid dichterbij kwam. Ze kwam overeind en keek naar hoe de merrie landde. Binnen een paar seconden was ze bij haar en had ze haar armen om de hals van de merrie geslagen. Haar gezicht verborgen onder de lange manen huilde ze lichtjes. Tranen van geluk omdat ze haar enige vertrouweling weer terug had. Ze was niet meer alleen. ‘Oh sorry.’, zei ze zachtjes en week naar achteren. Ze liep een rondje om de merrie heen. ‘Je bent groter geworden. Wat heb je gedaan?’ Fire klapte haar vleugels in en vouwde ze op haar rug. Met een stem die duidelijk overdroop van sarcasme gaf die antwoord. ‘Ik heb getraind wat duidelijk niet van jou te zeggen is.’ Ze moest lachen, maar stopte automatisch bij het zien van een verstrakking. Daarna meteen een zucht. Master Akito staat daar. Drie uur. Automatisch draaide ze zich om naar de plaats waar hij zou moeten staan en zag haar docent staan. Ze zwaaide naar hem en veegde snel de uitgelopen make-up onder haar ogen weg. Naast de merrie liep ze naar hem toe. ‘Goedemiddag Master. Wat doet u hier buiten in de sneeuw?’

Akito lette niet veel meer op Romance. Zijn gedachten waren te druk bezig met het uitstippelen van een weg om hier weg te komen zonder gezien te worden. Toch voelde hij het wel aan. Een magisch wezen dat naderde. Een die kon vliegen. Akito kon de veranderingen in de luchtstromingen goed voelen. Hij kon het dier zelfs horen fluisteren. Akito had zijn ogen gesloten om naar het dier en haar eigenaar te luisteren. Hij was zo intensief aan het luisteren dat hij niet doorhad dat hij was opgemerkt. Hij schrok zich rot toen hij ineens de stem van Romance van heel dichtbij hoorde. Onmiddellijk propte hij de brief die hij nog altijd bij zich had in de zak van zijn broek. 'Romance, ik had je niet opgemerkt,' zei hij zacht. Eigenlijk was dit een leugen. Hij wist wel degelijk dat ze er was maar dat maakte voor nu even niks uit. 'Ik maak even een kleine wandeling. Even mijn gedachten leeg maken,' vond hij als conclusie voor de reden dat hij hier buiten was.

Ze zag de gehaaste beweging die haar Master maakte en keek verbaasd toe, maar liet het al snel rusten. Als hij niet wilde dat ze het zag dan moest hij het zelf weten. Het was niet haar plaats om hem daar iets over te vragen. Misschien als ze goed bevriend met hem was geweest dat het dan anders was, maar het was haar leraar en die kon ze niet ondervragen. Ondanks zijn zachte stem kon ze hem goed verstaan. Gewoon een klein trucje die ze al vroeg had geleerd. Je liet de wind de stem en het geluid naar je toedragen. Ze glimlachte voorzichtig bij zijn repliek over waarom hij hier buiten was. Romance zelf had een goede reden gehad, maar zijn reden was ook goed. Een wandeling kon inderdaad vaak helpen bij het leegmaken van je hoofd. Of juist niet en dan zat je er alleen maar over te tobben. Haar nieuwsgierigheid werd geprikkeld door de snelle aanstoot van de neus van Fire tegen haar arm. De merrie keek strak naar Akito en bracht daarna haar hoofd naar beneden. Ze zag wat de merrie van plan was en stapte opzij. Met elegante tred zette de merrie een paar passen naar voren en boog daar voor Master Akito. ‘Het is een genoegen om met u kennis te maken, Akito Sohma. Ik word Fire genoemd.’ De zachte doch krachtige klinkende stem was vriendelijk en met een zekere beleefdheid. ‘Een wandeling is inderdaad een goed idee om het hoofd leeg te maken om na te kunnen denken over belangrijke zaken. Is dat u ook gelukt?’ Romance keek even verbaasd naar de merrie. Ze had niet de directe aanpak verwacht van haar. Normaal hield ze zich op de achtergrond en observeerde ze liever. Misschien was het anders omdat dit een belangrijk persoon op school was. Snel schakelde ze om. ‘Wat Fire bedoelt is of u lekker heeft gewandeld?’ Snel wierp ze een blik naar Fire die deed alsof ze het niet zag.

PROFILE MAGICIAN

» Ik ben slecht in titels :'D
» nieuws voor neef Des

Slecht nieuws

Slecht nieuws

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen