Just feel the energy of the forest

Lynn werd 's morgens vroeg wakker en gaapte even. Het was wel heel erg vroeg. De zon was nog niet eens volledig op. Toch hield dit Lynn niet tegen om lekker een wandeling te gaan maken. Ze schoot letterlijk in een spijkerbroek met daarboven een wit topje, keek vervolgens naar de slapende Xana en glimlachte. Ze liep een beetje naar Xana toe. Ze aaide het beest zachtjes. Omdat haar handen zo koud waren, schoot Xana wakker en keek haar aan. Lynn ontving vervolgens een kopje en glimlachend gaf ze Xana een kopje. 'Ga je mee?' vroeg ze daarna zo stil als de nacht en wenkte haar. Ze bleef even stilstaan toen een meisje zich omdraaide, iets mompelde en zich toen weer terug omdraaide, opende de deur, liep de zaal uit en sloot de deur weer. Ai... Had ze maar een vest meegenomen. Nou ja, niks meer aan te doen. Lynn haalde dus haar schouders op tegen niemand in het bijzonder en ging toen naar beneden. Ze daalde enkele trappen af, met Xana aan haar zijde. Beneden gekomen ging ze zo stil mogelijk het gebouw uit. Eenmaal buiten deed ze wat minder rustiger aan. Ze wenkte Xana, die tegen haar sprong en lachend rolde Lynn met Xana over de grond. Dit was nog eens leuk! Ze aaide de lynx en keek toen naar een bos. Hé... Dat was waar het Gala geweest was! Alleen had Lynn er geen goede herinneringen aan. Met een huivering dacht ze er weer aan hoe ziek ze was geweest en hoe hulpeloos ze was geweest. Als Tomari er niet geweest was... Lynn schudde haar hoofd, verwierp de gedachte meteen en liep toen een stukje verder, dichterbij het bos. Daarna liep ze zonder aarzelen het bos in. De vrolijke geluiden van daarnet vielen meteen weg en ze hoorde een angstaanjagend gefluit. Xana liep op haar doodse gemak gewoon door en Lynn volgde haar maar. Een ijzige wind zorgde ervoor dat ze kippenvel kreeg. Nu had ze er spijt van dat ze niet was teruggekeerd voor een vest. Lynn liep steeds dieper het bos in.

Reageer maar als je durft, muwhahaha XD

Daisuki was vanochtend vroeg op gestaan en had besloten om een wandeling door het bos te maken als kleine verkenningstocht. Sinds ze nog nauwelijks hier op school zat en ze nog geen lessen had had ze nu toch alle tijd van de wereld. Na zichzelf warm aangekleed te hebben was ze naar buiten gegaan en was het bos in gelopen, dit was echter een vergissing gebleken want nu was ze verdwaalt, ze had eerder een tijdje stil gezeten, maar de kou trok veel te snel in je als je stil bleef. Nu wou Daisuki echt dat ze gewoon wat langer in bed was gebleven. Dit bos was dan ook nog eens niet bepaald de leukste plek om te verdwalen, als ze nou bij het meer of de waterval waar ze van gehoord had was beland dan had ze op zijn minst nog een mooi uitzicht gehad, maar de sombere sfeer van het bos maakte haar somber en eenzaam. Vlak nadat ze dit dacht zag ze eindelijk iemand, een meisje met blauw haar dat achter een beest aan liep, ze zag niet zo snel wat het was, maar dat kon haar nu weinig schelen. Daisuki liep op het meisje af en riep "Hallo" Hopelijk was dit meisje niet verdwaalt en ging ze het bos uit want eigenlijk had ze geen zin meer om hier langer te blijven, ze had echter nog veel minder zin om alleen te zijn en het meisje leek te weten waar ze heen ging. Daisuki ging naast haar lopen en stelde zichzelf voor "Ik ben Daisuki" waarna ze haar hand uit stak richting het meisje waarna ze wachtte op een reactie

Geschrokken keek Lynn opzij. Had ze nu een stem gehoord of had ze het zo’n beetje gedroomd? Nou ja, het zou eigenlijk niet gek zijn. Dit hele bos zorgde er gewoon voor dat je rare dingen hoorde of dacht. Ze keek opzij. Ze schrok toen ze een meisje met blond haar zag staan. Hé… Was dat niet Daisuki? Breed grijnzend keek Lynn haar aan. ‘Daisuki! Ben je me nu alweer vergeten? Ik ben Lynn, weet je nog?’ zei ze en grijnzend liep ze op het meisje af. Ze nam de hand lachend aan en keek daarna naar Daisuki. Gelukkig was ze nu niet meer alleen hier, in dit donkere bos. Natuurlijk was ze nooit alleen geweest, want Xana was aan haar zijde geweest, maar dat was iets heel anders dan dat er een meisje van haar leeftijd was. ‘Ik hoop dat jij de weg weet, want ik ben zo’n beetje verdwaald,’ zei ze en ze keek lachend opzij naar Daisuki. Hopelijk wist die inderdaad de weg, anders zouden ze nog lang blijven rondzwerven. Ze keek om zich heen. Nergens was ook maar een teken voor een uitgang. Ze had geen idee langs welke weg ze zouden moeten en wist dan ook niet de weg. Zuchtend keek ze om zich heen, waarna ze weer naar Daisuki keek. ‘Blijkbaar zijn we de weg dus helemaal verloren,’ zei ze tegen Daisuki en ze grijnsde even naar haar, waarna ze haar blik liet gaan over de verschillende, duistere bomen.

- Kort, sorry. Inspiloos voor dit topic! D: -

PROFILE MAGICIAN

» The silence of the forest
» Nightfall in the forest
» In to the forest
» Alone in the forest? But what are those footsteps
» Forest Walk

Just feel the energy of the forest

Just feel the energy of the forest

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen