Searching

Kijito liep snel richting de aula. Even keek ze achterom. Jadira was er ook nog. Misschien zouden ze Torak in de aula vinden, misschien iemand anders. Er waren in ieder geval mensen zag ze, zodra ze de aula binnen kwam. Yoza stond nog rustig buiten. Die mocht niet zomaar mee de aula in, redeneerde Kijito. Ach, misschien ook wel. Bij de ingang van de aula bleef Kijito staan. Snel keek ze om zich heen. Torak zag ze nog niet. Was hij hier wel? Het was toch pauze, dus hij had geen tussenuur. Vragend keek Kijito om naar Jadira. 'Opsplitsen of samen zoeken?' vroeg ze. Jadira kon vast een beter plan van aanpak maken dan zij.

[zullen we Torak pb'en of hij hier wil reageren? maar.. wil jij dat aub doen? Ik moet offline]

[al gedaan Smile

]

Langzaam liep ze de aula binnen. Ze zag Torak nergens. ''We kunnen beter splitsen ja''. Maar waar kon Torak zijn? Opeens hoorde ze iets. Was dat Torak? Ze keek om maar zag niks. Hoe kon dat? Ze had toch iets gehoord?
Ze trok haar wenkbrauwen op. Dat was wel heel vreemd. Zag ze geesten ofzo?
''Hoorde jij dat ook?Of is Torak weer grapjes aan het uithalen?''vroeg ze argwanend. Ze vertrouwde het niet. Maar iets slechts zal het niet zijn. Sluw keek ze om zich heen en daarna naar Kijito. Rustig liep ze de aula in. Ze liep naar het raam en keek of ze Yoza zag. Ze dacht niet meer na over wat ze had gehoord. Langzaam dwaalde ze weg in haar gedachten. Waar zou Torak zijn? Torak.... Een lieve,grappige en aardige jongen. Ze bloosde weer even bij de gedachten maar keek snel weg.

Torak had zijn rooster bekeken. Ah, gelukkig, er viel uitval! Torak keek blij richting de aula. Hmm... Daar kon hij naartoe gaan. Wolf volgde hem vrolijk, zijn staart heen en weer zwaaiend. Ondertussen dacht Torak aan Jadira. Hij bloosde licht maar schudde toen even zijn hoofd. Niet aan denken. Hij keek rustig richting de aula en vervolgde zijn weg daarna. Zijn ogen bleven gefixeerd op de ingang van de aula. Hij deed de klapdeuren open om ze vervolgens weer dicht te laten slaan. Het volgende moment zag hij Jadira en een glimlach speelde om zijn lippen. Was Kijito hier ook? Torak glimlachte en hij sloop tot vlak achter Jadira. Hij deed zijn handen omhoog en legde die om haar middel. Hij kneep zachtjes in haar middel en grinnikte toen. 'Grote geest Torak komt je halen,' lachte hij en hij maakte een eng geluid. Daarna keek hij naar Jadira's lange haren en weer bloosde hij.

- En je moet er zelf maar achterkomen of Torak op Jadira is Very Happy

-

Ze schrok. ''JIJ!IK ZAL JE!''ze maakte een gebaar naar zijn nek maar barste in lachen uit. Wat kon hij vervelend zijn! Maar wel grappig! ''Ik schrok me dood halve gare!''lachtte ze. Ze prikte in zijn buik. ''Heey Wolfie...''ze aaide wolf over zijn snuit. ''Nou luister..Kijito en ik zaten buiten..en toen was ik rare kunstjes aan het doen en vertelde dat ik graag naar het circus wilde en toen kwam ik op het idee om te vragen of wij een cicusje voor een dagje mochten beginnen!''. Er verscheen een big smile op haar gezicht. Dat was veel voor een adem. Ze schaterde het uit. Dat ze zoveel adem had.

-I knew it >=) -

Torak moest lachen om de reactie van Jadira. Ze kon soms ook zo leuk reageren. Hij maakte een geluidje toen ze een gebaar naar zijn nek vormde. Een soort stikkings geluidje en hij draaide zijn ogen in zijn kassen. Toen keek hij haar lachend aan. 'Nou... Nee... Het was nu net niet de bedoeling dat je je dood ging schrikken,' plaagde Torak. Hij voelde een kietel in zijn buik en grinnikte. Toen hoorde hij haar tegen Wolf. Torak's hart leek wel te smelten. Ze was ook zo lief tegen Wolf! Wolf kwispelde en drukte zijn kopje even tegen Jadira's been aan. Toen luisterde Torak naar Jadira's idee. Torak's denkrimpel kwam tevoorschijn. Toen ze lachte, sloeg hij met rustige klopjes op haar rug, om vervolgens zijn arm om haar schouders te leggen. 'Lijkt me leuk! Eerst wil ik wel weten welke kunstjes je kunt, anders gaat het niet door!' lachte Torak en hij trok Jadira mee richting de buitenwereld. 'Kijito!' riep hij toen.

Kijito keek met gefronste wenkbrauwen de aula rond. Ze zag Jadira niet meer, en ook Torak kon ze niet in de menigte ontdekken. Ze was de hele aula nu al rond gelopen, ze zag echt niemand die ze kende. Zelfs Jadira niet, terwijl ze toch zeker wist dat zij er ook was. Misschien had Torak wel les? Kijito keek nog een keer goed om zich heen. Hoe konden ze oplossen in de menigte zonder ook maar een spoor achter te laten? Ze wist dat mensen voor een groot deel uit water bestonden, maar dat maakte toch nog niet dat ze konden oplossen in het niets, net als waterdamp? Kijito zuchtte en begon weer naar de ingang van de aula te lopen. Nu de uitgang. Net toen ze daar stopte en om zich heen keek hoorde ze een bekende stem. 'Kijito!' Snel keek ze om. 'Torak!' Toen zag ze Jadira ook. 'Jadira! Ik was jullie echt compleet kwijt!' Snel liep ze naar hen toe. 'Heeft Jadira het je al verteld?' Waarschijnlijk wel, al vond Kijito dat niet erg. Ze kon zelf niet echt goed uitleggen. Alleen lesstof. 'Het is echt een leuk idee!' Kijito lachte. Als ze het zelf maar kon, zei een twijfelend deel van haar. Kan je wel iets überhaupt? Kan jij wel kunstjes? Kijito schudde die gedachte van zich af. Ze moest het maar proberen.. anders kon ze de anderen toch helpen?

Toen ze eenmaal buiten waren maakte Jadira een radslag. Ze stak haar tong uit. ''Nu jij..''zei ze plagend tegen Torak. Ze glimlachtte naar Kijito. ''Wat wil jij doen?Acrobatiek? Dan help ik je sowieso wel''ze glimlachtte. Ze hield ervan om kunstjes te vertonen. Ze maakte een salto naar achteren en lande netjes op haar voeten. Met een zucht plofte ze op de grond neer. Ze wilde het zo snel mogelijk gaan vragen. Dan kon ze gelijk gaan oefenen. Ze was zo happy. Ze ging op haar rug liggen en dacht na over hun circus. Het zou geweldig zijn. Alleen moesten ze meer acts..... Even doezelde ze weg in haar gedachten.....

Torak keek met grote ogen de radslag van Jadira aan. Hij kon dat wel, maar hij was niet zo flexibel zoals Jadira. Hij keek hoe ze een salto deed, naar achteren nog wel. Maar dan kon Torak ook wel iets. Grotendeels om de indruk van Jadira op te wekken, wat zij al bij hem had gedaan. 'Hé, Jadira, kijk 's!' lachte hij toen zijn witte tanden bloot en hij sprong twee salto's naar achteren. Hij glimlachte naar haar toen hij neerkwam en keek toen richting Kijito. Zou zij ook iets kunnen? Zo ja, wat dan? 'Hé, Kijito, doe jij ook eens iets! Ik wil jouw kunstjes ook wel is zien. Het maakt niet uit als je geen kunstje kan, dan leren Jadira en ik het je toch?' vroeg hij glimlachend, waarop hij nog twee salto's deed. Hij landde naast Jadira en ging toen liggen. Hij keek opzij, ontmoette Jadira's ogen, voelde zijn hart harder kloppen en keek toen weer richting Kijito, benieuwd wat zij zou doen.

Ze waren allemaal vrolijk, dat maakte dat de zon al wat feller scheen voor Kijito. Jadira keek haar aan. 'Wat wil jij doen? Acrobatiek? Dan help ik je sowieso wel.' Jadira lag in het gras, na een dubble radslag. Torak deed een dubbele salto. Kijito keek met grote ogen toe. Dat kon ze niet! 'Hé, Kijito, doe jij ook eens iets! Ik wil jouw kunstjes ook wel is zien. Het maakt niet uit als je geen kunstje kan, dan leren Jadira en ik het je toch?' viel Torak haar bij. Kijito glimlachte verlegen. 'Ik ben niet zo goed,' zei ze verlegen. Toen besloot ze wat te proberen. Een soort slangenmensactie; naar achteren buigen en je benen zo ver mogelijk vast pakken. Kijito was daar best lenig in, dus kwam ze ook best ver. Ze grinnikte even toen ze Torak naar Jadira zag kijken. Misschien moest ze maar eens een koppelactie ondernemen ofzo. Ze zouden zo'n leuk stelletje zijn! Ze ging weer recht staan. 'Maar ja, ik ben lang niet zo goed als jullie!'

Ze hoorde Kijito grinniken en ging rechtop zitten. Even keek ze haar sluw aan maar barstte in lachen uit. Ze kon nooit boos doen. Nou....eigenlijk wel. Maar niet tegen haar vrienden. Ze huilde ook niet zo snel. Ze is hard geworden omdat ze is opgegroeit tussen de jongens. ''Wow...Kijito je lijkt wel een slangenmens......''. Ze was gefascineert door wat Kijito deed. Ze hadden er dus een slangenmens bij in hun circus...of wil ze acrobaat worden? Het maakte haar niet uit. Kijito was wie ze was en dat hoefde ze niet te veranderen als dat niet ging. Ze glimlachtte naar haar vrienden.

Torak keek bewonderend naar Kijito die een soort slangtrucje deed. Hij was niet zo lenig. Maar waren jongens lenig? Zoals meiden, dan? Torak dacht van niet. Hij had in elk geval nog geen enkele jongen gezien die dit kon. En als een jongen dat wel kon, dan had Torak er in elk geval veel respect voor. Torak keek naar boven, naar de lichtblauwe lucht en een moment verscheen Jadira voor de zoveelste keer in zijn gedachten. Torak schudde zijn hoofd en keek Jadira aan. Hij volgde haar benen. Die waren slank. En haar buik ook. Haar gezicht was gewoonweg perfect. En hij kon flink zeuren. Iedereen kon zeggen wat die wou, maar Jadira was totaal niet lelijk of onaardig. Trouwens, Torak had sowieso geen vooroordeel over Shadranen. Dat was gewoonweg stom. Nu hij Jadira had ontmoet, vond hij ze zelfs een van de sociaalste mensen.

Ze ging weer achterover liggen en dutte in. Ze droomde over alles. Alles flitste door elkaar. In paniek werd ze wakker. Ze had ongeveer een half uurtje geslapen. Als het niet laner was. Ze keek of haar vrienden er nog waren... Gelukkig..... Ze haalde diep adem en dacht na over haar droom. Alles flitste voorbij. Ruzie's met haar stiefmoeder,beelden van Kijito en Torak...Yoza..... En haar broers. Haar broers...wat miste ze hun. Nou ja! Geen tijd om over na te denken! Ze wilde haar vrienden niet weer laten schrikken.... Met nog een beetje angst in haar ogen keek ze naar Kijito en toen naar Torak....

Kijito was blij dat haar trucje in de smaak viel; ze kon nog iets! Jadira had haar ogen dicht gedaan en lag wat te dromen, zo leek het wel. Torak staarde naar de blauwe hemel. Kijito rekte zich even uit. Ze moest haar spieren altijd opwarmen voor ze nog zo'n trucje deed. Ééntje overleefde ze nog wel, maar meerdere, zonder opwarming.. Blessures lagen dan altijd op de loer, toch? Stilletjes liep ze naar Torak en Jadira toe, om naast Jadira op de grond te ploffen. Ze legde zich neer op de grond. Het gras kriebelde zachtjes de huid van haar armen en benen, zelfs een beetje in haar nek. Als de stilte niet zo perfect was geweest, was Kijito in de lach geschoten. Nu dwaalden haar gedachten af, ver af.. Bijna iedereen die ze kende was verliefd of had al een vriendje.. zij nog niet. Misschien was ze gewoonweg nog niet klaar voor liefde? Kijito zou het niet weten. Maar soms.. soms kreeg ze het gevoel dat ze sinds kort bij die grote groep mensen hoorde met onbeantwoorde liefde. Ze wist eigenlijk niet eens zeker of het liefde was, wat zij voelde. Misschien was het alleen verliefdheid, die weer over zou waaien.. ze zou het niet weten. Telkens als ze hem zag ging haar hart wat sneller kloppen.. maar dat was ook in situaties waar ze zenuwachtig van werd. Werd ze zenuwachtig van hem? Of was ze gewoon stom bezig? Dat was ook een zeer waarschijnlijke optie. Kijito knipperde even met haar ogen en probeerde hem te vergeten. Het was vast niets.. toch?

Torak merkte dat Jadira ingedommeld was. Een tijdje later kwam Kijito er ook bij liggen. Torak had niet echt zin om te slapen, dus wachtte hij tot de meisjes weer tot actie overgingen, of gewoon bleven liggen. Als hij en Jadira hier alleen hadden gelegen, zou hij dan iets hebben gezegd tegen Jadira over zijn gevoel of zou hij zijn mond gehouden hebben, bang om haar reactie? Dat vroeg Torak zich eigenlijk al wel een tijdje af. Alleen een moment met Jadira en zijn eigen moed kon die vraag beantwoorden. Torak had wel zin om zijn arm om Jadira heen te slaan, maar dat zou dan veel te opvallend zijn. Hijzelf keek naar Jadira. Ze zag er zelfs mooi uit als ze sliep. Torak schrok toen Jadira overeind kwam en ademhaalde. Alsof zij het had gehoord wat hij net vond en dacht. Torak bloosde lichtjes. Hij tilde zijn hand met zijn eigen kracht op en legde die toen rustig op Jadira's rug. 'Alles in orde?' fluisterde hij bezorgd.

Ze bloosde toen ze Torak's hand voelde. ''nee...ik had gewoon een nare droom''ze glimlachtte flauwtjes. Ze bleef zo lang mogelijk zitten zodat zijn hand bleef liggen. Ze kreeg een lichtte rilling door haar lichaam. Een fijn gevoel. Maar waarom? Om Torak? Was dat liefde? Ze wist het niet meer. Met een glazige blik keek ze voor zich uit.... Ze wist het niet meer. Haar gevoelens brachten haar soms in de war. Ze hoopte dat het liefde was...... Torak was zo lief. Ze wist niet wat ze zonder hem moest,of zonder Kijito. Ze zal ze beschermen. Langzaam gleed haar hand naar Torak's been. Rustig legde ze haar hand op zijn been.

Kijito opende haar ogen weer. De stilte was rustig, maar ze had het idee dat er de spanning van ongesproken woorden in de lucht hing. Haar kracht voor water liet haar de mogelijkheid emoties en energieën op te sporen, al had je er vrij weinig aan; ze kon geen gedachten lezen, alleen voelen hoe jij je voelde als je bijvoorbeeld heel verdrietig was. Ze deed het onbewust, dacht er niet eens meer bij na. Nu voelde ze het ook.. zomaar. Een gedachte die door haar hoofd gleed, een gevoel dat haar een ingeving moest geven. Kijito ging rechtop zitten en rekte zich kort uit. 'Ik ga even m'n rooster halen,' zei ze. Die lag nog op haar kamer en ze wilde echt weten of ze nog een tussenuur had of gewoon les. Dit uur was misschien nog lang niet afgelopen, maar toch. Die koppelactie moest er toch ooit komen? Torak was hartstikke lief voor Jadira en Jadira had af en toe steun nodig voor haar heftige stemmingswisselingen. Kijito stond op en streek haar jurkje glad. 'Tot zo,' zei ze, terwijl ze zich omdraaide en wegliep, naar de Watermagicians Etage. Lekker langzaam, niet gehaast, zo liep ze zodra ze uit hun zicht was. Ze had de tijd.

Torak zuchtte opgelucht, maar wreef toch even troostend over haar rug. Arme Jadira. Hij wou niet dat zij last had van nare dromen. Maar ja... Helaas kon Torak die niet wegnemen. Toen hij haar hand op zijn been voelde, keek hij met grote ogen Jadira aan. Een ongelooflijk fijn gevoel schoot door hem heen en zijn hartslag sloeg een slag over, leek het wel. Torak had het nauwelijks door toen Kijito iets zei en wegging. Hij zag haar pas toen ze echt weg was. Hij schrok er zelf van. Normaal was hij nooit zo... Afwezig. Torak keek richting Jadira, half geschrokken, half met een warme blik die vertelde dat hij haar leuk vond.

- Sorry, moet gaan -

Ze zag zijn blik en was stil. Was..was ze wel klaar voor liefde? Ze vond hem ook leuk maar nu twijfelde ze. Met een sprankeling in haar ogen keek ze hem aan. Ze liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Ze dacht even na. Ze keek hem even aan alsof ze wilde zeggen 'ik...vind jouw ook leuk ...maar weet nog niet hoe liefde voelt...maar ik wil graag met je door het leven'. Ze had een warme blik. Eindelijk....ze wist dat het ervan zou komen. Ze pakte zijn hand.

Torak voelde Jadira's hoofd op zijn schouder. Hij omarmde haar. Hij trok haar dichter tegen zich aan. Hij genoot van haar lichaam tegen de zijne. Hij hoorde haar woorden met een glimlach aan. 'Ik wil ook mijn leven met jou doorbrengen. Misschien weet je het dan nu...' zei Torak. Hij boog zich over Jadira's hoofd. Zijn lippen gingen zachtjes op Jadira's lippen. Hij liet ze toen los, keek diep in haar ogen en zakte toen voorzichtig weer terug in zijn houding om te liggen. Zijn ogen keken diep in haar ogen. Ze was prachtig. Zou Kijito het soms expres hebben gedaan? Dat weggaan? Je kende zolang als zij hier was dan toch wel je rooster van buiten? Hoe meer Torak er over nadacht, hoe meer logischer het hem leek. Hij grijnsde even bij de gedachten. Hij vond het dan wel mooi geregeld. Maar er had ook helemaal niks kunnen gebeuren tussen Jadira en hem. Zijn hart bonkte sneller.

PROFILE MAGICIAN

» Searching for myself
» end of searching
» Searching for Writing help!
» Searching for peace
» Searching for my own rest

Searching

Searching

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen