Ongelooflijke pijn

's Nachts was het koud. De dekens zaten waarschijnlijk niet stevig om haar heen. Maar het was haar been, die voor die koude zorgde, alhoewel Xalina niet kon verklaren hoe dat kwam. Wankelend stond ze op en liep ze naar de deur. Haar nachtjapon, wat ook wel is de oorzaak kon zijn van de koude, ging zacht fladderend rond haar benen mee met de bewegingen die zij maakte. Ze liep weg, naar de woonkamer. Haar voet deed pijn, maar Xalina had haar krukken niet bij. Het werd dus hinkelen. Snikkend zakte ze op de bank neer, toen de pijn maar niet ophield. Ze wou nu het liefst bij Sevalin zijn. Ze wou naar hem toegaan, maar ze durfde niet. Ze trok haar knieën op en sloeg haar armen er rond heen, terwijl tranen over haar wangen liepen en de pijn drie keer verergerd werd.

Met zowat dichtgeknepen ogen, liep Sevalin zijn kamer uit richting de woonkamer. Hij had alleen maar een trainingsbroek aangetrokken, en sokken en verder niks. Hij kon niet slapen, maar was vreselijk moe. Hij zag niks, behalve het raam. Wankelend en moe, liep hij nu naar het raam toe en keek naar buiten. Hij zakte door zijn knieën, en legde zijn hoofd op het ding. (Waar de raam voor staat, ben naam kwijt xD.) Sevalin ging even omhoog, en wreef over zijn nu koude wang. Hij legde zich daarna weer op de (vensterbank??) en keek naar buiten.

Xalina schrok zich dood toen ze een schim zag bewegen. Ze kon het onderscheiden als een jongen. Dustan? Sevalin? Bij de naam van Sevalin schoot er een fijn gevoel door haar heen, maar zeker weten kon zij natuurlijk niet, dus Xalina liep naar de plek waar ze dacht dat de schim zat en ging zitten. De krukken kwamen krampachtig achter haar mee. Het was irritant om met die dingen te lopen, maar het moest nu eenmaal. Xalina zakte snikkend tegen de muur neer bij de schim. Pijn sneed door haar heen. Ze rook een vertrouwde geur. Was het toch Sevalin of droomde zij het? Door de pijn, misschien? Xalina keek de schim zijn kant op. Het had in ieder geval wel Sevalin's haren en vorm. 'Sevalin?' klonk het als schor gefluister, trillend van het huilen.

''Present.'' zei Sevalin, die nu over de stoelleuning hangde, en keek naar het meisje. Hij zag Xalina, met krukken. Sinds wanneer had zei die? Geen tijd om erover na te denken. Hij stond op, viel bijna maar liep naar haar toe. Hij keek haar bestuderend aan, met nogsteeds ogen tot spleetjes. Hij zag Xalina nu. Of hij het zeker wist, deed er niet toe. Hij voelde het gewoon, en ging er dus ook van uit dat het zij was. Hij zoende haar nu. ''Hey babe. Sinds wanneer die krukken?'''' zei Sevalin nu, horend dat hij moe was, maar toch vrolijk.

Het volgende moment voelde ze een paar lippen op haar. Ze schrok. Dadelijk was het iemand anders! SEVALIN! riep ze al angstig in haar hoofd. Maar toen de vraag kwam, werden haar ogen warm. Het was Sevalin wel. Natuurlijk. Wie anders dan hij kon haar zo kussen? Ze was echt stom. 'Ik... Ik ben van de waterval gevallen. Mijn buik bevat een wond. Het doet allemaal zo'n zeer. Ik kan er niet van slapen,' zei ze en ze snikte zachtjes. 'Steeds als ik het probeer, zijn mijn voeten stijf en koud. Ik ben ontzettend moe, maar de pijn houdt me wakker,' zei Xalina zachtjes. Haar voet deed ook ongelooflijk veel pijn. Ze stond op en drukte Sevalin zachtjes tegen de bank, die een eindje verderop stond. Zijzelf probeerde moeizaam met de krukken naar hem toe te lopen. Ze snakte naar adem toen haar voet één keer de grond raakte. Ze zette zich toen neer op de bank en legde haar hoofd in Sevalin's schoot.

Sevalin dacht na, aandachtig luisterend naar haar verhaal. ''Je bent dus gevallen op een rots, verwacht ik. En je kan niet slapen, door stijve, koude voeten en de pijn. Als je wil, houdt ik je voeten wel warm, tot je slaapt. Dan blijf ik wel in je kamer op een stoeltje zitten, de nacht door.'' sprak Sevalin glimlachend, wat haast niet te zien was, zo donker was het. Even later, zaten de twee op de bank, waarvan Xalina's hoofd op Sevalin's schoot zat. Warm hoofdje, dacht Sevalin. Hij ging een paar keer met zijn hand door haar haren, alsof ze de kam vergeten waren, wachtend op het antwoord op zijn ''verhaalvraag''.

Xalina glimlachte toen ze naar zijn verhaal luisterde. Dat zou veel te riskant zijn. 'Nee, ik blijf wel wakker, of ik pak gewoon een dekentje hier en wikkel die om mijn voeten. Dat van jou kan ik je niet aandoen en het is tenslotte echt riskant. Ik vind het heel lief van je, maar het laatste wat ik met je wil doen is jou in de problemen brengen,' zei Xalina en ze draaide zich richting Sevalin. Ze trok zich op en zoende hem, wat overging naar tongen. Haar armen verloren de kracht en ze zakte langzaam neer. Haar lippen lieten zijn lippen los en ze glimlachte. 'Maar in mijn buik fladderen vlindertjes en mijn lichaam heeft het wel warm door je,' lachte ze en ze gaf een knipoog, wat hij natuurlijk niet kon zien. Haar ogen keken diep in de zijne.

''Als jij dat wil.'' sprak Sevalin, die nu wel wat aan de donker gewend was. Hij zag alles behalve de kleuren ervan, wat op z'n minst beter was dan daarnet. ''Als die vlindertjes nou naar je voeten toe vliegen, vind ik het goed.'' sprak Sevalin charmant. Raar genoeg, zag Sevalin nu haar prachtige, goudgekleurde ogen, alsof ze iets wouden vertellen. Natuurlijk verbeelde hij dat zich maar, of toch niet?

Xalina bloosde van Sevalin's charmes. Gek genoeg vond ze zijn voorstel helemaal niet zo gek. Misschien was het wel fijn. Alleen... Ze kon Sevalin toch niet een nacht aan haar voeten houden? Ze kon hem nu toch ook niet de hele nacht vragen? Al die meiden zouden verschrikkelijk naar haar kijken! Dan werd ze nog lang gespest. Nee, dit moest ze anders aanpakken. Ze probeerde zich te herinneren waar Dustan een dekentje had gehaald. Ze had geslapen. Ze kon het niet weten. Haar blik wierp zich naar de kast. Ze kwam overeind. Ze deed de kast open. Twee dikke, donzige dekens, vielen meteen uit de kast en Xalina raapte ze op. 'Laten we vannacht hier blijven,' zei ze zwakjes, terwijl ze terug hinkelde naar Sevalin. Ze legde de deken neer en glimlachte breed naar hem. Ze spreidde haar deken uit. Toen de zijne. Die deed ze zorgvuldig, staand op een been, om bij hem. Daarna ging ze met haar hoofd op zijn zij liggen. Ze legde het deken om zich heen. Ze streelde Sevalin's dunne, sterke benen. De spieren waren te zien. Ze gaf er een kusje op. Ze wikkelde haar voeten stevig in de deken en onderdrukte een kreun.

Sevalin keek naar het wat uit de kast viel, bij Xalina. Vast en zeker dekens, en jawel hoor. Ook haar voorstel was wel goed, en ook nog 'ns prettig. 'Ik stem in,' zei Sevalin toen, hij glimlachte vervolgens, maar of ze die zag wist hij niet. Hij lag nu op de grond, onder de dekens, naast Xalina. Best romantisch eigenlijk. 'Wat ook slim was geweest, was vuurmagie gebruiken om je voeten op te warmen, waar ik net pas aan denk,' zei hij toen, terwijl hij de kussens van de stoelen, liggend ervan af trok, en er eentje onder Xalina's hoofd dauwde, evenals bij zichzelf.

Xalina luisterde naar zijn woorden. Ze lachte. Dat was natuurlijk wel een oplossing geweest. 'Oké, jij wint,' zei ze toen lachend. 'Maar dit is gewoon veel leuker. Jou hier houden en tegen je aanliggen. I don't care what people say tomorrow when they see us,' sprak Xalina en ze keek hem aan. 'En het is ook leuker om je gespierde lichaam van dichtbij te mogen meemaken,' sprak ze toen charmant. Haar voeten werden gelukkig al een beetje verwarmd. Heerlijk. Hier lagen ze weer. Soms waren ze echt lollig gek. En Spirua en Mikuto... Lagen die buiten?

Ondertussen, terwijl Sevalin en Xalina binnen lagen, keek Spirua naar de op en neer dalende vacht van Mikuto, die een eindje verder weg lag. Of was dat Mikuto niet? Hier sliepen tegenwoordig veel dieren. Maar het had Mikuto's geur. Een tijger en een wolf. Kon het gekker? Nou ja... Het maakte eigenlijk ook niet zoveel uit. Spirua stond en liep naar Mikuto toe. Ze snoof nogmaals. Een huivering ging door haar heen. Dit was Mikuto niet. Het ding had vlijmscherpe tanden. Het opende gelukkig nog niet zijn ogen. Voorzichtig stapte Spirua achteruit. Ze zag allemaal donkere pelzen. Ze probeerde Mikuto's geur te herinneren. Een hoopje vacht trok haar aandacht. Die lag een eindje verderop. Een grom trok haar oren de andere kant op. Spirua stapte achteruit. Ze hoorde hier niet. Ze legde haar oren plat en ging weer liggen. Een paar grommen weerklonken. Wat was het toch voor een beest, waar zij net geweest was?

Xalina lag ondertussen met haar hand op Sevalin's borstkas te luisteren naar de geluiden buiten. Toen ze een rilling kreeg, drukte zij zich dichter tegen Sevalin.

Sevalin glimlachte, aandachtig luisterend naar haar. 'Klopt, dit is veel leuker. Dan kan ik twee ballen van dichtbij meemaken. zei hij toen charmant. En wat hij met die twee ballen bedoelde? Tieten! Een mannelijke behoefte. Sevalin was zo warm als maar zijn kan.

Mikuto was zichzelf momenteel aan het trainen, door van balk naar balk te springen. Hij gleed bijna uit op een gladde balk, en hij sprong er gelijk van af, en landde met een plof op de grond. Hij keek om zich heen, en zag gelukkig niks engs om hem heen. Hij hoorde wel wat gegrom, maar dat maakte hem niet uit. Hij liep kalm over de grote beesten heen met zijn poten, en liet een kleine grom horen, als een soort spottend lachje. Hij zocht naar Spirua, want hij zag dat Xalina en Sevalin ook bij elkaar waren. Dan mogen hij en Spirua ook bij elkaar zijn, vond hij. Hij keek zoekend om zich heen, maar zag Spirua niet. Hij kon goed in het donker kijken, gelukkig. Hij stapte nu richting een tijger, lijkend op Spirua. 'Spirua?' zei hij aarzelend.

Ondertussen genoot Sevalin van Xalina's aandacht, en haar hand op zijn gespierde borstkas. Hij voelde haar een keer rillen, en voelde haar daarna dichter tegen hem aankomen. Sevalin genoot van haar warmte, en gaf haar een kus op haar voorhoofd, liggend op zijn zij. Hij was ondertussen gewend aan het donker, en keek nu naar boven.

Xalina schoot in de lach. Ze wist wel wat hij met die twee ballen bedoelde. Het was ook zo leuk. Toen ze een kus op haar voorhoofd kreeg, lachte ze zachtjes. Ze drukte Sevalin stevig tegen zich aan. Ze legde zijn hoofd tegen haar boezem aan, terwijl ze naar het plafond keek. Toen kroop ze wat naar beneden en legde haar hand op zijn borstkas, terwijl ze haar hoofd vlak onder zijn kin legde en met haar oor zijn hart kon beluisteren. Die ging hard!

Spirua hoorde een geluid, iemand die haar naam riep en ze schrok. Hetzelfde moment hoorde ze nog een grom achter zich. Maar de stem die haar naam had geroepen kwam van voor. Ze schrok toen een wilde grom weerklonk achter haar. Als ze kleiner was geweest, had zij zichzelf opgerold als een balletje en bang gewacht tot Mikuto zou komen. Maar ze wilde eigenlijk niet onderdoen voor Mikuto, dus zette ze haar schokkende poten in beweging. Een nieuwe grom liet haar uiteindelijk op de grond vallen. Ze trok zich op als een klein, rillend balletje, net zoals ze er vroeger uitzag en ze rook Mikuto's geur. 'Mikuto?' kwam er trillend uit.

Sevalin lachte wanneer Xalina lachte. En voelde de tieten nu tegen zijn hoofd aan. Ah, dat was pas iets. Hij voelde haar hand op zijn borstkas,en even later haar hoofd. Sevalin werd steeds moeier en moeier. Hopelijk deed Xalina dat ook, ondanks haar pijn.

Mikuto liep naar de tijger, en keek hem/haar aan. Het was Spirua niet, nee, het was een boze kwade tijger. Op wie? Blijkbaar op Mikuto. Even later rolde de twee dieren over de grond. Nog wat later, lag de tijger K.O. op de grond, en hijgend stond Mikuto bovenop hem. Mikuto liep daarna verder, en zag een tijgerballetje. Een bal met tijgervacht dus. Mikuto liep erheen, en liet zich langzaam op de grond zakken. Pas toen hij zijn naam hoorde, kreeg hij nieuwe energie en wist hij dat het Spirua was. 'Hier ben ik.' fluisterde hij.

- May I? You sounds like a dronken guy XD Look to the words you write before you write the Mikuto part XD -

De moeheid nam over Xalina. De pijn was echter sterker. Moeizaam probeerde Xalina zich tegen Sevalin te bewegen, maar haar voet verzwakte alle bewegingen die zij maakte. Ze wou om hulp roepen, maar kon niet. Het lukte nauwelijks. Ze piepte een beetje. Ze probeerde te verliggen. Oh nee, haar voet was stijf en als dat ding stijf was, kon dat verschrikkelijk hard steken! Xalina probeerde zich paniekerig te bewegen.

Spirua hoorde gegrauw. Een soort gevecht was er aan de gang. Spirua durfde zich niet overeind te hijsen om te helpen. Ze wist dat het Mikuto was. Maar wat was dat ding dat zo naar haar gegromd had? Wat was dat ding dat elke avond zo plakkerig tegen haar voelde? Toen ze Mikuto's woorden hoorde, drukte zij zich tegen hem aan, na zich omgedraaid te hebben. 'Wat was dat voor een ding?' vroeg ze. Haar stem trilde. Ze leek wel het jonge welpje van toen uit de straat. Vroeger....

- Ik was inspiratieloos > Very Happy

Sevalin voelde dat Xalina moeizaam beweegde, en bestudeerde wat er aan de hand was. Natuurlijk was het de pijn! 'Gaat het?' vroeg Sevalin toen. Hij legde zijn handen onder zijn hoofd vervolgens, en keek Xalina met grote ogen aan.

'Dat ding, waarmee ik vocht? Nou, dat was een tijger. Hij viel me ineens aan.' sprak Mikuto tegen Spirua. Hij legde zich toen vermoeid neer, en legde zijn hoofd op zijn poten, en keek naar Spirua. 'Best sterk, een tijger.' fluisterde hij toen.

Xalina keek hem aan en schudde haar hoofd. Oké, het deed misschien pijn, het kon ook pijn doen, maar dit was gewoonweg ondraaglijk. Xalina's lichaam werd hier echt veel zwakker van dan ze wou. Xalina kroop dichter tegen Sevalin aan, wat de pijn helaas niet verminderde. Ze snakte rustig naar adem. Bij elke beweging met haar voet, deed het ongelooflijk veel zeer. Ook de borstademhaling ging niet zoals gehoopt. Xalina probeerde zichzelf te bewegen, maar ze voelde haar voet niet meer. 'Auwch,' piepte ze. Ze drukte zich tegen Sevalin aan.

Spirua keek de vermoeide Mikuto aan. Ze had wel een leuk plannetje. Ze stond op en masseerde zijn schouders, door haar poten zacht op en neer te laten gaan op zijn schouder. Heel rustig. Ritmisch. Ze glimlachte. Ze keek naar de tijger. Die lichtte zijn kop op en Spirua keek een moment in zijn rode ogen. Zo leek het toch. Spirua's hart stond stil en met een boze 'WRAUW' sprong ze voor Mikuto. De tijger keek haar aan en Spirua's nagels klapten uit. Gelukkig liep de tijger weg. Spirua draaide zich om en masseerde behoedzaam Mikuto.

'Heb je medicijnen of iets.. Dan haal ik ze meteen!' zei Sevalin uit bezorgdheid en medelijden. Hij keek haar aan, streelde haar lichaam en bestudeerde het. Hij zag geen verwondingen. Ookzelf had hij pijn, maar dat liet hij niet merken.

Mikuto genoot van de massage. En keek naar de tijger die voor Mikuto sprong met een boze grom.
Mikuto keek de tijger aan, in zijn bloeddorstige rode ogen. Hij liep gelukkig weg, en Mikuto en Spirua waren weer veilig met z'n twee.

Xalina schudde haar hoofd. 'De verpleegster zei dat dit soort pijnen wel is kunnen opduiken, maar ik had nooit verwacht dat het zo'n pijn deed!' kreunde Xalina. Ze duwde zich hijgend tegen hem aan, vermoeid van het gevecht tegen de pijn. Ze kon niet slapen van de pijn, maar er tegen vechten ging ook verschrikkelijk moeilijk. Ze keek Sevalin hulpeloos aan. 'Maak je maar geen zorgen over mij, ik ga de pijn gewoon verbijten,' glimlachte ze.

Spirua keek ondertussen rond. De gigantische mannelijke tijger was weg. Maar waarom moest hij hun hebben? Omdat zij verliefd waren? Was die andere tijger soms jaloers? 'Ik weet het niet zeker, maar volgens mij was die tijger jaloers,' zei Spirua. Haar nagels waren ingetrokken en ze masseerde Mikuto liefdevol verder. Daarna liet zij zich zakken, zodat ze met haar buik op zijn rug lag en liet een genietend geluid horen, wat je kon opvatten als spinnen. Ze gaf hem enkele likken.

PROFILE MAGICIAN

» Pijn.
» Pijn.

Ongelooflijke pijn

Ongelooflijke pijn

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen