Green, green, it's green they say..

Overal planten. Hangend, uit de grond, ademend uit dezelfde lucht als waaruit zij haar zuurstof haalde om te overleven. Wortels diep in aarde verzonken, drinkend van de levensstromen die onder haar voeten vloeiden. Ze haalde diep adem. Een zachte windvlaag speelde met haar lange, blonde haren, maar ze lette er niet op. Het licht van de ondergaande zon speelde in de ruiten van de kas, maar ze lette er niet op. Het enige wat zij zag, was zwart. Het enige wat zij hoorde, waren haar eigen gedachten. Uitgeschakeld, in trance; de kas was perfect om tot rust te komen, zelfs al kwam je niet van Gren.
'Je bent een last, een nietsnut!' Haar vader keek haar kil aan, met zijn ogen als ijs. Even bevroren als zijn hart. 'Ga naar je kamer, of ga buiten spelen. Misschien maak je wat vrienden, hoewel ik er niet op zou rekenen.' Ze boog haar hoofd; al jaren geleden had ze geleerd te doen wat hij zei. Maar zodra hij haar niet meer kon zien bleef ze staan. Zou haar moeder voor haar opkomen? Haar moeders stem klonk zacht door de kamer. 'Stuur dat meisje nu gewoon naar Starshine, het kan toch geen kwaad.' Ze hield haar adem in. Zou ze toch mogen? Vonden haar ouders haar belangrijk genoeg om haar naar Starshine te sturen? Haar vader antwoordde, na een diepe zucht geslaakt te hebben. 'Goed dan. Dan zijn we van haar af.' 'Ja schat, dan hebben we eindelijk tijd voor ons tweeën.' Tranen sprongen in de ogen van het jonge meisje. Velen zeiden dat ze die blauwe ogen van haar vader had geërfd, en het blonde haar van haar moeder. Maar dat was klaarblijkelijk ook het enige. Snel maar stil liep ze naar buiten, maar zelfs het gezang van de vogels leek een trieste melodie. Snel zocht het meisje haar weg naar de schuilplaats die ze had gevonden. Precies groot genoeg voor zo'n klein schepseltje. Als een gebroken vogeltje, zo zou je haar kunnen omschrijven. Zachtjes liet ze zich op de grond zakken, tussen de herfstbladeren. Haar armen sloeg ze om haar opgetrokken knieën. En zo bleef ze zitten, tussen de ruisende bladeren en bewegende takken, tot de zon in de zee zonk en begon te doven. Niemand kwam haar zoeken. Ze hoorde geen stemmen haar naam roepen, nog hoorde ze voetstappen door de tuin lopen. Ze waren haar vast vergeten. Alweer. Dus bleef ze zitten, met haar ogen stevig dichtgeknepen, net zoals nu. Alleen.
Voorzichtig deed ze haar ogen open, verlost uit de zuigkracht van de herinnering. Waarom herinnerde alles haar aan dit? Ze was nu ouder, ze was al 13, bijna 14! Ze kon na zoveel jaren toch wel voor zichzelf zorgen? Weer sloeg ze haar armen om haar knieën. Alleen, dat was ze. En er was niemand die om haar gaf. Een zacht geluid maakte dat ze oplette, maar nog steeds bewoog ze niet. Waarom kon ze het verleden niet loslaten?

Met rustige passen liep Dustan naar de kassen, Een keer wat anders dan vuur of duister. Iets wat hij de laatste tijd wat vaker achter zich liet liggen. Nu hij andere mensen had ontmoet was het anders. Hij was anders. Al hield hij nog steeds van zijn krachten, van zijn afkomst. Dustan opende de deuren van de kassen en een zacht gepiep kwam er van af. Hij stapte naar binnen en sloot de deur achter zich dicht. Hij snoof de lucht van de bloemen en de planten op. De zuurstof die zijn longen vulden. Zijn borstkast werd boller. Zaarna ademde hij uit. De lucht ontsnapte uit zijn mond en Dustan stapte de kassen verder op. De passen die Dustan maakte hoorde je zachtjes door de kassen gaan en Dustan glimlachte. Niet veel later vielen zijn ogen op een meisje, naar zijn idee net 14, met haar armen om haar benen geslagen. Het was net een klein bang meisje. Ze zat net zoals hij vroeger wel eens zat als er iets was gebeurt. Als een grote jongen hem had zitten pesten. Als hij dat weer thuis was, zat hij het zelfde als dat meisje dat daar zat. Dustan knielde naast haar neer. Een stukje vrerderweg, voor het geval dat ze hem niet vertrouwde. Had ze nog de ruimte. Met vriendelijke ogen keek hij naar haar. Geen woorden alleen maar een blik.

Kijito draaide haar hoofd langzaam om. Er zat iemand! Hem had ze niet binnen horen komen. Zo weggezonken in de herinnering. Hij was duidelijk ouder dan haar, vast geen eerste klasser meer. Maar hij maakte haar niet bang, ondanks het gevoel dat de herinnering bij haar had opgeroepen. Hij zat een stukje van haar vandaan en keek haar aan. Vriendelijk. Geen woorden. Niets dat de enigszins geruststellende stilte verbrak. Alleen die blik. Kijito was nauwelijks geschrokken, nog half verdoofd van de herinnering. Toen keek ze naar zichzelf. O, ze zat nog steeds met haar armen om haar knieën! Dat moest er toch wel lomp uitzien.. Toch bleef ze zo zitten. De jongen zag er gewoon niet uit alsof hij haar zou gaan pesten. Hij leek niet op die pestkoppen van vroeger. Die keken nooit vriendelijk.. In gedachten schudde Kijito de herinnering van zich af. Kijito ontspande haar uitdrukking een beetje. Niet meer bang, gewoon neutraal en misschien met een kleine glimlach. De kassen maakten haar best rustig. Al die planten straalden gewoon een onbegrijpelijke vrede uit, net zoals die jongen; zonder woorden. Toch verbrak ze de stilte. Moest ze dan naar hem blijven staren? 'Hoi,' zei ze zachtjes, nog steeds een beetje bang voor een eventuele pesterige opmerking.

Dustan glimlachte vriendelijk bij het zien ontspanen van het meisje. Een zachte 'Hoi' verbrak de stilte en Dustan beantwoorde haar gedag. 'Heey' klonk zijn stem kalm en redelijk warm. Door wat er met zijn zusje en broertje is, en nu hij hier zat, was hij innerlijk veranderd. Hij was vriendelijker geworden, zo vond hij zelf. Dit kwam vast doordat hij het beeld van zijn zusje en broertje niet uit zijn gedachte kon krijgen. Het angstig beven in een hoekje, armen om de benen geslagen en de tranen in de ogen. Die gruwelijker avond zal hij nooit vergeten. En hoewel hij zelf de eerste dagen hier echt nog woedend was door de gebeurtenis en dus vaak niet bepaald vriendelijk, was het tij nu gekeerd. Deels door dat beeld. Hij had in de dagen hier, alleen, gezien hoe het leven ook kan zijn. Dat je ook lol kan hebben zonder anderen te pesten of kwaad te doen. Als het aan hem lag, zouden zijn broertje en zusje trots op hem zijn. En niet zo als ze waren voor alles. Boos dat hij zo was.
Nog steeds stond de glimlach op zijn gezicht. Zijn stem galmde weer door de kassen. 'Gaat het een beetje?' vroeg hij. Hij keek lichtelijk bezorgd naar het meisje. In een flits kwam het beeld van zijn zusje voor zijn ogen. Hij rilde even maar herstelde zichzelf snel.

'Heey,' antwoordde de jongen, kalm en warm. Kijito glimlachte een beetje. Gelukkig had ze geen tranen in haar ogen. Ze knipperde even met haar ogen, maar voelde geen stroompje over haar wang naar beneden lopen. Misschien alleen een beetje waterige ogen. Nu hadden haar ouders geen last meer van haar, sinds ze hier was. Ze had hen al heel lang niet meer gesproken. De enige brief die ze gekregen had meldde het overlijden van haar nichtje. Wat had ze toen gehuild.. maar nu moest ze zich sterk houden. De jongen glimlachte ook. Ze voelde zich vreemd veilig, al kende ze hem niet. 'Gaat het een beetje?' Zijn blik werd nu een beetje bezorgd. Kijito knikte en glimlachte wat breder. 'Ja hoor.. het was alleen maar een herinnering.' Even keek ze langs hem heen, naar buiten. Even die herinnering kwijtraken, even vergeten. Zoals ze daar zat, met haar armen om haar benen, weggekropen in een hoekje, zo leek ze jonger dan normaal. Nu ze haar ogen open had zag ze er weer wat ouder uit. Dat ene moment had ze zich ook weer zo gevoeld, zo jong, klein en verlaten.. nu niet meer. Er was iemand, al kende ze hem niet. Dat kon ze veranderen.. 'Ik ben Kijito,' stelde ze zich vanuit het niets voor. 'Sorry als ik je gestoord heb door hier te gaan zitten hoor,' verontschuldigde ze zich. Misschien had hij zelf wel behoefte aan rust gehad!

Dustan glimlachte even. 'Mooie naam, Kijito.' zei hij zachtjes. Hij ging nu op zijn billen zitten. 'Ik ben Dustan.' glimlachte hij terwijl hij de kassen bekeek. Kijito begon zich te verontschuldigen. 'Waarom verontschuldig je je nou, ik heb juist jou gestoord.' lachtte hij. Waarom ze zich verontschuldigde wist hij niet. Zij zat hier immers eerder dan hij kwam. Hij zou zich eigenlijk moeten verontschuldigen voor zijn gestoor. Maar Dustan zuchtte alleen en strekte zijn benen. Met zijn armen onder steunde hij zijn lichaam waardoor hij half tegen de muur van de kassen zat met zijn benen lang voor zich uit. Zijn hele lichaam ontspande door de rust die er hing en de glimlach om zijn lippen was niet weg te krijgen.

'Mooie naam, Kijito,' zei de jongen zacht. 'Ik ben Dustan.' 'Dustan is ook best een mooie naam,' antwoordde Kijito. 'Waarom verontschuldig je je nou, ik heb juist jou gestoord,' lachte hij. Daar had hij eigenlijk wel een punt.. Kijito glimlachte. 'Ach, ik denk dat de kas niet echt de plek is om te gaan zitten zoals ik. Het ziet er een beetje vreemd uit..' De jongen strekte zijn benen door te gaan verzitten. Kijito leunde wat achteruit, maar meer niet. Het voelde veilig, met je armen om je heen. Onbewust begon ze een beetje met haar hand te bewegen. Er begon wat water een bel te vormen om haar hand. Dat was ook haar magie; water besturen. Ze kwam niet voor niets van Cassia. Als ze afdwaalde of zich gewoon een beetje vreemd voelde ging ze altijd met water spelen. Het ontspande haar.

Dustan lachtte even. 'Je moet gewoon ergens gaan zitten waar jij je het prettigst voelt, Is dat in de kassen dan is dat hier, maar het had net zo goed het meer kunnen zijn ofzo.' zei Dustan vriendelijk terwijl zijn voeten wiebelde. Hij keek naar de waterbel die Kijito maakte. Hij glimlachte. Ze kwam van Cassia. Zo iemand had hij nog niet ontmoet hier, alleen die van Razen en Shadra. Het maakte het deels spannend omdat hij niks van die magie wist. Hierdoor was Kijito echt totaal onbekend terrein voor hem. Hij glimlachte en maakte een klein vlammetje in zijn handen die hij inmiddels op zijn schoot had gelegd. Midden in het blammetje werd het donker en grauw. Iets wat stond voor Shadra. Iets wat in hem zat. Maar zijn vuurmagie overheerste bij hem. Zijn Shadra kant was wat vervaagd. Hij glimlachte even bij het zien van het vlammetje en liet het weer verdwijnen.

Vreemd genoeg bleef hij vriendelijk en rustig. 'Je moet gewoon ergens gaan zitten waar jij je het prettigst voelt, Is dat in de kassen dan is dat hier, maar het had net zo goed het meer kunnen zijn ofzo.' Kijito lachte terug, terwijl ze met het water bleef spelen. Toen Dustan zijn handen bewoog stopte ze even met haar eigen activiteiten om te kijken wat hij deed. Een klein vlammetje flakkerde langzaam op tussen zijn handen. Het leek op het eerste gezicht een normale vlam, maar.. het binnenste van de vlam was donker, bijna zwart. Hij kwam dus van Razen. En dat zwarte? Zwart koppelde Kijito meestal aan Shadra. Misschien had ze nu wel gelijk. Maar dan was die kant maar heel vaag aanwezig. Ze had opgemerkt dat er best wat studenten waren van gemengde afkomst. Zij, daarentegen, was volbloed Cassiaan. Ze had misschien een klein beetje aanleg voor Woudmagie, maar daarin werd ze volledig gesteund door haar watermagie. Zonder Watermagie kon ze nauwelijks iets. Daarom bezocht ze veel andere colleges, om veel over andere soorten magie uit te vinden. Het vlammetje doofde. Kijito keek omlaag, naar haar eigen hand, en zag het water in een plasje op de grond liggen, door haar afleiding uiteen gevallen. Door met haar vingers te bewegen kwam het water weer omhoog. Opnieuw vormde ze een bel. Net zoals vroeger. Ze was er altijd goed in geweest iets dat gebroken was weer opnieuw te laten beginnen, alsof er niets gebeurd was. Dat moest ook wel. Je kan toch niet zomaar wegrennen van huis?

Hoewel Kijito niks zei had Dustan door dat het niet helemaal goed ging met haar.Haar afwezigheid voelde hij duidelijk. Nog steeds zat ze met haar knieën opgetrokken alleen nu speelde ze met de bol water. Het was een houding die je aan nam als je je niet prettig voelde, of juist iets in je gedachten had die niet leuk waren. Dat wist hij van zijn lessen op Shadra en de dingen die zijn zusje altijd zei. Hij glimlachte even naar haar. Hij eilde haar niet opdringen. Dat kon hij overigens maar al te goed, en zijn zus zei altijd, geef mensen wat de tijd. Dat helpt, je zult het vanzelf merken. En na dat stomme ongeluk waardoor hij zijn zus verloor, probeerde hij alle raad van zijn zus op te volgen. Mensen van Shadra waren niet altijd slecht. Dat bewees zijn zus maar al te goed. Een hart van goud had ze. Een top wijf. Hij lachte even bij die gedachten. Waarschijnlijk zou het stom staan want hij lachtte vanuit het niets. 'Oow, sorry..' Mompelde hij zachtjes.

Ineens klonk er een harde knal tegen de deur van de kassen. Geschrokken keek Dustan op. Voor de deur lag een dier. Die hij uit duizende kende. Het was Sullivan die even op bezoek kwam. Maar niet in de gaten had dat de deur van glas was. Dustan lag nu in een deuk. Dit soort domme acties waren typisch voor Sullivan. 'Sorry als je schrik. Dat is mijn vleermuis die altijd op de verkeerde momenten en ook nog eens op de verkeerde manier binnen weet te vallen.' Lachtte Dustan. Hij stond op en deed de deur open. Hierdoor kwam Sullivan de kassen binnen waggelen. Het zag er wat idioot uit maar dat was Dustan gewent van hem. Hij liep terug en kwam weer naast Kijito zitten. Dit keer dichterbij, onbewust, dan ervoor. Sullivan kwam met grote ogen voor haar staan en bekeek haar. Dustan lachte even. 'Nee ik denk niet dat ze eten heeft Sul.' Dustan greep een stukje appel uit zijn jas en gaf het aan Kijito. Sullivan probeerde het al te onderscheppen maar Dustan keek hem boos aan. 'Geef maar als je het durft." Hij knipoogde naar Kijito.

Door haar afdwalende gedachten had Kijito nauwelijks gemerkt dat Dustan opeens moest lachen. 'Oww, sorry,' mompelde hij daarna als verontschuldiging. Kijito glimlachte even. Het maakte haar niet uit. Kon ze al die gedachten maar van zich afzetten. Ze hoefde voorlopig niet naar huis. Haar ouders zou het toch niets kunnen schelen als ze hier bleef. Waarom hadden ze haar eigenlijk genomen? Nou ja.. Kijito wilde Dustan net zeggen dat het heus niet erg was toen er een harde knal klonk. Geschrokken keek Kijito op, haar zintuigen op scherp. Met grote ogen keek ze naar de deur. Er lag iets voor.. maar wat? Het zag er zielig maar toch ook heel grappig uit.. Kijito kon er niets aan doen; ze schoot in de lach. 'Sorry als je schrok. Dat is mijn vleermuis, die altijd op het verkeerde moment en ook nog eens op de verkeerde manier weet binnen te vallen.' Dustan stond op en deed de deur open. Kijito staarde nog steeds naar de vleermuis, hoewel haar hart al wat langzamer begon te kloppen, zich herstellend van de schrik. Het was eigenlijk wel een schattige vleermuis, zoals hij naar binnen waggelde. Het dier kwam dicht bij haar in de buurt en staarde haar met even grote ogen aan als zij hem. Dustan schoot weer in de lach, net als Kijito. 'Nee, ik denk niet dat ze eten heeft, Sul!' Kijito schudde haar hoofd. 'Nee, sorry, Sullie,' lachte ze. 'Kom jij ook zomaar binnenvallen hier?' Dustan gaf haar een stukje appel. 'Geef maar, als je durft.' Hij knipoogde. Kijito pakte het stukje aan en keek weer naar de vleermuis. Te ver weg om zomaar haar hand uit te steken. Kijito liet haar benen los en ging op haar knieën iets dichter bij de vleermuis in de buurt zitten. Toen het beest geobserdeerd naar het stukje fruit in haar hand staarde stak ze haar hand uit. Na een korte aarzeling kwam Sullivan naar haar toe. Gulzig at hij het appelpartje op. Kijito glimlachte zachtjes en streek met haar vinger even over de kop van het diertje. Vleermuizen had ze nooit echt eng gevonden. Ze waren net zo goed in verstoppen als zij, al konden ze wel beter zien in het donker. 'Wat een schattige vleermuis, al is hij wel een beetje onhandig,' lachte Kijito.

Dustan schudde zijn hoofd bij het zien eten van Sullivan. Hij lachtte even. 'Sullivan, je doet nu net alsof ik je laat verhongeren, mal beest,' Dustan keek de vleermuis van een halve meter lang aan. Hij lachtte even en liet zijn vingers over de kop van Sullivan glijden. 'Oo hij kan ontzettend schattig zijn. Maar ook ontzettend stom. En ontzettend onhandig.' Sullivan waggelde dichter naar Kijito toe en keek met grote ondeugende ogen naar haar. 'Als je het maar laat Sul!' Dustans woorden klonken kort maar krachtig. Maar Sullivan had het al in zijn hoofd gehaalt en keek Dustan uitdagend aan, waarna hij dichter naar Kijito waggelde. Dustan keek hem nu streng aan maar op Sullivans koppie kwam een soort glimlachje. Dustan keek hem met een wenkbrauw omhoog aan. Sullivan strekte zijn vleugels uit waarna hij Kijito naar achter duwde. Uit zijn mond kwam een gepiep wat leek op een lachje. Hij Sprong op Kijito's buik en waggelde naar voren toe. Dustan had al door wat hij wilde doen en greep hem van Kijito's buik af. 'Zo klein en licht ben je niet meer hoor Sul.'Dustan keerde zich naaar Kijito. 'Sorry, toen hij nog iets kleiner en lichter was vond hij het geweldig leuk om over iemand zijn hoofd heen te waggelen. Alleen hij heeft niet echt door dat hij het nu niet meer kan.' Dustan grinnikte even bij die gedachte en gooide een stuk druif de kassen in waar Sullivan meteen op af dook. Daar deed hij het om. Puur om een stukje fruit.

Kijito glimlachte naar het grote, lichtelijk logge dier. Hij had wel iets.. liefs. Ze ging verzitten en sloeg haar benen half onder zich. 'Sullivan, je doet nu net alsof ik je laat verhongeren, mal beest,' lachte Dustan. Kijito lachte mee. Gelukkig was er weinig vleermuizenkwijl op haar gekomen. 'Oo hij kan ontzettend schattig zijn. Maar ook ontzettend stom. En ontzettend onhandig.' Kijito knikte en merkte toen dat Sullivan naar haar toe waggelde. 'Als je het maar laat, Sul!' riep Dustan. Kijito keek even naar het dier. 'Wat wilde hij dan doen?' vroeg ze, nieuwsgierig. De vleermuis waggelde ondertussen gewoon door. Kijito draaide net haar hoofd terug in de richting van Sullivan toen die plotseling zijn vleugels strekte en een soort piepje maakte. Hij landde recht op haar buik. Kijito viel bijna achterover en schoot in de lach. Dustan griste hem van haar buik. 'Zo klein en licht ben je niet meer hoor Sul.'Dustan keerde zich naaar Kijito. 'Sorry, toen hij nog iets kleiner en lichter was vond hij het geweldig leuk om over iemand zijn hoofd heen te waggelen. Alleen hij heeft niet echt door dat hij het nu niet meer kan.' Kijito lachte nog steeds. 'Geeft niet.. Het was wel grappig.' De seconde daarna vloog Sullivan achter een stukje druif aan. Kijito besloot hem terug te pakken en pakte de druif in in wat water. De bel zweefde op haar bevel steeds verder weg, terwijl Sullivan erachteraan bleef gaan. Kijito haalde de druif wat dichterbij zichzelf, om de concentratie die ze ervoor op moest brengen te verkleinen. Juist op dat moment kreeg Sullivan het door en sprong boven op de druif. De bel van water spatte uiteen. Sullivan had de druif. Met grote ondeugende ogen keek hij haar aan. Een andere actie om haar terug te pakken?

Dustan genoot van de streken van Sullivan en vooral omdat Kijito hem terug pakte met zijn eigen daden. Door zijn ogen merkte Dustan meteen dat Sullivan Kijito mocht. Hij grinnikte. 'Hij mag je wel, dat zegt veel. Normaal laat Sullivan het niet zo snel merken en pest andere alleen maar meer.' Dustan keek Naar Sullivan die deels natter was geworden van de bel. Met ondeugende ogen liep hij naar Kijito toe. Dustan had dit maal geen idee wat hij ging doen. Maar al snel werd het hem duidelijk. Hij ging iets doen wat hij eigenlijk alleen bij Dustan deed. Zelfs zijn zus kreeg dat niet. Sullivan had zijn vleugels gespreid en waggelde naar Kijito toe. Waarna hij zijn vleugels om haar heen legde en zachtjes knorde in haar oren. Daarna keek hij naar Dustan. Hij glimlachtte waarna Sullivan het zelfde deed bij hem. Zachtjes fluisterde Dustan iets in zijn oortjes en kriebelde zijn kop. Met pretoogjes keek Sullivan nu naar dustan zijn jas.

Kijito keek met een glimlach naar de vleermuis en stak haar tong een klein stukje uit. Ze was nog een bruggertje, niet? En Sullivan leek het nog te begrijpen ook. 'Hij mag je wel, dat zegt veel. Normaal laat Sullivan het niet zo snel merken en pest andere alleen maar meer.' Kijito lachte breed. 'Ik mag hem ook,' antwoordde ze. Kijito kon zich niet voorstellen dat iemand ook maar bang kon zijn van deze vleermuis. De vleermuis spreidde nu zijn vleugels en waggelde naar haar toe. Kijito keek even vragend, maar deed niets. Zo erg kon het toch niet zijn? Toen kreeg ze een soort.. vleermuisknuffel. Verbaasd bleef Kijito zitten terwijl Sullivan naar Dustan liep om hetzelfde te doen. Daarna keek het dier naar zijn jas. Kijito glimlachte en aaide hem over zijn kop. 'Volgens mij weet hij dat er eten in je zak zit,' lachte ze vrolijk. Hoe positief dieren wel niet op je humeur konden werken! 'Hij is echt lief,' meende Kijito. 'Waar heb je die gevonden,' grapte ze. 'Ik heb er nog nooit zo een gezien.'

Dustan grijnsde naar Sullivan die verlekkerd naar zijn jas bleef staren. Af en toe kijkend naar Kijito met een blik die zei; Help me. Dustan greep nu een stukje banaan uit zijn zak. Legde het neer voor hem waarna Sullivan voor hem het stukje banaan oppeuzelde. Tevrede keek Dustan neer op zijn vleermuis. Bij de vraag waar hij hem had gevonden dacht hij even na. Hoe het precies was gegaan wist hij niet precies. 'Ik weet het eigenlijk neit zo goed.. Ik heb hem sinds mijn 12.. Dustan lachtte even en kriebelde Sullivan achter zijn oor. 'Sullivan heeft mij opgezocht. Ik woonde toen nog op Razen en Sullivan is toen een keer op mijn gezicht gaan waggelen. Sinds dien deed hij het vaker en kregen we een band. Ik ben toen verhuisd naar Shadra en hij is me gevolgd. Hij heeft me nooit meer in de steek gelaten. En hij heeft me door moeilijke periodes gelijd. Iets waar ik hem zeer dankbaar voor ben, is het niet! Dustan liet zijn vingers onder Sullivans kin glijden en pret oogjes keke in die van Sullivan.

Dustan vertelde over Sullivan. Kijito luisterde geïnteresseerd. 'Sullivan heeft mij opgezocht. Ik woonde toen nog op Razen en Sullivan is toen een keer op mijn gezicht gaan waggelen. Sinds dien deed hij het vaker en kregen we een band. Ik ben toen verhuisd naar Shadra en hij is me gevolgd. Hij heeft me nooit meer in de steek gelaten. En hij heeft me door moeilijke periodes gelijd. Iets waar ik hem zeer dankbaar voor ben, is het niet!' Dustan kietelde Sullivan een beetje. Kijito glimlachte. 'Wat bijzonder! Dat hij helemaal meeging naar Shadra.. mocht dat van je ouders?' Van haar ouders mocht Kijito geen huisdier. Toch zou ze er misschien één krijgen.. Tomari had een vriend die vosjes had, misschien mocht ze een vosje. Zolang haar ouders er niet achter zouden komen was het wel oké. Maar ja, haar ouders interesseerden zich toch niet voor haar. Kijito wilde dolgraag een huisdier, maar spelen met die van anderen vond ze ook leuk. Net als met Sullivan. Een lieve, grappige vleermuis die je zomaar kon knuffelen, dat zag je ook niet iedere dag!

Dustan lachtte even. 'Toen mijn ouders de band zagen tussen Sullivan en mij begrepen ze dat ik hem niet zomaar achter kon laten.' Dustan keek met stralende ogen naar Sullivan. 'Al heb ik hem wel de keuze gelaten. Ik wilde niet dat hij met tegenzin mee ging. Hij was nu eenmaal een wild dier. Maar hij is me gevolgd. Maar daarbij moet ik ook zeggen dat hij een goede band had met mijn tweelingzus. Iets wat voor mij ook ontzettend belangrijk was.' Dustan slikte. Waarom begon hij nu weer over Danila. Alhoewel hij wist dat hij er neit zomaar omheen kon. Hij vond het ook belangrijk. Dustan ging even lekkerder zitten, in kleermakerszit. Hij grijnsde even. Waarom, geen idee.

Dustan's ouders vielen echt mee! Kijito was blij voor hem dat het had gemogen. Sullivan en Dustan leken slecht zonder elkaar te kunnen, zo'n sterke band hadden ze. Dat zag je gewoon. Kijito was, door haar volbloed-Cassiaanse familie, gevoelig voor emoties. Water stond in de symboliek ook voor emoties. Niet dat ze je gedachten kon lezen, maar als je echt boos of verdrietig was zou ze dat merken, al verborg je het nog zo goed. De vriendschap tussen deze twee was echter bijna te zien, daar hoefde je niet eens voor van Cassia te komen. Mooi, dat er zoiets bestond. 'Een tweelingzus! Dat is tenminste gezellig,' vond Kijito. 'Ik ben enigst kind en mijn ouders vinden een huisdier voor mij overbodig,' vertelde ze. Wat had ze vaak alleen gespeeld, omdat ze geen contact durfde te zoeken met de andere kinderen uit de buurt. Verlegen en gesloten, ja, dat was ze. Ach, wat. Kijito keek met een glimlach naar Sullivan, die Dustan aanstaarde. Als vleermuizen konden glimlachen, dan had Sullivan dat nu gedaan.

Dustan slikte even. Een flauw glimlachje kwam op zijn gezicht bij de woorden van Kijito. 'Dat was inderdaad gezellig.. Helaas is het nu nog was..' Hakkelde hij er achter aan. 'En enigskind zijn is zeker niet leuk. ik weet nu ook hoe het voelt, en ik heb eerst nog gezelschap gehad. Wat voor leegte heb jij dan wel niet moeten voelen? Vroeg dustan hard op af. NAdat hij weken thuis was, en alleen, heeft hij zich geweldig gooed misdragen. Zijn ouders werden gek van hem en zagen geen andere uitweg dan hem naar een kostschool te sturen. Ergens waar hij niet geconfronteerd werd met de moord van zijn broer en zus. Zijn woede naar de acht mannen was zo groot na de moord dat hij iedereen de zelfde pijn wilde laten voelen. Of het nou vrienden waren of niet. Hij was totaal doorgedraaid. 'Doordat ik doordraaide hebben mijn ouders mij hier heen gestuurd. Om te voorkomen dat ik dingen ging doen waar ik spijt van zou krijgen.' Dustan zuchtte Terwijl Sullivan nu naar Kijito liep. Met puppy ogen keek hij haar aan. Hij wist dat dit erg gevoelig lag bij Dustan. Maar wat hij nu wilde doen had dustan niet echt door. Daarna liep Sullivan weer naar Dustan toe en gaf hij een vleermuisknuffel. Dustan lactte door zijn waterige ogen heen. en knuffelde terug. Waarna Sullivan sniekie een stuk banaan uit zijn jas pakte en weg waggelde naar de andere kant van de kassen.

Het leek Dustan zwaar te vallen. Er was iets gebeurd.. niet fijn. Dat kon ze zo uit zijn ogen lezen. 'Dat was inderdaad gezellig.. Helaas is het nu nog was..' Hakkelde hij er achter aan. 'En enigskind zijn is zeker niet leuk. ik weet nu ook hoe het voelt, en ik heb eerst nog gezelschap gehad. Wat voor leegte heb jij dan wel niet moeten voelen?' Kijito haalde haar schouders op. 'Ik ben blij dat ik geen broertjes en zusjes had; dan hadden zij zich net zoals mij moeten voelen bij mijn ouders. En als je jezelf onzichtbaar maakt, heb je ook niet echt iemand nodig, denk ik.' Ze slikte. Waarom zij ze dit? Zij had tenminste niemand om zich zorgen over te maken! ''Doordat ik doordraaide hebben mijn ouders mij hier heen gestuurd. Om te voorkomen dat ik dingen ging doen waar ik spijt van zou krijgen.' Kijito glimlachte lichtjes. 'Ze gaven om je,' zei ze zachtjes, alsof het iets heel bijzonders was. Iets wat je in je hart moest koesteren. De herinnering die ze had gehad voor Dustan de kas binnenkwam kwam weer terug. 'Mijn ouders stuurden me hiernaartoe omdat ze van me af wilden zijn.. ze wilden tijd voor zichzelf,' vervolgde Kijito, met een bittere trek om haar mond. Waarom konden ze niet gewoon van haar houden? Wat had ze ooit misdaan? Sullivan keek haar even met grote ogen aan. Kijito glimlachte vertederd. Toen waggelde de vleermuis naar Dustan, knuffelde hem en vluchtte toen met een stukje fruit. 'Ach,' viel Kijito terug op zijn eerste zin. 'Als een leegte iets is wat er niet is, dan heb ik het nooit echt kunnen missen.'

Dustan schrok enigszins van Kijito haar antwoord. Ze was naar zijn idee ontzettend koel eronder. Het had voor haar ook geen pretje moeten zijn. Als je je niet eens broertjes of zusjes wenst voor de situatie waar je in zit.. Dustan zag haar slikken. Het deed haar duidelijk wel iets. 'Ben je werkelijk je hele leven alleen geweest dan?' Er klonk enigszzins ongeloof in zijn stem. 'En je ouders dan.. Hebben zij je links laten liggen, dan heb je jezelf groot gebracht..' Ditmaal klonk er bewondering in zijn stem. Dat had hij niet gekunt, echt niet. Jezelf opvoeden, normen en waarden leren. Die moest je minstens leren. Of in ieder geval mee krijgen. Hierna schrok Dustan. De woorden van Kijito kwamen op de een of andere manier hard aan. Je eigen ouders.. En die je wegsturen. Dat kon toch niet. In ieder geval niet meer in deze tijd.. toch? Maar het uiterste bewees zich bij Kijito. Dustan was de hele tijd verder stil gebleven. Niet wetend wat hij zou moeten zeggen. Maar Kijito kwam terug op zijn verhaal. 'Daar kan ik je niet meer dan gelijk in geven. Alhoewel. Missen doe je toch wel. Want een gevoel dat jij niet ken, dat kan echt geweldig zijn. En als je dat niet hebt.. Dan zal het moeilijker zijn te begrijpen wat het is als je het wel voelt... Dustan keek haar aan. Was het wel goed verwoord.. Hij zuchtte even.

~ Sorry voor de late post.. Ik was het weekend Piet in Duinrell en ben nu weer druk met school..

- Geeft niet hoor Wink

school slorpt ook veel van mijn tijd op -

Dustan leek wat te schrikken van haar woorden. Misschien kwamen ze er ook wat hard uit. Wat voor verschrikkelijke mensen waren je ouders dan wel niet? Kijito wist het niet.. ze kende hun namen en hun gezichten.. maar verder niets. 'Ben je werkelijk je hele leven alleen geweest dan?' Dustan klonk wat geschokt. 'En je ouders dan.. Hebben zij je links laten liggen, dan heb je jezelf groot gebracht..'
Kijito glimlachte zwakjes. 'Nee hoor.. ze gaven me een huis, een bed, eten en een opleiding. Verder moest ik het zelf maar uitzoeken. O ja, zolang zij er maar geen problemen door krijgen.' Tja, je leerde er mee leven. Kijito kon zich niets anders herinneren dan haar eigen wereld en haar eigen gevoel. Met anderen had ze nooit zo gespeeld. Die begrepen haar niet, ze waren te.. vrolijk, te onbezorgd. Dustan bleef stil, tot hij reageerde op haar laatste zin. 'Daar kan ik je niet meer dan gelijk in geven. Alhoewel. Missen doe je toch wel. Want een gevoel dat jij niet ken, dat kan echt geweldig zijn. En als je dat niet hebt.. Dan zal het moeilijker zijn te begrijpen wat het is als je het wel voelt...' Hierom moest Kijito gemeend glimlachen. 'Je zal wel gelijk hebben.. Maar de eenzaamheid ben ik in ieder geval kwijt,' zei ze. Dat was ook zo. Ze had vrienden hier. Ze kon hier verder. Het was niet onmogelijk om een leven op te bouwen vanuit het niets, toch?

Hoewel Dustan knikte bij het verhaal van Kijito kon hij er ergens niet bij, Maar dat kwam eerder omdat hij heel warm en liefdevol was opgegroeid. Al kon hij na wat langer denken er toch wel weer bij kon. Hij zou het zelfde doen als hij in haar plaats zou staan. Je kon toch niet anders. Want je had niemand om op te leunen. Steeds beter begon Dustan Kijito te begrijpen. 'Je zal wel gelijk hebben.. Maar de eenzaamheid ben ik in ieder geval kwijt,' zei ze. Dustan grinnikte. ''Dat is mooi. Zolang je je maar niet eenzaam voelt. Want dat is echt heel vrevelend, zoals ik het ken dan.' Dustan glimlachte. Niet veel later krijste Sullivan vanuit een hoekje in de kassen. Niet veel later kwam hij met een grimas op zijn koppie naar Kijito en Dustan vliegen. Een hoog gekrijs kwam zijn bek uit. Dustan lachtte even terwijl Sullivan bij Kijito op haar shcouders ging zitten.

'Dat is mooi. Zolang je je maar niet eenzaam voelt. Want dat is echt heel vrevelend, zoals ik het ken dan,' antwoordde Dustan. Kijito glimlachte. Ze kon niet zeggen dat het haar niets meer kon schelen, maar het deed haar in ieder geval minder dan vroeger. Ze schrok op toen er gekrijs door de kas klonk. Kijito keek snel naar Dustan. 'Wat is da-' Toen zag ze Sullivan, die luid krijsend aan kwam vliegen. 'Oh, ben jij het!' lachte Kijito, deels opgelucht, deels geschrokken. Gelukkig was het Sullivan maar. De vleermuis maakte haar nog even aan het schrikken toen hij zomaar op haar schouders klom. Maar ze bleef rustig zitten. Kijito keek naar Sullivan. Het was net of hij haar wilde troosten, en ze wist niet hoe ze hem zou moeten bedanken. Dus krabbelde ze hem op zijn kopje, iets wat ze Dustan ook had zien doen. De vleermuis leek dat niet zo erg te vinden. 'Ik moest ook aan mijn ouders denken,' zei Kijito vanuit het niets,'voordat je me vond hier.' De herinnering bracht een koude rilling met zich mee. Waarom was dat één van de herinneringen die het meeste pijn deed? Misschien omdat het niet recht in haar gezicht was gezegd, misschien omdat het achter haar rug langs was geregeld.. Ze wilde het niet weten. Ooit zou ze haar ouders niet meer nodig hebben.

PROFILE MAGICIAN

» Red ~&~ Green
» and all the World is Green.
» The fidler on the green
» Its green, finally!! [OPEN!]
» Blue and green {Shirou}

Green, green, it's green they say..

Green, green, it's green they say..

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen