‘Hm,’ klonk het niet zoveel zeggend toen ze hem het doel uitlegde van verkleden. In andere woorden; tjah, het zal wel-reactie. Ondertussen bleven zijn mondhoeken lichtjes omgekruld terwijl hij op haar neer bleef kijken. Langzaam ontblootte zijn tanden zich iets toen hij nu toch duidelijk zag dat haar wangen roder werden dan het gewoonlijke. Hij kon het niet laten; zijn hand ging omhoog en met de rug van zijn vingers ging hij een keer over haar wang. ‘Schattig,’ Klonk het plagend, had duidelijk gevoeld dat de huid hier warmer dan gewoonlijk was. Als reactie op haar woorden dat híj er niet normaal uit zag gingen quasi beledigt beide wenkbrauwen bij hem omhoog. ‘Ik ga gekleed als nette jongen, wat is hier nou niet normaal aan?’ De woorden benadrukkend door zijn kraag recht te trekken, zijn toon alsof hij altijd dit soort kleren aan had. Vanzelf verscheen zijn glimlach weerd, ‘Uiteraard,’ Een voor de handliggend antwoord. ‘Ik kan niet wachten om met je te kunnen dansen,’ Overdreef hij, waarbij zijn grijns hem verried. Zijn blik gleed uiteindelijk ook iets afgeleid weg toen Myst haar blik rond liet glijden en voor het eerst bekeek hij pas écht de omgeving waar hij nu terecht was gekomen. De meeste tijd bleef zijn aandacht hangen bij de reusachtige pompoenen tot dat Myst opeens iets vroeg waardoor zijn blik terugschoot naar haar en hij zelfs iets verbaasd begon te lachen. Hoe oud hij was? Hoe kwam ze daar nou weer opeens bij? ‘23,’ Rolde er vervolgens zo soepeltjes uit dat het haast door kon gaan als de waarheid. ‘Ach maar darling, je weet zoveel niet van me,’ Hierbij wiebelde hij een keer iets vies met zijn wenkbrauwen om vervolgens haar weer een lichte glimlach te schenken. ‘Jij?’ Vroeg hij vervolgens maar, schatte haar ongeveer dezelfde leeftijd als hem. ‘Nog meer vragen die je opeens te binnen schieten?’ Zijn mondhoeken kropen langzaam weer iets verder omhoog.

Tomari had verbaasd de situatie op het gala gade geslagen, het was vast niet de eerste keer dat ze zo vochten, of zo zag het er in elk geval niet uit, het was wel de eerste keer dat hij het zag en hij wilde zich er dan ook niet in mengen, Xalina had dat lef in elk geval wel, of was het gewoon dat ze de situatie niet goed inschatte..., in elk geval stond ze op voor Master Norwood en dat vond Tomari zeker dapper, zeker als je de geruchten over Master Savador had gehoord. Zijn ogen werden groot toen hij de leraar daadwerkelijk door de lucht zag vliegen, hij had niet verwacht dat ze elkaar letterlijk pijn zouden doen, daarna verdween Ephony en was het opeens even wat stiller, Tomari voelde zich echter alsof er nog steeds een zware spanning in de lucht hing en huiverde, als de sfeer niet snel beter werd zou het niet veel weg hebben van een feest, eerder van een begrafenis, Tomari keek naar Lynn om haar reactie te zien op dit alles en hoopte dat de muziek en vrolijkheid snel zou starten voordat de spanning in de lucht die zijn lichaam in kroop hem te veel werd

Madeline knikte kalm naar Donovan toen hij wegliep met de boodschap dat hij een microfoon ging halen. Ze keek om toen ze een hand op haar schouder voelde maar was niet bepaald verbaasd te zien dat die bij Norwood hoorde. 'Nee, je reactie was begrijpelijk. Ik had misschien wel hetzelfde gedaan' zei ze zacht met een kleine glimlach. Ze schudde licht haar hoofd op de vraag van Norwood of ze nog ergens hulp mee nodig had. Ze keek weer om toen Donovan terug kwam lopen met een microfoon en haar kort wat uitleg gaf en vertelde dat ze zo direct konden beginnen. Ze gaf de microfoon terug aan Donovan. 'Hou nog maar even. Ik ben op tijd weer terug' melde ze hem. Ze moest het met Savador uitpraten. Dit voelde niet goed. 'Waarom ben ik ook zo soft' mompelde ze zacht. Ze legde haar hand even op Norwoods wang met een liefdevolle verontschuldigende glimlach. Uit haar ogen was iets af te lezen dat nog het meest leek op ''ik ben zo terug''. Daarna klom ze van het podium en liep de richting op waarin Savador verdwenen was.
Het was niet moeilijk om hem te vinden. Vooral niet omdat ze Ephony's stem ook herkende. Toen ze hen zag bleef ze even staan, twijfelend of dit wel zo'n goed idee was geweest. Maar daarna zette ze door en liep naar de twee toe. 'Savador' zei ze zachtjes en ditmaal met spijt in haar stem terwijl ze haar hand op zijn schouder legde van de arm waar Ephony de hand niet van vast had. 'Het spijt me dat ik boos op je werd. Dat wil ik niet, maar je woorden klonken gewoon niet fijn. Vooral niet voor mij. Ik had gehoopt dat zowel jij als Norwood jezelf een beetje in konden houden, al was het maar voor één avond. Maar dat had ik niet moeten verwachten. Niet met de haat die jullie voor elkaar hebben. Ik moet niet verwachten dat je iemand wordt die je niet bent. Jij kunt gewoon niet overweg met Norwood dus ik zal je ook niet vragen dat wel te doen. Wat ik je wel wil vragen is of je alsjeblieft mee terug wilt gaan. Het is toch niet hetzelfde zonder jou' zei ze zacht maar weer met een warme stem. Haar hand was onder het praten van zijn schouder gegleden.

Savador ontweek Ephony's blik, maar had wel degelijk opgemerkt dat ze zich nu kennelijk besefte dat hij niet in een bui was voor vrolijkheid. Zelfs haar grapjes konden hem niet opvrolijken. De duidelijk verminderde opgelatenheid in haar uitdrukking negerend, hoorde hij een aantal keer de haperingen in haar ademhaling. Hij sloeg er geen acht op. Zonder er verder nog blikken of woorden aan te verspillen, liep hij zwijgzaam verder. Het was de bedoeling geweest dat Ephony zich had omgedraaid en terugkeerde naar de menigte en de vrolijke drukte waar het vanavond allemaal te doen was. Hij verwerkte zijn problemen en het verdriet die daardoor veroorzaakt werd altijd alleen, daar was nooit iets aan veranderd. Waarom zou dat deze keer anders zijn? In een benende, nog half strompelende pas, probeerde Savador zich zo ver mogelijk van haar te verwijderen. Maar hij kwam abrupt weer tot stilstand bij het voelen van een klein zuchtje wind dat hem van achter benaderde. Zijn lange lokken werden er door over zijn schouders en borst geblazen. Bij het horen van haar woorden die daarna volgden, maakte hij een klein snuivend geluidje van spot. Loom draaide hij zijn hoofd opzij zodat hij Ephony over zijn schouder een blik kon toewerpen. 'Vergeet dat toch. Ik ben geen goede vader. Voor mijn eigen kinderen niet en voor jou niet,' sprak hij zacht. Vervolgens draaide hij zijn hoofd weer terug en zette zijn pas langzaam voort, tot hij opnieuw werd tegengehouden doordat Ephony zijn hand vastgreep. Ze had gelijk. Weglopen had geen zin. Maar om daar met een vernederd gevoel de hele avond te blijven zitten simmen onder toezicht van mensen die er plezier in hadden hem zo teneergeslagen te zien, dat al evenmin. Nu wel gedwongen nu ze zijn beide handen beet had, draaide Savador zich halverwege haar zin langzaam om om op haar neer te kijken. Er kroop traag een droevige glimlach over zijn gelaat bij de dingen die ze opsomde. Het klonk allemaal zo leuk en aardig, maar dat was het voor hem nu niet meer. Voorzichtig trok hij één van zijn handen los om beminnelijk met een duim zacht langs haar wang te strijken. 'Niet vanavond,' zei hij zacht waarbij hij zijn hoofd zwak schudde. De glimlach bleef aanwezig op zijn gezicht, maar toonde meer droevigheid dan vreugde. Zwijgend keek hij op bij het horen van een aantal geluiden vlak in hun buurt, liet zijn goudkleurige ogen even langs de boomstammen glijden maar merkte Mizore niet op. Hij sloeg zijn ogen daarna weer zwak glimlachend neer op Ephony. Savador schrok lichtelijk toen hij daarna een hand op zijn schouder voelde en recht in Madeline's gezicht keek toen ze zacht zijn naam zei. Waar kwam zij opeens vandaan? Onbewust zette hij al een stap achteruit om alsnog weg te lopen en daarmee te voorkomen haar nog meer te pijnigen. Uit spijt waren zijn wenkbrauwen opgetrokken in een verwarde frons toen ze daarna tot hem begon te spreken. Ook in haar stem kon hij spijt horen. Hij moest zijn uiterste best doen de trillingen van zijn onderkaak tegen te gaan, maar tegelijkertijd kon hij zijn blik ook niet van haar afscheuren. Wachtend op wat er komen ging, een opmerking over wat hij beter had kunnen doen en laten, bleef hij verstard op zijn plek staan en was Ephony daarbij zowat vergeten. Maar die opmerking kwam niet. In plaats daarvan vroeg ze hem om alsjeblieft weer mee terug te willen gaan. Ongelovig bleef hij haar door het duister aanstaren, zichzelf afvragend of hij dat nu goed had gehoord. Savador kon het daarna niet laten. Voor hij het zelf wist was hij naar haar toegelopen en had haar in een omhelzing tegen zich aangedrukt, waarbij hij met een hand op haar achterhoofd haar hoofd tegen zijn schouder duwde. Geheel woordloos, aangezien hij niet wist wat te zeggen. Maar een veilig gevoel vloeide weer terug in zijn lijf, en hij wist dat het goed was. Met zijn ogen gesloten en zijn hoofd leunend tegen het hare voelde hij dat hij zijn verdriet kwijtmoest, maar huilen kon hij niet. 'Ik denk dat ik degene ben die zijn verontschuldigingen moet aanbieden, Madeline. Het spijt me.. ik wilde niet - het was niet mijn bedoeling om..' Hij slaakte even een zachte trillerige zucht toen hij niet uit zijn woorden kwam. 'Ik kom mee terug,' besloot Savador uiteindelijk zacht. Het was door Madeline waardoor hij het gevoel had dat hij er goed aan deed dan alleen ergens in het uiterste hoekje van het bos te gaan zitten tobben.

Madeline's blik ging voor even, kort naar Ephony maar daarna terug naar Savador. Ze hoopte maar dat ze hem kon overhalen, al was het maar om dat rotte gevoel vanbinnen bij zichzelf weg te krijgen. In het duister kon ze vaag zijn blik onderscheiden. Hij keek ongelovig. En ergens verbaasde het Madeline dat hij niet verwacht had dat ze haar verontschuldigingen zou komen aanbieden. Toen hij naar haar toeliep en haar tegen zich aandrukte, kreeg Madeline een verzachtende glimlach op haar gezicht en sloeg haar armen om Savador heen. Ze hoorde even later zijn trillerige woorden. 'Ik weet het, zeg maar niets meer. Het is al goed' zei ze met een warme, begripvolle en liefdevolle stem. Een beetje als een moeder dat het haar kind vergaf dat hij op school had gevochten. 'Fijn. Daar doe je niet alleen mij, maar ik weet zeker ook anderen een groot plezier mee' zei ze zacht op zijn woorden dat hij mee terug ging.

'Praat geen onzin,' reageerde ze een fractie van een seconden na zijn woorden. Bijna geïrriteerd keek ze hem aan, als hij zichzelf nou nog eens de grond in ging praten was er helemaal niets meer te helpen. Losjes liet ze zijn hand los toen hij deze bewoog, probeerde zijn droevige glimlach met een bemoedigende te beantwoorde. Dit lukte ietsjes beter toen hij zacht langs haar wang streek, bleef hem hierbij aankijken waarbij ze zo min mogelijk probeerde te knipperen. Haar mondhoeken zakte wat naar beneden bij zijn antwoord, sloeg haar ogen neer. 'Dan hou ik die nog van je te goed,' antwoorde ze hem al even zacht, hield haar blik op zijn borst gericht. Hij zou er niet zo makkelijk onderuit komen. Bij de stem die ze eerst alleen woedend had gehoord schoten Ephony's grijsblauwen ogen omhoog, verstigde zich op Madelines gezicht die haar aandacht op Savador had gericht. In stilte, zo min mogelijk beweging om de aandacht zo min mogelijk op haar zelf te krijgen luisterde ze naar de twee mensen. Op de een of andere manier lette ze vooral op Savador, op zijn reacties en uitdrukkingen. Hoewel Madelines woorden goed waren bedoeld, snapte Ephony het niet geheel. Ze wíst van zijn positie, zijn hart die twee kanten op getrokken werd. Hoe kon ze dan zulke dingen zeggen terwijl ze wist dat ze in een situatie zaten waarin ze nooit uit zouden kunnen. Zonder enig geluid zuchtte Ephony verslagen. Dit was blijkbaar een situatie waarin ze niet kon helpen, iets wat haar een tikkeltje frustreerde. Ze liet met een kleine glimlach Savadors hand los toen hij plots in beweging kwam en Madeline omhelste. Ze sloeg haar handen voor zich in elkaar, stond verder nog steeds doodstil en wachtte af. 'Kom op, er moet gedanst worden. Iemand moet de eerste zijn,' sprak ze plots zachtjes nadat Savador had beloofd mee terug te gaan. Vrolijk greep ze zijn hand weer, lette er niet meer op of hij en Madeline wel of niet in omhelsing stonden en trok hem zachtjes mee, haar lippen gesierd met een brede lach. Langzamerhand kwam het verwelkomende licht en daarbij het vrolijke geruis van stemmen en gelach weer in zicht. 'Ik hoop dat je een beetje kan dansen,' grijnsde ze naar Savador, hopend dat ze hem met haar eigen vrolijkheid wat meer uit zijn put kon halen.

Bij zijn antwoord op zijn leeftjid werden haar ogen groot. 'Niet. Je zit hier nog op school!' Begon te zachtjes tegen hem in te praten. Zó verkeerd kan ik hem toch niet ingeschat hebben? Toen ze zijn speelse glimlach zag gaf ze het op, Laurens moest je ook niet zo snel serieus nemen. Ze beet even ondeugend op haar lip en keek hem aan. 'Misschien weet ik wel meer van je dan jij zelf denkt.' Wiebelwenkbrauwde -wat een heerlijk werkwoord :')- ze terug. 'Als jij 23 bent... zullen we dan zeggen dat ik een heel acceptabele 20 ben?' Ze knipoogde naar hem. Ze had ook wel zin om met hem te dansen, normaal hadden ze alleen wat smalltalk of veel te stomme gesprekken, of Laurens betrapte haar weer eens op het krabbelen van een gedicht. Dit was tenminste een acceptabele handeling, dansen. 'Ik zou je nog zo veel vragen kunnen stellen,' zuchtte ze, 'maar je weet toch. Als ik eenmaal begin met praten houd ik niet meer op. Dat zou ik je juist op deze avond niet aan willen doen.' Zei ze, enigszins beschaamd langs hem heen kijkend. Ze glimlachte wel. Hoe lang nog voor ze konden gaan dansen? Ze zou sowieso Laurens niet vragen, maar wachten tot hij haar ten dasn vroeg. Zo trots was ze nog wel, al liet ze daar anders niet zo veel van merken. Iedere keer dat ze hem aankeek brandden zijn vingers op haar huid weer. Niet een vervelend branden, maar een verlangend branden. Méér, méér! Leek haar huid te schreeuwen. Al geloofde ze met geen haar op haar hoofd dat Laurens dat effect wilde hebben op haar, ze kon er geen spijt van hebben. De manier waarop haar maag samenkromp als hij haar naam zei, was veel te fijn om niet te hebben. Ze zou maar moeten leven met vrienden zijn, als dat bleek te zijn wat Laurens wilde. Na een tijdje zei ze bedachtzaam: 'Dat je er niet normáál uit ziet, betekent niet dat je er niet góéd uit ziet. Dat zijn twee héle verschillende dingen.' Zei ze zachtjes, maar hard genoeg voor hem om te horen. Ze keek naar de grond, niet willend te zien wat er op zijn gezicht te lezen viel. Tenzij het natuurlijk die speelse grijns was. Al was het toch wel waarschijnlijk dat dat het was, want die was moeilijk van Laurens zijn smoel af te vegen, durfde ze toch niet te kijken uit angst er iets anders te lezen viel. Na enkele seconden, waarna de ergste hitte van haar wangen verdwenen was, keek ze naar hem op, benieuwd naar zijn reactie.

Savador had zijn ogen jammerlijk neergeslagen, maar sloeg zijn blik wat beduusd weer op naar Ephony's gezicht bij een reactie die hij alles behalve van haar verwacht had. De woorden kwamen direct na zijn opmerking en luidden dat hij geen onzin moest praten. Hij bleef haar even niet-begrijpend aanstaren. Hoe kon ze hem nu een goede vader noemen als hij zich zo abnormaal gedroeg? Zelfs omdat hij haar echte biologische vader niet was. De bleke huid tussen zijn wenkbrauwen viel in een kleine plooi bij het zien van de haast geïrriteerde uitdrukking op Ephony's gezicht, waardoor zich een lichte frons vormde. Maar dat was immers waar ook; hij had zelf gezegd haar als dochter te zullen beschouwen, dus moest hij daar ook aan voldoen, haar het gevoel geven dat hij als een vaderfiguur voor haar was. Opnieuw liet hij zijn blik opzettelijk van Ephony afdwalen toen ze het nog van hem tegoed wilde hebben. Omdat hij wist dat hij er niet zeker van was om dat na te streven. Het leek hem veelal beter te zwijgen en de stilte voor hem te laten antwoorden. Madeline's plotselinge aanwezigheid had de verwarring bij hem wat uitgeband. Door haar even tegen zich aan te drukken, keerde de geruststelling langzaam maar zeker weer terug. Ergens ook opluchting. Ze vergaf het hem en liet het toe dat hij haar warmte even nodig had. Dat was voor hem al een teken dat treuren niet langer meer nodig was. Savadors mondhoeken krulden om tot een gelukkig glimlachje terwijl hij zichtbaar genoot van haar warme, liefdevolle stem die hem toesprak en haar vergiffenis en begrip. 'Ik wil je altijd een plezier doen, schat. Hoe agressief en hatelijk ik soms ook mag overkomen, je moet weten dat ik het doe voor jou,' reageerde hij zacht op haar woorden, doelend op zijn dreiging tegenover Norwood. Om er zeker van te zijn dat Madeline nog bij hem was, liet hij zijn hand even zacht strijkend langs haar rug gaan. Maar het was allemaal van korte duur, want een moment later werd hij bij haar weggetrokken door Ephony, die vond dat het nu hoog tijd was om de dansvloer op te gaan. Met de zielige uitdrukking van een hond wiens etensbak bij hem vandaan werd gehaald, hield hij zijn blik gevestigd op Madeline terwijl hij van haar verwijderd werd. Wat hem betreft mocht die omhelzing nog veel langer geduurd hebben. Ietwat geïrriteerd blikte hij naar Ephony's blonde achterhoofd, maar hij kon niet boos op haar worden. Hij slaakte een zacht 'au'-geluidje toen ze hem met alle vrolijkheid terug wilde begeleiden naar het gala, en greep hierbij naar zijn rugholte. 'Ephony, voorzichtig.. Mijn rug - ' Maar haar vrolijkheid was, ondanks de lichte pijn, bijzonder aanstekelijk. Savador kwam abrupt tot stilstand en draaide zich om naar Madeline. Met een verliefde glimlach die vertelde dat zijn liefde voor haar nog altijd even sterk was, reikte hij naar haar hand en trok haar zacht naar zich toe. Zijn hand sloot zich steviger om haar slanke vingers terwijl hij zijn blik niet van haar los kon scheuren, gevangen door haar schoonheid. Als ze terug zouden gaan, dan gingen ze samen. Vervolgens liet hij zich weer door Ephony meetrekken, waardoor hij Madeline automatisch ook meetrok. Als een driemans-slinger waanden ze zich verder door het bos, terug naar de menigte en de gezelligheid. Een kleine behagenis overviel Savador toen Ephony zei te hopen dat hij een beetje kon dansen. Met een uitdrukking die vrijwel bijna tegen paniekerig aan zat, schoot zijn blik naar haar enthousiaste gezicht. 'Dansen?' vroeg hij op een toon alsof dat absoluut geen doen was al zo vroeg op de avond. 'Nu?' voegde hij er kleintjes aan toe. Persoonlijk stelde hij het liever uit tot later op de avond, wanneer iedereen het kleine incidentje tussen hem en Norwood al weer vergeten was. Tenzij hij op een hoffelijke wijze ten dans gevraagd werd, natuurlijk. Want het was niet dat hij niet kon dansen; hij had het zichzelf zelfs aangeleerd voor Diva, hele avonden lang. En toch leek het hem nu nog een te ontoepasselijk moment. Savador zocht even wanhopig de ogen van Madeline op om haar reactie te zien.

Vanzelf verscheen er een grijns toen ze er zo heftig op reageerde. Echt weer een typische Myst reactie. Langzaam kroop één van zijn wenkbrauwen omhoog en keek haar met een 'weetje het zeker?'-blik aan. ‘M-hm,’ Kam er vervolgens op zo'n nonchalante toon uit dat het ongelovig werd. Hij tuitte zijn lippen iets en kreeg een bedenkelijke blik waarna hij met ietwat moeite knikte, ‘Nou oké dan, twintig gaat nog net,’ Kwam er op een toon uit alsof hij er iets mee bedoelde, maar in werkelijk bedoelde hij er helemaal niets mee. Hoorde het ook zelf niet en keek daarom ook weer glimlachend naar haar om. Opnieuw een grijns, hoe haar woorden er zo verzuchtend, haast verlangend, uit kwamen deed hem lachen. ‘Ik heb anders niks tegen praten,’ Beantwoorde hij haar luchtig. In tegendeel juist, als je eenmaal in gesprek met hem raakte had hij er niks op tegen om zo nog een uurtje, anders niet langer, nog even door te gaan. Zijn aandacht werd getrokken door andere mensen die ook voorbij kwamen, en zo op deze manier ook op Ephony die aan haar hand Savador mee trok. Zijn blik ging van ontspannen naar gespannen. Zijn kaken iets op elkaar geklemd, zijn blik scherper. Om zich zelf maar af te leiden keek hij weer om naar Myst, hield zijn blik hier. Ondanks het gesprek dat hij had gehad met Ephony op de weg hierna toe, merkte hij nu pas dat hij er nog steeds geen begrip voor had. Hij had het wel gezegd, maar niks was hier nu nog van terug te vinden. Angst had hij nog steeds zodra zijn blik op Savador viel met zijn gluiperige en enge slangengezicht. Hij moest een rilling die geneigd was om omhoog te kruipen over zijn rug onderdrukken, denk aan iets anders. Vandaar dat hij maar naar Myst keek, opzoek naar afleiding. Na een tijdje leek alles weer om te schakelen en ging hij weer richting normaal functioneren. Hij knipperde enkele keren iets stom met zijn ogen na de opmerking van Myst, het duurde namelijk even voordat hij het begreep. De ultime afleiding, zo wel gezegd. Zijn mondhoeken kropen weer omhoog, ontblote zo zijn tanden in een vrolijk grijns. Pas toen ze weer opkeek was enkel nog een vrolijke glimlach te zien, ‘Dankjewel lieverd,’ Beantwoorde hij nu pas haar woorden. Simpel, luchtig en vriendelijk. Hij was te nucher en te oppervlakkig (:']) om er meer achter te zoeken dan 'moeite hebben met complimentjes geven'. Wat vaagjes keek hij op toen het nummer dat door het bos weerklonk soepeltjes overging op een nieuwe, ‘Wat subliem getimed,’ Hij richtte zijn aandacht weer op Myst, ‘Mag ik?’ Vroeg hij terwijl zijn glimlach veranderde in een grijns. Hij stak zijn hand voor haar uit, uitnodigend. Toen ze eenmaal haar hand hier inlegde haalde hij zijn eigen hand omhoog en dwong haar half een rondje rond haar eigen as te draaien om vervolgens op precies het juiste moment, uiteraard :'), naar voren te stappen en zijn andere hand op haar onderrug te leggen. Zelfverzekerd sloot zijn andere hand zich om de hare. Zijn gezicht vlakbij het hare nu, ‘We zijn dan wel de eerste, misschien iets genant.. maar eerlijk gezegd, maakt 't me geen hol uit.’ Hij keek haar aan, zijn grijns nu onbewust iets charmant. ‘Laat maar is zien, na al die opschepperij, wat je er nou echt van kan,’

Met een brede, vrolijke lach op haar gezicht keek Ephony om toen Savador wat moeizame woorden slaakte waarbij ze hem in de tussentijd mee trok terug naar het licht. Ze liep wat langzamere, om hem tegemoed gekomen. Haar vrolijke lach zakte terug in een veronschuldig, bijna ondeugend glimlachje als reactie op zijn woorden. Wat klonk hij toch weer oud. Doordat Savador opeens stil stond werd zij bijna van haar hakken af getrokken en zette ze een paar onhandige huppelende pasjes om haar evenwicht te behouden. 'Niet te wild doen, deze jurk is daar niet voor gemaakt,' bromde ze nu als een oud omaatje naar Savador, waarna ze weer door hobbelde op haar hakken. Haar gele slangenogen gleden over het vertrek zodra ze weer in het licht kwamen. Een brede grijns speelde omhoog toen ze Laurens en Myst samen op de dansvloer zag. Waarschijnlijk Lau's idee, hem kennende. Ze draaide haar hoofd om, gevolgt door het nog loshangende haar en keek Savador met een bijna duistere geamuseerde glimlach aan. 'Jaaa, nu!' grijnsde ze waarbij ze zich omdraaide en achteruit de dansvloer opliep. 'Mag ik hem van u lenen Miss?' vroeg ze aan Madeline, ook als teken voor Savador dat hij haar los moest laten. Midden op de dansvloer bleef ze staan en liet ze Savador los. 'Eigenlijk zou jíj moeten vragen om te dansen,' veranderde ze opeens koppig van onderwerp, waarbij ze haar armen over elkaar sloeg en Savador uitdagend aankeek.

Layla had de hele bostoch wat gespannen gelopen. Als Master Kale die bliksem in het begin niet had gedaan was het een stuk simpeler geweest. Heel de weg had ze niks gezecht en Kroam had zich wel vermaakt met het bekijken van het nieuwe gebied waar ze bijde nog niet geweest waren. Lichtjes twinkelde in de verte en Kroam ging recht opzitten. Met een soepele hand aaide ze zijn hoofdje. Ze wilde haar pas wat versnellen zodat ze snel het donker uit zou zijn maar besloot toch maar dezelfde pas aan te houden. Haar handen trilde lichterlijk. De behoefte voor een sigaret was nu wel heel erg groot. De hele weg had ze niet gerookt. Haar ogen werden groter toen ze de cirkel van licht in stapte. Wow dacht ze. Ze hebben hier echt veel tijd en moeite in gestoken. Wat langzamer lopend liep ze naar een leeg tafeltje. Verdomme, geen asbakken. Eigenlijk wist ze niet eens of roken op deze school wel toegestaan was. Twijfelend haalde ze een sigeret achter haar oor vandaan die de heletijd achter haar haren verstopt had gezeten. Haar duim gleed langs haar wijsvinger en stak zo de sigaret aan. Tevreden blies ze de rook uit. Wat dromerig keek ze voor zich uit en wachte totdat het gala zou gaan beginnen.

Spoiler:

Na de korte aarzeling kwam het antwoord van Laurens, waarbij ze breed glimlachte en hem aan durfde te kijken. Maar ál te gewillig liet ze Laurens haar handen pakken en soepel ging ze mee in de beweging. 'Natuurlijk mag u, mijnheer.' Ze glimlachte warm en open. Toen zijn hand op haar onderrug belande, huiverde ze even onwillekeurig, en hoopte dat hij het niet zou merken. Haar ogen schitterden van plezier. Ze sloot haar hand in de zijne, een gebaar oud als de wereld, heel even gingen haar ogen erheen en daarna keek ze hem weer oprecht gelukkig aan. 'Met stijldansen ben je nooit alleen, ook niet als je de eerste bent.' Zei ze, voor het eerst letterlijk een grijns op haar gezicht om zijn woorden. Haar gezicht vertrok naar een kalm en sierlijk masker bij de volgende woorden. 'Een dame kan slechts goed dansen, als het niveau van de Leider dat toelaat.' Zei ze me een plechtige stem. Een kleine, enigszins trotse glimlach gleed over haar gezicht. Soepel en perfect aangepast op zijn bewegingen, volgde ze hem zonder enige moeite. Haar schouders laag en haar hoofd trots geheven. Haar bovenlijf bleef perfect recht terwijl ze met haar heupen moeiteloos zijn bewegingen volgde. Ze had bijna de neiging om übervrolijk mee te gaan neuriën, maar ze had haar kalme, trotse masker zo goed opgehouden dat ze wist dat dat het helemaal zou verpesten. 'En, mijnheer, bevalt deze dans u?' Zei ze, met een íéts te opgewonden stem voor haar houding. Ze kon haar ogen moeilijk van zijn gezicht houden. Hij is echt knap zo, lachend, oprecht, dansend en in pák. Zwíjmel. Toen ze een draai moesten maken vond ze op de milliseconde na op het juiste moment en in de juiste houding zijn hand terug, en haar ogen schitterden. 'We zijn wel goed op elkaar afgesteld, of komt het gewoon omdat jij zo'n fantástische leider bent?' Zei ze zachtjes in zijn oor. Toen het lied langzaam wijzigde in een iets minder druk nummer, een-hoe moet je dit anders omschrijven dan- schuifelnummer :'), schoof ze haar hand sierlijk uit de zijne en legde beide handen losjes om zijn schouders. 'Tenzij je liever met iemand anders danst...?' Eindigde ze enigszins vragend, met een lichte droevige klank in haar stem. Ze kon het niet verbergen, ze vond het heerlijk om met hem te dansen. Hoe kon het ook anders... ze had waarschijnlijk de meeste dingen die inhielden dat ze, voor normale situaties iets té, dichtbij bij hem mocht zijn, leuk gevonden. Ze keek in zijn ogen, om goed te lezen of er iets te zien viel, van afkeer, twijfeling of... iets anders negatiefs. Maar hij ging ook nog met Eph dansen hè! Je kunt hem niet de héle avond inpikken. Haar gezicht werd langzaam iets verontschuldigend terwijl ze op antwoord wachtte.

'Inderdaad, dat was een beetje freaky, je ging echt er helemaal in. Zuurpruimpje.' lachte Sevalin om Xalina. Hij keek er toevallig naar, wat zij zei tegen Master Savador, met Master Norwood erbij. Hij keek om zich heen en zag vele mensen en de meeste vrouwtjes in jurken.
Och, het was het Gala. Dat was hij vergeten, jazeker. Ach, hij was tenminste kalm en rustig. Als hij in een echte feeststemming was, werd hij wild en ging hij hilarisch gek doen. En dat is geen grap. Hij keek verder om zich heen, en kende alleen leraren, helaas. Hij moest eens wat meer mensen leren kennen, jazeker. Sevalin legde zijn hoofd zachtjes op Xalina's hoofd, en sloeg toen ondertussen ook zijn arm om haar heen. ''Ik vraag je alvast ten dans.'' fluisterde Sevalin charmant in Xalina's oren.

Xalina bloosde en keek hem toen lachend aan. 'Nou ja zeg! Ja, nu zie je maar weer hoe weerbaar ik ben. Nu heb je toch nog iets bijgeleerd. Eindelijk,' lachte ze en ze stak haar tong uit. Haar ogen gleden naar de vele mooie vrouwen en knappe mannen die daar stonden in het Gala. Maar de knapste, vond Xalina, stond toch naast haar en ze keek hem aan. Een glimlach verscheen over haar gezicht als ze eraan dacht dat Sevalin helemaal van haar was! Ze keek verliefd in zijn ogen en voelde zijn hand op haar hoofd en zijn arm om haar heen. Verliefd keek ze naar hem en blozend hoorde hij zijn woorden aan. Ze keek verlegen naar de grond. 'Dan neem ik deze dans graag van je aan,' zei Xalina glimlachend. Wel wachtend tot de muziek begon, natuurlijk. Ze keek toen in zijn ogen. Het kon haar opeens weinig schelen of er iemand lachte of niet. Ze ging op haar tippen staan en ze kuste Sevalin zoals ze nog nooit had gedaan. Haar armen sloegen zich om zijn nek en ze ging zo in hem op, dat ze niks meer doorhad.

Met een grijns op zijn gezicht had hij geluisterd naar haar woorden, ‘Daar kan ik je enkel gelijk in geven,’ Beantwoorde hij haar. Hij schonk haar een iets ongelovige blik toen ze het feit dat haar dansvermogens afhingen van hem en rolde vervolgens iets overdreven weg met zijn ogen. ‘We zullen 't wel zien,’ Was het enige wat hij nog gaf als reactie om vervolgens de eerste stappen te zetten en haar zo mee te leiden in zijn beweging. Zoals zij lette op haar houding, deed hij dit nauwelijks. Waarom zou hij? Zijn concentratie ging meer naar de passen zelf en het bekijken van Myst haar gezicht die uiterst serieus was. Iets waardoor er bij hem een gigantisch grote grijns te zien was. Hij ging voor de lol dansen, Myst ging dansen voor de lol. (Zie je het verschil? *wiebelwenkbrauw* Precies hetzelfde als; een koe het een staart, maar een staart het geen koe. opnieuw; *wiebelwenkbrauw* of wacht.. dit slaat nergens op, nvm; ik ga weer verder) ‘Formidabel!’ Klonk het op een kakkerig op haar kakkerige woorden. Alleen zijn gezicht paste niet bij zijn toon; zijn ogen te vrolijk, zijn grijns te groot, zijn wangen iets te rood. Voor een kort moment kwam zijn hand van haar rug af, tilde zijn andere hand op en liet haar haar eigen swierige rondje draaien om vervolgens weer terug te vallen in de goede houding. Hij trok een iets afwegend gezicht, haar stem nu horend zo vlakbij zijn oor. ‘Ik denk dat laatste,’ Klonk het iets bedenkelijk vanaf zijn kant. Zijn gezichtweer enigszins ontspannen, alsof het moest rusten van de continue grijns die er bijna altijd wel leek te zijn, keek hij haar nu met een rustige blik aan. Toch glimlachte hij alweer vaagjes naar haar terwijl zijn hand in dezelfde beweging als dat zij hem op zijn andere schouder legde, hij zijn hand voegde bij zijn andere. ‘Is dat een subtiele hint om mij weg te krijgen?’ Lichtjes trok één van zijn wenkbrauwen zich op, bleef nu voor de verandering is wel een keertje zichtbaar. ‘Ik begrijp het wel,’ Zei hij, nog voordat ze antwoord kon geven. Zijn toon zuchtend en toegevend. ‘Natuurlijk ga jij het liefst al die jongens af die popelend in de rij staan om je ten dans te vragen,’ Hij keek om, alsof hij daar de rij letterlijk kon zien. Niemand die omkeek. ‘of toch niet,’ klonk het iets nonchalant waarna hij weer naar haar om keek. Zijn grijns keerde weer terug, zijn woorden plagend bedoeld. ‘Aww nee hoor Myst, natuurlijk wil ik dit nummer met je dansen,’ Klonk het vervolgens kroelend en irritant. ‘Al die andere jongens wachten maar,’ Wiebelde veel betekend met zijn wenkbrauwen. ‘En het nummer daarna.. en daarna.. en daarna.. maar daarna niet meer.’ Zijn eerste paar herhalingen dromend en verzuchtend, om af te sluiten met een iets kortaf antwoord, zijn gezicht voor een moment doodserieus. Maar algauw brak zijn grijns weer door, te vrolijk om te lang zijn gezicht in de plooi te houden. ‘Als je het tenminste zo lang met me volhoudt,’ Hij kreeg vanzelf hierbij een iets charmant en uitdagende blik.

-Sorry, had ruzie met de computer, dus ik maak even een spoiler met een plaatje want anders ben ik mijn tekst kwijt.-

Spoiler:

[Ze danste], kijkend naar zijn gezicht. Ze bestudeerde zijn ogen en zijn grijns, hopend te weten te komen wat er écht in hem omging, al zou ze dat toch nooit te weten komen. Only hope for reality. <godgedichtinspiratie> Toen het nummer langzaam maar zeker zich omvormde naar een wals, nam ze de juiste houding aan en keek nieuwsgierig naar zijn gezicht. 'Wat is eigenlijk jouw favoriete dans?' Ze volgde de bewegingen van de dans nauwkeurig, natuurlijk goed oplettend wat Laurens deed. Toen het weer in een schuifellied veranderde, maakte de kalme, rustige uitdrukking van het stijldansen plaats voor een verleidelijkere glimlach en ze plaatste haar handen weer om zijn nek. 'Ik vind dit in principe ook wel prima.' Zei ze zachtjes, haar gezicht maar enkele centimeters van het zijne. Ze kon zijn adem op haar gezicht voelen, en sloot een paar seconde om te genieten van die lichtste der strelingen, waarna ze met schitterende ogen haar oogleden weer opende. Haar lichte stemming was een beetje verdwenen, het dansen met Laurens maakte haar veel te gelukkig. Ze keek even uitdagend naar zijn gezicht. 'Ik wéét dat je natuurlijk nog héél lang met me wilt dansen,' ze hield even een korte pauze en grinnikte, 'maar kunnen we dat iets meer aan de ránd van de menigte doen? Waar het iets rustiger is?'

Een zachte 'vergeef me', luidde kleintjes van zijn kant toen Ephony naar hem bromde dat hij niet zo wild moest doen. Moest zij zeggen, met d'r gesjor en getrek. Savador had zijn kin wat opgericht en zijn borst wat uitgestoken zodra ze zich weer tussen de menigte bevonden. Het gaf hem een fiere uitstraling, alsof er nooit iets was gebeurd, al was het deels ook om zijn eigen onzekerheid te verbergen. Ondertussen gleden zijn slangachtige ogen langs de vrolijke gezichten in de hoop ergens Diva's onmisbaar blauwe ogen te herkennen. Maar ze was spoorloos en als reactie versmalden zijn dunne pupillen zich nog meer bij het zien van de ergerlijke leerlingen die al wel hun partner voor vanavond gevonden hadden. Ietwat geschrokken schoot zijn blik terug naar Ephony's opgelaten gezicht toen ze hem zonder pardon mee de dansvloer optrok. 'Ma-maar ik moet - ik kan..,' stamelde hij wanhopig terwijl hij zich wat probeerde te verzetten. Hij had Madeline meegetrokken, maar haar hand halverwege losgelaten. Toch wierp hij nog een blik over haar schouder alsof hij wilde zeggen of zij geen goede zet wist hem hier uit te redden. Verslagen draaide hij zijn hoofd weer terug. Enigzins kon Savador wel lachen om Ephony's koppige uitdrukking. Hij spreidde vervolgens zijn beide armen en keek haar met licht opgetrokken wenkbrauwen vragend aan. 'Ik kan je moeilijk ten dans vragen als de muziek nog niet draait?' sprak hij simpel. Want op het drukke gepraat en gelach van de menigte was er nog geen muziek te horen. Donovan en Ronove gingen daar over.

Diva had zich, zo onopvallend als ze was dankzij haar Suasama training, tussen de menigte gemengd. Ondanks dat had ze het kleine gevecht tussen Savador en Norwood wel gemist en had er geen flauw benul van dat hij boven in een boom was geworpen. Nu liep ze met gelijke tred richting het podium waar ze Donovan en Ronove al had zien staan. Omdat zij uiteraard ook meedeed met een act besloot ze naar hen toe te gaan. Ze klom op het podium en liep naar Donovan toe. 'Donovan, ik moet je wel zeggen dat ik een piano nodig ga hebben' begon ze zacht. Een piano was zwaar, maar ze had het opgegeven en hoopte dat er hier eentje stond. Desnoods was ze bereid Donovan te helpen sjouwen als hij straks nog het podium op moest.

'Nee,' sprak ze hem streng toe zonder haar hoofd om te draaien toen ze zijn gestamel achter haar hoorde toen Savador er eindelijk achterkwam waar ze hem naartoe trok. Nu keek ze hem nog steeds met een koppige blik aan toen hij zijn armen spreed en sprak. Zodra zijn woorden bij Ephony doordrongen zag je de koppigheid veranderen in teleurstelling. Haar armen en schouders zakte wat, haar wenkbrauwen kropen wat naar elkaar toe in een treurige blik waarna haar grijsblauwe ogen naar het podium gingen. Hij had gelijk, er was nog totaal geen muziek aan de gang. Slapjes vielen haar armen langs haar lichaam naar beneden. Hierna dwaalde haar blik weer terug naar Savador. 'Dan zorg je er maar voor dat de muziek gauw aangaat. Want je komt niet van de dansvloer af voordat je me ten dans hebt gevraagt,' antwoorde ze hem uiteindelijk koppig, hoewel haar mondhoeken toch vrolijk omhoog krulde. Ze hield haar hoofd wat schuin en sloeg haar handen op haar rug in elkaar. 'Dus, wat wordt het?' grijnsde ze nu naar hem, vol plagent. Of hij zou hier op deze plek de gehele avond doorbrengen, of hij zou zorgen dat de muziek aanging.

Donovan had Madeline nagekeken toen ze weggerend was. Met de microfoon nog in zijn handen hief hij die even op als teken van machteloos gebaar. Zolang ze maar weer op tijd terug was. Hij was net klaar met de laatste microfoon toen hij Diva vanuit zijn ooghoeken zag. Hij had wel zoiets gehoord over dat ze ook mee zou doen. En hij moest eerlijk toegeven, ook al zag ze eruit als een klein Halloween meisje, ze was nog mooier dan ooit. Hij moest zichzelf eerst terug naar aarde roepen voor haar woorden echt tot hem doordrongen. 'Geen zorgen ik had het gelezen. Ik heb een piano voor je klaarstaan. Als je op moet schuif ik hem het podium op' zei hij met een scheve glimlach. Ondertussen had Donovan gemerkt dat Madeline nog niet terug was. Hij zocht vanaf het podium naar Ronove. 'Ronove! Gooi die muziek maar aan. Ik ga de gastvrouwe van vanavond zoeken!' riep hij naar hem. Hij keek nog even naar Diva. 'Het spijt me, ik moet rennen' verontschuldigde hij zich waarna hij van het podium afsprong en tussen de menigte door manoeuvreerde om bij Madeline te komen.

Selène's hoofd deed pijner dan het gekras in de kamer. Was het die raaf weer? Glimlachend werd Selène wakker. Ze zag iets zwarts zitten en aaide het toen ook maar. Vanaf haar plek naar buiten, had ze een overzicht over het bos. Enkele lichtjes branden. Selène schoot toen zelf als eerste wakker. Halloween Gala! Oh nee! Maar ze had geen haast. Ze had geen belachelijk pakje voor Halloween, maar misschien wel nog ergens een jurkje. Een zwarte, uiteraard. Dat paste goed bij haar haren. Of een rode. Dat paste bij haar ogen. Ze zou niemand lastig vallen. Ze kende nog niemand, buiten Tomari en wou dat misschien ook wel zo houden. Voor je het wist hadden ze al allemaal vooroordelen over je. Selène zou er gewoon niet tegen kunnen. Ze trok de zwarte jurk aan, deed een of andere roze nogal glimmende lipgloss op en trok daar onderaan hoge hakken aan. Natuurlijk van kleur zwart. Toch twijfelde Selène. Zou ze hiermee niet gepest worden? Meid, hou toch op met zeuren of je komt te laat! strafte zij zichzelf. Ze krulde haar haren gauw met een krultang. Zo handig. Toen ging ze naar beneden. Haar evenwicht goed gebruikend. Ze liep door het bos heen. Ze kon niet echt veel onderscheiden van elkaar. Vanaf het gebouw was het makkelijker geweest. Maar zij kende dit bos ook goed. Ze sliep vaak in een van de bomen. Rustig liep ze verder. Maar die open plek vinden was toch wel moeilijk! Ah joh, ze zou het straks wel halen... Toch?

Spoiler:

- Sorry voor late reactie. Kan ik nog meedoen? -

Hij grijnsde, maar trok hierbij ook een wenkbrauw op om zijn gespeelde ongeloof uit proberen te drukken. Het geen waardoor er een onwijs sexie blik ontstond *wiebelwenkbrauw* =D. ‘Dat weet je?’ Vroeg hij haar. Op zo'n toon alsof ze belachelijk was dat ze zoiets überhaupt kon dénken. ‘Nou.. dat heb je dan aardig goed,’ Klonk het vervolgens weer ontzettend droog, gevolgd door een klein glimlachje om zijn nietaardige en plagende opmerking goed te maken. ‘Aan de rand van de menigte?’ Keek nu iets dommig, deze blik geheel gemeend. Waarom aan de rand van de menigte? Zoveel waren er geen eens. ‘Oh, wil je iets drinken?’ Bedacht zich nu dat hij haar woorden misschien geheel verkeerd begrepen had. Dat er een clue inschuilde, ze iets bedoelde met haar woorden waarover hij na had moeten denken. Dus verzon hij nu terplekke een betekenis aan haar woorden die er eigelijk helemaal niet was. ‘Is goed,’ glimlachte hij breed. Hij had haar al los gelaten, zich half omgedraaid richting het gedeelte waar een tafel stond die afgeladen stond van eten en drinken. ‘Volgt u mij maar,’ Hij sloot zijn vingers lichtjes rond haar pols om haar vervolgens mee te leiden in de goeie richting, eenmaal van de dansvloer af tussen de mensen en de drukte. Handig en soepeltjes ontweek hij mensen, Myst met zich meesjorrend. Voor de tafel stond hij opeens stil, draaide zich naar haar toe en liet haar in deze beweging ook los. ‘Dus, wat kan ik u aanbieden?’ Hij trok hierbij een beleefd vragend gezicht. Al snel ploepte er weer een vrolijke grijns te voorschijn, ‘Myst,’ vroeg hij. ‘Als je moest kiezen met welke smurf je het meest overeen zou komen, welk zou je dan kiezen?’ Schonk ondertussen het drinken in waarom ze gevroegd had en nam vervolgens, voor het gemak, het zelfde als haar. Hongerig grabbelde hij ook wat snoepgoed mee en liep toen op haar af. ‘Kom,’ Murmelde hij met volle mond, als teken dat ze niet de hele tijd voor deze volle tafel rond hoefden te blijven hangen maar ergens anders konden gaan staan. Hij liep achter Myst aan die nu besloot waar ze heen gingen. inspiratie? ó.ò..

Ze keek naar zijn glimlach, haar teleurstelling goed verborgen. Ze volgde hem met een ietwat verbeten blik. Duh. Túúrlijk begrijpt hij zulke hints niet. Dacht haar geweten droogjes. 'Doe maar 7-up light.' Zei ze, starend naar de flessen op tafel. 'Smurf?' Ze fronste. 'Ik zou zeggen de Smurfin. Dat is de enige vrouwelijke smurf. Ehh... jij?' Zei ze wat ongemakkelijk, niet zo goed wetend waarom hij deze vraag stelde. Toen hij eenmaal achter Myst stond, scharrelde ze richting een grote boomstronk, zo'n 30 meter van de menigte, in het bos, maar nog wel zichtbaar vanaf de menigte. Groot genoeg om er beiden op te zitten. Ze ging aan de linkerkant zitten en klopte naast zich, als teken dat hij naast haar moest komen zitten. Ze keek op naar zijn gezicht, en glimlachte. 'Weet je, je kapsel matcht met je keurige outfit.' Ze glimlachte warm naar hem. 'Maar een netjes-stijl-achterover-kapsel, lijkt me niet echt iets voor jou. Het staat... schattig.' Ze haalde even een hand door haar eigen, tijdelijk paarse, haar. Ze schoof haar benen tegen elkaar, haar voeten tegen elkaar aan. Ze legde haar ene hand op haar knie en dronk met de andere rustig haar drinken op. 'Over dat logeren op de luchtetage hè,' begon ze, alsof het ook echt zou gebeuren, wat ze niet verwachtte, 'gaan we dan met zijn allen op de banken en sofa's slapen? Want ik kan moeilijk bij jou in je bed kruipen. Ik zou nooit in slaap vallen, met dat gesnurk in mijn oor.' Ik zou waarschijnlijk ook helemaal niet willen slapen. Dacht ze, zichzelf vervloekend. Waarom was het leven zo moeilijk? Toen haar bekertje op was, plaatste ze het naast zich, maar niet aan de kant van Laurens. Nee, ik zou maar niet nog meer tussen jullie inzetten. Dacht ze droogjes. Ze frummelde onzeker aan haar jurkje. Sinds wanneer was met Laurens omgaan zo iets ongemakkelijks geworden? Dat wilde ze helemaal niet. Maar nu was ze iedere keer aan het checken wat ze deed, hoe ze het deed, en hoe hij erop reageerde. Om haar hoofd te legen begon ze maar weer met wat vragen. 'Als ik in het water lig, wordt mijn haar donkergroen. Als ik lang genoeg onderwater ben, zouden mensen dan kunnen denken dat ik een pluk algen ben?' Ze staarde wat levenloos om zich heen, als hij stomme vragen mocht stellen, mocht zij dat ook.

‘Oh, toch wel?’ Klonk het droogjes vanaf zijn kant, zijn mondhoeken lichtjes naar beneden getrokken. Hij hield zijn lach in, had niet verwacht dat ze er zó serieus op zou reageren. Eph had anders gereageerd, vast en zeker. ‘Papa smurf,’ Beantwoorde hij haar vervolgens met een verzekerde ondertoon. Hij liep met haar mee, zijn eigen bekertje in zijn hand en zijn andere hand volgedouwd met snoep. Hij fronste wat vaagjes en keek een keer achterom toen Myst zover doorliep. Waar was ze van plan helemaal heen te gaan? Hij schudde lichtjes zijn hoofd, keek weer voor zich uit. Het zal wel. Hij richtte zijn blik op een kort moment op de boom, toen weer op Myst om zeker te weten of ze dit echt meende. Oké dan. Weer iets verbaasd. Hij draaide zijn kont richting de boom en plofte vervolgens naast haar neer. Aaah, koud. Pruillip. Een glimlach kwam tevoorschijn terwijl hij weer naar Myst omkeek, ‘Dat is de bedoeling,’ Was zijn reactie, expres nogal droog. Eerst trokken beide wenkbrauwen lichtjes op, om vervolgens iets dieper te fronsen. Schattig? Hij kon veel hebben, maar schattig? ‘Waarom nou weer schattig?’ Dit laatste iets nokkig. Een typische jongensreactie, weer iets meer bewijs. Rustig nam hij een slokje van zijn drinken, gevolgd door snoepgoed wat hij naar binnenwerkte. ‘Hm?’ Klonk het vragend vanaf zijn kant, zijn mond te vol om een normale reactie te geven. Hij slikte, trok een zielig en teleurgesteld gezicht. ‘Aaaaaáh,’ Jammerend. ‘Maar ik dacht juist dat dat zo gezellig zou zijn!’ Zijn wenkbrauwen nog steeds zielig gefronsd, tot dat hij weer een normaal gezicht trok en zijn echte reactie gaf. ‘Kan,’ Hij haalde zijn schouders hierbij lichtjes op. ‘We kunnen ook matrassen naar beneden verhuizen, of je kan ook gewoon op de jongensslaapzaal slapen.. Die's ook uitgestorven. Volgens mij kan 't ook op de meidenslaapzaal, als Eph het goedkeurd,’ Mompelde hij dit laatste iets bedachtzaam. ‘Ook als die het niet goedkeurd,’ Voegde hij er toen maar aan toe, hij grijnsde lichtjes naar haar. Hij bleef haar aankijken, tenminste.. ze keek niet terug, dus hij keek gewoon maar naar haar, laten we 't daar op houden. Ondertussen snoep naar binnen werkend. Pas na een tijdje leek het iets door te dringen, ze keek zo.. moeilijk? Zijn blik ging naar haar hand, die frummelend met haar jurkje bezig was, terug naar haar gezicht waarvan de blik nog steeds afgewend was. Haar houding.. iets stijf? Nogal verward luisterde hij naar haar woorden, had in zijn hoofd zich te veel bezig gehouden met andere dingen. ‘Algen?’ Vroeg hij eerst stom om vervolgens kei hard in de lach te schieten toen hij eenmaal begreep wat ze bedoelde. Aanstekelijk vulde het de omgeving op een warme manier. ‘Waarschijnlijk wel ja,’ Grijzend keek hij haar weer aan, zijn ogen nog licht naschitterend. ‘Algen zijn wel zacht trouwens.. beetje soppig en vies, dat ook.’ Mompelde hij, niet wetend waarom hij het zei. ‘Waarom zijn we eigenlijk helemaal hier gaan zitten?’ Lichtjes vragend keek hij weer om naar Myst. ‘Wilde je me een geheim vertellen?’ Zijn blik werd opeens iets 'charmant' leek het wel, waarbij hij zijn wenkbrauwen weer wiebelde. Vervolgens grijnsde hij weer vrolijk, hiermee liet hij zien dat hij er eigenlijks niks van meende.

Toen hij in de lach schoot kreeg ze eerst een soort van donald-duck-mondje, maar toen hij ja antwoorde glimlachte ze wat vaagjes. Ze keek naar de schittering in zijn ogen en liet haar schouders hangen. Ja túúrlijk als Eph het goed vind. Of niet. Whatever. Stomme Eph. Er ontstond een klein lijntje tussen haar wenkbrauwen, dat leek op een zeer lichte frons. 'Mijn haar is gelukkig niet soppig en... vies.' Zei ze droogjes. Dácht ze tenminste, want ze was natuurlijk wel tegen een boom opgelopen zo'n uur eerder. Ze veegde even met haar hand door haar haar, maar het voelde schoon. Bij zijn vraag bloosde ze licht, ze wilde gewoon een beetje privacy. Toen er nóg een vraag achteraan kwam, bloosde ze véél roder. Roder dan ze ooit was geweest, en ze voelde het zelf ook. Haar wangen leken wel te kloppen, zo snel stroomde het bloed erdoorheen. Snel wendde ze haar hoofd af. 'Nee. Nee...' Mompelde ze, starend naar de grond. Ze frummelde nog steeds aan haar jurkje, niet wetend wat te doen. Na een lange stilte, durfde ze weer naar Laurens op te kijken, keek naar zijn grijns en glimlachte meer één mondhoek terug, wat niet erg geloofwaardig overkwam. Gód hormonen. Níét janken. níét janken. Ze keek weg van Laurens en knipperde krampachtig met haar ogen, hopend de tranen te verbergen. Ze probeerde een opmerking te maken die het gesprek weer terug zou brengen op normale onderwerpen. Ze wilde graag overkomen alsof ze nog íéts van fatsoen in haar hoofd had. 'Ik leer Ephony te breien.' Zomaar een random opmerking, maar beter dan zeggen waaróm ze hierheen wilde. Dit was een makkelijk onderwerp. 'Ze kan er nog niet veel van, maar ze leert snel.' Ze glimlachte, nu ietsje geloofwaardiger naar Laurens. 'En heb je die-' Ze schudde even met haar hoofd. 'Stomme vraag. Is die draak van der niet... een beetje een vreemd en angstaanjágend huisdier om te hebben? Hij at bijna haar wól op tijdens het breien!' Zei ze alsof dat het éngste was wat je kon doen. Ze trok er een geschokt hoofd bij. Gelukkig kon ze redelijk acteren, als ze er een beetje in kwam. Daarna haalde ze haar schouders langzaam op. 'Maarja ze luistert wel goed naar Eph.' Myst pakte haar bekertje op en verkreukelde het. Daarna pikte ze snel en snoepje van Laurens, de láátste, en sprong op. Ze zwaaide ermee voor Laurens neus en rende vervolgens terug naar de menigte. 'Je houd me toch niet bij!' Schreeuwde ze lachend over haar schouder, alhoewel ze wist dat het niet waar was. Ze liep op enórme hakken, dus zo snel rende ze niet. Ze had wel íéts voorsprong, maar zoveel tijd zou dat haar niet geven.