New!

Nadat ze een tijdje buiten was geweest, besloot ze om naar binnen te gaan. Uiteindelijk moest ze wel weten waar ze moest slapen en wanneer ze les had. Ze gebaarde naar Fire dat ze daar op haar moest wachten en Ro liep de school binnen. Ze kwam in een ontvangsthal en keek om zich heen. Aha. Daar is een plattegrond. Ze liep er rustig op af en bekeek de plattegrond aandachtig. Het kantoor van de hoofdmeester was op de eerste verdieping en ze kwam weer overeind. Volgens de plattegrond waren de trappen rechts van haar en ze liep die kant op. Na een bocht stond ze aan het begin van de trappen en ze zweefde rustig omhoog. Het waren maar dertig traptreden, maar de schok was groter. Ze had niet veel verwacht, maar dat het zo somber zou zijn. Kunnen ze het soms niet een beetje opvrolijken? Hopelijk zou haar kamer niet zo zijn, want dan had ze aardig wat te doen. Ze zweefde met haar voeten net een centimeter boven de grond door de gang en zocht naar iets dat duidelijk zou maken waar het kantoor zou zijn. Na een paar meter zag ze links van haar een deur. Hoofdmeester stond er op. Ze ging er voor staan en haalde even diep adem. Daarna rechtte ze haar rug en klopte aan.

Wat onderuitgezakt zat Savador aan zijn bureau en tikte met de punt van een schrijfveer ritmisch op het hout terwijl hij bedenkelijk voor zich uitstaarde. De schrijfveer was een pikzwarte slagpen van een raaf, lang en gerafeld, met zilveren Shadraanse tekens die vanaf de holle schacht verticaal over de veer omhoog liepen. Voor zijn neus lag een opengeslagen spreukenboek over de duisterse magie, geheel in het Shadraanse schrift. Onder het spreukenboek lagen onafgetekende papieren en ongelezen brieven; het werk waar hij zich nu eigenlijk mee behoorde bezig te houden. Maar hij had zich stiekem voorgenomen wat vrije tijd voor zichzelf te nemen, onder de warmte van een brandende vuurkorf langs de muur die speciaal voor binnenshuis was, een boek en een glas rode wijn. Toen plotseling geklop op de deur de stilte overstemde, schoof Savador snel het boek onder alle papieren en brieven, alsof hij zich er al die tijd al mee bezig had gehouden. Hij kon ook nooit eens een keer rustig zijn gang gaan hier. 'Binnen,' reageerde hij vreugdeloos. Hij richtte zijn norse blik op de deur terwijl hij met de schrijfveer doelloos op zijn bureau bleef tikken.

Ze hoorde een stem die haar koude rillingen bezorgde. Ze haalde diep adem en deed de deur open. Ze gebruikte haar magie om de deur weer dicht te doen en liep tot een meter voor het bureau. Ze keek de hoofdmeester aan en was verbaasd. Was dit nou iemand waarvan de stem haar deed bevriezen? 'Ik kom me melden. Zoals te zien is, ben ik nieuw en mijn naam is Romance of Collolan. Ik word het liefst Ro genoemd. Ik ben hier om mijn rooster op te halen.' Ze wendde haar blik af en keek het kantoor door. Ook hier was het duidelijk donker en niet gezellig. Ze moest vanbinnen lachen om de rotzooi op het bureau. Zoals bij iedere hoofdmeester was het altijd een chaos op het bureau en terwijl ze haar rug rechtte en de man weer aankeek. Ze wachtte rustig op een antwoord.

Strak hield hij zijn goudkleurige slangachtige ogen gericht op de deur, nam het gestalte van een witharig meisje roerloos in zich op zodra de deur openging en zij zich onthulde. Ongetwijfeld weer een nieuwe leerling die na wilde gaan of ze al geregistreerd stond in het systeem, informatie over de lessen en de tijd ertussen hier wilde weten of met andere vragen aan wilde komen zetten. Hoe kun het nu ook precies anders zijn. Savador bleef het meisje nors met zijn blik volgen toen ze de deur achter zich sloot door middel van magie en ze richting zijn bureau liep, waar ze vlak voor stil bleef staan en hem aankeek. Hij staarde zonder een greintje van vriendelijkheid op zijn strakke, al verouderde gezicht terug. Moeite hoefde hij niet te doen om niet te knipperen en zijn starende en intimiderende blik op het meisje gericht te houden toen ze begon te spreken en zichzelf voorstelde als Romance. Oftewel Ro. Ze kwam haar rooster ophalen, natuurlijk. Het duurde een tijdje vooraleer Savador zijn blik weer van haar afwendde, bleef haar in de kleine stilte die volgde bewegingloos aanstaren alsof hij bevroren in zijn stoel zat. Zijn ogen dwaalden daarna langzaam af naar beneden, zijn blik vestigde zich op de bovenste la van zijn bureau, die hij onder een zacht schuivend geluid opentrok. Zwijgend pakte hij een vel papier van de stapel die erin lag en schoof het over alle spullen, boeken en brieven naar Romance toe. 'Rooster,' kwam het er daarna nors uit. Savador leunde wat naar achteren en vouwde zijn beide handen onder zijn kin, zijn blik weer op Ro's gestalte gericht.

De man stelde zich niet voor, maar dat was voor haar ook niet belangrijk. Ze wilde haar rooster en dan weer weg. Toch onderging ze zijn starende blik gelaten en keek met haar ogen die niet meer vriendelijk stonden terug. Ze stond gewoon terug te staren en werd bijna gehypnotiseerd door zijn goudkleurige ogen. Het duurde lang voordat hij eindelijk bewoog, maar ze was het wel gewend dat ze lang moest wachten. Nadat hij haar rooster op de tafel had gelegd zette ze een paar stappen naar voren. Ze pakte rustig haar rooster op en deed weer een paar stappen terug. ‘Is er nog iets dat ik moet weten voordat ik ga?’, zei ze om daarna meteen weer hem aan te kijken. Ze was niet van plan om hem dit staarwedstrijdje te laten winnen.

Wat onderzoekend, al was dit niet echt aan zijn gelaat te zien, liet Savador zijn blik over Romance glijden. Ze staarde al net zo ijzig terug, wat een diepe ontevreden frons bij hem opwekte. De meeste leerlingen konden enkel verlegen naar de vloer staren of deden er alles aan niet in zijn ogen te hoeven kijken. Door angst. En hoe meer leerlingen bang voor hem waren, hoe meer inspraak hij op hen zou kunnen hebben. Hij keurde het dan ook af dat Romance tot nu toe nog geen enkele angst getoond had. Wellicht aan de binnenkant, maar aan de buitenkant zag hij niets. Tijdens het kleine staarwedstrijdje boorde Savador zijn ogen strak in de paarse poelen van het meisje voor hem, verbrak de opbouwende spanning door zich te bewegen. Nors keek hij toe hoe Romance een aantal stappen naar voren deed en het rooster van zijn bureau pakte, wilde iets fysieks doen om haar alsnog angst in te spreken. Maar hij liet het achterwege en bleef kalm in achterover geleunde houding zitten, zijn handen zijn kin ondersteunend. Zijn blik gleed loom weer terug naar Romance's gezicht bij haar vraag, keek haar opnieuw een lange tijd zwijgend aan voor hij antwoordde. 'Ik zou niet weten wat jij moet weten als je me er geen vragen over stelt,' zei Savador simpel. Hij was niet van plan zich hier in zijn 'vrije tijd' voor een leerling uit te gaan sloven om ieder klein weetje over hoe het schoolleven hier in z'n werk ging op een rijtje voor haar te zetten. Liever handelde hij dat op zijn eigen dooie gemak per vraag af.

Hij was niet echt vriendelijk, maar dat maakte haar niets uit. Ze was niet van plan hier vaak te komen dus had ze ook niets te vrezen. Even gleed er een glimlach over haar gezicht toen ze het antwoord hoorde van de man. Misschien had hij toch niet altijd die kilheid over zich heen. Nu zat hij echter op haar vragen te wachten en ze wist er maar één. 'Goed. Dan stel ik een vraag als ik zo niets hoef te weten. Wat is uw naam?' Ze had geen idee hoe lang hij haar nog hier zo houden en zo kon het zich net zo goed gemakkelijk maken. Ze dacht aan een stoel en de wind onder haar werd sterker. Ze ging rustig in haar windstoel (geweldig woord, ahum...) zitten en keek hem aan.

Zwijgend en nog altijd even roerloos in zijn positie, trok Savador één enkele wenkbrauw op bij het zien van de glimlach op Romance's gelaat bij zijn antwoord. Wat was er amuserend aan? Het was zo, en ze kon het maar beter accepteren wilde ze geen problemen al op haar eerste dagen. Over zijn bleke handen onder zijn kin, staarde hij haar aan en gleed er voor een kort moment even een trek over zijn gezicht. Bij het horen van haar vraag veranderde er helemaal niets aan zijn standaard norse uitdrukking. Naam, ze wilde zijn naam weten. Zoals gebruikelijk was sinds het begin van hun conversatie, wachtte hij even vooraleer hij de moeite deed te antwoorden. In de kleine tussentijd keek Savador zwijgend toe hoe Romance het zichzelf gemakkelijk maakte door met behulp van haar magie een stoel onder haar achterste te toveren. Luchtmagie. Het was dat zijn pleegdochter Ephony een luchtmagiër was, maar over het algemeen vond hij Puffoonse vage, luchtige en overvrolijke personen. 'Savador,' reageerde hij uiteindelijk. 'Master Savador voor jou. Anders nog iets?' Als Romance al was gaan zitten, verwachtte hij wel wat meer vragen van haar kant.

Ze liet de naam door haar mond glijden. 'Master Savador.' Ze dacht er even oven na. Het was een aparte naam. Niet dat ze veel namen kende, maar deze stond nu toch in haar top tien van apartste namen ooit. Ze voelde zich op eens niet zo goed en wist dat Fire haar wilde. Nu had ze ook een goed excuus om weg te gaan. 'Eigenlijk niet.' Ze stond elegant op en liep naar achteren tot ze vlakbij de deur was. 'Het was gezellig om u te spreken.' Ze deed de deur open en liep er doorheen. 'Ik zie u vast wel weer, Master Savador.' En met een zachte klik viel de deur in het slot. Langzaam gleed ze weer een paar centimeter de lucht in, want ze wilde nog steeds niet dat haar voeten vies zouden worden van de grond. Ze keek nog een keer naar de deur en haalde toen haar schouders op. Nu liep ze weg met het gesprek nog vers in haar gedachten.

Hij beet ongeplezierd even op zijn tanden, wilde luid met zijn tong klakken toen Romance zijn naam herhaalde, maar hield zich kalm en gedeisd. 'Ja,' zei hij loom. 'Master Savador.' En onthoud het maar goed, dacht hij er nukkig achteraan. Hij had er geen problemen mee haar het dit jaar flink te gaan bemoeilijken als ze van plan was lastig te gaan doen. En als dat zou gaan gebeuren, zou ze zijn naam nog vaak genoeg tegenkomen. Wat uit verbazing gingen zijn wenkbrauwen een klein stukje omhoog toen Romance beweerde geen verdere vragen meer te hebben. Voelde ze dan toch enige angst tegenover hem? Het zou hem alsnog niets verbazen. Kalm keek hij toe hoe het meisje uit haar stoel opstond, naar achteren liep tot ze vlak bij de deur stond en hem nog zei het gezellig te vinden met hem te hebben gesproken. Savador lachte van binnen, betwijfelde of ze er enig woord van meende. Hij vond het in ieder geval alles behalve gezellig, eerder ergerend nu hij weer een hele tien minuten van zijn - zogenaamd - vrije tijd aan dit opgeofferd had. 'Je ziet me vast nog wel weer,' vulde hij Romance's woorden met zekerheid aan, al gebeurde het op een veelzeggende toon. Zelfs toen ze de kamer verliet en de deur dicht was gevallen waardoor hij nu weer alleen op zijn kantoortje zat, bleef Savador nog zeker twee minuten roerloos naar de deur staren voor hij weer verderging met waar hij eigenlijk mee bezig was.

PROFILE MAGICIAN