Ze had voor deze gelegenheid haar mantel af gehouden. Het was onzin om de hele tijd haar gelaat te verhullen onder die zware lap stof. Deze keer schreet ze de weg af richting het kantoor van de hoofd meester. Als ze alle informatie goed gevolgd was heette deze man Savador, volbloed Shadraan en de schrik van de leerlingen. Ze zou het vanzelf wel merken, ging niet op roddels in. Haar passen waren lichtvoetig, bijna niet hoorbaar; iets wat je van een meesteres in luchtmagie ook wel zou kunnen verwachten. Aangekomen bij de grote, houte deur bleef ze even staan. Even, alsof ze op sollicitatie gesprek ging, streek ze met haar handen over het witte gewaad om de onzichtbare ongewenstheden weg te halen. Het viel sierlijk langs haar slange lichaam, werd in model gehouden door een simpele riem onder haar borsten. Ze richtte haar zilverkleurige ogen op de deur, waarna ze zachtjes een paar keer op de deur klopte.

Achter de eikenhoute deur van het kantoor was geen teken van menselijk leven aanwezig. Over de massieve balken van het plafond, lag enkel een paarsgeschubde slang van kolossale grootte, maar voornamelijk lengte. Zijn lange lijf zou met het puntje van zijn staart de vloer nog kunnen raken als hij om de schouders van een lange volwassen man rustte. Nu had het dier zijn achterlijf te rusten gelegd op de balken achter hem, golvend, aangezien zijn lijf hing daar waar er vrije ruimte tussen de balken was. Zijn felle turkoois-gekleurde ogen waren strak gericht op de deur schuin onder hem toen er geklop weerklonk. De lange zwarte tong flitste in- en uit de slangenbek, alsof hij de onverwachte bezoeker erachter nu al wilde proeven door de geur die hij of zij waarschijnlijk afsloeg. De felle paarse strepen langs de zijkanten van zijn tong waren goed zichtbaar, zagen er meer uit als een paarsachtige waas bij de flitsende bewegingen. Saethion siste iets zachts in het Raziaans; met een slissende, onmenselijke stem die begon te spreken met iets dat nog het meeste weghad van een diepe onheilspellende inademing, en de onbekende woorden er uiteindelijk in een sinister gefluister uit liet komen. Er klonk een doffe plof vanachter de deur, afkomstig van Saethion die zich vanaf de balken naar beneden had laten vallen. De slang brak zijn val door de klap op te vangen met zijn eigen lichaam, en richtte zich, voor zover dat kon, in zijn volle lengte op om na een soort van kleine duik richting de grond over de vloer te kronkelen. Vlak voor de deur rees hij weer op, alsof hij uit zijn rieten mand gelokt werd door een slangenbezweerder. Zijn tong schoot weer uit zijn bek, en ving een onbekende geur op, waarna hij een zacht gesis begon uit te stoten. Iedereen die onbekend was, vormde mogelijk een gevaar voor de meester. De brede halsflappen zetten zich nog meer uit met als doel nog dreigender over te komen. Een automatische reactie, al kon de bezoeker achter de deur dat waarschijnlijk niet zien. Op hoogte van het sleutelgat bleef Saethion in een half opgerichtte positie staan. Doodstil. Vanaf het puntje van zijn bek leek hij langzaam op te lossen in rook, die door het sleutelgat verdween. Het begon bij zijn bek, maar ging zo langzaamaan verder.

Ondertussen beende Savador in een gebruikelijke stevige pas door de gangen, op zijn bleke gezicht een norse uitdrukking. De lange zwarte herfstmantel die bij zijn bovenlichaam nogal nauw aansloot, zwierde achter hem aan. Vanaf een afstand zou hij ongetwijfeld direct te herkennen zijn; vooral door zijn gezicht die door de wittigheid fel afstak ten opzichte van zijn duistere kleding. Zodra hij de hoek omsloeg en de gang naar zijn kantoor naderde, bleef hij abrupt stilstaan toen hij daar een onbekend gestalte voor zijn deur zag staan. Vrouwelijk, een wit gewaad dragend en lange bleke lokken die op haar rug rustte. Eenzelfde sterke magiebron was aanwezig die je ook bij een Legendarische Magican zou kunnen voelen, maar hij was er zeker van dat dit Clera onmogelijk kon zijn. Hij voelde op het moment geen greintje lichtmagie. Met geruisloze, vrijwel onhoorbare passen, liep Savador verder om haar van achteren te benaderen en vlak achter haar stil te blijven staan. Nog iets dichterbij, en de gestalte zou zijn adem in haar nek kunnen voelen. 'Zijn wij misschien.. van het pad geraakt?' sprak hij op een spottende toon, waarmee hij op een sollende manier duidelijkmaakte geen ongepaste gasten pal voor zijn deur wenste te hebben. Als je hem beter zou kennen en op zijn woorden doordacht, zou het met andere woorden betekenen dat ze als de wiedeweerga op moest sodemieteren, al werd het nu dan op een doodkalme manier geformuleerd. Savadors goudkleurige slangenogen gleden van het spierwitte haar - haar gezicht had hij nog niet kunnen zien - naar het sleutelgat, waar hij plotseling zwarte rook uit zag kringelen. In een flits had hij de persoon voor zich omgedraaid en haar ruw tegen de muur gedrukt, waarbij hij de kraag van haar kleding strak met beide handen vasthield. Als hij dat niet had gedaan, had Saethion - die in een fractie van een seconde uit de rook zijn eigen kop weer hervormd had en uit het sleutelgat schoot - zijn lange giftanden waarschijnlijk in het vlees van de vrouw geplant. Maar het was alles behalve geweest om haar van die aanval te redden; hij wist dat Saethion luid siste bij onbekenden, maar ze ook nog eens aanviel als het geen alledaagse personen waren. En die personen konden nogal eens wat kwaad in de zin hebben. Met zijn handen haar kleding nog in een ijzeren greep geklemd, staarde Savador furieus in twee zilverkleurige ogen. 'Wie ben jij?!' snauwde hij op een zacht sissende toon, alsof hij niet wilde laten horen aan toevallig voorbijlopende leerlingen of leraren wat zich nu afspeelde. Een onbekend persoon met zoveel aanvoelbare macht kon nog eens bonje betekenen voor de school, en voor hém.

Neara had haar hand weer laten zakken nadat ze zachtjes op de deur had geklopt, stond nu met haar ogen gericht op de nerven van het hout te wachten totdat ze enige reactie zou krijgen. Een onzichtbaar zuchtje wind leek met haar witte haren te spelen, maar in werkelijkheid fluisterde deze streling de bewegingen vanachter de deur toe. Al gauw daarna hoorde ze het zachte gesis dat door de grote slang gemaakt werd. Met licht opgetrokken wenkbrauwen staarde Neara nog steeds naar de houten deur, vroeg zich ingodsnaam af of de hoofdmeester dit geluid maakte of dat het werkelijk een slang was. Bij de stappen die voor een normaal gehoor bijna onhoorbaar zouden zijn, merkte Neara de luchtverplaatsing direct op. Nog voordat de bleke man had gesproken keek Neara om over haar schouder. Haar zilverkleurige ogen bleven met een ontspannen blik op de man bevestigt, ondanks zijn spottende woorden. 'Ik denk het niet,' antwoorde ze hem glimlachend, waarmee ze duidelijk maakte dat ze precies op de goede plaats was. Zijn reactie kwam zo plotseling, dat zelfs zij zijn handelingen niet had kunnen voorzien. Met grote ogen en opgetrokken wenkbrauwen werd ze door de man hardhandig met haar rug tegen de muur aan gedrukt. Langs de mans gezicht gleed haar blik naar het sleutelgat, waar de lange slang nog net zichtbaar was geweest. Haar dunne gewaad had hij bij de zijkanten van haar nek in zijn vuisten geklemd, en nu waren Neara's silverkleurige ogen ook weer op die van de man gericht. 'Master Savador,' begon ze oprecht vriendelijk, waarmee ze haar verklaring eigenlijk wilde beginnen. Maar voordat ze verder ging met haar uitleg had ze in een fractie van een seconden haar hand tegen zijn borst gelegd. In de kleine ruimte tussen zijn borst en haar handpalm ontstond een krachtige wind die al even snel in een cirkelende beweging opzwelde en die Savador vervolgens zonder pardon van Neara afblies. Toen ze zichzelf op eem gemakkelijke manier bevrijdt had schikte ze de diepe ronde hals van haar gewaad weer waarna ze door haar lange wimpers haar blik op Savador richtte. 'Ik hoop niet dat je iedereen op deze manier begroet als deze onbekend voor je zijn. Daar kun je vijanden mee creëren,' het laatste was tussen de vriendelijke toon gevult met een ijzige klank. Ze tilde haar kin weer op waarbij ze haar blik geheel opsloeg en Savador kalmpjes aankeek. 'Ik ben Neara, opvolgster van Vrouwe Airmid waarbij ik nu de naam Vrouwe van de Lucht draag,' beantwoorde ze nu eindelijk zijn vraag. 'Ik wilde wat dingen met u bespreken, informatie verzamelen die ik de afgelopen jaren niet heb kunnen verkrijgen. Geen geheime documenten, gewoon statistieken over dingen binnen deze school,' vermelde ze meteen de reden van haar bezoek.

Savador had de kalme reactie en de kleine glimlach van de vrouw straal genegeerd. Iedereen die zich zowat tot zijn vijand gemaakt had, had wel getraind in het opzetten van maskers. Daar zou hij niet intrappen. Met de stof van haar kleding nog in zijn vuisten geklemd maakte hij een ruwe trekbeweging omhoog, zodat de vrouw automatisch mee zou veren. Een woordloze actie waarmee hij doelde dat hij nu meteen een antwoord wilde hebben. Er verscheen een diepe frons tussen zijn wenkbrauwen toen ze hem bij zijn formele benaming aansprak, begon zich nog meer af te vragen wie ze was, wat ze wilde, en hoe ze zijn naam kende. Nors sloeg Savador zijn ogen naar beneden bij het voelen van haar hand tegen zijn borst. Hij greep haar steviger vast met als doel haar het volgende moment weer eenmalig door elkaar te schudden, maar net op het moment dat hij die handeling wilde uitvoeren, voelde hij een beklemmende druk die hem als het ware van de vrouw afstootte. Hij liet haar abrupt los, kneep zijn ogen even dicht terwijl zijn lange zwarte lokken even wapperden langs zijn gezicht door iets in de richting van een windvlaag, en zette er beschermend een stap voor achteruit. Over de rug van een lijkbleke hand die hij ter verdediging voor zijn gezicht geslagen had, staarde hij de vrouw ijzig aan met zijn intimiderende slangachtige ogen. Ze konden als hypnotiserend worden beschouwd wanneer ze je een lange tijd starend begluurden. Er gleed even snel een trek over Savadors gelaat, waardoor zijn gezicht automatisch even betrok bij het horen van haar woorden. Hoe durfde ze op zo'n toon tegen hem te spreken? Hij opende zijn mond in een snauwende beweging, deed zijn tanden van elkaar om te spreken: 'Een aantal onbekenden kunnen mijn vijand al zijn. Waarom een attente positie aannemen als ik ze direct mijn haat terug kan laten voelen op hun onuitgesproken bron van afgunst?' Niemand was in één oogopzicht te vertrouwen. Niet sinds wat hij had meegemaakt in zijn jeugd. Dat is altijd bijgebleven, het uiterst voorzichtig zijn in de buurt van onbekenden en niet zo gemakkelijk iemand accepteren. Savadors woedend gefronste wenkbrauwen gingen weer wat omhoog naar een kalmere uitdrukking - al was die nog steeds nors - toen de vrouw zich voorstelde als Neara, opvolgster van Airmid, momenteel Vrouwe van de Lucht zelf. 'Werkelijk,' bracht hij uit op een ongeïnteresseerde toon. Hij deed niet eens de moeite ervoor om het vragend te laten klinken. De huid in zijn voorhoofd viel weer in een plooi toen Neara vroeg om de statistieken binnen de school. 'Legendarische Magicans terug, hulp van Deshas, verstoting van het oorspronkelijke schoolhoofd, nieuwe titel, beter schoolsysteem,' legde hij in kleine termen kortaf uit. Zin om het gedetailleerder te formuleren had Savador niet.

Bij zijn hatelijke woorden schoten haar wenkbrauwen verbrouwereerd omhoog. Voor even brak ze uit haar serene rust cocon, waarin ze zich altijd hulde en ook het fijnste was voor haar. 'Geloof me, ik wil geen vijanden zijn met jou. Ik heb daar totaal geen intentie toe. Ik bedoel; om dit hier te beschermen en mijn taak te vervullen moeten we toch samen kunnen werken. Je zult vanaf mijn kant in ieder geval een uiterst meegaande houding verwachten,' beantwoorde ze hem daarna kalm, hoewel haar silverkleurige ogen zich vaagjes hadden verhard. Natuurlijk zouden mensen haar eerst argwanen, haar verschijning met de redenen daarbij kwamen natuurlijk uit de lucht vallen voor de meeste. Ze knikte vriendelijk op zijn ongeïntresseerde woorden. Haar wenkbrauwen schoten wat omhoog bij de nogal verpakte samenvatting van de afgelopen gebeurtenissen. Daarna speelde er een vriendelijke glimlach op haar lippen. 'Dat is erg fijn, maar dat was niet precies wat ik bedoelde,' lachte ze naar hem, waarbij ze haar tanden bloot lachte en onbewust charmant overkwam. 'Ik bedoel de momentelen dingen. Percentage leerlingen van elke planeet hier op school. Werk van de leraren. Sommige dingen zijn nog verlaten opdrachten van Airmid zelf, en daar zou ik als nog gehoor aan willen geven. Deels omdat het mijzelf ook aanstaat,' legde ze haar bedoeling gedetailleerder uit, in de hoop dat de man nu eindelijk een beetje zou ontspannen en de gevraagte zaken met haar door zou nemen.

Woedend perste Savador zijn lippen even op elkaar, maar liet zijn bekrompen gezicht daarna langzaam ontspannen en trok één enkele wenkbrauw op bij het horen van Neara's woorden. 'Wel wel,' kwam het er uiterst zacht over zijn lippen uit. Er gleed daarna een klein triomfantelijk grijnsje op zijn gezicht, die alles behalve hartelijk was. 'Zie ik daar iets van angst in je ogen?' Hij bleef nog een tijd met een harde blik in de zilverachtige poelen van haar irissen staren, maar wendde zich daarna tot de deur om driemaal zacht tegen het hout te kloppen met zijn knokkels. Op dat woordenloze commando, kwam Saethion door het sleutelgat kalm tevoorschijn in de vorm van zwarte rook. De rook kringelde langs Savadors bleke hals en schouders, waar de slang zijn vaste vorm weer aannam en zachtjes siste bij het zien van de persoon die hij eerder nog als slachtoffer had gezien. 'Niet veel mensen geven zich openlijk direct al aan me over,' voegde Savador even later zacht aan zijn eerdere woorden toe waarbij hij zijn blik weer naar Neara oprichtte en met een hand onder de onderkaak van Saethion kroelde. Een triomfantelijke grijns sierde nog steeds zijn smalle lippen. Hij voelde zich groots. Zelfs nog grootser dan Deshas of ieder ander persoon. De hoog van de toren geblazen uitdrukking ebde direct weer weg bij het zien van Neara's mondhoeken die omhoog krulden na zijn korte, norse samenvatting. Hij trok lichtelijk zijn wenkbrauwen op toen ze warempel naar hem glimlachte, vond het ergens wel charmerend, maar hij kneep zijn ogen het volgende moment halfdicht en staarde haar ijzig aan om niet aan die emoties toe te geven. Als iemand een afgunst tegen nieuwe mensen had of er absolute moeite mee had, dan was hij dat wel. Ongetwijfeld. Savador bleef in een roerloze positie staan, haast alsof hij een standbeeld was, terwijl hij naar de vervolgende woorden van Neara luisterde. Halverwege haar verhaal had hij zich half omgedraaid en leek zich meer met Saethion bezig te houden dan met haar. Ze mocht dan wel de nieuwe Vrouwe van de Lucht zijn, eigenlijk was ze niets meer dan een opvolgster die zojuist gepromoveerd was naar Legendarische Magicans. Dat zorgde ervoor dat ze zo'n beetje op hetzelfde niveau als hij zat, wat weer deels voor de afgunst zorgde. 'En dat moet je zonodig aan mij komen vragen?' vroeg Savador op een toon alsof dat het meest onlogische was wat er bestond, terwijl hij zich zacht met zijn schouder tegen de muur naast hem liet vallen om er tegenaan te leunen. Hij scheurde zijn starende blik niet van Neara af terwijl hij dat deed. Nog een tijdlang bleef hij haar onbeweeglijk aankijken voor hij op haar woorden reageerde. 'Minstens tachtig á negentig procent is afkomstig van Shadra, de leraren geven - zoals leraren behoren te doen - les en de leerlingen worden hier zonder pardon in kerkers gezet,' beantwoordde hij haar vragen direct, er daarbij geen moeite voor doenend het allemaal specifieker te beschrijven. 'Anders nog iets?' sprak Savador er op een norse toon achteraan. Hij klemde een hand om Saethions hals toen de slang wilder gedrag begon te vertonen. Het wantrouwen van het dier jegens de nieuwe persoon met de machtige magiebron, was nog lang niet overgewaaid, eveneens bij diens meester niet.

Bij zijn vraag, die waarschijnlijk meer retorisch was gesteld verharde de zachte blik in Neara's ogen. Angs? Ze had sinds het begin van haar tijd waarmee ze met Airmid mee liep toen zíj nog opgeleid werd geen angst meer getoond. Het was een must bij haar positie als trouwe naaste van de vroegere Vrouwe van de Lucht. Blijkbaar besefte Savador nog steeds niet helemaal wat ze precies in haar macht had. De serene rust leek geheel te breken bij de volgende woorden. Haar normale, ooh zo rustige ogen stonden hard. De vloeibare, zilverachtige kleur die normaal leek te golven was grijs geworden. 'Je begrijpt duidelijk niet precies in wat voor positie je staat, Sávador,' galmde haar ijzige stem zacht door de lucht. Haar lippen hadden niet bewogen, haar blik strak en onheilspellend gericht in de goudkleurige ogen van Savador. 'Vergeet niet dat de persoon die voor je staat al vanaf het begin met Vrouwe Airmid mee draaide. Véél meer jaren heef geleefd dan jij. Met mij vergeleken met je een miezerige eendagsvlieg,' galmde haar woedende stem door. De luchtdruk leek te stijgen, drukte zwaar op elk centimetertje leven dat zich in de buurt begaf. 'Vergeet niet wíe ik ben. Ik ben het die je longen vult, ik ben het die je altijd omringt. Elk moment van de dag en nacht, in elk hoekje van de kamer. Ik ben het die zich door het kleinstje gaatje kan krijgen. Ík ben de gene die het in eerste instantie mogelijk maakt voor jóu om te leven. Savador, zonder mij zou je als leveloze pier op de grond liggen,' haar stem bulderde nu als de bliksem op een stormnacht door de hal heen. Totaal vergeten dat ze in een schoolgebouw stond. Haar mond had de gehele tijd niet bewogen, haar stem leek van elke kant te komen. Als hij wilde dat ze van zich af beet kon hij het krijgen. Als ze haar ego los liet zou ze makkelijk kunnen zeggen dat ze zoveel meer was dan hij. Langzaam, vloeiend waarbij haar haar in een onzichtbare wind sierlijk heen en weer wapperde gespiegeld door het witte gewaat, kwam ze in beweging. Zonder pardon liep ze langs Savador heen, drukte de deurklink naar beneden en zweefte als het waren met haar passen naar binnen. Elke beweging die ze maakte leek te worden gevolgt door een vloeiende wappering van haar kleding of haar. Met haar harde blik keerde ze zich naar zijn bureau. Zonder zich te bewegen leek een van de stoelen naar haar toe te schuiven, waarna ze soepeltjes in de stoel zakte. Ze sloeg haar been over de ander waardoor de witte jurk iets verschoof en een stukje van haar blote bovenbeen zichtbaar werd, legde haar handen erop te rusten en keerde haar nu wat gekalmeerde blik op Savador. De zilveren, bewegende kleur leek weer langzaam terug te komen in haar irissen. 'Ja, dat vraag ik aan jou,' beantwoorde ze uiteindelijk zijn vraag, haar lippen bewogen weer en haar stem klonk weer even kalm en beheerst. Bij zijn verdere beschrijving leken haar dunne wenkbrauwen zich in een fronst te schuiven. 'Toch heb ik vernomen dat niet veel leraren vaak aanwezig zijn,' ging ze tegen zijn woorden in. De kalmte leek weer bij haar terug gekeerd te zijn, alsof de onheilspellende uitbarsting van daarnet niet was gebeurd. 'Er loert toch erg veel gevaar op het schoolterrein. En dan spreek ik voornamelijk over het Duistere Bos, maar dat had je natuurlijk al met je slimme geest bedacht. Of niet soms?' met een vriendelijk glimlachje keerde haar blik weer terug naar Savador.

Savadors grijns, die haast arrogant te noemen was, nam al gauw de vorm aan van een grimas toen Neara's zachte blik zich geheel leek te verharden. Vanaf zijn steunende positie tegen de muur bleef hij haar als een roofdier dat zijn prooi in het oog gekregen had, kil aanstaren. Zwijgend liet hij zich vrijwillig meetrekken door de massa van emoties die hij zo duidelijk in haar, nu, grijzige ogen kon zien, liet haar woorden over zich heenkomen terwijl ze met een woedend vervormde stem verdersprak. Er leek iets te veranderen in zijn blik, gedrag en gedachten toen haar laatste zin geheel tot hem doorgedrongen was. Langzaam zette hij zich van de muur af en staarde haar met een gemixte blik van woede, afgunst en frustratie een tijdlang in stilte aan. 'Miezerige ééndagsvlieg?' herhaalde hij Neara's woorden met een stem zo zacht dat die duidelijk hoorbaar beefde van opspelende woede. Niemand vergeleek hém met een zwak insect, een typisch goor Grenaans beest. Níemand. Dat moest zelfs Medusa niet proberen. Savador leek amper te merken dat hij zijn ademhaling zich verzwaarde, en dat zijn woedende zachte snuiven door zijn neus veranderd was in een langzaam en luid gehijg. Deels door de razernij, maar zeker ook door de luchtdruk die opmerkelijk een grote stijgspurt leek te maken. 'Vergeet niet wíe ik ben. Ik ben het die je longen vult, ik ben het die je altijd omringt.' Zijn gezicht verwrong zich langzaam in een strakke, furieuze uitdrukking. 'Elk moment van de dag en nacht, in elk hoekje van de kamer.' - 'Houd je mond dicht!' begon hij met dezelfde trillende stem, 'Ik ben het die zich door het kleinstje gaatje kan krijgen.' - 'Houd je mond dicht! Houd je mónd dicht!' hijgde hij terwijl hij zijn handen over zijn oren legde, 'Ík ben de gene die het in eerste instantie mogelijk maakt voor jóu om te leven. Savador, zonder mij zou je als leveloze pier op de grond liggen,' - 'HOUD JE MOND DICHT!' eindigde hij in een schreeuwend gesnauw, dat haast haar hele woedende spraakwaterval in gedonder en geraas aan vergeten feiten overstemde. De razernij voelde aan als een dikke knoop in zijn borst. Zwaar hijgend van de uitbarsting en het druk maken, liet Savador zich weer uitgeput met zijn schouder tegen de muur vallen. Zijn blik was doods gericht op de muur tegenover hem. Hij keek Neara niet eens aan toen ze hem daarna gewoon straal voorbij liep. Nijdig balde hij zijn handen tot vuisten. Dat mens dacht gewoon zomaar zijn kantoor binnen te kunnen komen. Toen hij uiteindelijk besloot genoeg gekalmeerd te zijn, kwam hij langzaam in beweging om met nog licht natrillende benen Neara zijn kantoor in de volgen. Met een harde klap sloeg hij de deur achter zich dicht, want zijn woede was nog lang niet gezakt. Eenmaal binnen zag hij dat ze het zichzelf al gemakkelijk had gemaakt. De brutaliteit. Savador stopte niet voor haar stoel, maar liep verder naar zijn bureau om daar met zijn rug naar Neara toegekeerd te blijven staan en nog licht nahijgend zijn handen steunend op het bureaublad te plaatsen. Met een verbeten trek die op zijn gezicht schoot, haast alsof hij zich ter plekke bezeerde, draaide hij zich met een ruk weer naar haar om. Dat kalme en beheerste stemmetje maakte hem nog razender dan hij al was. Met grote haat en afgunst staarde hij priemend in Neara's zilverkleurige ogen, wilde die er het liefst uitlepelen om haar hoofd daarna in te smeren met honing en vervolgens in een vat met hongerige wilde ratten te duwen. Zijn woede keerde weer teveel terug en hij begon opnieuw zwaarder te ademen, waardoor hij niet de kans kreeg haar bemoeierige vragen te beantwoorden - in plaats daarvan bleef hij haar enkel hatelijk aanstaren. Zag haar daar nu in formele houding zitten. Tutje weet-alles. Pas aangewezen tot nieuwe Vrouwe van de Lucht, en daardoor blijkbaar erg vol van zichzelf. De blik in zijn slangachtige ogen, die over het algemeen al streng genoeg oogden, werd nog furieuzer bij het horen van haar laatste zin. Hij wist niet of dat nu sarcastisch was of niet, maar het beviel hem alles behalve. In een snelle beweging waarbij hij naar voren schoot, de armleuningen van haar stoel beetgreep en zich dicht naar haar toeboog, siste hij fel: 'Het Duistere Bos heet niet voor níets het Duistere Bos! Onnozele dwazen die het vrijwillig betreden, uit stoerdoenerij voor hun vriendjes of uit abnormale stommiteit, kiezen er zélf voor een dodelijk risico te lopen, vooral 's nachts! De leraren hier zijn voor jouw informatie gewoon laks, op een paar na, daarbij loopt iedereen hier het gevaar een foute afloop te krijgen met onacceptabel gedrag - door mij! Door niemand anders dan ík! Ík was het die het nieuwe schoolsysteem heb ingevoerd, dus gevaar lopen is niets ongewoons meer, ténzij er de kleine mogelijkheid bestaat dat je je weet te gedragen als een voorbeeldige leerling zoals ik trácht te willen zien!' Zodra hij was uitgesproken, vulde Savador gierend zijn longen weer met lucht en ging woedend weer recht staan. Er gleed opnieuw een kleine trek over zijn gezicht alsof er een plotselinge pijnscheut door zijn lijf schoot, terwijl hij op Neara bleef neerkijken. Haast alsof alleen haar gestalte al te gevoelig was voor zijn woede en temperament. 'Impertinente loeder,' mompelde hij zacht met een inmiddels schor geworden stem. Minachtend bleef hij op Neara neerkijken, zijn kin wat dominant opgeheven. 'Ongracieus kreng!' Savador snoof luid. 'Medusa klaagt ach en wee in het hiernamaals!'

Het was misschien niets voor Neara om uit haar slof te springen, maar de woorden van deze man maakte zelfs bij haar een grote scheur in haar seren rus bubbel. De uidrukkingen van de man toen ze haar woede liet zegevieren waren op dat moment niets anders dan een traktatie voor haar. Blijkbaar wist hij nog steeds niet met wíe hij te maken had. Maar ach, hij zou er vanzelf achterkomen dat ze al driehonderd jaar op het zelfde niveau als Airmid had gezeten. En misschien, in de toekomst als ze bleef trainen, zou ze zelfs beter worden dan haar. Dat was eigenlijk iets waar ze naar streefde. Ze had haar blik op het nog lege bureau voor zich gericht toen de deur met een harde klap dicht werd gesmeten, trok zich er zichtbaar niets van aan. Rustig, zonder enige dwang of houding dat hij op moest schieten keek ze naar zijn rug die naar haar toe was gekeerd. De blik in zijn ogen toen hij omdraaide raakte haar wel, maar ze moest bij haar standplaats blijven. Als ze zich zelfs al door het schoolhoofd op de hielen voelde zitten, hoe moest ze dan ooit mensen zoals Marcus tegengaan. Alleen haar haren leken wat naar achter te wapperen toen Savador besloten had met een ruk dichterbij te komen, haar rustige blik was nu op zijn nabij gelegen ogen gericht. 'De meeste antwoorden plezieren mij, was de informatie waar ik juist naar op zoek was,' begon ze heel rustig, waarbij ze haar gestrekte vinger tegen zijn lip legte en hem met een kleine druk wat van zich af duwde. Zo dicht bij was net iets té. Met een klein glimlachje, bewust wat charmant omdat dit moment aan de ene kant behoorlijk amuserend was, keek ze weer naar hem op. 'Achterbakse vlieg, dat is ook nog een mooie vind ik zelf,' ging ze geamuseerd door op zijn uitscheldingen jegens haarzelf. 'Ongracieus kreng, die heb ik nog nooit gehoord,' glimlachte ze nu, haar blik op een willekeurig punt gericht alsof ze nadacht. Langzaam stond ze op, richtte in dat zelfde moment haar blik weer op Savador en liep naar hem toe warbij ze hem dwong naar achter te gaan en tegen zijn bureau klem te komen. Nu bracht zij haar gezichtdicht bij de zijne, keek hem met een zachte blik aan. 'Ten eerste; alleen als ik toestemming geef mag je de meest creatievee scheldwoorden verzinnen op mij gericht. Ten tweede; zó dichtbij hoeft niet,' duide ze het laatste door haar gezicht nog een klein stukje dichterbij te brengen waardoor de puntjes van hun neus elkaar net niet raakte. 'En ten derde; wie geeft zich heir nou over aan wie?' geen enkele zin was gezegt met een sprankeltje haat of woeden erin, alsof ze een gewoon gesprek voerde in plaats van dat hij uit zijn slof schoot telkens als ze niet deed was hij wilde. Haar lange haar leek speels kleine, golvende bewegingen te maken langs haar smalle gezicht. Op haar dunne lippen sierde nog steeds een warme glimlach, net zoals in haar uiterst kalme ogen was een bepaald soort warmte te vinden. Als hij besloten had bij elk iets wat ze zei boos te worden, dan zou dit nog een leuk spelletje worden.

Met een samengeperste mond waarbij zijn smalle lippen zuur op elkaar werden gedrukt, gleden Savadors nog altijd even woedende ogen naar beneden bij het voelen van de slanke vinger die zijn woorden stremden. Liggend op zijn lippen werd hij erdoor gedwongen wat naar achteren te wijken met zijn hoofd. Kwaad blikte hij weer in Neara's zilverachtige ogen. Hoe dúrfde ze! Vooral haar ongewogen woorden die ze vooraf teweeg bracht, zorgde voor een grote beknellende ontevredenheid binnenin hem. Argwanend keek hij op haar neer bij het zien van haar kleine, haast charmante glimlachje die hem geschonken werd. Ze kreeg er een nog hatelijkere uitdrukking voor terug. De argwaan schakelde deels over naar ongeloof toen ze zijn beledigingen naar haar waarempel als iets amuserends leek op te vatten. Zijn gouden slangachtige ogen verwijdden zich wat. Behalve van ongeloof ook van de razernij die nog steeds hevig in zijn binnenste borrelde. Het was onacceptabel hoe hij op het moment behandeld werd, vond hij zelf. Hoe kon iemand als zij nu een rol vervullen als Legendarische Magican? Daarbij dacht ze zeker hem de les te kunnen lezen. Mooi niet. Savador kneep zijn ogen onhartelijk tot spleetjes en bleef Neara daarbij aankijken terwijl ze zich langzaam vanuit haar zitplaats oprichtte. Hij ontblootte zijn tanden wat door de spiertjes rond zijn lippen die zich nauw uit woede samentrokken, balde zijn vuisten zo sterk dat zijn knokkels geelachtig wit kleurden en keek tussen zijn sluike lokken die in zijn gezicht hingen grievend toe hoe ze hem dichter durfde te benaderen. Zich afvragend wat ze van plan was zoal te kunnen en willen doen. Automatisch zette hij wat stappen achteruit toen hij daartoe gedwongen werd, eerst tamelijk langzaam, daarna steeds sneller deinzend totdat hij met zijn onderrug tegen de rand van zijn bureau stootte en er achterover half overheen helde zodat hij zich overhaast vast moest grijpen aan de punten van het bureaublad. Dit alles zonder zijn giftige blik van Neara af te scheuren. Eveneens verzachtte zijn blik wat toen ze dichtbij kwam met haar gezicht, en luisterde zwijgend naar wat ze te zeggen had. Maar naarmate ze ergerlijke punten opnoemde, viel de bleke huid tussen zijn wenkbrauwen weer in een diepe fronsplooi en werd zijn uitdrukking opnieuw bijtend. Ze dacht alwéér te kunnen zeggen wat hij moest doen en laten. Uiterst voorzichtig pakte Savador een streng zilverwit haar die golvend langs Neara's gezicht liep beet in een vuist, en trok haar op die wijze zacht naar zich toe. Half over hem heen, zodat haar hoofd zich over zijn schouder bevond en hij met zijn mond nu vlakbij haar oor was. 'Jíj geeft je over aan míj,' sprak hij zacht. 'Anders máák ik het er wel naar!' Bij die laatste toegevoegde snauwende woorden, duwde hij haar op een veel ruwere manier als dat hij haar naar zich toegetrokken had weer van haar af en liet haar lokken los waarbij hij zijn geopende hand opgeheven hield, alsof hij zojuist iets vreselijks smerigs had vastgehouden en zich zojuist voorgenomen had die hand een aantal uur niet meer te gebruiken om de viezigheid niet te verspreiden. Met een expressie van minachting bleef Savador Neara aanstaren alsof ze voor hem geheel onwaardig was.

De uitdrukkingen bij Savador in zijn ogen en op zijn gezicht leken niet te veranderen. Ze zou dit vervelend moeten vinden, maar aan de ene kant was het hoogst amuserend dat hij zich zo druk maakte om.. níets. De glimlach bleef op haar smalle lippen liggen de gehele tijd waarbij ze kalm terug blikte in zijn gouden ogen. Vooral het moment dat hij duidelijk verbaasd was over haar reactie op zijn gescheld deed haar mondhoeken nog ietsjes verder omhoog krullen. Toch blij met zijn reactie dat hij zich snel uit de voeten maakte zodra ze dichterbij kwam liep ze rustig door tot het moment dat hij geen kant meer uitkon. Vanonder haar lange wimpers ging haar blik weer terug naar zijn ogen na haar woorden, afwachtend op zijn reactie erop. Toen hij zijn hand optilde schoot haar blik hier even naartoe, om gelijk daarna weer zich te vestigen op zijn ogen. Langzaam, telkens wachtend op het punt dat ze net niet gedwongen werd mee te gaan leunde ze naar voren. Bij zijn zachte woorden, waarbij ze zijn adem langs haar nek voelde strijken krulde haar lippen verder omhoog. Vervolgens werd ze ruw naar achteren geduwd, opgevangen door de luchtbarriëre die zich bijna automatisch had gevormt waardoor haar lichaam met een schok stil stond en haar haar naar achter wapperde over haar schouders. Weer zette ze een stap naar voren, zette het puntje van haar wijsvinger tegen zijn borst en keek Savador nog steeds glimlachend aan. 'Wat schattig,' antwoorde ze hem alleen maar, als reactie op zijn bedreiging. 'Ik moet zeggen dat je woorden aardig verleidelijk klinken,' ze keek weer op, haar haar blik even op haar jurk gericht waarbij de ze witte stof over haar schouders even had geschikt. Met een bijna speels glimlachje keek ze hem aan, alsof hij net een grote grap had gemaakt. Daarna draaide ze zich om, keerde haar halfnaakte rug naar hem toe en liep weer met lichtvoetige passen terug naar de stoel. Vloeiend zakte ze weer terug op de stoel, zat wat schuin en sloeg haar benen weer over elkaar. Kalm, nog steeds met die vriendelijke uitdrukking op haar gehele gelaat richtte ze haar blik op Savador. Zonder iets te zeggen leunde ze met haar elleboog op de stoelleuning, leunde hierbij wat schuin naar achtere en bleef hem aanstaren. Ze had meer antwoorden op haar vragen verwacht, maar dit zat er op dit moment zeker niet in. Voorlopig zou ze het spelletje meespelen, proberend deze man uit te vogelen. Haar glimlach was verdwenen, haar dunne lippen ontspannen op elkaar waarbij ze onbewegelijk naar Savadoor staarde. Alleen haar jurk en haar leek enig leven te bevatten, golfde bijna onzichtbaar onder haar doodstille lichaam. Alleen de langzame knipper bewegingen, en de al even rustige op en neer gaande borst bewijste dat ze leefde.

Savador had zich grotendeels in moeten houden niet opnieuw in een woedend gesneer uit te barsten. Onder druk van Neara's aanwezig blijvende glimlach kostte hem dat ontzettend veel moeite. Hij had een grote goesting die misselijke grijns van haar gezicht te meppen. Ze maakte het er zelf naar. Ze zat gewoon een spelletje te spelen. En als hij ergens niet tegenkon, dan was het wel tegen zijn verlies; want dit spelletje was hij duidelijk aan het verliezen. Het toegeven van zijn emoties was daar al een eigenlijke aantoning van. Neara's glimlach die zelfs nog een tikkeltje breder werd bij het opmerken van zijn ietwat ongelovige reactie na haar zowat de grond in te hebben geboord met vulgaire woorden, maakte hem nog woedender dan dat hij al was. Nijdig bleef Savador haar bewegingen met zijn blik volgen toen ze na zijn zacht ingesproken woorden in haar oor zichzelf wist op te vangen door middel van een zuchtje wind. Net toen hij op het punt stond zich langzaam van de bureauhoeken af te zetten en eveneens weer recht te staan, werd hij nog even in die blijvende positie gedwongen door een priemend vingertje tegen zijn borst. Zijn wenkbrauwen fronsten zich even uit verbazing, daarna uit ontzetting en vervolgens weer uit pure woede toen hij schattig genoemd werd. Met zijn beide handen nog steunend op de hoeken, bleef hij Neara aankijken met een blik alsof hij haar ter plekke zou willen verslinden. Uit minachting trok één wenkbrauw zich wat op bij het horen van de woorden die ze er even later aan toevoegde. 'Waarom dan niet toegeven aan die verleiding?' vroeg Savador plotseling op een geheel andere toon. Zacht en warm, alsof hij ermee aantoonde dat ze er vooral goed aan deed dat te doen. Als zij spelletjes kon spelen, dan kon hij dat ook. Roerloos keek hij toe hoe Neara afstand nam, weer plaatsnam op de stoel waar ze eerder nog op was neergezegen en hem een lange tijd aanstaarde alsof ze op enig antwoord wachtte. In alle stilte bleef hij kalm terugstaren, wachtend op een reactie. 'Je moet zelf toch ook weten dat je het niet kunt weerstaan. En je bent knap genoeg om dat ook te beseffen - van binnen.. en van buiten - ' Er gleed een kleine charmerende glimlach op Savadors gelaat, die hij met moeite wist te behouden. 'Daarbij ben ik dominant tegenover jou. Je bent immers een vrouw en ongeoefend op het gebied waarvan je beweert nu in te zitten. Denk je werkelijk dat je je taken vlekkeloos kunt vervullen? Denk je heus dat je een haar beter zal zijn dan dat bekwaamheid-gebrekkige kooivogeltje voor je? Vroeg of laat zul je wel móéten toegeven. Ik heb mogelijk al meer macht dan jij had als opvolger. En waarom zal die macht zich niet op blijven bouwen? Ik zal de machtigste van allemaal zijn die ooit heeft geleefd. Machtiger dan de Heilige Goden, imposanter dan Medusa, zelfs groter dan Deshas. En daarom ben jij niets meer dan een kleine kruimel in mijn pad, die spoedig genoeg door haar eigen oncontroleerbare luchtkrachtjes weggeblazen zal worden - ook al mag je dan 'de nieuwe Vrouwe van de Lucht' zijn.' Savador eindigde zijn woorden met de laatste zin op een spottende manier teweeg brengend, terwijl hij tijdens het kalme spreken met één been dwars was gaan zitten op de rand van zijn bureau, en zijn aangename blik en kleine glimlach gericht hield op Neara.

De woede die weer opwaaide in Savador ogen zodra ze hem schattig noemde was eigenlijk precies wat ze verwacht had. Zolang zij aardig bleef doen had hij geen rede om boos te woorden, toonde een zwakheid omdat hij dat juist wel werd. Hoewel ze het niet gewend was dat iemand zo naar haar keek, had ze genoeg levens ervaring om te weten hoe ze met een persoon als Savador om moest gaan. Boos worden had geen zin, totaal niet. Het enige wat ze kon doen was blijven glimlachen, en wachten totdat hij zelf op het punt kwam dat het duidelijk werd dat boos worden geen enkele nut had. Een geamuseerde glimlach speelde op haar dunne lippen, haar silverkleurige ogen leken te glinsteren toen zijn gehele humeur omsloeg. 'Hoe amuserend,' sprak ze zacht, waarbij haar al zachte stem bijna als een fluwele fluistering klonk. 'Dit is toch veel leuker?' antwoorde ze ze zijn vraag met opgetrokken wenkbrauwen. Een warme glimlach, verleidelijk en bijna uitdagend speelde omhoog bij zijn vleiende woorden. 'De andere kant van Savador. Een wilde bok die van de hak op de tak een vrouw probeerde te verleiden, die hij daarvoor nog heeft uitgescholden. Wat wil je dat ik doe? Mezelf in je armen gooien?' geamuseerd twinkelde haar ogen wat aangaf dat dat het laatste was wat ze zou doen, waarna ze haar kin weer op haar hand liet ruste, haar elleboog op de stoelleuning. 'Ach Savador. Ik wéét dat ik mijn taken kan vervullen. Aangezien ik daar al minstends driehonderd jaar in oefen. Ik was al lang op de zelfde hoogte van vrouwe Airmid toen zij de titel van Vrouwe van de Lucht op zich draagte. Ik was een gelijke aan haar, heb elke training gevolgt die zij daarvoor volgte. Inspraak gehad op elke beslissing die werd genomen. Alleen dat mijn aanwezigheid niet groot openbaar werd gemaakt hoeft niet te betekenen dat ik er nooit was,' onthulde ze een tipje van de sluier van haar verleden. Een zachte lach, haar stem die mee leek te glijden op de lucht, steeg uit haar keel omoog. Vanonder haar lange wimpers keek ze hem weer geamuseerd aan. Hij had een hoge dunk van zichzelf, iets wat ze eigenlijk al lang had kunnen verwachten. 'En daarbij zal ik niet zo gauw tóegeven. Het ligt niet in mijn aard, net zoals jij niet van verliezen houdt, maar wat je in dit spelletje wel degelijk doet. En nou niet boos worden,' glimlachte ze verleidelijk waarbij ze zijn reactie meteen al voorspelde, tilde haar kin wat op en keek hem met een kalme blik aan.

Als reactie op Neara's geamuseerde glimlach, leek hij zijn eigen glimlach in charmerende tred te verbreden. Savador zweeg op haar woorden, die gesproken werden met een fluweelzachte toon, bleef haar vanuit zijn positie alleen maar met diezelfde glimlach aanstaren, zijn hoofd ietsjes gekanteld en zijn ogen wat halfdicht. 'Dat is maar net wat je onder leuk verstaat. Ik kan je in ieder geval nu al verzekeren dat dat 'leuke' niet meer terugkomt als je hier doelloos blijft zitten in plaats van je aan me over te geven,' reageerde hij kalm, op zijn smalle lippen nog steeds een glimlach. Steunend op zijn armen die hij inmiddels achter zich op het bureau had geplaatst, en waarvan de handen nog altijd de hoeken van het tafelblad omsloten, trok hij zijn wenkbrauwen wat op toen hij omschreven werd als een wilde bok die vrouwen verleid, waarvan hij ze een moment eerder nog de mond vol had gescholden. Als reactie daarop werd zijn grijns zo breed dat zijn tanden half ontbloot werden. 'Nee, nee, nee. Ik heb niets aan een mispunterig rotwijf dat door haar eigen zwakheid mij enkel in de weg zal lopen en daardoor alleen een bepaalde functie voor mij 's avonds in bed zal hebben,' sprak Savador tamelijk kalm alsof hij het gewoon over het weer had. Dit alles met dezelfde blijvende glimlach. 'Niettemin valt het altijd te proberen, maar je hebt voor mij geen enkele interessante inhoud. Je zult niets meer dan als lustobject eindigen, tenzij je je beweerde potentie tegenover me kunt bewijzen - wat ik betwijfel.' Zwijgend luisterde hij vervolgens naar Neara's woorden, over hoe ze trachtte haar taken heus wel te kunnen vervullen door haar driehonderd jaar lange training. Met een simpel gebaar wuifde hij die overhalende woorden simpeltjes weer weg. 'Dat wil allemaal niets zeggen. Je hebt drie eeuwen geoefend, maar heb je het ook al uitgevoerd? Oefening baart kunst, maar een lange uitgebreide oefening door de eeuwen heen verouderd en vervaagd. Weet je wat het is? Ik ben alles behalve onder de indruk omdat ik ook alles behalve onder de indruk was van die gevederde vrouw vóór je. Hoe teleurstellend. Behalve je viriliteit zijn ook je woorden voor mijn oren niets meer dan lege letters.' Met geuitte arrogantie trok Savador zijn bovenkleding strak door met een bleke hand over zijn borst te strijken, hierbij zijn blik niet van Neara afwendend. Licht haalde hij daarna zijn schouders op. 'De keuze ligt bij jezelf. Als je jezelf zwakke leugentjes voor wilt houden moet je dat vooral doen,' antwoordde hij met een zwakke glimlach op haar vastberaden woorden dat ze zich lang niet zo makkelijk aan hem toegaf. Doenend alsof hij wat aan de zoom van zijn effen zwarte coltrui plukte, blikte hij tussen zijn zwarte sluike lokken in zijn gezicht naar Neara. 'Ik word niet boos. Wie is hier nu overduidelijk aan het verliezen? Ik denk dat jij dat overduidelijk bent, ongetwijfeld, ondanks dat je de rollen onbewust voor jezelf omdraait,' zei Savador kalm op Neara's laatste woorden, waarbij hij zijn hoofd weer oprichtte en haar met een hooghartige grijns aanstaarde.

De geheel andere kant van Savador leek Neara even te moeten overdenken, opnieuw aanpassen en op in spelen. Het was niets anders dan een spelletje, een strategie die ze allebei hadden gemaakt maar die elke minuut veranderde. Inspelen op elkaars woorden, handelingen en gedachtes. 'Kan je lang wachten,' antwoorde ze hem vrolijk, waarna ze haar been soepeltjes weer van de ander af haalde en sierlijk uit de stoel rees. Haar jurk viel weer langs haar benen naar de grond, leek langs haar been te glijden toen ze opstond. Ze speelde in op zijn glimlach, trok haar mondhoeken ook verder omhoog hoewel haar ogen niet geheel mee lachte. Haar glimlach bleef ondanks zijn hatelijke woorden op de vriendelijke toon. 'Lustobject. Ik denk niet dat het zover zal komen,' glimlachte ze nu, haar blik kalm in tegenstelling tot haar smalle lippen. Haar haar viel golvend over haar schouder naar haar rug, haar handen voor zich losjes in elkaar geslagen. 'Wat jij wilt,' antwoorde ze hem overvriendelijk toen hij sprak dat haar woorden niets anders dan lege letters voor hem waren. Hij moest zelf weten wat hij vond, ze had geen verklaring jegens hem af te leggen. 'Leugens of niet, wie zal het zeggen. Of beter gezegt; wat zal je geloven. Dat laat ik aan jou over,' even ging ze met haar hand door haar haar, haalde hierbij een paar verdwaalde lokken uit haar gezicht. 'Ooh Savador. Jij snapt niets van dit spelletje,' grijnsde ze, haar silveren ogen leken te verstrakken uit pure leedvermaak. 'En aangezien ik geen zinnig antwoord uit je krijg, zal ik maar iemand anders moeten opzoeken die mij de juiste informatie wel wilt verschaffen. En iemand die me niet als een bedreiging ziet. Dus hierbij denk ik dat we voor nu afscheid zullen nemen, Savador,' ze had haar lichaam een kwart slag naar hem toe gedraaid, keek hem nu over haar schouder aan met een geamuseerde glimlach op haar lippen.

Kalm leunde Savador wat naar achteren en liet zijn kin op zijn borst rusten zodat hij Neara nog wel gewoon aan kon kijken. Hij glimlachte haar spottend toe, haalde één schouder op bij haar woorden. 'In tegenstelling tot jou heb ik geduld,' beantwoordde hij haar vrolijke woorden kalm. Zijn goudkleurige ogen gleden vanaf haar gezicht wat omlaag om iedere beweging van haar lichaam te volgen toen ze vervolgens opstond. Ondanks dat ze ergerlijk irritant was, moest hij wel toegeven dat ze de schoonheid in ieder geval bezat. Langzaam gleed zijn blik weer terug naar boven, om haar zilverachtige ogen weer te ontmoeten toen ze op zijn opmerking over een lustobject te zijn verder in ging. Met een bleke hand haalde hij een onzichtbaar pluisje nonchalant van zijn trui. 'Wat niet weet, wat niet deert,' sloeg hij haar woorden eenvoudig af. Hij blikte tussen een paar lokken door weer glimlachend naar Neara bij haar overvriendelijke woorden. 'Precies, altijd alles wat ik wil,' vulde hij haar woorden aan. Dit spelletje was te simpel, haar argumenten waren in zijn ogen te zwak. 'Wellicht is dat wel zo verstandig om te doen, inderdaad. Laat het aan iemand over die wél de waarheid van het onwerkelijke kan onderscheiden.' Hij slaakte een zachte zucht en sloeg in een langzame beweging zijn benen over elkaar. Hij was er nogal verveeld door. Savador trok zijn beide wenkbrauwen op toen Neara hem vertelde dat hij niets van dit spelletje leek te snappen. Hij grijnsde volop met haar mee, al was het dan meer om zijn eigen leedvermaak. 'Nee, Neara. Ik denk dat jij niets van dit spelletje snapt. Hoe ironisch toch, je eigen simpele spelletje verliezen,' sprak hij honend. Zijn grijns werd iets breder toen ze op het punt stond zijn kantoor alweer te verlaten. 'Ik vroeg me al af wanneer je tot de conclusie zou komen dat je spelletje niets voor jou uithaalt, en het veel beter voor je zou zijn om er gauw van weg te lopen. Weglopen van je eigen verlies, met je staart tussen je benen, zoals onafgerichte straathonden doen.' Hij kon het niet laten een zachte bespottelijke lach uit te stoten. 'Een bedreiging? Jij? Je bent niets meer dan een last voor me, Neara. Maar goed, als je dat valse feit voor je wilt houden, vooral blijven doen. Vlucht maar gauw verder voor ik een vloertapijt aan veren heb.' Savador beantwoordde haar geamuseerde glimlach met eenzelfde glimlach die aantoonde dat hij er vastberaden over was dat hij zich niet de grond in liet boren door iemand als zij.

Sceptisch gingen haar grijszilvergekleurde ogen terug naar die van Savador, waarna ze weer afdwaalde. Hij had een te grote dunk van zichzelf, maar daar viel niets aan te doen. Alles wat hij wilde, dat dacht hij maar. Ze zou hem iets laten willen, wat hij niet kon krijgen. Door haar eigen gedachte leken haar mondhoeken nog iets verder omhoog te kruipen, maar zou voor de buitenwereld lijken alsof ze geamuseerd glimlachte op Savador woorden dat hij altijd alles kreeg wat hij wilde. 'Hmhmm,' klonk het ongeloofwaardig onder haar geamuseerde glimlach door als reactie op zijn woorden. Ze bleef hem alleen maar aankijken, gaf geen reactie op zijn woorden. Hij zou er gauw genoeg achter komen hoe zeer hij de muis in dit kat-en-muis spelletje was. En misschien ook niet, maar dat zou zijn probleem zijn. 'Ach Savador, je weet de regels niet. Hoe weet je dan zo zeker dat ik je op dit moment niet juist deze kant opstuur in dit spelletje. Jou expres de gedachte geef dat je aan de winnende hand bent. Strategie, is het niet?' sprak ze vleiend tegen hem nadat ze was opgestaan en hem over haar schouder aankeek. Ze draaide haar gehele lichaam naar hem toe, liep in die zelfde draai een paar passen naar hem toe. Haar hand gleed over zijn borst naar zijn schouder, haar blik strak en ongspannen op zijn ogen gericht. 'Geloof me, zo'n verendek streelt je lichaam,' fluisterde ze hem toe waarbij ze wat naar hem toe boog een haar vinger even langs zijn nek streelde. Even gleden zijn zwarte plukken haar tussen haar vingers door toen ze zich weer van hem af boog en haar hand zachtjes mee nam. Met een veelzeggende en zachte blik keek ze Savador aan, waarna ze zich gracieus omdraaide en naar de deur toe liep. De glimlach sierde nog steeds haar lippen, hoewel het meer kwam door haar eigen gedachte gangen dan haar handelingen of door Savador.

Savador nam de moeite niet te reageren op haar ongeloofwaardige reactie op zijn woorden. Omdat hij wist dat zijn argumenten tien keer zo sterker waren dan de hare. Althans, dat was wat hij dacht. Je ging nogal veel positiefs over jezelf denken als je vaak hoog van de toren blies en met kop en schouders boven alles en iedereen uitstak. Deels ook letterlijk, hij had hier als hoofdmeester veel inspraak, maar veelal ook in zijn gedachten. Zijn ene mondhoek trok zich hoger op dan de andere toen Neara hem alleen maar aankeek en waarschijnlijk niets op zijn woorden terughad, zodat het nu meer een mix was van een geamuseerde, maar bovenal ook tevreden grijns en grimas. 'Oh?' bracht hij quasi-verbaasd uit waarbij hij zijn beide wenkbrauwen even optrok. 'Zijn je argumenten op?' Zijn wenkbrauwen zakten daarna weer naar beneden terwijl de grimas aanwezig bleef, alsof hij ermee wilde zeggen dat het wel te verwachten was. 'Oefen zoveel strategieën op me uit als je wenst, snoes. Ik heb iets wat jij niet hebt - de motivatie om me er altijd weer uit te redden met een onverwacht motief, een laatste troefkaart,' reageerde Savador kalm op Neara's vleiende woorden. Hij bleef beheerst toekijken hoe ze zich weer naar hem omdraaide en met sierlijke passen die de schoonheid van haar vrouwelijkheid weerspiegelde naar hem toe kwam gelopen. Hij bleef kalmpjes, misschien ietwat stijfjes roerloos stilzitten toen ze met een hand van zijn borst naar zijn schouder streek. Zijn blik was emotieloos gericht over haar schouder op een willekeurig punt in de kamer achter haar, waar hij onbeweeglijk naar bleef staren. Zelfs bij het horen van haar fluisterende woorden waarbij ze zich wat naar hem toeboog en hij haar slanke vinger langs zijn nek voelde gaan. Langzaam ging zijn mond open om op haar woorden te reageren. 'Ik heb liever de voorkeur aan schubben,' antwoordde hij zo kalm mogelijk, waarbij de norsigheid in zijn stem weer duidelijk te horen was. Hij gaf ook geen kick toen Neara als laatste ook nog zijn lange zwarte lokken door haar vingers liet gaan. Pas toen ze zich weer een stukje van haar verwijderde, sloeg hij zijn ogen met de geheel teruggekeerde norsigheid naar haar zilvergrijze ogen op als reactie op haar zachte blik. Zijn verticale dunne pupillen versmalden zich tot smalle spleetjes terwijl hij Neara strak met zijn ogen bleef volgen toen ze zich vervolgens omdraaide en op elegante wijze weer richting de deur liep. 'Loeder,' kwam er hatelijk over zijn lippen, al probeerde Savador het zo zacht en mompelend te laten klinken in de hoop dat ze het niet zou horen.

'Dat zullen we nog wel zien,' antwoorde ze op zijn opmerking dat hij altijd een troefkaart achter de hand had. Op deze manier gaf hij ontzettend veel van zichzelf bloot, leek het alsof ze door een groot raam bij hem naar binnen keek. Nog even geamuseerd bleef ze Savador aankijken, alsof hij de afgelopen minuten niets anders had gedaan dan grapjes gemaakt. Ze ijzige houding die hij plots weer aannam zodra ze dichtbij kwam merkte ze op, maar deed er weinig meer mee. 'Dat weet je niet, als je nog nooit iets anders geprobeerd hebt,' antwoorde ze hem weer fluisterend, keek op met een glimlach waarna ze afstand had genomen. Terwijl ze rechtsomkeerd maakte en naar de deur liep, gevolgt door een zacht, ruizend geluid van haar kleding, speelde er weer een glimlach op haar lippen zodra ze de zachte opmerking van Savador haar toegefluisterd werd. 'Tot gauw, bloempje,' beantwoorde ze zijn hatelijke uitting met een lievelijke lach over haar schouder, haar blik voor het laatst in zijn ogen richtend waarna ze de deur opentrok.

Savador snoof zacht door zijn neus uit terwijl hij zijn geamuseerde uitdrukking meer onthulde door middel van een glimlach. 'Dat zul jij nog wel zien,' verbeterde hij Neara kalm, maar dieper ging hij er niet op in. Ze zou er zelf wel achterkomen als ze nu nog geen idee had. Het gaf in zijn ogen niet dat hij zoveel van zichzelf blootgaf in één moment, het was ook de bedoeling achter zijn hele idee. Dat hij niet uit het veld te slaan was, zelfs niet als ze een heleboel van en over hem wist en wat ze van hem kon verwachten. Dan droeg zij uiteindelijk meer schaamte op dan hij zou doen. Omdat ze, ondanks dat ze al veel over hem zou weten, hem alsnog niet kon verslaan. Wat gefronsd dwaalde zijn blik af naar haar zilverwitte lokken bij haar fluisterende antwoord op zijn woorden, zijn ogen konden haar gezicht niet bereiken doordat ze nog steeds naar hem toegebogen stond. 'Ik voel er weinig voor een bed met je te delen om het te ervaren,' reageerde hij monotoon. Vervolgens draaide ze zich om waarbij ze zich van hem verwijderde en richting de deur liep. Hij wist niet of ze zijn opmerking gehoord had of niet, het zou hem ook weinig kunnen baten. Maar haar tedere opmerking, die voor hem behoorlijk ergerlijk was, zorgde ervoor dat de al licht aanwezige frons tussen zijn wenkbrauwen een stuk dieper werd. Bloempje? Het frustreerde hem dat Neara dacht zo met hem te kunnen spelen. 'Weet je plaats, vrouw!' riep Savador haar bijtend toe toen ze de deur opentrok.

Alleen een vluchtige glimlach was op haar lippen te zien als reactie op zijn 'verbetering'. Dit spelletje kon nog lang gaan duren, dat wist ze zeker. Maar ze had de tijd, dat had ze al bijna driehonderd jaar lang. Een zachte, vluchtige lach was even te horen. 'Mallerd,' glimlachte ze, met een verdachte twinkeling in haar ogen. Dit alles was op meerdere manieren op te vatten, en lag aan de gene hoe dat zou zijn. Toen haar hand op de deurklink lag, en ze buiten zijn kantoor stond wierp ze nog even een glimlachende blik over haar schouder. Haar gezicht, nog net zichtbaar tussen de kier van de deur stond geamuseerd, maar met een raar, duister vlaagje erin. 'Dit is nog niet afgelopen,' vormde haar lippen fluisterend, voor hem onmogelijk om te horen. Hierna sloot ze de deur en verdween op haar geluidsloze passen uit de hal.

Vreugdeloos had Savador Neara's glimlach straal genegeerd, waarna er een kleine glimlach bij hem zelf omhoog kroop. Maar niet om haar reactie, eerder over wat zich afspeelde in zijn hoofd. Ze zou het zichzelf nog flink gaan bemoeilijken als ze dacht hem zo eenvoudig teneer te halen. Hij was een Shadraan, een geboren leider. Zijn volk had ongetwijfeld de meeste kans een dictatuur te kunnen starten, en hij zou die kans zeker grijpen als zijn macht was uitgegroeid tot een absolute leiderschap. Zij was een Puffoonse met een gebruikelijk lichtgeraakt geweten, zo luidde zijn onuitgesproken mening. En met een lichtgeraakt geweten dacht je simpel, luchtig. Zijn glimlach schakelde over naar een voldane grijns als hij aan het idee dacht dat ze het niet lang vol zou houden in deze bitterkoude maatschappij. Savador trok zijn beide wenkbrauwen even op toen hij voor mallerd werd uitgemaakt, alsof hij net een leutige grap had verteld. Er verscheen een kleine frons bij het zien van de veelzeggende twinkeling in haar zilvergrijze ogen, nietwetend hoe hij dit nu op moest vatten. Hij liet het maar voor wat het was en volgde Neara met zijn blik toen ze zijn kantoor verliet, maar door de kier van de deur hem nog een laatste blik gunde. De woorden hoorde hij niet, maar Savador maakte al glimlachend een klein handgebaar dat op zijn planeet 'sodemieter op en val dood' betekende als gedag. Opdat hij haar een lange tijd niet meer hoefde te zien, dat takkewijf.