Prachtige titel. De inspiratie dank ik aan u, Donna.

Eenzaam struimde hij door de gangen, deze waren al aardig leeg. De laatste lessen van de dag waren geweest en de meeste leerlingen spliste zich op in groepen, gingen naar de aula, naar hun eigen etage of anders naar buiten. Hijzelf wist niet wat hij deed, dus liep hij daar dan; alleen. Niet dat hij daar erg in had, gezelschap was leuk maar alleen kon hij zich ook af en toe uitstekend vermaken. Een rugzakje, oud versleten en te vaak weer aan elkaar genaaid, hing op zijn rug en wiebelde mee op de stappen die hij nam. Een tijdje liep hij zo door, totdat opeens een groene, dwarrelende haarbos hem wel erg bekend voor kwam. Een grijns verscheen terwijl hij tussen de mensen doorglipte om dichterbij Myst in de buurt te komen, degene die in een loom tempootje doorliep met haar rug naar hem toe gekeerd. Zijn pas versneld, totdat hij vlak achter haar was. Luchtig haalde hij zijn hand omhoog en legde zijn arm rond haar schouders, ‘Niet schrikken,’ Zei hij tegelijkertijd met een licht glimlachje waarna hij droogjes met haar mee liep. ‘En waar, oh waar, zijt gij naar op weg?’ Vroeg hij haar totaal in het genre van Romeo en Julia. ‘Heb je anders zin om mee naar buiten te gaan, stukje te lopen?’ Stelde hij voor, niet wetend waarmee hij anders deze middag mee op moest vullen en Myst was sowieso altijd wel leuk om om je heen te hebben. Ze had een babbel van hier tot Tokyo, wat toch, ondanks de vele mate waarin het gebeurde, wel gezellig was.

Mystrallieeeeée?

Toch enigszins geschrokken van de arm, trok ze even snel haar schouders samen. Maar ze ontspande zich gelijk toen ze hoorde dat het Laurens was. Een vrolijke glimlach vulde haar ogen met een kleine twinkeling.Toen ze zijn woorden hoorden schoot ze in de lach. Hárd, in de lach. 'Nou ik weet niet waar jij heen wilt geiten maar ik was onderweg naar mijn etage om me daar zielig en alleen te vervelen.' Even speelde een speelse zweem over haar gezicht maar daarna werd ze heel serieus. 'Maar mijnheer, vanzelfsprekend zal ik U vergezellen tijdens een promenade. Waarheen was Uw wens te gaan?' Ze veegde even haar haar voor haar ogen weg zodat ze hem beter kon aankijken, en liet haar pas met een vrolijk huppeltje tegelijk gaan met de zijne. Haar ogen waren samengeknepen en met een twinkeling van plezier keek ze naar zijn gezicht, nieuwsgierig wat zijn antwoord zou zijn. Ze liet zich door hem sturen, en toen ze naar buiten gingen glimlachte ze. Een beetje rust.. de lessen waren al druk genoeg. Ze had hard haar best gedaan vandaag, ze wilde graag leren beter met haar magie om te gaan. En Laurens was een fijn persoon om mee te ontspannen. Hij was niet idioot druk, maar wel heel vrolijk. En leuk! Schreeuwde haar geweten, terwijl ze dat snel tot een halt riep. Een lichtroze blos vloog over haar wangen, puur van blijheid dat ze de middag niet alleen door zo brengen.

Iets vaagjes keek hij om toen hij de warme, galmende lach van Myst naast hem hoorde. Pas toen hij haar vraag hoorde drong het door en trok hij in eerste instantie een pruillip omdat ze hem daar zo hard om uitlachte. Hij kon zijn dommigheid en versprekingen niet verhelpen. Maar al snel krulde zijn mondhoeken weer omhoog in een glimlach, haar lach had een aanstekende werking op hem. ‘Aww,’ Sprak hij zachtjes toen ze haar planning aan hem toevertrouwde. Hij perste zijn lippen op elkaar zodra Myst droogjes doorging met haar serieuze gebabbel en probeerde er een zo strak mogelijk gezicht bij te houden. ‘Ik had nog geen weg gekozen om deze te gaan volgen.’ Beantwoorde hij haar. ‘Maar alle wegen zijn voor mij geschikt zolang ik u in mijn gezelschap heb.’ Hij keek kort naar haar om, zodat hij haar aan kon kijken. ‘Dus, zullen we maar gewoon ergens heen gijten en dan maar zien waar we uitkomen?’ Klonk het vervolgens weer aardig plat waarbij een glimlach doorbrak. Nog steeds lag zijn arm rond haar schouders terwijl ze naar buiten stapten, hier duidelijk voelbaar dat het richting herfstweer ging. Blij dat hij een vest aan had ritste hij deze iets verder omhoog met zijn vrije hand om deze vervolgens weer in zijn zak te proppen. ‘De eerste lessen overleefd?’ Vroeg hij haar terwijl de wind speelde met zijn warrige haren om ze nog extra in de war te brengen.

Ze bloosde dieprood bij zijn woorden maar kon het verlegen gevoel snel wegdrukken toen hij weer luchtig verder ging. Misschien bedoelde die dat ook wel luchtig, doos. Ze schudde even haar hoofd om haar stomme gedachten weg te drukken en keek hem vrolijk aan. Toen ze buiten waren en ze keek voor zich was de richting waarheen ze liepen.. tja, toch echt... een groot, duister bos. Ze huiverde even kort en trok haar mouwen over haar handen heen, waarna ze ze in de zakken van haar vest stopte. Ze fronste even bij zijn vraag maar verzachtte haar gezicht ook snel weer. 'Om eerlijk te zijn... viel het wel mee. De lessen waren niet zo moeilijk, en ik heb hard mijn best gedaan, alleen leraren kunnen soms zó vervelend doen!' Ze kroop, bijna onbewust, iets dichter tegen hem aan in reactie op de kou. Ze trok haar zwarte cappouchon over haar groene haren heen en toen rinkelde er ineens een belletje. 'Oh ja! Kijk!' En ze richtte op zichzelf, op haar bovenlijf. 'Ik heb een zwart vest gekocht! Pas ik me niet fan-tas-tisch aan aan de stijl van de meeste mensen op deze school?' Zei ze spottend. Het rottoontje vertrok snel en haar gezicht vormde langzaam naar een klein glimlachje. 'Ik wil er ook weer niet zó erg buiten vallen. Er zijn nauwelijks mensen van Nova hieroo.' Haar ogen waren op de grond gericht. Ze zei vaak dingen tegen hem die ze eigenlijk voor zichzelf wilde houden. Hoe komt dat toch... Dacht haar geweten sarcastisch. Weer drukte ze dit weg. Eenmaal bij het randje van het bos aangekomen begon de zon al íétsje te zakken. 'Weet je het zeker? Dat je hierheen wilt, bedoel ik?' Haar ogen keken, iets verschrikt tussen de mistige bomen. Daarna keek ze naar hem op, en bedacht zich, dat als ze met hem was, het haar eigenlijk niet zo veel uit zou maken. Haar ogen versmalden weer iets en ze glimlachte vragend.

‘Goh, vertel me iets nieuws,’ Reageerde hij met een licht glimlachje op zijn lippen toen ze vertelde dat leraren vervelend konden zijn. Konden ze, behalve dat, dan ook nog iets anders? Eng zijn. Spastisch trok één ooglid weer iets op toen hij terugdacht aan zijn eerste ontmoeting met Savador, de man waarbij het liefst nu met een grote boog omheen liep. (En ook deed ^^.) Het is een schat! Het zinnetje wat zich nu al veels te vaak door zijn hoofd had herhaald. Savador was niet vervelend, of irritant, of ook maar iets in die richting. Die man kon je puur door je alleen al aan te staren een hartzakking bezorgen van angst. Onaangenaam kroop er medogenloos een rilling loompjes over zijn rug die uiteindelijk kippenvel liet ontstaan op zijn armen toen hij aankwam bij zijn nek. Wat vaagjes keek hij om naar Myst die zijn aandacht trok door opeens vol enthousiasme iets aan te wijzen en te benoemen. Nogal verward keek hij naar haar vest, niet begrijpend wat ermee was. Zodra er uitleg volgde schoot zijn kin iets de lucht bij zijn lach. ‘Je komt al in de buurt je,’ Klonk het vervolgens grijnzend. ‘Ik mis alleen de norse uitdrukking, het ochtendhumeur dat de hele dag duurt en de grote irritaties aan alles wat maar een beetje gelukkig is.’ Vrolijk keek hij haar aan, heerlijk om myst om je heen te hebben. Want wie kon er nou beter haten aan shadra mensjes dan een nova magican? Zijn vrolijke gezicht nam af en verflauwde in een wazig glimlachje die afwezig bleefhangen. ‘Van Puffoon zijn er ook weinig.’ Zei hij maar, niet zo goed wetend wat hij er anders op moest zeggen. ‘Hé, zullen we anders voorstellen dat ze de Puffoon en Nova etage bij elkaar douwen?’ Hij haalde een vrolijke grijns tevoorschijn. ‘Dan houden we wel de stoelen van Puffoon etage oké? Ik wed dat die beter zitten dan die van Nova. En ook het haardvuur, ik wil wel een openhaard.’ Werkte hij zijn idee al verder uit. ‘Of jullie trekken gewoon bij ons in. Nog beter.’ Hoefde hij ook niks te missen van z'n oude etage. Hij keek om naar het bos toen Myst er opeens door heen kwam met haar vraag en bekeek het bos voor een moment. Het deed hem niet zoveel, .. tjah, behalve dat het donker was. ‘Wil je dat niet dan?’ Hij keek weer om naar Myst. Wist hij veel, misschien had ze wel iets tegen het donker. ‘We kunnen ook wel zo lopen,’ Een paar meter voor het bos draaide hij een kwartslag met haar en stuurde haar in de goede richting zodat ze langs het bos liepen.

Ze glimlachte flauw bij die opmerking over het ochtendhumeur. Toen hij het volgende voorstelde werden haar ogen groot. 'Huh?' Ze trok een wenkbrauw op maar grijnsde tegelijk, een zeldzame gezichtsexpressie. 'Denk je dat dat zou kunnen?' JIPPIEJAJEEJMETLAURENSOPEENETAGE!!! Wilde ze eigenlijk gillen. Maar ze hield zich goed in bedwang. Haar wangen bedrogen haar, en tot haar spijt voelde ze zich weer rood worden. 'Ik denk dat ik wel kan leven met de Puffoon etage. Het zou natuurlijk niet zo heerlijk verlichtend zijn als de Nova etage...' Ze grijnsde speels. Toen hij haar eromheen stuurde voelde ze zich stom. Ze wilde ook weer geen mietje lijken. 'Nee, nee kom, we gaan wel door het bos.' Het enige wat ze ertegen had was de bijna gehele afwezigheid van het licht, wat voor haar niet prettig voelde. Niet dat hij dat gevoel ooit zou ervaren, lucht was er altijd. Toch? Ze liep langzaam het bos in, en zorgde ervoor dat ze zo liepen dat ze dicht naast hem kon blijken. Toen er op een gegeven moment een boom was die persée tussen hen door moest, liep ze er snel langs zijn kant omheen. Ze werd nogal schrikkerig van dit bos. En koude mist vloog om hen heen en de huiverde even bij de koele, levenloze streling van de mistige lucht over haar huid. God, had ik nou maar gezegd dat ik niet het bos in wilde... Ze keek naar zijn gezicht, maar hij leek totaal geen last te hebben van de creepy omgeving. Ze deed haar cappouchon open trok haar mouwen helemaal over haar handen. Ze probeerde het vest, dat al helemaal dicht was, nog verder dicht te ritsen, maar dit ging natuurlijk niet. Zou hij stoer proberen te lijken? Of zou hij echt zo stoer zijn? Ze glimlachte licht bij dit idee, ze vond hem wel zo iemand die naar horrorfilms kon kijken en dan aan het eind zou zeggen: 'Was dat het? Wat was er eng dan?'


-Niet zoals jij hé, liss -

Lachend schudde hij vaagjes zijn hoofd toen hij Myst er zo serieus op reageerde, maar hij babbelde met haar mee. Het was niet zo dat het idee hem tegen stond, het was gewoon iets.. wat waarschijnlijk toch niet zou gebeuren. ‘pff,’ Klonk het iets arrogant toen hij haar 'ik denk' hoorde. ‘Natuurlijk kan je dat,’ Maakte hij er dan ook van. ‘Hallo, de puffoon etage is wel dé Etage,’ een 'ik weet niet hoor,' had er nog perfect achter gepast. ‘Alleen de coole mensen gaan naar deze Etage,’ Ging hij nu droogjes door. ‘Fris, kwik, Hg2+’ Somde hij de kenmerkende woorden op die bij dé Etage hoorde. ‘Okay,’ Mompelde hij wat vaagjes tijdens zijn draai toen Myst opeens naast hem verdween en richting het bos liep. Met een paar iets snellere passen liep hij alweer achter haar aan en hield haar bij. Zijn blik ging langs de donkere silhouten die de bomen aftekenden. Het had iets duisters, onheilspellends, wekte het gevoel op alsof je begluurt werd. Tenminste, .. bij de meeste mensen dan. Het deed hem zelf allemaal niet zo veel. Ja, het was donker en ja, er was ook mist. But that's it. Hij haalde zijn hand omhoog en draaide hoestend zijn gezicht weg, een hoest die sowieso al harder was dan bij de gewone mens en nu ook nog is in de stilte sneed alsof hij een kanonschot had gelosd. ‘Wel stil hier, hè?’ Hij draaide zich weer om, zijn ogen iets tranerig van het hoesten van net. Hij knipperde enkele keren verstrooid en liep daarna weer door. ‘Je zou zeggen dat, omdat hier weinig licht is, deze plek niet bepaald favoriet bij je zou zijn?’ Hij draaide zich naar haar om en keek haar licht vragend aan. ‘Of heb je daar geen last van?’ Een vaag glimlachje kwam bij omhoog. ‘Je huid is wel bleek zo,’ Vaagjes had hij zijn hand opgetild en wees naar haar gezicht. ‘Je ogen glanzen wel leuk,’ Voegde hij er dan weer aan toe met een brede glimlach. Totale nutteloze informatie. ‘Maarja, dat doen ze meestal.’ Hij keek weer voor zich uit. Uit het niets keek hij opeens om, achterzich, waardoor het leek alsof hij iets gehoord had. Na enkele secondes draaide hij zijn hoofd weer en keek haar iets vragend weer aan, haar antwoord afwachtend.

Rustig liep ze verder naast hem. Ze knikte en huiverde even toen hij over de stilte begon. Ze keek rond en vond het toch wel érg creepy hier. Ze zuchtte diep om haar stomheid. Kom op het zijn maar bomen, en je bent met een jongen, for God's sake. Toch leek de mist steeds dichter op hen in te sluipen, alsof ze steeds minder ver vooruit kon kijken. Toen hij zijn theorie over haar afkeer tegen deze plek goed had geraden, of bedacht, grinnikte ze beverig. 'Klopt. Het licht is gewoon zó afwezig hier.' Ze praatte niet meer zoveel uit zichzelf, ze had het te druk met snel om zich heen kijken of ze geen enge dingen zag. Toen hij had over haar huis zei, bezorgde juist dát weer iets meer kleur op haar wangen. Haar ogen keken even scheel naar zijn vinger, en richtten zich toen weer naar zijn gezicht. Je ogen glanzen wel leuk... Bleef door haar hoofd galmen. Dat was toch een complimentje? Ja toch? Haar wangen hadden nu haar bijna permanente blos weer terug, althans, alleen bijna permanent als ze met Laurens was. Toen hij ineens om keek, keek ze geschrokken mee achterom, en hield haar adem in. Ze werd echt paranoia van deze plek. 'Wat zag je? Of hoorde je iets?' Vroeg ze snel en beverig. Onbewust, pakte ze met twee handen zijn arm vast en bleef stil staan. Haar ogen groot van angst keek ze snel en hijgend om zich heen. Toen er, zo'n drie meter verderop een takje uit een boom viel en een vogel opvloog, sprong ze een meter de lucht in en gilde... tja, echt als een bang meisje. Ze hijgde nogal hard en haar gil galmde en galmde door het bos. Haar vingers boorden zich in Laurens' arm, ze had niet eens door dat ze die nog vast had. 'Wa-was dat echt alleen maar een vogel?' Vroeg ze, haar stem nu hevig trillend. Haar ogen, die waterig waren geworden, keken strak naar de zijne, in de hoop dat hij kon vertellen dat het alleen maar een vogel was, dat ze zich niet zo aan moest stellen, blablabla. PARANOIAAAAA. Schreeuwde ze tegen zichzelf in gedachten. Wat moet hij nu wel niet van je denken? Dat je een of ander mietig klein baby'tje bent? Ach maak je maar geen zorgen hoor, dat denkt hij nu waarschijnlijk toch al. Langzaam aan kalmeerde ze en besefte ze pas dat ze Laurens' arm nogal stevig vasthad. Ze beet op haar lip en liet hem los. 'Sorry.' Mompelde ze zachtjes. Ze keek naar de grond en schuifelde even met haar voeten, haar handen achter haar rug.

Hij keek langzaam weer om, liet zijn blik nu rusten op Mysts handen die zijn boven arm omklemde en keek daarna pas naar haar gezicht. ‘Ja.. ik hoorde iets.’ Hij liet zijn ogen expres iets vergrootte waardoor het juist meer leek alsof hij de waarheid sprak. ‘Voetstappen, als ik het goed hoorde.’ Voegde hij er nog maar aan toe, om het er nog is extra dik boven op te leggen. Hij moest zijn best doen zijn gezicht niet te laten vertrekken toen hij voelde hoe Myst haar handen zich rond zijn arm klemde alsof het bankschroeven waren. Hij kon het niet helpen, het ging vanzelf. Zodra Myst uit het niets, maar dan ook létterlijk uit. het. niets. Een oververdovend ijskoud gekrijs slaakte hield hij het ook niet meer. Een gegil, waarvan je dacht dat alleen wijven zoiets konden produceren, ontsnapte uit zijn keel en mengde zich samen met het gekrijs van Myst. ‘MYYST!’ Bulderdee zijn stem door de heengekeerde stilte heen. Hij had zelf ook een sprong gemaakt die thuishoorde bij een stel imbecielen. ‘NOOIT. MEER.’ Hijgde hij. Zijn vrije hand lag ondertussen op zijn hart die voortdenderde alsof het probeerde zijn leven te redden. ‘Me oor,’ Jammerde hij opeens waar tegen hij zijn andere hand legde, ‘Sjesus Myst.. dat gekrijs moet je echt bij je houden,’ Klaagde hij nu door. Hij kreunde zachtjes en wreef over de zijkant van zijn hoofd alsof hij hoofdpijn uit zijn hoofd probeerde te wrijven. ‘Nee, natuurlijk was dat geen vogel,’ Klonk het nu spottend. ‘Het was die man daar verder op,’ Hij stak zijn hand op en wees. Zo'n enkele kleine meters verder op schuifelde een gedaante langs geheel in donker gewaad met de kap over zijn hoofd heen getrokken. ‘Die voetstappen had ik dus ook goed,’ Hij draaide zich weer tot Myst. ‘Kunnen we nu verder lopen?’ Vroeg hij haar droogjes. ‘Ahw,’ Hij had zijn mouw opgetrokken en bekeek de puiltjes die in zijn huidgekerft stonden. ‘Dat zijn jóu nagels,’ Hij fronsde geërgerd. ‘Knip ze voortaan, oké? Ik ga nooit meer met jou het bos in als je nagels niet geknipt zijn.’ Hij trok zijn mouw weer omlaag, zo met de blote huid was het toch wel koud. ‘Kom.’ Hij pakte haar pols was, trok haar naar zich toe en liep weer met haar door. Zijn hand gleed verder naar haar hand waar hij zijn vingers tussen die van haar door liet glijden. ‘Nou niet meer zo mieperig doen hoor,’ Mompelde hij nog zachtjes.

Toen hij zo boos deed vertrok haar gezicht eerst een beetje, en later steeds verder. 'Okee, nooit meer...' Mompelde ze zachtjes. Ze keek even naar de gestalte toen Laurens hem aanwees. Ze haalde haar schouders op en probeerde rustig te doen, haar angst te verbergen. Ze keek bedachtzaam naar haar nagels en liet ze toen ook zielig naar beneden hangen. Langzaam strompelde ze achter hem aan. Ze liet haar schouders hangen en lichtjes, maar onbewust, trok ze een pruillip. Even liep ze zo achter hem aan. Toen hij haar hand pakte en hem ook echt vastpakte, vertrok deze pruillip meteen. 'Okee okee..' Zei ze, zachtjes, een beetje verlegen. Ze voelde zich nogal stom, eigenlijk. Wat ben je ook voor Paranoia sul dat je op en neer springt midden in het bos. Okee hij sprong dan wel mee... en gilde ook... Bij deze gedachten giechelde ze even, maar ze had haar hand in de zijne en liep gestaag door. 'Excuses voor mijn mietigheid. Ik ben ook maar een meisje hoor.' Zei ze met een klein, speels glilmachje. 'Ik zal niet meer gillen, springen, miepen... eh... nog meer eisen?' Ze zag in de verte een boomstam en liep er duidelijk op af. Ze keek hem even nadrukkelijk aan, en ging toen, zonder zijn hand los te laten, op de boomstam zitten. Na een paar seconden liet ze toch zijn hand los en klopte naar zich op het stronkje, als uitnodiging om ook te gaan zitten. 'Als die enge man maar niet achter ons aan komt...' mompelde ze zachtjes voor zich uit. Ze zag het al helemaal voor zich, zo'n idioot figuur met een hakbijl en bloederige lippen en draculatanden... Je fantasie slaat op hol. Sprak haar geweten haar sarcastisch toe. Okee, okee, dat geval zou hen heus niet volgen. Heus niet.