Ze sprong van haar merrie af. 'Daar zijn we dan meisje. De Starshine Academy. Het is ons gelukt.' Ze aaide de merrie over haar hals en keek om zich heen. Ze zag verschillende plekken waar mensen hadden geoefend en gewoon hadden gezeten en keek nu naar het schoolgebouw dat voor haar stond. Ze genoot van de lichte bries die nu met haar haren speelde en was blij dat het een mooie herfstdag was. De merrie brieste zacht in haar gezicht en lachend veegde ze haar gezicht droog. 'Ja, ik zal wel een plekje voor je zoeken. Ik laat je niet alleen staan hoor.' Ze liep in de richting van een bosje bomen waar Fire wel even zou kunnen staan. 'Wacht je hier op me. Ik ga eens even kijken wat er hier allemaal te beleven valt.' Ze knuffelde de merrie en liep weg. Nu had ze pas door dat ze het gras niet voelde onder haar blote voeten. Ze had nooit schoenen aangehad en kon daarom veel aanvoelen, maar ze merkte tot haar ergenis op dat ze zonder dat ze het doorhad in de lucht liep. Ze was niet hoog, maar het waren toch wel een paar centimeters. Onmiddelijk concentreerde ze zich en ze voelde het gras. Zo. Dat is beter. Romance liep met elegantie naar het midden van het grasveld en keek om zich heen. 'Waar zal ik eerst beginnen?', mompelde ze tegen zichzelf.

Droogjes kwam hij vanaf de zijkant van het gebouw aanlopen. Vanaf daar was het nog steeds wel een aardig stukje naar de voordeur, maar dat maakte niet uit, hij had tenslotte iets om zichzelf mee te vermaken. Een gigantische sprinkhaan rustte in zijn handne, het geweldige beest had hij zonet gevonden en had hij niet kunnen laten zitten zonder het even op zijn handen te hebben gehad en er mee rond te lopen. Zijn handen vlakbij zijn gezicht zodat hij het diertje perfect kon bekijken. Vaagjes werd hij voor een kort moment afgeleid door een beweging in zijn ooghoek. Een meisje met een paard. Zijn aandacht ging weer naar de sprinkhaan. Wacht. Een meisje met een paard? Afgeleid keek hij nu weer om in de richting waar hij nu nog alleen het paard zag staan. Hij stond stil, zonder het te merken was hij gestopt met lopen om het elegante dier van een afstandje te kunnen bekijken. Maar waar was het kind nou? Zoekend ging zijn blik rond, bleef toen hangen op het meisje. Zonder enige aarzeling liep hij op haar af, als hij het paard van naderbij wilde bekijken moest hij eerst wel netjes toestemming vragen. Binnen de kortste keren was hij al dichtbij, zijn mondhoeken lichtjes omgekruld in een vage glimlach. Hij herkende het meisje niet, herkende haar gezicht niet, maar iets deed hem zeggen dat ze hier nieuw was. ‘Wellicht bij de voordeur?’ Suggeerde hij droogjes, had nog net haar zachte gemompel opgevangen. Hij grijnsde een keer lichtjes naar haar. ‘Nieuw?’ Vroeg hij toen maar. ‘Mijn naam is Laurens, .. Wildukind,’ Voegde hij er iets later aan toe, niet wetend of zijn achternaam haar interesseerde of niet. ‘Als je opzoek bent naar iets specifieks moet je het maar zeggen,’ Zijn glimlach werd breder.

Ze hoorde iemand iets zeggen en ze draaide zich om. Het was een jongen van haar leeftijd en hij grijnsde haar aan. 'Nieuw?', vroeg hij haar. Ze knikte terwijl ze haar haar uit haar gezicht haalde. 'Aangenaam Laurens. Ik word Ro genoemd.' Op wat hij zei knikte ze weer. 'Ik ben net nieuw dus ik denk dat ik zodadelijk maar eens het schoolhoofd op ga zoeken. Om mijn rooster te halen en zo, maar ik denk dat ik dat wel kan vinden.' Ze keek hem eens goed aan. Hij had zwart(?) haar en donkere ogen en zag er goed uit. Niet te slank en niet te dik. Ze was benieuwd naar zijn specialiteit. 'Waar kom jij vandaan, Laurens Wildukind?', vroeg ze met haar normale warme stem. Geërgerd concentreerde ze zich weer. Automatisch was ze weer een een stukje boven de grond gaan hangen. Daar moest ze echt aan gaan werken. Om dit te vermijden ging ze zitten in het gras en gebaarde hem ook te gaan zitten. Ze wilde genieten van de laatste warme dagen.

Langzaam liep ze over het veld opzoek naar haar paard,Yoza. Toen ze Yoza zag liep ze op haar af,maar iets anders trok haar aandacht. Ze zag een meisje met sneeuwwitte haren zitten. Niet alleen een meisje maar ook een jongen en ...wat was dat? Een paard? Wacht geen normaal paard! Een pegasus. Vrolijk liep Yoza op de merrie af,en ze snuffelde aan haar snuit. Langzaam liep Jadira op de jongen en het meisje af. De jongen had ze al vaker gezien al wist ze zijn naam niet. Het meisje moest nieuw zijn. Want ze herkende haar niet. ''Heey,ik ben Jadira''. Ze ging ook op het gras zitten en keek van de jongen naar het meisje. Het was best stil geworden. Langzaam stond ze op en liep naar het paard. Yoza stond nog steeds vrolijk het paard aan te staren. Yoza briestte,ze vond de pegasus aardig. Maar was het baasje ook zo aardig?

Zijn mondhoeken krulde vaagjes om toen hij de formele woorden van haar kant hoorde. Aangenaam, Hij had voor een kort moment de neiging om haar na te doen op een kakkerig stemmetje. Een stomme tik die er bij hem in zit, typisch iets wat bij een 8 jarig jongetje hoorde en niet bij een jongen van 17 jaar. Dus hield hij zich braaf in en bleef haar met een beleefd en vriendelijk glimlachje aankijken. ‘Ro,’ Had hij haar herhaald met een licht knikje erbij dat hij het begreep. ‘Oh, nee!’ Flapte er gelijkj uit, zijn ogen geschokt iets geopend. ‘Ik eh,’ Probeerde hij zichzelf nu te redden. ‘Als ik jou was,’ Begon hij nu een stuk rustiger in plaats van een noodkreet zoals net, ‘Zou ik gewoon naar de roostermaker gaan, je hoeft niet persé langs het schoolhoofd..’ Hij glimlachte nu nogal onnozel, had een iets sullige houding. Juist ja, het school hoofd; master Savador, zijn grootste angst. Niemand gunde hij dat. ‘Oh, ik kom van de kassen,’ Hij wees wat vaagjes achter zich, als teken dat hij de kassen naast de school bedoelde. ‘Daar was ik gewoon even aan 't rondlopen,’ Legde hij iets verder uit, hij glimlachte weerd. Nogal verward knipperde hij met zijn ogen toen Ro voor hem opeens letterlijk 2 centimeter leek te zakken. Nogal verward keek hij een keer omlaag naar haar voeten, krimptte ze nou terplekke voor zijn neus? Bizar.. Nog steeds iets verdwaasd volgde hij met zijn blik haar bewegingen en zakte in kleermaker zit hierna ook naast haar neer toen ze een keer uitnodigent op het gras naast haar klopte. ‘En waar kom jij vandaan?’ Grijnsde hij nu vaagjes naar haar. ‘Is die merrie trouwens van jou?’ Hij kon het niet helpen, hij moest het weten. Hij keek over zijn schouder naar het paard dat een stuk verder op stond, rustig grazend nu. Wat een prachtig dier was het toch. Lichtjes schokkend keek hij opeens om toen een onbekende stem de stilte verbrak. gelijk schoot zijn hoofd weer om, een nieuw onbekend persoon was opeens uit het neits verschenen. ‘Oh, hé!’ Hij glimlachtte breed naar het kind, beetje socializen, altijd goed xd. ‘Laurens,’ Stelde hij zichzelf opnieuw voor.
Laurens heeft trouwens zwart haar en licht grijze ogen

oke dan weet ik dat.

Ze schrok van hem, maar moest ook glimlachen. 'Juist ja. Wat is er dan met het schoolhoofd? Ik moet sowieso nog langs het schoolhoofd om wat dingen te regelen dus ik zal wel moeten.' Hij wees achter zich en Romance wist dat hij haar vraag niet goed had begrepen. 'Ik kom van de planeet Puffoon. En ja, Fire is mijn vriendin en laat me niet alleen.' Net op dat moment gooide ze haar hoofd in de lucht en hinnikte. Ze grinnikte. 'En ze weet precies wanneer er over haar wordt gepraat.' Ze keek weer naar Laurens en zag dat zijn ogen lichtgrijs waren in plaats van donker. Mooie combinatie.
Er kwam nog een ander meisje aan die blijkbaar ook een paard had. 'Heey. Ik ben Ro.' Romance stond op en floot naar Fire. Die kwam er meteen aan en ze aaide haar over haar hoofd. 'Jadira, Laurens. Dit is Fire.' Fire knikte de mensen toe. 'Is dat jouw paard?', vroeg ze aan Jadira.

Ietsjes verbaasd keek hij om naar het gestalte van Fire verder op die duidelijk reageerde op de woorden die Ro zonet had laten vallen. Met een vage glimlach keek hij weer terug, duidelijk lichtjes onder de indruk. ‘Inteligent wezen,’ Sprak hij zachtjes, gedachtenkronkels die hardop er uitkwamen. Soms erg onhandig. Hij had voor een kort moment Jadire nagekeken die door liep naar de twee paarden, keek weer terug naar Ro. Maar al snel werd hij opnieuw afgeleid, een beweging vanuit zijn ooghoek. Fire die in beweging was gekomen, duidelijk had gereageerd op het teken dat Ro had gegeven. Zijn mondhoeken krulde om, je kon de duidelijke schittering in zijn ogen zien. ‘Wouw,’ Hij kon het niet helpen, het woord was zachtjes en verzuchtend zijn mond uit gegleden. Zijn blik volgde de vleugels die ingeklapt langs diens lichaam gevouwen waren. Hij kwam overeind, zonder iets te zeggen, en liep dichter naar het onnatuurlijke schepsel toe. Pegasussen zag je vaker op puffoon dan ergens anders, werd er gezegd. Maar zelfs daar had hij maar enkele keren, zo'n 3 in totaal, het dier van dichtbij mogen bekijken. Voorzichtig stak hij zijn hand uit, in de richting van Fire zodat deze hem kon besnuffelen en hij haar vertrouwen kon winnen. Zachtjes streek zijn hand vervolgens langs haar hals, geen enkel soort van kwaad in de zin. ‘Hoe oud is Fire?’ Vroeg hij zich ondertussen hard op af, zonder om te kijken naar Ro. ‘En hoe komt het toch dat het dier je overal volgt waar je heen gaat?’ Keek nu wel om, begreep de band tussen dit meisje en het wezen niet. Pegasussen had hij tot nu toe altijd in het wild gezien, niet verbonden aan een mens.

Ze zag dat Laurens de pegasus aaide en glimlachtte. Dat mensen zo'n bewondering konden hebben voor dieren... Snel sprong ze op Yoza,die er gelijk van door schoot naar de pegasus. Yoza had er een nieuw vriendinnetje bij. Ze ging achterover liggen op de rug van het paard en dacht na. Yoza was geen paard voor haar,ze was een vriendin. Ze vertelde haar alles. Ze bedacht wat voor een verhalen het paard te vertellen had.... Ze keek naar de wolken en sloot haar ogen. Yoza stond ondertussen stil en snuffelde aan de snuit van de pegasus. Wat een mooie dag. En dan vooral voor Yoza want die hoefde nu niet meer alleen op het veld te staan. Bijna viel ze in slaap tot een bries van Yoza haar wekte. Ze was helemaal in haar gedachten weggedoezeld. Soms dacht ze te veel na. Mensen zouden er mischien last van hebben omdat het soms wel eens tijdens gesprekken gebeurde. Dan zwaaide ze met hun hand voor haar gezicht en trok ze bij. Ze was zo'n dromerig type. Alleen niet iemand die zich snel liet pesten. Ze zal niet snel hulp van andere vragen als ze in de problemen zat. Ze kwam overeind en aaide Yoza over haar hals. Ze keek naar Ro. Wel een korte naam zeg... Het zal vast niet haar volle naam zijn.

Ro grijnsde om de complimenten van Laurens. Ze keek rustig toe terwijl hij dichterbij kwam. Ze wist dat Fire precies wist wat haar te doen stond en ze was dan ook niet bang dat er iets zou gebeuren. Zachtjes gleed zijn hand over de hals en ze keek Fire aan. Ze was niet zenuwachtig en strekte haar vleugels uit. Dit was zeldzaam, want dit deed ze alleen bij mensen die luchtmagie beoefenden en als ze wist dat ze geen kwaad in de zin hadden. 'Als het goed is, is ze 8. Ze is dus nog aardig jong.' Op zijn tweede vraag moest ze langer nadenken en ze keek even somber. 'Zeven jaar geleden heb ik haar gered uit de klauwen van een magiër. Hij had geprobeerd haar moeder te temmen en daar is ze door gestorven. Ik heb Fire meegenomen voordat hij wat doorhad en haar daarna geholpen om op te groeien. We begrijpen elkaar, denk ik. Ik kan me geen betere vriendin voorstellen.'
Ze draaide zich om naar het paard van Jadira en aaide haar over haar hals. 'Mooi paard. Wat is haar naam?' De wind speelde met haar haren en ze kreeg een idee. 'Laurens, heb je wel eens gevlogen met een pegasus?' Ze concentreerde zich en de wind om hen heen werd sterker.

Zijn blik volgde de bewegingen die optraden naast het dier, nieuwsgierig maar ook ergens iets geschokt volgde hij de twee vleugels met zijn blik die het dier beduusd uitklapte. Hij keek om naar Ro toen ze sprak over de moeder van Fire en bleef haar aankijken. Je kon zijn blik zien omschakelen. Van zacht en onder de indruk naar fel. Je kon zijn gedachtenspinsels haast lezen in zijn ogen. Als hij die magiër gekend had.. Pegasussen hoorden niet bij mensen thuis, niet op een manier zoals honden dit hoorde. Pegasussen kwam je tegen in de vrijheid, of uiterst zeldzaam bij mensen als de pegasussen zich hadden neergelegd bij een vriendschap. Vandaar zijn verbazing. Ro was nog zo jong, en al zolang kende ze deze pegasus. Haar band moest uniek zijn, ontzettend sterk en zo haast onbreekbaar. ‘Hmm, mooi verhaal.. Tragisch, maar wel mooi.’ Verduidelijkte hij zichzelf voordat Ro hem verkeerd zou begrijpen. Zijn hand rustte ondertussen nog steeds op de hals van Fire, iets waarvan hij zelf niet bewust was. Zodra Ro tegen Jadire sprak kon hij het niet helpen dat zijn aandacht algauw weer vervloog naar het witte schepsel wat bij hem in de buurt stond. Nieuwsgierig gleden zijn vingertoppen verder over de vacht, nieuwsgierig naar de zachte textuur hiervan. Helder keek Fire hem aan, met een inteligente blik in haar ogen die je eigenlijk alleen bij mensen zou verwachten. Alsof ze bewust was van alles wat om haar heen gebeurde, maar ook alles begreep. ‘Heb ik wat?’ Met gigantisch grote ogen keek hij om. Ze vroeg hem wat? ‘Nee.. natuurlijk niet,’ kwam er iets beteuterd uit. Wat wilde ze daarmee zeggen? Hij kon het niet helpen, een lichte knoop vormde zich in zijn maag. Zou hij mogen? Zou het kunnen? Nee, .. Zijn verstand beantwoorde de laatste vraag al voor hem, natuurlijk kan zoiets niet. Kinderdromen, in andere woorden; onmogelijk.

Ze had de blik in zijn ogen zien veranderen en was blij met de keuze die ze had gemaakt. Hij was iemand die duidelijk veel van dieren hield. Dat was te zien aan alles wat hij deed. Hij was zachtaardig en een beetje dromerig voor zover ze kon zeggen. Ze grijnsde om de manier waarop hij reageerde en Romance lachtte naar hem. Ze knikte Fire zonder dat iemand het zag toe en de merrie draafde weg. 'Ben zo terug!', zei ze tegen Jadira en ze greep Laurens hand. 'Je moet wel rennen wil je haar bijhouden.' Zodra ze naast de merrie waren liet ze zijn hand los. 'Spring maar op haar rug. Ik hou jullie wel bij.' Ze sprong zelf in de lucht en concentreerde zich. De lucht werd warmer en ze bundelde de wind onder haar voeten zodat ze eerst honderd meter de lucht in vloog. Ze wist dat Fire haar zou volgen en wachtte niet. Ze bundelde de wind om haar heen en werd door de wind vooruit gestuurd. Ze hoorde de vleugelsslagen van Fire naast zich en keek opzij.

Hij keek voor een kort moment nog om naar Jadire, schonk haar iets onhandig een glimlach en werd toen opeens met een ruk meegenomen. Ro had hem bij de hand gepakt en trok hem met zich mee. Gedwongen holde hij nu met haar mee, hield haar opzich gemakkelijk bij. Zijn blik ging naar Fire, die elegant naast hen mee draafde op een tempo dat voor mens bijhoudbaar was. ‘Ik, huh, wát?’ Met grote ogen keek hij om naar Ro, op Fires rug springen. Kon dat? Mag dat? Bij een pegasus? De knoop in zijn maag trok zich strak aan. Zodra Fire sierlijk overging in galop was hij gedwongen gebruik te maken van luchtsturing. Deze gaf hem een steuntje in de rug, duwde hem vooruit, zijn eigen stappen werden groter. Ondanks dat hij Fire nu bij kon houden zou hij het niet lang volhouden. Zijn haar waaide naar achteren, werd haast van zijn kop afgerukt terwijl zijn eigen luchtsturingen wild met het gras achter hem speelde. Hij had zijn aandacht niet meer voor Ro, concentreerde zich nu op het moment dat hij bij Fire op de rug moest springen. Dit was een staaltje luchtsturingswerk dat hij normaal nooit gebruikte. Nu of nooit.. tel gewoon tot drie, en doe het dan. Dóe het.. 1.. 2.. 3! Hij hurkte in, gelijk schoot fire hem voorbij, maar hij was snel. Krachtig zette hij zich af, deed al het gras rond hem heen ombuigen. Hij schoot naar voren, zag Fires rug dichterbij komen. Met zijn handen stuurde hij de lucht, zo dat hij goed terecht zou komen. Maar zelfs ondanks dat ging alles wiebelig. Uiteindelijk wist hij met een plof op Fires rug neer te komen en klapte zijn hoofd voorover langs Fires hals. Met beide handen greep hij haar manen vast, zag de grond letterlijk ónder hem voorbij schieten. Zijn maag draaide om. Hij had wel eerder paardgereden, maar om er zo op te komen; al gelijk in volle galop, was toch wel even iets anders. Zijn maag leek helemaal samen te knijpen en alles omhoog te duwen zijn strot in toen hij voelde wat er gebeurde. Fire klapte gracieus haar vleugels uit, spreidde ze in volle glorie om ze vervolgens met een ruk neer te slaan. Ze schoten de lucht in, nog steeds met de zelfde snelheid van haar eerdere galop. Langzaam wist hij zich overeind te drukken, en nu pas viel hem Ro op die doodleuk in de lucht vloog. .. Wacht, ze deed wát? Zijn ogen vergrootte zich. ‘RO!’ Brulde hij naar haar, zijn stem klonk zacht door al de wind die rond hen vloog en door de snelheid die ze hadden. ‘Hoe krijg je dat in godsnaam voor elkaar!?’ Bulderde hij. Maar al snel werd zijn interesse naar zich anders toegetrokken: het vliegen zelf. Dus zo voelde Ephony zich als ze vloog, alhoewel mischien dat toch ietsjes anders was. Bevrijdend, heerlijk, adrenaline vol. Hij had de neiging om te schreeuwen, zijn handen los te laten en te spreidde. Werkte nou even tegen dat zijn vingers verkleund om de manen heen zaten.

Ze zag Laurens zitten en moest lachen. Hij had duidelijk niet vaak gevlogen. Fire had gelijk gehad dat hij een luchtmagiër was, maar hij kende blijkbaar hele andere dingen dan zij kende. Dit was niet zo erg, want zij kon dit eerst ook niet. Ze had lang moeten oefenen voordat ze deze techniek helemaal onder de knie had en het was logisch dat Laurens het niet kende. Ze had het geleerd van Fire en als ze iets zeker wist dan zou Fire hem straks testen. Kijken of hij het waard was om zichzelf een luchtmagiër te kunnen noemen. Ze bundelde haar windkoepel en stuurde zichzelf in de richting van Laurens. Ze ging achter hem zitten. ‘Door te oefenen, oefenen en nog eens te oefenen. En met hulp van Fire. Maar dit kun je niet vliegen met een pegasus noemen. Nu zit je op een pegasus. Ik zorg wel dat je niet valt. Laat maar los.’ Ze leunde voorzichtig naar om hem heen en maakte zijn handen los. Ze dacht terug aan de eerste keer dat zij op Fire had gezeten. Was ze toen ook zo krampachtig geweest? Fire hinnikte toen ze haar hals weer vrij kon bewegen en sloeg haar vleugels sneller op en neer. Ze wist wat Fire wilde doen, maar vroeg zich af of Laurens er wel klaar voor was. Als het nodig was dan was Fire er zo weer bij en zou hij weer op haar rug vallen dus het zou niet dramatisch slecht worden. Het duurde toch nog een hele tijd voordat Fire weer hinnikte en Ro zette zich schrap. De bok volgde een paar seconden daarna. Ze liet zich vallen en keek naar Laurens.

Mijn liefste Ro :') Als Laurens zijn vingers om de manen van Fire heen heeft gestrengeld, kan deze nog geheel vrij haar hals bewegen. ^.^ Dat stukje klopt dus niet echt :'D

Zijn voeten had hij onder de vleugels van Fire gelegd, zodat zijn knieën hierom heen lagen als het ware. Hij zat voorover gebogen zodat hij er niet van af gled en voelde elke vleugel slag die Fire maakte. Krachtig sloeg ze haar vleugels neer, rees nog een stuk op en maakte nog meer snelheid. Voelde de spieren onder zijn benen bewegen, hoe deze werkte tegen de zwaartekracht. Het was geweldig, ongelovlijk. De wind blies in zijn gezicht, deed zijn ogen tranen. Het leek wel magie. Zijn aandacht was weer gevestigd op Ro, die zonder enig hulpmiddel midden in de lucht sfeefde. Haar luchtsturingsniveau was op dit gebied op abnormaal niveau, geen enkele leerling was instaat vrij in de lucht te vliegen. Luchtmagicans die vlogen hadden vleugels hiervoor, hij had zelf nog nooit echt bedacht om zonder te kunnen vliegen. Natuurlijk; hoger springen, verder springen etc. Maar vlíégen was heel wat anders. Je moest continu de luchtsturing perfect onder controle hebben, tegen werkend tegen de zwaartekracht. Heel je gewicht moest je meekrijgen. Het leek in zijn ogen onmogelijk. Maar nu hier, vlak voor zijn neus vond het daadwerkelijk plaats. Hij vroeg zich af of ze in andere vlakken van luchtmagie ook zo bedreven was. ‘Laat maar los?’ Zijn blik ging panisch om naar Ro, hij keek haar aan. Meende ze dit nou echt? Moest hij Fire echt lóslaten. ‘Ik eh, weet niet of ik daar we klaar voor ben,’ Kwam er kleintjes uit. Oké, hij durfde opzich best veel. Maar om midden in de lucht, voor de eerste keer rijdend op een pegasus en beest gelijk los te laten, ging hem íetjes te ver. Hij voelde de spieren in de rug van Fire aanspannen, hij had geen keus. Zijn ogen vergrootte zich, Nee, alsjeblieft niet.. En daar was het, een beweging waar hij helemaal niet op voorbereid was, waar hij zich helemaal niet op wílde voorbereiden. Zijn handen werden met een ruk losgetrokken door deze beweging nadat hij de rug van Fire onder zijn kont voelde verdwijnen. ‘NEEEEEEE!’ Krijsde hij doodsbenauwd terwijl hij een koprol in de lucht maakte en vervolgens loodrecht naar beneden suisde. Hij had de neiging keihard om mama te gaan schreeuwen terwijl zijn voeten spartelde. Zijn onderbewust zijn nam het over, zijn handelingen nu automatische reflexen. Zijn handen vormde zich onder hem, vormden en luchtbol die hij naar zich toe zoog. Hij viel nu nog steeds, alleen nu een stuk slomer. Kon het niet tegen houden, beheerste deze luchtmagie niet. Waarom was hij dan ook in godsnaam op een rug gaan zitten van een wildvreemde pegasus? Hij kende het dier niet? Hoe had hij kunnen denken dat deze hem vertróúwde?

Ze keek gespannen toe naar Laurens die niet helemaal blij was met de reactie van Fire. Hij viel nog steeds, maar gelukkig een stuk langzamer en Romance floot naar Fire. Dit was tot nu toe zijn maximum en dat was aardig hoog. De eerste keer dat Fire dat bij haar had gedaan was het heel anders afgelopen en had Fire haar moeten redden. Nu zag ze Fire alweer bij Laurens vliegen om hem op te kunnen vangen. Ze was niet bang dat hij er nu nog vanaf zou vallen, want hij wilde dit denk ik niet nog een keer meemaken. Nu concentreerde ze zich weer op de wind die haar moest opvangen en algauw zat ze in haar eigen cocon van warme lucht. Ze stuurde zichzelf naar Fire toe en greep Fire bij de manen. Nu zou ze Laurens beter op de merrie kunnen helpen en ze stak haar hand uit naar hem. 'Goed gedaan! Dat was echt super!', schreeuwde ze door de wind naar hem en schonk hem een brede glimlach.

Ehm.. Laurens. Zoals jij haar vasthield. Ze was veel te bang dat je er af zou vallen en daarom voelde ze zich niet vrij. haha. Je hebt gelijk hoor. Niet super realistisch!

Hij wilde zich ergens aan vastkunnen grijpen, zich aan op kunnent rekken, willen weten dat er dalijk iets was dat zijn 20 meter hoge val op zou vangen. Maar hij kon niks anders doen dan krijsen en een beetje met zijn luchtsturing zijn val gaan verzachten. Oh god, waarom was hij toch zo dom? Waarom had hij niet nagedacht? Waarom had zijn debiele enthousiasme zodra hij de pegasus gezien had, het overgenomen? Dwaas, debiel, ondoordacht. Met een klap schoot zijn hoofd opeens omlaag, zakte hij in en voelde hij hoe Fire onder hem hem weer verder omhoog tilde. Een paar seconden later drong de pijn pas door. Zijn ogen sperde zich gigantisch ver open en zijn mond gevormd in een geluidloze schreeuw van pijn. Kreunend zakte hij vervolgens naar voren, één hand grijpend naar zijn edele delen. Kermend legde hij zijn voorhoofd op de manen van Fire, voelde de vleugelslagen die ze maakte. Zachtjes miepend en piepend terwijl tranen verschenen in zijn ooghoeken en hoe een duizelig gevoel omhoog kwam. Een hoog geluidje ontsnapte uit zijn keel, ‘Notenkraker,’ Klonk het vervolgens kleintjes en veel hoger dan normaal. Weer een kreun. Het liefst wilde hij nu gewoon op de grond kunnen liggen, zijn benen optrekken en een zak bevroren doperwten als verkoeling. Zijn andere hand had de manen van Fire weer vastgegrepen, puur voor een beetje houvast, onderaan haar manen. HIj keek om, zijn hoofd nog steeds rustend op de hals van Fire. Niet begrijpend keek hij naar Ro, waar had ze het over? ‘Ik heb wat goed gedaan?’ Vroeg hij dan ook. ‘Vallen? .. Krijsen?’ Suggeerde hij dat laatste droogjes, had ondertussen nu wel bewezen dat hij in dat laatste prof was.

ohw oké excuses dan

Zodra Fire hem had opgepikt wist ze dat er iets mis was. Ze zag zijn bewegingen en moest stiekem lachen. ‘Arme Laurens.’ Ze kon haar lachen bijna niet inhouden toen hij Notenkraker zei, maar ze wist dat als ze dat niet deed hij niet erg blij met haar zou zijn. Ze hield zich nog steeds vast aan Fire’s manen en aaide haar over haar hals. Ze ging iets langzamer vliegen zodat ze wat gemakkelijker konden praten. ‘Jij hebt tenminste nog wat kunnen bedenken. Ik viel de eerste keer flauw toen ze dat bij mij deed. Ik werd een dag later wakker en had nog steeds het gevoel dat ik in de lucht zat.’ Toen moest ze even grinniken. ‘En ja. In vallen en krijsen ben je ook erg goed.’ Ro keek om zich heen. Ze vond het heerlijk om in de lucht te zijn. Je voelde je zo vrij en niemand kon je wat aandoen. Ergens ver beneden haar zag ze nog een schim van een paard en wist dat dat de merrie van Jadira moest zijn. Nu stuurde ze de merrie naar beneden, want het gezicht van Laurens was iets bleker geworden dan eerst. De landing van Fire was echter niet altijd even soepeltjes. Ze ging achter Laurens zitten zodat ze hem kon vastgrijpen als het een beetje erg ruw was en hij er af zou vallen. De grond kwam steeds dichterbij en algauw scheerden ze over het grasveld. De vleugels van Fire waren lang uitgestrekt en iets gedraaid waardoor haar snelheid afnam. Nu waren ze bijna bij de grond en gauw schreeuwde Ro nog iets in Laurens oor. ‘Hou je goed vast.’ Misschien overbodig, maar zodra de hoeven van Fire de grond raakten wist ze dat het geen soepele landing zou zijn dit keer.

‘Kunnen bedenken?’ Hij keek haar met opgetrokken verbaasde ogen aan. ‘Gaan schreeuwen om hulp bedoel je? Voor de rest bedacht ik namelijk helemaal niks. Het waren reflexen.. ’ Toch kroop er nu langzaam weer een grijnsje omhoog, alleen nog niet heel erg overtuigend. ‘Nog even en ik was waarschijnlijk ook flauwgevallen.’ Lekker onhandig in zo'n situatie. ‘Bizar,’ Murmelde hij nog zachtjes toen Ro vertelde dat ze een hele dag buiten bewustzijn was geweest. ‘Zijn alle meisjes toch?’ Hij grijnsde nu wel breed, zijn plagende opmerking doelend op haar woorden dat ze ook heel goed in vallen en krijsen was. Hij haalde een keer diep adem, zijn ogen nog steeds iets vochtiger door de wind die er de hele tijd in blaasde. Langzamerhand ebte de schrik weer uit hem weg, maakte plaats voor de adrenaline die door hem heen gepompt werd door het feit dat hij door de lucht vloog. Met gesloten ogen kantelde hij zijn kin iets omhoog, genoot van het bevrijdende gevoel en ademde in. Nogal geschokt vlogen zijn ogen eer open en keek iets raar achterom. Ro? Wat was die nou aan het doen? Zijn blik schóót weer vooruit toen hij voelde hoe het lichaam van Fire onder hem kantelde en vervolgens richting de grond afsuide. Zijn ogen sperde zich gigantisch ver open nadat hij de woorden van Ro in zijn oor hoorde brullen en de grond steeds sneller op hen af kwam. Fires vleugels draaide, vingen met een klap hun val op om vervolgens met een tweede klap op de grond neer te komen. Vanzelf klapte hij voorover, had er niet goed op gerekend en maakte een piepend geluidje toen zijn al pijnlijke en gevoelige delen opnieuw belast werden. Hij hobbelde op en neer terwijl Fire door gallopeerde, langzaam weer overging in draf en hierna soepeltjes in stap. Een rilling kroop over zijn rug, een paar pijnlijkje delen klopten gevoelig en zijn hoofd suide lichtjes. Fire stond stil, iets wat hij in eerste stantie niet merkte om vervolgens loompjes van haar rug te klimmen en zich op de grond te laten glijden. Hij kwam neer op zijn voeten, stond iets wiebelig en richtte zich vervolgens tot Ro. ‘Wouw,’ Verzuchtte hij zachtjes. ‘Maar voortaan eis ik duidelijkere instructies.. ik wil dít,’ Hij wees een keer ongegeneerd omlaag. ‘Niet nog een keer,’Hij veegde zijn haar uit zijn gezicht en fatsoeneerde het toen enigszins. ‘Damn,’ Murmelde hij toen inzichzelf. ‘Moment, wat zonet is gebeurt dringt nog niet door.’ Hij grijnsde op naar Ro, zette vervolgens met moeilijke passen een paar stappen richting Fire toe. Zijn gezicht vertrok af en toe. ‘Dankje.. fire,’ Murmelde hij tegen de pegasus waarbij hij zijn hand langs diens hals liet glijden. ‘Dankje,’ opnieuw. ‘maar laat me alsjeblieft voortaan niet meer op die manier vallen,’

Ze grijnsde terug op zijn woorden en concentreerde zich op de landing. Ze zat nu verder naar achteren dan normaal en vond het erg lastig om normaal te blijven zitten. Zodra Fire stilstond gleed ze van haar rug af en viel neer op de grond. Daar bleef ze liggen en keek Laurens aan. Hij was met zijn gedachten nog in de lucht en kwam nu pas van de merrie af. Ze glunderde toen hij helemaal verrukt was. Ze wist hoe het voelde en dit keer had hij nog geen eens echt gevlogen. Fire kon nog veel en veel harder, maar dat deed ze haast nooit. Alleen als ze trainden en dat was een keer per week normaal. 'Als je instructies had gewild had je er gewoon om kunnen vragen.', ze lachte. 'Maar vooruit. Om te zorgen dat dat' Ze knikte met haar hoofd naar hem.'niet meer gebeurd zal ik het van te voren tegen je zeggen. Als je tenminste nog een keer wilt?' Ze leunde met haar hoofd naar achteren en keek naar de zon. Ze liet zijn woorden tot haar doordringen en glimlachte. Ze lette niet echt meer op Laurens, maar wist dat hij dichtbij was.
Fire was echter wel aan het opletten. Toen ze zag dat hij niet echt goed kon lopen, stapte ze gauw op hem af. Na zijn woorden hinnikte ze tevreden en begrijpend. Ze schudde haar vleugels zodat iedere veer weer op de goede plek lag en vouwde ze op haar rug. Ze wist niet precies wat er met de jongen aan de hand was, maar ze kon helpen en dat wilde ze dan ook doen. Ze boog haar hoofd naar hem toe.
‘Nee!’, schreeuwde Ro. Gauw was ze opgestaan en schoot tussen Fire en Laurens. Ze hield Laurens even vast, want ze had hem opzij geduwd, maar liet hem weer los om zich met Fire te bemoeien. Ze aaide de merrie over haar hoofd en keek haar diep in de ogen. ‘Je weet dat dat niet mag, meiske. Je moet het sowieso eerst vragen.’ Nu hief Fire haar hoofd verontwaardigd op. ‘Je weet best wat ik bedoel. Niet iedereen mag het weten.’ Het laatste zei ze heel zachtjes. Nu draaide ze zich om. ‘En.. Ben je al weer terug op aarde of is je hoofd nog steeds in de wolken?’

‘Dankje,’ Glimlachte hij haar toe. Zijn woorden net íetjes sarcastisch, de pijn was nog net te veel aanwezig om geheel weer luchtig en vriendelijk te doen. Ze had hem eerder moeten waarschuwen, daar bleef hij bij. Maar zijn enthousiasme onderdrukte zijn kleine zieligheidjes zodra Romance de volgende woorden liet vallen. Zijn ogen glinsterend gericht op haar, ‘Maar natuurlijk!’ De woorden flapten eruit zonder erover na te denken. Hierna had hij zich weer tot Fire gericht. De beeldschone witte merrie die ook haar aandacht op hem gericht had. Lichtjes had hij haar toe geglimlacht terwijl zijn vingertoppen over de zachte vacht heen gingen bij haar hals. Zodra Fire terug hinnikte, duidelijk goed besseffend wat hij had gezegd, als antwoord op zijn woorden veranderde zijn glimlach automatisch in een grijns. Hij mocht Fire nu al. Maar zijn blik veranderde, nogal verward keek hij naar Fire die met volle bewustzijn, iets wat duidelijk in haar ogen te lezen was, haar hoofd naar hem toe boog. Hij haalde zijn hand van haar hals af, zich afvragend waar ze in godsnaam mee bezig was totdat Ro zich opeens met geweld er tussen gooide. Strompelend zette hij twee stappen opzij, door de kracht van Ro's duw was hij hiertoe gedwongen. Het enige wat hem overeind hield was Ro zelf die in de snelle beweging zelf ook haar vingers rond zijn pols had laten glijden en hem iets terug trok. Zijn wenkbrauwen opgetrokken, zijn ogen iets groter en vol onuitgesproken vragen. Hiermee blikte hij naar Ro, wat was er aan de hand? Fire had toch niks gedaan? .. Toch? Zijn wenkbrauwen trokken weer omlaag, terug in een frons zodra hij de woorden hoorde van Ro gesproken tegen Fire. ‘Waar heb je het over?’ Onbewust sloot zijn hand zich om zijn pols, daar waar Ro hem had vastgegrepen. Het geen wat nog na te voelen was. ‘Wat mag Fire niet?’ Zijn nieuwsgierigheid brandde, erg irritant. Het laatste zachte gemompel wat Ro zei tegen Fire ontglipte hem: te zacht. Vervolgens draaide Ro zich weer tot hem en sprak tegen hem. Hij verwachtte een antwoord, een antwoord op zijn vragen. Maar ze leek hem voor de domme te houden door simpel weg over heel iets anders te beginnen. Lichtjes knepen zijn ogen samen. Oké hij zag niet veel, iets wat hij zelf niet doorhad omdat hij het juist niet zag, maar dit viel wel héél erg op. Zo erg dat hem het zelfs opviel. ‘Nee, ik ben alweer op aarde.’ Was zijn antwoord, met iets samengeknepen lippen. Als ze zo ging doen was het duidelijk dat hij het blijkbaar niet mocht weten. Maar het frustreerde hem: zeg het dan gelijk duidelijk in zijn gezicht. Ga niet omslachtig lopen doen en het onderwerp ontwijken, dat irriteerde hem enigszins.

Ze wist dat ze nu veel uit te leggen had, maar durfde dat eigenlijk niet. Ze was vaker bedrogen vanwege Fire en dat was iets wat ze ten koste wilde voorkomen, maar iets in haar zei dat ze het Laurens wel kon vertellen. Toch blikte ze terug naar de eerste keer dat ze het iemand vertelde.

Ze vloog naast haar en glimlachte naar hem. Dit was niet de eerste keer dat hij op Fire zat, maar hij vond het iedere keer weer fantastisch. Ze genoot ervan om hem te laten genieten, maar de laatste tijd was hij veeleisender geworden. Het werd voor haar moeilijker om het vol te houden. Eenmaal terug bij het ziekenhuis waar ze hem had opgehaald stonden er al weer mensen te wachten. 'Zou je misschien tijd hebben om hen te helpen?', vroeg hij met zijn stem waar ze kippenvel van kreeg. Ze werd helemaal warm van die stem en dan al helemaal als hij met zijn lippen door haar nek ging. 'Ik weet of Fire het wel aankan. Ze is vermoeid na zoveel gebruik. Ze kan niet meer.', zei ze zacht. Ze wilde niet toegeven dat er een einde aan Fire's krachten zaten, maar Fire kon haast niets meer. Alleen het normale vliegen in de lucht lukte haar nog. Daar kreeg ze juist weer kracht van, maar nu was ze op. Nu werd zijn stem harder. 'Ik heb hen beloofd dat je ze zou helpen.' Ze draaide zich om naar hem. 'Ik kan je niet helpen. Jij hebt ze iets beloofd zonder het mij te vragen. Fire kan niet meer.' Ze duwde hem van haar af en liep weg. Uiteindelijk was het Fire die er altijd voor haar was en degene die ze het meest vertrouwde. Als ze moest kiezen tussen hem en Fire dan was de keuze altijd makkelijk. Niemand kon haar scheiden van Fire. Ze waren zielsverwanten en kenden elkaar door en door. Ze werd aan haar arm gerukt. 'Je paard moet ze helen.', zei hij. Dit keer ging hij te ver. 'Ze is geen paard. Ze heeft een naam, Fire. Fire is een mythisch wezen dat mijn vriendin is en meer macht heeft dan jij ooit zou kunnen krijgen. Ze stamt af van vele mythische wezens en laten zich niet vertellen wat ze wel of niet moeten doen.' Ze was nog niet uitgesproken of hij stuurde een bal van vuur op haar af. Ze werd naar achteren geblazen en had erge verwondingen op haar lichaam. 'Jij, verwaande egoïst. Ik zal je..', begon ze, maar kwam niet verder. Ze verloor haar bewustzijn en werd later in haar woning wakker.

Ongemerkt waren de tranen over haar gezicht gaan lopen. Ze veegde ze niet weg, maar draaide zich weg van Laurens. Ze wilde niet dat hij haar zou zien huilen. Haar stem had ze gelukkig nog onder controle. 'Fire mag je niet zomaar helpen. Je zou er nu geen schade aan over houden, maar later kun je er aan doodgaan.', zei ze haar stem toch iets anders dan normaal. Ze vertelde lang niet alles, maar dat was de samenvatting van wat er zou kunnen gebeuren.

Zijn gezicht ontspande, de lichte irritaties verdwenen opslag. Hij zag hoe Ro's blik veranderde onder zijn woorden. Hoe het betrok, hoe het wegdraaide en vervolgens lichtje glimde onder de weinige tranen die ontsnapten. Verward bleef hij voor een momenet staan, onzeker, niet wetend wat hij met de situatie aanmoest. Híj had het zo opslag laten veranderen, hij had met zijn koppige hoofd er geen moment bij stil gestaan wat zijn woorden als gevolg konden hebben. Vanzelf begon hij zich gelijk schuldig te voelen. ‘Ehm, Ro.. je hoeft het niet te vertellen hoor.’ Hij haalde iets onbenullig zijn schouders op, lijkend alsof hij zo zijn onverschilligheid wilde benadrukken. Langzaam ontstond er een frons, ‘Ro..’ Mompelde hij weer, zachter, nauwelijks hoorbaar. ‘Gaat het?’ Dit keer iets harder. Zonder erbij na te denken liep hij naar haar toe, viel weer terug in zijn oude rol. Met fysiekcontact had hij nooit moeite gehad. En als iemand het nodig had, wilde hij best een schouder toereiken ter mentale ondersteuning. En Ro zag er overduidelijk uit alsof ze het nodig had, in zijn ogen dan. Hij dacht verder niet na, liep door. Eenmaal dichtbij haar tilde hij zijn handen op en duwde met zachte, maar dwingende hand haar gezicht naar hem toe. Lichtjes betrok zijn gezicht bij het zien van de met vocht gevulde ogen. Voor een moment lang liet hij de woorden die ze nu zei tot hem doordringen, tot hij tot de conclusie kwam dat hij er nog steeds niks van begreep. Afwezig veegde hij nog een verdwaalde traan weg, ‘Ik snap er nog steeds niks van,’ Bekende hij. Onwillekeurig trok één mondhoek lichtjes omhoog, hoorde zijn eigen dom- en ontwetendheid in deze situatie. ‘Je hoeft het niet te vertellen,’ Zei hij opnieuw, had zijn handen ondertussen alweer laten zakken. `Begrijp het wel.´ Mompelde hij, probeerde een lichte glimlach omhoog te halen.

Ze huilde zacht toen ze de woorden van Laurens hoorde. Nee, ze hoefde hem inderdaad niets te vertellen, maar ze wilde het wel. Ze wilde dat ze iemand kon vertrouwen en kon beschouwen als haar vriend. Dat was een lange tijd geweest. ‘Het gaat wel.’, zei ze zachtjes haast niet hoorbaar. Ze moest zichzelf gewoon weer in de hand zien te krijgen. Ze voelde de handen van Laurens haar gezicht omdraaien en ze keek hem aan. Ze zag een bezorgde blik in zijn ogen en hoopte echt dat ze er goed aan zou doen. Ik kan er gewoon niet meer tegen. ‘Je kunt het ook niet snappen als ik je niets vertel.’, zei ze. Ze veegde de tranen weg en haalde even diep adem. Daarna keek ze om zich heen. Er was niemand anders in de buurt. ‘Het is nog best simpel. Fire is een eenhoorn en heeft ook magische krachten. Ze kan mensen helen van hun pijn, maar geeft ze dan een klein beetje gif mee. Dat gif zal je kunnen doden als je er teveel van krijgt, maar dat duurt een hele tijd. Daarom wil ik niet dat ze mensen zo maar heelt.’, zei ze en keek Laurens niet aan. ‘Ik ben een paar keer gebruikt om Fire en dat wil ik niet nog een keer meemaken.’ Na deze woorden keek ze hem strak aan. Ze hoopte echt dat ze de juiste keuze had gemaakt door het aan Laurens te vertellen. Ze hoopte dat ze die kleine glimlach van hem zou zien. De glimlach die haar zou vertellen dat ze de juiste keuze had gemaakt.

Hij glimlachte vaagjes, wilde wel lachen om haar woorden maar was niet in de stemming. Het schuldgevoel en zijn bezordheid om haar was te groot om een luchtige reactie te kunnen geven. Hij was zijn stuk gebracht om de snelle omslag die had plaatsgevonden. Nog nagenietend van een enorme adrenalinekick, naar het troosten van een meisje dat duidelijk iets had meegemaakt waarmee ze nog steeds niet overweg kon. Vaagjes en zachtjes had hij nog een paar haren weggeveegd door middel van lichtjes een vingertop over haar voorhoofd heen te strijken. Zijn gezicht ontspannen terwijl ze vertelde, tot dat ze vertelde dat Fire instaat was tot helen bij andere. Hij had het eerder gehoord, maar dan meer in de vorm van een spookje dan een werkelijk waar gebeurt verhaal. Zijn blik ging naar Fire, een lichte verwarde blik was hierin zichtbaar. Puur omdat hij zonet woorden had gehoord die hij zo snel niet kon plaatsen. Hij draaide weer om naar Ro. ‘Écht?’ Hij kon het niet helpen dat hij om zekerheid vroeg, was haast met stomheid geslagen. ‘Maar, wouw.. ik dacht. Ik.. naja, ik dacht eigenlijk niet zoveel.’ Murmelde hij er zachtjes achteraan toen hij niet zo goed wist wat hij van zijn gemurmel moest maken. Zijn blik bleef weer hangen op Ro toen ze eenmaal verder sprak. De enthousiaste schittering die zichtbaar was geweest in zijn ogen verslapte weer zodra hij de woorden begreep. In plaats daarvan werden ze harder, alsof de lichte grijze tint van zijn irissen koelde. ‘Nee, dat begrijp ik.’ Zijn stem zachter, maar zelfs nu was te horen dat het iets killer klonk. Haat aan die mensen. ‘Wel appart,’ Ging hij over op een ander onderwerp, trachtend zichzelf ook enigszins af te leiden voordat hij dalijk rond liep met een vreselijke irritatie in zijn kop. ‘Dat gif, bedoel ik.’ Daar had hij niet eerder van gehoord. Waarschijnlijk omdat het toch maar zo zelden voor kwam. Opeens veranderde zijn blik, zijn ogen lichtjes vergroot door de verbaasdheid die uit het niets op kwam zette. ‘Wilde ze mij net helen?’ Het kwartje leek nu pas te vallen, keek om naar Fire die er ook nog stond. ‘Ik, oh..’ Hij onderdrukte de nieuwsgierige drang. Een stemmetje in zijn kop had zojuist schel geroepen Waarom had Ro haar tegen gehouden?! Puur omdat hij de ervaring mee wilde maken. Een eenhoorn die hem heelde, zoiets gebeurde niet elke dag. Maar zijn verstand werd zijn gedachtenkronkels weer de baas. Het was logisch dat Ro het tegenhield, en Fire was allesbehalve een gebruikobject voor zijn nieuwsgierigheid. Natuurlijk wist hij dat, en hij zou erook nooit om vragen of iets. Het was gewoon de eerste, natuurlijke vraag/drang die omhoog gekomen was. Net zoiets als wanneer een lekkere chick voorbij liep en zijn onderbewustzijn gelijk schreeuwde- eh.. naja, laat ik die vergelijking maar niet maken :'). Na een diepe inademing draaide hij zich weer naar Fire toe, liep enkele stappen zodat hij opnieuw zijn hand op diens hals kan leggen. ‘Waarom vertrouw je me dit eigenlijk toe?’ Vragend keek hij om naar Ro. Natuurlijk vond hij het leuk om te weten, weer een nieuw weetje d'r bij, altijd welkom bij hem zodra het over dieren ging. Maar het klopte ergens niet. Hij kende Ro nog maar net, en alsnog liet ze het los. ‘Vat het niet verkeerd op,’ Legde hij het snel uit, hij glimlachte er lichtjes bij. ‘Ik vind het aardig van je.. en leuk.. maar, naja,’ Na een iets nonchalant gebaar van zijn schouders die hij lichtjes ophaalde viel hij weer terug op zijn eerdere vraag. Waarom?

Ze richtte haar ogen die langzaam opdroogden weer op Laurens. 'Ja, echt.' Ze moest licht glimlachen om zijn woorden en voelde zich iets beter. Ze zag zijn blik veranderen en wist dat hij begreep wat ze zei en dat ze niet nog een keer wilde dat haar vertouwen werd beschaamd. Ze knikte. 'Ik wist het zelf ook niet van het gif totdat ze het me liet zien. Er is op Puffoon een grot en daarin is een tekst in de muur beschreven. Er staat dat het gif het lichaam niet verlaat tenzij je bepaalde reiningsrituelen uitvoert.' Ze dacht aan de keer dat ze de tekst had gezien. Er werd duidelijk verteld over een gif van eenhoorns die mensen konden krijgen en niet snel kwijt konden raken. Ze had het niet goed kunnen lezen, want het was Oud Puffoons, maar de meeste woorden had ze eerder geleerd en kende ze dan ook. Daardoor had ze het verhaal kunnen begrijpen. Door de vraag van Laurens kon ze niet verder terugblikken. Ze blikte veel te vaak terug naar wat was gebeurd en daar had ze niets aan. Ze moest dat vergeten en leven in het nu, maar het was zo lastig. 'Ja, ze wilde je helen. Het is haar tweede natuur om te helpen en helen is haar manier van helpen.' Ze keek toe terwijl hij naar Fire liep die zich al die tijd op de achtergrond had gehouden. Fire wist wat er was gebeurd, maar veroordeelde haar niet. Daar was ze altijd blij om geweest. 'Waarom?', vroeg ze en keek hem aan. 'Ik wil weer iemand hebben die ik kan vertrouwen en Fire vertrouwt jou. Ik kon het gewoon even niet voor me houden.' Ze lachte licht, maar haar ogen deden niet mee. 'Ik wil weer een vriend hebben.', vervolgde ze zacht. Ze liep naar hem toe en ging naast hem staan om Fire's hoofd te aaien. Die liet haar hoofd in haar armen vallen en troostte haar voozichtig.