~vervolg van Stilte en Magie topic, alleen Tomari en Rosalie a.u.b. ~

Tomari had Rosalie naar het ideale plekje geleid van hun wedstrijdje in de ruines, Hij legde nu zijn hand op de grond en bracht stenen in de goede positie met zijn magie die hij door de grond en de stenen liet lopen, zo bouwde hij langzaam maar zeker een koepel op voor hun op hun wedstrijd onder te houden, met meer dan genoeg licht en een klein gat aan de top om de rook van Rosalie haar vuurmagie te laten ontsnappen, ongeveer een halve minuut later was hij klaar, en uiterst tevreden over wat hij bereikt had

Rosalie volgde Tomari naar de plek die hij in gedachten had. Al snel kwamen ze aan bij de Ruïnes. Een glimlacht verscheen op haar mond terwijl ze op een muurtje plofte. Ze keek hoe Tomari met zijn magie een koepel maakte en om het gat in de lucht moest ze erg lachen. "Voor mijn vuur zeker?" Rosalie lachte. Zodra hij klaas was ging ze staan en haalde was oude bomen uit de omgeving met haar lucht magie en liet het op de grond stapelen. Al snel maakte ze er een vuurtje van. "Handig hoor!" zei ze en ze wees naar het gat waar de rook in verdween. Rosalie ging vlak achter haar vuurtje staan en sprak Tomari aan. "Oke jij begint en doet de eerste voor, waarna ik het nadoe en daarna voor jou iets doe, ieder mag het op zijn eigen manier nadoen als het maar overeenkomt met het voorbeeld." Rosalie lachte even naar Tomari en trok daarna een strak gezicht. Geconcentreerd om naar de bewegingen van Tomari te kijken. "Okee begin maar!"

Tomari ademde diep uit en stond op terwijl zijn lichaam zich weer ontspande "Voor mijn vuur zeker?" zei ze terwijl ze op het gat in het dak wees en Tomari knikte, hij keek een beetje verbaasd toen hij zag hoe goed ze luchtmagie onder de knie had, maar bedacht toen dat zij waarschijnlijk een hybride was net als hem, met een voet in elke wereld, een combinatie tussen beide, Tomari moest glimlachen terwijl Rosalie een vuur maakte en zijn eigen regels aan hem begon uit te leggen, Tomari schraapte zijn keel en rekte zich uit nadat Rosalie zei dat hij mocht beginnen "Ik zal de koepel maar niet mee rekenen aangezien dat gemeen zou zijn" zei Tomari met een lag op zijn gezicht "Laten we beginnen met iets simpels" voegde Tomari toe met een grijns, Hij haalde diep adem en trok een berg zand aan vanuit de omgeving waar Tomari zich daarna mee bedekte, Daarna transfoormeerde hij de simpele berg zand in een soort pak waar Tomari in zat, een kostuum dat zich toen verhardde, Tomari had een harnas gemaakt van zijn element "Nu jij, een harnas van je eigen element" zei Tomari met een grijns, dit was simpel, maar hij zou het nog wel moeilijker voor haar gaan maken

Rosalie lachte toen ze zag dat hij zichzelf in een harnas van zand bedekte. Rosalie deed hem na door uit de grond gras op te roepen. Terwijl ze zachtjes, bijna on verstaanbaar, een spreuk mompelde. Al snel grepen grassprieten, die steeds groter werden, haar benen vast en kropen een weg omhoog. Na een poosje kwamen de sprieten los van de grond en was Rosalie bedenkt met een laag dikke stengels van de sprieten. Deze stengels hadden haar goed in een greep. Rosalie glimlachte. Ze dacht even na wat ze kon doen en dacht aan haar les van woudmagie. Opnieuw riep ze gras op en al gauw kwam er een dikke stengel uit die ze liet verharden. Brak hem van de grond af en zette hem naast haar neer met de scherpe punt naar beneden. "Een klein wapen? Gewoon voor het geval dat!" Zei ze met een knipoog waarna ze Tomari aan keek.

Tomarri keek toe hoe Rosalie op meer dan verrassende wijze haar harnas maakte, waarna ze ook klein wapen maakte van een dikke stengel, dit was een eitje voor Tomari die ooit eens om extra geld te verdiepen een baantje had gehad waar zijn werk was om metaal te zoeken, hij zette een glimlach op en zette zijn vingers op de grond, hij sloot zijn ogen en taste met zijn magie naar metaal, wat hij al na een paar seconde gevonden hij, hij trok het aan zijn vingers omhoog en stopte de stroom, hij had nu metale klauwen en grijnsde terwijl hij naar een van de pilaren liep, hij gaf een demonstratie van het nieuwe wapen door de klauwen door het steen heen te halen, waarna hij even zijn handpalm op het steen legde en de delen weer aan elkaar vast maakte "ik denk dat dat wel zal voldoen" zei hij met een grijns op zijn gezicht "maar kan je dit?" vroeg Tomari waarna hij uit de aarde een tweede figuur liet komen die precies op hem leek op het gat voor zijn gezicht na, wat een moment later een repleca van zijn eigen gezicht toonde, een stenen 'kloon' met een lichtillusie (nova-magie) die hij bestuurde met Erd-magie

Rosalie keek bewonderd naar wat Tomari deed. "Knap!" Ze glimlachte en deed hem in het eerste na. Met de stengel, die ze in haar rechterhand hield, ging ze op de muur af en vlak voor ze het kon neersteken kwam er een vlam uit waardoor een pilaar in brand stond. Ze lachte even en haalde het vuur weer weg door haar hand er op te zetten. Ze glimlachte en keek naar he kloon die Tomari maakte. Rosalie glimlachte en liep naar haar vuurtje toen. Terwijl ze de kloon van Tomari bekeek. "Mooie kloon, sprekend!" Rosalie lachte nogmaals en begon met haar handen te bewegen terwijl haal lippen een spreuk mompelde. Ze sloot haar ogen, deed haar handen om hoog en het vuur werd groter. Rosalie deed haar ogen weer open en glimlachte. Het leek nog nergens op maar al snel door nog wat woorden stapte er een figuur uit het vuur. Het vlammende geval ging naast Rosalie staan terwijl het vuur dat Rosalie eerder had gemaakt weer kromp tot in zijn originele staat. Rosalie ging nu met haar rug naar Tomari staan en keek naar het figuur voor haar. Met nog wat zachte worden die Tomari nooit had kunnen horen vormde het fuguur een vlammende kloon van Rosalie. En door de wind die Rosalie liet blazen was het net of Rosalies kloon haar haren wapperde. Rosalie keek met een stralend gezicht naar Tomari. De vormen van de kloon kwamen allemaal overeen met Rosalie. "Ziezo." zei ze glimlachend. Nu moest ze zelf even goed denken wat ze kon doen. Het na doen ging haar beter af dan het bedenken en dus keek ze even bedenkelijk om haar heen. Al snel leek er een lampje te branden boven haar hoofd. "En nu dit." Zei ze nadat ze haar figuur weg liet lopen en later terug kwam met een boomstam in haar hand. Zonder dat het in vlammen op ging werd de boomstam voor Rosalie neer gelegd en Rosalie glimlachte. Oke wat nu? Ze liet de boomstam zweven waarna ze met wat stengels in het midden van de stam een soort leun paal maakte voor de stam. Waarna ze met wat andere stengels twee zitjes maakte. Rosalie lachte even om het aanzicht van de wip die ze gevormd had. "Sorry mijn creativiteit is minder goed als de jouwe. Hier moet je het nu dus even mee doen." Zei ze eerlijk en lachte even, waarna ze op de wip ging zitten met haar kloon aan de andere kant.

Tomari keek met bewondering toe hoe Rosalie van een vuurpop een kloon maakte, daar was een behoorlijke illusie voor nodig, daarna keek hij vol nieuwschierigheid naar wat Rosalie nu ging maken, ze liet haar kloon een wip maken van hout, Tomari verbaasde zich over het feit dat de vuurkloon het hout niet verbrandde, maar zat nu te bedenken hoe hoe het na zou maken, ijzer zou te makkelijk zijn, en steen was een beetje afgezaagd, hij wist het al, hij concenterrde zich en haalde diep adem, hopelijk had hij zijn eigen standaard niet al te hoog gezet, Tomari maakte verschillende vormen met het water van de gevallen regen en begon het te bevriezen met zijn windmagie, waarna hij het zijn kloon liet bijsnijden en in elkaar zetten, hij had een ijswip gemaakt, Tomari ging er op zitten en liep zijn kloon naar de andere kant gaan zitten, waardoor Tomari de lucht in werd getilt, Tomari grinnikte en zat na te denken over zijn volgende uitdaging, wat zou hij nu doen? Tomari moest even nadenken voordat hij met een antwoord kwam, Tomari sprong van de wip af en liep naar het vuur, hij pakte wat zand en maakte daar glas van door het te verhitten met vuurmagie en weer te verharden tot het glas was, wat hij bijsneed met zijn ijzeren klauw tot het de vorm van een schaaltje had, toen stuurde hij wat water in het glazen schaaltje dat hij net had gemaakt en legde daar een stukje hout op met een klein metalen puntje eraan, waar hij een ilusiespreuk op uit sprak, hij liet het resultaat aan Rosalie zijn en legde uit wat hij gemaakt had "dit is een hartenspeurder, als je jouw energie erdoor heen stuurt dan toont het de richting waarin het object zich bevind wat je het aller liefste wilt, maar dit is iets te specifiek als uitdaging, hoewel je die mag houden als je wilt, de uitdaging is om zo veel mogelijk elementen te combineren tot een enkel object" en Tomari zette een grijns op, dit was wel een vrij moeilijke opdracht omdat de meeste mensen maar een of een paar elementen hadden leren kennen en beheersen

Rosalie keek bewonderd naar Tomari die van alles begon te doen, eerst de wip van ijs, waar ze versteld van stond. Vervolgens begon hij met haar vuur en zand glas te maken waarna hij er water in deed, een stukje hout met een metaal puntje. "dit is een hartenspeurder, als je jouw energie erdoor heen stuurt dan toont het de richting waarin het object zich bevind wat je het aller liefste wilt, maar dit is iets te specifiek als uitdaging, hoewel je die mag houden als je wilt, de uitdaging is om zo veel mogelijk elementen te combineren tot een enkel object" Rosalie knikte en keek nog steeds bewonderd naar de hartenspeurder. Diep nadenkend wat ze zou kunnen doen. Rosalie kreeg een idee. Ze deed Tomari na door zand in haar handen te nemen die ze liet verhitten en maakte er een soort glazen bol van, maar voor het glas zich helemaal kon sluiten stopte ze er een vlaag wind in, een beetje vuur en blaadjes. Deze begonnen om elkaar heen te draaien in de bol die zich nu afsloot. Voor ze verder ging liep ze naar Tomari toe. "Mag ik even?" Vroeg ze waarna ze zijn hand pakte met de metalen klauw. Hier haalde ze een stukje metaal, met enige moeite, weg en liep terug. Waarna ze het metaal verhitte met haar hand waardoor het vrijwel vloeibaar werd en ze het tegen de glazen bol hield. Vlak hierna liet ze een ijzige wind waaien waardoor het metaal afkoelde en het nu als steun voor de bol diende. Vervolgens zorgde ze voor een stuk hout die uit het bos kwam. Plaatste het onder de metalen houder voor de bol waardoor er een paal ontstond met daarop dus de bol. Rosalie glimlachte en wenkte Tomari om te komen. "Oke, dit is een bol, die mijn magie voor stelt. Hierin zie je dus wat ik het beste beheers, maar zodra jij je hand er op legt dan veranderd de inhoud naar de magie soorten die jij het beste beheerst." Ze glimlachte en keek vol trots naar haar werk. Daarna slaakte ze een zucht. Door alle magie die ze had moeten gebruiken was ze aardig moe geworden en daarom ging ze op een muurtje zitten. Haar Kloon bestuurde ze door een knip met haar vingers waarna de kloon verdween in het vuur. "Even een pauze in lassen? Ik ben behoorlijk moe geworden." Bekende ze. Waarna ze Tomari even hoopvol aan keek.

Tomari keek gefasineerd toe dat Rosalie aan het werk was, hoe zou zij de opdracht aan pakken en wat zou ze maken vroeg Tomari zich af en langzaam begon haar object vorm aan te nemen, ze nam een stuk van Tomari zijn ijzer, maar dat vondt hij niet erg, even later was haar object klaar en wenkte Rosalie om dichterbij te komen, Tomari deed als gevraagt en keek naar de bol, wat zou het zijn vroeg tomari zich af terwijl Rosalie begon uit te leggen, Tomari was onder de indruk van Rosalie haar magie, het was zeker niet makkelijk om zoiets te maken, Tomari hoorde Rosalie zuchten en zag haar tegen een muurtje gaan zitten waarna ze haar kloon deed verdwijnen terug het vuur in en bekende dat ze moe was en Tomari moest toegeven dat ook hij best wel wat energie had gebruikt en dus ook een pauze nodig had "is goed" zei Tomari terwijl hij knikte, zijn kloon uit elkaar liet vallen in een hoopje puin en zijn pak weer omzette in zand wat daarna weg waaide, Tomari ging naast Rosalie zitten en ademde een keer diep in en uit en glimlachte, hij had zich al een tijd verhuigt op zo'n wedstrijd en Rosalie was een uitmuntende tegenstanden gebleken, Tomari ontspande terwijl hij rustig weer zijn erergie herstelde

Na een paar diepe zuchten trok Rosalie haar benen op en kwam in een kleermakers zit te zitten. Sloot haar ogen even en genoot van het geluid van het knapperende vuur. Lachte er eens bij en genoot. Simpel genieten van iets vond ze heerlijk en zo vergat ze even alles op haar heen, haar gedachten op nul waardoor ze ook even niks kon zeggen. Ze zuchtte nogmaals en vond de rust weer in zichzelf. Al bleef de vermoeidheid deels nog wel zitten. Daarna deed ze haar ogen open sprong op en ging bij het vuur zitten. Deed het een en ander met haar vingers waardoor het vuur begon te flikkeren. Al snel verscheen er een soort beeld in de lucht die iets uit beeldde (ik weet niet meer hoe het heet xD). Met grote letters stond er in de lucht geschreven, Gaan we door? Rodalie lachte en stond op en keek vragend naar Tomari. "Nu jij."

Tomari opende even zijnogen toen hij weer magie in de lucht voelde en zag met grote letters in de lucht geschreven staan 'Gaan we door?' Tomari glimlachte en gebruikte de wolken voor zijn eigen boodschap 'Tuurlijk, dan begin ik weer' stond er even later in de wolken geschreven waarna Tomari glimlachte, Tomari stond op en voelde dat zijn magie al weer aardig op peil was, Tomari zat in zijn gedachte alweer te puzzelen over wat zijn volgende opdracht zou zijn en keek hem blijdschap op zijn gezicht naar Rosalie, dit zou nog wel eens leuk kunnen worden zei Tomari tegen zichzelf in zijn hoofd en hij grijnsde, wat zou hij eens als uitdaging stellen? Iets onmogelijks zou gemeen zijn, maar hij wou wel iets echt moeilijks neerzetten, Tomari grijns werd breder toen er een idee zijn geest binnen sloop, dat kon hij wel doen, Hij opende zijn mond en begon uit te leggen "Ik heb wel een uitdaging voor je, maak iets uit welk element dan ook, wat dan ook, maar met een voorwaarde, je mag geen van je normale zintuigen gebruiken, alleen je mogie en je geesteskracht, geen spreuken dus" zei Tomari en hij deed het voor, hij ging zitten en sloot zijn ogen terwijl hij zijn mond stijf dicht hield, achter zich begon een steen te zweven waarna het zichzelf onder invloed van Tomari zijn magie vervormde to een simpele stoel die zich toen langzaam op de grond liet zakken, hierna deed Tomari zijn ogen weer open en stond op waarna hij in de stoel ging zitten en zich tegen Rosalie richtte "neem gerust alle tijd" zei Tomari kalm terwijl hij wachtte op Rosalie haar poging om iets te maken op Tomari zijn voorwaarden

"Je maakt het me moeilijk hoor. Ik kan mijn mond geeneens houden."Pijnsde Rosalie zachtjes. Dit zou totaal niet makkelijk voor haar worden, want alles wat ze deed in haar hoofd kwam er ook weer regelrecht via haar mond weer uit. "Heb je iets om mijn mond dicht te houden misschien? Weet ik zeker dat ik er niks uit kan gooien." Lachte Rosalie. Ze bekeek wat Tomari deed en fronste haar wenkbrauwen lichtjes. Ze bedacht zich wat ze zou kunnen doen. Het meeste had ze geleerd te versterken met een spreuk, dat was haar kracht. Rosalie zuchtte even en keek rond. "neem gerust alle tijd" hoorde ze Tomari zeggen. "Doe ik, doe ik, al zit ik hier tot wie weet wanneer." Ze glimlachte en speurde de omgeving af. Wat zou ze kunnen gebruiken. Vuur was waarschijnlijk voor de hand liggend. Ineens wist ze iets, maar of het zou werken was de volgende vraag. Rosalie ging zitten waarna ze vlak boven de grond begon te zweven, sloot haar ogen en liet haat magie zijn werk doen. "Geen spreuk, geen spreuk" mompelde ze zachtjes. Niet veel later kneep ze haar mond dicht en kwam er een boomstam aan zweven. Ja weer een boom stam, dacht ze met haar lippen stijf op elkaar, die inmiddels wit werden door de kracht die ze gebruikte om ze op elkaar te houden. Terwijl de boomstam zweefde bedacht ze wat ze wilde maken. En voor Rosalie het wist kwam er een hevige wind op zetten en de houtsplinters vlogen in het rond. Een paar minuten later stond er een scheef houten kastje en Rosalie keek er verbaasd naar. "Oeps, dat ging niet helemaal zoals ik geplant had." Giechelde ze.

Tomari lachte, ze had duidelijk moeite met deze opdracht, de meeste magiërs waren het gewent om hun spreuken altijd te versterken met spreuken, maar het is eigenlijk beter om je vermogens te trainen in plaats van betere spreuken te schrijven, hij gokte er dus op dat dit de eerste keer was dat Rosalie het op deze manier probeerde, het uiteindelijke resultaat dat Rosalie bereikte was een scheef houte kasje uit een boomstam, uitgehouwen met wind, Tomari knikte en nadat Rosalie had gezegt "Oeps, dat ging niet helemaal zoals ik geplant had." zei Tomari "eigelijk is dat een behoorlijk aardig resultaat voor een eerste keer" en knikte terwijl hij naar het kastje wees "maar heb jij ook nog een opdracht voor mij vraag ik me af" zei hij met een glimlach op zijn gezicht, hij wist niet of er een echte uitdaging tussen zou zitten, maar het zou in elk geval een goede training zijn, bevendien was het leuk en had hij het naar zijn zin

Rosalie lachte even. "Ik heb het wel eens gedaan maar dat was nog rampzaliger dan dit. Al vind ik dit heel moeilijk omdat ik altijd alles eruit gooi. En nou was de oefening meer om mn mond te houden." Rosalie glimlachte en luisterde naar Tomari. "Ooowjaaaa..." Rosalie sloeg haar hand tegen haar hoord waardoor de plek lichtjes rood werd. "Stom, helemaal vergeten." Rosalie moest nu even goed nadenken. Haar creativiteit stond duidelijk op nul vandaag. Haar hersens kon je horen kraken, zo hard dacht ze na. Zonder veel resultaat. Ze vond het al knap dat hij zoveel wist om te kunnen doen. Ineens wist ze wel iets wat ze kon doen, ze had het eerder die dag al een keer gedaan, maar misschien kon ze het wel moeilijker maken. Al was de kans dan groot dat haar magie zn eigen weg kon slaan. "Okee, het volgende heb ik al gedaan maar ik ga kijken of ik het moeilijker kan maken. Mijn creativiteit is echt helemaal op." Lachte ze en ze focusde zich op haar handen. Na een poosje vloog een vlam uit haar handpalm, aan de anderekant zag je niks. Maar al snel kwam de draaikolk tot leven alleen nu een stuk groter. Rosalie draaide hem harder en bukte zich. Met een paar bewegingen voegde ze zand toe waardoor de kolk groter werd. Iets later stond Rosalie weer en voegde bladeren toe. Uit een paar bladeren haalde ze water en ook dat kwam in de kolk. Met moeite hield Rosalie de kolk in bedwang. "De bedoeling is, dat je er zeld ook een maakt en die door middel van je magie groter te maken, met zoveel mogelijk elementen er in verwerkt." Rosalie nam wat magie weg waardoor de kolk iets kleiner werd maar nog steeds had ze moeite de kolk in bewang te houden, laat staan kleiner maken. Rosalie Slaakte een zucht. "Hij is toch veel groter dan ik aan kan." Zuchte ze terwijl ze zich steeds meer op de kolk concentreerde om hem niet zijn eigen weg te laten gaan.

Tomari glimlachte terwijl Rosalie rood werd en snel iets probeerde te verzinnen, zelf was hij ook vrij erg door zijn inspiratie heen, hij zou misschien nog een ding kunnen verzinnen en dan hield het wel zo'n beetje op, hij was echter niet minder nieuwsgierig naar wat Rosalie zou bedenken, vol spanning wachtte hij af tot ze ging beginnen, ze begon met haar trucje van de vuur draaikolk, maar bouwde die uit tot het combineren van elementen, lachend zei hij "zal ik eens laten zijn wat ik kan als ik ook nog spreuken gebruik?", zonder echt op antwoord te wachten klom hij het dak van de koepel op waar hij ging zitten, hij ademde een moment diep in en uit en begon een spreuk te mompelen, Tomari maakte daarna een bol van wervelende lucht-magie, duidelijk zichtbaar doordat hij er een klein beetje mist bij maakte, daaromheen liet hij een brede ring van water draaien, weer daaromheen liet een ring van puin en zand draaien, verticaal tegenover de water-ring, waardoor het op een asteroïde-ring leek die om sommige planeten heen draaide, daarna maakte hij een klein vlammetje in de kern van de luchtbol, en liep die langzaam groeien, hij liet delen barst van bomen uit de buurt komen en liet die op de waterring drijven waardoor je een soort van eilandjes kreeg, hij begon zijn spreuk iets harder uit te spreken sinds hij langzaam aan zijn normale limiet kwam en voegde nog licht-magie toe op twee verschillende manieren, ten eerste om een illusie te maken zodat het leek alsof zijn bol een soort planeet was, ten tweede om zijn creatie vanuit de kern licht te laten schijnen, aan de tweede voegde hij echter ook duistere magie toe zodat het licht maar deels doorbrak en onregelmatig doorkwam, Tomari concentreerde zich en maakte het geheel iets kleiner zodat hij het makkelijker kon beheersen, hij verkleinde zijn creatie tot de grootte van een kleine voetbal en wist dat hij deze nu ook zonder spreuk kon beheersen, hij stopte met zijn spreuk en hield de bol in bedwang tussen zijn handen terwijl hij van het dak af kwam en zijn bol aan Rosalie liet zien, waarna hij een kleine glazen bol maakte waar hij zijn gloednieuwe creatie in deed, hij was erg trots op het resultaat en zo zou hij behouden blijven, hij glimlachte en besefte zich dat hij een zwaar hijgde, niet gek na die inspanning, maar toch een teken dat hij niet lang meer door kon op die manier en een reden voor Tomari om een beetje te blozen "zo en dat was mijn creatie" zei Tomari waarna hij een brede glimlach opzette, hoewel hij nog steeds behoorlijk liep te hijgen "hoewel ik denk dat ik nu wel moet stoppen" zei hij terwijl hij ging liggen op de grond

Rosalie stopte de meeste inspanning in haar draaikolk die ze met geen mogelijkheid meer kon beheersen. Hij was te groot voor haar doen en het kostte teveel energie nu. Maar als ze hem liet gaan zou hij de hele academie vernietigen. Rosalie slikte en keek hoe Tomari de opdracht uitoefende. Ze wist dat het uit de hand zou lopen. Toch vond ze het knap hoe Tomari zijn geval in bedwang hield en het in een glazen bol liet verdwijnen. "Knap." knikte ze. Ze vond het echt knap. Zelf had ze niet echt in de gaten dat Tomari ging zitten want Rosalie's ogen waren weer gericht op de draaikolk. Pijnzend wat ze er uit kon halen. En denkend over het feit wat niet schadelijk kon zijn als het alleen overbleef. Maar helaas, alles was even gevaarlijk. Als ze vuur liet zitten zou het alles verbranden wat het tegen kwam, wind zou alles omver blazen, Bladeren zou alles kapot snijden en zand zou alles bestralen en het water, dat zou kunnen bevriezen en wie weet wat er dan kon gebeuren. Rosalie zuchtte. Geen oplossing dus. Ze kon het niet in haar eentje op lossen en ook niet dingen een voor een weg halen. Want de magie die er in zat was te machtig voor Rosalie en het slurpte daarbij ook nog haar energie op. "Stommerik dat ik ben." Mompelde ze zachtjes tegen zichzelf. "Uhmm.. Tomari?" vroeg ze verlegen, "Kan je me komen helpen?" Ze keek even om en zag Tomari zitten, zijn magie was op, net als bij Rosalie. "Ik heb een probleempje." mompelde ze er achter aan. "Ik krijg hem niet meer onder controle, de kolk is te groot en te machtig voor me, ik heb er teveel magie in gestopt en te veel energie. Ik wilde het laten knallen zegmaar. Maar dat is niet echt gelukt." Gaf Rosalie eerlijk toe. "En als ik hem los laat dat vernietigd het heel SSA." Rosalie's hoofd was nu knal rood en een diepe zucht verliet haar mond. "Wat ben ik toch stom." vloekte ze er achter aan. Ze keek hoopvol Tomari aan. Want ze hield dit absoluut niet meer vol.

Tomari opende zijn ogen weer toen hij zijn naam hoorde en ging rechtop zitten, Rosalie klonk best wanhopig en had zo te horen dus zijn hulp nodig, hij keek naar haar probleem en zag dat het vrij serieus was, hij sprong op en liep naar haar toe, hij legde zijn handen bijna tegen de kolk aan en ademde diep in en uit, daarna begon hij zacht met zijn spreuk terwijl hij zijn ogen sloot en zich concentreerde op de energie in de bol die hij langzaam weg liep stromen in het element waar het thuis hoorde zodat de draaikolk langzaam maar zeker kromp, toen deze helemaal verdwenen was opende hij zijn ogen weer en zei zachtjes tegen Rosalie, terwijl hij vriendelijk probeerde te blijven "probeer je grenzen volgende keer niet te overtreden ok" waarna hij in een keer op de grond terug plofde, zwaar ademend door uitputting, dat karweitje was normaal gesproken al iets waar hij zich voor had moeten concentreren, laat staan in zijn huidige staat waar hij nog maar heel weinig energie over had

Rosalie zag hoe Tomari zijn laatste krachten verspeelde met haar helpen. En voor ze het wist was de Draaikolk weg. Ze sloeg haar ogen neer toen Tomari op de grond terug plofte. Roerloos bleef Rosalie staan. "Het spijt me." mompelde ze zachtjes waarna ze verderop ging zitten. Ze staarde naar de grond. Dit had ze zo willen voorkomen. Rosalie's ogen werden waterig, maar gelukkig begon ze niet te huilen, al scheelde het niet veel. Zachtjes speelde Rosalie met het zand op de grond. Tomari durfde ze niet aan te kijken. Ze zuchtte even.

Tomari opende zijn ogen en keek naar Rosalie die haar blik naar beneden richtte en zacht "Het spijt me." mompelde, het was echter genoeg om Tomari het te laten horen, Hij zag haar even wat verder gaan zitten, haar blik nog steeds naar beneden gericht, maar hij zag haar ogen waterig worden en haar een beetje met het zand op de grond spelen, Tomari wilde haar niet zo zien en trok wat energie uit de grond, later zou hij daar wel voor boeten, maar daar zou Rosalie niets van merken, Hij stond op en ging naast Rosalie zitten, daarna zei hij zacht "je hoeft je excuses niet aan te bieden, ik deed het graag, bovendien is het mijn eigen schuld dat ik mijzelf zo uitgeput heb", hij glimlachde om haar gerust te stellen en legde zijn hand op haar hoofd om haar een beetje tte proberen te troosten, hij vondt het nooit prettig als iemand dicht bij hem verdietig was en al helemaal niet als hij de oorzaak was

Rosalie keek op bij de woorden van Tomari. Glimlachte voorzichtig en haar lippen maakte een "dankje wel" beweging zonder geluid te maken. Ze voelde zijn hand op haar over en knipperde even. Dankbaar voor zijn ractie keer Rosalie hem aan,. Ze wist even niet wat ze moest, doen. Met een vinger begon ze in het zand tekenen. Een naam kwam te voor schijn met allemaal versieringen. Het was de naam van Rosalie. Niet veel later tekende ze de naam van Tomari, met vleugels en een vlam. Ze glimlachtge maar zei niks.

Excuses voor het late reageren, Eindelijk zijn de tentames over.

~geen probleem, nu maar hopen dat je ze allemaal goed hebt gemaakt~

Rosalie maakte geluidsloos een "dankje wel", ze zag er nog een beetje sip uit, maar ze klaarde al een beetje op, ze zat even in het zand te tekenen en er verscheen een glimlach op haar gezicht, Tomari bekke haar tekening en zag dat het haar eigen naam en de zijne waren, beide met versieringen, Hij bekeek ze iets aandachtiger terwijl er ook op zijn gezicht een glimlach verscheen "je kan mooi tekenen" zei Tomari vriendelijk "in elk geval beter dan dat ik kan" grinnikte hij waarna hij weer naar de tekeningen keek, zouden de versieringen een betekenis hebben of zou ze het gewoon getekend hebben omdat het mooi was? In elk geval was het mooi gedeelte goed gelukt, Tomari was in elk geval onder de indruk

Rosalie glimlachte verlegen. Niet veel mensen zeiden wat tegen haar. En zeker niet op Puffoon en Razen. Meer omdat ze altijd alles er uit gooide. Elke woordje dat in haar hoofd om ging. Dus geheimen werden haar ook nooit toevertrouwd. En nu voelde het zo vertrouwd. Alsof niemand meer het erg vond. Al zat het Rosalie wel vaak dwars. Ze zuchte even. Daarna glimlachte ze opgelucht. De tijd die ze hier had was zo goed. Het voelde alleen maar goed. Soms. "Dankje Tomari. Voor je complimenten en alles.." Het was niet luid wat ze zei. "Het doet me echt goed dat mensen me vertrouwen nu.."

Tomari glimlachte zelf ook toen hij een een verlegen glimlach op het gezicht van Rosalie zag verschijnen. Hij was blij dat hij Rosalie weer wat had kunnen opvrolijken, maar wist niet helemaal goed hoe hij moest denken over de woorden die er op volgde, ze bedankte hem, maar zei ook dat ze blij was dat mensen haar eindelijk vertrouwde, aan de ene kant was hij blij dat ze zo opgelucht was, maar daarintegen zag hij ook in dat ze pijn leed door haar verleden, misschien zelfs door haar eigen persoonlijkheid want hij bracht een verband tussen hoe ze zichzelf hatte omdat ze alles wat ze dacht er uit gooide en tussen het vertrouwen dat zij zichzelf niet eens gaf. "Ik weet zeker dat dat meer gebeurd dan je zelf denkt" zei Tomari op een zachtte toon tegen Rosalie "Je mag dan af en toe iets te hard zeggen wat je denkt, maar dat hoeft nog niet te betekenen dat mensen je niet vertrouwen". Tomari keek Rosalie aan, hopend dat hij zo het verdriet dat ze had nog verder weg veegde

Rosalie glimlachte wat verlegen. "Niemand heeft mij ooit vertrouwen. Omdat ik alles er uit gooi." dacht Rosalie weer hard op. Het had voor zichzelf moeten blijven. "Oeps," mompelde ze. "Dat was niet harop bedoelt." Ze bloosde een beetje. "Er zullen vast wel mensen zijn die me vertrouwen, Zoals jij, denk ik, en Yara. Maar er zullen altijd mensen zijn die niet tegen mijn eerlijkheid kunnen. En dat vind ik vaak zwaar. Omdat het er altijd te veel zijn geweest." Rosalie keek naar Tomari. "Je bent de eerste echte vriend, als ik dat mag zeggen, die ik heb, net als Yara." Rosalie slikte de brok in haar keel weg. "Het is niet altijd zo makkelijk, de meeste mensen denk wel eens, ach soms gooit je er wat uit, maakt niet uit." Rosalie kriebelde met haar vingers over haar benen. "Maar er komen zovaak ook lelijke dingen uit. Die ik helemaal niet wil zeggen." Rosalie keek Tomari nog eens aan.

Tomari keek toe hoe Rosalie verlegen naar hem glimlachte en weer hardop begon met denken. Tomari wachtte rustig en met luisterend af tot Rosalie klaar was en haar gedachte waren uitgesproken en reageerde toen op haar woorden "Ten eerste wil ik zeggen dat je bij uiteraard een vriend mag noemen, net zoals ik jou een vriendin noem" zei Tomari met een glimlach waarna hij vervolgde met "daarnaast wil ik zeggen dat er altijd tegen iedereen mensen zijn die minstens een ding aan iemand afkeuren, maar daar moet je niet op letten, zelfs als je het daadwerkelijk ook zelf met dat soort mensen eens bent is het niet goed om zo te denken. Aan iedereen zitten goede en slechte punten, het is de kunst om over het slechte heen te kijken om de schoonheid van iemand te kunnen zien". Tomari stopte en keek haar aan, misschien had hij zich iets te eerlijk verwoord, maar hij dacht dat het resultaat het waard was, als ze ten minste zijn woorden zou accepteren. Tomari wist ook dat hijzelf ook duistere punten had, eerlijkheid was namelijk lang niet altijd goed en nieuwsgierigheid misschien zelfs nog minder, maar daar keken de meeste mensen wel langs, dat van Rosalie was ietwat meer opzichtig en daardoor ook eerder een doorn in het oog van sommige mensen. Tomari slikte even terwijl hij hoopte en afwachtte voor hoe ze zou reageren

~goh, ik ben lekker bezig zeg ~