Een windvlaag die achter hem aanstormde woekerde door de gangen. Deze deede ook zijn snelheid toe nemen terwijl hij door de gangen heen rende, de trappen op door naar boven. YES YES YES! Was bijna het enigste wat hij kon denken terwijl hij nog een trap opstoof. Zijn voeten namen twee treden tegelijkertijd. In zijn spastische vrolijkheid had hij niet door wat hij allemaal voor chaos veroorzaakte achterhem, en ook niet dat dit zelfde hem een steuntje in de rug gaf zodat hij haast drie treden tegelijkertijd kon nemen. Met een klap vloog de eikenhouten deur open, bleef een tijdje nietzeggend openstaan tot dat hij panisch de kamer binnen kwam rennen met een óvervrolijk gezicht. ‘EPH!’ Brulde hij uit zodra hij haar in het zicht kreeg. Blaadjes die rustig op de tafels hadden gelegen dwarrelde weer futloos naar beneden. ‘EPH, EPH!’ herhaalde hij om haar aandacht te trekken. ‘WEETJE WAT IK HEB? WEETJE WAT IK HEB?’ Viel hij in de herhaling. Zijn vingers omklemde een papiertje die hij in de lucht hing, daarnaast ergens hing ook zijn andere hand die in alle enthousiasme ook de lucht in gestoken was. ‘Óh mijn god! IK HEB EEN VOLDOENDE!’ Brulde hij haast uit. Spastisch wapperde het blaadje heen en weer, zo hard ritselend dat het bijna uitschreeuwde: NIET ZO HARD! IK GA SCHEUREN! Zijn mond wijd open in een bovennatuurlijk vrolijk hoofd terwijl hij deze wegkantelde en haar vanuit zijn ooghoeken aankeek. ‘Een voldoende!’ Herhaalde hij weer vrolijk. Wereldgeschiedenis, dit nieuws moest opgeschreven worden in de boeken en worden bewaard. ‘Hèhè.’ Verzuchtte hij zich uiteindelijk tevreden. ‘Tijd voor een kopje chocolade melk.’ Binnen een seconde ontspande heel zijn houding weer, vouwde het blaadje op en schoof deze in zijn zak om vervolgens richting het koffieapparaat te lopen en daar de knopjes in te drukken en er een bekertje onder te schuiven. Droogjes bleef hij staan wachten totdat het ding ophield met druppelen en haalde het plastic bekertje eronder vandaan om en voorzichtig aan te gaan nippen. Terwijl hij dit deed hield hij zijn blik gericht op Ephony en keek haar met iets grote ogen aan. Voordat je vragen gaat stellen: Ja,.. zo'n apparaat staat daar gewoon ja.

Ephony? ^_^

[ Wauw... een warme chocolade melk machine ]

In volkome rust, wat gepaard ging met doodse stilte zat Ephony in het woonkamergedeelte van de Air Etage. Ietswat onderuitgezakt zat ze in een van de typische onderuitzak stoelen, voor het eeuwig brandende haartvuur. Haar grijsblauwe ogen waren ontspannen op de bladzijdes van haar boek gericht. Het boek; "Loitando e técnicas defensivas cos deuses" wat vertaald "Vecht en verdedigings technieken dankzij de goden" betekende was een boek geheel in het oud Puffoons geschreven. Zware kost, maar iets heerlijks als je Ephony heette. Hoewel oud Puffoons al honderde jaren niet meer werd gesproken, had Ephony zelf het gekke idee gekregen om het zichzelf te leren. En daar was ze op dit moment súper blij mee. Even fronste haar scherpe wenkbrauwen zich lichtjes toen ze op een lang woord stuitte dat ze niet begreep. Hierbij dook ze meteen in het mega grote woordenboek dat naast zich lag, maar terwijl ze bezig was met opzoeken zag je het lichtbolletje boven haar hoofd bijna zichtbaar aanklikken en richtte ze zich weer terug in het boek. Plots werd haar heerlijke, serene rust verstoord door de oude, houten deur die ruw open werd gezwaaid. Met grote ogen en een wanhopige blik zag ze al haar bladzijdes doorbladeren. 'Neee,' kreunde ze hopeloos. Natuurlijk was ze weer vergeten haar boekenlegger van het tafeltje te pakken. Met haar blik op de openstaande deur gericht leek die in eerste instantie leeg. Maar een moment erna kwam het rennende gestalte van Laurens binnen. Met licht opgetrokken wenkbrauwen keek ze hem aan, terwijl hij wilt schreeuwend en wapperend met wat waarschijnlijk een proefwerkblaadje was binnen kwam spurten. Ze deed niet eens moeite om er tussen te komen, keek hem alleen maar rustig aan. Alleen het halfronde brilletje miste nog, wat haar bibliotheekjuffrouws-outerlijk af zou maken. Haar ogen volgde spastisch het blaadje dat voor haar gezicht heen en weer werd gewapperd, probeerde het cijfer wat erop stond te zien, terwijl haar handen het tafeltje aftaste naar haar boekenlegger. Zuchtend, toen Laurens weer zijn rustige ik terug had gevonden zocht ze de bladzijdes weer terug waar ze was gebleven. 'Mooie voldoende,' antwoorde ze hem droogjes, waarbij ze half omgedraait zat om hem met een ontschuldig glimlachje aan te kijken. Haar ogen gleden naar het bekertje warme chocolade melk, rolde hierna vluchtig in hun kassen waarna Ephony zich weer omdraaide. 'Zeg Laurens... wilde je nog steeds Ené een keertje ontmoeten?' vroeg ze luchtig, waarna ze het debiele grote woordenboek met een doffe klap dichtsloeg en met behulp van een klein duwtje in haar rug van de wind op stond. Met een soepele handbeweging kwamen de boeken omhoog van hun plaats en zweefde naar de grotere centrale tafel. Met een grijns keek ze Laurens vanuit haar ooghoeken aan terwijl ze plaats nam op de armleuning van de stoel.

Uiteraard, geheel draaiend op luchtmagie

Hij haalde een keer diep adem en blies vervolgens zachtjes in het bekertje, het ding wat zijn handen heerlijk opwarmde totdat het té heet werd en hij het omstebeurt in ieder hand vast hield. Nogal debiel zag het eruit terwijl het bekertje continu over gelepeld werd, hij bleef blazen en zijn blik op Ephony gericht hield. Hij glimlachte een keer breed naar Ephony toen ze een nogal late opmerking maakte op zijn cijfer en ging toen weer door met zijn ritueel wat hij een aardig tijdje zou gaan volhouden om de chocomel iets af te koelen. ‘M-hm,’ Reageerde hij op zijn naam waarna hij voorzichtig weer een keer nipte van het warme spul. Met een ruk vloog zijn hoofd omhoog bij de woorden die nonchalant volgde nadat Ephony om zijn aandacht had gevraagd. In diezelfde beweging was klotsend en gedeelte van de chocomelk over de rand gekomen en besmeurde zijn t shirt met bruine vlekken. ‘Ja!’ Kwam er volmondig uit. ‘Ené? Je draak?’ Vragen die hij enkel dacht en niet bedoeld waren om er hardop uit te komen. ‘Ja natuurlijk wil ik haar zien,’ Bevestigde hij opnieuw. Vrolijk grijnsde hij nu. Zijn vrolijkheid was haast aanstekelijk. ‘Waar is ze nu? En waar gaan we haar zien dan? Moeten we naar buiten? Ja toch?’ Babbelde hij nu vrolijk door. Hij nam nog een slok van zijn drinken, verslikte zich bijna omdat het nog zo heet was en kuchte moeizaam. ‘En is er nog iets waarop ik moet letten ofzo?’ Ging hij vervolgens ongestoord verder. ‘Is ze tam tegen iedereen? Kan ze ons verstaan? Kan ze eigenlijk praten?’ Had verhalen gehoord van toen hij klein was dat draken konden praten, wist nu niet of dit onder de categorie sprookjes viel of niet. Wist hij veel wat hij kon verwachten. ‘En ze lijkt op een paard he? Is het wel een volbloed draak? Wacht even, ik ben zo terug.’ Hij verdween de jongens afdeling in en kwam evenlater weer terug met vest aan wat door moest gaan als een jas en een wollen sjaal langs zijn hals. Al gelijk liep hij door naar de deur, ‘Ga je mee?’ Hij draaide zich naar Eph om, had nog steeds het bekertje chocolade melk in zijn hand en nam er nogmaals een slok van, iets ongeduldig bleef hij staan in de deuropening.

Nonchalant bleef ze Laurens grijnzend aankijken bij zijn lome reactie op haar vraag, wat gevolgd werd door een heverige reactie. Ze knikte op zijn retorische vraag, liet de grijns op haar gezicht de gehele tijd sieren. Lachend bleef ze tegen de stoel aan leunen toen zijn spraak waterval ten oren kwam. 'Buiten, ja,' kon ze er net tussen brengen. Bedenkelijk gleed Ephony's blik naar het raam. 'Mwha, ze zal in het begin wel een beetje aftastend doen. En als ze d'r bui niet heeft kan ze echt een vervelende tante zijn,' antwoorde ze hem bedenkelijk met haar vinger tegen haar wang gedrukt. 'Ze kan niet echt praten, maar eigenlijk hoeft dat niet tussen ons,' vervolgde ze, waarbij haar frons dieper werd. 'Ze zou het best wel kunnen leren volgens mij, ze heeft er genoeg intelligentie voor,' het laatste kwam er wat norsig uit. Die intelligentie had Ephony in genoeg problemen gebracht. Ze schudde grinnikend haar hoofd toen Laurens wegsprinten. 'Ja, ze is een volbloed draak. Alleen de afmetingen qua schofthoogte enzo van een paard. Ze is flink gegroeid de afgelopen maanden,' antwoorde ze hem later, toen hij weer de trap af kwam lopen, geheel gekleed in buiten kleding. Zelf propte Ephony haar voeten in een paar schoenen, greep haar jas van een van de stoelen en deed deze en haar sjaal tegelijkertijd aan terwijl ze naar de deur liep. Zonder te vragen pakte ze het bekertje uit zijn handen en nam een slok, om hem vervolgens weer terug te geven en met een brede grijns hem op het lopen te zetten. Alsof ze zweefde sprinte Ephony de hoge wenteltrap af. Alsof door de wind gedragen vloog ze half door de gangen heen richting de buitendeur. Met een soepele beweging van haar hand blies de deur open, waardoor Ephony niet hoefde af te rennen. Midden op het grasveld bleef ze hijgend staan, leunde even met haar handen op haar knieën om op adem te komen. 'Te langzaam,' bracht ze met een diepe inhalering nonchalant uit tegen Laurens. Met haar hand haalde ze een paar van haar blonde plukken uit haar gezicht, die door de vaart spastisch alle kanten op stonden. 'Dus... Jij wilde Ené zien,' begon ze mompelend waarbij ze haar hand boven haar ogen als een afdakje zette en de hemel afspeurde. 'Ik weet niet of ze er wel is hoor, misschien wil ze je wel helemaal niet ontmoeten,' grapte ze luchtig, grijnsde even en keek Laurens vanuit haar ooghoeken aan.

‘Waarom dat laatste zo chagerijnig?’ Ging weer door met het gesprek alsof het nooit onderbroken was. ‘Te veel moeite?’ Gokte hij wat vaagjes. ‘Het zou juist toch gaaf zijn om je draak te leren communiceren op onze manier.’ Hij glimlachte afwezig, hij zou er juist alle moeite in steken. En dat weten we maar al te goed :'). Hij reageerde er nauwelijks op toen Ephony ongevraagd de beker uit zijn handen nam en ervan dronk. Keek alleen iets vaagjes om zodat hij het weer veilig over kon nemen toen ze het terug gaf. Hij wilde het ding net weer aan zijn lippen zetten toen Ephony opeens met een enorme zucht van een windvlaag achterzich aan verdween. ‘Hé, niet eerlijk!’ Riep hij haar na waarna hij de rest van de chocomelk naar binnen goot, zijn keel verbrande en voor een moment hupsend en met wijdopengesperde ogen stond te dansen omdat het pijn deed. Na een keer diep te hebben ingeademd, zijn longen vol nieuwe lucht te hebben gevuld, sprintte hij ook opeens weg. Volgde Ephony waarvan de sporen ong duidelijk voelbaar waren in de rondhangende lucht die hij passeerde. Zijn passen groot, met een steuntje in de rug van windsturen. Het bekertje werd onwillekeurig samengeknepen toen hij zijn handen onder het rennen tot vuisten balden. Eenmaal beneden, de deur naar buiten te hebben gepasseerd zag hij Ephony al verder op het grasveld staan. Hij boog dieper voorover, maakte meer snelheid. Kwam net aardig in de buurt totdat hij Ephony uit het niets stilstond. Hij wilde het zelfde doen maar door zijn eigen luchtsturing werd hij nog enkele stappen naar voren geduwd, nog steeds rennend. Hij wilde zich in een reflex omdraaien om toch te komen waar hij wilde zijn en belandde uiteindelijk op zijn kont, werd nog achterover geslagen - meer geblazen - tot dat hij lag. Zijn ogen groot van schrik en zijn borst die lichtjes op en neer veerde door de nog hijgende ademhaling. ‘Wow,’ Mompelde hij zachtjes verward door de bewegingen van net achter elkaar die totaal niet gepland waren. Met een ruk kwam hij weer overeind zodat hij zat, zijn haren lichtjes mee verend in de beweging. ‘Voortaan,’ Hij haalde zijn wijsvinger op. ‘1. een eerlijke start en 2.-’ Hij stak er een tweede vinger bij op. ‘Een einde waarvan ik weet waar het einde is.’ Hij keek haar aan alsof het háár schuld was en kwam vervolgens lichtjes zwevend overeind. Vaagjes klopte hij zijn kont af en wreef hier ook kort over, was toch wel hard neergekomen. ‘M-hm,’ Hij kon niet voorkomen dat hij erzelf bij knikte toen Ephony de retorische vraag stelde. ‘Aber wieso?’’ ploepte zijn gedachte hardop eruit, ‘Natuurlijk wilt ze mij ontmoeten,’ Hij rechtte zijn schouders, trok een overdreven arrogant hoofd en plukte zijn kraag overeind. Hierna lachte hij weer breed naar haar, maar verstijfde plotseling toen een windvlaag over hen heen blies en gelijk kippenvel liet ontstaan op zijn armen. Hij kromp iets in elkaar, proberend zichzelf warm te houden. ‘Ik wil m'n muts,’ Klaagde hij.

'Omdat ze soms net een peuter van drie kan nabootsen,' antwoorde ze de vraag van Laurens zuchtend met een schuingetrokken mond. Even krulde haar mondhoeken om in een klein glimlachje. 'Nou, ik vraag me af wat voor typ ze zou zijn als ze eenmaal kon praten. Waarschijnlijk krijg ik de ene opmerking na de andere naar mijn hoofd geslingerd. En dan niet de aardige,' bromde ze bijna chagrijnig. Haar lach galmde tussen de muren en weerkaatsten tegen hun stenen toen Ephony het opstandige 'niet eerlijk' antwoord van Laurens nog net achter zich hoorde. Op haar wangen sierde nu lichte blosjes van de inspanning, terwijl ze met een brede grijns naar Laurens keek die er nu eindelijk ook aankwam. Zo te zien had hij vaker gebruik gemaakt van zijn luchtmagie om zich voort te bewegen, het zag er gelikt uit. Het kriebelende gevoel steeg vanuit haar buik omhoog toen ze in de gaten kreeg dat Laurens niet door had gehad dat ze stil was gaan staan. Ze kon haar lachbui niet in houden bij de onhandige en spastische bewegingen die hij maakte ter poging stil te komen staan. Vooral toen hij op zijn achterste op de grond terecht kwam was Ephony dubbelgevouwen van het lachen, waarbij ze steun probeerde te vinden door met haar handen op haar knieën te steunen. Het lachen ging nogal haperig, aangezien ze nog steeds hijgerig ademhaalde door de sprint. Bij zijn woorden raapte ze zichzelf bij elkaar, bleef nog steeds voorovergebogen staan en keek hem hooggeamuseerd aan. 'Maar dan is er toch geen kans dat ik win,' grijnsde ze nog steeds lachend naar hem, waarbij ze haar rug rechtte en haar handen in haar zij zetten. De lachbui kwam weer omhoog toen ze het toneelstukje van Laurens zag, en sloeg haar armen om haar middel om zichzelf als het waren bij elkaar te houden. Grinnikend rechtte ze nu haar rug, liep langs Laurens heen waarbij ze een vriendelijke duw tegen zijn schouder gaf als teken dat hij niet zo arrogant moest doen. Met een laatste glimlach op haar mond richtte ze haar blik naar de hemel. Even tuurde ze deze af, keek naar het luchtruim boven de watergebieden van de school maar kon zo gauw niets vinden wat op een groot, blauw gestalte van een draak moest lijken. Met haar wijsvinger en duim maakte ze een soort cirkeltje, waar ze haar lippen omheen legte. Krachtig vloot ze; een zangerig en hoog geluid wat een kleine melodie van verschillende toonhoogtest vormde. Als een indiaan zette ze haar hand weer boven haar ogen, om deze af te schermen tegen de laaghangende herfstzon. Haar blik werd gevangen door een klein, bewegend gestalte dat boven het duistere bos uit schoot. Een glimlach speelde op haar lippen toen dit gestalte tussen de wolken verdween, voor een moment niet meer zichtbaar was en toen in volle snelheid weer door het wolkendek brak en hun richting op kwam. Als een vallende ster kwam Ené in volle energie aanvliegen, dook naar de grond om hier vlak boven te blijven hangen en op Ephony af te vliegen. Op een paar meter afstand opende ze haar wat grote vleugels voor het lichaam en remde met een ruk af waardoor er een korte windvlaag opstak die Ephony's haren naar achteren deed blazen. 'Laurens, mag ik je voorstellen aan Ené. Geregistreerde naam onder de fokkers; Enémarilda de Ovi Lacerta Duvessa. Naam van de fokker en daarbij afstammeling van een van de beste luchtdraken; Ovi Lacerta, wat een vage vertaling van 'Vliegende Hagedis' is in het latijns. Daarbij onze familie naam wat betekend dat ze een band heeft met ons, in een speciaal geval met mij. In het oud Puffoons is haar werkelijke naam: Enémarilda Obxecto Voador, wat Enémarilda; vliegend hemellichaam betekend. Maar ze reageerd alleen op Ené, aangezien ik als klein meisje alleen Ené onthield,' met haar blik op de blauwe draak gericht speelde er een glimlach op haar lippen, terwijl ze Laurens voorstelde. Enés staart zwiepte wat onrustig heen en weer, hield haar vleugels een stukje geopend en haar nek wat gekruld om Laurens met haar intelligente en inktblauwe ogen strak aan te kijken. Een diepe maar zachte grom stak bij het dier omhoog, waarop Ephony naar Ené toe liep. De schofthoogte van Ené kwam boven Ephony's schouder uit, ze kon net niet over de rug heen kijken. Ephony's hand gleed langs de draak haar hals, waarbij Ené haar nek krulde en haar neus tegen Ephony's schouder aandrukte om haar vriendin en baastje te begroeten.

Hij tuitte zijn lippen en keek op een bedenkelijke manier uit zijn doppe. Vervolgens haalde hij toegevelijk zijn schouders op, ‘Nee, daar heb je gelijk in.’ Hij grijnsde weer breed naar haar, natuurlijk reageerde hij arrogant op zulke opmerkingen. Zijn grijns werd enkel breder bij de duw, als het een duw moest voorstellen het was eerder een slap handje, die hij kreeg en draaide met haar mee. Zodra ze haar blik op de lucht boven hen richtte schoot zijn kin ook omhoog en gingen zijn ogen speurend het luchtdek af. Nogal spastisch maakte hij opeens uit het niets een sprongetje opzij. Met grote ogen keek hij naar Eef die keihard tussen haar vingers floot en hoofdschuddend keek hij weer omhoog. Niet goed snik, dat was er voor een moment in zijn ogen te lezen geweest maar zodra hij weer weggekeken had en zijn blik op het luchtruim had gericht was hij opeens verstijfd. Hij had iets gezien, iets waardoor zijn hart opeens doorraasde met een snelheid die ingekend was. Zodra Ené tussen de wolken door schoot en zo weet in het zicht kwam haalde hij zijn longen vol met lucht om het vervolgens binnen te houden. Zijn ogen gigantisch groot terwijl hij de uit de lucht schietende kogel volgde die zich langzaam vormde tot een wezen, en daar vandaan door naar een draak. Zijn ogen knipperde enkele keren spastisch toen Ené in volle glorie lande, zijn haren wapperde nog wat vaagjes mee en hij kon zweren dat hij de grond had voelen trillen onder zijn teentjes. Zijn mond open, zijn ogen glimmend. Hij luisterde wel naar Ephony, maar hij werd veels te veel afgeleid door het enorme wezen wat nu tegen over hem stond. Hij moest de neiging onderdrukken om te gaan springen en te wijzen, naar onzichtbare mensen rondhen heen te brullen dat ze ook moesten komen kijken en vervolgens weer te wijzen. Het duurde even voordat hij weer voor reactie vatbaar was en er gingen dan ook geluidloos drie minuten voorbij voordat hij zijn eerste woord eruit wist te persen. ‘Wóoow,’ Klonk het zachtjes en vele malen hoger dan zijn normale stem. Hij spreide zijn handen en daarbij ook zijn vingers, zakte iets door zijn knieën. ‘Oh. mijn god.’ Hij begon te lachen, kon geen andere reactie bedenken. Niet dat hij zijn lach onder controle had, deze ploepte er gewoon uit. Hij veerde weer overeind waarbij zijn haren mee omhoog dwarrelde in de onopgemerkte luchtsturing die nu meevloog met zijn beweging. Hij verloor altijd de controle als hij overenthousiast werd.. iets wat nu dus ook het geval was. ‘Oh mijn gód, kijk die vleugels!’ Hij dwarrelde rond Ené, wel met één a twee meter ertussen zodat ze zich, hopelijk, niet te erg geïntimideerd voelde. ‘In mijn gedachten zag je er toch anders uit,’ Vertrouwde hij Ené toe, was ondertussen weer aangekomen op een punt zodat hij haar aan kon kijken. ‘Je was iets kleiner, nogal.. misvormd eigenlijk.’ De woorden ratelde over zijn lippen. ‘Niet in verhouding, het klopte niet.. Maar je hebt helemaal geen paardenbenen!’ Klonk het vervolgens weer vrolijk waarbij zijn handen mee de lucht in vlogen alsof zijn team net gescoord had. Het beeld dat Ené paardenbenen had, had hij niet meer los kunnen laten. ‘En kijk hoe mooi je bent!’ Hij had nauwelijks meer door dat Ephony er ook nog bij stond. Voorzichtig kwam hij iets dichterbij, zijn blik ging nog steeds bewonderend over Ené heen. Hij zuchtte een keer diep, ‘Breathlessmoment, mompelde hij vervolgens zachtjes. Hij glimlachte breed naar Ené en bleef zo een tijdje staan zodat het uiteindelijk nogal dommig werd. ‘Waarom rij je eigenlijk niet op haar?’ Klonk het opeens, hij draaide zich naar Ephony om.

Enés kop drukte nog steeds liefkozend tegen haar schouder, maar uiteindelijk nam Ephony weer afstand van de draak. Haar vrolijke blik ging naar Laurens, waarna er een brede grijns op haar lippen doorbrak. De manier hoe Laurens erbij stond was gewoonweg belachelijk komisch. Zelfs Enés inktblauwe ogen waren op de jongen gericht, haar kop een beetje schuin alsof ze wilde zeggen 'volgens mij gaat het niet geheel goed daar'. Geduldig wachtte Ephony, maar Ené werd naast haar wat onrustig. Het dier kon niet echt tegen starende blikken. Haar staart zwiepte af en toe heen en weer, zo nu en dan schikte ze haar vleugels en krulde ze haar nek om haar kop vervolgens te schudden. Na een luide snuif leek er eindelijk weer leven in Laurens te stromen. Met een brede lach keek Ephony naar Laurens reactie. Zo'n eentje had ze er nog nooit gezien, en Ené ook niet. Ephony nam wat afstand toen Laurens besloten had als een debiel al springend rond Ené te gaan. De blauwe draak hield de jongen strak in de gaten, draaide haar kop en daarbij haar nek zodra de jongen uit haar gezichtsveld viel. Eph kon zweren dat ze de ogen van Ené even in haar kassen zag rollen, toen Laurens in een kreet haar vleugels ter spraken bracht. Ephony zelf sloeg voor de zekerheid een hand voor haar mond, ondersteunde haar elleboog met haar andere hand en bleef geamuseerd naar Laurens kijken. Er kwam een luide, verontwaardigde en beledigte snuif uit Enés neusgaten bij het horen van Laurens verklaring voor zijn gedachtes. Misvormd? Zíj? Ze was een afstammeling van een perfecte bloedlijn, en hij vond háár misvormd. Sikkeneurig bleven de inktblauwe ogen de jongen volgen, haar staar zwiepte nu de gehele tijd heen en weer. Bij zijn compliment verzachte haar blik, schudde ze haar kop en krulde haar nek ietjes om er beter bij te komen staan. Ephony proeste zachtjes in haar hand, die Ené bleef een ouwe tante die dol was op complimentjes. Ené liet haar kop ietjes zakken, en stak deze uit om met haar neus over zijn kleding te gaan en daarbij de snuiven. Ze moest de geur weten te onthouden. Ephony schrok duidelijk van Laurens vraag, haar grijsblauwe ogen schoten hierbij verschrikt naar de zijne. 'Omdat dat niet nodig is,' floepte het er onbedacht uit. Meteen voelde ze haar hoofd rood worden, en keerde ze haar blik steenvast naar Ené. 'Ik heb Ené al sinds ze de afmeting was van een onderarm. Ik was zelf toen niet ouder dan een peuter, als ik het goed heb. Alleen de laatste maanden heeft ze een gigantische groeispeurt ondergaan, en ik weet niet eens of het mogelijk is. Of ze het uberhaupt wel toelaat,' mompelde ze als zwak excuus, waarbij ze haar vorige woorden probeerde te overlappen en te doen vergeten.

Hij draaide opnieuw richting Ephony en keek haar met een iets dommige blik aan. Het was niet nodig? Met licht knipperende ogen hoorde hij de rest van haar woorden aan, ‘Oh,’ Klonk het zachtjes alsof hij het allemaal begrepen en opgenomen had, .. enkel zijn blik paste hier niet bij. ‘Maar niet nodig?’ Bracht hij het weer aan bod. ‘Ik bedoel,’ Verbeterde hij zichzelf. ‘Ik kan wel begrijpen dat het niet nodig is.. maar het hoeft toch ook helemaal niet nodig te zijn?’ hij keek haar aan met een blik alsof ze hem wel moest begrijpen. ‘En sowieso, het kan wel nodig zijn.. handig dan.’ Als dat een betere term was. ‘Gewoon ergens heen gaan enzo, kan je op haar rug.’ Hij wapperde afwezig met zijn hand richting Ené. ‘Kan zij je dragen, is toch wel handig?’ Vroeg hij nog om verzekering bij Ephony. ‘En anders gewoon voor de lol, ik bedoel,’ Je zag de wazige blik ietsje verschijnen in zijn ogen, beelden vulde zijn hoofd. ‘Wie wil er nou niet op een draak rijden?’ Zijn mondhoeken krulde iets dromerig om. ‘Dus het is helemaal niet nódig, maar wel leuk.’ Concludeerde hij uiteindelijk. Zijn blik helderde weer op waarna hij weer breed glimlachte naar Ephony. Met een zwierig stapje draaide hij zich weer om naar Ené en liet nog een keer zijn blik langzaam over haar heen glijden. Zijn blik volgde diens kop die opeens dichterbij kwam. Hij schrok niet, deinsde niet terug, zoals vele andere waarschijnlijk wel hadden gedaan. Bij hem verschenen er enkel glinstertjes van plezier in zijn ogen zoals hij bijna bij alle dieren kregen. Zachtjes begon hij te grinneken toen zijn shirt omhoog fladderde richting het gesnuif van Ené. Zijn lach vulde uiteindelijk zelfs op een warme manier het gehele grasveld toen zijn haren zelfs mee deinde in het gesnuif en hij uiteindelijk een volle snuf in zijn gezicht kreeg. Hij draaide zijn gezicht weg, sloot daarbij zijn ogen in een reflex. Met een grijns draaide hij zich weer naar Ené toe en haalde vervolgens voorzichtig een hand omhoog. Niet te snel, rustig aan, zoals altijd. Hij keek Ené aan, liet zien wat hij deed terwijl hij naar voren kwam. Zijn mondhoeken krulde lichtjes om waarna hij zijn hand voorzichtig op haar neus legde. Voorzichtig liet hij zijn vingertoppen over de vreemde, onbekende textuur gaan en bekeek haar kop ondertussen. ‘Ze is eigenlijk helemaal niet eng,’ Klonk het droogjes. Vooral niet met zulke koeie vleugels en zo'n dun lichaampje eronder. ‘Niks persoonlijks hoor,’ Lachte hij breed naar Ené. ‘Vind je veel leuker zo,’ Zei hij alsof hij haar een schouder klopje gaf.

Ephony's ogen gingen bijna panisch van Ené naar Laurens, toen hij besloot gewoonweg leukjes door te gaan over het vlieg-onderwerp. Ze hield vastberaden haar mond, waarbij ze in haar grote kracht haar lippen wat op elkaar perste. Ze knikte af en toe stijfjes als toegevend bij zijn woorden. Natuurlijk was het leuk, had ze er misschien wel eens aan gedacht toen Ené nog klein was hoe fantastisch het zou zijn door de lucht te vliegen. Maar nu had ze haar eigen vleugels, waarmee ze op eigen kracht kon vliegen. 'Leuk.. ja,' mompelde ze nog steeds afstotend op zijn woorden, zonder dat ze er echt bij stil stond. Aan haar hele houding was te zien dat ze wat achter hield, haar schouders gespannen en haar blik strak op Ené gericht die besloten had Laurens eens grondig te besnuffelen. Ze was blij voor de afleiding van haar vriendin, zo kon zij haar houding wat ontspannen en weer normaal proberen te kijken. Enés strakke blik was nu op de jongen zijn hand gericht, die langzaam omhoog kwam. Ze snoof zachtjes, blies hierbij haar warme adem tegen zijn huid. Ook zij hield haar kop doodstil naarmate de hand dichterbij kwam, en uiteindelijk zachtjes op haar neus belande. Nu gleed haar blik door naar de jongen zijn gezicht, kalm en ontspannen deze keer. De emoties van de jongen kon ze ruiken, en ook duidelijk zien. Hij had geen kwaad in zich, ook niet jegens Ephony. Hoewel ze de gespannen houding van haar bazin niet snapte. Waarom deed ze zo moeilijk over dit onderwerp? Haar blik schoot weer terug toen Laurens sprak. Een geamuseerde twinkeling kwam in haar ogen te voorschijn bij zijn verbaasde woorden. Eng, dat kon ze ook zijn. Dat zou hij nog meemaken. De ontdeugende en daarbij onheilspellende blik richtte ze strak op Laurens, als vrolijke waarschuwing dat hij op zijn woorden moest letten. Bij zijn laatste compliment draaide ze demonstratief haar blik beschuldigend naar Ephony. Alsof ze hiermee wilde zeggen 'Zie je, zo kan je me ook aanspreken'. Ephony keek Ené zenuwachtig aan, maar duidelijk niet zenuwachtig onder haar blik. Zonder nog verder aandacht op Laurens te richten liep Ené naar haar bazin toe. Ze ging achter haar staan, en duwde demonstratief haar neus tegen de plek tussen haar schouderbladen. Tegelijkertijd spreide ze haar lange vleugels, alsof ze Ephony duidelijk wilde maken een vlucht tesamen te maken. Ené snoof, duwde nog eens haar snuit tegen Ephony's rug aan. 'Ené, ophouden. Ik meen het,' kwam het er gepikeerd een aangebrand bij Ephony uit.

Hij zag haar blik veranderen terwijl hij haar aankeek, ontdeugend.. hij kon het enkel niet plaatsen. Maar het deed hem glimlachen, iets afwachtend en met ook zelf een twinkeling hebbend in zijn ogen. Zich duidelijk afvragend op dit moment of Ené hun volkomen begreep, hun taal ook begreep, zijn woorden, zijn houdingen.. Hij liet zijn hand langzaam weer zakken terwijl zijn blik nog steeds bedenkelijk op Ené hing. Toen hij opeens de strakke blik zag die Ené op Ephony richtte krulde zijn mondhoeken iets verder om. Hij keek ook om naar Ephony en zag toen pas haar houding. Zijn glimlach verdween en een lichte niet-begrijpende frons in zijn voorhoofd kwam hiervoor terug. ‘Moet je poepen?’ De vraag had hij eigenlijk alleen willen denken, maar de woorden rolden - zoals te vaak gebeurde bij hem - ongewild over zijn lippen. Zijn aandacht vervloog weer zodra Ené in beweging kwam en stilletjes volgde zijn blik de passen van het dier. Soepeltjes, simpel.. het paste niet bij het lichaam. Het deed hem onbewust glimlachen terwijl hij toekeek hoe het dier achter Ephony plaats nam en vervolgens haar neus tussen diens schouder bladen drukte. Stilletjes bleef hij toe staan kijken, nog steeds met diezelfde glimlach.. tot dat het na een halve minuut door drong. Hij fronsde nu verward. Met de neus tussen diens schouderbladen drukte? Huh, wacht, wat? Hij trok verward een wenkbrauw op zodat deze verdween onder zijn warrige pony. ‘Eph?’ Klonk het vragend, verward keek hij haar aan. Hij is dom, hij begrijpt subtiele hints niet of andere handelingen die een normaal persoon aan het denken zouden zette. Je moet het hem vertellen, uitleggen, voordat hij dingen begrijpt. ‘Wat.. is ze aan het doen?’ Zijn frons werd dieper bij de vraag zelf en iets onhandig wees hij op Ené. Zijn lippen perste zich uiteindelijk iets op elkaar bij het zien dat Ené er lol in het en Eph zich er dood aan ergerde. Altijd leuk.. chagerijnige mensen, toch elo?

[ Zucht.. jij en Lien. Niet te houden *crepeerd weg* ]

Boos probeerde Ephony Ené weg te duwen, door zich om te draaien en met haar handen ze wapperen. Maar verder dan een poging tot omdraaien kwam ze niet, Ené was ietsjes vlugger; zelfs met haar afmetingen. 'Ené, kap. Nee, je weet het best,' bromde ze zwaar geërgerd naar het dier, dat alleen maar vrolijk door bleef gaan. 'Ze doet niets,' klonk het antwoord geërgerd, meer omdat haar aandacht nog steeds op de draak was. Plots voelde ze een ruk aan haar nek, waarbij er spontaan een hoestbui omhoog kwam zetten en ze op haar plaats een pirouetje draaide. 'Aah,' kwam het er op dat zelfde moment tussen het hoesten door, toen ze merkte dat de das die ze droeg hardhandig rond haar nek werd verwijderd. 'Ené! Geef terug,' riep ze het dier tussen de hoestbuien door na, maar de draak had zich al afgezet en was met een grote kracht de lucht in gesprongen. Hoog boven hun bleef de blauwe draak hangen op haar plek, haar nek gekruld zodat ze Ephony speels aan kon kijken. De das tussen haar tanden geklemd, als waren van uitdaging. 'Ené, nee. Je weet het best,' riep ze het dier boos na, als teken dat Ephony precies wist waar de draak mee bezig was. Nee, ze ging haar vleugels niet tonen, alleen om haar das terug te krijgen. 'Je wordt vanzelf moe, of je krijgt honger. En dan kom je vanzelf wel weer naar beneden,' riep ze geërgerd naar het dier, dat demonstratief nog een paar meters hoger ging. Met een krachtige stamp op de grond deed ze het omringende gras in een straal van vijf meter wild plat blazen. Haar handen tot vuisten gebald en haar blik nors naar de lucht gericht. 'Ik ga je niet achterna,' bromde ze bijna onhoorbaar.

15 DECEMBER !! xD

Zijn lippen perste zich harder op elkaar maar hij kon het niet verhelpen dat ze toch aan beide kanten ook iets omkrulde. Vooral niet toen hij de bijna snauwnende woorden van Ephony ook nog is hoorde. Kibbelende meiden waren ook altijd grappig om naar te kijken, vooral omdat hun gezeik echt letterlijk over níks ging. En nu? Waar ging het nu om? Zijn lach vulde de lucht weer, warm, toen Ené Ephony's das tussen tanden nam en hem met een hijs van haar hals haalde. Hij kon het niet helpen, het was dan misschien helemaal niet leuk voor Ephony, maar de situatie waar híj naar keek was gewoon veels te grappig. Hij boog voor over, kwam weer overeind en hand onbewust een hand op zijn buik gelegd in de hoop dat deze niet te veel pijn ging doen. Hij richtte zijn blik omhoog op Ené die nu enkele kleine meters boven hun hoofd in delucht bleef hangen. ‘Nee, dat lijkt me ook sterk..’ Zei hij met een glimlach zonder zijn blik af te wenden. Pas na een tijdje keek hij omlaag naar Ephony, nog steeds met een glimlach, tot dat.. Zijn glimlach verflauwde en je kon het lampje haast te voorschijn zien springen boven zijn hoofd - zachtjes flakkerend dan, nog niet helemaal zeker. Zijn ogen verronde zich tot kleine schoteltjes en met een ruk nu keek hij weer omhoog naar Ené, weer omlaag naar Ehpony, weer omhoog naar Ené, weer omlaag naar Ephony. Zijn hand ging slapjes omhoog en wees naar Ené, ‘Maar je kant niet, jij,’ Hij wees nu weer slapjes naar Ephony. Wiebelde hierna een beetje doelloos met zijn hand en probeerde hiermee 'vliegen' uit te drukken. ‘Maar dat is toch ook sterk?’ Zei hij nu, haast iets wanhopig alsof hij bevestiging wilde van Ephony. ‘Ik bedoel,’ Flapt er gelijk achteraan zodra hij van zichzelf hoorde dat hij iets heel raars had gezegd. ‘Ik bedoel,’ Zei hij weer, wist niet wat hij moest zeggen.. Hij fronsde moeilijk, keek iets zielig. ‘Ehh,’ Zei hij uiteindelijk alleen maar waarna hij zielig zijn handjes neer liet vallen langs zijn zij.

[ 22 NOVEMBER!! ]

Boos schoten haar ogen naar Laurens, maar de blik verzwakte al gelijk in een bijna pijnlijke uitdrukking toen ze hem zo zag lachen. 'Het is niet grappig,' mompelde ze bijna onverstaanbaar tussen zijn lachen door. Haar blik ging weer terug naar Ené, die Ephony nog steeds uitdagen aankeek. Ephony's dunne jas was niet gemaakt voor het gure herfstweer, en nu haar das ook nog eens weg was had ze het behoorlijk koud. Schaamtevol, met een hoog oplopende kleur, merkte ze Laurens heldere moment op. 'Fijn, Ené. Bedankt, écht bedankt!' mompelde ze vernietigend naar het dier in de lucht, dat het waarschijnlijk niet eens hoorde. 'Ik.. ik kan het wel,' mompelde ze zo zachtjes dat het bijna niet hoorbaar was. Ze balde haar vuisten weer, haar blik nu regelrecht op Ené in de lucht gericht. 'Dan krijg je ook je zin, uit de klauwen gegroeide hagedis dat je bent,' gromde ze boos. In een opwelling leek de wind rond Ephony in een versnelling te gaan, waarna er vanuit een wittig licht twee witte vleugels klapte. Aan de ene kant voelde het heerlijk bevrijdend dat ze ze weer kon uitklappen, aan de andere kant voelde Ephony zich behoorlijk naakt. Zonder een blik op Laurens te werpen, en daarbij zijn reactie te pijlen, zette ze zich af. Ze voelde nog steeds hoe haar wangen hoogrood waren, door de diepe blos. Zodra ze zich afzette sloegen haar vleugels zich neer, waarbij ze zich tegen de zwaartekracht in zette en naar Ené schoot. Ze was blij dat er geen wind stond, anders was ze met haar weinige oefening vast en zeker uit koers geblazen. 'Ené, geef hier,' riep ze boos naar het dier, dat besloten had een wedstrijdje te maken. Meteen schoot Ephony er achteraan, maar het werd snel duidelijk dat Ené voornaamste doel bereikt was. Al gauw liet de draak zich vangen waarbij ze koers zette naar de grond. Nadat Ené was geland en met een hoogst ontschuldige blik naar Ephony gericht die nu voorzichtig haar voeten weer zachtjes op de grond zette. Haar vleugels klapte in, bleven in de rust positie hangen terwijl Ephony naar de draak toe beende. Met een agressieve ruk pakte ze de das en wikkelde deze zonder enige moeite slordig om haar nek.

Sullig bleven zijn handen langs hem, nutteloos. Hij kon alleen Ephony nog aanstaren. Wat zei ze? Hij verstond het niet. Hij wilde het weten, wat had ze gezegd? Was het een antwoord geweest op zijn onuitgesproken, maar overduidelijke vraag geweest? Maar hij kon zich er niet toe aanzetten de woorden uit te spreken, in plaats daarvan bleef hij haar aankijken.. alleen kijken. De woorden die Ephony Ené toe wierp drongen niet tot hem door, hij werd te veel bezig gehouden met de leegheid in zijn hoofd. Verdwaasd draaide hij zijn hoofd weg toen een aanhoudende windvlaag hem tegemoed kwam. HIj tilde zijn arm iets boven zijn hoofd omdeze te beschermen en keek vervolgens verdwaasd weer terug naar Ephony waarom heen zich een draaiende en aanhoudende beweging van luchtsturing vormen. Zijn ogen knepen samen, maar hij dwong ze open te houden toen Fel wit licht het zich hem opnam. Hij moest het zien, wilde het met eigen ogen zich. Gigantisch groot werden deze toen de omtrekken zichtbaar werden, het licht af nam. Zijn mond hing iets open terwijl de vleugels zich in volle glorie spreide, ze lichtjes door haar knieën zakte om vervolgens met een slag van haar vleugels zich af te zetten van de grond. Zijn blik schoot mee omhoog, te ongelovig. Hij zette enkele passen mee in de richting waar ze heen vloog, volgde de beweging van de twee gigantisch en sneeuwwitte vleugels op haar rug. Hij had ervan gehoord, op Puffoon.. maar nog nooit had hij zoiets gezien. Geloofde ook niet dat het werkelijk bestond, dat er mensen onder hen waren geweest tijdens zijn leven op Puffoon die tot zoiets beschikte.. Behalve Neara natuurlijk. Maar zijn hoofd was te vol om nu uitgebreid aan deze wonderbaarlijke vrouw te denken waarvan hij een zelfgemaakte poster boven zijn bed had hangen. Deze was wel erg goed gelukt, al zei hij het zelf. Ephony streek ondertussen alweer neer, lichtvoetig zoals het eruit zag. Hij was naar haar toegedraaid, haar megedraaid terwijl ze vloog zodat hij haar niet uit het zicht verloor. Hij slikte, smeerde zijn keel en dwong zijn nu onderhand stijve spieren om in beweging te komen. Geluidloos liep hij naar Ephony en Ené terug. Zijn ogen bleven op Ephny's vleugels gericht, het bleef gewoon.. alsof hij droomde. Schuin van achteren benaderde hij Ephony en stilletjes vlakbij één van Eph's vleugels bleef hij staan. Langzaam haalde hij een hand omhoog en nam de vleugel voorzichtig en zo teder als maar kon tussen zijn vingers, geheel in trance. Pas toen hij het schokje van reflex opmerkte in de vleugel bij zijn aanraking schrok hij op. ‘Sorry,’ Zei hij gelijk, zijn ogen nog steeds gevuld met ontzag. ‘Het is alleen.. Kijk ik.. Het is.. ’ Hij had zijn handen omhoog gehaald om zijn uitleg te ondersteunen, een uitleg die nooit kwam maar die zijn handen ondertussen wel al aan het ondersteunen waren. Hij fronsde moeilijk, ‘Eh,’ Zei hij weer, dit keer gewoon dom. ‘hoe.. hoe kan het? Hoe kom je eraan? Heb je ze allang? Al sinds je geboorte? En hoe is het mogelijk? En waarom zijn ze niet gewoon altijd zichtbaar? En hoe hoe.. ’ Hij schudde zijn hoofd, knipperde met zijn ogen. ‘Ik .. wow.’ Zei hij vervolgens maar zachtjes en verslagen.

Pas op het laatste durfte ze haar blik op Laurens te vestigen. Maar toen ze haar hoofd draaide om naar de plek te kijken waar Laurens voor het laatste had gestaan zag ze een lege plaats. Een moment daarna voelde ze een zachte, strelende handeling langs haar gevoelige vleugels. Deze reageerde in een reflex door ietjes in te klappen, waarbij Ephony's hoofd geheel omdraaide. Ze glimlachte flauwetjes, als teken dat hij zich niet hoefte te verontschuldigen. Hoe lang had ze zelf wel niet zo gezeten. Ongelovig met haar vleugels uitgeklap in de stille woonkamer van haar etage. De flauwe glimlach, die bijna verontschuldigend leek, bleef ze Laurens verlegen aankijken. Vanonder haar wimpers bleef ze hem aankijken terwijl hij door stamelde. 'Ik weet het ook niet precies. Het was al vanaf dat ik klein was, en rond de tijd dat Ené een echt speelmaatje voor me werd, dat de droom van vliegen zich in mijn geest boorde. Sinds die leeftijd heeft het me nooit meer los gelaten. Met behulp van master Akito heb ik in de luchttempels na lange tijd mijn innderlijke vleugels verkregen. Puffonaren stammen af van de hystorische luchtkrijgers, daarvan erf je je vleugels. Ze weerspiegelen je innerlijk, je ziel. Ik weet ook niet precies hoe het zit dat ze niet altijd zichtbaar zijn, maar ik vind het wel handig. Het voelt nu nog... naakt om ze uit te klappen. Zeker omdat er maar een paar mensen vanaf weten dat ik ze heb. Master Akito, Diva, Kataro, Master Kale en Master Savador. En jij nu,' fluisterde ze het laatste waarbij ze haar grijsblauwe ogen weer neersloeg. De lichte bries wind speelde met haar lange blonde lokken, deed haar vleugels lichtjes sidderen. 'Vertel het alsjeblieft aan niemand,' flusiterde ze vervolgens, waarbij ze even plots haar blik opsloeg en een stap naar voren deed waarbij ze Laurens handen pakte. Smekend keken haar grijsblauwe ogen naar hem op, negeerde hierbij de enkele plukken haar die langs haar gezicht waaide en ervoor bleven hangen.

Dun, zacht, teer. Zo hadden de vleugels gevoeld en hij moest zich inhouden te vragen of hij er nog een keer aan mocht voelen. Maar algauw genoeg werd hij weer afgeleid van deze gedachte en keek Ephony aan die nogal verlegen vertelde hoe het precies zat. ‘Dus,’ Klonk het iets aarzelend. ‘Iedere puffoonse bezit eigenlijk die vleugels?’ Hij keek haar vragend aan. Het kwam iets hebberig over, maar zo was het helemaal niet bedoeld. Natuurlijk vroeg hij zich af ook hij ze ook bezat, maar er ooit meer rondlopen.. dat verwachtte hij niet van zichzelf. Hij kwam uit de zuidelijke streken van Puffoon, het was hem letterlijk geleerd dat hij niet veel kon verwachten en deed dat dan ook met dit soort dingen niet. Jaloezie was eruit geslagen, ontzag was ervoor in de plaats gekomen en enthousiasme voor andere. Zijn blik gleed nogmaals over de vleugels die hij nu gemakkelijk in details kon bekijken om vervolgens weer terug te blikken in Ephony haar ogen. Zijn glimlach verflauwde lichtjes toen haar blik een duidelijke verandering had. Voor een kort moment schoot zijn blik omlaag toen Ephony haar handen die de zijne omvouwde. Hij keek weer op, zag de smekende blik in haar ogen. Langzaam kroop er weer een glimlachje omhoog, aardig, open. Hij haalde zijn hand omhoog, streek haar haren weg en legde deze op haar wang. ‘Maar natuurlijk,’ Zei hij vervolgens. Hij keek haar aan, zijn blik oprecht. Hij kon niet liegen, anders was het wel te zien aan zijn ogen. ‘Ze staan je wel goed,’ Zei hij vervolgens weer iets droogjes, trok zijn handen ondertussen weer terug. ‘Het is echt iets wat je niet verwacht,’ Hij keek haar weer aan, de vrolijke twinkeling weer terug in zijn ogen. ‘Tot nu toe had ik het alleen gezien bij vrouwe van de lucht.. op plaatjes dan natuurlijk.’ Hij fronsde opeens lichtjes, had een tweede helder moment vandaag. ‘Deed daarom Ené zo? .. Om het uit te lokken?’ Juist ja, dat had hij dan níét door gehad. Hij fronsde dieper, ‘Waarom?’

Ze sloeg haar blik neer bij zijn eerste vraag. 'Ik weet het niet, echt niet,' beantwoorde ze hem zachtjes, hield zijn handen nog steeds strak vast in haar frustratie. Uiteindelijk richtte ze haar blik weer op, blikte in de grijze ogen van Laurens die de vriendelijke glimlach weerspiegelde. Als reactie krulde haar eigen mondhoeken wat onwennig omhoog, waarna hij vervolgens de haren uit haar gezicht haalde. De glimlach werd breder, je zag haar houding gelijdelijk weer ontspannen. 'Dank je,' glimlachte ze dankbaar naar hem. Misschien waren dat soort woorden gewoon wat ze wilde horen, hoe haar droom ook bij haar paste. 'De vrouwe van de lucht. Vrouwe Airmid met haar trouwe aanhangster Neara,' verzuchtte ze dromerig. Het waren prachtige schepsels, eeuwen oud maar behielden de schoonheid van een jonge vrouw. Als er iets was waar elk meisje van droomde, was het dat wel. 'Ja, Ené is soms nogal onvoorzichtig met haar "subtile" hints,' bracht ze nukkig uit als antwoord op zijn vraag. 'Als ik eerlijk ben heb ik geen fláuw idee. Ené heeft een geheel eigen geest, die soms niet te volgen is,' om haar woorden kracht bij te zetten richtte ze haar wat toegeknepen ogen op de draak, die hoogst onschuldig met haar vleugels bezig was, en de twee mensen met een schuin ook in de gaten hield. Langzaam lichtte haar vleugels weer wat op, waarna ze zich geheel leken in te klappen en weer verdwenen. Met een zucht liet Ephony zich op de ijskoude grasgrond ploffen met haar hoofd in haar handen. Waarom verliep nooit iets zoals ze had verwacht?

Hij glimlachte nog iets breder toen ze zijn compliment beantwoorde, alhoewel het compliment er geheel ondoordacht uit was gerold. Hij had het in eerste instantie niet bedoeld als compliment. Het was gewoon iets wat hij vond wat er plompverloren uit was gerold, dat dit nou positief was.. daar kwam hij zelf meestal ook pas later achter. ‘Neara!’ Herhaalde hij gelijk, zijn blik enthousiaster. ‘Je kent haar naam ook?’ Iets verbaasd, de meeste keken hem met een dommige blik aan als hij haar naam liet vallen. ‘Ik heb geruchten gehoord op Puffoon dat ze de plaats van Vrouwe Airmid heeft overgenomen,’ Deelde hij gelijk de laatste nieuwtjes met haar. Als Ephony haar naam wist moest ze vast een zeker gedeeltelijk de zelfde intresse met hem delen zoals hij deze voelde jegens de vrouwen. Zijn glimlach ging vanzelf over in een vrolijke en geamuseerde grijns zodra Ephony de woorden over Ené liet vallen en daarbij ook een samengeknepen blik de draaks kant op wierp. ‘Ze bedoeld het vast goed,’ Zei hij vervolgens alsof hij het allemaal wilde sussen, maar zijn grijns was nog steeds vrolijk. Gelijk vervloog zijn aandacht weer richting Ephony's vleugels toen deze iets oplichte, dit keer niet oogverblindend, inklapte en vervolgens geheel verdwenen. Zijn hoofd veerde iets achteruit zodra zijn blik eerst nog op iets gericht was en vervolgens in het niets keek. Verward schudde hij iets zijn hoofd, keek maar ergens anders naar en probeerde het te bevatten. Maar al gauw hield hij er maar mee op, dit laatste ging waarschijnlijk toch niet gebeuren. Hij kruisde zijn benen en zakte er vervoglens door heen waarna hij in één keer in kleermakerzit neer viel. Zijn haar lichtjes mee deinend in de beweging en zijn blik vrolijk gericht op Ephony. ‘Hoe voelde het?.. De eerste keer bedoel ik,’ Zijn blik ging omhoog, boven Ephony maar ging al snel weer terug.. De vleugels waren weer weg, iets wat nog steeds niet zo goed doordrong net zoals het eerst andersom was geweest. Toen drong niet door dat ze überhaupt vleugels had.

Lachend knikte Ephony op Laurens verbaasde vraag over de naam Neara. Ze had genoeg boeken gelezen om die naam te onthouden, en precies wie het nou was. Haar ogen vergrootte zich zichtbaar, waarbij haar wenkbrauwen omhoog schoten. 'Overgenomen?' slaakte ze verbaasd uit. 'Maar... hoe.. Wannéér? Ik moet vaker naar Puffoon,' kwam het laatst er als een gefrustreerde kreun uit. Ze miste te veel, zat blijkbaar meer met haar informatie in het verleden dan in de tijd die zich nu afspeelde. 'Ik heb haar eigenlijk nooit duidelijk afgebeeld zien staan in boeken,' vervolgde ze fronsend. Als zelfs Laurens van haar naam afwist, en met dit nieuws op de proppen kwam kon hij haar vast meer vertellen. Ze wierp Laurens even een strenge blik toe, als teken dat hij niet de kant moest kiezen van Ené, maar liet het verder rusten. Het had geen zin om boos en sikkeneurig te gaan doen tegen de draak, die daar duidelijk alleen maar vermaak uit haalde. Ephony keek even schuin tussen haar vingers door toen ze merkte dat Laurens ook plaats nam op de koude ondergrond. 'De eerste keer,' blies ze met bolle wangen uit, waarna haar blik naar de hemel gleed. 'Verwarrend, geweldig, angstig, spastisch, heerlijk, vrij, onhandig, als een droom die uitkwam... onwennig,' somde ze de gevoelens op die er door haar heen hadden gekolkt op het eerste moment dat haar voeten los kwamen van de grond. Haar blik gleed weer terug naar de aarde, werd bevestigt op Ené die met haar eigen ding bezig was. Ze vroeg zich af of het anders was op haar rug mee te vliegen, dan zelf te vliegen.

‘Hooh,’ Zei hij gelijk toen Ephony hem gelijk overviel met vragen. ‘Ik weet het niet zeker hoor!’ Dekte hij zich gelijk in. ‘Gehoord, van mensen die ook haar naam kennen.. Weinige bevestigen wat ik net heb gezegd, maar wie weten er nou überhaupt af van Neara?’ Hij glimlachte vaagjes, Ephony zou ook wel weten wat hij bedoelde. ‘Oh, maar ik heb een afbeelding!’ Zei hij gelijk toen hij haar hoorde. Hij glimlachte gelijk enthousiast. ‘Ik had een boek geleend van m'n oom,’ Een oom die gedeeltelijk zijn obessie deelde, ‘Het boek is jaren, honderde jaren oud. Het zit in onze familie zolang het bestaat,’ Zijn stem nogal trots bij deze woorden. ‘Geheel in oud puffoons geschreven,’ De enthousiasme in zijn stem nam iets af, hij kon geen oud puffoons. ‘Maar,.. Vrouwe Airmid word er onderandere in vermeld, en Neara ook.’ Praatte hij gelijk door. ‘En dus ook een afbeelding van Neara, eentje maar. Ik heb het boek niet in mijn bezit, maar zolang ik het mocht lenen heb ik geprobeerd de afbeelding na te tekenen.’ Een trotse glimlach sierde nu zijn lippen, blij met de dingen die hij kon vertellen. ‘Die mag je wel zien,.. als je wilt.’ Voegde hij er maar aan toe. Hij wreef zijn haar uit zijn gezicht en haalde er vervolgens een hand door heen wat toch best wel sexy over kwam. ‘Bizar,’ mompelde hij zachtjes toen Ephony's gehele rijtje langs kwam. ‘Ik zou willen kunnen zeggen dat ik me het voor kan stellen,’ Hij grijnsde, ‘Maar dat kan ik niet..’ Zijn grijns ging over in een glimlach, misschien toch lichte teleurstelling? Natuurlijk was hij nieuwsgierig, wie zou dat nou niet zijn? Vooral niet als een volbloed puffoonse. Hij ging iets verzitten, trok zijn knie op en liet hier losjes een arm over heen hangen. ‘Maar alsnog.. ook al heb je vleugels, ik snap nog steeds niet waarom je niet wilt proberen Ené te berijden.’ Zijn blik ging weer naar de draak. ‘Maarja, misschien begrijp ik het ook niet goed.’ Hij keek weer grijnzend naar Ephony.

Gefronst bleef ze Laurens aanstaren bij het onderwerp Neara. 'Niet veel nee,' bevestigde ze zijn vraag lachend. Er waren maar weinig mensen, als het er niet een paar tientallen bij elkaar waren over het gedaante Neara. Maar het leek Ephony wel een wonderlijke gedachten als zij, Neara, nu Vrouwe van de Lucht was. 'Je hebt een afbeelding?' schoot ze verbaasd uit, waarna ze met die zelfde uitdrukking op haar gezicht naar zijn verhaal luisterde. 'Natuurlijk wil ik die zien,' bracht ze uit alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat als Laurens een tekening had gemaakt zij hem móest zien. Er speelde een flauwe glimlach op haar lippen bij Laurens woorden over de vleugels. 'Wie weet, misschien is Ené wel in een gulle bui en laat ze je een keertje meeliften. Of als mijn vleugels sterk genoeg zijn neem ik je een keerjte mee,' beloofde ze hem, hoewel ze niet wist of ze die belofte na kon komen. Ené had haar kop omgedraaid, en kwam langzaam een stukje dichterbij gelopen. 'Nou, Ené. Wat zeg je ervan? Wat training en misschien wil je Laurens dan het luchtruim laten zien?' vroeg Ephony vrolijk aan de draak. Deze keek Laurens en Ephony omstebeurd aan, waarna ze haar vleugels wat schikte en een snuif liet horen. 'Nou, ik denk dat je d'r nog een beetje moet overhalen,' grijnsde Ephony naar Laurens, waarbij ze haar handen achter haar op de grond neerzetten en hem vrolijk aankeek.

Hij knikte met een lichte glimlach op zijn lippen als antwoord op haar retorische vraag. Boven zijn bed hangend, ingekleurd en wel. Hij vond hem, voor zijn doen, toch wel erg goed gelukt. Hij grijnsde vrolijk door Ephony's enthousiasme, iets waardoor hij automatisch ook enthousiast werd. ‘Écht?’ Zijn ogen groot, glinsterend werden sterretjes erin zichtbaar. Misschien had ze dat maar niet moeten zeggen, voor haar eigen best wil dan.. Hij moest zich inhouden niet voor te stellen of ze het nu al wilde proberen tot een beeld doordrong waar hij en Ephony heel close tegen elkaar aanstonden. Eph d'r vleugels natuurlijk uitgeklapt en.. Hij knipperde nogal verdwaasd met zijn ogen, waarom moest hij nou weer op die manier denken, dat klopte niet. Dan maar anders. Een ander soort beeld kwam te voorschijn; hij bungelend aan Eph z'n handen die haar handen onder zijn oksels gevouwen had en met een verbeten gezicht hem vasthield. Zijn mondhoeken krulde omgewild iets om. Ja, dat beeld klopte beter.. ‘Ach, gaat wel lukken,’ Zei hij met een wuifend slap handje richting Ené, werd weer naar de realiteit gehaald door Ephony's directe opmerking naar hem. Hij graaide in zijn zak, opzoek naar zijn muts een gewoonte die erin zat omdat zijn muts daar meestal was. Een pruillip kwam tevoorschijn toen hij voelde, na een halve minuut doelloos graaien, dat zijn zak leeg was. ‘Eph,’ Klaagde hij. ‘Ik wil m'n muts, ik heb 't koud.’ Hij rilde nogal overdreven zodra er een voelbaar zuchtje windlangs kwam. Haalde vervolgens zijn sjaal rond zijn hals vandaan en knoopte hem demonstratief anders. over zijn hoofd heen, zijn oren bedekkend. ‘Zullen we terug naar binnen gaan? Ené kan mee,’ Voegde hij er gelijk aan toe, wilde niet dat Ené wegging.

Ephony grijnsde vrolijk naar Laurens, aangestoken door zijn enthousiasme waarbij ze niet doorhad dat ze elkaar gewoon steeds vrolijker maakte. Even doelloos bleef ze naar Laurens kijken toen hij die gehele halve minuut zijn kleding doorgraaide. 'Hm?' was haar reactie op zijn klagelijke uitspreking van haar naam. Een geamuseerde grijns speelde weer omhoog, waarbij ze hem doodkalm aan bleef kijken. Toen hij demonstratief zijn sjaal om zijn hoofd wikkelde schoot ze in de lach, en schudde haar hoofd hierbij ongelovig heen en weer. Ené had haar kop al opgetild en haar vleugels uitgestrekt. Blijkbaar wist de draak het antwoord van haar baasje eerder dan Ephony zelf. 'Is goed,' grinnikte ze, waarbij ze opstond en haar hand uitstak om Laurens overeind te helpen. Ené had zich al afgezet en vloog regelrecht naar het hoge raam van de Lucht Etage. Ephony keek haar na, zag dat ze voor het raam bleef hangen. Zuchtend schudde ze haar hoofd, dat raam was nu nogal aan de kleine kant sinds de draak deze afmetingen had gekregen. Ené had haar klauwen in de muur geslagen, hing nu met een zwiepende staart te wachten totdat ze binnen werd gelaten. De draak was eigenlijk nog nooit geheel door de school naar de etage gegaan, altijd via buiten. 'Kom, voordat Ené besluit de gehele muur aan gort te scheuren om binnen te komen,' met een zelfde speelse grijns zette Ephony hem op het rennen richting de grote deur.