Fijn

Rosalie had het niet meer en stampte nu met haar voeten op de rots waar ze eerder hun namen in had gekerfd. Hoe kwam die meid nou echt bij al die blunders. En zij dacht nog wel dat ze zo blunder maker was. Rosalie begon nog een verhaal. "Ik ben altijd de gene die op de meest ongepaste momenten de hardste boeren laat. Zo was het een keer dat het helemaal stil was in de gangen van de school. En toen liet ik dus een knetterharde boer. Ik schaamde me kapot. Ik hoop nog steeds dat niemand het heeft gehoord! Oke en nu stoppen we voor ik in mijn broek plas van het lachen." Rosalie lachte nog even. Met moeite kneep ze haar blaas af(dicht). "Hehe" ontsnapte een zucht waarna ze nog even na lachte. Het leek meer op een dronken lach. Maar Rosalie had een stralend gezicht bij alle verhalen die ze had gehoord.

Bij het volgende verhaal, moest Yara bukken, om niet te plassen van het lachen. Oh ja, daar had ze ook wel is last van, van een boer. Maar wat Rosalie zei, was gewoon om te gillen. Yara genoot erg van dit moment. Even konden ze allebei gek doen en hun blunders zonder schaamte vertellen tegen elkaar. Toen Rosalie aankondigde dat ze moest stoppen, lachte Yara mee. 'Oh, dat heb ik altijd! Als ik heel hard lach, moet ik bukken, anders plas ik echt in mijn broek', lachte ze. Ze ging liggen. Haar buik deed gewoon pijn van het lachen! Yara grinnikte even na, niet wetend waar ze het anders over konden hebben. 'Goed, nog eentje dan, de laatste! Op mijn vorige school lag ik 's nachts in bed en ik dacht dat iedereen al sliep. Ik moest een scheet laten, dus die liet ik en hij ging knetterhard door de nacht. Alle meiden vroegen toen hardop af wie het was, terwijl ik het kussen waarop ik lag bijna kapot beet om niet te lachen', grijnsde Yara lachend.

"STOP STOP STOP!" Gilde Rosalie lachend uit. "Ik hou het echt niet meer vol hoor!" Rosalie kreeg de lach niet meer van haar gezicht. Ze zuchte even van opluchting toen Yara stopte. Als ze zo door gingen dat had ze zo meteen een natte broek. Rosalie ging wat beter zitten. Liet haar voeten op een rotsblok rusten en ging liggen. Bracht haar handen onder haar hoofd en staarde naar de lucht. Waar op dat moment wat vogels overheen vlogen. "Waar kom jij eigenlijk vandaan? Van welke planeet?" Rosalie staarde naar de lucht en bekeek de wolken die langs kwamen. Gedachteloos liet ze de wolken heen en weer bewegen. Ze was steeds nieuwschieriger geworden naar Yara die naast haar zat. Want om zo'n korte tijd zoveel te delen met elkaar moest wel bijzonder zijn.

Yara keek Rosalie lachend aan die zelfs smeekte om te stoppen. Yara stopte meteen, maar had nog steeds die grote lach over haar gezicht gespeeld. Het was erg leuk geweest, maar nu kon ze inderdaad beter ophouden, anders zou ze nog van haar stokje gaan. Toen Rosalie vroeg waar ze vandaan kwam, dacht ze heel even na. Ze had het antwoord wel klaar, maar wou gewoon nog even wachten voor ze meteen zou antwoorden. Dat zou te gek klinken. Dan leek het net alsof ze er trots op was. 'Ik kom van Gren. Mijn eerste jaar hier. Eerste klas dus', zei Yara glimlachend. 'En jij?', vroeg ze, zich proberend herinneren of Rosalie dat al had gezegd. Nou ja... Dan wist ze dat in ieder geval niet. Of ze was het vergeten. Ze hadden ook zo'n lol met hun tweeën gehad. Even was alle stress vergeten. Al het gedoe met liefdes was vergeten. En het nu bezig zijnde gedoe.

Rosalie glimlachde. "Van Gren, wat leuk!" Zei Rosalie vrolijk. Toen Yara het aan har vroeg dacht Rosalie even na. "Ingewikkeld verhaal.Ik kom eigenlijk van Puffoon, Razen en Gren." Rosalie glimlachte even en draaide haar hoofd om naar Yara. "Je zal nu wel denken, hoe kan ze nou van 3 planeten afkomen?! Nou dat ga ik je vertellen" Lachte Rosalie. "Ik ben geboren op Puffoon, waar mijn moeder woonde, Vervolgens verhuisde ik naar Razen waar mijn vader vandaan komt. En toen ben ik uiteindelijk verhuisd naar Gren, omdat mijn ouders dat wilde. Ik ben nu 4e jaars, maar ook mijn eerste jaar hier. Ik heb onlangs besloten om meer met mijn magie te doen en ben dus hierheen gekomen." Rosalie glimlachte. Alle goede tijden voelde heerlijk aan. Al miste ze haar ouders en zusje wel. Rosalie speelde nog steeds met de wolken die zich boven haar bevonden, maar stopte er na een poosje mee. En liet nu de natuur zijn gang gaan terwijl ze er gefascineerd naar keek.

Yara luisterde aandachtig naar Rosalie en kwam tot de ontdekking dat Rosalie maar liefst drie planeten had bewoond. Ze was dus oorspronkelijk van Puffoon. Yara had er wel is van gehoord, maar nog nooit gezien. Alhoewel, ze zou wel graag is naar Cassia willen. Daar schenen leuke winkels te zijn. Maar Puffoon zou ze ook wel willen zien. Net zoals Razen. Shadra leek haar ook wel cool. Gren, ja, dat wist ze zelf hoe het daar uitzag. Dat was ook een mooie plek. Nova... Hoe zou het er daar uitzien? Zou de zon daar altijd schijnen? En zou het in Shadra altijd duister zijn? Vragen die zijzelf niet kon beantwoorden. 'Mijn doelstelling is nog altijd Cassia. Daar schijnen leuke winkels te zijn. Alhoewel, ik zou elke planeet wel is willen rondgaan. En dan beoordelen welke er het mooiste is', glimlachte Yara. Ze zag het zichzelf zo doen! Cassia... Erd... Puffoon... Shadra... Nova... Razen... Gren... Allemaal waarschijnlijk even mooi.

Rosalie lachte. "Ik vind het zelf niet zo voorstellen hoor. Maargoed ik heb er zelf gewoond dus dat is weer anders, maar Gren vind ik persoonlijk het mooist. Maar dat komt door de vele bloemen enzo." Rosalie dacht even na bij de andere planeten. "Shadra zou ik niet zo snel naar toe willen. Erd lijkt me wel erg leuk. Cassia en Nova lijken me ook erg leuk." Rosalie lachte. "Waarom weet ik niet. Misschien ook wel om de ervaring hoe het daar is." Mompelde ze haar gedachten er achter aan. Nu kwam Rodalie weer overeind. "Ik zou op zich wel Cassia magie willen leren. Lijkt me super gaaf, al is Erd ook wel leuk denk ik." Rosalie lachte om haar eigen verwarringen.

Yara luisterde aandachtig naar Rosalie. Die vertelde over waar zij wel graag naartoe zou willen gaan en waar ze minder graag naartoe wou. Natuurlijk viel Shadra daaronder. Shadra werd door vele mensen raar bekeken, maar door Yara niet. Yara vond het opzicht wel een mooie planeet. Vroeger vond ze het altijd jammer dat ze geen Shadraans had geleerd, maar nu kon ze er wel mee leven dat ze voor Gren leerde. Trouwens, nu ze in de leer was voor bladmessen maken en dat soort dingen, wou ze weer erg graag Gren doen. Dit was een lange tijd verdwenen. Toen Rosalie aankondigde dat ze Cassia wou leren, grinnikte Yara even. 'Je vindt het waarschijnlijk niet bij mijn uiterlijk passen en zou het ook niet van me verwacht hebben, maar vroeger wou ik heel graag Shadraans leren', lachte Yara.

"Je mag nooit iemand vooroordelen op uiterlijk of karakter." Zei Rosalie op de bekentenis van Yara dat ze naar Shadra wilde. Ze lachte even. "Als jij dat wilt moet je het gewoon een keer doen. Kijk ik ben een schijterd dat ik het niet zou durven!" Rosalie lachte even en dacht aan hoe bang ze soms kan zijn om werkelijk niks. "Ik kan soms al echt letterlijk zeven kleuren schijten om werkelijk niks." Rosalie lachte even. "Ik ben een echte held op sokken." Zei ze vol trots.

Yara moest keihard lachen om Rosalie's volgende woorden. Dat van dat ze niet moest beoordelen, vond ze niet zo grappig, toen had Yara alleen maar begrijpend geknikt, maar toen ze zei dat ze een schijterd was die echt in zeven kleuren kon schijten, moest Yara heel hard lachen. Toen Rosalie vervolgde dat ze een heldin op sokken was, lachte Yara nog harder. 'Ondanks mijn uiterlijk, ben ik niet echt het bange type. Ik ben wel heel erg verlegen, wat soms veel misverstanden en problemen kan oproepen', zei Yara, denkend aan de situatie bij Shemoa. Die was boos geweest! 'Maar soms lijk ik opzicht ook best wel schattig met mijn verlegen uiterlijk, alhoewel ik het zelf echt irritant vind. Ik kan niemand begroeten zonder even verlegen weg te kijken. Als ik een compliment krijg maak ik er zelf eentje blozend terug. Ook ben ik niet echt een voorstander van ruzie, alhoewel ik het wel goed kan maken', lachte ze. 'Geweld gebruik ik alleen ter bescherming.'

Rosalie lachte even met Yara mee. "Jij verlegen?!" riep ze verbaasd, ze had het zelf totaal niet gemerkt. "Zou ik niet zo snel van je zeggen hoor!" Rosalie glimlachte bij het verhaal van Yara die er soms ook best schattig uit zag met haar verlegen uiterlijk. Daarna vertelde ze iets over ruzies en Rosalie knikte hevig mee. "Totaal niet, he! Dat bedoel ik dus, Van een simpele ruzie kan ik al zeven kleuren in mijn broek schijten. Echt hoor. Ik ren liever weg. En gevechten vermijd ik zo veel mogelijk. Nee daar hoef je bij mij niet mee aan te komen." Rosalie glimlachte even. "En als het zo erg is, ga ik gewoon een potje janken en op een afstandje kijken. Nee hoor, mij zie je niet bij een ruzie of gevecht." Rosalie lachte even verlegen. Het zal er vast dom uitzien, schijterd dat ze was. Maarja dat was de waarheid en ze kon er niks aan veranderen.

Yara keek naar Rosalie en luisterde hoe Rosalie over gevechten dacht. Yara knikte heftig. Rosalie was het dus met haar eens. Yara luisterde verder. 'Maar als het erop aankomt, kan ik wel in de verdediging voor mensen schieten. Ik vecht alleen als ik boos ben of als iemand mijn hulp nodig heeft, maar anders vecht ik liever niet,' zei Yara glimlachend. Eindelijk had ze een vriendin gevonden met wie ze goed on praten. Nou ja... Een vriendin, tenminste, dat dacht Yara toch. Ze kon Rosalie alles toevertrouwen en dat was erg fijn om te horen. 'Weet je, ik ben blij dat ik al vriendinnen met je ben. Ik ben met mijn verlegen karakter soms erg onduidelijk, wat mensen kwaad kan maken en ze geïrriteerd kan laten worden. En dan probeer ik mijzelf te veranderen, maar dat lukt dan gewoon niet omdat mijn karakter zo in de aard ligt,' vertelde Yara.

Rosalie glimlachte. "Als het echt moet kan ik ook vechten, maar het liefst niet." Rosalie lachte even en luisterde aandachtig naar Yara. "Je moetnooit jezelf veranderen, dat werkt alleen maar tegen je. En geloof me, ik weet het. Je bent wie je bent en daar kan je nou eenmaal niks aan veranderen, en trouwens, jij hoeft helemaal niet te veranderen en ik zou ook niet weten waarom je het wel zou doen." Rosalie sprak het allemaal uit als een soort spraakvloed. Ze glimlachte en dacht aan hoe vaak zij wel niet wilde veranderen. "Ik heb vaak genoegd geprobeert om mezelf te veranderen," gaf ze eerlijk toe. "alleen nooit heeft het gewerkt, en bij mij zelfs in het tegendeel." Ze glimlachte en voelde zich vertrouwd bij Yara.

Yara glimlachte, terwijl ze aanhoorde dat Rosalie ook wel vechtlustig was als het erop aankwam. Natuurlijk, fat was iedereen vast wel. Toen ze een hoop raad kreeg, glimlachte ze even. Ze vond het fijn dat Rosalie haar goed genoeg vertrouwde om raad te geven. Toen Rosalie zei dat zij zichzelf ook had proberen te veranderen, keek Yara even met grote ogen naar haar. 'Jij jezelf veranderen!? Ik zou blij zijn geweest met zulk karakter! JE zegt precies wat je denkt en dat is stoer!' zei Yara.

- Ik moet eten -

Rosalie glimlachte wat verlegen. "Jup mezelf veranderen. Het kan voor iemand heel stoer lijken, maar voor mij was het altijd een struikelblok. Ik gooi zo vaak dingen er uit die ik er gewoon niet uit wil gooien, en soms komt het dan verkeerd over." Rosalie slikte even. "Nu ben ik wel blij hoor met mijn karakter, alleen het gaat soms nog wel eens moeizaam, maar ik heb vaak genoeg gehad dat er voor mij geen houden meer aan was. Dan kon ik er niet meer tegen. Een dipje zou je kunnen zeggen." Rosalie lachte even toen ze begon met hikken. "Woo*hik*eps. He wat fijn zeg de hiiik." Lachte Rosalie.

Yara schoot in de lach en keek naar Rosalie. Ze was grappig. En zo uniek. Yara was ook erg uniek, maar Rosalie kon er ook wel wat van. Maar als je uniek was, was je juist leuk voor de mensheid. Dat had Yara ergens, in een tijdschrift waarschijnlijk, gelezen. Yara geloofde niet veel tijdschriften. Ze las ze dan ook weinig. Een boek vond ze zelden interessant. Ze vond haar magie ontdekken veel leuker. Ze keek naar Rosalie. 'Weet je, veel mensen vinden dit vies, maar ik vind het juist grappig. Ik vind het grappig als iemand een scheet of een boer laat als het net stil is,' zei Yara en ze schoot al in de lach bij het idee. Het was ook zo leuk om dat te herdenken. Zoals ze een paar minuten eerder Rosalie had verteld over de zaal en haar scheet. Rosalie en zij hadden al veel blunders gemaakt. 'Ik weet wel iets leuks. We kunnen elkaar elke dag ontmoeten en onze blunders vertellen. Een soort wandelende dagboek,' zei ze lachend. 'Vol blunders!'

- Sorry!!! -

YAY!

Rosalie zuchtte even en keek naar de waterval. Het was zo mooi en rustig hier. En zij verprutste de rust door die hilarische blunders. Bij het voorstel van Yara schoot Rosalie in de lach. Het was ook totaal geen tijd voor zielige gesprekken en zo. Je moest lol hebben in het leven. "Dat is niet eens zo'n gek idee.." Zei ze nadenkend. "Al vraag ik me af hoe het zou moeten. Nouja hoe wel het moeten doen dan." Rosalie keek met een uber grote glimlach naar Yara. Ineens hoorde ze haar maag knorren. Ze hadden ook al zolang hier gezeten. Dat dit er wel bij kon. Rosalie schoot in de lach. "Tuurlijk dit kan er ook wel bij." Kierde ze. Nogmaals knorde haar maag. Wat had het ineens. Wilde haar lichaam dit moment voorbij laten gaan. Rosalie ging liggen. Proetde het uit bij de verschillende blunders die ze hadden verteld. Alleen gebeurde alles in haar hoofd en moest Rosalie zo hard lachen dat je het niet zou kunnen verstaan waar aan ze dacht. "Tjonge jonge." Zei ze buiten adem. "Heb nog nooit zo hard gelachen."

Yara grinnikte even. Ze probeerde zich nog een blunder te bedenken, om Rosalie naar de WC te krijgen van het lachen. Zijzelf dacht heel goed na. Ze had zowat heel veel blunders verteld. Oh ja... Die ene nog niet. Maar die was erg. 'Oké, die ik nu ga vertellen, is heel erg,' zei Yara lachend. 'Ik zat is een keertje in een lege ruimte op een school, bij de wc's,' sprak Yara en ze begon al te lachen. 'En ik dacht dat ik helemaal alleen was,' zei Yara. 'Ik laat dus zo'n hele harde stinkende scheet,' zei ze toen en ze gierde al van het lachen. 'Maar nu bleek dat de conciërge een wc naast mij schoon zat te maken. Hij maakte een hard geluid en riep dat het stonk. Ik moest echt zo ontzettend mijn best doen om mijn lach in te houden. Om niet te laten merken dat ik het was. Want de conciërge en ik hadden een goede band,' zei Yara lachend. 'Ik zit die dag erna dus met een stalen gezicht toen ik het hem hoorde vertellen aan een juf van mij. Ik moest echt zo hard mijn lach in houden,' zei ze lachend en ze boog om haar plasbuis af te dwingen.

PROFILE MAGICIAN

» Gezelschap? Fijn.

Fijn

Fijn

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen