Mizore was na de gymles naar de waterval gegaan. Ze was daar dit jaar al vaker geweest alleen dan allen meestal, genietend van haar rust, maar nu was ze hier om na te denken. Ze liep wat slenterig over het gras dichter naar de waterval toe. Ze bleef even naar het water bij haar voeten kijken, hurkte neer en keek naar haar spiegel beeld. Ze bleef zo eventjes zitten maar stond daarna op en schuifelde behendig haar voeten uit haar schoenen. Langzaam liep ze het water in het water kwam nu tot haar buik net iets onder haar borsten. Last van de kouw had ze niet, doordat ze zo machtig was in watersturing, wat eigenlijk meer ijs was, kon ze de kauw weghalen. Langzaam begon ze te draaien en er kwamen water kringen om haar heen. Steeds sneller en sneller begon ze te draaien en de waterkringen kwamen steeds hoger, totdat de kringen ongeveer net zo hoog waren als het gedeelte wat nog van haar boven water was. In een klap bevroor ze alles alof het een foto was waar je naar keek. Met haar hand gleed ze lang de wanden. Het was glad en spiegelde mooi. Haar ogen gleden naar haar spiegelbeeld ogen en begon ze te bestuderen. Haar handen duwde ze in het ijs en langzaam begon ze een filmpje te zien van haar verleden, wat zij megemaakt had. Het meeste wat je zag was hoe ze in haar ijsgevangenis zat nadat ze haar dorp had willen overheersen en willen uitmoorden. Het filmpje zag je helaas maar vaag. Het kost super veel energie om dit goed duidelijk te laten gebeuren. Het filmpje ging nog verder terug en zag Savador als een klein jongetje. Huilend in paniek. Zijn haren waren nat en dat was voor haar al een duidelijke hint voor haar. Jonge savador keek haar aan en ze herkende zijn blik weer. Sloot haar ogen en ging naar de laatste keer dat ze Savador gezien had, naar het plaatje waar hij haar in de ogen keek en razent snel daarna zag ze de ogen van Roxas. Het waren de ogen van leed en slechte jeugt. Ze was zo geconsentreert naar de soms bijna onzichtbare plaatjes aan het kijken dat ze helemaal niet door had gekregen dat er iemand aan was komen lopen.

Freedje was van het meer afgelopen naar de plaats waar ze net iemand had zien vertrekken. Die was alert bij de waterval en Freedje zag hoe ze mooie kringen maakte. Freedje bleef een tijdje kijken en vond het echt mooi wat het meisje deed. Freedje kon ook wel ijs besturen, alleen, ze vond zichzelf niet goed genoeg. Freedje probeerde zich de naam van het meisje te herinneren. Ze kwam uit bij Mizore. Ze wou Mizore niet storen en ging zitten op de grond terwijl ze keek naar de macht van dit meisje. Maar ja, zij was ook zesde jaars en Freedje nog meer eerste jaars. Freedje maakte enkele zachte rondjes in het water met haar vingers, die voor kleine draaikolken zorgde. Ze liet de draaikolken langzaam hoger en hoger komen en maakte ze tenslotte als ijs.

(Is het erg als ik hier post?)

Mizore had de heletijd het beeld tussen Savador jong, Roxas en de normale savador verwisseld. Ze dacht in het begin het zelfde te zien maar hoelanger ze er naar keek hoe minder het er op leek. Het meisje wat aan was komen lopen had ze niet gehoord. Die had te zachte voetstappen gemaakt om goed in het water te kunnen voelen. Pas toen Roxas aan was komen lopen merkte ze lichterlijk iets, maar ze dacht dat het een eekhoorn was. Pas toen Roxas de boom aan raakte hoorde ze een soort van zachte 'tik'. Geschrokken was ze er niet van. Snel via haar ooghoek keek ze wie er stond maar het enige wat ze zag was bij een boom wat witte kleuren en een stukje verder rood rozige kleuren. Ze hield haar handen uit het ijs en schudde ze even af om kramp te voorkomen. Het ijs wat bevroren was viel in een klap naar beneden toen ze haar haden er helemaal uit had gehaald. Het leek of Mizore uit het water leek op te reizen. Toen haar voeten bover het water waren liep ze op haar gemak naar de kant toe waar ze haar schoenen had uitgedaan. Voordat ze de kant had berijkt was ze al weer helemaal droog alsof ze nooit in het midden van het water had gestaan. Ze keek de twee even aan. Eerst naar het meisje in het rood roze daarna Roxas en ze bleef weer op zijn ogen hangen.

(ik vind het niet erg hoor, je mag best hier posten freedje en Roxas maakt niet uit hoor ik post nog wel een keer in de gymzaal dat ik me voor stel. als die post niet stil valt ^.^ )

Axel was blij toe dat de gymles al gauw voorbij was. Hij zou er toch niet alles voor uit de kast halen dan noodzakelijk was, zou er alles behalve zijn best voor doen. Vooral voor een klas met jongere mensen. Met zijn negentien jaar dacht hij wel één van de oudste te zijn. Eigenlijk was hij van plan geweest om na de les direct naar het donkere bos te gaan. Hij was echter wat afgedwaald van het oorspronkelijke pad dat er heen leidde, waardoor hij als het ware een omweg langs de rand van het woud had gemaakt en zo bij een geheel nieuwe plek was uitgekomen; een plek met behoorlijk veel water. Het was niet zo dat hij daar nu een oprechte hekel aan had, maar toch beviel het hem niet echt als zijn tegenpool in de magie. De luid ruisende waterval kon er mee door - hij meende het zelfs rustgevend te kunnen vinden als hij geen volbloed Raziaan was geweest. Met snelle passen naderde Axel met een afwezige blik in zijn felgroene ogen het kleine meertje dat bij de waterval hoorde. Hij dacht er iets in op te merken, maar kon niet precies plaatsen wat. Op een zeker punt scheurde hij zijn blik van het aspect dat hij niet kon plaatsen wat het was af, om zich haast automatisch op een blond klein gestalte met een stekelcoupe te vestigen. Een gestalte dat hij in tijden van eenzaam en alleen rondstruinen maar al te graag zag. Hij bleef even stilstaan om Roxas vanaf een afstandje te bekijken, en na te gaan wat er zo interessant was waar de jongen naar staarde. Axel zette weifelend zijn pas voort waarbij de stalen koordjes van zijn lange zwarte jas klingelende geluiden produceerden. 'Roxas!' probeerde hij de aandacht van de jongen te trekken op een toon die aanduidde dat hij blij was hem weer te zien. Zwijgend en grijnzend liep Axel op hem af, tot hij met kop en schouders weer boven hem uit stak. Inmiddels een gebruikelijk beeld sinds ze elkaar kenden. 'Aarde aan Roxas?' grapte Axel terwijl hij even met een gehandschoende hand voor het gezicht van de jongen zwaaide. Daarna volgde hij zijn blik pas, waarna zijn blik uitkwam bij het meisje dat ze eerder nog bij de gymles hadden gezien. Niet ver van hen vandaan merkte hij ook nog een ander jonger meisje op met rozige haren, maar haar had hij hier nog niet eerder gezien. 'Hee, is dat niet..?' Axel kon Mizore alleen maar zwijgend aanstaren. Hij was nog niet vergeten hoe hatelijk ze naar hem gekeken had, en nog altijd was hij er niet achtergekomen om welke reden dat was geweest.

Sapphire keek op en zag een jongen arriveren die bij een boom ging staan. Sapphire keek naar het meisje die het even later ook had opgemerkt. Ze keek de jongen in haar ogen aan, maar Sapphire werd niet aangekeken. Logisch. Ze hoorde voetstappen en draaide haar hoofd om. Haar roze haren deinde mee. Ze zag een jongen met rood stekelhaar. Ze kende hier nauwelijks nog iemand van vuurmagie. Sapphire liet vocht op het gras komen. Ze hield haar hand omhoog en probeerde kracht op te sijpelen, om vanuit het gras water omhoog te laten komen. Twee waterdruppels volgden haar aanwijzingen, de rest bleef zuchtend liggen in het gras, alsof Sapphire geen kracht op ze uitoefende. Sapphire keek door haar lokken heen en zag dat de roodharige jongen de jongen met blond stekelhaar begroette. Sapphire liet zich hierdoor afleiden en meteen viel alles wat ze had opgebouwd op de grond. Sapphire vloekte zachtjes en probeerde het opnieuw. De waterdruppels vonden echter dat ze een verdiende loon had gekregen voor zich te laten afleiden en lieten zich niet meer omhoog trekken, wat Sapphire erg jammer vond.

Mizore bleef maar in die blauwe kijkers van Roxas kijken. Ook zij werd afgeleid toen er een hand door het zicht tussen hun oogcontact ging. Ze keek, in tegen stelling tot Roxas, nog al loom naar Axel. "nog niet zo lang aan het watersturen?" vroeg ze nog al kortaf aan het meisje wat een stukje verder van hun vandaan zat. Ze had haar watersturings krachten gevoeld en die wat tot tegen stelling tot de hare veel zwakker, maar ze voelde wel dat niet alles er uit kwam kwa magie die ze kon besturen. "Veel aan je hoofd zeker?" kwam er een beetje medelijdend uit. Haar blik was onder tussen weer naar die van Roxas gegleden. Het maakte haar helemaal niet uit of het onbeschoft was om andere aan te blijven kijken. Natuurlijk had ze wel wat manieren maar als het tegen over andreren was had ze die niet veel. Nadat Roxas zijn vraag gesteld had scheurde ze haar blik met hem los en keek even naar de waterval. "Beetje tot rust komen." Ze wilde niet gelijk met de vraag binnen komen vallen wat er met zijn ogen was en daardoor had ze niet eens opgemerkt dat hij aan de kleine kant was. Ze keek Axel even aan. "en jullie?" zei ze maar uit beleeftheid. Ze snapte het wel als die andere niet goed tegen de stilte konden. Ondanks dat het hier niet stil was door de waterval. "Welke magie beoefenaars zijn jullie eigenlijk?' zei ze om maar een onderwerp aan te snijden. Vroegen in haar echte jeugt was het veel duidelijker te zien wie waar vandaan kwam maar tegenwoordig waren bijna overal de kledingstylen het zelfde geworden.

- ROXAS! *begint 'm uit te kleden*

Axel keek breed grijnzend op Roxas neer bij het zien van zijn verschrikte reactie. Precies naar zijn bedoeling. Hij was zelf van mening dat de band tussen hen niet slapjes moest opbouwen, en door middel van een klein geintje hier en daar kon dat vast tegen worden gegaan. Hij voelde er namelijk nogal weinig voor om een paar weken later wel met een aardig opgebouwde band te zitten, maar zwijgend als twee muurbloempjes naast elkaar te staan omdat er geen toepasselijk onderwerp om over te praten boven kwam drijven. Dat zou vast niet het geval wezen - hoopte hij maar. Axel vestigde zijn aandacht na enige tijd weer op het paarsharige meisje van de gymles, ving zwijgend Roxas zachte antwoord op zijn vraag op ter bevestiging. Dus toch...
Hij hield zich zwijgende toen Roxas haar een vraag stelde en hierbij haar naam onthulde. Zijn groene ogen gleden van de één naar de ander om uiteindelijk weer bij Mizore te blijven hangen. Mizore kwam met een antwoord dat nogal logisch was. Nog steeds zat hem het gevoel dwars wat hij fout had gedaan, na het zien van haar boze blik toen bij de gymles. Er gleed heel even een korte frons over Axels gezicht. Roxas stelde zich openlijk voor, waardoor hij opeens de erge twijfel kreeg of dat nu wel zo'n goed idee was. Hij staarde roerloos terug toen Mizore even naar hem keek. Het ging te snel om te zien of het deze keer weer een boze blik was geweest, maar ergens hoopte hij van niet. Aangezien de verhouding tussen Roxas en Mizore tot nu toe nogal neutraal leek te zijn, vond hij het handiger als dat met hem en Mizore ook het geval was om latere problemen die de band tussen hem en Roxas zou verwateren te vermijden. Hij was zijn allereerste contact hier geweest, en dat contact wilde hij liever behouden. Axel toverde een zwak glimlachje tevoorschijn toen hen gevraagd werd wat zij hier deden. 'Roxas hier vergezellen,' antwoordde hij grijnzend terwijl hij de jongen een paar goedbedoelde klapjes op zijn schouder gaf. Hij krabde even tussen zijn rode spikes bij Mizore's volgende vraag. Was dat aan zijn vuurrode haar en manier van doen niet duidelijk genoeg te zien dan? Onopmerkelijk haalde hij zijn schouders even op, waarna hij kort een slap zwaaiend gebaar maakte met een opgestoken hand. 'Hete beoefenaar hier,' zei Axel er geinend bij. Het zou nu vast wel duidelijk genoeg zijn dat hij een Raziaan was.

Sapphire zat met een neutrale blik verdeer te sturen toen een jongen zich voorstelde. ’Ik denk dat wij elkaar nog niet kennen. Ik ben Roxas, aangenaam', zei de jongen die blijkbaar Roxas heette en Sapphire vroeg zich af of dat tegen dat meisje dat Mizore heette was bedoeld of tegen haar. Aangezien hij Mizore al met haar naam had begroet ging Sapphire er maar van uit dat het tegen haar was. Mizore wierp toen een blik op haar en Sapphire staarde tussen haar lokken door terug. "Nog niet zo lang aan het watersturen?", vroeg het meisje aan haar en Sapphire gaf geen antwoord terug. Waarom zou ze? "Veel aan je hoofd zeker?", kwam erbij het meisje uit en weer betwistte Sapphire het of het nu teen haar of tegen Roxas was, want het meisje haar blik was weer naar Roxas gegaan. Sapphire kuchte toen even en begon haar stem te laten spreken. 'Mijn naam is Sapphire. En ik ben gewoon iets aan het uitproberen', zei ze zacht. Ze wou en hoefde geen aandacht van hun, maar als ze zich zelf met haar begonnen te bemoeien, dan was het wel zo netjes dat ze antwoordde. Ze wierp de roodharige jongen even een blik en toen Roxas. Daarna staarde ze weer voor zich uit.

Mizore had enkel een wenkbrouw opgetrokken nadat Sapphire eerst geen antwoord gaf en daarna nog al kort achtig was. Alsof ze niet wilde dat wij hier waren of met haar bemoeiden. Axel had antwoord gegeven en ze begreep er uit vuur magie. Even bekeek ze hem van top tot teen maar zag niet echt iets Raziaans haan hem op zijn vuurrode haren na. "Uiterlijk is veel veranderd als je kijkt naar vroeger." Sapphire begon zich voor te stellen maar daar schonk ze niet veel aandagt aan. Het antwoord van Roxas gaf deed haar wenkbrouwen omhoog doen. "hoezo denk je lichtmagie? Of heb je ook nog anderen?" Ze keek hem even vragend aan maar dit keer niet recht in zijn ogen eerder naar zijn neus. "Zo heel oud zien jullie er niet uit, eerste jaars toevallig?" Ze keek Axel aan en zei, "jij waarschijnlijk niet, ik denk dat je zo rond mij klas zit klopt dat?" Aangeziende andere nog geen vragen had gesteld deed zij dat maar. En ze begon steeds meer van die twee af te komen.

- Wuups da's waar ook! *doet kleren weer aan* Niemand gezien..!

Axel keek breed grijnzend op Roxas neer bij het zien van zijn hartelijke glimlach. Aardige jongen, daar was hij het inmiddels al wel over eens. Hij krabde even nadenkend op zijn hoofd toen het rozeharige meisje zich als Sapphire voorstelde. Aparte naam, dat wel. Hij betwijfelde of hij zich nu ook moest voorstellen, aangezien iedereen hier dat zo'n beetje al gedaan had. Hij bleef als 'naamloos' persoon nogal achter. Op Roxas na dan, die wist zijn naam al. Hij richtte zich langzaam weer tot Roxas toen hij antwoord gaf op Mizore's vraag, met de verklaring dat hij hier de buurt aan het verkennen was. Op het moment dat hij zijn magiesoort bekend maakte, gleed er even een korte frons over zijn gezicht. Met een wat bedenkelijke uitdrukking bestudeerde Axel de zijkant van het gezicht van de jongen. Het had haast geklonken alsof Roxas niet eens zeker wist welke magie hij nu bezat, of liever niet wilde dat anderen dat te weten kwamen. Nogal vreemd. Meestal was ieder persoon gewoon tevreden met de magiesoort die hij of zij bezat. Magieloze personen werden zo goed als uitschot gezien. Althans, wel op de plaats op Razen waar hij vandaan kwam. Axels aandacht werd opnieuw getrokken door Mizore toen hij het gevoel kreeg bekeken te worden. Zwijgend staarde hij terug terwijl ze hem van top tot teen leek te bekijken. Hij trok zijn beide wenkbrauwen even op bij het horen van haar woorden erna. Uiterlijk zou ongetwijfeld een hoop verschillen dan hoe mensen er een eeuw geleden bijliepen. Mizore moest ongeveer even oud als hij zijn. Hij dacht dat ze vast sprak over haar eigen verleden, maar tien jaar geleden was het ook niet echt zo verschillend van nu. Axel bande de hersenspinsels uit zijn hoofd. Het was ergelijk je ergens mee bezig te houden waar je toch niet uit zou komen. De vragen die Mizore in de tussentijd stelden aan de anderen, ontgingen hem. Pas toen er een vraag gericht op hem kwam keek hij op om haar even roerloos aan te staren. 'Als de zesde klas jouw klas is, dan klopt dat als een bus,' zei hij kalm. 'Mijn naam is Axel by the way. Voor degenen die het zonodig willen weten,' stelde Axel zich even later uiteindelijk toch maar glimlachend voor.

Er volgde een korte woordenwisseling. Mizore zei iets en de roodharige jongen zei iets, maar Sapphire negeerde dat en keek stug voor zich uit. Waarom zou ze reageren op hun woordenwisseling? Het was haar zaak nauwelijks. Waarom zat ze hier eigenlijk ook? Ze kon toch veel beter weggaan? 'Mijn naam is Axel by the way. Voor degenen die het zonodig willen weten,' zei de roodharige jongen die blijkbaar Axel heette toen. Sapphire keek even diep in zijn ogen, om daarna haar blik weer af te wenden en naar het meer te kijken. Waarom was ze hier? Tenslotte kende ze deze drie niet en zij zouden haar vast ook niet kennen. Ze stond op en keek twijfelend of ze wel weg zou willen gaan. Misschien had iemand toch nog wat te vertellen. Het water stroomde even verderop hard neer en Sapphire keek die kant uit. Ze liep zelf in het meertje voor haar en voelde de kou haar adem benemen. Toen begon ze te sturen. Ze begon bochten rond haar te maken en draaikolken te laten verschijnen in het water. Dit alleen door haar lichaam in een soort dansende linie te laten bewegen en zich te kalmeren diep vanbinnen. Als zij eenmaal aan het sturen was vergat zij veel om zich heen, maar niet alles. Ze begon draaikolken te stoppen en liet het water kleine golfjes maken. Daarna maakte ze een grote draaikolk die steeds sneller en sneller ging. Hij werd dieper en dieper.

Mizore had even vreemt gekeken op het antwoord van Axel. Ze had eerder verwacht dat hij zijn leeftijd er ook bij had gezecht. "ik ben ook zesde klasser, maar eigenlijk ben ik daar ook veel te oud voor." en ze probeerde een mislukte glimlach. Sapphire was het meer in gelopen en ze hoorde wat ze aan het doen was. Zelf kon ze dat duizende malen beter maar zij had ook tien tallen jaren ervaring. Om niet te veel aandacht op haar te vestigen, ook omdat ze haar nouwlijks kende, lied ze het gevoel van uitdaging weg varen en probeerde er geen aandacht meer aan te besteden. Mizore had geen zin meer om te staan dus ze maakte een zit beweging. In het begin had het waarschijnlijk gelekon of ze zo op de grond zou vallen, maar voor ze in haar zit houding was was er eeen soord van ijsstronk omhoog gekomen waar ze nu op zat. "jullie ook een stoeltje?" vroeg ze aan Axel en Roxas. "als jullie wat water willen drinken kunnen jullie het gewoon zeggen hoor ik maakt het wel." en ze probeerde nog een glimlag uit die ietsjes beter lukte als de vorige. Savador en Zalas hadden tegen haar gezecht dat ze misschien wat meer vrienden moest gaan zoeken en ze vond het wel een perfect moment om dat nu uit te proberen en als die twee haar niet beviel kon ze altijd nog weggaan. Hopelijk zagen die 2 het nu niet alsof ze iets aan wilde doen omdat haar droge stem naar een beetje vriendelijke stem was veranderd.

^___^ ~ ღ

Axel ging de aanwezige personen met een beurtelingse blik inclusief zwakke glimlach af na zichzelf te hebben voorgesteld. Hij wilde niet als een stugge tak overkomen. Eigenlijk was hij dat ook niet, aangezien hij veel kon accepteren en alles maar koeltjes over zich heen liet komen. Zijn groene ogen bleven even hangen bij Sapphire, waarbij hij nog net haar starende blik opving. Evenals haar wendde hij zijn hoofd van haar af nadat ze hetzelfde deed om zich weer tot Mizore te richten. Terwijl hij zijn armen over elkaar heensloeg en naar achteren leunde tot hij tegen de stam van de boom stond, liet hij een zachte grinnik horen bij het horen van haar antwoord. 'Ken het gevoel,' reageerde Axel met een zwak wegwerpgebaar. 'Je voelt je bejaard tussen al deze jongelingen.' Glimlachend gaf hij Roxas daarna een wilde aai over zijn hoofd om hem als zogenaamd voorbeeld te nemen voor zijn woorden. Kort daarna volgde hij Sapphire met zijn ogen. Ze was kennelijk een stukje bij hen weggelopen en was het meertje ingelopen, waar ze haar waterkunsten sierlijk vertoonde. Axel keek zwijgend, maar zonder enige emotie toe. Water was en bleef immers zijn grootste tegenpool. Met opgetrokken wenkbrauwen zag hij vervolgens hoe Mizore een beweging maakte alsof ze ging zitten, maar hoe er voor ze met haar achterste in het gras zou ploffen zich een sculptuur van ijs onder haar creëerde. Okee dan. Dat was.. bijzonder. Axel bleef haar even met dezelfde half ontzette uitdrukking aankijken toen ze hen ook een stoeltje aanbood. Al gauw verscheen er een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Raziaans instinct,' antwoordde hij kalm, waarmee hij zo goed als 'nee, maar toch bedankt' bedoelde en haar eraan wilde herinneren dat hij als vuurmagiër liever niet in aanraking kwam met zijn tegenpool - ook al was die dan in een vaste vorm. 'Doe geen moeite. Alleen een gezellig gesprek is al voldoende naar mijn gevoel,' zei hij met een halve grijns toen ze even later iets te drinken wilde aanbieden. Hij moest toegeven; ze was wel sociaal. De term 'vrienden' waar hij eerder al over na had zitten denken kon misschien nog eens iets gaan worden ook. Kalm zette Axel zich van de boom af, om haast geruisloos naast Roxas neer te zijgen in het gras. Hij wierp Mizore een korte blik over zijn schouder en klopte een aantal keer uitnodigend op het gras naast hem. Haar daar alleen op haar ijsstoeltje laten zitten omdat ze beiden haar aanbod af hadden geslagen zou nogal sneu zijn. Niettemin moest ze zelf weten wat ze deed. Axel trok een been op om een arm op zijn knie te laten rusten en staarde zwijgend over het stukje grasveld dat reikte tot de oever van het kleine meertje, waar Sapphire nog altijd bezig was. Hij keek onopmerkelijk opzij naar Roxas toen de jongen weer tot Mizore sprak. 'Onzin,' uitte hij zijn gedachten direct. Hij richtte zich daarna helemaal tot Roxas en haalde een kleine glimlach te boven. 'Je lijkt me veel gevordender dan je denkt, Roxas. Ik zou er niet van opkijken als een kleine blonde flits me teneer zou halen,' vulde Axel zijn antwoord grijnzend aan.

Sapphire was het meer dan zat. Zat. Zat. Zat! Het was gewoonweg irritant. Ze vonden haar waarschijnlijk minderwaardig. Sapphire's kracht werd sterker naarmate zij frustreerde en het water werd onmiddellijk ijs. Ze liet het woedend naar beneden vallen. Die Mizore was waarschijnlijk zesde klasser. Sapphire had zin om hun alleen te laten en om weg te lopen naar iemand die haar wel accepteerde. Of gewoon iemand waarmee ze kon kletsen, zonder die rare blikken naar haar. Was het haar roze haar? Was het haar manier van doen? Het ijs werd steeds harder naarmate haar gedachten bozer werden. Toen werd ze kwaad op zichzelf. Wat was ze toch een aanstelster! Er klonk luid geblaf en Lola stond naar haar toe blaffen. Sapphire keek op en glimlachte. Lola moest haar woede hebben gevoeld. Lola kwam de rivier in gesprongen. Dit had Sapphire haar hond aangeleerd. Zwemmen. Lola zwom naar haar toe en begon vrolijk te spelen. Sapphire liet een klein fonteintje komen waardoor Lola omhoog spoot en er weer vanaf viel. Sapphire liet weer nieuw fonteintje komen en Lola ging zodanig steeds omhoog en omlaag.

Mizore Haalde haar geforseerde lag van haar gezicht toen ze allebij afwezen. Niet dat ze boos was of zo maar het was eerder dat ze zich nu stom vond. Ze moest even grinniken toen Axel over Roxas hoofd woelde. Nadat Axel naast Roxas was geen zitten en haar ook uitnodigde begon ze even te twijfelen. Misschien zag ze er wel uit als een achttienjarige maar in werkelijk heid was ze achtensestig. Haar lichaam was een beetje stijf en niet meer soepel geworden of hoe zij het liever noemde houterig. "uhm.." Ze keek even naar de plek en lachte weer even flauwtjes. "oke." kwam er een klein beetje onzeker uit. Ze stond op en de boomstam van ijs ging weer weg toen ze weer stond. Zetten een paar stappen in de richting van Roxas en Axel en ging nogal houterig zitten op de plek waar Axel had gelopt om te gaan zitten. Naar haar zin was het een beetje dicht bij de twee maar ze probeerde het toch. Ze hoopte alleen wel dat ze zodadelijk wel weer omhoog kwam. Het zou waarschijnlijk wel lukken als ze haar ijsmagie gebruikte. Een klein zuchtje ontschoot haar lippen. "en waar houden jullie je zo dagelijks mee bezich na de lessen?" vroeg ze terwijl ze naar de grond staarde en aan het grasplukte. In de verte hoorde ze in eens een hondje aan komen lopen die ineens wild blaffend naar Sapphire aan het blaffen was en naar haar toe zwom. Mizore had gemerkt dat in de water en ijssturing steeds meer frustratie kwam. Ze schonk er geen aandacht aan. Als zij haar vragen niet wilde beantwoorden dat schonk zij ook geen aandacht aan haar. Daar was ze misschien wel een beetje te ouder west in. Ze zat nu welliswaar in de richting van Sapphire maar ze vond het best kinderlijk hoe ze zo met haar hond speelde maar lied dat niet merken. Ze bleef met het zelfde droge gezicht naar het gras staren waar ze nog steeds aan zat te plukken.

Axels aandacht was even getrokken tot Sapphire, die kwaad leek te zijn over iets.. of iemand. Fronsend zag hij hoe ze het water in ijs veranderde, maar wist de reden er niet echt achter. Hij volgde de bewegingen van de hond die plotseling verschenen was en vrolijk blaffend naar Sapphire toe kwam gezwommen. Kennelijk haar huisdier. Althans, daar ging hij vanuit. Met opgetrokken wenkbrauwen keek Axel toe hoe Sapphire het dier omhoog liet spuiten met een zelfgecreëerde fontein. Aparte bezigheid om je dier plezier te gunnen, dat wel. Axel draaide zijn hoofd naar Mizore toe om haar zwak glimlachend aan te kijken toen hij automatisch zich weer tot haar richtte bij het horen van haar twijfelende geluidjes. Zodra Mizore de plek naast hem ingenomen had draaide hij zijn hoofd weer terug. Axel nam niet de directe moeite op Mizore's plotselinge vraag te antwoorden, maar bleef wat afwezig voor zich uitstaren. Het leek er zo op dat hij er niet helemaal bij was, maar in feite zat hij in zijn hoofd te ordenen wat als fatsoenlijk antwoord kon dienen. Want eigenlijk deed hij niet echt veel na afloop van de lessen. Roxas nam de kans om als eerste te antwoorden. Zacht grinnikend wierp hij hem een blik toe. Het klopte ergens toch wel. Hoe vaak gebeurden hun confrontaties wel niet per toeval? Axel ademde zacht in en streek met een hand even door zijn haar terwijl hij wat recht ging zitten. Een klein teken dat hij op het punt stond iets te zeggen. 'Tarzan uithangen in het nabijgelegen bos is zo'n beetje mijn dagelijkse routine na de lessen geworden,' was zijn kalme antwoord, dat hij met een halve grijns zei. Hij keek Mizore daarna zijdelings aan. 'En jij?' vroeg hij met enige interesse. 'Ook niet veel, wed ik erop. Pff de lessen zijn slopend.' Axel maakte een quasi-verontwaardigd gebaar en onderdrukte een zachte lach.

Sapphire hield op om met haar hond te spelen. Ze stapte uit het water en Lola volgde haar. Ze zwaaide even naar de drie leerlingen die daar zaten en ging toen weg. Lola ging echter naar de boom toe en schudde zich, op een afstandje van hen, wild uit. Al het water viel halverwege op de drie, maar Sapphire had zich niet omgedraaid en dacht dat Lola haar volgde. Lola kwam weer naar haar toe en liep achter haar aan. 'Ga maar naar Tatsu, ik kom eraan', zei ze uitnodigend tegen haar hond en ze rende achter haar hond aan.

Mizore had met een wazige blik naar het gras geluisterd naar de antwoorden. Toen ze zelf de vraag terug kreeg moest ze echter even na denken. Ze keek Axel even vragend aan toen zij zij niet veel waarschijnlijk. Maar dat klopte niet helemaal. "ik ben opzoek om mijn huisdier tot leven te maken." zei ze met aarzeling in haar stem. Sapphire liep weg en lola er achteraan. Die stopte natuurlijk weer naast hun zals ze al verwacht had. Ze schudde zich uit en met een enkele vingerbeweging stopte de druppels die van haar vacht af kwamen veranderde in ijs en schoten als naalden achter dat beest aan. Helaas had ze gemist maar misschien was er een in blijven hangen, maar daar gaf ze niks om. "Ongefatsoeneerd beest" mompelde ze en trok een grote pluk gras uit de grond en verkruimelde het in haar hand. Haar ogen waren lichterlijk naar ijsblauw veranderd. Het was misschien overdreven maar ze kon daar bar slecht tegen. Langzaam begon ze een zere kont te krijgen van de grond ondanks dat ze daar nog maar even zat maar ze lied het niet merken. Haar ogen gleden naar de rode haren van Axel. "hoe in vredesnaam hou jij je haar zo?" de vraag was ijgenlijk nog in haar hoofd toen ze het bedacht maar het was er al uit. Het was geen nette vraag maar sorry zeggen deed ze nooit alleen maar tegen Savador en zelfs dan had ze er moeite mee. Haar emotilose gezicht keek hem aan en hoopte maar dat hij het niet zo grof oppakte als dat het er uit kwam en als hij het wel deed was een nieuwe vriendschap weer vervlogen.

- Nooos! D'x

Axel krabde even tussen zijn piekerige lokken op zijn achterhoofd en stak zijn andere hand half op als gedagzegging toen Sapphire nog naar hen zwaaide. Waarschijnlijk had ze besloten hen alleen te laten. Toch wel jammer. Hij had het niet eens erg gevonden als ze zich bij hen gevoegd had en meepraatte met.. de standaard onderwerpen die de kop opstaken wanneer niemand niet echt wist wat te zeggen. Hij keek Mizore even aan toen ze toch niet met een antwoord kwam dat eigenlijk niet veel zou verschillen van het zijne en dat van Roxas. Met licht opgetrokken wenkbrauwen bleef hij haar even aankijken en knipperde een aantal keer beduusd met zijn ogen. 'Issie kassiewijle dan?' floepte hij eruit voor hij er zelf erg in had. Met dezelfde verdwaasde uitdrukking op zijn gezicht richtte hij zich tot Sapphire's hond die vlak bij hen stopte en zich begon uit te schudden. Fronsend keek Axel toe hoe Mizore de waterdruppels die van de vacht van de hond kwamen liet bevriezen en als scherpe naalden op het wezenloze dier afvuurde. Met zijn wenkbrauwen opieuw opgetrokken ging zijn blik even van Mizore, en daarna vragend naar Roxas om uiteindelijk weer af te dwalen naar de uit het zicht verdwijnende hond. Hij liet een zachte proest horen. Niet echt omdat hij het dierenleed amuserend had gevonden, maar meer om zichzelf omdat hij zich door Mizore's bizarre actie afvroeg wat hij er nu precies van moest denken. Kennelijk had ze of een erge haat aan honden of wilde ze simpelgewoon niet nat worden. "Hoe in vredesnaam hou jij je haar zo?" klonk het vragend naast hem. Stomverbaasd keek Axel Mizore aan, totaal onthutst door die ontoepasselijke kwestie. Naast zich hoorde hij Roxas zacht in lachen uitbarsten, waardoor zijn ontdane blik automatisch naar hem gleed. Niet veel later begon hij het ook wel grappig te vinden. Het begon in een zacht binnensmonds gegrinnik, dat uiteindelijk overging naar een luide lach. Zijn schouders schudden er lichtelijk van. Wat een vraag om te stellen ook! 'Dat is me ook een raadsel,' antwoordde Axel uiteindelijk nog wat nagrinnikend nadat hij wat bekomen was van het lachen. 'Het is heel mijn leven al zo steil als wat geweest. Misschien wel beter ook. Zie je me al rondlopen met een permanentje?' Axel liet weer een zachte grinnik horen. Hij slaakte een kleine verzadigde zucht terwijl hij daarna wat achterover leunde en enkel steunde op één van zijn armen achter zich die niet op zijn opgetrokken knie rustte.