wat was er met die ogen?

Mizore had vreemd opgekeken toen Roxas in lachen uitbarsten. Zo vreemd was de vraag toch ook weer niet? Toen Axel ook begon te lachen snapte ze het even niet meer. Een pogin tot een glimlach te trekken deed ze niet omdat ze het niet begreep. Even keek ze van de een naar de ander. Na het antwoord van Axel te hebben gehoord keek ze weer normaal. Had ze kunnen weten, maar nu wist ze het in iedergeval zeker. Ze had er vaker mensen mee zien rond lopen maar nu was haar vraag goed beantwoord. Haar sjagerijnige gevoelens gegonnen weer terug op te borrelen en maakte met haar linkerhadn een lolly van ijs en stopte die in haar mond. Nu moest ze eerst dat ding er uit halen voor ze iets fatsoenlijk kon zeggen. Dit leek haar nu even beter voordat ze weer z'n grovve vraag zou stellen.

Zo te zien was Roxas niet de enige die het grappig vond, want Axel zag er zelf ook wel de humor van in. De enige die niet lachte was Mizore. Misschien was haar gevoel voor humor net zo ‘stijf’ als de manier waarop ze ging zitten. ’Dat is me ook een raadsel,’ antwoordde Axel, terwijl hij nog wat nagrinnikte. Roxas was vrij lacherig geworden, vooral omdat hij toen net was uitgebarsten in lachen. Zachtjes grinnikte hij, het was moeilijk om niet weer in lachen uit te barsten. ’Het is heel mijn leven al zo steil als wat geweest. Misschien wel beter ook. Zie je me al rondlopen met een permanentje?’ Opnieuw grinnikte Roxas, maar deze keer grinnikte hij samen met Axel. Hij moest ophouden met dat gelach en gegrinnik; het zou zijn adem ooit nog een zodanig ontnemen dat hij zou stikken of zo. En dan zou hij weer voorschut staan en bovendien zou het gewoon weg weer zo hilarisch overkomen dat hij nog harder moest lachen en… Hij moest ophouden erover na te denken, het was te grappig eigenlijk.
Hij leunde iets naar voren, zodat hij beter naar Mizore kon kijken, terwijl ze een soort van ijsje lolly maakte of zo. Awesome… was de eerste gedachte die hem te binnen viel. Met open mond keek hij toe hoe ze het in haar mond stopt. Domweg wees hij ernaar. ’IJsje…’ bracht hij met een nogal hoog schor stemmetje uit van het lachen. Zonder verder nog na te denken leunde hij naar haar toe, over Axel en pakte hij haar vast bij een van haar armen. ’Kun je ook eentje voor mij maken?’ vroeg hij gretig met een nogal hongerige blik. Dit moest dan wel zijn grootste zwakke plek zijn; zijn liefde voor ijsjes. Waterijsjes kwamen op de eerste plaats, softijs mocht er ook wezen… Maar voor Roxas zijn gevoel bestond de hemel helemaal uit waterijsjes en kon je er zoveel van eten als je wou. Met een smekende blik bleef hij naar Mizore kijken, hopend dat ze zijn wens in vervulling zou laten gaan.

- I LUV THIS SCENE. Denk dat ik hem weer een beetje begin terug te vinden (; -

- JEAH! ;D .. IJsjes! <3

Met een halve grijns nog aanwezig op zijn gezicht van het momentje lachen van daarnet, bestudeerde Axel zijdelings Mizore's gezicht. Waarschijnlijk had ze het niet zo grappig gevonden als hij en Roxas. 'Humm.. ja,' zei hij zacht als een 'zo kan ie wel weer'-reactie naar zichzelf. Redelijk beschaamd, aangezien Mizore wel zou denken dat ze een stelletje rare kwasten waren. Hij keek weer even opzij toen Mizore plotseling een lolly van ijs in haar mond had, waarbij hij niet merkte dat Roxas al net zo geboeid toekeek. Onbewust leken ze net twee nieuwsgierige puppies die op het punt stonden beloond te worden met een hondenkoekje.. of iets dergelijks. Het zag er in ieder geval aardig komisch uit. Axel onderdrukte glimlachend een sarcastische quasi-geërgerde zucht en keek Roxas aan bij zijn dwazige reactie. 'Dat is een lolly, Roxas,' verbeterde hij hem op een gespeelde geïrriteerde wijze waarna hij de jongen met zijn wijsvinger plagend een zachte tik tegen zijn voorhoofd gaf. Met opgetrokken wenkbrauwen keek hij toe hoe Roxas vervolgens langs hem heen leunde en Mizore bij een arm pakte. Bij het horen van zijn gretige verzoek veranderde er iets in Axels blik alsof er daardoor iets tot hem was doorgedrongen. Hij keek van Roxas naar Mizore en weer terug waarna hij eveneens Mizore's aandacht probeerde te trekken door een hand op haar schouder te leggen. 'Ik mag er niet aan ontbreken?' zei Axel op een zacht smekend toontje waarmee hij zo goed als duidelijk maakte ook iets van een lolly of ijsje te willen.

Mizore had geen idee gehad van de grote opsessie van Roxas en ijsjes. Ze had nog maar net die lolly in haar mond of hij had haar arm al vast smekend om een ijsje. Met grote ogen had ze hem aangekeken, maar haar blijk werd afgescheurd door een hand op haar schouder die van Axel was. Ze keek de twee even sprakeloos aan. Een paar tellen later kwam er een echte glimlag op haar gezicht met wat gegrinnik er bij, Tuurlijk waarom niet. Inprensiepe kon ze idere vorm maken maar ze wilde het simpel houden. Ze hield haar handen op en twee ijslolly's had ze vast. Ze zagen er misschien klein uit maar om zat ze niet weg zou gaan zouden de lolly's ook niet smelten. Ze gaf met een echte lach de twee jongens een ijslolly en hoopte dat ze er blij meer waren. De glimlach bleef nog even op haar gezicht staan. Ze vond het gewoon zo grappig hoe die twee jongens van een soort van sirrieus gesprek naar opgetogen jongens die bijna aan het smeken waren om een ijslolly.

Het viel Roxas pas na een paar seconden in hoe onnozel zijn eerste reactie moest zijn geweest. ’Dat is een lolly, Roxas,’ verbeterde Axel hem, waarna hij hem een zachte tik met zijn wijsvinger op zijn voorhoofd gaf. Instinctief wreef de jongen met een hand over de plek. ’Maar hij is van ijs…’ protesteerde hij binnensmonds. Wel kreeg hij niet echt een duidelijke reactie over zijn onhandige manier om bij Mizore haar arm te komen. ’Ik mag er niet aan ontbreken?’ hoorde Roxas Axels stem zijn oren binnendringen. De hand op Mizore haar schouder had hij nog niet eens opgemerkt, te druk bezig smekend naar haar te kijken. Met een smekende blik en een twinkeling van opwinding in zijn ogen bleef hij haar hoopvol aankijken. Haar eerste reactie was hem terug aan te kijken, met grote ogen. Maar toen Axel er ook over begon had ze haar blik van hem afgewend om naar ze beiden te kijken. De glimlach die ze op haar gezicht toverde had iets speciaals… Hij leek je een soort van aan te steken om mee te glimlachen, en dat niet alleen; je kreeg er ook een warm gevoel van. Het gegrinnik dat erbij kwam maakte het plaatje compleet. Het was schattig. Met ogen vol bewondering keek Roxas naar de twee ijslolly’s in haar handen. Met een glimlach, die haar gezicht nog steeds sierde, gaf ze hun een ijslolly. Blij pakte Roxas de lolly aan. Als hij kon had hij haar nu in zijn armen genomen… Maar zijn positie liet dat niet toe. En het kon dan ook nog verkeerd komen. Maar ze had nu een speciale plek voor hem gekregen. Misschien dat zijn gedachtes nu kinderachtig waren, maar hij was een kind. Dus het mocht. Blij stopte hij de lolly in zijn mond, waarna hij haar arm losliet. ’Dank je,’ wist hij nogal onverstaanbaar uit te brengen. Hij zette zijn beiden handen eventjes in het gras, waarna hij zich hard ermee afzette; zodat hij zijn eerste zit positie kon hervinden. Toen hij weer normaal zat, keek hij naar Axel. Roxas had een trotse glimlach op zijn gezicht, omdat hij een ijslolly had. Hij wendde zijn blik weer af en keek naar de lucht. Het was lang geleden dat hij een moment zoals dit had meegemaakt… Té lang geleden. Dus hij moest het beste eruit halen en zoveel mogelijk van dit moment genieten, zodat hij het kon blijven koesteren… Voor het geval het niet meer zou gebeuren.

- *wrijft met sadface over voorhoofd* Axel mij pijn doen ;-; -

- *plakt kleurrijk pleistertje op voorhoofd* Beter?

Axel had moeite gehad zijn lach binnen te houden bij het zien van Mizore's grote ogen toen Roxas zijn obsessie onthulde. Hij onderdrukte een zacht gegrinnik om Roxas' protesterende reactie, die hij maar half en onduidelijk verstaan had omdat de jongen het binnensmonds mompelde. Met een haast zielige blik in zijn groene ogen richtte Axel zich daarna weer tot Mizore, ergens hopend opdat ze hem eerst een ijslolly zou geven zodat hij de kans kreeg Roxas er mee te plagen. Hij kon er nauwelijks iets aan doen, of er gleed een grote brede grijns op zijn gezicht. Zichtbaar was het 'ijs' tussen hen en Mizore gebroken. Voor het eerst glimlachte ze gemeend - ergens wist hij het gewoon. De uitdrukking op zijn gezicht was haast kinderlijk te noemen toen Axel glunderend de twee ijslollies in Mizore's handen zag verschijnen. Als hij er de kans voor had gehad, had hij de lolly voor Roxas voor zijn neus weggegraaid net op het moment dat hij het wilde pakken, om het even plagend hoog zwaaiend boven zijn hoofd te houden. Natuurlijk zou hij het naderhand wel weer gewoon teruggeven. Maar hij was teveel bezig met zijn eigen ijslolly om die treiterende actie uit te voeren. Hij murmelende een zacht bedankje en nam de lolly van Mizore dankbaar aan. Tevreden stopte Axel de lolly in zijn mond en keek even glimlachend opzij naar Roxas, die op datzelfde moment toevallig terugkeek, ook met een glimlach op zijn gezicht. Dit was nu typisch een moment dat voor hem onder de 'fijne tijden' zou vallen. Misschien viel deze school ergens toch wel mee. Vooral als hij, zolang hij hier zat, Roxas en Mizore aan zijn zijde had. Axel vouwde zijn armen achter zijn hoofd en leunde naar achteren tot hij zich langzaam op zijn rug in het gras liet zakken. Zijn groene ogen volgden de lome bewegingen van de voorbijdrijvende wolken in de lucht, terwijl de glimlach op zijn gelaat nog steeds aanwezig was.

Mizore keek naar de twee blijen gezichten van de jongens. "Zo blij om een lolly te hebben?" Ze had wel eens een paar keer mensen met een opsessie gezien maar echter nooit met lolly's of ijsjes. Axel ging achterover in het gras liggen en keek tevreden naar de wolken. Zelf keek ze ook even naar de woken, maar ze kreeg al snel last van haar nek en ging zelf ook achterover in het gras liggen. Haar hoofd lag nu iets naast de elleboog van Axel. De wolken waren groot en bewogen langzaam voort. Heel langzaam veranderde ze van vorm. "Welke vorm in woken vinden jullie het mooist?" zei ze een beetje onverstaanbaar door de lolly in haar mond, maar zo zouden ze nu toch waarschijnlijk allemaal klinken. Ze legde haar handen op haar ingevallen buik en bleef naar de wolken staren.

De glimlach die Axel de jongen schonk zorgde ervoor dat deze breed terug glimlachte. Hij was blij dat hij weer eens iets, in de vorm van ijs, in zijn mond had. ’Zo blij om een lolly te hebben?’ hoorde hij Mizore zeggen, ze vond ze vast en zeker nogal vreemde gasten. Maar Roxas was niets anders gewend. Als een teken van ‘ja’ knikte Roxas kortaf. Kalm keek hij toe hoe Axel ging liggen, met zijn handen achter zijn hoofd. Zelf besloot hij nog eventjes te blijven zitten. Hij hief zijn hoofd op en keek naar de lucht. Wanneer hij vanuit zijn ooghoeken zag dat Mizore ook ging liggen, wou hij niet alleen achterblijven. Hij liet zich een soort van naar achtervallen, maar kwam zacht terecht. Hij strekte zijn beide benen eventjes, waarna hij er eentje van optrok. Hij volgde Axel zijn voorbeeld half door een hand achter zijn hoofd te houden. Maar hij besloot Mizore ook een beetje na te doen, doormiddel van zijn andere hand op zijn buik te leggen. Een warm gevoel bekroop hem, dit moment was… Fijn, het was hem vervreemd. Het gevoel dat hij nu had, hij had het gemist en zou er alles voor doen om het te kunnen blijven hebben. Tranen prikten in zijn ogen en zijn zicht werd lichtjes troebel door de tranen die in zijn ogen begonnen te komen. Opnieuw kwelden de herinneringen hem. Gelukkig was Mizore daar, voor wat afleiding. ’Welke vorm in wolken vinden jullie het mooist?’ Het duurde wel een tijdje voordat hij echt wist wat ze had gezegd, het was nogal onverstaanbaar door de lolly. Terwijl hij nadacht fronste hij eventjes, waarna hij zachtjes grinnikte. ’IJsjes... Die zou wel hebben zien aankomen hé?’ sprak hij zachtjes. Ineens wees hij, met zijn hand die eerst op zijn buik rustte, naar iets in de hemel. Een spierwitte wolk. ’Kijk, die lijkt op een vis,’ merkte hij op. Nou, hij zag er een vis in. Misschien zagen Mizore en Axel er wel wat anders in, maar voor hem bleef het eens vis.

Axels ogen waren nog steeds afwezig op de witte schapenwolkjes in de strakblauwe hemel gericht, waarbij hij door het staren wat van de wereld was. Loom zuigend op de lolly viel hij in een soort gat van gedachtenspinsels, waardoor hij Mizore's vraag niet echt hoorde. Het koude ijs op zijn tong en gehemelte weerhield hem ervan helemaal weg te zakken. Licht opgeschrokken uit zijn gedachtes, draaide Axel zijn hoofd wat om schuin opzij te kijken bij het voelen van een klein onopzettelijk stootje tegen zijn elleboog. Mizore had zijn voorbeeld gevolgd door ook ontspannen in het gras te gaan liggen en te kijken naar de wolken die voorbij kwamen. Het mocht niet lang duren, of Roxas lag uiteindelijk ook met zijn rug in het gras. 'Welke vorm in woken vinden jullie het mooist?' hoorde hij Mizore naast zich plotseling vragen. 'Hmm..' Axel had de ijslolly uit zijn mond gehaald en die nadenkend tegen zijn lippen gelegd. Hij grinnikte zacht om Roxas' antwoord die hij wel had kunnen verwachten, en trok als plagende reactie één van zijn handen onder zijn hoofd vandaan om die zonder te kijken slap richting Roxas neer te laten komen. Het resultaat was een zwakke por in diens buik. Axel vestigde zijn blik weer op de lucht toen Roxas beweerde een vis in een wolk te zien. Hij kneep zijn ogen halfdicht en legde zijn hoofd in verschillende schuine posities om hetzelfde te zien als de jongen zag. 'Nah.. ik zie er eerder een kangoeroe in,' was hij van mening. Er verscheen een klein glimlachje op zijn gezicht. 'En hij lijkt aardig op jou, Roxas,' voegde Axel er met een tweede vriendschappelijke por aan toe. 'Bij nader inzien heeft het ook wat van Mizore's trekjes. Zie je dat ijzige gestalte?' Hij lachte zacht om zijn eigen opmerkingen en stopte de ijslolly terug in zijn mond, waarna zijn hand weer onder zijn hoofd verdween.

Mizore had niet gemerkt dat Axel naar haar toe had gekeken toen ze ook was gaan liggen. Bij het antwoord van roxas moest ze even lachen. Tuurlijk had ze kunnen weten. Zeker omdat hij net zo had gesmeekt om ook een ijsje. Een zachte plof haarde ze rechts van haar en via haar ooghoeken kon ze nog net zien dat Axel zijn hand op die van Roxas had laten vallen. Haar ogen gleden weer terug naar de wolken. Een beetje uit het iets riep kijk, die lijkt op een vis Ze moest even zijn arm volgen voor ze een beetje begreep over welke wolk hij het had. Nah.. ik zie er eerder een kangoeroe in, en hij lijkt aardig op jou, Roxas bij nader inzien heeft het ook wat van Mizore's trekjes Er kwam een beetje gegrinnig uit haar keel. Op het laatste wat hij gezecht had was ze maar niet over in gegaan. 'Ik zie er helemaal niks in. Gewoon een wolk.' Ze tilde haar armen op en bewog die wat heen en weer. Een hoog boven in de lucht werd groter en vormden 3 apparte bollen die even later dichter bij elkaar gingen tot het een grote bobbelige wolk was. Haar vingers gingen behendig heen en weer. Langzaam kregen de wolken meer uitterlijk en na een paarminuten bewegen en vriemelen met haar vingers kon je duidelijk zien dat het Roxas Axel en zij zelf moesten voor stellen. 'Die vind ik het mooist.' zei ze nadat ze klaar was.

Een soort van rilling en een vage stuiptrek was de reactie van de jongen toen een hand hem porde in zijn zij. Loom haalde zijn hand, die op zijn buik rustte, ervan af en betaste hij het gras afwezig met zijn vingertoppen. Zijn zicht was half afgeschermd omdat zijn oogleden langzaam dicht begonnen te vallen. Dit was goed zo. Geen akelig gevoel, geen gejaagd gevoel… Eigenlijk niets. Het gevoel van blijdschap was hem zowat onbekend geraakt, maar hij wist niet zeker of hij zich nou blij voelde. Een lichte frons tekende zich af op Roxas’ gezicht, hij was weer eens gaan denken. Hij ergerde zich er eigenlijk rot aan over hoeveel hij nadacht, dat zorgde altijd voor afwezigheid; dan miste hij dingen om dan vervolgens niet meer te weten waarover het ging. ’Nah… Ik zie er eerder een kangoeroe in,’ hoorde hij Axel zeggen. Nogal verward knipperde hij, waar heeft die het nou weer over? Maar als snel werd hem duidelijk dat het over die wolk ging, waar hij eerder de conclusie van had getrokken dat het op een vis leek. ’En hij lijkt aardig op jou, Roxas.’ Opnieuw een por en alweer die vervelende rilling die door zijn lichaam trok. Hij wist niet of hij zich nu beledigd moest voelen. Leek hij volgens Axel nu op een vis of op een kangoeroe of op… Hij wist al niet eens meer over welke wolk het ook alweer ging. ’Bij naderinzien heeft het ook wat van Mizore’s trekjes. Zie je dat ijzige gestalte?’ Zachtjes grinnikte Roxas om de typische opmerking van zijn vriend. Voor een deel had hij het al zien aankomen; een flauwe opmerking. ’Ik zie er helemaal niets in. Gewoon een wolk,’ was Mizore haar mening over de wolk, die Roxas een beetje wanhopig probeerde terug te vinden met zijn ogen. Zijn aandacht werd al snel getrokken door een vogel, die daar eenzaam in de lucht vloog. Hij had zelf vaak gedagdroomd over hoe het zou zijn om te kunnen vliegen. Als hij het voor het zeggen had; had hij gekozen om van Puffoon te komen en Lucht Magie te beheersen. Het leek hem geweldig om die magie te kunnen beheersen; sommige hadden vleugels en konden vliegen, het zou fantastisch zijn om in hete zomers een verkoelend briesje te kunnen maken en natuurlijk… Alle andere magie lag bij de jongen beter in de smaak dan zijn eigen. Hij haatte het; wou nog liever normaal zijn. ’Die vind ik het mooist,’ trok Mizore haar stem hem uit zijn gedachtestroom. Nogal geschrokken sperde Roxas zijn ogen open. Ze waren zowat dicht gegaan terwijl hij aan het denken was geweest. Nogal verward keek hij naar een wolk, die een nogal vreemde vorm had tussen de anderen. Hij gokte dat ze het over die moest hebben. Een warme glimlach tekende zich af rond zijn lippen toen hij de gestaltes kende. ’Hij is prachtig…’ stemde hij zachtjes in, wetende dat zij hem met haar magie had moeten hebben gevormd. Zijn hart kromp ineen bij de gedachte. Mizore leek erg kundig en bekwaam te zijn met haar magie, tot tegenoverstelling van hem. Eerste klas flop qua magie, alhoewel hij er zo vroeg mee in aanraking kwam. Een zachte zucht ontsnapte zijn uit zijn mond. Misschien als hij er ook nog talent voor had gehad was hij nu niet zo… Mentaal beschadigd om het maar eventjes simpel te zeggen.

- Sorry voor late reactie; om het kort te zeggen, Privéproblemen ¬¬ -

PROFILE MAGICIAN

» De bloedrode ogen..(open)

wat was er met die ogen?

wat was er met die ogen?

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen