De maan had hun pad verlicht. Zo vel scheen het tussen de kalende boom toppen door. Het was een routine voor Roxanne om vlak voor het slapen gaan nog even met Gyp, en tegenwoordig ook River, een rondje te lopen. Zelfs in de winterse kou. Maar sinds ze in haar nieuwe huis getrokken was, vlak langs de bosrand van het duistere woud, vond ze het wel minder prettig. Ze wist dat ze veilig was met Gyp en River aan haar zij... maar er dolde toch nog wel eens gevaarlijke dieren tussen de schaduwen van de hoge bomen achter haar huis. Haar slanke handen, in een paar warme wanten gestoken, wreven vlug langs elkaar in de hoop wat warmte te creëren. Ze kwam dankbaar terug bij de voor deur van haar warm verlichte huis. Ze opende de deur om de bruine border collie binnen te laten en... "River?" verbaasd keek de zwart harige vrouw achter zich. Het grote katachtige dier stond met haar neus in de wind en haar oren gespitst van Roxanne af gedraaid. Meteen voelde Roxanne de haren in haar eigen nek overeind staan want op datzelfde moment hoorde ze een afgrijselijk geluid. Het geluid van een paard in nood...

Ze trok direct haar deur dicht. Zonder na te denken over de mogelijke gevaren rende ze het woud in met River aan haar zijde. De vreselijkste gedachtes schoten koortsachtig door haar hoofd terwijl ze haar weg door het kreupelhout probeerde te zoeken. Was het één van haar eenhoorns? Of een paard van een van de leerlingen? Shit! Die verrekte berenvallen? Was een van haar dieren ook in die vreselijke dingen gestapt? Straks was het een leerling! Die tijdens een nachterlijke buitenrit iets tegen het lijf gelopen was. Maar wat dan? Was er iets nieuws in het bos verschenen dat het zelfs te gevaarlijk maakte om hier nu te komen? Haar blauwe ogen schoten van links naar rechts, zoekend naar het dier in nood. Ugh! Waarom leken alle bomen op elkaar in het donker! River rende haar plots vooruit en Roxanne besloot haar blindelings te volgen. Niet veel later kreeg ze dan ook antwoordde op de vragen die, in die korte tijd, haar gedachte in paniek hadden gevuld. En wat ze vond was nog veel erger dan ze had verwacht.

Voor een moment stokte de adem in haar keel toen ze het duistere figuur over het nu levenloze lichaam van Grace heen zag. Het rode bloed kleurde haast zwart in het maanlicht. "Nee!" de verafschuwde krijs galmde uit het niets door het donkere woud. Zonder na te denken over de gevolgen rende de lerares op de moordenaar af. "Get off! Leave her alone!" Een bol van geconcentreerde light magic vond een weg vanuit haar handen richting het wezen, gemikt op zijn hoofd, in een poging hem weg te jagen. En ook River schoot met ontblote tanden een vervaarlijk klinkend gegrom op het gemaskerde wezen af.

"Who are you to decide she served her purpose.." Siste ze tussen haar tanden naar de demon, overduidelijk oneens met zijn woorden. Haar vingers gleden over de ogen van Grace om deze te sluiten. Wat moest ze nu doen? Hoe kon ze dit aan Wallace vertellen? Grace was zijn pracht geweest. Zijn kind. Hij had haar aan Roxanne toe vertrouwd en nu... Ze sloot haar ogen om tegen de tranen te vechten.

In een normale situatie zou ze verrast zijn geweest dat de demon überhaupt haar naam kende. Nu schaamde ze zich er haast voor. Ja.. care for magical creatures. En dit was de eerste keer dat ze daarin had gefaald. Haar blauwe ogen schoven op naar Alpha, waarbij ze de brandplek op zijn schouder zag. Ze haatte hem. Ze haatte wat hij had gedaan. Maar toch kon ze een schuldgevoel niet onderdrukken bij het zien van de wond. Waarom haatte ze hem niet gewoon. Waarom voelde ze meteen die drang om zijn wonden te verzorgen. Wonden die zij had veroorzaakt. Haar blik gleed terug naar de dode pony. "Don't appologize to me." verslagen kwam ze overeind, haar broek doorweekt van het bloed, "Appologize to her.. and to them.." haar stem nog altijd gevuld van emotie, knikte ze in de richting achter Alpha. Tussen het donkere struikgewas stapte zeven jonge eenhoorns het maanlicht in. Hun oortjes haast hoopvol naar voren, naar Grace. Alsof ze verwachtte dat de pony weer op zou staan en hen weer zou leidde. Zoals ze had gedaan vanaf de eerste dag dat ze hier waren. Schoorvoetend kwamen de majestueuze dieren dichterbij. Hun hoorns glinsterend in het licht van de heldere maan. Eén van hen legde zijn oren in zijn nek als waarschuwing naar Alpha dat hij niet dichterbij moest komen. Al gauw kwamen ze rond de pony staan. Hun neuzen zacht tegen de grijze vacht van Grace aan duwend. Een van de dieren duwde zijn neus tegen de hand van Roxanne. Alsof ze steun zocht bij de lerares. Deze haalde kalm haar hand door de manen van het magische dier. En zo stonden ze daar dan. Het was alsof de eenhoorn kudde afscheid kwamen nemen. Roxanne verwijderde zich van de groep om ze tijd en ruimte te gunnen en zakte bij River door haar knieën. Ze trok het dier tegen zich aan en begroef haar gezicht in de dikke zachte vacht.

Ze keek pas op toen een zacht geluid hoorde, als een zacht gezoem. De punten van al de hoorns gloeide op. Het licht werd steeds veller en verlichte de plek in het bos alsof ze naast een brandende ster stonden. De elegante dieren bogen hun hoofden en tikte het lichaam van Grace haast liefkozend aan met de punt van hun hoorn. Roxanne en River dook weg, hun ogen beschermend, toen er een lichtflits als een pure bom van light magic leek te ontsteken. Een golf van glinsterend stof, die aan alles bleef plakken, verplaatste zich langs en tussen de bomen om hen heen. Klevend aan boomschors en kreupelhout. Met de lichtflits en de stofwolk klonk een helder krakend geluid. Als glasscherven. Toen de lichtflits gedoofd was, was nu te zien hoe het lichaam van de pony in miljoenen krystal scherven was gebarsten. De eenhoorns brachten hun hoorns weer omhoog en met daarmee stuurde ze de miljoenen krystallen hoger en hoger de lucht in. Tot er niets meer overbleef dan een kluster aan sterren hoog beven hen, in de zwarte nacht lucht. Een laatste traan rolde langs Roxanne's wangen.

Ze had geleerd over dit fenomeen tijdens haar studie. Het was een soort afscheids ritueel van eenhoorns. Maar ze was nog niet eerder getuige geweest van het wonderbaarlijke verschijnsel. Nog een beetje verbluft staarde ze naar het kluster aan sterren die nu hoog boven hen glinsteren. Ze zou zweren dat het de vorm van Grace had...
Haar blauwe ogen vielen terug op de demon. Zich afvragend wat er nu door hem heen ging. Ze kwam van de grond af en liep naar hem toe. "Let me.. take care of that," knikte ze naar zijn verbrande schouder. "My place is not far." Waarna ze River volgde, die al op huis aan liep. De eenhoorns waren al weer tussen de bomen verdwenen..