Pianonoten vullen de ruimte, het enige geluid dat je kan horen. Zijn donkere ogen staren bedenkelijk naar het blad voor hem. In zijn hand houdt hij een potlood die op een bepaald tempo een maat aantikt. Al is dit gewoon zijn kronkelend brein en werkt het nog iemand op zijn zenuwen. Daarbij staat de blonde recht uit de grote zetel en gaat hij naar de ruimte ernaast zijn boek lezen. Aido had geen zin om te praten, zeker niet na wat hij te weten is gekomen. Kain had een spreuk over hem uitgesproken, één die ervoor zorgt dat hij wordt gealarmeerd als Aido veel te ver zou gaan of dat hem verteld waar hij zit. Aido had het niet ...zo hartelijk opgenomen. In tegendeel zelf: hij was furieus. Herinneringen aan de tijd waar hij constant gecontroleerd werd kwamen naar boven. Een tijd waar hij moest onderduiken om te doen wat hij graag doet.

Zijn ouders, trotse en narcistische Shadranen. De avonden die hij uit zijn kamerraam kroop om te kunnen zingen in de catacomben van Shadra. Zou die plek nog bestaan? In Aido zijn jonge dagen hadden een paar jongeren, om tegen de strenge regels in te gaan, de tunnels ontdekt en beslist dat dit de perfecte locatie was voor de rebellen. De enige manier dat je ervan op de hoogte kon zijn was via-via-via, of als je werd opgemerkt. Het laatste was in Aido zijn geval. Het lot had beslist om één van de oprichters te ontmoeten, die hem maar al te graag onder zijn vleugels nam. Zo had hij avonden zijn stem getraind en was gegroeid tot één van de meest geliefde leden, tot iemand die daar niet hoorde hem had opgemerkt. The Underground stond op zijn kop. Hun geheim was niet meer zo een geheim en ze waren gedwongen om alles op te doeken, al was het maar tijdelijk. Aido had wel roddels gehoord dat het weer was opgestart, maar dat heisa er rond ook weg is. De planeet had er zich bij neergelegd. Nog een paar van de oudere garde probeerde het nog tegen te houden, maar tegenwoordig had dat nog weinig zin. Dat constant over zijn schouders moeten kijken om niet gevolgd te worden had zijn tol geëist op de toen nog jonge man. Zijn advocaten studie leed eronder, niet dat het hem uitmaakte. Hij haatte het en ondertussen dat zijn ouders fier dachten dat Aido de nacht doorstudeerde zat hij elke avond onder de grond. Nu ja, het moment dat ze ontdekte dat dit niet het geval was...

Zonder een woord te zeggen staat Aido op en neemt hij zijn schrijfmateriaal en zijn mok hete thee. Hier en daar lopen wat studenten, maar voorlopig is het nog rustig. Gelukkig. Pas wanneer hij voor het muzieklokaal staat en de deur op een kier ziet, merkt hij de muziek op dat vanuit het lokaal komt. Met daarmee ook de pijn dat het met zich meebrengt. Het is duidelijk een jong persoon. Ze klinkt wel heel goed en het is ook nog goed gespeeld. Twijfelend leunt hij tegen de gang muur. Hij kan ergens anders gaan, haar met rust laten, maar waar moet hij dan naartoe? Lerarenlokaal kan hij ook niet naartoe want dan komt hij daar een collega tegen en moet hij een gezellig gesprekje aan gaan... of komt hij haar tegen. Alhoewel misschien is het wel een moment om even een troost te zoeken bij haar. Hij zet zich af en neemt een paar stappen weg, maar wordt dan door een stemmetje in zijn hoofd tegengehouden: 'Aido Kuran Cross! Get your ass back there. You are a teacher, act like it.'. Hij zucht nog eens en opent de deur. Om haar niet te verrassen blijft hij even staan, maar als ze hem niet opmerkt en hij de schokken in haar schouders ziet stapt hij in het lokaal. Zo stil mogelijk gaat hij in een kastje onder zijn bureau en neemt hij een doos met zakdoeken uit. Die zet hij voorzichtig neer op de tafel naast de zwartharige. "Take your time, I don't have any classes today." spreekt hij zacht met zijn rug in haar richting. "You're okay?" vraagt hij bezorgt.

Met zijn rug naar haar draait geeft hij haar de ruimte om tot zichzelf te komen, iets dat hij maar al te goed kent. Niemand wordt graag aangestaard als die het moeilijk heeft. Jammer genoeg heeft Aido er genoeg ervaring mee en weet hij dus ook hoe je er niet op moet reageren. Door diegene dat verdriet heeft in de armen te vliegen en te vertellen dat alles wel goed komt en dat er geen reden is om droevig te zijn, zal je er niet geraken. Eigenlijk had hij haar met rust moeten laten, maar zijn instinct om anderen te helpen wordt hem te sterk.
Haar kort antwoord zorgt voor een zekere glimlach op zijn lippen. Hij heeft die woorden al genoeg uitgesproken, ondertussen dat het geen waarheid is. Al is hij verbaasd om haar vervolg. Eerlijk toegegeven had hij het niet verwacht. Als hij zo zou zijn, had hij zich al lang afgesloten en weggelopen, maar zij blijft rustig. Wat hij dus uitmaakt dat het iemand is die het vaak genoeg meemaakt. Je schamen om je eigen emoties. Heel zacht hoort hij het geluid van tissue op karton, wat dus betekend dat ze zijn gebaar aanneemt. Mooi zo, soms is dat het enige dat nodig is. Hij neemt nog een slok van de mok thee in zijn handen, starend naar nog een les van gisteren die hij nog niet had weggeveegd. De solsleutel met de noten en de benamingen er onder.
"I just told you I don't have any classes today, so you can stay. If you want me, I can leave, if not..." hij draait zich om en stapt naar de piano, zonder haar aan te kijken. Al kent hij haar nog niet, toch maakt hij zich toch om haar zorgen. Het was de manier hoe ze zong en speelde. Hij laat zijn vingers zonder na te denken over de toetsen gaan en de kamer vult zich weer met muziek.
"I leave the class on purpose open sometimes," begint hij zacht te spreken, "Music can do things that we can't explain, don't you think?" en geeft hij haar een zijdelingse blik, voor het eerst kijkt hij haar aan. Zijn ogen tonen het begrip dat elk artiest in zich draagt. "That was a good song you were singing there. Did you wrote it?" en speelt zet hij zijn blik weer op zijn vingers. Als ze dan toch beslist weg te stappen, dan laat hij haar gaan. Ergens hoopt hij wel dat ze dat niet doet.