Takken en bladeren kraakten onder mijn voeten. Nu de zacht schijnende winterzon het meeste van de sneeuw van de afgelopen dagen had doen smelten kwamen de gepreserveerde herfstbladeren tevoorschijn die de winter overleefd hadden. Verdord als half vergaan perkament lagen ze in hun weinige getallen verspreid over de grond. Ze verpulverden zodra je grip op ze probeerde te krijgen. Maar voor de bladeren was ik die ochtend niet naar buiten gestapt. Echter met het vrijkomen van de eerste sneeuw waren er ook zaden van het vorige seizoen weer bovengekomen. Dat was waarom ik zo vroeg mijn bed had verlaten om me naar buiten te begeven, naar het bos.
Een tas hing over mijn schouder terwijl ik op kalm tempo een ronde door het woud maakte. De zon had nog steeds moeite om zich door het bladerdak heen te werken. Maar daar kwam de naam dan ook waarschijnlijk vandaan. Soms bleef ik staan. Luisterend naar de geluiden om me heen. De natuur die nog altijd in diepe rust was maar, nu langzaam begon te ontwaken. Dan brak ik een kleine tak af van een den. Even verderop weer een van een eik. Wat zilverberk voor de bast. Gebundeld verdween het in de tas die ik bij me droeg. Ik had niet verwacht veel langer dan een uur buiten te zijn. Tot een geluid me bereikte wat op zijn zachtst gezegd onnatuurlijk klonk voor deze omgeving. Een harde klap. Een.. hond? Even bleef ik staan, mijn blik in de richting van waar de waterval zich ergens moest bevinden. Een moment van twijfel maakte zich meester van mij, maar toch besloot ik om me verder richting de waterval te begeven. Wat ik vond was een meisje.. en een herder. Ze was klein van stuk kon je zeggen. Rood haar wat haar in deze omgeving weg gaf als inkt op papier. De hond stond bij haar te snuffelen. Ze hield haar voet vast. De conclusie die ik trok was dat ze moest zijn gevallen. Voorzichtig waagde ik me dichterbij. 'Hallo?' Mijn blik probeerde de hare te vinden. 'Alles oke?'

De val had haar ook een goeie smak achteruit doen gaan, en ze weet dat ze dit morgen zal voelen. Voor nu is het de steek die door haar enkel gaat dat nu haar aandacht krijgt. Ongelooflijk. Dan hoop je om eens weg te zijn van al je problemen en dan maak je er gewoon wat bij. Gefrustreerd door haar haar onhandigheid vloekt ze binnensmonds, tot ze plots een stem hoort. Siegmund kijkt alert op en ze zien allebei een jongen dichterbij komen, een student. "Hallo," glimlach ze dan vriendelijk. "Ja ik denk het wel. Gewoon wat onhandig," ze probeert recht te staan, maar dit gaat moeilijk dan ze eerst verwachtte. Ze voelt nog een steek door haar enkel gaan als ze erop probeert te leunen, maar ze kan erop staan dat is al positief. Ze zucht: "Ach ja. Mooie plek om even uit te rusten." waarbij ze een steen opzoekt die boven het gras uitkomt en zich daar in kleermakerszit gaat zitten. De steen is groot genoeg om zonder moeite met twee mensen te zitten. Ze neemt een paar snacks uit haar rugzakje en geeft siegmund een stuk been waar hij gulzig aan begint te knagen. Dan kijkt ze om naar de witharige jongen en reik hem ook een snack uit haar zak aan. "Kan het zijn dat ik je hier nog niet heb gezien?" vraagt ze dan nieuwsgierig en ook wel omdat ze nieuwsgierig is naar deze jongen.

Onhandig.. zei ze. Gewoon achteruit gevallen waarschijnlijk. Maar de handen die ze om haar enkel had geslagen vertelden dat het een rottigere afloop had gehad dan ze me aanvankelijk wellicht wilde laten geloven. Toch forceert ze zichzelf om rechtop te gaan staan. Een actie waarvan ik eigenlijk verwacht dat hij eindigt in zij die weer om zou vallen. Dit.. gebeurd niet. Maar het is duidelijk dat het pijn doet. Ze probeert het van zich af te schudden. Het als een ongelukkig voorval te behandelen en een duidelijk teken van het universum dat het misschien tijd is om even uit te rusten. Mijn ogen volgen haar. Ik aarzelde even.. voordat ik toch voorzichtig enkele passen op haar af liep. 'Weet je.. zeker dat alles goed gaat? Ik kan even naar je enkel kijken. Ik ben geen dokter maar ik heb enig verstand van eerste hulp..,' Ik had geen idee of ze mijn aanbod überhaupt aan zou willen nemen. Ze leek me iemand die haar eigen boontjes wel kon doppen. Of... het wilde laten lijken dat ze dit kon.
Ik kijk zwijgend toe hoe ze haar tas opent om er iets te eten voor de hond uit te halen en niet veel later ook iets voor zichzelf eruit tevoorschijn trekt. Lichte verbazing verschijnt op mijn gezicht wanneer ze ook mij iets aanbied. Ik kom nog iets dichterbij. Ver genoeg om de snack aan te pakken die ze me aanreikt. 'Ik ben.. een soort van nieuw. Ik ben hier eerder geweest. Heel even. Maar ik kon niet lang blijven. Ik was thuis nodig. Ik hoop dit keer langer op de school te kunnen verblijven,' Mijn blik was ondertussen naar het voedsel in mijn handen gegaan voordat mijn rode ogen weer opschoten. Terug naar haar. Getrokken door ze intense blauwe poelen die zich als door maanlicht verlichte meren in haar gezicht hadden gevestigd. Omgeven met die plukken vurig rood die de intensiteit alleen maar aanzette. 'Wie ben jij?'

Haar blik bleef even op hem rusten als hij voorstelde om eens naar haar enkel te kijken. Even speelt ze met de gedachten om misschien op zijn voorstel in te gaan. "Ik heb al erger meegemaakt, dus dit zal ook wel weer binnen een dag of twee verdwijnen. Het ziet er misschien niet zo uit, but I'm a big girl," lacht ze zelfspottend om haar klein formaat. Siegmund had al zijn aandacht aan het been gegeven, wordt helemaal versplinterd en gepeuzeld. Je zou haast denken dat het dier geen eten krijgt, maar het is gewoon een groot veelvraat. Door zijn manier van doen had ze eigenlijk verwacht dat hij niet op haar vraag ging antwoorden, wat jammer zou zijn want ze is op de één of andere manier wel door hem geïntrigeerd... of ze is gewoon heel nieuwsgierig naar andere leerlingen op deze school. In de hoop dat de snack die ze hem geeft, ook om beleefd te zijn, iets van gesprek losmaakt of de gezelligheid te bevorderen kijkt ze zelf wat ze zou eten. Haar zak had meerdere keuzes, wetend dat ze veel te veel twijfelt in de morgen en misschien toch spijt heeft om iets niet mee te nemen.
De hapering van zijn stem geeft haar de indruk dat hij niet het type is dat zich naar de anderen opent, wat ze ook wel begrijpt. Zij gaat ook niet heel haar leven vertellen aan iemand die ze nog nooit heeft gezien. Ze richt haar ogen op de waterstroom onder hen onderwijl ze naar hem luistert. Daarom had ze licht verrassend naar hem opgekeken als hij zich toch leek te openen. Ze kan de kleine glimlach niet wegsteken als hij daar nog steeds met enige verbazing naar zijn handen staart. Pas als hun blikken kruisen, merkt ze het rood in zijn irissen op. Een aparte kleur die ze hier nog niet had meegemaakt. Haar interesse lijkt hierdoor te groeien en de nieuwsgierigheid moet ze toch wat onderdrukken. "Olivia is mijn naam." ze had wel gemerkt dat hij zijn naam niet had genoemd, maar haar vraag richtte zich daar ook niet op, "Ik ben hier al even, maar heb ook de school moeten verlaten. Ik had mijn krachten niet al te goed in de hand en moest daarvoor even terug naar Razen om mij hier op te concentreren, sinds er maar geen vervanger kwam voor vuurmagie." Met deze woorden, tovert ze een kleine vuurbol in haar handen en laat ze die weer verdwijnen. Een oefening die ze regelmatig doet om na te kijken of zo een simpele oefening nog mogelijk is.
Plots merkt haar Duitse Herder de nieuwe jongen en gaat hij even richting de jongen. Zijn nek uitgestrekt en nog een afstand houden snuffelt hij de jongen af gaat hij zitten en kijkt hij met een gekanteld hoofd. Alsof hij een geheime vraag stelt. Een heel fijn fluitgeluidje roept Olivia hem terug, niet wetend hoe de jongen zou kunnen reageren als er zo een grote viervoeter op je afkomt. "Je mag er komen bij zitten, ik bijt niet," een ondeugende twinkeling in haar ogen, "De deze hier daar en tegen," als ze Siegmund een harde duw geeft en hem ruw begint te aaien met beide handen. Even verduidelijken dat die grote loebas geen vlieg kwaad doet.

Ik had haar toegeknikt. Dan zou ik ook niet langer aandringen. Immers.. zou ze zelf het beste aanvoelen wat ze nodig had, toch? Ondertussen was ik wat dichterbij gekomen. Mijn blik was hierbij een aantal keer naar de hond gegaan. Ik had het niet zo.. op die grote honden. Niet dat er echt een angst in me school voor de dieren. Maar ik werd toch altijd voorzichtiger wanneer er een in de buurt was. Deze echter, leek vrij goed afgericht en sowieso veel te gefocust op het bot wat hij gekregen had. Het was genoeg zekerheid om me weer volledig op haar te kunnen richten en eindelijk haar naam te vragen. Olivia.. mijn gedachten herhaalde het een paar keer. Proefde haar naam. Liet het een paar keer over mijn tong rollen zonder de naam echt uit te spreken. Het was vloeibaar als water. Mysterieus als de zonsondergang. Gesproken als een zachte zucht waarmee je een laatste kaars uitblies en de wereld in het duister van de nacht hulde.
Ik verjoeg die gedachten om me te kunnen concentreren op de nieuwe informatie die ze me gaf. Een gelijkend verhaal aan het mijne, op sommige punten dan. Dus ik knikte begrijpend op haar woorden. Daarna werd al mijn aandacht opgezogen door het vuur wat ze uit het schijnbare niets op de palm van haar hand wist te creëren. Ze was mijn natuurlijke tegenpool. Iets wat me fascineerde aan haar. Ik wist niet waarom. De fascinatie met het vuur had me zodanig mijn focus op de hond doen verliezen dat een kleine schok door mijn lichaam trok zodra het dier op mij afliep. Verstijfd bleef ik staan. Mijn lichaam was niet bepaald in staat veel meer dan dat te doen. Mijn lijf.. mijn ledematen, ze konden pas weer tot ontdooien worden gebracht toen Olivia de hond terug floot. Langzaam bewoog ik me naar de steen om naast haar plaats te nemen. 'Aangenaam kennis te maken, Olivia,' sprak ik uiteindelijk tegen haar. 'Ik ben Cain.. trouwens,' Me beseffend dat ik haar naam gevraagd had en mijn eigen nog niet genoemd. 'En... wat is zijn naam?' Ik knikte even naar de herder.