Het was in de vroege middag dat de shuttle de landing had ingezet op het kleine stuk planeet wat zich zo lang geleden doelloos door de ruimte had bewogen, om uiteindelijk gekoloniseerd te worden door een klein groepje magiërs. Mensen op zoek naar een tweede kans. Die kleine planeet was een flink eind gekomen sindsdien. Iets waar je meteen aan herinnerd werd zodra je de school en haar indrukwekkende architectuur in zicht kreeg. Zo veel generaties waren er sindsdien gepasseerd. En zoveel meer zouden er waarschijnlijk nog komen.

De zwakke winterzon deed zijn best om te schijnen toen hij de shuttle uit stapte. Maar ze was nog niet sterk genoeg om de aarde echt al te verwarmen. Om zijn voeten heen danste de kleine vos die maar wat blij was eindelijk de shuttle weer uit te zijn. Ragna had het niet zo op vliegen. Hij kon het haar niet kwalijk nemen. Maar het was de snelste manier geweest om van Gren terug naar de school te komen. Jareth hing de tas weer om zijn schouder en pakte met veel zorg de koffer op die hij bij zich droeg waarna hij verder het platform over liep. Maar hij ging niet meteen terug naar de Toren. In plaats daarvan nam hij een afslag naar rechts en begaf zich het buitenterrein van de school op. In stilte wandelde hij verder, voorbij het grasveld. Langs het meer en het duistere bos in. Net zo lang tot eindelijk het zachte, rustgevende geluid van de waterval hem bereikte. Alleen toen vertraagde hij zijn pas wat. De tas en de koffer zette hij weer op de grond. Die laatste klikte hij voorzichtig open en haalde er een kleine bloem uit. Vanuit zijn ooghoeken keek hij naar Ragna die uitbundig door het gras aan het rollen was. Een vage glimlach verscheen op zijn gezicht. 'I'm glad you are so happy to be back,' sprak hij zacht tot de vos waarna zijn limoen groene ogen zich weer op de plant richtte. Giftig als absint. Het was begonnen als enkele vlekjes. Slechts spikkels in zijn blauwe irissen. Maar over de afgelopen maanden had het zich verspreid en als een parasiet had het groen zijn ogen permanent van kleur veranderd.
De plant werd inmiddels voorzichtig in het gras gezet terwijl hij grondig de haast luminescerende bladeren controleerde op oneffenheden. 'Don't worry. I'll give you the best ground I can get. I promise nothing will happen to you..,' sprak hij zacht terwijl hij opstond. 'Nothing..,'

’Ragna..,’ De vos had even opgekeken bij zijn gebiedende stem, een vragende blik voor zover ze hem dat kon tonen. ’Keep an eye on him for me,’ ging Jareth iets zachter verder, doelend op de plant. Meteen was de vos overeind gesprongen om haar kont naast de pot op de grond te plaatsen. Niets zou zomaar ongezien langs haar komen. Jareth glimlachte even naar het dier waarna hij zelf richting de waterval liep. Zijn jas en schoenen trok hij aan de waterkant uit en liet ze daar achter, waarna hij voorzichtig verder liep, een stukje het water in. Even hapte hij naar adem. Het was.. kouder dan verwacht. Maar hij liep door tot hij een steen bereikte die half uit het water stak. Vanaf daar klom hij verder, van steen tot steen, half glibberend en struikelend. Richting de waterval. Of eerlijk gezegd.. daarachter. Met zijn lijf tegen de rotswand gedrukt schuifelde hij verder tot zijn voeten meer grip vonden en de grond onder hem weer verbreedde.
De ruimte achter de waterval voelde een beetje doods. De energie die het kleine grottenstelsel afgaf voelde niet veel beter. Even bleef hij staan.. en probeerde het onaangename gevoel van zich af te schudden waarna hij verder liep. Bijna instinctief sloeg hij een zijgang in, dieper het gangenstelsel in. Even vertraagde zijn pas en zocht zijn hand de muur. ’Easy there… it’s just a cave..,’ fluisterde hij zacht tegen zichzelf. ’You won’t be here very long..,’ Hij zette door, tot de gang zich verbreedde tot een iets grotere grotkamer. Door enkele kieren in de grotwand kwamen kleine stralen licht. De ruimte zelf was overwoekerd met planten. Voornamelijk onkruid aangezien iets anders hier zonder de juiste zorg niet overleefde. Jareth liep naar een redelijk.. onkruidloos plekje… en begon wat aarde uit te graven.
Het had hem niet langer dan een kwartier gekost om in de grot achter de waterval te geraken en er weer achter vandaan te komen. Ragna zat nog altijd braaf op hem te wachten aan de rand van het water. Na zijn schoenen en jas weer opgehaald te hebben was hij opnieuw bij de plant op zijn knieën gezakt om de grond met zorg toe te voegen. Zo diep in concentratie en gedachten, dat hij het in eerste instantie niet doorhad dat hij niet meer alleen was. Pas zodra hij een andere stem hoorde schoten zijn ogen op. Het duurde niet lang voordat hij de.. excentrieke figuur had kunnen plaatsen. Hij mocht misschien een tijd weg zijn geweest, maar iemand als hem vergat je niet snel. Alandria’s adviseur. ’Alpha..,’ Hij was weer opgestaan. ’I needed to.. get some special ground.. If it’s solitude you seek… I was just about to go..,’

Hij onderdrukte de neiging om de mouw van zijn shirt verder omlaag te trekken. Het was de manier waarop de demon naar hem keek. Zo.. onderzoekend. Bijna alsof hij op zoek was naar iets. In gedachten schudde Jareth zijn hoofd, zichzelf toesprekend niet zo paranoïde te zijn. Hij.. had niks gezien. Hij kon het niet weten.. toch. En voor zover hij wist waren hij en Alpha niet genoeg in elkaars omgeving geweest voor de demon om iets te merken.
Hij had even kort terug geknikt toen de ander zijn naam zei. Zijn ogen bleven de demon volgen toen deze kalm zijn eigen weg ging. ’Well.. I don’t think the school would suddenly.. disappear no..,’ beaamde hij. Zelfs na al die tijd in Avalon leek de school niks veranderd te zijn. Seizoenen waren gepasseerd zoals ze altijd gedaan hadden. Het was een constante factor waar je eigenlijk altijd op kon rekenen dat hij er was.. Het waren de kleine dingen die veranderden. Maar uit de woorden van Alpha kon hij opmaken dat hij niet de enige was geweest die de school voor langere tijd had verlaten.
Hij was hem in de gaten blijven houden. Ondertussen weer neergezakt bij de plant om af te maken waar hij voor gekomen was zodat hij het in Erdore een plekje kon geven. Weg uit de kou. ’He is. He is unique. The only one left.. even. That is why I brought him home. To take care of him,’ Zijn blik was even kort naar de bloem gegaan voordat hij terugkeerde naar Alpha.

Alpha's woorden zorgde ervoor dat zijn blik toch even naar het kasteel ging. De structuur die er al getrouw zo'n halve millennia stond. Uitgewoond en afgemat. En nog steeds stond ze daar, haar spitse torens trots omhoog. Reikend naar de hemel waar haar scheppers ooit vandaan waren gekomen. 'She is sturdy though... I wouldn't be surprised if she would survive another three hundred years with ease,' had zijn zachte stem even geklonken voordat hij zich weer over de bloem op de grond had ontfermt. Hij drukte de aarde voorzichtig wat aan en gaf hem wat van zijn eigen levenskracht. Het liet de plant alweer iets meer stralen wat automatisch een nostalgische glimlach bij Jareth losmaakte. Pas toen Alpha naar de bloem vroeg had hij weer opgekeken om hem antwoord te geven.
Inmiddels was Jareth opgestaan om de plant mee te nemen naar de rand van het water. Voorzichtig maakte hij een kommetje van zijn hand om de aarde te bevochtigen. Hij moest uitgedroogd zijn na die reis vanuit Avalon. Een nieuwe vraag van Alpha's kant. 'I am not going to plant him here. I just needed the earth from here. Behind that waterfall is a cave. It has extremely furtile ground. I will take him to Erdore. There I can keep his temprature just right..,' legde hij uit. Hierop plaatste hij de bloem terug in de koffer waarin hij hem vervoerd had. 'He would die in this cold. Then all my effort would be in vain..,'