De reflectie van de zon scheen flikkerend door het glazen raam van de shuttle. Zachtjes voelde tikte zijn vingers tegen de doorzichtige wand. Een splitsing tussen luchtruim en ruimte, tijd en het besef. Splisting tussen werkenlijkheid en waanbeeld. Een druppel liep langs het glas naar beneden van het condense van het voertuig. De druppel die zijn weg had afgelegd langs zijn oppervlak werd gevolgd door een paar ogen. Vanonder zwart piekend haar van een lange lok, keken de ogen wat dromerig naar de bewegingen van wat langzaam naar beneden kroop. De zon weerscheen in de druppel en deze reflecteerde het licht. Dit licht viel langs de lichtbruine irissen, waardoor de kleur leek te branden. Als kleine vlammen die rustig deinde als die van een kaars. Ze leken te zijn weg gedroomt naar verre wegen en zochten hun weg terug via de banen van gedachten. ''Meneer?'' De ogen van de jongen keken op, weg uit zijn dromerige staat en rust. ''Zou u misschien uw gordel om willen doen? We gaan zo landen.'' De jongeman knikte instemmend en ging overeind zitten om te gehoorzamen aan wat de vrouw in uniform aan hem gevraagd had. Hij voelde nu hoe het voertuig langzaam de daling inzette, door de atmosfeer die veranderde in de cabine.

Zijn lange stoffen jas trok over het gras heen terwijl hij zijn weg vervolgde. Op zijn rug een zwarte rugzak inclusief spullen. Het roetzwarte haar waaide in de ijzige wind. Op sommige plekken lagen nog hoopjes half gesmolten sneeuw. De oranje ogen speurde de omgeving af en hij snoof de wind in, dit deed lichtenlijk zeer aan zijn neus. Hij liep door tussen wat oude pilaren door, en hij leek ergens naar te zoeken. Oude stenen, verweerd door tijd en natuur, niet langer het majestueze gebouw wat het ooit geweest was. Doordat het al tegen het eind van de dag was, maakte zijn lichaam een lange schaduw tegen het licht van de zon. Deze streek langs muren, zuilen en rotsblokken. Uiteindlijk kwam hij aan bij een muur die bestond uit hele oude stenen, die op elkaar gestapelt leken. Met zijn lange piano vingers streek hij langs het oude materiaal, langs het mos en andere begroeing. Deze jongen was hier duidelijk al eens eerder geweest. Al was dat al duidelijk doordat hij met capuchon op in een rechte lijn het lanceringsplatform uit was gelopen naar waar hij moest zijn. De jongen leek  te hebben gevonden wat hij zocht, want er verscheen een dunne glimlach langs zijn droge lippen. Hij bukte om er beter bij te kunnen. Hij pakte een oude steen uit de wand, deze zat redelijk goed vast.. en wrikte tot het uiteindelijk los liet. Daar achter bevond zich een kleine ruimte waar wat opgevouwen papieren lagen. Hij pakte ze er uit en deed ze in zijn zak. Toen hij weer omhoog kwam, hoorde hij opeens iets. Was daar iemand? Een wantrouwende blik gleed over de stenen heen. Wat nu te doen? Weg sneaken alsof hij er nooit was geweest, of de confrontatie aangaan? Weg lopen en net doen alsof je het nooit gezien hebt, nooit hebt willen weten? Hij rechtte zijn rug en stapte op een afgebroken pilaar om beter overzicht te hebben. Confrontatie. Hij hield zijn hand op waarin een vlam ontvouwde, met een serieuze blik op zijn gezicht. Het vuur scheen in het gezicht wat nu beter te zien was. Drake verhief zijn stem en zijn kin licht geheven. ''Laat jezelf zien.'' zijn stem klonk ferm en streng.

[Graag reactie van iemand die Drake al kent]

In, uit, in, uit.. Als een locomotief vulde haar longen zich met zuurstof en blies ze de onbruikbare koolstofdioxide weer uit, bij elke twee stappen die haar - in hardloop schoenen gehulde - voeten zetten. De grond van het gras veld was nog kei-hard bevroren, al moest ze wel hier en daar wat ranzige half bevroren sneeuw ontwijken. Ze voelde de kou in haar neus en keel schrapen als ijzig schuurpapier en kon niet anders dan balen. Die kou zou moordend zijn voor haar stembanden en een paar maanden geleden zou het haar verboden zijn om überhaupt in deze kou te gaan hardlopen. "You're voice is you're instrument. It's funerable.. like a new born baby. Treat it that way!" ze kon het Felix nog horen zeggen. Wat een gelul. Die klootzak had haar mooi in de steek gelaten. Als een baksteen laten vallen. En haar muziek carrière? De carrière waarvoor ze alles - haar familie.. haar studie.. haar sociallife.. haar geld? - had omgegooid? Pheh.. Like dust in the wind... gone.

De langzaam zakkende zon zette de hemel boven haar in brand. Als een metaforisch vernietigend einde van haar korte muziek leven. Het voelde niet eens warm aan. Ze miste Razen. Maar de schaamte was nog te zwaar. Ze kon haar familie niet onder ogen komen. Zelfs haar broer durfde ze niet te spreken. De enige plek waar ze nog naartoe durfde te gaan was hier. In de hoop dat ze met een troostprijs thuis kon komen. Een diploma van Starshine Academy. Haar zombere gedachtes leiden haar onopgemerkt naar de lange schaduwen van de hoge kalende bomen. Herfstbladeren plakte aan haar zolen en maakte de vloer glibberig. Toch bleef ze stug doorlopen. Haar lange benen leiden haar naar een plek die nog altijd de oude magie van lang vervlogen tijden pulseerde. Als een vuurbaken in het steeds donker wordende woud. Was ze helemaal tot de oude ruïnes gelopen? Ze hield hijgend halt om haar beenspieren tegen een omgevallen boom te strekken, onderwijl haar bruin rode ogen, als smeulende kooltjes, over de oude pilaren en muren te laten gaan. Uit het niets dook er donker figuur tussen de bomen op en verdween tussen de ruïnes. Meteen dook het meisje naar de grond. Adem ingehouden. De persoon had haar niet gezien, maar haar onverzadigbare nieuwsgierigheid was direct gewekt. Zo lichtvoetig als ze kon sloop ze richting de oude met mos begroeide pilaren waaronder hij verdwenen was. Met ingehouden adem dook ze weg achter wat varens die uit een afgebrokkelde muur groeide en gluurde tussen de bladderen door naar het figuur dat weggedoken zat bij een hoop stenen. Ze kon hem al haast niet meer onderscheiden in de donkere schaduwen van de bomen. Wat was hij aan doen? Ze zette voorzichtig een stap naar voren om het beter te kunnen zien, waardoor ze iets in zijn zakken zag verdwijnen maar- SHIT! Iets te enthousiast dook ze weer weg toen de persoon weer overeind kwam. Een luidde krak onder haar rechter voet liet haar gezicht vertrekken. Ze verroerde geen centimeter. Misschien had hij het niet gehoord.... "Laat jezelf zien." Busted...

Wacht... Die stem kende ze. Haar gezicht ging van verbazing naar opluchting en eindigde op een haast triomfantelijke maar charmante glimlach. Zonder veel geluid stapte ze tevoorschijn en leunde met de bekende verleidelijke vrouwelijkheid tegen de muur waar ze daarstraks nog achter had zitten schuilen als een angstig vosje. "Nou zeg.. begroet je zo een oude vriendin? Je lijkt Savador wel." Haar wenkbrauwen schoven uitdagend omhoog terwijl Kriss Drake breed grijnzend aankeek met haar gloeiende ogen.

De wind streek langs de takken van de hoge dennen die langs het grote veld stonden. Het geluid van hoe ze langzaam langs elkaar streken, rustgevend. Een sereen rustmoment. Zoals wanneer je ogen naar het plafond staren waneer je wakker ligt, de regen heftig tegen de ramen tikt. Blauw ligt door je kamerraam, gedachten racend door je geest als een kudde paarden. De auto's die in de straat voorbijgaan, een licht je kamer in werpen. Het licht van de zon, wierp zich nu op sommige plekken door de wolken heen. Hij stond nog altijd op de pilaar en keek uit over het gebied wat voor hem lag. Hij had toch echt iets opgemerkt in de omgevingsgeluiden die hij niet had verwacht. Dit was niet een vallend takje geweest maar veroorzaakt door iets anders. Zijn scherpe blik sneed over het gras en de grote stukken steen, terwijl hij verborgen hield wat er zojuist uit de stenen was gejat.

Opeens kwam er veel meer geluid, zijn pupillen schoten gelijk die kant op. Een zachte gestalte, haar vormen opgebouwd uit organische vorm. De prachtig zachte huid op een mooi vrouwenlichaam. De intens rode lokken van haar kapsel vielen losjes over haar schouders. Zijn ogen namen haar totaal in zich op. Ondertussen was er al een grijns op zijn lippen verschenen, tanden wit, handen in zijn zakken gestoken. Ze was triomfantelijk tegen een muurtje gaan staan. "Nou zeg.. begroet je zo een oude vriendin? Je lijkt Savador wel." Drake trok zijn wenkbrouwen lichtenlijk verbaasd op door deze opmerking. Hij wreef over de baardgroei op zijn kin, en grinnikte zacht. ''Nou zeg,.. je hoeft me niet gelijk te beledigen, Kriss.'' Zei de jong volwassen man, hij sprong van het blok en er was een plof te horen toen hij op het gras terecht kwam. De zoom van de lange zwarte jas trok over het gras heen terwijl hij naar haar toe liep. Een nostalgisch gevoel kroop omhoog langs zijn ruggengraat, terwijl hij dichterbij kwam.

Hij had nooit verwacht ooit nog een voet hier te zetten. Toch zeggen ze altijd dat het verleden je weer inhaalt. Vooral op de momenten dat je het niet verwacht. Je zult er aan moeten geloven en oplossen voordat je verder kan gaan. De momenten dat de oude vrienden samen hadden gehad, hun avonden in de studentenkamers, herinneringen vlogen door zijn net van hersenspinsels. Het was niet aan te voelen, of te zien dat ze elkaar al zo lang kende.. en toch wist je het nu ze zo tegenover elkaar stonden. Hij was iets langer dan haar, maar wat zag ze er goed uit. Ze was misschien iets veranderd sinds de laatste keer dat hij haar zag. Hij zou nog niet kunnen benoemen wat. Een wereld aan vragen speelde rond in zijn hoofd, maar ook de grip van herkenning en vertrouwen gaf hem comfort. Het moment dat hij bij haar kwam stond hij ook even stil, maar na een paar seconden boog hij zich over haar heen. Geen dreiging, geen overmeestering, geen gevaar, dit was totaal onschuldig. Misschien niet wat je van het figuur had verwacht, maar hij gaf Kriss een knuffel. Toen hij haar in zijn armen had rook hij de bekende geuren. Het voelde als een soort thuiskomen. Een hele lange knuffel was het niet, maar wel genoeg. Toen ze elkaar weer loslieten keek hij haar aan, een glimlach in zijn linkermondhoek en zijn lichtbruine ogen straalde een soort rust uit. Iets wat er al jaren niet meer geweest was. Er was zoveel te vertellen, en toch waren zijn woorden maar klein.. enkel bescheiden en minimaal. Je zou het hem ook maar één keer horen zeggen.''Ik heb jullie gemist.'' Sprak zijn stem, niet kil of met wrok en pijn zoals hij vaker had geklonken vroeger. Hij klonk beheerst en veilig.

Hij was nu misschien wel de beste persoon om tegen te komen op deze avond. Voor het eerst sinds ze weer terug was gekomen op deze school voelde de nostalgie prettig aan en had het niet dat bitter randje van haar falende leven. Ze stak plagend het puntje van haar tong uit en grinnikte om zijn reactie waarna ze in een volledig vertrouwd gebaar ook haar armen om zijn middel sloeg. Ze slaakte een zucht. Voor een kort moment voelde ze elkaar heel dichtbij. Het voelde fijn. Vertrouwd. Als thuis. Maar tegelijktijd voelde het voor Kriss ook anders. Ze had Drake al zo lang niet gezien. Ze wist niet wat er in zijn leven veranderd was, net zo min als hij niks van haar huidige situatie afwist. Maar dat maakte het misschien juist zo fijn. Ze voelde geen schaamte erover bij hem want hij wist het simpelweg niet. En dat maakte hem ook de beste persoon, want als ze wilde en als hij het zou vragen kon ze zonder schaamte haar verhaal bij hem kwijt. Er was ook iets veranderd in hem. Hij leek... volwassener? Misschien meer rust in hem? Of een doelbewustheid die ze nog niet eerder bij hem had gezien. Wat het ook was, het was opvallend genoeg. En Kriss merkte verassend genoeg ook hoe veel meer aantrekkelijker het hem maakte...  

"Ik heb jullie gemist." De knuffel was kort geweest, maar lang genoeg voor de rebelse dame om datgene - wat de jongeman zojuist had gevonden, van hem stelen. Haar blik gevuld met een plagende speelsheid en een brede grijns. "En toch kwam je speciaal terug voor dit.." met een triomfantelijke grijns hield ze de opgevouwen papieren omhoog en rende ze meteen giechelend weg, om te voorkomen dat hij ze weer afpakte. Langs de een afgebrokkelde muur, een groepje bomen en tussen bosjes door. Bij een dikke boom verstopte ze zich. Brede grijns op haar snoet, doodstil met ingehouden adem. Haar luisterend oor om te horen of hij tevoorschijn zou duiken.