[Volledige Naam] Horatio Ericardo Hornblower
[Roepnaam] Horatio of Eric
[Bijnaam] Mats {alleen door zijn ouders}
Fremmed {door de zusters en kinderen in het weeshuis en de inrichting}
[Betekenis] Horatio Italiaanse Jongensnaam – Timekeeper
Ericardo Portugese Jongensnaam – Honorable Ruler
Mats Noorse Jongensnaam - Gift of God
Fremmed Noorse woord voor vreemde of vreemdeling
[Geslacht] M
[Leeftijd]  24
[Geboortedatum] 18 juli 1993
[Sterrenbeeld] Kreeft
[Geaardheid] Hetero


[Planeet van Herkomst] Puffoon & Shadra
[Woonplaats] Wickham Gardens Estate, Twincastle Peack te Noord Shadra
[Geboorte plaats] Luftstrømmende åser te Zuid Westen op Puffoon
[Moedertaal] West Puffoons {Noors}
[Aangeleerde talen] Noord Shadraans {Brits/Engels}, andere Puffoonse dialecten {Verschillende scandinavische talen} en Kovomakaans {Nederlands}.


[Studie] Docent Muziek {gespecialiseerd in zang} aan het Conservatorium van Devinborough te Shadra
[Studie jaar] leerjaar 5 {laatste jaar}
[Schoolpostitie Devinborough Conservatorium] Senior student
[Specialisatie Zang] {Lyric Baritone} Klassiek muziek, vocale muziek/Musical, Operatic pop
[Specialisatie Instrumenteel] {Goed getraind/geoefend} Piano, Saxophone, Cello, Klarinet en Viool
{Gemiddeld of laag getraind/geoefend} Gitaar, harp,  Slaginstrumenten (drums), Altviool, pijporgel.
[Mentor Devinborough Conservatorium] Master Matthew Wilton
[Schoolpositie Starshine academy] Stagiaire Muziek
[Mentor Starshine academy] Master Aido Kuran Cross
[Schoolprofiel SSA] WM&D & ZM&O


Oddvar Galan ♰ || Puffoon || Biologische vader <>Click<>
Christine Sinclair ♰ || Shadra || Biologische moeder <>Click<>
Doctor Fitzwilliam Lucas Hornblower || Puffoon || Vader <>Click<>
Catherine Jane Hornblower – Wickham || Shadra || Moeder <>Click<>
Sir Reginald Charles Wickham || Shadra || Oom <>Click<>
Lady Rozamund Wickham – Whiteside || Shadra || Tante <>Click<>
Charles James Wickham || Shadra || Neef <>Click<>
Rupert Simon Wickham || Shadra || Neef <>Click<>
Lydia Georgiana Wickham || Shadra || Nicht <>Click<>




[Eerste indruk]
Op het eerste gezicht zal hij kalm, beleefd en vooral vriendelijk over komen. Er is duidelijk te zien dat hij uit een gezin van hogere klasse komt, door de zekere houding die hij draagt. Rechte rug gepaard met een bepaalde elegantie, die je enkel bij zulke jongemannen tegen komt. Maar ook zijn kleding stijl en de etiketten die hij volgt zullen hem die duidelijke uitstraling geven. Verder zal hij misschien wat introvert lijken, doch erg vriendelijk en ook verrassend behulpzaam.  

[Haar]
Zijn volle aardbei blonde lokken omvatten met een slag zijn gezicht en vallen lichtelijk voor zijn ogen. Hij draagt het regelmatig in een staart of losse knot uit gemak. Dit om te voorkomen dat het in de weg zit bij het bespelen van instrumenten. Al is het niet zo lang dat het voorbij zijn schouders hangt.
Zijn gezichtsbeharing is bijna nooit te zien omdat hij zich dagelijks scheert. Door de haast onnatuurlijk kleur laat hij liever geen baard staan omdat dit hem vele malen ouder laat lijken. Verdere lichaamsbeharing zoals okselhaar en dergelijke zijn wel een paar tinten donkerder en daar heeft hij ook geen problemen mee.

[Ogen]
Grote amandelvormige zielvolle ogen met een vriendelijke glans. Ze zijn zo blauw als de crystal oceans van Razen. Een velle cyaan kleur die soms dwars door je ziel lijkt te vibreren. Gevuld van glinsteringen en golven van diep donkerblauw en azuur. Wie hij toe laat langer in zijn ogen te laten kijken zal een melancholisch verlangen zien. Een verlangen naar contact, liefde en acceptatie.

[Huid]
Roomblank van kleur en verrassend genoeg met een warme glans. Alsof hij regelmatig in de zon loopt. Niets is minder waar. Als kind, en later ook, verbleef Horatio veel binnen wegens gezondheidsproblemen. Dat zijn huid dus soms zo zomers aandoet is geheel te danken aan zijn genen. Op zijn gezicht zijn enkele lichte sproeten te vinden, die door de lichtheid van zijn huid moeilijk te zien zijn. Verder heeft hij ook hier en daar een moedervlekje. Op zijn rug, precies tussen zijn schouderbladen, heeft hij nog een tatoeage van een gevleugelde G-sleutel. Deze heeft hij kort geleden laten zetten met zijn enige studievriend.
[Afbeelding]

>Click<:

[Littekens]
Als kind kwam hij vaak terug van zijn nachtelijke verdwijningen met enkele verwondingen, die hoogstwaarschijnlijk te danken waren aan wilde dieren. Het waren vaak geen diepe sneeën maar hier heeft hij over de jaren heen wel hier en daar enkele kleine littekens aan over gehouden.
Verder heeft hij een groot litteken, die duidelijker is, in zijn hals. Deze is overgebleven aan een voorval wat hij liever vergeet. Het heeft de vorm van een X, vergelijkbaar met dit:
[Afbeelding]

>Click<:

[Bouw]
Zijn lichaamsbouw is duidelijk die van een lange jonge man met zichtbare spierspanning. Zijn schouders zijn die van een volwassen man, breed en stevig, maar hij is zeker niet tot zijn maximale spiercapaciteit. Desalniettemin sport hij regelmatig. Hier heeft hij zijn spiermassa aan te danken. Zijn benen zijn lang en zijn handen en vingers zijn slank en lang. Hij heeft perfecte pianohanden, met een opvallend zachte huid, omdat hij nooit zwaar werk hoefde te verrichten. Behalve zijn vingertoppen. Die hebben een laagje eelt van het vele spelen van verschillende muziekinstrumenten.

[Lengte] 189 cm
[Gewicht] 81 kg
[BMI] 22.7
[Bloedgroep] AB

[Kleding]
Zijn stijl is gevormd door zijn opvoeding en komt dus wat duur en chique over. Toch probeert hij het ook casual te houden. Je zal hem veel zien lopen in zwarte, grijze en witte kleding. Zo nu en dan varieert hij nog wel met iets meer kleurigs, zoals bordeauxrood. Hij draagt graag een coltrui vanwege het litteken in zijn hals. Verder zal je hem veel zijn grijze jas zien dragen. Ook zal hij altijd een paar formele herenschoenen aan zijn voeten dragen.

[Accessoires]
Hij draagt geen sieraden. Het enige wat hij altijd bij zich draagt is een extra haar elastiek. Zo nu en dan zul je hem tegenkomen met een stropdas.

[Geur]
Hij draagt altijd een lavendel achtige geur om zich heen. Dit komt door een kruidenmengsel, waar de lavendel in overheerst, die hij snacht’s onder zijn kussen heeft liggen. Deze geur gaat gepaard met een aangenaam warme en aardse geur van brandend berkenhout.

[Dierenvorm] Hij heeft nog geen persoonlijke dierenvorm kunnen vormen.

[Air magic vleugels] Grote donkere vleugels van leerachtige huid, als een vleermuis. >Click<

[stem] Josh Groban

Stem I:

Stem II:

Stem III:

[Faceclaim] Jinguji Ren - Uta No Prince Sama
[Afbeelding]

>Click<:

[Plus punten]
Beschermend || Liefdevol || Emotioneel || Fantasierijk || Intuïtief || Voorzichtig || Geslepen || Meevoelend || Muzikaal || Behulpzaam || Intelligent || Gepassioneerd over sommige onderwerpen || Doorzetter || Gevoelig || Beleefd || Vriendelijk

[Minpunten]
Veranderlijk || Overemotioneel || Afhankelijk || Niet in staat los te laten || Onzeker over zijn medemens || Afwisselend Introvert en extravert || Op een bepaalde manier erg beschermend over zichzelf || Dikke muren || Teruggetrokken || Verlegen || Streberig || Lichtgeraakt

[Karakter]
Horatio probeert naar zijn medemens haast een modelburger te zijn. Altijd beleefd, altijd behulpzaam, altijd vriendelijk, precies de juiste woorden te zeggen en nooit te ver te gaan door grenzen op te zoeken. Hij kan wat verlegen trekjes hebben, vooral als het over hem gaat, maar verder zal je bij eerste kennismaking niet veel op hem aan te merken hebben. Dit doet hij met een goede reden. Hij heeft namelijk een andere kant. Een kant die hij aan niemand wil laten zien, maar die soms moeilijk te verbergen is. Een kant waar hij zich vreselijk voor schaamt en het liefst zo diep mogelijk begraaft onder een laag goed gedrag. Hij wil voorkomen dat mensen hem als iets gruwelijks gaan zien. Het “monster” zoals vele hem in zijn verleden hebben genoemd. Het “monster” die hij ziet als hij in de spiegel kijkt.

Door de “aandoening” – zoals zijn ouders het altijd verbloemde – is hij altijd een ander soort mens geweest. Een buitenbeentje. De vreemde eend in de bijt. Het soort mens die in vele gevallen ver weg gestopt werd. In speciale inrichtingen, achter slot en grendel, weg van de maatschappij. Horatio had het geluk met zijn adoptieouders dat ze hem daar juist uit hebben gehaald. Toch eindigde hij in een andere soort cel. Eentje die je niet zomaar kan openen met een sleutel. Hij heeft zichzelf opgesloten achter dikke mentale muren van goed gedrag en, - als het moest – een standvastige afstandelijkheid en teruggetrokkenheid. Uit zelfbescherming, maar voornamelijk uit bescherming voor andere. Zodat niemand hem meer anders zou gaan zien dan wie hij was. Of wie hij wil zijn. Maar vooral zodat hij niemand meer pijn kan doen.

Doordat hij zo naar zijn mede mens is zal hij niet altijd veel van zichzelf laten zien. Zijn echte ik. In feite is Horatio iemand met veel passie, gevoel en liefde om te geven. Er zijn maar zeldzame momenten waarin hij zijn ware hart en gevoel laat zien. Dat zijn de momenten waarin hij zich volledig verliest in muziek. Of het nu instrumenteel of met zang is. Daar heeft hij een grootst talent voor. Het gevoel in de muziek en woorden te leggen die hij speelt of zingt. Met heel zijn hart en ziel. Daarom is zijn liefde voor muziek zo groot. Het is de enige plek waarin hij zichzelf kan zijn. Waarin hij zich compleet kan geven. Waarin hij zich kan verstoppen en openbaren tegelijkertijd. In zeer zeldzame gevallen en alleen bij mensen die speciaal voor hem zijn zal hij zijn ware ik laten zien. Stiekem is hij ook wel een beetje een theater nerd. Hij kan zich eenvoudig inleven in situaties van anderen door zijn grote inlevingsvermogen. Iemand die in sommige gevallen zelfs wat dramatisch kan zijn. In zijn zelf medelijden bijvoorbeeld. Of wanneer hij gekwetst of kwaad is. Hij probeert dit, zoals eerder staat beschreven, niet veel te laten zien. Maar wie hem goed kent zal deze kant van hem ook zeker een keer tegen komen.

Als laatste woedt er in Horatio altijd een soort innerlijke strijd: aan de ene kant heeft hij de behoefte om zich uit te drukken, maar aan de andere kant is hij heel terughoudend en wilt hij zich het liefst terugtrekken. Hij probeert hier altijd rationeel over te denken. Een perfect balans in te vinden. Maar dit wordt allemaal moeilijker gemaakt door zijn “aandoening”. In het kort is hij dus een brave en knappe jongeman die zijn best doet om mee te draaien in de maatschappij en zijn dromen zo goed mogelijk na probeert te jagen, maar die tegelijkertijd een continue innerlijke strijd ondergaat en zijn vloek probeert te verbergen zoveel hij kan.

[Likes]
[Muziek/Zingen]
Horatio kwam voor het eerst in aanraking met muziek toen hij als kleuter nog in de inrichting zat. Daar stond een oude piano waar een van de oudere weeskinderen vaak op speelde. Niemand mocht dan in de buurt komen, anders zou de jongen je in elkaar slaan. Toch werd Horatio altijd weer getrokken door de klanken van het instrument. Toen begreep hij natuurlijk nog niks van de sensaties die hij voelde, maar het was een van de weinige dingen die hem toen lieten glimlachen. Hij kon uren buiten de verweerde deur zitten luisteren, terwijl de jongen achter de piano, in de andere kamer, zijn ellende weg speelde. Vlak voor Horatio zelf geadopteerd werd kwam de jongen te overlijden en konden andere kinderen het instrument eindelijk aanraken. Hij kan zich nog goed herinneren hoe hij voor het eerst de trillende klanken onder zijn vingers voelde, toen hij de piano voor het eerst uitprobeerde. Toen was het nog niks natuurlijk, in vergelijking met nu. Maar het was een belangrijke steen in de basis van zijn persoonlijkheid. Het was daar aan die piano waar hij zijn moeder voor het eerst leerde kennen en die hem zijn eerste liedje op de piano leerde.

Het zingen kwam er eigenlijk vrij natuurlijk achteraan, omdat hij bij het luisteren altijd zacht mee probeerde te neuriën. Om dan later die nacht zelf zacht neuriënd in slaap te vallen. Dat was iets wat haast onbewust ging. Pas toen hem verteld werd dat hij een werkbare stem had en deze moest gaan ontwikkelen tot meer, toen verdiepte hij zich pas echt in de kunsten van het zingen. Deze nieuwe passie voelde zo fijn aan, ondanks de vele jaren van hard oefenen en trainen, dat hij er zijn levenswerk van wilde maken. Hij oefent en traint nog dagelijks zijn stembanden en stemgeluid.

[Zomer]
Horatio houd van de zomer. De warmte, de levendigheid, de zomerse energieën en – het alle belangrijkste – de lange dagen. In het gebied waar Horatio is opgegroeid, schijnt de zon maar zelden. Sterker nog. Er is maar 8 uur per dag zonlicht op dat deel van de planneet Shadra. Die dan vaak ook nog verscholen zit achter dikke grijze regenwolken. De vloek die op hem rust staat hem niet toe om na zonsondergang en voor zonsopgang iets normaals te kunnen doen. Dus hoe langer de dagen zijn, hoe meer hij kan doen. Hoe meer hij kan leven als een normaal persoon en hoe meer hij zijn draai kan vinden in de maatschappij. Horratio heeft al vele malen serieus overwogen om te emigreren naar Razen, omdat de musicale cultuur daar erg rijk is, maar voornamelijk omdat de zon daar veel meer schijnt.

[Lezen/leren]
Zoals wel vaker typisch is voor binnen mensen; Horatio houdt van leesvoer. Het kasteel van zijn oom beschikte over een ruime bibliotheek waar hij overdag in zijn vrije uren naar hartenlust kon lezen wat hij wilde. Hij droomde altijd wel van avonturen in de buitenlucht, maar omdat hij dit vaak niet kon doen moest hij genoegen nemen met de avonturen op papier. Ook informatieve boeken trokken veel zijn aandacht en met name die van de muziek geschiedenis van Kovomaka. Toen Horatio een jaar of 12 was stuitte hij op een andere interesse; De leer van Erdse technologie. Hij leerde graag uit boeken en nog steeds kan hij genieten van een goed avonturen boek of de interessante uitleg over Erdse aparaten en roboten.

[Erdse Technologie]
Door de gewekte interesse uit de boeken in de bieb van zijn oom, begon Horatio ook zelf te knutselen aan apparatuur waar hij zijn hand op wist te leggen. De kapotte klok van zijn vader. Het gevallen muziekdoosje van zijn nichtje en zelfs het peperdure robotspeelgoed – weggegooid door een van zijn wrede neefjes, omdat het vast liep. Hij zat er soms uren aan te prutsen tot hij er iets mee voor elkaar kreeg. Echt talent had hij er niet voor, maar dat deerde hem niet. Hij vond het leuk en gaf hem een rust in zijn hoofd. Je kunt hem dan ook nog wel eens in z’n kamer vinden, aan een bureau vol met kleine tandwieltjes en draadwerk, gebroken apparatuur en verschillende kleine gereedschappen. Onderwijl zacht zingend natuurlijk.

[Dieren]
Horatio is dol op een hoop diersoorten. Alles met een hoop haar en grote glimmende kraalogen hebben een soft spot in zijn hart. Maar ook gevleugelde dierenvriendjes en reptielen vindt hij leuk. Het heeft ook lang geduurd voor hij zijn tweede droom, om dierenarts te worden, heeft opgegeven. Helaas kon hij niet anders. Dieren moeten niks van Horatio weten. Sterker nog, bijna alle dieren raken opgefokt en gestressed van zijn aanwezigheid. Katten zetten hun rug en staart op en schieten blazend weg. Honden beginnen agressief te blaffen of verstoppen zich met hun staart tussen hun benen. Paarden en ander vee raken onrustig als een kudde zebra's die bejaagd worden door een troep leeuwinnen. Dit komt omdat ze zijn vloek kunnen ruiken en dat maakt hem een gevaarlijk roofdier in hun ogen. Het is begrijpelijk voor de dieren maar het is hartbrekend voor Horatio. Hij heeft ooit een kat van zijn ouders gekregen, maar helaas heeft die het niet lang overleefd. Hoe graag Horatio ook een eigen dierlijk maatje zou willen, hij houd zich bewust ver van de dieren en kan enkel op een afstand van ze genieten.

[Lesgeven]
Toen Horatio nog maar een paar jaar zang en muziekles had gevolgd onder begeleiding van zijn tante, kwam ook zijn nichtje in de "klas". In vergelijking met haar was hij toen natuurlijk al wat gevorderd en hij hielp haar graag met alles. Hij vond het fijn haar dingen uit te leggen en te ondersteunen in de lessen. Het gaf hem een goed gevoel als ze trots naar hem om keek over wat haar dan gelukt was. En misschien kwam het omdat het Lydia was, maar ook wanneer ze onzeker was hielp hij haar erg graag. Op latere leeftijd was hij er steeds meer mee bezig. Toen het een toekomstbeeld werd. In zijn vorige school jaar heeft Horatio zich dan ook vooral beziggehouden met het leren van lesgeven. Jongere leerlingen ondersteunen als een klassenoudste, presentaties geven voor grote groepen en sommige leraren ondersteunen in de les. Nu hoeft Horatio alleen nog een jaar lang stage te lopen om zijn praktijkuren bij elkaar te sparen en mag hij zich eindelijk muziek leraar noemen.

[Theater en opera]
Doordat Horatio is opgegroeid in hogere klassen kwam het vaak voor dat ze theaters of opera's bezochten. Hierdoor kwam hij al vroeg in aanraking met die wereld. Met name omdat zijn tante een gepensioneerde opera zangeres was. Zij kende mensen in die wereld en omdat Horatio vanaf het begin al op het puntje van zijn stoel zat tijdens zo'n optreden, nam ze haar neefje regelmatig mee achter de coulisses. Horatio voelt zich helemaal thuis in die wereld en wenst elke dag dat hij het zijn wereld had kunnen maken, maar helaas hoorde het gewoon niet zo te zijn.

[Dislikes] Vuur || Nacht ||  gesloten deuren en sloten || zijn jeugd ||  zijn neven || Winter || Assertieve & agressief assertieve mensen
[Hobby’s] Schermen, paardrijden, sporten, schaken/bordspellen, muziek maken, schrijven en knutselen aan Erdse apparaten.
[Angsten] Dat hij zijn geliefde pijn doet zonder dat hij het door heeft. Dat hij wordt meegenomen door een instantie en ze hem ver weg opsluiten van alles wat hem lief is. Dat hij nooit iemand zal vinden die hem begrijpt.  
[Wensen & Dromen] Een grootst muzikant worden. Of het nu in theater of opera is, of dat hij een singer songwriter wordt. Als het maar een toekomst in de muziek is waar hij grote hoeveelheden mensen kan entertainen met zijn optredens. Helaas zal deze droom bij dromen blijven dankzij zijn “vloek”.
Een andere droom van hem is iemand vinden die hem eindelijk begrijpt en hem accepteert voor wie hij is, in de hoop dat hij zichzelf ook zo kan gaan zien.





[Aangeboren magie] Zowel Air als Dark magic
[Primaire magie]Air magic
[Secundaire magie] Dark magic
[Voorkeur] Zijn voorkeur gaat uit naar zijn Primaire magie; Air magic. Horatio is geboren op Puffoon en heeft de eerste jaren van zijn leven daar doorgebracht. Hij kwam er pas later achter dat hij ook beschikte over een tweede magie soort, nadat hij naar Shadra verhuisd is. Hij kan met beide goed omgaan omdat zijn pleegouders hem allebei de magie soorten hebben aangeleerd. Echter linkt hij zijn Dark magie te veel aan de vloek. Hij veracht dit zo dat hij na de basis onderwijs niet meer door geleerd heeft in die magie. Air magie voelt voor hem veel fijner aan. Lichter en losser. Daar kan hij zich in laten vallen zonder angst. Zich laten gaan. Net zoals in zijn muziek. Dark magic geeft hem het gevoel van verstikking in chaos waar hij geen controle over heeft.  
[Krachten] Horatio heeft zichzelf een behendigheid in magie aangeleerd. Ook zijn vleugelspreuk gaat hem makkelijk af. Maar hij is geen man van geweld, al kan hij verrassend krachtig zijn in zijn offensieve spreuken. Hij gebruikt zijn magie liever op een neutraal niveau. Defensieve magie kan namelijk nog wel eens te veel botsen met de Dark magic in hem. Te veel Defensieve magie heeft dus ook een nadelig effect op hem. Neutrale magie is daarbij ook perfect voor zijn muziek en hier experimenteert hij dan ook nog wel eens mee. Het gebruiken van magie in zijn muziek.  
[Zwakheden] Hij kan verzwolgen worden in zijn Dark magic als hij niet oppast. Om deze reden vermijdt hij zoveel mogelijk offensieve magie. Sterker nog. Hij traint er bewust voor om dat in bedwang te houden. Veel meditatie en veel cardio en kracht training helpt hem daarbij, maar het is een dagelijks risico waar hij mee rond loopt.





[Voorgeschiedenis]
Iets minder dan 25 jaar geleden, in een klein Puffoons dorp genaamd Luftstrømmende åser, zat een man alleen aan de bar. Buiten waaide de koude winterse wind. Maar binnen in de herberg was het warm en geborgen. Er hing een gezellige sfeer en niet zonder reden. Het dorp had een succesvolle jacht gehad en ze waren de komden winter maanden weer zeker. Bierkruiken werden geproost, er werd luidkeels gelachen en gepraat en gezongen en vooral vollop gedronken. Maar die man, die alleen aan de bar zat staarde met zijn hemels blauwe ogen dof naar het glas voor hem. Mensen kende hem als Oddvar. Oddvar Galan. Hij was geen schrijver van geschiedenis. Geen man van de wereld. Nee Oddvar was geboren en getogen in dat kleine dorp. Hij was niemand en zou waarschijnlijk ook nooit iemand worden. Zijn rouwe handen, eelterig van het harde werk in de mijnen, krapte langs zijn rossige baard. Hij sprak wat met zijn buurman, hij nam een slok van zijn kroes bier maar veel meer deed hij niet. Hij had geen idee dat deze avond zijn leven voorgoed zou veranderen. Een harde wind vlaag leek de deur open te slaan en verschillende mensen draaide zich om. Het was een reizigster die daar in de deuropening stond. Haar gezicht ging half schuil achter een grote kap en de wind trok nog ruw aan de zoom van haar diep grijze mantel. Volle zwarte krullen vielen als inktzwarte bloezems, alsof ze ontsproten uit die mysterieuze kap, over haar borst. Mensen tikte elkaar aan en het gerumoer in de herberg verstomde iet wat. Want niemand in het dorp wist wie het was. De herbergier stapte in beeld. “Kan ik u van dienst zijn?” vroeg hij een tikkeltje terughoudend. Ze waren duidelijk niet gewend aan zo’n verschijning. Een heldere zoete stem brak de relatieve stilte in de herberg. “Een kamer. Met een raam alstublieft.” En met die woorden schoof de vrouw haar kap af om haar lieflijke gelaat bloot te stellen. Haar blik, vel groen en haast lichtgevend van kleur, leken dwars en genadeloos door je heen te gaan. Echter gaven haar roze volle lippen, als rozenblaadjes, een welkome toenadering. Omgekruld in een glimlach. Ja, deze vreemdelinge was een waar prachtbeeld om te zien. En iedereen leek betoverd door haar komst. Zo ook Oddvar. Nog nooit had hij zo’n schoonheid mogen aanschouwen. Hij kon zijn ogen niet van haar afhouden. Hij keek toe hoe ze plaatst naam aan een tafeltje. Hoe ze souper genoot en een praatje maakte met de herbergier. Zijn hart sloeg over toen hun blikken elkaar kruiste. Een nogmaals toen ze naar hem glimlachte. De vrouw stond op en tot zijn grote verbazing kwam ze zijn kant op. Ze sprak hem aan. Vroeg zijn naam en vertelde de hare. “Christine Sinclair.” Vertelde ze hem met een charmant accent. Hij vroeg haar waar ze vandaan kwam, maar ze antwoorde niet. In plaats daarvan vroeg ze hem of hij haar wilde vergezellen naar haar vertrek, boven in de herberg. Zo betoverd door de vrouw twijfelde Oddvar er geen seconde over. Hij spendeerde de nacht met de vrouw. Ze bedreven de liefde in het licht van de volle jachtmaan, onder het raam. Het was de mooiste nacht van zijn leven. Een week later werd Oddvar dood aangetroffen in de rivier, niet ver van de herberg vandaan. De onbekende schone was spoorloos verdwenen en daarna nooit meer gezien.

[Jeugd]
Na dit vreemde incident bij de herberg werd de vrouw vergeten. En ook Oddvar, die eigenlijk nog maar weinig familie had over gehouden in het dorp, werd niet lang onthouden. Tot op één ochtend, iets meer dan negen maanden later, een pasgeboren baby werd gevonden, in een oude lap gewikkeld, op de traptreden van de kleine kerk. Krijsend in de ochtendstralen van de opkomende zon en volkomen alleen. Geen brief of wat dan ook. Geen naam. Geen afkomst. Het kind was daar moederziel alleen achtergelaten. Niet wetend wat de kerk met het kind aan moesten werd het naar een lokaal weeshuis gebracht, waar het een toekomst zou hebben. Een armzalige toekomst, maar in ieder geval een toekomst. Het weeshuis was niet rijk en zat eigenlijk overvol. Toch wist de baby de eerste paar jaar van zijn leven daar te overleven. Maar toen hij twee jaar oud was werd het weeshuis verrast. Een van de jongere zusters had die avond de nachtdienst en ging alle slaapkamers na. Toen ze bij de peuterzaal aankwam keek ze verbaast neer op een, in maanlicht badend, leeg bedje. De dunne lakens waren weg. Enkel alleen nog het kussensloop, gevuld met stro, lag daar. Doorweekt van het zweet, net als het matras. De jonge meid hoorde een zacht geluid. Anders dan ze ooit gehoord had. Het klonk haast als een wild dier. Maar het had meer een onaardse manier. De schrik vloog haar om het hart en ze maakte dat ze naar de hoofd zusters kwam. Daar vertelde ze wat ze had gezien en gehoord. Met drie man keerde ze terug naar de peuterzaal. Bewapend met knuppels en netten en enkele olielampen om hun weg te verlichten. Het duurde niet lang voor ze de lakens vonden. En wat er onder het laken weggedoken zat had geen van alle ooit in hun leven gezien. Ze wisten het onbekende monster te vangen, maar ze durfde het niet te doden. Dus ze sloten het op in een kleine kamer. De volgende ochtend was het monster weg en lag er in zijn plaats de Fremmed. Het kind dat geschonken was door de kerk.

De week die daarop volgde gebeurde elke nacht hetzelfde. De Fremmed verdween en in zijn plaats dolde er een klein maar monsterlijk wezen door het weeshuis. Toen de hoofdzuster op een nacht werd aangevallen door het wezen was het duidelijk. Dit kind was een monster. Een duivelsgebroed geschapen door duivelaanbidders. Hij moest weg en werd toen naar een speciale inrichting gestuurd. Een inrichting vol kinderen die net zo weerzinwekkend waren als hij. Kinderen die moorden hadden gepleegd. Die vervloekt waren door duistere magie of bezeten waren van demonische wezens. Ook daar werd hij behandeld als een monster. Meer dan de rest. Want geen van de kinderen in de inrichting hadden zo’n tastbaar bewijs van zijn monsterlijkheid als de Fremmed. Die elke nacht veranderde in een monster. Eentje die steeds minder in de hand gehouden kon worden. Hoe ouder hij werd, hoe krachtiger zijn monsterlijkheid werd. Zijn zaak werd bekend in de omgeving. Zo kregen ook Dokter Fitzwilliam Hornblower, een psychiater die zich regelmatig in dit soort zaken verdiepte en behandelde, en zijn vrouw Catherine lucht van deze kleine jongen. Het kinderloze stel, die een maand op vakantie doorbrachten op de planneet van de wind, kwamen naar de inrichting. Zij spraken met de doktoren en maakte kennis met de inmiddels 5 jarige Fremmed. Catherine, een thuisschool lerares, had direct een zwak voor de kleine jongen met de vel blauwe ogen en zijn lichte aardbei blonde lokken. Want beide had niet zo’n zachtaardige en eerlijke patiënt verwacht. Het koste geen lange discussie tussen de twee om het besluit te nemen. Een week na hun eerste kennismaking adopteerde ze de jongen en gaven hem de naam Horatio Ericardo Hornblower. Ineens was zijn leven vol kansen. Hij had een naam. Hij had liefhebbende ouders en een thuis. Hij werd geliefd. En dat alles was meer dan hij ooit had durven dromen.

Zijn vader was niet alleen een psychiater maar tevens ook de lijfarts van Sir Reginald Wickham. De zwager van Fitzwilliam en oudere broer van Catherine. Door dat feit gebeurde het dat Horatio op een landgoed werd opgevoed. Waar hij samen met zijn ouders bij zijn nieuwe oom, tante, neven en nichtje woonde. Zijn moeder gaf hem, samen met zijn neven Charles en Rupert, thuisscholing. Ook zijn tante had een interesse in haar nieuwe neefje. Ze deelde een grote interesse in muziek en opera. Tijdens muzieklessen ontdekte zij dat de kleine Horatio een meer dan prima stem had en spoorde hem aan er meer mee te doen. Zo begon hij professioneel les te krijgen van zijn tante en oud collega’s uit haar vak. Hij werd zo langzaam gevormd tot een pientere en getalenteerde jongeman en dat voelde goed. Maar de nachten voelde slecht. Elke nacht moest hij die vreselijk pijn doorstaan en werd hij verzwolgen door een oncontroleerbare chaos in zijn hoofd en lichaam. Zijn vader en moeder probeerde hem zoveel mogelijk te helpen. Hij onderging talloze therapieën. Ze bedachten tientallen oplossingen als er weer eens iets misging. Als hij tijdens die lange nachten los wist te breken en van het landgoed wist te ontsnappen, zorgde ze voor extra goede sloten. Ze gaven hem een speciale verzegelde kamer waar hij niks kon breken en zijn tijd onder de maan uit kon zitten. En hoeveel hij ook geholpen werd en hoeveel doorbraken hij ook onderging met zijn vader. Zijn leven werd altijd overschaduwd met deze vervloekte aandoening.
Maar zijn dagen werden ook verlicht. Elke keer als hij het zonnestraaltje van het Wickham landgoed zag. Lydia, zijn jongere nichtje, en Horatio groeide steeds nader tot elkaar. Zij was zijn beste vriendin. Ze was lief voor hem en leerde met hem van muziek te houden. Zij wist, jong als ze was, niets van zijn nachtelijke ellende en dat wilde hij het liefst ook zo laten. Zijn neven daarentegen kregen daar wel het een en ander van mee en vonden dat de perfecte reden om Horatio er dagelijks mee op zijn nek te zitten. Nee, makkelijk was zijn leven niet. Hoe ouder hij werd, hoe duidelijker dat voor hem werd.

Toen Horatio de leeftijd van 13 had bereikt sloeg het noodlot echter toe. Het was volle maan en dat waren de zwaarste nachten. Tot nog toe hadden Horatio en zijn ouders zijn aandoening zo veel mogelijk in de dove pot kunnen stoppen. Er waren gevallen bekend van boeren, die in de directe omgeving van Wickham estate woonde, klaagde over vee die zo nu en dan dood aangetroffen werden in hun stallen. Of een schuur waar tientallen ratten lagen. Compleet leeggezogen van het leven. Maar er was nooit een echte verklaring voor gevonden. Maar op die precieze avond was er een bal op Wickham Estate. Horatio kon die avond niet genieten van het festijn, uiteraard. Maar de negen jarige Lydia begreep er niks van. Zij wist dat Horatio dol was op muziek en danzen. Ze had al zovaak met hem gedanst tijdens de muziek lessen. En dan hadden ze zoveel plezier gehad. Haar moeder had haar verteld dat Horatio ziek was en daarom niet kon komen. Lydia geloofde haar moeder niet helemaal en in de drukte van het feest wist ze weg te glippen. Met een kleine kaars had ze haar weg gevonden naar de toren, waar Horatio zijn kamer had. Ze klopte aan en riep zacht zijn naam. Er kwam geen gehoor. Geen reactie. Ze klopte nogmaals en probeerde toen of de deur open was. En alsof de goden het hadden gewild, was de deur die nacht niet op slot gedraaid. Wat er daarna gebeurde is een nachtmerrie die Horatio nog regelmatig badend in het zweet wakker houdt. Het enige wat Horatio van die nacht kan herinneren is Lydia, buiten bewustzijn en onder het bloed in zijn klauwen. Hetzelfde bloed dat aan zijn huid plakte en hij op zijn eigen lippen proefde. Het was de eerste keer dat hij zich maar dan ook iets kon herinneren van een nacht. En ook de eerste keer dat hij vocht tegen het monster dat hem verzwolg. Zijn liefde voor Lydia leek ervoor te zorgen dat hij ertegen kon vechten. Het zorgde ervoor dat hij voor een kort moment de controle had. Een moment lang genoeg om Lydia veilig te stellen. Ze werd snel gevonden en geholpen. Horatio werd de volgende ochtend pas gevonden in de stallen op het landgoed. Het was een grootst drama, die Horatio en zijn ouders bijna hun thuis hadden gekost. Zijn geheim was openbaar. En zijn geliefde nichtje onherroepelijk beschadigd. Het meisje belande in een rolstoel. En daar had ze geluk mee. Als het iets anders was gelopen. Als de breuk iets hoger was geweest en ze meer bloed had verloren... Horatio heeft zichzelf nooit vergeven voor die nacht. En ook zijn neven waren woedend. Een week na het incident hadden ze hem opgewacht. Als wraak op de aanval op hun geliefde zusje brandmerkte ze hem in zijn nek. Zijn oom had op het punt gestaan om het hele gezin te verbannen van het landgoed. Gelukkig lukte het Fitzwilliam om zijn nichtje te redden. Maar er werden regels gesteld aan hun verblijf. Horatio verhuisde samen met zijn ouders naar een klein bijgebouw aan de andere kant van het landgoed. Daar moest Horatio blijven. Hij mocht niet meer in de buurt van het kasteel en zijn nichtje komen. Maar na een jaar gebeurde het dat hij haar perongeluk tegen kwam op de buiten terreinen van Wickham Estate. Zij scheen zich niets meer van het incident te herinneren. Ze wist alleen dat Horatio iets met haar ongeluk te maken had. Toch had ze het hem in luttele seconde vergeven, want ze kende hem. Hij was goed en lief en eerlijk. Hij zou haar nooit moedwillig pijn gedaan hebben. Hun vriendschap groeide verder en over de jaren heen werd het hem ook vergeven door de rest van de familie. In de tussentijd had Horatio zich meer verdiept in muziek en volgde hij thuisstudies samen met Lydia. Ondanks de bijna fatale uitkomst van de aanval op Lydia had Fitzwilliam toch iets goeds gezien in het incident. Want Horatio had de controle gekregen. Al was het maar voor een kort moment. Eindelijk leek er een breakthrough te zijn voor zijn aandoening. Zijn vader hielp hem beetje bij beetje meer grip te krijgen op de vloek. Tot ze er zeker van waren dat er nooit meer iets zou gebeuren als wat er met Lydia gebeurt is. In dat jaar, zijn 18e levensjaar, kon Horatio eindelijk in de buitenwereld studeren.

[Jong volwassenheid]
Nu hij eindelijk iets van zichzelf kon gaan maken had hij maar een droom. Muziek. Hij verdiepte zich direct in een opleiding voor klassieke zang. Het was alsof zijn dromen uitkwamen. Hij was compleet op zijn plek. Tot zijn grote spijt duurde dit niet lang, want hij realiseerde zich maar al te goed dat het gewoon geen optie was voor hem. Hij kon geen avond na avond voor een groots publiek staan. Zijn hart uit zingen naar het publiek in prachtige ballads of opera’s. Hoeveel controle hij ook over de vloek kon krijgen. Hij zou hem nooit helemaal kwijt kunnen raken. Dat monster zat diep in zijn ziel genageld en daar moest hij mee leren leven. Met groot verdriet stopte hij daarom de opleiding. Met de hulp van zijn liefhebbende ouders vond hij uiteindelijk toch een prima plan b. Muziek docent leek prima voor hem te werken. Hij zou alleen overdag kunnen werken en met een beetje geluk grote delen van zijn eigen dag indelen. En niemand die hij s ’nachts hoefde te storen. Niemand die hem s ‘nachts hoefde te zien. Hij vond een opleiding die het toestonden om delen van de opleiding ook thuis te doen. Maar hij verbleef ook vaak maanden achtereen op de campus van het conservatorium van Devinborough. Hij maakte, tot zijn verbazing, meerdere vrienden en hij kwam in contact met de levenswijze van studenten en jongvolwassenen. Hij was zelfs relatief populair onder zijn vrouwelijke studenten. Toch kwam hij niemand tegen die zijn hart zo verwarmde als Lydia. Ze zat altijd in zijn hoofd. Gaf hem altijd steun in haar wekelijkse brieven. Hij hield zielsveel van haar en hij wist niet hoe hij het haar moest vertellen. Het was verboden. Taboe. Horatio kon het alleen bij wensen laten en zijn tijd met haar koesteren.
Zijn studie ging gelukkig goed en hij leerde veel. Instumenten, muziek stukken en vooral zijn stem verbeteren. Na 4 jaar studeren was hij dan eindelijk bijna klaar. Het enige wat nog tussen hem en zijn diploma stond was een succesvol stagejaar. Hij stuurde naar een hoop verschillende scholen zijn c.v. en kreeg meerdere reacties terug. De beste die hij kon kiezen was uiteindelijk toch Starshine Academy. Een school die zelf geleid werd door de oud muziek lerares. Beter kon hij niet krijgen toch? Het zou een uitdaging worden om zo ver van zijn ouders te zijn. Het zou nog een grotere uitdaging worden om zijn vloek verborgen te houden. Maar dit was de beste kans die Horatio had en hij greep de kans maar al te graag met beide handen.
 



[Moon Whisperer]
Een maan heeft een machtige kracht over sommige magiërs. Het is de kernsteen van een verscheidenheid aan geloven en veel Shadranen versterken hun magische krachten met de manen in het Kovomakaanse universum. Moon Whisperers of Maanfluisteraars zijn ontstaan door deze kracht. De ultieme aanbidders van de maan. Ze zijn makkelijk te herkennen, mits je weet wat ze zijn. Maanfluisteraars zijn namelijk geen gewone mensen.
Ze zijn zeldzaam en vrij onbekend. Er wordt op zijn minst maar één per decennia geboren. Hierdoor is er weinig kennis over ze. Maanfluisteraars zijn altijd bloedmooie vrouwen. Een Maanfluisteraar kan in elke soort Shadraanse familie geboren worden. Ze kan zelfs van gemixte afkomst zijn. In de eerste jaren van hun leven lijken ze heel normaal. Normale kinderen die normaal opgroeien. Vanaf hun 10e beginnen ze echter te veranderen in gedrag. Het is alsof ze bezeten zijn door donkere krachten en demonische entiteiten. Ze houden zich voornamelijk bezig met duistere magie en blijven soms nachten lang wakker om de maan te bestuderen, te eren en offers te schenken. Tegen de tijd dat ze de vruchtbare leeftijd bereiken verdwijnen deze kinderen vaak voorgoed van hun huis. Het uiteindelijk doel van een Maanfluisteraar is om het ultieme offer aan hun god en heersers te schenken. Dat moeten ze in eenzaamheid volbrengen.

Dit offer wordt geschonken door middel van een ritueel die ze leren uit een oeroud boek. Het boek van Rode Magie. Een boek vol absoluut verboden magie en spreuken. Een Maanfluisteraar voert dit ritueel uit op de avond van een van de 13 volle manen. Zij zoekt haar slachtoffer uit en betoverd hem met haar uiterlijk. Zij laat zich door hem bevruchten. En het kind dat daaruit voort komt zal het ultieme offer aan de maan zijn. Een slaaf van het maanlicht. Een onderdaan van zijn duistere rijk vol schaduwen, iedere nacht opnieuw. Hij zal vervloekt zijn en deze vloek de rest van zijn leven dragen. Zodra dat kind ter wereld is gebracht zal de Maanfluisteraar zich van het leven beroven. Een Maanfluisteraar zal dan ook nooit veel ouder dan 20 worden.

Elk vervloekt kind dat geboren wordt zal een unieke vloek ervaren. Geen vloek zal hetzelfde zijn omdat geen van de vrouwen hetzelfde zijn. En geen van de omstandigheden zullen hetzelfde zijn. Elke volle maan heeft zijn eigen unieke kracht en zal zijn eigen vloek aan het kind geven. Dit kan variëren van mensen die in monsterlijke wezens veranderen. Mensen die krankzinnig worden en vreselijke dingen doen in het maanlicht. Mensen die volledig veranderen in de dierlijke maanaanbidders zoals wolven of uilen. Hun leven zal voorgoed in het teken van de maan staan en daarmee vervloekt zijn als slaaf voor de maan.

[Horatio’s Vloek]
In Horatio’s geval is hij verwekt tijdens de jachtmaan. Deze maan staat geheel in het teken van transformatie. De tijd tussen zonsondergang en de opgang van de maan is ten opzichte van andere volle manen tijdens de Jachtmaan korter. Tijdens deze volle maan wordt er in het maanlicht op dieren zoals herten gejaagd; door het licht van deze maan worden deze namelijk goed zichtbaar. Dit wordt gezien als iets feestelijks en noodzakelijks; het jagen helpt namelijk om de winter door te komen in sommige gebieden.

De vloek die op Horatio rust zorgt er dus voor dat hij elke nacht, zodra de maan verschijnt, transformeert in een jagend bloeddorstig roofdier. Als hij zijn transformatie toelaat en er niks tegen zal doen dan zal hij op zoek gaan naar slachtoffers. Hij teert op het bloed van zijn prooien en verlangt elke nacht naar vers bloed. Hij groeit in kracht en zintuigen versterken.

Horatio heeft echter geleerd om te vechten tegen zijn instincten. En dit bezorgd hem elke nacht ongoddelijk veel pijn. Zijn transformatie zelf begint vanaf het moment dat de zon onder is. Het hoeft dus nog geen donkere nacht te zijn. Het begint met koorts en een brandende pijn in elke spier op zijn lijf. Naarmate de tijd verstrijkt zul je kleine veranderingen opmerken. Zijn ademhaling versneld, zijn nagels en gebit vervormen langzaam naar klauwen en vlijmscherpe tanden en het lijkt alsof zijn geest zijn lichaam heeft verlaten. Om klokslag twaalf uur in de nacht is zijn transformatie compleet en vanaf dat moment is hij niet meer zichzelf, maar een monsterlijk wezen.

[Uiterlijk]
[Bouw] Als Horatio op twee benen staat groeit hij een flinke kop groter dan zijn normale lengte. Ook in de breedte groeit hij verder uit en lijkt hij meer spiermassa te hebben. Maar het wezen zal eerder op 4 poten lopen om zich sneller te verplaatsen.
[Huid/haar] Zijn huid heeft een leerachtige indruk, als je het al kunt zien onder de dikke laag grove zwart bruine haren. Het haar op zijn hoofd rond zijn nek en op zijn borst is nog dikker en voller wat hem nog groter laat lijken.
[Vleugels] De vleugels die hij kan oproepen overdag zullen ook tevoorschijn komen in de nacht. Deze vleesmuisachtige lerenvleugels zorgen ervoor dat hij vliegend kan jagen en zich door de lucht kan verplaatsen als dat nodig is.
[Ogen]Het enige waar je Horatio eigenlijk nog aan zou kunnen herkennen zijn z’n vel blauwe ogen. Die veranderen vrijwel niet in zijn transformatie.
[Geur] De reden dat Horatio s ‘nachts een kruidenmengsel onder zijn kussen heeft liggen is om de sterke geur van hemzelf te maskeren. Mensen met een uiterst sterke neus zouden het nog kunnen onderscheiden, maar Horatio heeft nog maar weinig mensen ontmoet die het opvielen. En dat was nog voor hij het kruidenmengsel gebruikte. Deze geur is in zijn transformatie veel sterker en doordringender. Het is een zware musk geur gemengt met de ijzerige geur van bloed en een zure geur van dood. Een typische roofdierengeur. Deze geur zorgt er ook voor dat dieren zich niet op hun gemak voelen in zijn buurt.
[Afbeeldingen]

Spoiler:

[Innerlijk]
Als Horatio transformeert voelt het mentaal alsof hij langzaam bezeten raakt. Een duisternis maakt van hem meester en laat hem verdrinken in chaos en schaduwen in zijn hoofd. Schaduwen die ook zijn zicht sporadisch lijkt weg te nemen. Hij verliest zich elke nacht weer in die duistere chaos. Na jaren leren en trainen heeft het voor elkaar gekregen om meer grip op zichzelf te krijgen. De laatste jaren lijkt Horatio niet volledig te verdwijnen in het monster. En dat betekent voor Horatio meer slechts dan goeds. Dat zou namelijk betekenen dat hij altijd de controle had kunnen hebben. De controle die hij als kind altijd verloor en daardoor niet alleen zichzelf maar ook vele andere pijn heeft gedaan. Maar het betekent ook iets goeds. Nu hij de controle heeft kan hij ervoor zorgen dat hij niemand pijn zal doen, dat niemand te dicht in zijn buurt kan komen en dat hij zelf ook veilig is. Als kind kwam het vaak voor dat hij zich in zijn nachtelijke escapades voedde met ongedierte als ratten en muizen. Deze droegen vaak ziektes mee, waardoor hij als kind vaak ziek werd. Nu drinkt hij alleen nog dierlijke bloed die hij illegaal van de zwarte markt moet halen. Die honger naar bloed kan hij namelijk niet stillen.

[Maatregelen voor veiligheid]
Over de jaren heen hebben Fitzwilliam en Horatio verschillende manieren bedacht om zo min mogelijk schade te veroorzaken. Uiteraard nadat Horatio s ‘nachts zijn eigendommen vernield heeft in uitbarstingen van razernij. Zo bewaart hij veel kostbare voorwerpen, zoals belangrijke papieren en dure instrumenten, in kisten gemaakt van een speciaal Erds metaal. Dit metaal is bijna niet te breken. Verder neemt hij overal, waar hij een of meerdere nachten zal verblijven, speciale sloten mee. Deze kan hij aan elke deur en elk raam bevestigen zodat hij de kamer niet uit kan in de nacht. Als laatste heeft hij ook nog een paar pols en enkelboeien. Deze zijn voor het geval hij merkt dat hij mentaal niet sterk genoeg is om de controle te houden.
Verder heeft hij nog een aantal spreuken geleerd die ervoor zorgen dat niemand anders dan hijzelf de deur kan openen. Zijn vader kwam erachter dat Horatio totaal geen gebruik maakt van zijn magie in de nacht. Dit verzekerd Horatio ervan dat hij zijn deur ook niet kan openen, zonder het ontmantelen van de spreuk.




☾ Het is overduidelijk dat Horatio reddeloos verliefd is op Lydia. Hij weet ook dat Lydia sterkere gevoelens voor hem heeft dan ze wil bekennen. Lydia weet echter niet dat Horatio geadopteerd is en haar geen bloedverwante maakt aan Horatio.

☾ Horatio heeft toen hij jong was een huisdier gehad. Een grote rode kater met prachtige oranje aftekeningen, genaamd Jonesy. Het was zijn grootste maatje. Maar deze kat heeft één nacht met Horatio in zijn kamer niet overleefd.

☾ Horatio heeft altijd heel goed geweten dat hij ontzettend veel geluk heeft gehad met zijn ouders en is ze eeuwig dankbaar voor wat ze hebben gedaan. Zijn relatie met hen is ook ijzer sterk omdat ze onvoorwaardelijk van hem schijnen te houden, wat Horatio nog steeds niet helemaal kan begrijpen, maar ontzettend waardeert.

☾ Door zijn moeilijke jeugd is Horatio op jonge leeftijd al snel volwassen geworden. Hierdoor kan het weleens gebeuren dat hij af en toe wat kinderlijke trekjes heeft.

☾ Zijn neven zijn de enige twee mannen waar Horatio een woede voor kan dragen. Dat ze hem gebrandmerkt hebben heeft hij ze vergeven, omdat hij het in zijn eigen ogen ook had verdiend. Dat ze hem al die jaren hardnekkig bleven pesten zonder duidelijke reden behalve het feit dat hij anders was kan hij ze niet vergeven.