Afwezig draaide hij het theekopje tussen zijn vingers door, liet de warme vloeistof stollen en golven, terwijl twee ijsblauwe ogen geconcentreerd naar het perkament staarden zonder ook maar een letter te lezen. Lange dagen waren overgegaan in eindeloze nachten sinds hij naar de school was terug gekeerd. Het was nu… een maand of wat geleden? Hij was er niet zeker meer van. Verantwoordelijkheden op zijn thuisplaneet hadden hem terug gevoerd naar huis. Verplichtingen aan zijn familie hadden hem daar nog langer gehouden. Maar liefst vijf kinderen geboren in de laatste jaren! Had Glenna het maar mee mogen maken hoe haar nakomelingen het leven vierden… Het had hem verrassend goed gedaan wat tijd bij hen te verblijven om de menselijke banden aan te halen. Iets wat hem iets minder als een museumstuk losgelaten in de vrije wereld deed voelen. Wanneer je week in, week uit van ceremonie naar ceremonie werd gesleept begon je je vanzelf als een verstoft object ter traditie te beschouwen. Op die paar weken na… enige tijd geleden… Die paar weken dat hij zich meer levend had gevoeld dan ooit tevoren in zijn gehele onsterfelijk leven. Als hij eraan terug dacht tijdens slapeloze nachten, starend uit het raam van zijn vertrekken, leek het met de dag eerder een fantasierijke droom te worden dan realiteit, eindigend op het hoogtepunt… waar het tot een abrupt einde was gebracht.
Nauwelijks had hij meer iets van hem vernomen. Was hij hem misschien… vergeten? Of simpelweg te druk? Misschien had hijzelf gevoelens met passie verward, bij zichzelf én de ander. Misschien misschien misschien…

Alaric kon niet ontkennen dat het hem sindsdien ook op de meest onhandige moment had geplaagd, geteisterd zelfs. Maar nu? Nu ging het beter. Nee, nu kon hij er prima mee omgaan. Wanneer Ronodan terug zou komen- …Áls Ronodan terug zou komen, dan zouden ze gewoon als uitstekende collega’s door één deur kunnen passeren. Wat voorgevallen was mocht best een gekoesterde herinnering zijn. Niet meer dan dat. Niks mis mee. Prima. Het had een plekje gekregen. De puzzel was compleet. De-

Een krak klonk van het kopje wat bij het opveren van zijn lichaam een duikvlucht van het bureau op de tegels van de vloer had genomen. Gelijktijdig was zijn hoofd zodanig opgevlogen dat zijn asblonde lokken van zijn schouders achterwaarts werden geworpen. Onwillekeurig sperden zijn lippen zich iets van elkaar toen hij de bekende sensatie voelde welke zijn nekharen acuut overeind liet springen. De energie was onmiskenbaar, golvend als het breken van de oceaan op de rotsen. Het losbarsten van een storm. Magie. Zíjn… zijn magie. “Ronodan…” Het was meer een verbijsterde zucht dan iets anders. “He’s back..?” Nog voor hij er erg in had gehad was zijn lijf als vanzelf overeind gekomen en voerde zichzelf naar de grote ramen welke uitzicht verschaften over het terrein nabij de school. Niet langer dan enkele seconden had hij nodig om de energieën te herleiden naar het meer… Van alle plekken, juist de plek waar ze elkaar voor het eerst hadden ontmoet. Hij wist het zeker, zelfs zonder hem nog te kunnen zien. Het bracht een onbedoelde, vage glimlach om zijn lippen. “You’re really back...” Gewillig reikte zijn hand al naar het venster in een poging het raam te openen, maar… hij trok zich al net zo snel weer terug. “No. Stop it.” Resoluut draaide de Cassiaan zich om en stapte in flinke passen terug naar het bureau. Nee. Hoofdschuddend hurkte hij bij de scherven neer om de eerste op te rapen. En de tweede. En… de derde…. Hen was een armzalig lot bezegeld toen de stukken nog geen seconde later voor een tweede keer op de grond belandden, dit keer bewust.

Nog voor de laatste scherf het noodlot moest ontgelden, had Alec weer bij het raam gestaan en zwaaide deze dit keer open, de voorzichtige regen binnen latend. Zonder enige aarzeling was hij daarop op de vensterbank geklommen en zette een eerste stap de diepte in, waar hij vertrouwd ontvangen werd door een trede bestaande uit regenwater. Een volgende stap op een nieuwe trede. Zo creëerde zich op magische wijze een stijlvolle trap van de ramen van Ilma ruim tot aan het stille meer, de regen plaatselijk opheffend en vervormend tot treden en leuning, zich gehoorzaam buigend naar zijn wil. Nog sneller, nog… gehaaster bewogen zijn voeten ondertussen voort, zeker maar toch ook… nerveus? Het was een ander ook niet ontgaan toen hij halverwege een silhouet in zijn ooghoek opmerkte en de waterfeniks zich trouw aan zijn zijde zag scharen. Het ontlokte een zachte lach aan hem waarna ze getweeën verder gingen.

Het duurde niet lang voor de rode lokken, als de verlaten roos tussen de groene velden, uitstaken in diens omgeving. Er waren ondertussen nog maar zeven treden over. Gelijktijdig vertraagde zijn pas eindelijk, haalde hij diep adem en zei in zijn meest neutrale toon: “Ro?” Ware het niet voor een zachte glinstering in de eindeloze poelen van blauw…

De reactie van de ander bracht een ietwat gespannen, maar niet minder oprechte glimlach op zijn gezicht. De heterochromische ogen die zich recht in de zijne boorden, benamen hem onderwijl kortstondig de adem. Onbewust slikte hij, alvorens een volgende stap te nemen, zich plotseling volledig bewust van iedere beweging die zijn eigen lichaam maakte en ieder detail van zijn verschijning. Zag hij er niet verschrikkelijk vermoeid en en en warrig uit? Had hij niet beter kunnen wachten tot Ro zelf naar hem toe was gekomen? Wat als hij nu overkwam als één of andere vreemde, geobsedeerde- Ho. Stop. In gedachten sprak hij zichzelf streng toe, maar uitte extern enkel een knikje. “I just happened to be in the neighborhood.” klonk het kalm, al.. viel de trap bestaande uit puur regenwater die de gehele weg van hier naar Ilma aflegde niet te ontkennen. “I.. often meditate near this lake,” maakte hij er daarom maar vlug van en zette iets te gehaast nog een stap. Een stap die hem eveneens ongelukkigerwijs fataal werd toen zijn magie met hem op de loop ging en de helft van de betreffende trede in spekglad ijs veranderde. Nog voor hij zich volledig besefte wat er gebeurde, helde hij al gevaarlijk voorover. “Whoa-“ Met moeite had hij zijn evenwicht wel weten te bewaren, ware het niet voor Sorin die… iets te goed getimed exact op dat moment rakelings langs hem schoot en hem zijn balans volledig liet verliezen...
Verschrikt tuimelde Alec voorover, de laatste paar treden af en bliksemsnel onderweg richting de harde grond…

Zich voorbereidend op de klap, hadden zijn armen zich al beschermend voor zijn hoofd uitgestrekt om daar binnenkort de koude grond te kunnen voelen. Maar... in plaats van de harde aarde, sloegen ze zich automatisch om.. zíjn hals en brede schouders... W.. Wat? Het lichaam van de ander leek verder geen enkele moeite te hebben het zijne op te vangen, afleidend uit de spieren in zijn borstkas die zich maar minimaal aan hoefden te spannen. Het deed zijn eigen hart onverhoopt een sprongetje maken, terwijl hij zich iets dichter dan nodig tegen de ander aandrukte in deze spontane omhelzing. Onbewust was zijn gezicht daarbij iets opzij gedraaid om zijn neus in Ro’s hals te begraven en zijn geur even… in zich op te kunnen nemen… Een geur die hij had gemist, evenals de warmte die de ander uitstraalde, zo besefte hij nu.
Het horen van de sonore stem die een rilling langs zijn rug liet gaan door het trillen van zijn borst, liet eveneens zijn wangen net een tint donkerder kleuren... "Thanks." Betrapt sloeg hij vlug zijn ijsblauwe ogen neer en had nauwelijks door hoe hij ondertussen voorzichtig werd losgelaten. Ook de vraag had even nodig op hem in te werken. “Me? F.. Fine.” Hij kuchte en streek een asblonde lok achter zijn oor. “Fine.” Kom op… Wel eerlijk zijn. “But… better now,” eindigde hij dan ook beduidend zachter terwijl hij langzaam weer opkeek en zijn wangen inmiddels een dieproze kleurden. “You? I… heard there was some trouble on Puffoon.” Wat hem.. meer dan eens een nacht lang wakker had laten liggen, zich afvragend of Ronodan wel in orde was… “I’m glad to see you made it out safely. I mean… not that I thought you can’t handle yourself out there, but more like.. I.. you.. eh…” Fijn. Heel fijn. Hij knipperde iets te snel terwijl de trap achter hem ogenschijnlijk uit zichzelf leek op te lossen en weer in de vorm van fijne regendruppels naar beneden viel… “Just… you know… It can be dangerous sometimes. Even for us,” concludeerde hij terwijl hij zijn lichaam in beweging liet komen om traag langs de waterkant te struinen en de ietwat beschaamde uitdrukking op zijn gezicht weer te verbergen. Dammit.

Geïnteresseerd luisterde hij terwijl hij in kalme pas verder struinde langs de waterkant… In de verte had Sorin weer zijn vlucht opgepakt en scheerde nu opgewekt vlak over het meer heen, de energie van de waterpoel in zich opnemend alsof het een heerlijke maaltijd was. Een zachte glimlach speelde om zijn lippen toen hij de feniks even onder water zag verdwijnen om daar met de vissen te spelen. “I understand,” knikte hij begrijpend op Ronodan’s woorden over de nieuwe Puffoonse rebellen. “You used to be one of them once, fighting those in power. And now you’re technically being forced to work for the people you used to despise so badly…” Zijn hoofd draaide automatisch opzij onder het lopen toen er nog aan toegevoegd werd dat Ro het hier had gemist. “Then I hope you will at least get the chance to find some peace and quiet around here,” klonk het geruststellend met een glimlach terwijl zijn hand zich even zacht en broederlijk op de schouder van de ander legde. “Speaking of, I might know a way for you to relax… But we would have to go to Ilma for that.” Alsof de ander in feite geen keus had, boog hij al af, terug in de richting van de school.
“Oh, and about your rebels…” Een korte stilte viel. “I have encountered some of them. I was called back to Cassia as well, because apparently some of the Puffonian rebels escaped your planet and fled to mine. But you know Cassia: If they can avoid being involved in whatever sort of conflict, they will. So they tasked me to hunt these men down and deliver them back to their own planet for punishment.” Het had hem de nodige tijd en moeite gekost de rebellen te vinden en niet zonder hulp… Toch had hij niet voor zichzelf kunnen ontkennen dat het hem zwaar viel de vrijheidsstrijders te moeten arresteren. Was ook hij niet ooit iemand geweest die voor vrijheid en vaderland had gevochten? In hoeverre verschilde het vechten voor een clan werkelijk van het rebelleren met een groep met gelijkgestemden? Zeker als deze gelijkgestemden als doel hadden de kloof tussen rijk en arm te dichten… Een nobel doel. Bijna alsof zijn gedachten in zijn ogen te lezen viel, keek hij de ander weer aan. “However, I didn’t deliver them to the emperor’s doorstep just yet. I made clear Cassia is not to be seen as the lapdog of any planet. Neither am I. Therefore, I had them brought to a secured facility where you, as Puffoon’s Protector, can collect them and do with them as you wish,” concludeerde hij zonder het oogcontact te verbreken.

Begrijpend had hij op zijn woorden geknikt. “Humans will be humans, no matter what time and age. Our kind will always be cruel and unforgiving, so there will always be reason to fight. And as Protectors we will always be caught right in the middle of it all,” Zijn handen vouwden zich in elkaar op zijn rug. “I’ve seen it happen over and over again as I worked as a guardian for the Cassian Protectors. I’ve seen them thrive and fall, struggle and overcome it. All because life is unfair and men is mostly the cause of that.” Het klonk kalm en wellicht enigszins verbitterd, al leek Alaric inmiddels begaan met zijn lot, alsof de jaren van dienen hem de mensheid voldoende hadden leren kennen om niet te veel op het beste te hopen en juist om te gaan met de zwaktes. “Therefore, I think it’s of the utmost importance we take care of ourselves before we care for anyone else.” Met deze woorden liet hij hem voorgaan de school weer in, een zij-ingang die, als je de weg kende, een kortere route naar de Toren was.

Nadat hij had toegegeven de Puffoonse rebellen voor nu op een andere locatie gevangen te hebben gezet, was hij blijven zwijgen, zodat Ro de kans kreeg dit nieuws op zich in te laten werken. Hij schudde pas zijn hoofd bij zijn woorden. “It’s alright. I’m sure my government will use it to their advantage somehow, maybe ask something in return in the future,” mompelde hij om aan te geven dat hij dat liever volledig aan hen overliet. Toen Ronodan verder sprak, had hij even opzij gekeken en kon een glimlach niet onderdrukken. “Of course. Just know… I didn’t do it for them.” Gelijktijdig waren zijn lichte ogen veelbetekenend in de zijne blijven hangen… Ware het niet voor de trap die ze moesten bestijgen, dan was hij wellicht langer blijven staren.

Eenmaal boven liet hij hem wederom voorgaan, Ilma in. Het raam was nog altijd geopend, zodat Sorin kon terugkeren wanneer hij wenste. Maar, als hij het zo vanuit de verte bekeek, zou dat nog wel even duren. In plaats van Ronodan de bank te wijzen, zoals hij gewoonlijk zou doen, was hij echter verder gelopen, de ander uitnodigend wenkend. “Are you ready to take a breather?” klonk het aansluitend ietwat… mysterieus terwijl hij tenslotte voor een oude boekenkast was blijven staan. “If so, I need you to close your eyes for me…” fluisterde hij er achteraan, zijn blik niet langer loslatend…