Raelyn had zich al vroeg in de ochtend op de ziekenzaal gemeld. Ze had de lichten zelfs nog aan moeten doen om de duisternis uit haar kantoor te verdrijven, maar aan de andere kant leek dat niet zo gek gezien ze zich in de donkerste periode van het jaar bevonden. De vakanties waren voorbij, niemand was terug gekomen met gebroken benen of armen na een lelijke val in de sneeuw, nog niet tenminste, en het was redelijk rustig. Er waren hier en daar gevalletjes met griep en verkoudheid, maar er was niets ernstigs aan de hand gelukkig. De dokter liet zich in haar stoel zinken en staarde naar de warme kop thee die ze voor zichzelf had gezet. Dit was heel anders dan in haar tijden van het leger. Het was.. kalmer. Ze keek even kort naar de fotolijst die op haar bureau stond. Haar broer keek haar met een grote glimlach aan en even voelde Rae een steek van verdriet. Ze had nooit afscheid van hem kunnen nemen.
Net toen ze een slok van haar thee wilde nemen en door wilde gaan met de orde van de dag, klonk er een zachte plof gevolgd door een schorre stem. Ze kon niet verstaan wat er werd gezegd, maar het klonk alarmerend genoeg om op onderzoek uit te gaan. Met snelle passen liep Rae het kantoor uit, naar de ingang van de ziekenzaal. Wat, of eerder wie, ze daar eenmaal aantrof, liet haar hart bijna een slag overslaan.
''Horatio! Mijn god, wat is er gebeurd?'' Tegen de jongen praten was zinloos, hij leek al zowat van zijn stokje gevallen te zijn. Haar blik gleed over zijn lichaam, maar ze hoefde niet lang te kijken om te zien dat hij er zeer slecht aan toe was. Met een snelle beweging kon hij op haar schouder steunen terwijl ze hem omhoog probeerde te duwen en naar binnen probeerde te slepen.
''Probeer bij te blijven, Horatio. Het gaat goed komen.'' Shit, waar was Graham wanneer je hem nodig had? De schooldokter sleepte Horatio verder naar binnen, om hem vervolgens op het dichtstbijzijnde bed te leggen.
Oke, en nu was het bekijken wat prioriteit had. De brandwonden waren hevig, maar konden zich niet verspreiden. Dan was er nog de pijl hield het grootste deel van de bloeding tegen en dan had je nog de schouder. Op het eerste gezicht leek deze uit de kom, maar het zou haar niet verbazen als er meer aan de hand was. Ze verwarmde haar handen lichtjes en legde deze aan de onderkant van het schouderblad en op de schouder zelf.
''Probeer diep in te ademen.'' Ze wist dat hij niet verdoofd was en dat dit een risico was, maar deze jongen had per direct hulp nodig en zonder assistent in de buurt was ze op zichzelf aangewezen. Ze telde in haar hoofd af en met een harde duw, probeerde ze de kop weer terug in de kom te duwen. Als dit maar goed kwam. Ze kon het zich niet veroorloven om iemand te verliezen.
PROFILE
Onderwerp: Trickling Blood 
do jan 24 2019, 13:28
An apple a day
