Haar eerste missie spannend! Mayla was al vroeg uit de veren en dacht erover na of ze iets anders mee moest nemen? Nhee ze had genoeg aan zichzelf. Chibi bleef op haar kamer want hij zou toch weinig kunnen uit voeren? Tenminste zo dacht Mayla er over, maar het fairy draakje was eigenwijs en nog voor ze haar kamer had kunnen verlaten was Chibi op haar hoofd geland. 'Als je echt mee wilt zul je er ook iets voor moeten doen, anders kun je net zo goed hier blijven.' stelde May hem voor, maar het draakje zuchten even verveeld en legde zijn kop tussen haar haren neer. 'Deugniet.' zei ze nog plagend en sloot de deur achter zich. Daarna liep ze de gangen door tot ze buiten kwam. Het was winderig met af en toe een regendruppel. Niet dat het weer haar ervan ging weerhouden om haar missie uit te stellen. Met rustige passen liep Mayla over het pad naar het donkere bos. Ze was nooit ver daar naar binnen geweest, enkel de paden die haar het snelste leken van de school naar het dorp te reizen. Maar nu moest May dieper het bos in gaan om daar wat doornstruiken weg te jagen en zo de centaurs weer vrij baan te geven. Het bos sloot al vrij snel de amper vallende regen buiten. Hoewel... Soms viel er een dikkere druppel van de takken naar beneden. Maar Mayla stoorde zich daar niet aan. Ze merkte wel dat doordat de zon achter de wolken zat het al snel duister werd tussen de bomen. Maar goed dat ze een lamp mee genomen had. Deze stak ze aan via haar licht magie hoewel ze nu meer moeite moest doen om het aan te krijgen. Chibi had zijn koppie al weer van zijn lig positie af gehaald en keek rond. Het pad dat ze nemen moest sloeg hier af dieper het duistere bos in. Hoewel Mayla altijd vrolijk was moest ze nu toch wel heel even slikken voor ze de stap waagde om het juiste pad nu op te gaan. De duisternis in het bos werd hier dikker en dikker en elk geluid leek wel op geslokt te worden net als het licht van haar lamp dat niet veel verder dan 5 meter om haar reikte. Het pad kronkelde hier steeds meer el leek wel op sommige plekken bijna weg te vallen door het zwarte gras dat er over heen groeiden. Het leek wel uit het niets dat ineens een grote hoge doornstruik voor haar opdoemde. Mayla deed een stap achteruit van schrik. Dat was wel heel dichtbij!!! Maar zodra ze goed keek zag Mayla dat de takken zich tot buiten de lichtkring terug trokken. 'Okay Chibi. houd jij de lamp vast?' vroeg ze en wachten even tot haar draakje de lamp over had genomen. Daarna riep ze de dementie pocket spreuk op en haalde daar haar Y vormige fluit uit. Je kon gerust zeggen dat Mayla geen liedje hoefde te spelen voor een struik, maar ze vond het gebruik met een beetje muziek en magie nu eenmaal leuker dan zomaar wat spreuken in het rond gooien. Ze begon te fluiten, maar merkte dat het geen effect had. Er kwamen geen tonen uit de fluit zodra ze erop blies? Vreemd... Mayla schudden haar spieren even los en was bereid om het nogmaals te proberen. De tonen die uit de fluit kwamen waren nog heel zacht alsof iemand in de duisternis al het geluid weg vrat. Maar Mayla bleef spelen. Het licht van de lamp die op het moment de enigste bron van licht was hielp haar erbij om haar eigen licht magie beter op te roepen dan toen ze de lamp aan stak. Licht bollen groeide tot de juiste grote en de licht kring groeide en de struik die er groeide trok zich steeds verder terug. Ze bleef door spelen en uit eindelijk kwam het geluid rond haar heen weer langzaam aan tot leven. Een duister wezentje die zich onder de struik had verschanst schrok op dat zijn schuilplaats zich terug trok en schoot weg. Chibi gromde even naar het wezentje en keek daarna weer naar Mayla die de licht bollen zo aan stuurde dat ze de struik zo ver weg drongen dat het gaten in de grond achter lieten. Ze liet de Licht bollen nog enkele minuten direct boven de gaten hangen dat ze er even kort overheen veegde waardoor er een beetje aarde achterbleef die vast kleefde met wat licht magie maar die geen verdere krachtsinspanning kosten. Ze had het een van haar vaders vaak genoeg zien doen. Het was een handige spreuk om ongewenste wezens of planten weg te houden. Je kon wel zeggen dat het veel weg had van een heilig voorwerp die onheilige dingen buiten moesten houden. Daarna liep Mayla verder en nam de lamp weer over en liet de overige licht bollen zich samen voegen in de lamp nadat ze het deurtje even los had gehouden. Ze keek nog even naar beneden. Mayla had de spreuk goed uit gevoerd en het gaf geen licht, maar de struik kon via die gaten niet langer meer terug komen. Hopelijk mijden de doornstruik het pad en zou het aan de zijkanten gaan groeien? Chibi fladderde even in een cirkel om zijn baasje heen en landen daarna op haar schouder. De geluiden die ze nu hoorde waren in de duisternis om haar heen best angst aan jagend, maar May stapte dapper door. Hopelijk kwam dat vreemde duistere wezentje niet meer terug? Het pad dat nog in het donker gehuld was verried niet wanneer er weer een bocht kwam of waar een spinnenweb laag over het pad hing. Echt spinnen waren vreselijke wezens die altijd op de verkeerde plekken hun webben maakte en je altijd onder zat met die vieze kleverige draden. Dus moest ze weer bukken als het bijna te laat was. Een schril geluidje liet Mayla even schrikken en ze stond stokstijf stil. Chibi keek verward om hen heen, maar beide konden geen oorzaak van het geluid vinden. Na enig aarzelen stapte Mayla toch maar weer verder hoewel ze het voorzichtiger deed dan eerst. Echter werd het schrille geluidje steeds sterker. Toen ze bijna weer boven op een doornstruik knalde hoorde ze een kreet en een woeste poging alsof iets uit een struik probeerde te komen? Mayla kwam nog voorzichtiger dichterbij en zag hoe de doornstruik een jonge centaur in zijn doornige takken hield. Mayla begon dichter naar de struik toe te lopen en hield de lamp voor haar uit. De doornen struik trok zich steeds verder terug, maar wilde zijn slachtoffer niet los laten. May riep een licht bol op en zond die richting de gevangen Centaur, maar liet het licht om het arme wezen draaien zodat alle takken zich terug trokken. Heel even was de jonge Centaur nog in paniek aangezien hij of zij niet wist wat Mayla's bedoelingen waren. Het wezen trok zich een paar stappen bij haar vandaan terug en keek toe hoe het mensen meisje de gaten af sloot zoals ze het eerder had gedaan en schoof er wat zand over heen. Het licht doofde en ze rechten zich weer op. 'Een goede dag. ik hoop dat je geen pijn hebt?' vroeg Mayla na de Centaur toe gedraaid te hebben. Het was geen oud exemplaar, maar een echte veulen was het ook niet als May naar de leeftijd van diens gezicht bekeek. Natuurlijk kende ze het verouderingsproces van de Centaurs niet. Hij kon goed al ouder zijn dan dat zij het wezen in zou schatten. 'Bedankt voor je hulp, jij bent vast een van de leerlingen die ons helpt van die vervelende struiken af te komen?' bedankte de Centaur haar. Mayla kon een duidelijke mannelijke stem horen maar ze knikte vriendelijk. 'Helpen is beter dan andere laten krimperen, wat voor soort of ras het ook is die hulp nodig heeft.' antwoorden Mayla en ze kwam nog wat dichterbij, hoewel voorzichtig omdat ze de ander niet wilde laten schrikken. 'Mijn naam is Zentur, Ga vooral door met het bestrijden er staan er nog genoeg helaas.'stelde Zentur zich aan haar voor en Mayla glimlachte zacht. 'Aangenaam Zentur, ik ben Mayla. wees gerust dat zal ik zeker doen.' stelde Mayla zichzelf daarna voor en zag hoe de Centaur aanstalten maakte om weer te vertrekken. Ze hield hem niet tegen en keek het prachtige wezen na, die de weg af draafde waar zij vandaan was gekomen. Daarna liep ze verder. Mayla stapte verder, maar ze was Chibi even kwijt. Waar was het fairy draakje gebleven? Met snelle passen liep ze door. Het pad wat zij bewandelt had was nog bezaaid met nog 2 andere doornstruiken, maar ze kon het draakje nogal tijd niet vinden. Waar was hij toch? Opeens hoorde ze een schel gepiep. Dat gepiep kende ze uit duizenden. Chibi zat vast of hij had pijn een van die twee moest het zijn anders piepte hij niet zo. Met grote passen versnelde May haar pas, maar hield nog wel in acht dat er elk moment een blokkade op het pad zou verschijnen! Maar hoe dichterbij Mayla kwam hoe bezorgder en roekelozer ze werd. Toen het langzaam iets lichter werd tussen de bomen kon ze een kleine schim tussen de grootste struik die ze tot nu toe op het pad hier tegen was gekomen zag hangen. 'Chibi!' riep Mayla en ze liet de lamp vallen waardoor het deurtje open klapte en het licht dat erin zat ontsnapte, maar ze vlogen achter haar aan, omdat zij het licht tot haar riep. Mayla liet splitste het licht en liet hen om haar handen komen zodat ze handschoenen van licht aan getrokken leek te hebben. Met een roekeloze poging om de takken zo ver van Chibi's lijfje weg te trekken, maar ze prikte zich wel lelijk waardoor de doornen diep in haar vlees prikte. Chibi piepte in haar richting, maar ze kon heel even niet helder denken. Het wezentje rekende op haar en ze wilde alles voor hem doen om het fairy draakje te beschermen. Al wist ze best dat ze enkel haar beste beentje voort kon zetten. Een lange tak van de doorn struik zwiepte haar kant uit en raakte Mayla pijnlijk over haar wang. Waar een paar ondiepe sneetjes verschenen die bloed druppels begonnen te lekken. Mayla liet de takken rond Chibi's lijfje los en deed een stap achteruit en voegde haar handen bij elkaar waardoor ze het gespleten licht weer bij elkaar voegde. De licht bal groeide en groeide. Mayla deed weer een stap naar voren en bij elke stap die ze zetten trokken de takken van de doorn struik zich weer terug, maar haalde soms ook lelijk naar haar uit. Op een enkele tik haar raakte na miste de meeste doordat de doornstruik zich aan het licht wilde onttrekken. Chibi kwam uit eindelijk los en rende de kant op van Mayla waar hij veilig was. de struik trok zich terug en Mayla sloot de gaten net zoals ze de eerste keer had gedaan. Ze tilde Chibi op en hield hem stevig vast. 'Wil je nooit meer zo ver weg lopen?' vroeg ze met een opgeluchte toon in haar stem. Het draakje keek haar aan en maakte een instemmend geluidje waarna hij zich tegen zijn bazinnetje aan drukte. Mayla liep nog even terug om de lamp op te halen en verliet daarna het pad. Ze had de struiken die ze tegen gekomen was allemaal weg gejaagd. Nu konden de Centaurs hier weer veilig overheen zonder in die vreselijke doornstruiken vast te komen zitten. Ze liep terug naar school om verslag te doen van haar missie.