De zon scheen en het waaide een beetje. Het zorgde ervoor dat de losse haren die haar staart waren ontsnapt, vrij rond haar gezicht waaiden. Met toegeknepen ogen nam ze het hele uitzicht in zich op. Het kasteel was van een afstandje in de herfstzon een prachtig gezicht, wie weet hoe het er in de zomer uit zou zien. Rae had haar handen in de kontzakken van haar lichte spijkerbroek gestoken terwijl haar losse, oversized trui rustig mee waaide met de wind. Aan haar voeten had ze een paar enkellaarsjes die niet elke modderplas van de pas afgelopen herfstbui hadden overleefd. Stiekem was Rae gisteren al aangekomen, maar toen liep het al tegen de avond, dus leek het haar geen goed idee om dan nog een ronde kennismakingsgesprekken te houden. Daarom was ze maar wat vroeger opgestaan, had wat door het kasteel gewandeld en was vervolgens richting Oaks Field gelopen om daar een leuk cafetje uit te zoeken en daar een lunch te pakken. Toen ze het café had gevonden, was het al licht gaan miezeren, maar toen ze binnen was gelopen leek het pas echt los te barsten. Gelukkig had ze een plekje bij het net brandende haardvuur kunnen vinden en was het eten ook nog eens heerlijk. Nu de bui was opgeklaard van Rae het wel tijd om terug te gaan naar de academie en haar werkplek te zien. Het zou heel anders zijn. Rustiger, waarschijnlijk ook nog eens minder stress aangezien ze niet verwachtte dat er dag in dag uit leerlingen de ziekenzaal opkwamen met hun arm half er af. Maar je wist het nooit bij kinderen. Ze konden van alles uithalen. Rae greens en floot tussen haar tanden door om Toadstool terug te roepen. De Sint-Bernard kwam eraan gehold en klonten modder vlogen op uit het gras. Rae rolde met haar ogen en grinnikte toen terwijl ze de hond aan de lijn deed en terug wandelde.

Het was misschien geen goed idee om een hond met vieze poten de ziekenzaal op te laten, dus had ze met tegenzin, en Toad had er evenmin zin in, hem achter gelaten op haar kamer. Ze kon nooit tegen de zielige blik die hij altijd opzette als ze ergens heen ging waar hij niet kon gaan. Bovendien voelde het altijd leeg als het beestje, of nou ja, meer een beest, niet naast haar trippelde. Maar voor nu was het het beste. En zolang zou ze toch niet weg zijn?
Haar laarsjes kon je al van verre aanhoren, maar nog even rustig en ontspannen liep Rae uiteindelijk de ziekenzaal in. Als ze het goed had begrepen, had ze een collega. Al was assistent en niet volledig dokter. Maar even goede vrienden, toch? Haar blauwe ogen zochten in het rond, maar van een persoon geen spoor. De vrouw schraapte even haar keel. 'Hallo?' Haar Novaanse accent klonk duidelijk door haar stem heen, maar was alsnog goed verstaanbaar. Ze zette nog een paar stappen verder de zaal in en speurde ondertussen verder. Het was toch nog niet zo laat dat de werkdag er al op zat?

@Graham

En… dat ging hier. Eens zien… Kijk! Dat stond beter.
Met de doos in zijn ene arm geklemd, zocht de hand van zijn andere zorgvuldig naar de juiste plekken in de voorraadkast om deze bij te vullen voor zijn nieuwe baas en mentor zou arriveren. Sinds Yvaine’s vertrek waren de zaken net iets… rommeliger. Niet dat Graham niet hield van een net en opgeruimde werkplek, maar zonder begeleidend dokter had hij simpelweg de tijd noch mogelijkheid gehad alles in zijn eentje te runnen. Dingen met minder prioriteit waren er daarom weleens bij ingeschoten. Om toch een goede, eerste indruk te maken stond de thee al te pruttelen, was de gehele zaal aangeveegd, bedden opgemaakt en hoefde hij nu alleen nog maar-
Hij aarzelde om de pot met strakblauwe vloeistof neer te zetten toen de kleine verhoging waar hij op stond even protesterend kraakte. In feite had hij deze met zijn 1.92 meter nauwelijks nodig gehad, maar hij had toch maar het zekere voor het onzekere genomen.
Poging twee. Nog een keer gleed zijn hand bedachtzaam naar voren om het goedje een goed plekje te geven, maar nog voor zijn vingers daadwerkelijk de plank konden raken, klonk er weer een ongezond geluid onder hem. Wat? Het was niet alsof hij de laatste tijd überhaupt toegekomen was aan drie voedzame maaltijden per dag…
Kom op! Dokter Althea kon hier ieder moment binnenlopen… Nog even vlug- “WHOA!”
En daar was hij de fout ingegaan. Uit pure koppigheid en haast had hij toch nog een poging gedaan de pot neer te zetten, waarbij het opstapje hem geen derde waarschuwing gunde en in het midden een stuk doorzakte. Door de onverwachte verlaging, wankelde Graham naar achteren, maar kon nog net voorkomen dat hij viel. De pot die hij zojuist nog in handen had gehad kwam er helaas heel wat minder genadig vanaf… Uit zijn vingers werd het langs de kast heen door de zwaartekracht naar beneden getrokken, tikte een uitstekende plank aan, waardoor het een rijkelijke, blauwe vlek op Graham’s shirt achterliet en tenslotte op de grond in zo’n duizend stukken uit elkaar spatte.
Top. Geweldig…
Graham, die nu overigens heerlijk naar lavendel rook, zag het met lede ogen aan en schudde zijn hoofd. Waarom moest dit hem altijd gebeuren? Goed. Als hij opschoot, had hij misschien nog even tijd om-
Voetstappen. Zijn gehoor scherpte zich aan. Het geluid van hakken op de ondergrond verplaatste zich razendsnel zijn kant op. Het leek slechts een kwestie van seconden voor de deur van de ziekenzaal zou worden geopend.
Shit.
Zo vlug hij kon liet Graham daarom met zijn watermagie wat hij maar kon redden van de vloeistof terug in een andere pot stromen en veegde snel de scherven glas weg. Het belangrijkste. Het scheelde niet veel of het topje van zijn wijsvinger was eraf gesneden, maar… het was gelukt.
Hierdoor had hij echter geen tijd meer om het shirt -wat het slachtoffer leek te zijn geworden van een heftig verffestival op Nova- te redden. In een laatste opwelling, trok hij hem daarom vlug over zijn hoofd uit, zijn kleine blunder zoveel mogelijk verbergend.
Op het moment dat de deur van de zaal vervolgens werd geopend, wierp hij het net uit het zicht, alsof het niks was, waardoor het eerder leek te suggereren dat hij met volle overtuiging voor zijn nieuwe baas uit de kleren wilde gaan. Ai... Gelukkig voor hem had ze hem niet direct opgemerkt, aangezien hij -ondanks zijn aanzienlijke lengte en bouw- nog gedeeltelijk verborgen ging achter de voorraadkasten. Zijn redding.
Waar was zijn reserveshirt? Als arts en assistent waren die nou eenmaal onmisbaar. Dat had hij vandaag maar weer bewezen. Zijn priemende blik ging zoekend door de ruimte, enkel om zijn shirt aan te treffen… aan de kapstok verderop. Hoe en waarom het daar terecht was gekomen, kon hij niet zeggen. Waarschijnlijk had hij het daar gedachteloos tegelijkertijd met zijn jas neergegooid toen hij zich naar zijn werkplek had gehaast door alle drukte.
Dammit. Daar ging zijn plan om ongezien naar zijn shirt toe te sluipen, deze aan te trekken en haar te begroeten alsof alles… tiptop in orde was. Maar wat kon hij doen? Ze leek alleen maar dichter en dichter zijn kant op te komen… Het was slechts een kwestie van een minuut voor ze hem zou opmerken (en zich waarschijnlijk kapot zou schrikken van zijn plotselinge, onaangekondigde aanwezigheid). Hij kon moeilijk doen alsof hij niet aanwezig was. Dat was pas een eerste indruk en bovendien was er geen achteruitgang om door te ontsnappen. Zelfs Yvaine’s oude kantoor was te ver weg om snel heen te sneaken.
Nee. Nee, er zat niets anders op dan… “Hallo!” klonk het oprecht opgewekt terwijl hij plots achter de voorraadkasten tevoorschijn kwam. Zo nonchalant mogelijk en alsof het in feite de normaalste zaak van de wereld was om je kersverse assistent bij de eerste ontmoeting zonder bovenkleding te aanschouwen, wandelde Graham haar richting -tevens die van de kapstok- op. Enige kippenvel verscheen op zijn warme huid door de koele bries die door het open raam naar binnenwaaide en daarmee het einde van de zomer maar al te duidelijk aankondigde. Brr…
Eenmaal bij haar aangekomen, vestigde hij zijn blik nu pas goed op de vrouw met wie hij de komende tijd veel samen zou werken. Tenminste… hij nam maar aan dat zij het was, aangezien ze voldeed aan de beschrijving die hij gehoord had en hij haar nog niet eerder gezien had. Hm… Ze oogde in ieder geval nu al… toegankelijker dan een zekere, eerdere mentor… Met een gemeende, brede glimlach reikte hij haar daarom zijn hand toe om deze te schudden. “Graham James Lockwood, at your service~” Hierna was de jonge arts weer iets van haar weg gestapt om het schone shirt vlug van de kapstok naast haar te grissen en soepel over zijn hoofd te trekken, zijn rug naar haar toegekeerd.
Weer geheel gekleed, draaide hij zich tenslotte weer naar haar toe, fatsoeneerde zijn wilde, blonde lokken, waar zijn nieuwsgierige, amberkleurige ogen gedeeltelijk achter verborgen gingen, nog iets (voor zover dit ging) en keek de ander geïnteresseerd aan. “Dokter Althea, nietwaar?”

Wat aarzelend liep Rae wat verder de zaal in. Het rook er schoon en fris, wat een pluspunt was. Ze wist niet hoe lang de vacature al had opengestaan doen ze solliciteerde en ze wist ook niet hoe haar voorganger, of voorgangster, de zaal had behandeld. Maar alles leek nog even fris en wit alsof het er pas net was neergezet. Het gaf een goede eerste indruk, eentje die ze maar al te graag positief in ontvangst nam. Het kon natuurlijk ook het werk zijn van haar toekomstige assistent. Nee wacht, ze was aangenomen. Dus hij was haar assistent al. Van hem leek echter geen spoor. Wacht, hoe laat was het? Bijna tegen het einde van de middag. Het zou ook heel goed kunnen zijn dat hij er helemaal niet was en haar aanwezigheid rond dit tijdstip niet had verwacht. Hij had net zo goed in de eetzaal kunnen zitten om vroeg te eten. Ach, dan had ze even de tijd om rustig rond te neuzen. Rae zette haar tas op een stoel en deed een paar stappen vooruit.
Haar mond liet echter even een kort, verschrikt gilletje klinken toen daar uit het niets ineens een jongeman voor haar neus stond. Ze had een klein stapje achteruit gezet en haar hand voor haar mond geslagen om de schreeuw te smoren. Haar hart was even in haar keel geschoten en leek ondertussen overuren te maken, maar op Rae's mond lag alweer een flauwe glimlach. Die verdween echter lichtjes toen ze de ander bekeek. Hij zag er tip-top in orde uit ware het niet dat hij.. geen shirt aan had. Rae trok een wenkbrauw op en liet de hand voor haar mond zakken. Was dit.. normaal? Of verwachtte hij meteen dat hij een of ander proefkonijn zou zijn? Wie was in godsnaam haar voorganger geweest..? 'Eh.. oke.' Zei ze met nog steeds dezelfde flauwe glimlach op haar lippen. Hoewel dit een vreemde vertoning was schudde Raelyn hem wel de hand. Ze kon nu eenmaal niet zo gemeen zijn. Vervolgens bekeek ze hoe hij naar de kapstok reikte, een shirt pakte en het aantrok. Aha.. Wie weet was hij wel heel zwaar werk aan het doen en wilde hij niet meteen dat zijn kleding zo bezweet was bij hun eerste ontmoeting. Het was een theorie. Door alle afleiding van... zijn lichaam, was ze compleet vergeten zich voor te stellen en pas toen hij haar officiële titel opnoemde, leek ze weer een beetje terug te komen in de realiteit. De dromerige blik vervaagde uit haar ogen. 'Klopt! The one and only!' voegde ze met een knipoog eraan toe. 'Maar zeg maar gerust Rae. Het hele ''Dokter Althea'' klinkt voor mij iets te professioneel wanneer we gewoon collega's op de vloer zullen zijn.' Ondertussen had ze haar tas weer van de stoel geplukt. 'Care to give me a little tour?' Klonk haar stem vervolgens opgewekt als altijd.

@Graham

Een zachte grinnik ontsnapte zijn keel bij het aandoenlijke gilletje wat hij had gehoord. Whoops~ Een voorzichtige grijns tekende zich op zijn gezicht bij de bevestiging dat hij inderdaad de goede voor zich had. “I’m glad. Sorry I scared you there.” lispelde de jongeman lichtelijk geamuseerd door haar reactie, waarbij zijn vingers kort haar pols aanraakten. “Hm… Slightly raised pulse rate, but I think you will live.” voegde hij er plagend aan toe. “Then again.. you’re the doctor.”
Hij knikte bevestigend bij haar verzoek hoe hij haar kon aanspreken, waardoor zijn blonde lokken heen en weer dansten. “Rae…” Hij proefde de naam even op zijn lippen. Het had eerder als een gesmoorde zucht geklonken. “As you wish. Welcome to Starshine Academy, ..Rae.” Een korte stilte volgde… “Oh, and you can call me anything you like…” voegde hij er stilletjes aan toe met een neutrale uitdrukking, al loog de stiekeme schittering in zijn amberkleurige irissen er niet om. Zijn ogen volgden haar hand die de tas oppakte. Bij haar vraag schoten ze weer omhoog en boorden zich zonder enige twijfel opnieuw in de hare. Een kalme, charmante glimlach stond op zijn gezicht. “Of course! Right this way.” Hoffelijk had hij daarop haar tas overgenomen en hees deze soepel over zijn schouder, zodat zij er niet mee hoefde te sjouwen.
Tussen de bedden door maakten ze als eerste hun weg richting het kantoor. Hier aangekomen, hield hij de deur uitnodigend voor haar open, zodat ze hem voor kon gaan naar binnen. De tas werd daarop zorgvuldig op het bureau gezet. “This… is yours now. Here is where we keep all the patient files, other necessary documents, books and… very imporant…” Zijn blik gleed naar het koffiezetapparaat op de bijzettafel. “If you’re ever in need of a shot of caffeine after those long hours at the hospital ward, this is where you need to be.” Ongemerkt was zijn grijns iets verbreed. “And a big plus… If you need me, all you need to do is open the door and call my name and I’ll come running, since I’m usually right over there, stocking the shelves.” Zijn hoofd knikte richting de voorraadkasten net achter het kantoor. Ondertussen was hij naast haar blijven staan, zijn getrainde armen over elkaar geslagen, en wachtte af of ze misschien nog vragen of opmerkingen had voor ze verder zouden gaan met de rondleiding.