<sub>Rust. In de zomer kreeg je er weinig van. Het was warm weer, wat de brunette van Raziaanse en Novaanse afkomst op zich wel fijn vond, haar het mindere fijne eraan was binnen zitten. Tussen alle zwetende mensen. En dan sprak ze nog niet eens van haar benen die aan de stoel vastplakten wanneer ze kortere kleding aanhad vanwege het warme weer. Ugh. School was dan ook zo'n sleur en ze was blij dat het magielessen waren die ze volgde, en geen saaie lessen zoals topografie of iets met wetenschappen. En dan, wanneer je dacht eindelijk rust te kunnen vinden na de lessen en je je naar buiten begaf, zat het hele grasveld onder met puberale kinderen die een harde voetbal rondtrapten, mensen die spattend in het water sprongen en iedereen in hun omgeving hiermee nat maakten. Het gekletst galmde dan nog na in je oren wanneer je het 's avonds in bed lag. Nee, rust in de zomer, dat zat er niet in. Niet als je naar het meer of het grasveld ging en al helemaal niet in Oak's Field. Rust kon je echter wel vinden als je wist waar je moest zoeken; zoals in de ruïnes. Een plek waar ze het liefst zat, omdat er niet zo heel veel mensen rondhingen. En bovendien was er ook genoeg schaduw. Helaas voor haar had een groepje eersteklassers de ruïnes gevonden en leken ze wel verstoppertje te spelen. Haar rust momentje werd dus verstoord, waardoor ze met een norse blik in haar ogen was opgestaan en de ruïnes maar had verlaten. Met tegenzin was ze naar rechts afgeslagen richting de Dark Forest. Niet dat ze als light magiër daar graag was, maar het gaf haar rust. Tijd om na te denken zonder alle drukte en de mogelijkheid dat iemand je spullen of erger nog jou in het water probeerde te gooien.

Een maal ver genoeg in het duister woud, was er niets anders te horen dan het gefluit van de vogels en het gekraak van de takjes onder haar schoenen. Ze glimlachte lichtjes, terwijl ze een bepaald pad volgde dat waarschijnlijk toch wel door meerderen gebruikt werd. Naar een open plek, waar toch wel wat zonlicht was en het niet alleen maar duistere bomen waren. Maar toen ze dichterbij kwam, hoorde ze opeens een stem. Ze staakte haar voetstappen en haar helderblauwe ogen vielen nu op een jongen die daar tegen een boom aanleunde. Ugh. Daar had ze geen zin in. "Nee," merkte ze droog op. "Doei." Ze draaide zich half om en liep in een omweg om hem heen om ergens anders tegen een boom aan te gaan zitten. Not. Fucking. Interested.</sub>

Ze was heel duidelijk geweest in het feit dat ze niks met de jongen te maken wilde hebben. Ze had geen zin in een gesprek, geen zin in welk sociaal contact dan ook. Ze wilde gewoon rust en tijd om na te denken. Helaas ging de jongen niet weg, dat zou dan ook een pluspuntje zijn geweest als hij wel weg was gegaan - misschien had ze haar 'nee' en 'doei' wat feller moeten zeggen. Dan zou hij vast gedacht hebben om een andere plek uit te kiezen om ook te relaxen. Maar helaas. Hij bleef op de plek en helaas kon Ziva hem moeilijk vertellen weg te gaan, hij was hier immers eerder dan haar gekomen en bovendien was dit een plek waar men vrij kon staan en doen wat hij wilde. Helaas. De brunette sloot haar ogen toen ze eenmaal lekker zat en haalde even diep adem, waarna ze eindelijk dacht rust te kunnen hebben. Maar helaas mocht dat niet zo zijn. Want de jongen begon opeens te lopen en waar iemand liep in het bos met schoenen aan, kon je dat dus horen. Krak, krak, krak! Zelfs al deed je voorzichtig met lopen, je hoorde het. Krak, krak! En toen was er stilte. Plof! En de jongen ging zitten. Ziva opende even kort haar ogen, om hem een geërgerde blik toe te werpen, die hij waarschijnlijk niet eens zou opmerken. Urgh.

Toen hij eenmaal stilzat, haalde ze weer diep opgelucht adem. Oké, dan konden ze nu allebei gewoon even rustig.. en toen ging zijn tas open en begon hij erdoor heen te rommelen. Geez, fuck, kon hij niet gewoon stil zijn? Een diepe zucht rolde over haar lippen, ze zou er niet eens erg in hebben als het hem zou opvallen. Dan bleef hij misschien wel gewoon stil. Maar toen hij opeens ergens tegen begon te praten, opende ze toch echt weer haar ogen en liet ze haar blik op de blonde jongen vallen. "Ben je klaar?" Sprak ze geërgerd. Klaar met praten. NU stil zijn. Thank you very much. Haar ogen spraken boekdelen, ze wilde gewoon rust en hij was die rust aan het verstoren. Door ten eerste dichtbij te komen zitten, ten tweede zo luidruchtig in zijn tas te rommelen, ten derde ook nog eens tegen een eekhoorn te staan praten en dan was er nog het feit dat hij er gewoon nog steeds was. Kon hij niet gewoon even ophoepelen en haar, haar rust gunnen? Of was dat soms teveel gevraagd? Het mocht duidelijk zijn dat ze vandaag niet in haar opperste humeur was en het kleinste beetje geluid haar nog erger prikkelde en nog humeuriger maakte.

@Theneras