"Het is heel simpel. Gewoon deze weg volgen, de eerste naar rechts en dan zie je het snel genoeg," zegt de oudere dame die Olivia vriendelijk had aangesproken. Tot nu toe had ze Nova nog nooit gezien, dus wist ze ook niet hoe ze moest lopen om op de universiteit van Rhonnedeaux te geraken. Gelukkig zijn de mensen hier vriendelijk genoeg om de eenzame roodharige  de weg te wijzen en duurde het niet lang voor ze toch haar weg vindt. Siegmund heeft ze voor nu niet mee genomen, stel je voor dat hij het idee krijgt om naar één van die boeken te happen. Er staat duidelijk geschreven dat de boeken niet beschadigd mogen zijn. 
Voor de grote deur van de universiteit blijft ze staan, de deuren goed gesloten en een folder vast gemaakt aan de deur. 'Gelieve de deur goed te sluiten! Wij doen ons uiterst best om de Vliegende Boeken te vangen. Onze excuses voor het ongemak.' Nu is ze helemaal zeker dat ze juist is. 
Voorzichtig doet ze de deur open, eerst haar hoofd door de opening om zeker te zijn dat er geen boek haar richting op komt. Haar kleine en smalle gestalte zorgt er ook voor dat ze zich door een kleine opening kan wringen en direct de deur kan sluiten. "En natuurlijk is dit nog eens een immens gebouw," praat ze tegen zichzelf, wat ze had kunnen verwachten van een universiteit. In haar denkende modus tuit ze haar lippen, maar schudt haar schouders met het idee dat het geen zin heeft om hier te blijven staan. Die boeken zullen niet in je handen komen vliegen. Als ze het goed gelezen heeft, missen ze vijf boeken van hun verzameling. Laten we dan maar beginnen. Het duurt niet lang voor ze een flapperend geluid gehoord. Aha, dat is al nummer één. Naarmate ze verder stapt, des te luider het slagend papier wordt. "Menen die dat nu?" schrikt ze op als ze de kamer binnen komt. Natuurlijk vliegt dat eerste boek in, net als Starshine, in de immense eetzaal... Het boek had haar opgemerkt en had meteen het hoogste punt van de zaal bereikt, ver uit haar buurt. Zuchtend legt ze haar rugzak op één van de lege tafels, om in haar spullen te kijken wat ze hier voor kan gebruiken. Het boek raast haar gezicht voorbij, alsof het haar wilt uitdagen om hem te vangen. "Wacht maar," fluistert ze tegen het boek, niet dat het haar kan horen. Een van de kleinere flesje neemt haar aandacht. Een geniepige grijns siert haar lippen als ze haar eerste plan bedenkt. Wie het laatste lacht, lacht het best. Zonder nog een woord te zeggen, sluit ze weer haar rugzak en loopt ze uit de kamer. Juist om de hoek haalt ze het flesje uit haar zak en drinkt  de 'Potion of Thiali' in één keer leeg. Het duurt niet lang voor ze haar eigen handen ziet verdwijnen. Daarna beslist ze om op haar tippen naar binnen te stappen, het boek weer zoeken. Zoals ze van het ettertje had verwacht vliegt die nu weer wat lager. Ze wacht af tot het boek dicht genoeg in haar buurt staat, om dan ineens uit het niks haar armen te strekken en het boek vast te grijpen. "Hebbes," Rond haar schouder heeft ze nog een extra zak hangen, die ze nog onderweg heeft gekocht. Gewoon om zeker te zijn dat het boek dat ze heeft gevangen, niet wegvliegt als ze er een ander boek in plaats of voor een nieuw object zoekt. Zoals verwacht gaat het boek wild te keer om uit haar onzichtbare greep te ontsnappen. Voorzichtig kan ze het boek in haar steken, haar best doen om het niet aan de rits te beschadigen. 
Na een korte tijd is het drankje uitgewerkt en is ze weer voor iedereen en alles zichtbaar, maar na die tijd beslist ze ook om het boek al in de bibliotheek op te sluiten, het lijkt wel alsof haar zak een eigen leven lijdt door dat boek. Als het een tong zou hebben, dan had ze die nu gezien. Wat een kinderachtig wezen is me dat? Ze stuurt hem nog een strenge blik voor ze de deur stevig achter zich sluit en twee keer nakijkt of het goed gesloten is. 

Een nieuw, heel stil geluid trekt haar aandacht, nu verdubbelt. Ook handig, twee vliegen in één klap. Het geluid leidt haar naar een kleine trap naar beneden. Waarschijnlijk hebben deze boeken, die oud en breekbaar kunnen zijn, de koelte opgezocht, wat dus betekend dat ze extra voorzichtig zal moeten zijn. Wel, we hebben goed nieuws en we hebben slecht nieuws. Het goede nieuws: het plafond van de kelder is heel laag, waardoor ze ze makkelijk kan vangen... Het slechte nieuws: deze boeken vliegen als muggen rond haar oren. We zullen dan maar een ander object gebruiken hiervoor. Ze haalt de zandloper voorzichtig uit de rugzak. Dit zal van lange duur zijn, maar ze wacht tot de beide boeken in haar hand bereik zijn. Zij kan nog even gebruik maken van de beginnende vertraging, maar komt net als de boeken tot een stilstand. Geluk dat dit maar vijf minuten duurt. Met de zandloper voor haar, kijkt ze nauwkeurig en wacht ze op de laatste korrel. Eenmaal ze die ziet, komt ze meteen in actie om al één boek te grijpen. De andere vliegt (opzettelijk?) tegen haar aan, waardoor ze omvalt maar het boek in haar val meeneemt. Ze valt op haar rug en klemt het boek tegen haar borst. Normaal gezien zou alles nog in goede staat moeten zijn. De klap van de val perst al de lucht uit haar longen en ze moet die weer terug vinden voor ze kan rechtstaan en het tweede boek in haar zakje legt. Gaan we het zo spelen? Maar zo makkelijk geeft ze zich niet gewonnen, wat denkt die wel? Oh wacht, misschien. Ze neemt de Porthole uit haar zak, om dan de andere kamer van de ruimte te komen. Het boek is helemaal in de war en daar maakt Olivia gebruik van om het te grijpen. Om ervoor te zorgen dat het niet kan wegvliegen, steekt ze die ook in de zak, houdt ondertussen het ander boek tegen met haar ander hand. Zweet drupt in haar ogen, ze had niet verwacht dat ze zo moeilijk doen. Nog twee te gaan. Deze doen niet meer zo moeilijk, dus moet ze al niet terug lopen. 

...maar waar zijn die laatste? Voor zij weet heeft ze ondertussen al overal gekeken, maar ze ziet of hoort geen vliegende bladeren meer. Ze zijn toch niet buiten gaan vliegen?... Wanneer ze door een raam kijkt, wordt ze plots langs achter getrokken. Een schelle maar korte schreeuw ontsnapt haar als ze de kracht aan de riem van haar rugzak voelt en haar adem (weeral) uit haar longen wordt geslagen. Haar ogen open, ziet ze een jongen over haar gebogen, hun gezichten niet al te vriendelijk. "So you are the bitch that steels all the books?" Excuseer?! Stelen?! Dan ziet deze twee boeken vast heeft. Verdomme daar zijn die dus, maar hoe... Opnieuw grijpt een arm haar, trekt aan haar pull zodat ze met moeite recht staat. Het zal niet anders kunnen. Onder haar pull draagt ze haar twee nieuwste aanwinsten: Nordraevir Blade Set. Nu hopen dat die dolken doen zoals wordt gezegd en verwondt ze niemand. In een snelle zwaai brengt ze de beide dolken tevoorschijn en mikt op zijn knieën. Het heeft zijn gewenste effect. Hij valt roepend neer, maar ze kan geen bloed zien. Nu hij op knieën zitten, wilt ze eens nakijken wat het volgende zou doen. Met een een nieuwe zwaai, nu naar achter, mikt ze de dolk recht in het midden van zijn ruggengraat. Helemaal bevroren valt hij neer. Alleen zijn ogen volgen haar stappen. Ze trekt de boeken uit zijn handen en wilt ervan door, maar hoort nieuwe voetstappen de trap opkomen. "Grijp haar!" kan hij nog roepen, al lijkt het meer kermen van de pijn dan echt roepen. Een wat zwaardere jongen kijkt haar koudbloedig aan, dan naar de boeken in haar handen, om dan weer naar haar te kijken. Verdomme! Dat was de enige trap om hier weg te komen! Ze loopt naar de andere kant van de gang, moet de handen van haar vorige "slachtoffer" ontwijken. De zwaardere jongen ziet er niet alleen zwaarder uit, maar is gewoon zwaar als je ziet hoe moeilijk hij haar kan volgen. Ze opent het raam, maar kijkt neer naar een grond die twee verdiepingen lager is gelegen. Gespannen slikt ze, maar kan niet lang nadenken, want hij is toch sneller dan ze had verwacht. Die cape had ze meteen moeten aandoen! Wacht! Die kleefbrei die ze onlangs won, die dat van Shadra komt. Ze neem het doosje, terwijl ze in het ander de twee boeken vast houdt. Het doosje opent ze met haar tanden en de substantie gooit ze naar de dichterbij komende jongen. Meteen wordt hij tegen de dichtstbijzijnde muur geplakt. Die tijd kan ze gebruiken om de cape over haar schouders te hangen. De andere zijn bevriezende werking verliest zijn kracht, dus daar kan ze niet meer heen. Dankzij de cape kan ze naar beneden springen, maar dankzij het zwevende kracht van de cape valt ze toch niet zo hard als men zou verwachten. De zachte landing is ook nog eens goed voor de boeken die ze stevig vast houdt. Aan de kaften te zien zijn dit al jongere boeken, niet zo breekbaar als de oudere generaties. Die val zal ze wel de volgende dag voelen. 

Zo snel als ze kan loopt ze naar de ingang van de school, maar wie weet is die eerste haar aan het opwachten en heeft hij binnen de kortste keren niet twee, maar vier boeken in zijn bezit. Laten we die Porthole nog maar gebruiken. Als ze haar ogen weer opent, staat ze in het midden van de bibliotheek. Daar laat ze de boeken vrij en kijkt ze opnieuw in het water van de Porthole. Deze keer helemaal tot aan de Launching Platform van Kovomaka. De boeken zijn terug waar ze moeten zijn en ze is veilig terug. Die terug reis ticket is wel verloren, maar dat maakt haar niet uit. Een douche kan ze nu wel gebruiken