<sub>De brunette keek naar het blaadje dat op het request board hing. Het was afkomstig van een Novaanse universiteit in Rhônnedeaux. De naam kwam haar bekend voor, maar ze kon niet bepaald bedenken waarom. Het zou vast een van de bekendere plekken zijn van Nova, ja, dat waarschijnlijk de reden waarom de naam haar zo bekend voorkwam. Op het blaadje stond dat ze hulp nodig hadden – natuurlijk hadden ze hulp nodig, een quest was er als iemand toch ergens je hulp bij nodig had. In dit geval ging het over boeken die verdwenen waren, of eerder gezegd; losgekomen waren. Want een of andere imbeciel had de deuren van de bibliotheek open gelaten, een speciaal gedeelte van de bibliotheek van de universiteit natuurlijk. Want in dit gedeelte bevonden zich boeken vliegende boeken. Wie verzon dat nou? VLIEGENDE boeken! De brunette had even gestaard naar het blaadje. Ze vroegen nu dus mensen die hen konden helpen met het vangen van deze boeken. Een zucht rolde over haar lippen, terwijl ze even van links naar rechts om haar heen keek. Niemand stond in haar buurt, dus wellicht was het een idee om dit alleen op zich te nemen. Zodat ze haar reputatie binnen de school en in de buitenwereld wellicht wat kon herstellen, want het was niet alsof haar naam ontvangend werd uitgesproken wanneer ze ergens kwam en de mensen haar kenden. Mensen waren haar liever kwijt dan anders, immers. Ze schatte in dat de meeste leraren precies hetzelfde dachten, of in ieder geval degenen die haar over de zes jaren beter hadden leren kennen, de nieuwe leraren hadden geen weet van haar soms wat lastige karakter. Ze schreef het adres op een blaadje en keek nog even naar het verzoek. Goed dan, op naar Nova! Ze had vandaag immers een vrije dag, niks te doen voor school. Dan kon ze beter iets nuttigs doen dan de hele dag wat rondhangen.  Nog even wierp ze een blik op het bord, waarna ze zich omdraaide en met haar gebruikelijke zelfverzekerde stappen door de gangen stapte richting de uitgang van het kasteel. Eenmaal buiten liet ze haar blik vallen op de bomen, naar de bladeren, die ondertussen hun groene kleur begonnen in te ruilen voor verschillende kleuren geel, oranje en rood. Herfst. Nog even en het zou weer koud worden, winter zelfs. Ze kreeg er ondertussen al de rillingen van, hoopte dat ze voor die tijd nog haar vuurmagie terug had gevonden. Anders moest ze nog kou leiden ook, ugh, en wie wilde dat? De brunette stapte over het pad richting het lanceringsplatform, de mensen om haar heen compleet negerend. Er was maar één doel voor vandaag en dat was naar Nova gaan en die quest doen.

Niet helemaal met volle kalmte stapte ze de shuttle in. Het voelde nog steeds onveilig om in zo’n ding te stappen, wellicht door de gebeurtenissen die ze had meegemaakt met haar vader en zijn ‘terreurdaad’. Het was toentertijd overal te lezen, hoe zo’n grote shuttle naar beneden was gestort nadat iets was ontploft bij de motoren. Verschrikkelijk. Het was haar wellicht veel beter bijgebleven dan bij de rest van de mensen om haar heen, of in ieder geval bij mensen van haar leeftijd, omdat ze er toentertijd middenin had gezeten. Alles wat in de krant kwam, kreeg ze te horen, te lezen. Over hoe haar vader zo’n groot monster was. Ze zou die krantenkoppen nooit meer vergeten, nee, ze zou ze niet willen vergeten. Het gaf haar enkel en alleen nog meer indicatie hoe slecht de familie was geweest die haar vader als zondebok hadden gebruikt. Ze zuchtte zachtjes toen de shuttle opsteeg en sloot haar ogen. Daar ging ze. Op naar Nova. Het zou een best lange rit zijn, naar Nova, maar het was het waard. Ze was al heel lang niet meer op Nova geweest, kon zich de planeet eigenlijk niet eens meer goed voor haar geest halen. Het werd dus goed tijd dat ze terugkeerde naar een van haar thuisplaneten, ook al had ze er nooit een huis gehad. Ze had toch novaanse nationaliteit en of ze het nou wilde of niet, ze zou altijd half Novaans blijven. In de shuttle kreeg ze genoeg tijd om te bedenken hoe ze de boeken zou kunnen aanpakken. Het waren immers vliegende boeken en ze kon zich inbeelden dat ze niet even kon zeggen ‘kom hier boek, dan neem ik je terug naar de plek waar je vandaan komt’ – het waren immers geen schoothondjes die je zo naar je toe kon roepen. Bovendien mocht ze de boeken ook niet beschadigen. Het waren waarschijnlijk hele belangrijke boeken, met een belangrijke inhoud – wat waarschijnlijk alleen maar betekende dat ze nog lastiger te vangen waren. De brunette opende haar ogen pas toen ze hoorde dat de Shuttle zou gaan landen. Haar blik richtte ze naar buiten, opmerkend dat ze al boven Nova vlogen. De prachtige, lichte stad waar ze zouden landen kwam al snel in zicht. Een lichte glimlach vormde zich rond de lippen van de brunette. Zou ze zo’n planeet ooit weer als ‘thuis’ kunnen zien? Ze wist het niet. Misschien wel. De torens binnen de stad waren gemaakt van kristallen, dat kon je zelfs vanuit de lucht zien. De hele stad glinsterde en er leek zelfs een koepel om de stad te hangen. Prachtig, dat zeker. De landing verliep vlekkeloos, waar de brunette enkel en alleen blij om kon zijn. Een onstabiele landing moest er niet bijkomen, ze zou waarschijnlijk niet eens meer terug in een shuttle durven te stappen om terug te gaan – ook al had ze niet echt een keuze. Ze moest terug naar Starshine Academy, haar opleiding afmaken.

Nog voordat een groot deel van de menigte binnen de Shuttle de kans kreeg om op te staan en hun bagage te pakken, stond Ziva al bij de deur. Naar buiten, eindelijk! Ze snoof de frisse Novaanse lucht naar binnen alsof ze al lang geen buitenlucht meer had geroken en een ware vrolijke glimlach verscheen rond haar lippen. Veel beter dan de sfeer die op Starshine Academy rondhing, al helemaal beter dan de sfeer op Shadra. Ze stapte naar beneden, zonder enige bagage. Die had ze ook niet nodig geacht, op een kleine tas met haar belangrijkste spullen na dan. Ze bleef immers niet heel lang, of wel soms? De Shuttle van deze stad was vrij groot, voor haar gevoel, ze moest zich even oriënteren voordat ze überhaupt wist waar de uitgang was. Maar eerst moest ze een kaart van de stad vinden. Ze wist bij god niet waar de universiteit van deze stad lag – en ook al dacht ze dat het waarschijnlijk wel een groot, opvallend gebouw moest zijn – wilde ze toch eerst zeker weten waar het precies te vinden was. Niet dat ze straks opzoek ging naar vliegende boeken in het stadsgebouw, of iets dergelijke, waar ze haar voor gek zouden uitmaken. Toen ze eenmaal de universiteit op de kaart had gevonden, begaf ze zich naar de uitgang en nam ze het grote pad richting de universiteit. Het bleek een hele makkelijke weg te zijn, wat ze ook wel had aangenomen, aangezien veel mensen vanuit Nova waarschijnlijk hierheen kwamen om te studeren. Ze had geen idee wat er gestudeerd werd en stiekem maakte het haar ook niet veel uit. Ze wist zelf nog niet eens wat ze met haar leven later wilde doen, aangezien ze voor nu gewoon dag bij dag probeerde te leven. En niet naar de toekomst probeerde te kijken, want hoe vaker ze dat deed, hoe duisterder ze haar eigen toekomst inzag. Wie wilde een ex-crimineel namelijk aannemen? Yeah, dat ging lastig worden. Misschien kon ze wel een poging doen Allenwood van haar documenten af te halen. Wie weet werd die aanvraag wel geaccepteerd, aangezien ze ook eerder vrij was gelaten, vanwege haar onschuld – of nou ja, deels onschuld. Ze had het gedaan, dat zeker. Ze had het hart van een man doorboort met een schaar. Maar het was wiens hart ze had doorboort, wat het interessant had gemaakt. Niet alleen had de man haar mishandelt, maar ook de vele pleegkinderen die hij voor haar in zijn huis had genomen en daarnaast waren er genoeg fishy zaakjes waaraan hij had deelgenomen. Genoeg redenen om een deel van haar straf kwijt te schelden, niet waar?

En toen stond ze er; voor de deuren van de universiteit. Even haalde Ziva diep adem, waarna ze de deuren opende en naar binnen liep. Het gebouw was werkelijk waar prachtig van binnen, nog mooier dan het was geweest vanbuiten. Ze keek haar ogen uit, maar veel kans daarvoor kreeg ze niet. Een boek die ze behoorde te vangen zoefde langs haar hoofd door, haar gezicht bijna rakend. Ze schrok ervan en sprong achteruit, het boek nakijkend voordat ze zich realiseerde dat dit een gemiste kans was geweest om het ding te vangen. Nu zoefde het verder door de hal. Oh god, dat ding ging wel heel snel zeg! Ze besloot zo snel als ze kon achter het ellendige ding aan te rennen, maar iedere keer als ze dacht het te kunnen grijpen, schoot het weer een andere kant op. Een gefrustreerde zucht verliet haar lippen. Kom op zeg! Ze rende de bocht om, achter het boek aan, toen opeens daar ook een persoon verscheen. Met een klap botsten ze tegen elkaar op, het boek tussen hen in. De man was de eerste die reageerde en trok het boek uit haar handen. Hij hield het boek tegen zijn buik aangedrukt, zodat het ding niet met zijn vleugels kon slaan om weg te komen. Ze keek omhoog naar hem en wist direct met wat voor soort persoon ze te maken had. Mensen die misbruik maakten van situaties zoals deze. De brunette zette een charmante glimlach op. ”Ook hier om een mooi prijsje te verdienen?” Sprak ze, doelend op het feit dat de boeken waarschijnlijk genoeg verkochten, als je er een markt en koper voor kon vinden. De man keek haar achterdochtig aan, maar knikte uiteindelijk. Hij maakte aanstalten om zich om te draaien en weg te lopen, in de verte zag ze dat zijn vriend net de hoek om kwam gelopen en haar ook opmerkte. ”Ik kan meehelpen? Hoe meer handen, hoe sneller we die boeken kunnen vangen, des te sneller zijn we hier weg.” Ze merkte op dat de man haar aanbod wel degelijk overwoog. Hij bekeek haar van top tot teen, waarna hij zijn mond opende om te spreken. ”Hoe meer mensen meewerken, hoe meer we de buit moeten verdelen.” Sprak hij nors, een wenkbrauw optrekkend. Ze haalde haar schouders op. ”Hmn, lijkt er op dat jullie nog niet veel geluk hebben gehad tot nu toe.” Sprak ze, opmerkend dat hij nog maar net één boek had gevangen, of althans, zo leek het. ”Ik bedoel, dat boek heb je te danken aan mij. Hoeveel meer hebben jullie naast dit boek gevangen?” Ze wees naar het boek dat hij tegen zijn borst aanhield, duidelijk aan de blik in zijn ogen en zijn houding opmerkend dat dit het enige boek was dat ze hadden weten te vangen. Niet zo’n goede boekenvangers, dus. Ze haalde haar schouders op, alsof ze daarmee probeerde over te komen alsof het haar niet veel uitmaakte. Alsof ze zelf al een goede tactiek had om die dingen te vangen. Ze draaide zich om en deed daarmee alsof ze weg wilde lopen. En daar was dan de andere vriend, die een beetje meer gezond verstand had – of was hij gewoon een stuk dommer om haar te vertrouwen? – en haar stopte door haar arm vast te grijpen. ”We kunnen wel een extra paar handen gebruiken.” Sprak hij, met een charmante glimlach op zijn snoet. Ziva draaide zich weer soepel om en knikte. Goed om te horen. Waarschijnlijk dacht de man haar uiteindelijk toch te slim af te zijn, met de boeken ervandoor gaan zonder dat ze het door had. Maar dan had hij haar verkeerd ingeschat; want Ziva probeerde altijd twee stappen vooruit te denken. Ze hadden al één boek, die bonden ze vast met een stuk touw zodat deze niet meer kon wegvliegen en legden ze ergens verborgen neer waar een persoon die langs zou lopen niks van zou opmerken, voordat ze opzoek gingen naar een tweede boek.

Deze kwamen ze al snel tegen in een van de meer verlaten hallen van de universiteit, of althans, op het moment was het er vrij rustig; ze betwijfelde niet dat het in de ochtend wanneer iedereen zich naar de klaslokalen begaf hier druk zou zijn. Het boek vloog ergens hoog, te hoog voor een normaal persoon om te bereiken. Het drietal had dus bedacht dat een van de twee mannen Ziva omhoog zou tillen, zodat ze hoger kon reiken – aangezien zij overduidelijk de lichtste van het stel was. Een van hen was vrij gespierd, de andere juist een stuk boller. Een vreemd koppel en ze vroeg zich diep van binnen af hoe de twee elkaar hadden leren kennen. De een leek van Nova te zijn, de ander van een andere planeet. Cassia wellicht? Ja, hij kon best doorgaan voor een rum-drinkende piraat. Een van de twee tilde haar op en zette haar op zijn schouder, wat eerst een beetje wiebelig ging, waardoor de brunette kort had gedacht dat hij zou omvallen. Gelukkig gebeurde dat niet en stond hij na een tijdje vrij stevig zelfs, waardoor ze zich schrap zette om het boek dat op hem af kwam gevlogen uit de lucht te plukken. Ze wachtte en wachtte en wachtte en toen het eindelijk in de buurt kwam, gingen beide handen omhoog zodat ze het stevig vast kon pakken. Het boek kwam echter met een vrij rottempo op hen af, waardoor ze van de man zijn nek af werd gerukt en moet boek en al een stuk naar beneden viel. Auch. Dat had handiger gekund. De bolle was niet echt een gentleman, hij keek gewoon toe hoe ze viel en met het boek op de grond gedrukt bleef liggen, in een poging haarzelf te herstellen. De ander had echter zijn hand naar haar uitgestoken en hielp haar overeind – godzijdank. Ze wreef wat over de achterkant van haar schouder, waarop ze was gevallen, maar over het algemeen viel de pijn wel mee. De twee namen het boek van haar over en bonden het weer vast met het touw dat ze zelf hadden meegenomen – lekker handig, hoefde zij dat niet te regelen, immers. Ziva stond er echter op dat ze mee ging om het op te bergen, ze wilde immers niet straks erachter komen dat de boeken ergens lagen waarvan zij niet wist waar. Ze hadden twee boeken gevangen, nog een paar te gaan. Drie, in haar geval. Ze had er maar vijf nodig om haar quest te voldoen.

Toen een paar leerkrachten langsliepen, speelde ze natuurlijk net zo mooi mee toen de mannen zich verstopten. Ze mochten hier immers niet zijn en aangezien zij nu bij de ‘dieven’ hoorde, mocht ze hier eigenlijk technisch gezien ook niet zijn. Ook al was het allemaal een spel in haar ogen. Ze gebruikte de mannen enkel om haar doel te bereiken, wetende dat ze alleen waarschijnlijk niet ver zou komen. Met haar lichtmagie kon ze de boeken enkel doorboren, wellicht, en niet naar beneden duwen of iets in die trant. En ze wilde de boeken onbeschadigd terugbrengen, want dat was waar de universiteit naar gevaagd had. Toen de leerkrachten de hoek om waren gegaan, kwam het drietal weer tevoorschijn. Een van de mannen spotte direct een van de boeken, hoog aan het plafond. Hij bleek niet de slimste, want hij wilde zijn vuurmagie inzetten om het verdomde ding naar beneden te krijgen. ”Ho!” Zei ze snel, in een poging hem te stoppen. Hij keek haar vragend aan en ze besefte dat hij niet de slimste moest zijn. Verre van de slimste, zelfs. ”Denk je dat het boek verkoopt als je er een gat doorheen brandt?” Ze haalde een wenkbrauw op en de man leek zich nu te realiseren dat, dat misschien niet heel handig was. No shit, sherlock. De brunette rolde met haar ogen en draaide zich naar het boek. Het vloog wederom best hoog en eigenlijk had ze geen zin om weer diezelfde pijnlijke landing te maken. Het boek leek echter te vliegen naar een trap, misschien dat ze het ding daar konden vangen. ”De trap op?” Weerklonk de stem van de slimmere vent, die nu naast haar was komen staan en mee probeerde te denken. Ze knikte. Dat was precies waar ze net ook aan dacht. Zelf deed ze dit keer niet veel moeite om achter het boek aan te vliegen. De twee mannen leken al snel genoeg om de trap af te rennen en erop te donderen, waardoor een van hen na nog geen minuut het boek in zijn gretige handen had. Perfect. Drie boeken gevangen, nog twee te gaan. ”Zullen we opsplitsen?” De slimme man keek eerst naar zijn bolle vriend en dan naar haar. Oh, natuurlijk. Alsof ze zo’n dom wicht was dat daarin trapte. Ze knikte. ”Oké, als we er nog twee weten te vangen dan moeten we een mooie buit binnen kunnen halen met zijn drieën.” De twee knikten instemmend. Uiteindelijk waren ze tot het besluit gekomen dat zij alleen ging en de twee met elkaar, alsof dat helemaaaal niet suspicious was voor haar. Ze besloot gewoon wat rond te hangen bij de drie vastgebonden boeken, zodat de twee niet onopgemerkt er vandoor konden gaan. Ze hoorde in de gangen boven haar wat gerommel en gestomp, een helse klap werd boven haar gemaakt en even trok de brunette een wenkbrauw omhoog. Oh dear god, wat waren die twee nu weer aan het uithangen? Ze konden nog niet gepakt worden door de novaanse politie, Ziva had ze immers nog nodig voor de overige twee boeken die ze moest hebben om de quest te voldoen. De brunette wilde net de trap oplopen, toen ze de twee naar beneden zag komen. Twee boeken! Ze hadden er direct twee gevangen! Een glimlach verscheen op haar gezicht, maar de twee mannen leken niet al te blij te zijn haar te zien. Ehum, ze hadden vast gehoopt dat ze ergens achter een boek was aangerend. ”Ik kon er geen vinden!” Zei ze, haar schouders wat ophalend. Ze hielp de twee met het vastbinden van de boeken, merkte op dat ze soms wat sneaky oogcontact met elkaar hadden, alsof ze wilden afpeilen wanneer ze haar af zouden schudden.

En toen deed ze alsof ze wat voorbij zag schieten. De twee volgden direct haar blik. Ze vernauwde haar ogen. ”Zagen jullie dat boek?” Sprak ze, de twee mannen schudden met hun hoofd. Goed, dat was dan ook wel te verwachten, want er was geen boek geweest die zojuist door de gang schoot en dat kleine kamertje in was gevlogen. Absoluut niet, ze deed maar alsof. Maar ze hoopte dat de mannen niet intelligent genoeg waren om te zien dat ze loog. ”Ik zweer het, het leek wel alsof er goud en zilver op zat! Zo mooi versierd!” Ze stond op en begon richting de kamer te lopen. Een wilde gok, hopende dat ze haar zouden volgen. Waarschijnlijk wel, want het waren dieven. Dieven waren altijd geïnteresseerd in wanneer ze meer buit konden winnen en een boek met goud en zilver? Oh boy, dat moest vast een bijzonder boek zijn! En wat zeiden ze over bijzondere boeken? Ja, die waren duur! De twee haalden haar in en nog voordat zij bij de deur was, stapten ze de donkere kamer in. Het licht ging aan, maar er was geen boek. Ze zag nog enkel een flits van de twee mannen die zich vragend naar haar omdraaiden, nog voordat ze de deur dichtsloeg en het slot omdraaide. Een luide bonk weerklonk aan de andere kant van de deur en voor even hoopte ze dat de dikke deur stevig genoeg was om de dieven te weerhouden van ontsnappen. Ze had nu immers vijf boeken en haar taak gedaan door de twee dieven op te sluiten, de universiteit zou hen wel afhandelen. Wie weet kreeg ze daar wel een extra beloning voor, zelfs! Ze stapelde de vijf boeken voorzichtig op en begon de trap op te lopen. Richting de bibliotheek van de Novaanse Universiteit. De persoon die daar achter de balie zat, was veel te blij in Ziva’s ogen om haar te zien. Super blij, zelfs. Oh, glorieus! Dat ze vijf boeken had gevangen en in hun oorspronkelijke staat zelfs terug bracht! De vrouw gaf haar nog bijna geen zoen, zo blij was ze! Ziva glimlachte wat ongemakkelijk, terwijl ze de vrouw volgde richting de kamer waar de vliegende boeken gehouden werden. Ze bood zelfs aan om de boeken los te maken, zodat de vrouw van de bibliotheek daar geen moeite voor hoefde te doen. Een voor een maakte ze de boeken los en liet ze weer hun gang gaan met vliegen, nu ze in de veilige, gesloten kamer zaten. Toen ze klaar was en de deur achter haar sloot, stond daar die vrolijke vrouw weer. ”Heel erg bedankt!” Weerklonk haar stem helder en vrolijk, iets te hard voor een bibliotheek, waarschijnlijk. ”Het is geen probleem.” Ze glimlachte licht. ”Wellicht is het handig om de politie te bellen,” merkte ze echter op, waardoor het gezicht van de vrolijke vrouw vertrok en ze haar bijna geschrokken aankeek. Oh, wacht! Nee, niet voor haar! Geez. Had ze een bepaalde gloed over haar heen, dat mensen zo snel geloofden dat ze een crimineel was? ”Er waren twee criminelen die ook achter de boeken aanzaten, ik denk dat ze, ze wilden verkopen op een of andere zwarte markt. Ik heb ze opgesloten in de kamer onderaan bij de trap.” De vrouw leek bijna opgelucht te zuchten, terwijl ze de kamer nog even voor de zekerheid op slot draaide en de sleutel in haar zak duwde.

”Fijne dag nog.” Weerklonk haar stem in een fluistering, voordat ze de zaal verliet. Terug naar de academy, want van al dat gejaag achter de boeken verdiende ze nu wel haar beloning. En een heerlijke nachtrust overigens ook.</sub>