Dit was niet de eerste keer; slapen was voor dit meisje soms een ramp te noemen. Ze werd soms geteisterd door nachtmerries. Zag haar moeder om de paar seconde onthoofd worden, de kanonskogels van het schip die de gebouwen doorboorde. Maar ook die mensen meenamen, onderuit haalde en met een luid gekraak door een muur duwde. De brokkelende stenen zouden het kraken verdoezelen. Samen met de andere rende ze richting het strand, waar ze de schepen naar hen toe zagen komen.
Deze nachtmerrie had haar wakker gemaakt en ze zat strijdklaar in haar bed, het zweet sijpelde langzaam van haar voorhoofd. Verdwaasd had ze om zich heen gekeken. Een zucht, terwijl ze zichzelf omhoog duwde. Kallista had het helemaal gehad met die nachtmerrie. Het gaf aan dat ze nog niet over het voorval heen was. Iets wat ze zichzelf kwalijk nam en ook niet altijd geheel begreep. Ze had genoeg wezens vermoord, dat deed haar vrij weinig en gaf haar zelfs een kik. Waarom ze zichzelf hier niet overheen kon zetten was frustrerend te noemen. Opnieuw probeerde ze haar ogen te sluiten, om meteen weer begroet te worden met een kogel die de dokter van het eilandje door een raam slingerde. Ze sloeg haar benen chagrijnig langs haar bed, haar haast witte haren bond ze in een staart en een simpele shirt en broek werd aangedaan. Deze keer deed ze haar lange leren jas aan, de stof was bedrukt met versieringen en zat als gegoten. De jas was vergeleken met haar kleding een groot contrast. De goedkope kleding werd verborgen toen ze de jas dicht deed. Het was koud geworden en er was zelfs iets gevallen wat sneeuw genoemd werd. Iedereen had het erover gehad; het zou gaan sneeuwen en hoewel Kallista niet onbekend was met wezens en mensen die de gave hadden om ijs en water te creëren, had ze het nog nooit gezien wanneer het natuurlijk uit de lucht viel.
Ze was moe geweest, maar de nachtmerrie had al dat aan de kant geveegd. Nu voelde ze zich helemaal wakker, wilde ze dingen doen om van dit gevoel af te komen. Voordat ze de deur open deed pakte ze haar hoed nog mee. Het meisje liep haar kamer uit, maar al snel begon ze te rennen. De opgekropte energie en de terugkerende beelden die ze net had gezien moest ze kwijt. Hoewel het meisje erg goed was om stiekem te doen en zichzelf geruisloos voort te bewegen, was het iets wat ze op dit moment niet deed. Ja, ze moest op haar kamer zijn. Ja, hier ging ze waarschijnlijk grote problemen mee krijgen. Toch bleef ze rennen, de trappen stormde ze met rap tempo af en de laatste paar trede sloeg ze zelfs over door eroverheen te springen. Hierbij moest ze haar hoed vasthouden om deze niet te verliezen. Toen kwam ze bij de voordeur aan en duwde Kallista deze gehaast open.
Haar grijsgroene ogen keken over de witte vlakte voor haar. Het was een laagje van tien centimeter en verbaasd keek ze naar de sneeuwvlokken die uit de lucht kwamen vallen. Ze hief haar hand op, waar enkele sneeuwvlokjes op neerdaalde en daar enkele tellen bleven liggen voordat ze zouden smelten. Een scheve grijns, terwijl ze een stap deed. De sneeuw kraakte onder haar schoenen, even boog ze voorover om een hand sneeuw te pakken en er een sneeuwbal van te maken. Ze speelde ermee in haar handen, gooiden hem af en toe omhoog om weer op te vangen. De volle maan liet een mooie gloed achter die op de sneeuw weerkaatste. Zoiets had ze nog nooit gezien, het was vreemd en tegelijkertijd was het mooi. Een geluid zorgde ervoor dat ze zichzelf afzette en dat ze opnieuw begon te rennen. Het konden voetstappen zijn geweest, maar het kon ook het dichtslaan van een deur zijn door de wind. Toch wilde ze het er niet op wagen, ze rende door totdat het meer haar dwong om te stoppen. Het was als een donker gat wat werd omringd door de sneeuw. Ze keek haar ogen uit, terwijl ze op haar knieën langs het meer zakte. Het meisje maakte een kommetje van haar handen en schepte het koude water in haar handen. Zo dronk ze enkele slokken, het koude water was een verademing. Een nieuw geluid, echter niet van een kant en onbewust begon ze zacht te grommen. Het was een laag gegrom dat zich diep achter in haar keel had gevestigd. Kallista draaide haar hoofd langzaam om, ze was ook weer niet zo bang aangelegd. Maar er was niks te zien, haar hand streelde over de stof van haar jas, ze nam de geur in zich op. Ze verlangde naar de tijd waar ze vandaan kwam, naar het bloed, naar haar moeder en naar Yahar'gul. Ze beet op haar lip, wat als de tombes nog bestonden? Wat als ze terug zou kunnen gaan? Wat was ervan over gebleven? Ze staarde voor zich uit over de witte vlakte achter zich, had niet eens in de gaten dat er een figuur bij was gekomen. Ze had voetstappen gehoord, iets. Maar ze was zo in gedachte verzonken geweest, dat ze er niet op had gereageerd. Het duurde even voordat ze in beweging kwam, ze keek weer voor zich uit, terwijl ze haar hoed iets verder over haar ogen duwde. Tranen prikte in haar ogen, tranen die ze altijd binnen had weten te houden. Een zucht, terwijl ze haar ogen nu oprichtte naar het meer. Zoals gewoonlijk had ze haar tranen in kunnen houden. Toch waren haar ogen iets waterig te noemen, huilen had geen zin. Dit was iets van haarzelf en vooruit kijken was het enige wat telde. Haar moeder had haar niet in leven gelaten om bij iedere tegenslag in een dip te gaan zitten. De schim die ze gezien had kon een persoon zijn, maar ook iets van haar verbeelding. Maar omdat het haast onmogelijk was om het verschil te zien, besloot ze er iets tegen te zeggen. Ze verwachtte dat het een persoon was die naar haar toe was gelopen.
"Het ziet er mooi uit." Met een hand gebaarde ze naar de vlakte achter zich. Nog steeds was ze iets afwezig te noemen, de geur van haar jas had zoveel herinneringen met zich mee gebracht, dat ze deze nog steeds een plekje aan het geven was. Hoewel de geur niet overheersend was, leek deze te bestaan uit parfum, opgedroogd bloed, buskruit en nog een wat muffige geur die van een dier of oud gebouw kon zijn.