<sub>Het was een lange reis terug geweest. Niet dat de reis van Razen naar Starshine Academy zo bijzonder lang was met de Shuttle, maar gewoon voor haar persoonlijk had het lang geduurd voordat de Shuttle eindelijk op het platform van de academy landde. Ze was er ondertussen al een half jaar niet meer geweest, na haar achttiende verjaardag had ze namelijk haar spullen bijeengepakt en was ze verdwenen. Weg naar een andere planeet. De mensen van haar oude instelling waren namelijk gestopt met haar in de gaten houden vanaf de dag dat ze achttien was geworden; haar daarmee de kans gevend om eindelijk te vertrekken en wat tijd voor haarzelf te nemen, zonder dat de slechte herinneringen die ze op deze school had gemaakt, haar achtervolgden. Nu was het echter weer tijd om terug te gaan. Zonder goede opleiding zou ze immers nergens komen. Voordat ze terug ging naar de Academy, had ze zich eerst naar Razen begeven. In de hoop daar een oude vriendin terug te zien, die ze sinds haar aankomst op Starshine Academy - ondertussen al zes jaar terug - niet meer had gezien. Om daar te horen te krijgen dat ze anderhalf jaar geleden was omgekomen. Een drugsoverdosis, werd haar gezegd.

Woede. Ongeloof. Verdriet. Ze voelde zoveel emoties tegelijk. Naarmate de rit met de Shuttle steeds langer duurde, onstond er meer chaos in haar hoofd. Hoe meer tijd ze had om na te denken, hoe erger het werd. Drugs. Amanda had nooit aan drugs gedaan. Toen de Shuttle eindelijk geland was, waren de gedachten in haar hoofd zo luidruchtig dat ze er alles aan moest doen om de tranen weg te vechten die in haar ogen onstonden. Hoe kon zoiets gebeuren? Hoe kon het dat ze er nu pas achterkwam, anderhalf jaar nadat het was gebeurd? Ze duwde haar hoofd tegen de stoel waarin ze zat en sloot haar helderblauwe ogen, terwijl haar hand naar de ketting om haar hals reikte. Een belofte die ze had gemaakt. Ik kom je ooit weer opzoeken. En ze was te laat gegaan. Veel te laat. Toen zowat iederen uit de Shuttle was gestapt en de drukte voorbij was, stond de brunette ook op en pakte ze haar spullen bijeen.

In plaats van dat ze zich direct naar de slaapvertrekken begaf om haar spullen daar af te zetten, besloot ze helemaal de andere kant op te lopen. Met zelfverzekerde passen stapte ze over de grasvlakte, richting het meer dat op dit moment van de dag vrij rustig was - gelukkig maar. Het deerde haar voor even niet meer wie er om haar heen was, wat er allemaal gebeurde op veld. Ze liet haar spullen los en achter in het grasveld, terwijl ze de laatste paar stappen richting het meer zette. Met een ruk van haar hand trok ze aan de ketting die om haar hals hing. Haar ketting. Deze brak bovenaan haar nek in stukken, waardoor het zilveren ding in haar hand bleef hangen. Ze liet haar helderblauwe ogen even op de ketting vallen, waarna ze weer net zo vastberaden voor zich uitkeek en met een felle zwaai het rotding het meer in gooide. Waarna ze op haar knieën viel en toekeek hoe het naar beneden zonk. Alhoewel ze nooit graag haar emoties in het openbaar toonde, kon ze de tranen niet langer meer tegengaan. Enkele tranen gleden over haar wangen, terwijl het laatste deel van de ketting verdween in het donkere water.

Open~</sub>

Zwaar verveeld liep ze het grasveld op op de plek waar een bordje stond het gras graag niet betreden het bordje stond er al een paar dagen. Waarschijnlijk iets met zaden in de hoekjes van het veld. Toch liep ze er op, en rebels dat ze zich voelde. Met een brede glimlach trok ze aan de tas van een eerstejaars die overladen was met boeken en amper groter was dan de jongen zelf. Ze trok hem aan het hengsel naar achteren en duwde hem zo op de kudde die een stukje voor hem had gelopen. Met een glimlach zag ze hoe het jochie op botste tegen de jongens die voor hem liepen. Met een grinnik liep ze verder om een van de bomen in te klimmen en zich daar comfortabel te maken.
Met haar benen wiebelend in de lucht stond ze op om van de tak te stappen en hem in de lucht met haar handen vast te pakken tot ze stiller hing en zich op haar voeten liet vallen en zakte door haar knieën om recht te staan. Het meisje was met al haar spullen richting het meer gelopen. Ze kende haar niet en ergens boeide het haar ook verder niets. Ze was enkel benieuwd wat ze hier deed, waar ze heen ging. verveeld volgde ze haar nonchalant, haar ogen op alles in de omgeving richtend van het meisje. Ze grijnsde toen de spullen de rond raakte, ze liep er heen, zacht op haar voeten. Ze knielde neer naast de tas en ritste hem open terwijl ze haar ogen nog een keer opkeken. Ze leek het in ieder geval niet in de gaten te hebben. Enige waardevolle wat ze vond was een portomonee. Ze opende het en trok het briefgeld er uit. Haar dunne vingers vouwde het op en stopte het in haar bh.
Ze tilde de tas op en hing deze over haar schouder en vervolgde het meisje, toch benieuwd wat ze ging uitspoken. een beweging van de afstand leek iets weg te hebben van iets van wat waarschijnlijk een ketting was het het in het meer gooien. Ze trok haar wenkbrauwen op, dat mokkel is niet goed. Ze liep verder met een valse grijns op haar lippen terwijl ze daarna tot overmaat van ramp nog eens op haar knieën zakte. Oh wat een drama queen. Gelukkig leek ze in geen opzicht over dit dramatische geval. Toen ze binnen gehoor afstand was en nog steeds dichterbij liep werd de valse grijns op haar lippen breder en breder. 'nou als je de kleding rondom je lichaam al niet nodig hebt heb je dit vast ook niet nodig..' Zei ze geamuseerd terwijl ze de tas van haar schouder liet zakken en hem zo achter de ketting aan smeet. 'Dramatisch wicht dat je bent. Ga even lekker ergens in een kast janken ofzo. Zwakkeling.' Zei ze arrogant op het moment dat ze een traan zag.

@Ziva

De brunette zoog een lange ademteug naar binnen, in een poging zichzelf bijeen te rapen. In drie jaar lang had ze geen traan gelaten, in ieder geval niet in het openbaar waar men haar kon aanschouwen. Maar de dood van Amanda was zo plotseling geweest en ze was er zo laat achtergekomen, niemand die het haar had verteld. Zou er überhaupt iemand zijn geweest die om haar gedeerd had? Iemand die haar een begrafenis had gegeven? De brunette was zo diep verzonken in haar eigen gedachten, dat ze de persoon die nu op haar af kwam gelopen niet merkte. De woorden die naar haar waren gesproken, drongen dan ook pas door toen ze iets voorbij zag schieten en een luide plons in het water hoorde. Haar tas. Ze veegde de tranen snel weg met haar hand, waarna ze omhoog steeg en zich vlot naar de persoon omdraaide. Verbijsterd. Verbaasd. Haar oren suisden van de woede die haar plotseling overviel, maar ze voelde zich machteloos om er iets tegen te doen. Haar tas zonk snel. Al haar kleren zat in die tas, maar belangrijker nog; haar portemonnee. Met geld, haar ID en wie-weet-wat voor belangrijke dingen die ze nodig had in het dagelijks leven.

Ze kon dus niet veel doen tegen de persoon die haar tas in het water had geworpen, want ze moest achter haar tas aan. Lang de tijd om na te denken kreeg ze uiteraard niet, want de zware tas verdween al onder het wateroppervlak. Verdomme! De brunette draaide zich naar het water en sprong er soepel en snel in. De kou overviel haar, maar ze kon niets anders dan doorzwemmen. Goh, wat had ze allang niet meer gezwommen. Al helemaal niet in dit diepe, duistere meer. Haar handen reikten naar voren en klemden zich om de rand van de tas, die nu al veel verder was gezakt. Toen ze bovenkwam moest ze kort diep inademen, van de vrij lange duik die ze had gemaakt. Moeizaam zwom de brunette terug naar de kant van het meer, haar tas weer op het droge gooiend voordat ze haar doorweekte lichaam uit het koude water hees. Haar kleren waren helemaal doorweekt en plakten aan haar lichaam. Ze vloekte binnensmonds en opende haar tas, graaide met haar handen erdoorheen, om tot de conclusie te komen dat haar beurs daar helemaal niet inzat. Haar helderblauwe ogen gleden van de tas omhoog langs het lichaam van de vrouw, waarna ze haar blik ontmoette. Ziva rees omhoog en stapte over haar tas heen, dichterbij de vrouw. "Waar is het?" Sprak ze luid. "Geef het terug!" Wie dacht ze wel niet wie ze was? Dat wicht!

@Hayden

Ze volgde het meisje terwijl ze het water in dook. Een blij geluid kwam tussen haar lippen vandaan. Oh dit was beter dan bruggers pesten. Met een brede grijns op haar lippen keek ze naar het water en leunde tegen een boom aan terwijl ze de beurs uit haar kontzak haalde en er doorheen keek. Ziva Thorne. Hmm, dus dit was het meisje dat ze had geimpersoneerd in een les. Ze grijnsde en schoof de ID kaart er uit en stopte die bij het geld in haar bh, en stopte de portemonnee terug in haar kontzak. Ze keek op bij de diepe adem teug die klonk met de zelfde grijns op haar lippen gedrukt.
Ze volgde de tas die met een nat kletsend geluid op de rand werd gezet en hoe ze zich omhoog hees en meteen er in begon te wroeten. Meteen werd ze nog geamuseerder. Ze keek op met dezelfde grijns nog steeds op haar lippen gedrukt bij de woorden van Ziva. 'Ziva, herken je mij niet meer? Naja zeg.' Zei ze om te kijken hoever ze kon gaan, tot hoever ze het meisje kon pushen. 'Denk je niet dat de inhoud van je portemonnee aan mij toe behoort?' Zei ze met de grijns nog op haar lippen gedrukt. 'En anders ga je hem maar halen.' Zei ze terwijl ze haar hoofd kort tilte en de portemonnee met een boog ook het water in smeet.

@Ziva

Vol ongeloof staarde ze naar de persoon die voor haar stond. Gewoon een studente, vast en zeker. Ze had rood haar en Ziva durfde te wedden dat ze haar nog nooit eerder had gesproken. Tuurlijk, ze had haar vast wel eens gezien tijdens de lessen, want het leek erop dat de twee ongeveer dezelfde leeftijd hadden. Maar toch kon ze aan haar gezicht geen naam koppelen. Hoe wist de persoon dan wie zij wel was? Woede rees weer in de brunette op toen de ander meldde te vinden dat de inhoud van Ziva's portemonnee aan háár toebehoorde. Aan dat roodharige wicht. Hell no, dat geld was van haar, ze had het aan niemand te danken, wellicht aan één persoon, maar niet aan haar. Ze wist niet eens wat de naam van deze roodharige vrouw was en wilde net haar mond opentrekken om te eisen haar portemonnee terug te krijgen, toen de vrouw het ellendige ding tevoorschijn haalde. En met het een zwaai het water in gooide.

Oh, wat had ze er alles voor gedaan om op dat moment haar vuist in het gezicht van de andere te kunnen planten. Of twee keer. Of misschien wel drie keer. En even baldde ze dan ook haar vuist samen en was er iets te zien van tweestrijd in haar ogen. Maar haar portemonnee zonk veel te snel, veel te snel om nu op deze plek een gevecht te starten en dan nog de kans te hebben om dat vervelende ding uit het water te vissen. En ze had haar ID nodig en alle dingen die erin zaten, al was het geld dat ze had meegenomen op reis vast ook naar de klote nu. Met enige tegenzin dook ze dan weer het veel te koude water in. De beurs was al een elendig stuk gezakt onder het water, waardoor ze nog wat extra kracht moest zetten om erachter aan te zwemmen in één ademteug. En ze zou zich waarschijnlijk ellendig hebben gevoeld op het moment dat ze weer boven water kwam en enkele keren diep inademde, als het niet was voor de woede en de adrenaline die door haar lichaam gierde. Een kwade blik werd op de roodharige feeks gericht die haar al tot twee maal toe ertoe gedwongen had achter haar spullen aan te springen. Niet nog een keer. Ze zwom naar de kant en trok zichzelf omhoog en in een soepele beweging duwde ze haar beurs in haar achterzak, voordat ze haar tas opraapte en deed alsof ze weg wilde lopen.

Maar dat was natuurlijk niet de bedoeling. Ze heette niet Ziva als ze niet net zo fel en gemeen terug zou reageren. Met een felle, plotselinge beweging duwde ze tegen de roodharige vrouw, met heel haar kracht, richting het water. In de hoop haar zo in het water te gooien. Dat zou haar leren.

@Hayden

Het vermaakte haar, de pijn van anderen, het liet haar haar eigen pijn vergeten. Voor een klein moment daar dan wel niet tegen. Har het wicht dan werkelijk niet door dat ze geen geld of een ID pas in haar portemonnee had. Ze gaf het op, mooi! Zij won! Maar zonder het te verwachten voelde ze een harde duw tegen haar buik.
Met een harde plons en een veel te hoog gilletje van amper een seconde lang belandde ze in het water. Meteen vormde haar handen tot vuisten. Ze liet ze weer los om naar boven te zwemmen en daarop meteen naar de kant. Ze wrong haar rode lokken uit en trok haar witte blouse goed die strak tegen haar lichaam gedrukt zat. Ze reikte in haar blouse en haalde de ID kaart van Ziva er uit. Met een brede en valse grijns op haar lippen hield ze die duidelijk in het zicht en sloot haar hand om de kaart te laten veranderen in as. Zonder haar ogen van Ziva af te halen liet ze het as met de wind het water mee varen. Ze trok haar laarzen uit en goot die leeg om ze weer aan te doen. 'Jij betaald de stomerij hé.' Zei ze terwijl ze de blouse los knoopte en van haar schouders trok om hem zo uit te wringen. Tegelijk stopte ze hem tussen haar handen die ze opwarmde. Het verhitte water stoomde er van af waardoor ze de blouse weer droog aan kon trekken. 'Ik zou als ik jou was. Er ver uit de buurt blijven,' Zei ze terwijl ze haar armen over elkaar sloeg en haar met dezelfde blik aan bleef kijken en haar handen gevormd had als vuisten.

@Ziva

Het was pas toen ze de veel te hoge gil hoorde, gevolgd door het gespetter van het water toen de roodharige wicht erin terecht kwam, dat er bij brunette een glimlach op het gezicht verscheen. Precies wat ze nodig had. Precies wat ze verdiend had. Ze sloeg haar armen over elkaar en trok een wenkbrauw op, bijna blij met haar prestatie, toen de ander uit het water kroop. Ze zag er immers niet al te blij meer uit. Helaas kon haar moment van triomf niet lang duren, want plotseling verscheen daar in haar hand Ziva's ID kaart. Oh. Het bleef een hele tijd stil van haar kant, toen de kaart met zo'n vals gemak werd verbrand en tot as werd verpulverd. Ze knipperde, vol ongeloof bijna, toen de roodharige vrouw weer begon met spreken. Maar het was niet het feit dat ze sprak, dat Ziva verbaasde, maar haar woorden. Hoe durfde ze daar nog van uit te gaan! Ze balde een vuist samen, maar die woede die ze voelde, schemerde niet door in haar helderblauwe ogen. "Sure thing, als jij ook direct de kosten van de kosten van mijn kleren betaald, en de ID."

De brunette keek hoofdschuddend langs de ander door, toen ze haar bloes zonder zorgen uittrok en deze uitwrong. Vanuit haar ooghoeken kon ze echter de blijetten zien die ze in haar BH had gestopt, maar grote kans dat die ondertussen allemaal aan elkaar plakten en niet meer goed te herstellen waren, na de val in het water. Ze trok haar wenkbrauw lichtelijk op bij het horen van haar woorden. "Waar bij uit de buurt blijven?" Ze sloeg haar armen net zoals haar over elkaar heen, maar balde haar vuisten hierbij niet. Haar houding zag er eerder kalm uit dan haar eerdere verbijsterde houding. Kalm blijven, dit was gewoon een of andere pestkop die zelf een te kut leven had en daarbij het leven van andere wil verpesten - sprak ze haarzelf dan ook maar toe. Ze zuchtte en schudde met haar hoofd. "Wat een leuk leven moet jij hebben, zeg. Als je anderen zo moet behandelen om je zelf goed te voelen." Ze had haar helderblauwe ogen geen moment van de roodharige vrouw afgericht, terwijl ze dat uitsprak. Aan haar gebalde vuisten, durfde ze te zeggen dat de ander nogal kwaad was geworden door haar actie, of nou ja kwaad was een groot woord - was het misschien irritatie? Hmn. Good.

@Hayden

Ze rolde met haar ogen bij de woorden die ze sprak, 'Naaw, denk het niet. Wees blij dat ik bepaalde spullen nog heb kunnen redden voor je.' Begon ze met haar gebruikelijke melodieuze klanken. 'Je hebt geen enkel bewijs om te laten zien dat ik begon.' Zei ze vermaakt. Het papiergeld uit haar bh was prima te gebruiken, ze mochten het niet weigeren. En mooi niet dat ze het retour eigenaar zou sturen. Ze weigerde echt haar iets te geven.
Met een paar amberbruine ogen die haar blauwe strak aankeken liet ze haar handen naast haar lichaam zakken. Haar voeten zette haar langzaam dichter naar haar toe. De intimiderende houding die ze aannam - zover dat lukte met haar lengte en postuur. Bleef ze vlak voor haar stil staan. 'Zeg dat nog eens. Ik ga niet als een zielig mormel bij een stukje meer zitten janken.' Siste ze hard, ze hield haar vuisten gespannen, als ze ook maar een woord verkeerd zei zou ze haar vuist op dat verschrikkelijke smoelwerk drukken.

@Eli @Ziva

Vurig had de brunette haar blauwe ogen op de roodharige gericht gehouden en kort trok ze haar hand tot een vuist, om deze vervolgens weer trillend te ontspannen. Het feit dat ze niet in de problemen wilde komen, weerhield haar ervan om niet direct een vuist in het gezicht van de ander te duwen, maar de roodharige bleef doorgaan en langzamerhand begon de brunette toch wel haar geduld en controle te verliezen. Ze kon echter van geluk spreken dat iemand zich bij hen besloot te voegen, iemand die blijkbaar al de hele tijd van een afstandje had staan toekijken. Ze liet haar blik echter niet op de jongen vallen, enkel wetende dat hij een jongen was door zijn mannelijke stem, want haar ogen waren nog steeds gefocust op de roodharige feeks. Ze kwam dreigend een paar stappen dichterbij en stopte enkel pas toen er nog maar een kleine afstand tussen hen was. Maar Ziva week niet, ze zou nooit wijken voor iemand zoals haar. Bovendien was Hayden een stuk kleiner dan haar, waardoor de brunette nog extra haar rug wat meer rechtte en haar kin wat ophief. Hmpf, not intimidating at all. Ze trok haar wenkbrauw lichtelijk op. "Wat mag ik niet meer zeggen?" Zei ze, onschuldig as fuck. "Dat je een zielig persoon bent? Of een rampzalig zielig leven hebt als je hier je trots uit moet halen?"
Ze richtte haar helderblauwe ogen pas op de jongen en liet ze in een snelle beweging even over hem heenglijden, toen hij het water aan haar kleding en haren onttrok. Kort knikte ze naar hem, maar meer zei ze ook niet. Ze was klaar met deze dag, met deze mensen. Ook al had de jongen haar wellicht enkel willen helpen, ze kon hem niet bedanken voor zijn hulp. Uiteindelijk haakte ze haar ogen weer in de amberen ogen van de vrouw, waarna ze met een korte 'hmpf' een stap achteruit zette. "Als je me wilt excuseren, ik heb iets beters te doen met mijn leven." Bromde ze, waarna ze haar blik op haar tas richtte en in die richting stapte. Ze had geen zin meer in dit, geen zin meer in deze mensen. Vervelende pestkoppen die dachten in haar een gemakkelijk slachtoffer te vinden, dat ze maar mooi allemaal in hun eigen speeksel stikten.