Norwood liep richting het stille meer en glimlachte. Hij had zijn zwaard weer in de aanslag en was weer onderweg naar zijn training. Nu was hij vooral bezig met zijn balans en het voordelen van het terrein halen. Norwood's ogen gleden over het meer en hij glimlachte. Hij sprong recht naar het water. Maar in plaats van nat worden was er voor hij op het water stond een groot lelieblad gegroeid en Norwood stond er op. Hij sprong zo verder het meer op. Daar haalde hij zijn zwaard uit zijn schede. Kalm maakte hij wat zegels. Van wat algen werden een paar monsters gemaakt waar Norwood niet veel later fel op inhakte. Maar op het moment dat hij de tweede van het paar schuin doorsneed zag hij iemand in de verte. Zo ver hij het kon zien was het Shong. Norwood zwaaide richting het gestalte. Het kon niet anders dan Shong zijn. Het postuur, het haar, en de huidskleur verrade het gelijk.

Shong was ook op het meer aanwezig, maar in plaats van enige objecten die hij onder zijn voeten had laten groeien voor zijn balans op de oppervlakte, gebruikte hij enkel zijn watermagie om gewoonweg op het water te kunnen lopen. Alsof het een harde ondergrond was. Alleen de zolen van zijn oosterse ogende schoenen werden daarbij nat. Hier en daar bukte hij om zijn handen onder de oppervlakte onder het water te laten verdwijnen en wat opmerkelijke dingen boven te halen die alles te maken hadden met een onderwaterleven van de dieren die er leefden. Glimlachend bestudeerde hij het mos in zijn handen en hield een klein vergrootglas voor om het nog eens extra goed te bekijken. De herfst was een wisselvallig seizoen en zorgde ook voor wisselvallige veranderingen onder water. Hierdoor waren dingen boven te halen die voor anderen niets speciaals, maar voor hem bijzonder interessant waren. Terwijl hij weer opstond maakte Shong de middelste knoop van zijn Cassiaanse hesje dicht, trok de halsbedekkende hoge kraag ervan op en sloeg zijn das beter om. Hij veegde zijn natte handen aan de broekspijpen van zijn broek af en draaide zich om, waarna hij direct daarna iemand in de verte naar hem zag zwaaien. De persoon stond nog wat ver weg, maar aan de scherpe aftekeningen te zien was het niemand minder dan Norwood. Breed glimlachend stak Shong ook zijn hand in de hoogte en wuifde vrolijk terug. Hij kwam kalm Norwoods richting in gelopen. Even leek zijn gezicht te betrekken toen hij het zwaard in zijn handen zag, maar dat was nauwelijks te zien omdat hij zich direct daarna met een grote glimlach op Norwoods gezicht richtte. 'Norwood!' Shong omsloot één van zijn handen met zijn eigen kleine hand en schudde die hartelijk. 'Gefeliciteerd met je vaderschap!' feliciteerde hij hem opgewekt.

Norwood keek naar Shong die zijn richting in liep. Hij glimlachte. Maar hij zag duidelijk dat Shong's gezicht vertrok door het zwaard. Norwood grinnikte. Hij legde zijn hand tegen de punt en wreef langzaam langs de zijkant naar beneden. Verscheidene bladeren schoten spiraalgewijs om het zwaard die langzaam verdween. Norwood keek naar Shong en stond nu met lege handen. Hij knikte even. "Dank je, Shong." zei hij glimlachend. "Momenteel is het kindje bij Madeline, als je wilt kan je een keer langs komen hoor..." zei hij. "Ik zie je immeres niet echt als collega maar meer als vriend..." zei hij terwijl hij plagend over de kop van Shong aaide. Norwood grinnikte. "Je was druk bezig met het bestuderen van het leven in het meer..." zei hij glimlachend. En grinnikte.

Shong bleef breed glimlachend Norwoods hand schudden en liet die een poosje later pas weer los. Met een vrolijke trek op zijn gezicht keek hij toe hoe Norwood het zwaard liet verdwijnen. 'Druk aan het trainen geslagen? Dat is ook wel nodig om uzelf in conditie te houden,' sprak hij glimlachend waarna hij goedkeurend met zijn hoofd knikte. Hij keek opgelaten naar Norwood op toen hij het over zijn pasgeboren kind had. 'Geen dank. Ik kom liever een keer later langs. Het is nogal onbeleefd om twee kersverse ouders in hun onwennige nieuwe ouderschap te storen.' De glimlach op Shongs gezicht werd nog iets breder. 'Insgelijks!' zei hij vrolijk toen Norwood hem zei hem meer als vriend te zien dan als collega. Shong streek wat gepikeerd zijn hanenkam weer recht die wild alle kanten op gaan staan was nadat Norwood er overheen gestreken had, maar glimlachte daarna weer. Hij bevestigde Norwoods vraag met een opgewekte hoofdknik. 'Fascinerend om te zien hoe het waterleven per seizoen drastisch veranderd!' vulde hij als antwoord aan terwijl hij zich even omdraaide richting het meer achter zich waar hij net nog kleine onderzoekjes gedaan had. 'Oh, dat is waar ook!' Hij draaide zich weer terug naar Norwood. 'Binnenkort is het Halloween-gala. Hoe bent u van plan te gaan?' Shong bleef met een afwachtende glimlach naar Norwood opkijken.

Norwood keek naar Shong en glimlachte. "Trainen is van belang..." zei hij glimlachend. "Zoals je wenst, je kunt binnen vallen wanneer je wilt. Maar kondig het wel even aan..." zei hij glimlachend. "Halloween-gala?" zei Norwood ineens nadenkend. Ineens vertrok zijn gezicht. "Das waar ook, in alle hectiek als leraar en beginnende vader was ik dat affice spontaan vergeten..." zei hij met een toon die telleurstelling uitte. "Ik denk dat ik als boom ga..." zei Norwood grappend en grinnikte even. "Ik zal wel zien hoe ik ga...Ik moet er nog over nadenken." zei hij vriendelijk. "Oh, Shong, Misschien is het een vreemd idee..." zei hij kalm. "Maar heb je misschien zin om een vriendschappelijk gevecht te houden..." zei hij. "Ik heb je nooit echt in gevecht gezien. En ik denk dat je niet te onderscahtten bent..." zei hij glimlachend. Norwood had er wel eens over nagedacht maar wist niet hoe Shong werkelijk was in gevecht. Kracht was lang niet alles. Achter iedere verdediging schuilt een zwak punt. En misschien was Shong juist wel degene die dat punt direct zag.

Shong legde zijn handen achter op zijn rug en hield zijn hoofd even glimlachend schuin. 'U zult van tevoren altijd bericht van me krijgen wanneer ik van plan ben de kleine drommel te bezichtigen en uw vrouw te feliciteren met haar harde werk,' zei hij vastberaden. Hij wuifde geruststellend met een hand toen Norwood nogal teleurgesteld reageerde op zijn vraag. 'Geen nood. Het gala is nog een eindje weg, en uw situatie is hoogst begrijpelijk.' Shong schoot spontaan in de lach toen Norwood vertelde van plan te zijn als boom te gaan. Hij legde een arm over zijn borst om een elegant klein buiginkje te maken. 'Het zal me een eer wezen die avond de druppel te zijn die uw wortels zal voeden,' sprak hij eveneens bedoeld als grap terug tijdens zijn buiging. Zelf was hij er ook nog niet helemaal over uit hoe of als wat hij zou gaan. Zolang het maar een leuke gezellige avond werd, dat was het enige dat voor hem van belang was. Shong ging weer glimlachend rechtstaan om weer met een bedenkelijk schuin hoofd naar Norwood op te kijken. 'Een vriendschappelijk gevecht? Ik noem een gevecht liever een confrontatie in een krachtmeting tussen twee overenthousiaste personen. Gevecht klinkt zo uitermate agressief. Maar ach, waarom ook niet?' Hij liet een brede glimlach zien toen Norwood zei dat hij niet te onderschatten was. 'Hetzelfde geld voor u. U heeft veelal meer in uw mars dan u waarschijnlijk zelf denkt.' Shong begon nog glimlachend al een paar pasjes achteruit te lopen om afstand te creëeren. Daarbij scheurde hij zijn vriendelijke blik niet van Norwood af. Toen er voldoende meters tussen hen in lag, haalde hij zijn handen achter zijn rug vandaan om vast gereed te staan.

Norwood keek naar Shong en glimlachte. Hij knikte even bij zijn grap en grinnikte er wat bij. Norwood hoorde de woorden van Shong en glimlachte. Misschien had hij toch wel ergens gelijk. Ook nam Norwood een paar stappen naar achter en ging in de aanslag staan. Hij was van plan om de eerste spreuk uit te voeren. Met een paar zegels schoten een drietal lianen door het wateroppervlak. Ze waren dikker en sterker dan de gewone door het water dat ze opgenomen hadden. Norwood glimlachte en liet de lianen recht op Shong af gaan. Echter zat er wel een nadeel achter, door de water in de lianen waren ze wat verzwaard en gingen ze niet enorm snel. Norwood hield zijn blik strak gespannen op de plek waar de lianen naar toe zouden moeten gaan, Shong.

Shong bleef glimlachend op zijn plek staan, bracht zijn vuisten voor zijn borst ineen en maakte met zijn voeten pal naast elkaar een kleine buiging om op traditionele wijze het gevecht aan te kondigen. Daarna ging hij pas echt gereed staan. Hij mocht dan klein van stuk zijn en misschien ook niet bepaald krachtig, zijn vaardigheden op het gebied van magie mochten er niet onder lijden. Zijn gitzwarte ogen volgden de bewegingen van de drie lianen die uit het water omhoog rezen. Terwijl de dikke maar ietwat trage gevaartes zich een weg in zijn richting baanden, hield Shong zijn armen laag gespreid en liet het water om hem heen in middelgrote stralen omhoog komen. Zijn blik scheurde hij daarbij niet van de lianen af. Pas toen ze zich als slangen op hem wilden storten, kwam hij flitsend snel in actie door het water in een spiraalachtige vorm voor zich uit te stoten en de lianen daarmee alledrie tegelijk door midden te hakken. Hij maakte zijn beurt af door in zijn beweging mee te gaan en een cirkel om zijn as te draaien, waarna hij de stukken liaan reusachtig en krachtiger te maken door het opnemen van het water en ze met overwogen kracht terug richting Norwood te spuiten voor ze met grote plonzen in het meer zouden vallen.

Norwood stond nog steeds op de lelie en keek naar hoe Shong zichzelf er tegen wist te verdedigen. Niet slecht vond Norwood zelf. Maar lang om na te denken had hij niet. Hij sprong opzij voor de blokken en probeerde zijn ballans te behouden wat redelijk lukte. Norwood zakte door zijn knieën en sloeg zijn hand tegen elkaar waarna hij ze beide op de grond sloeg. Tussen zijn handen in kwam een kever in een witte wolk te voorschijn. Daarna maakte Norwood een paar zegels en sloeg zijn hand tot vlak boven te kever. Een gigantisce witte wolk kwam tevoorschijn en niet veel later stond er in het water een grote kever. Het leunde met zijn, in verhouding, dunne poten in het water. Norwood stond er boven op. Het was niet enorm groot maar voldoende om op te staan. Norwood maakte met zijn handen een cirkel. "Olie is gemaakt van planten..." mompelde hij. Daarna kwam er een bol olie in zijn hand. Hij grijnsde naar Shong. Niet veel later schoot er een redelijke straal olie richting Shong. Nu kwam de kever in actie. Een klein vlammetje was voldoende om de straal in vlam te zetten en daarmee een vuurzee op Shong af te schieten.

Shong bleef in dezelfde positie staan als toen hij de grote stukken lianen teruggeworpen had, en keek kalm toe hoe Norwood ze ontweek. Hij was er wat verbaasd over, aangezien de stukken wel traag waren, maar haast vier keer zo groter als dat ze oorspronkelijk waren. Daarbij was het niet één reusachtig groot gevaarte dat door de lucht suisde, maar drie vlak achter elkaar die de lucht boven het meer vulden. Hij liet het feit los dat hij Norwood er niet mee had kunnen raken om al zijn aandacht weer op hem te vestigen toen hij blijkbaar al aan zijn nieuwe aanval begon. Hij knipperde een paar keer verdwaasd met zijn ogen toen hij een kever liet verschijnen. Wat kon je met een kever op water beginnen? Tenzij het een soort was die tot de waterkevers toebehoorde. Shong viel even buiten zijn gerede houding van verbazing toen hij Norwood nog een handeling zag uitvoeren die de kever leek te vergroten. Groot genoeg voor Norwood om erop te kunnen staan. Hij herstelde zich al snel weer om gespannen af te wachten wat hij zou doen vanaf dit punt. Shongs dunne wenkbrauwen kropen naar elkaar toe in een kleine frons toen hij de bol bestaande uit olie in Norwoods hand zag. Zijn water was hydrofoob voor de olie, maar dat betekende nog niet dat hij het feit kon ontwijken Norwood op een andere manier te bevechten. Hij deed een klein sprongetje achteruit voor de straal olie die op hem af werd geschoten. Shong hoefde er niet echt diep over na te denken wat de volgende stap zou zijn. Hij had zijn water om zich heen al gereed om zich er voor te verdedigen. Het liep in een onrustige stroom langs zijn voeten tot hij het uiteindelijk als een grote muur van water liet oprijzen om zich tegen de vuurzee te verdedigen, waarna hij direct erna een luchtbel om zich heen creëerde en met een kleine koprol achterover onder het wateroppervlakte verdween. De watermuur viel uiteen en kletterde met een hoop gespat weer neer op de oppervlakte. Het enige wat veranderd was, was Shong die plotseling verdwenen leek te zijn. In zijn luchtbel bewoog hij zich extra diep vlak boven de bodem van het meer voort om niet gezien te worden. Pas toen hij zich vlak onder de kever bevond, kwam hij niet boven water, maar ging in de richting van diens poten waarvan het onderste deel zich onder water bevond. Eén voor één ging hij de poten af om die met ijskoud water te kunnen bevriezen. Misschien kon de kever ook andere elementen gebruiken, maar tot zover had Shong alleen het vuurelement bij het beest gezien. En onder water kon er geen vuur ontstaan, tenzij je de beschikking had over bepaalde chemicaliën. Van de poten liet Shong het water, dat nu inmiddels de vorm van ijs had gevormd, overgaan naar de segmenten van het insect, om het ijs uiteindelijk ook naar Norwoods lichaam te laten reiken dat hem als het ware met zijn voeten vast zou laten vriezen aan het schild van de kever. Dat hield echter niet in dat het zo gebeurd was. Zo'n groot gevaarte bevriezen was een zware klus als water je basiselement was en je haast nooit ijs gebruikte.

Norwood zelf keek strak naar het vuur dat tegen de muur van water schoot. Echter hield het al snel op en was er alleen nog maar wat stoom. Door het water dat van de muur naar beneden viel werd het damp, dat door de confrontatie van water met vuur, dat ontstaan was dunner. Norwood zag echter een lege plek. Waar was Shong? Norwood dacht kort na. Hij keek naar de lucht maar op een paar vogels na was die leeg. Onder water dus. Norwood gaf de kever het teken om te vliegen maar hoe hard de kever ook met zijn vleugels sloeg, hij kwam niet omhoog. Norwood keek naar de kever en vroeg vlug na wat er was. Het antwoord werd al snel duidelijk door krakend ijs dat langzaam over de poten van de kever kropen. Norwood tikte op de schild van de kever. "Ga maar terug..." sprak hij. In een witte wolk schoot de kever weg. Waardoor de ijs die door Shong nu willekeurige kanten in begon te groeien. Norwood ontweek ze met moeite en sprong opzij. Norwood glimlachte. Hij vond het een mooie zet van Shong. Nu was het de beurt van Norwood. Hij sloeg zijn hand tegen het wateroppervlak en sloot zijn ogen. Hij probeerde met de algen en waterplanten te bepalen waar Shong zich bevond. Dit duurde niet lang. Met een snelle bewegingn gooide hij zijn hand de lucht in. Waarbij een hand van waterplanten en algen Shong de lucht in gooide. Norwood wierp daarna een handvol bladeren richting Shong. Deze waren vlijmscherp, maar Norwood wierp ze zo dat ze, wanneer ze Shong raakte, alleen de kledij zou kunnen beschadigen. Norwood was niet iemand die in dit soort gevechten iemand serieus ging verwonden.

Shong was in zijn luchtbel zo onopvallend mogelijk richting de bodem van het meer gekeerd, en hield zich roerloos schuil op de donkerste plek. Door de dunne kleurrijke wand van de bel hield hij zijn blik gespannen gericht op de donkere contouren boven de wateroppervlakte, die niemand minder dan Norwood kon zijn. In een omgeving rijk aan water was hij geheel in het voordeel, maar Norwood kon evengoed gebruik van het water om hen heen maken om zijn woudmagie krachtiger te maken. Zijn volgende zet zag Shong echter niet aankomen. De luchtbel knapte toen hij omhoog uit het water werd geworpen door een hand bestaande uit waterplanten. Op het moment dat het gebeurde was hij nog niet boven water, waardoor hij dus nog net nat was geworden. In de lucht moest Shong even zijn gedachten weer op orde stellen, een handeling waardoor hij ook afgeleid werd zich te verdedigen voor Norwoods volgende aanval. De snelste reactie die hij kon uitvoeren, was zijn armen voor zijn gezicht kruisen en zich klein maken om zo min mogelijk schade op te lopen. De messcherpe bladeren schoten rakelings langs zijn armen, benen en hoofd en lieten hier en daar scheuren in zijn kleding achter. Nog in zijn verdedigende positie draaide Shong razendsnel een rondje om daarmee het water om zich heen met zich mee te laten draaien en op die manier de bladeren te verscheuren. Tijdens zijn val maakte hij een kleine salto achteruit om zich met ijsmagie vast te zetten aan de tak van een boom die vlakbij de oever van het meer stond. Hij wierp Norwood licht hijgend een blik toe en sloeg zijn handen voor de volgende spreuk ineen. IJs baande zich via de boom naar beneden en langs de oever zich een weg naar Norwood om hem eveneens op zijn plek vast te zetten. Terwijl hij zich nog volop bezighield met de ijsmagie, concentreerde Shong zich in de tussentijd ook op het water in het meer, dat door zijn doen langzaam in een kleine spiraal begon rond te draaien. Net zolang tot het hele meer veranderd was in een snel kolkende draaikolk in de hoop dat het Norwood mee zou nemen in het watergeweld. Shong had echter wat moeite met de twee spreuken, die ieders toch net iets twee andere soorten magie vereisten.

Norwood hield Shong strak in de gaten en knikte tevreden over hoe Shong het aanpakte. Echter was hij zo afgeleid door Shong's actie dat hij te laat merkte dat hij vastgevroren zat met de lelie aan het water. Hij keek naar Shong die het via de boom had laten komen. Norwood slikte echter toen hij zag dat het water anders ging lopen. In een draaikolk. Norwood voelde dat de ijs dat via het kleine stukje water naar hem toe was gekomen langzaam door scheurde en Norwood daarmee losliet. Norwood zag de draaikolk steeds sneller naderen. En momenteel had hij geen idee hij hij los kon komen van het ijs. Onder water zou het nog moeilijker zijn. Norwood was even later in het midden van de draaikolk en werd daar onder water getrokken. Hij had nog net op tijd naar adem kunnen happen. Onder water zonk hij naar beneden aangezien de lelie zijn draagkracht verloor. Norwood sloeg zijn handen in elkaar en er groeide een stevige doorn uit zijn hand. Krachtige en korte slagen kwamen tegen het ijs dat langzaam scheurde. Norwood had echter steeds minder tijd met zijn adem. Echter opgeven was het laatste wat hij deed. Nog een krachtige slag en het ijs lag in drie stukken. Norwood zwom omhoog. En dacht na. Hij maakte een zegel en onder water schoot een houten balk uit de grond. Deze duwde Norwood omhoog. Eenmaal uit het water keek Norwood naar Shong terwijl hij ballanceerde op de balk. Norwood opende een hand waar twee redelijk grote zaden in zaten. Het gas dat er uit zou komen zou voor enkele minuten iemand's ledematen kunnen verlammen. Maar niet voldoende om iemand mee te doden. Vooral werd dit gebruikt om te vluchten. Maar Norwood ging het op een andere manier gebruiken. Aangezien hij door het onder water zitten en de huidige spreuken die hij had gebruikt nogal wat energie verbruikt had. Norwood wierp de twee zaden bij Shong neer die openklapte een het gas vrij lieten. Echter Wist Norwood zeker dat Shong of al eens van deze zaden gehoord had of dat Shong slim genoeg was om uit de walm te gaan die niet enorm groot was.

Shong bleef in opperste concentratie toekijken en probeerde de kracht van de draaikolk vast te houden. Op het ijs hoefde hij nu niet meer te letten; dat was afgebroken waardoor Norwood nu geheel meegesleurd werd door het watergeweld. Met zachte Cassiaanse spreuken deed Shong een poging het water minder krachtiger te maken. Het was en bleef immers een vriendschappelijk gevecht - botbreuken of andere pijnigheden wilde hij kosten wat het kost uitsluiten. Met een lichte frons probeerde hij behalve de kracht nu ook de snelheid van het water te minderen toen Norwood onvermijdelijk kopje onder ging. Hem laten verdrinken was nu niet bepaald zijn bedoeling. Shong keek als een ingedoken musje toe hoe Norwood plotseling bovenop een houten balk uit het water omhoog rees. En hij in de tussentijd zijn uiterste best doen zijn kracht wat te minderen om hem ook nog een kans te bieden. Zoals hij op het begin van het gevecht al gedacht en gezegd had, viel Norwood niet te onderschatten. Zijn zwarte ogen volgden de bewegingen van Norwoods hand, waar twee vreemde objecten in lagen. Zaden. En niet zomaar zaden - Shong wist precies wat voor bijwerkingen ze hadden. Hij liet het ijs waarmee hij zich aan de boom vast had gezet ontdooien - het stroomde als ijskoud water langs zijn schoenen - maar het mocht niet baten. Het smelten had teveel tijd gekost, waardoor hij te laat voor de zaden weg had kunnen springen. Net nadat hij wat van de walm ingeademd had, sloeg Shong kuchend een hand voor zijn mond terwijl hij zich zo snel mogelijk weer richting het water probeerde te begeven; de plek waar hij het meest in het voordeel stond. Echter voelde hij langzaam maar zeker de kracht in zijn benen verliezen, waardoor hij automatisch ook snelheid minderde en uiteindelijk stilstond omdat er geen spiertje meer meewerkte.

Norwood zag dat zijn plannetje had gewerkt. En ging in kleermakerszit op de paal zitten. Vijf minuten zou het werken, en voldoende om zijn plan in werking te zetten. Norwood sloot zijn ogen en concentreerde zich. Vanuit de planten in de omgeving kwamen langzaam kleine lichtbolletjes en schoten richting Norwood. Zijn huid namen de bolletjes op. Norwood zelf voelde de energie langzaam terug keren. Echter wist hij niet dat het effect van de zaden minder was aangezien ze nat waren geweest. Hij hield er dus geen rekening mee dat Shong eerder weer kon bewegen. En in deze toestand was Norwood nogal weerloos.

(oeh inspiloos >.<)

Shong liet zich als een geschoten dier op zijn knieën neervallen, maar scheurde in de tussentijd zijn blik niet van Norwood af. Van overal om hen heen schoten lichtbolletjes uit de planten, die Norwood opnam alsof hij er geheel magnetisch voor was. Zwijgend bleef hij nog een moment toekijken, niet wetend wat voor - waarschijnlijk - positief effect het voor Norwood zou hebben. Shong liet zijn hoofd hangen toen hij ook de spieren in zijn nek vermoeid voelde raken. Met ongeloof en lichte ontzetting nam hij de bewegingen van zijn vingers op die hij geheel kon bewegen. Om na te gaan of het ook op de rest van zijn lichaam van dien was, verlegde hij ook zijn been en bewoog de vingers van zijn andere hand. Met een kleine glimlach aanwezig op zijn gezicht kwam hij daarna weer voorzichtig overeind. Kennelijk was het verdovende effect van de zaden helemaal uitgewerkt. Hij sloot en opende zijn handen beurtelings, waarna hij zich weer tot het water richtte. Met een simpele gooibeweging creëerde hij er een reuzachtige druppel uit, die zwevend stil in de lucht hing en die hij in bedwang hield met een geopende hand. Hij liet de druppel op Norwood neervallen, maar in plaats van dat het uit elkaar spatte, diende het meer als een kleine kooi bestaande uit water. Shong slofte zwaar hijgend naar een boom om er steun te zoeken en wat op adem te komen. Zijn magie veel achter elkaar gebruiken, en dan in krachtigere spreuken, was zeer uitputtend. Zodra hij weer op adem was, liet hij met een handgebaar een kleine groep aan haaien bestaande uit water uit het meer omhoog rijzen, die ieders een spitse bek hadden zodat het water hard zou aankomen als het niet ontweken werd. Op de bewegingen van Shongs handen, schoten de haaien pijlsnel door de lucht met zich als doel op Norwood te storten.

Norwood had zijn ogen nog steeds gesloten en had dus niet door dat Shong weer kon bewegingn. Pas op het moment dat hij gevangen werd in water schoten zijn ogen open en verdwenen de overige lichtpuntjes die nog niet opgenomen waren. Norwood keek naar Shong die op adem probeerde te komen. En niet veel later nog naar hem een groepje haaien stuurde. Norwood slikte. Hij moest er uit zien te komen. Echter lukte het niet op tijd en de haaien botste ieder op hun beurt tegen Norwood. Norwood voelde een enorme druk op zijn buik terecht komen en werd niet veel later naar achter geworpen. Hij landde op tijd op een lelie die hij had laten groeien. Deze schoot echter nog wat achter uit. Norwood zakte door zijn knieën en hijgde licht. De druk op zijn buik was overweldigend geweest. Hij keek tevreden naar Shong die naar zijn gevoel er ook niet meer zo fit uit zag. De hoeveelheid spreuken die hij nu had gebruikt was al veel. Zelfs voor Norwood was het al een hele klus om dat uit te voeren.

Geconcentreerd bleef Shong toekijken hoe zijn waterhaaien richting Norwood schoten. Hij sloeg beschaamd zijn handen voor zijn mond toen iedere haai als weggeworpen speren Norwood na elkaar volop raakten. 'Vergeeft u me!' riep hij hem kleintjes toe toen hij naar achteren geworpen werd door de kracht van het water. Gelukkig brak hij zijn val net op tijd door op een lelie te landen. Het was niet zijn directe bedoeling geweest Norwood te raken. Het was en bleef ook een vriendschappelijk gevecht. Uitgeput bleef Norwood op zijn knieën gezakt op zijn plaats op de lelie om uit te hijgen, niet een poging wagend een nieuwe aanval uit te voeren. Glimlachend liet Shong zich langzaam op de grond zakken, waar hij ook licht hijgend op adem kwam. Woordloos waren ze het er waarschijnlijk allebei over eens dat het genoeg voor vandaag was. Norwood was moe, hij was moe. Veel spectaculairs zou er dan ook niet meer uitkomen. Verzadigd liet Shong zich met zijn rug tegen de stam van een boom zakken en bleef half onderuit gezakt zitten, de glimlach nog volop aanwezig op zijn gezicht.

Norwood keek naar Shong met een tevrede glimlach en hijgde nog wat na. Daarna sprong hij op het land en liep naar Shong. Daar ging hij naast hem zitten en keek hij tervreden naar hem. "Mijn complimenten Shong. Ik had niet verwacht dat je zo gevorderd was, maar dat is geen probleem. ALleen maar goed..." zei hij glimlachend. Hij keek daarna naar de lucht en hijgde na. Shong was voor zijn gevoel echt goed geworden. En hij zou het zo kunnen maken tot de opvolger van Celebrian. Norwood keek naar Shong en glimlachte. Daarna ging zijn blik naar de lucht. Hij dacht aan zijn zoon, misscihen was hij wel een mogelijke opvolger mocht de tijd daar komen.