It's o so quiete!

Regan had al te veel meegemaakt nu ze hier op een totaal nieuwe school zat met nieuwe regeles, andere 'soorten' mensen en strengere leeraren. Het was een chaos in het hoofd van Ragen en dus besloot ze een wandeling te maken. Eerst door het donkere bos, wat tot haar verbazing nog redelijk licht was, ze kon ze de weg vinden, na een aantal keer een tak in haar gezicht te hebben gehad. Ze was uiteindelijk bij een waterval gekomen. Rustig, ze hoorde het water zachtjes kletterder op de rotsen onderaan. Ze moest zachtjes lachen wat door het water kreeg ze het idee dat ze moest plassen. Snel verdrong ze die gedachten en ging op een van de vele rotsen zitten. Iets waar ze op Shadra nooit naar toe zou gaan omdat ze het verschrikkelijk vond, vond ze nu heerlijk. Door de vele verschillen van alle leerlingen en leeraren vas ze zelf ook veranders. Ze was veel softer geworden en meer gaan leven naar de regeltjes. Kwam in , bijna, elke les, wat ze vroeger nooit deed. Thuis zat ze het liefst de hele dag te tekenen, wat ze nu ook minder deed. Regan was in de war van alle veranderingen in haar leven. Ze glimlachte bij het aanzien van haar kater die aan het rand van het water lekker lag. Hij had haar gevolgd, en nu vond ze het maar al te fijn dat hij er was. Ze floot zachtjes en een mooi helder geluid kwam tussen haar lippen vandaan. Lucifer stond op en waggelde langzaam naar Regan toe, plantte zich op haar schoot en bromde zachtjes. Regan liet haar handen over Lucifers zachte zwarte vacht gaan. "Mooi is het hier he" zei ze zachtjesa tegen de kater. Ze glimlachte, starend naar de waterval. Heerlijk die rust. Rust in haar hoofd. Regan sloot haar ogen even en ineens hoorde ze geritsel achter zich. Lucifer kon het niet zijn, die lag op haar schoot.

De waterval; de meest magische plaats die Kijito kon verzinnen. Voor iemand van Cassia was het de hemel op aarde. Kijito was dol op de plaats, waar regenbogen ontstonden zonder regen, enkel door de mist van het water. Kijito was langzaam gewend geraakt aan de bende in haar leven; de nieuwe school, haar ouders die haar negeerden, de regels en misschien wel nieuwe vrienden. Het maakte haar rustiger nu ze alles kon accepteren en soms zelfs begrijpen. Kijito liep in een rustig tempo naar de waterval. Die zou wel op haar wachten. Tot haar schrik zag ze, zodra ze de waterval bereikte, dat er nog iemand zag. Niet iemand van Cassia, dat voelde Kijito gewoon. Niet dat dat erg was.. Zachtjes liep ze naar de rotsen. Dit wonder was van niemand.. ze mocht hier best zitten, toch? Kijito wilde het meisje dat er zat niet storen. Ze kende haar nog niet, en mensen die je niet kende beledigen hielp nooit. Ze zag er al een stuk ouder uit dan Kijito, toch ging die bij haar in de buurt zitten. Kijito staarde naar de waterval. Onbewust begonnen haar handen het water te roepen. Zodra er een bel tussen haar handen was, begon ze die te vervormen. Eerst vlak, weer bol, vlak, een boog.. het water gehoorzaamde haar gewillig. Even was Kijito vergeten dat er nog iemand anders bij haar in de buurt zat.

Van schrik, van het gerinkel draaide Regan zich om, haar handen rustend op Lucifer. En met haar ogen volgde ze het meisje, duidelijk een eerste jaars. Regan glimlachte. Ze wist dat ze kil was en soms erg kattig kon reageren en ze hoopte dat het niet zou gebeuren. Regan volgde elke beweging van het meisje, van het zitten tot haar toveren. Regan voelde maar al te goed dat het geen Shadraan was maar door het toveren van haar zag ze het gelijk, een Cassiaan. Ze hield niet vaak van gezelschap als ze alleen was, of van andere 'soorten'. Zonder het in de gaten te hebben sloof er een donkere wolk boven haar langs. Oeps, zo te zien een donderwolk die ze even niet in controle had. Ze werd lichtjes rood en probeerde met alle macht de wolk weg te toveren. haar handen gingen, zonder van plek te veranderen, bewegen en Regan keek geconcentreerd naar boven. langzaam verdween de wolk weer. Regan haarde opgelucht adem. Want de gevolgen als die wolk zijn eigen gang zou gaan zou ze misschien niet overzien.

Kijito was diep in gedachten verzonken toen haar handen het water vormden naar haar wens, haar gedachten. Maar een plotselinge sterke emotie haalde haar uit haar concentratie. Haar handen stopten met bewegen, maar hielden de bol op haar plaats. Langzaam keek Kijito om, om het meisje dat er voor haar al zat naar boven te zien kijken. Iets verdween langzaam, ook het gevoel wat haar verstoord had werd uitgeveegd. Kijito keek naar het meisje. Ze zag er niet gemeen uit, misschien niet altijd even aardig, maar zeker niet als een pestkop. Kijito bedacht zich plotseling dat ze zomaar om haar heen gelopen was en haar genegeerd had. Dus stuurde ze het water terug naar de waterval, stond op, streek haar jurkje glad en liep naar de vreemdelinge toe. Haar wangen kleurden een beetje rood. 'Sorry, dat ik je zomaar voorbij liep. Ik ben Kijito.' Ze stelde zich maar voor. Het meisje mocht zelf weten of ze zou reageren of niet. Kijito ging op een rots iets dichterbij zitten; er waren er genoeg.

Regan haalde opgelucht adem toen ze zag dat de wolk weg was, dat scheelde niet veel, Ze zuchteen gaf Lucifer een knuffel. Kiedelde hem zachtjes en moest lachen. Tot hij ineens miauwde. Regan keek op en zag het meisje naar haar toe lopen, 'Sorry, dat ik je zomaar voorbij liep. Ik ben Kijito.' Regan trok een wenkbrauw omhoog, wat kon het haar nou schelen wie het was, als ze maar stil was. "Aangenaam, ik ben Regan." En het klonk nog al kil, maar Regan glimlachte er bij. Ze pakte de Kater op en plante hem weet russen haar benen. Ze aaide hem weer zachtjes en begon te neuriën, zonder op het meisje te letten, het neuriën ging steeds harder tot het zachtjes zingen werd.

'Aangenaam, ik ben Regan.' De glimlach maakte de kilte in haar stem niet goed. Kijito trok even een wenkbrauw op. Moest ze zelf weten. Haar blik gleed naar de waterval. Best, dan niet. De kater werd geaaid, blijkbaar was hij de enige tegen wie de kille toon niet gebruikt werd. Regan begon te neuriën, wat langzaam transformeerde in zingen. Eigenlijk klonk het niet eens zo slecht. Zachtjes, nauwelijks hoorbaar, begon Kijito mee te neuriën. Ze kende dit melodietje! Haar handen bewogen als vanzelf mee op de maat. Het water onder haar deinde voor een deel zachtjes mee. Waar kende ze dit liedje nu van? Kijito kon het zich niet meer herinneren. Gelukkig klonk de stem van het meisje goed. Anders was ze hier zo snel mogelijk weg geweest.

Regan merkte dat het meisje zich niks aan trok van Regans gedrag, die zaols gewoonlijk kil en stom was. Zeker tegen onbekende. Terwijl Regan het slaapliedje neuriede die haar moeder altijd zong hoorde ze, nadat ze zelf was gaan zingen, Kijito, of hoe ze ook heette, mee doen. Ze keek naar Lucifer die zijn oogjes sloot. Ze gaf hem een kus, iets wat ze bijna nooit deed, op zijn koppie en speelde met zijn zwarte haren, glimlachend naar zijn tevrede gezicht. Lucifer was dan ook de enige tegen wie ze zichzelf, onder dat masker, was. Regan keek opzij en dag dat Kijito met het water aan het spelen was. op het melodietje die ze samen maakte. Regan lachte. Langzaam verdween het masker op deze mooie rustige plek, de chaos maakte ruimte voor de rust.

Een gevoel van rust en geborgenheid sloop in Kijito's gedachten. Het liedje.. het liedje zorgde ervoor. Kijito kon het even niets schelen. Ze genoot van dit moment van ontspanning. De rust die eerst verstoord was door de donderwolk, kwam in zijn volle omvang terug. Kijito voelde zich bijna overweldigd door deze plaatsvervanger van chaos en ongeregeldheid, al voelde het goed. Het zachte gespetter van het water onder haar maakte de innerlijke rust compleet. Kijito glimlachte zachtjes en vergat de kilheid van Regan totaal. Het liedje had gewoon iets.. iets wat maakte dat ze wel wilde vergeven, wilde verzoenen, aardig wilde zijn. Haar gevoel vertelde haar dat Regan zich ook beter voelde. Dat moest de rust wel een boost geven. Onrustige geesten verstoorden stiltes altijd. Kijito zei niets. De stilte was als breekbaar als je haar maakte. Ze had het idee dat Regan geen woorden nodig had.

Zachtjes ebde de klanken uit Regans mond, het liedje was afgelopen. Het waren vroeger de mooie tijden. Het liedje als ze slapen ging, gezongen door haar moeder die haar veiligheid bracht. Tot ze in de verkeerde kant op ging, wat erg gemakkelijk ging op Shadra. De tijd dat ze veranderde van een lief kind naar een opstandig vervelend kind. Daarna ook nog een puber die alles verpeste in haar leven, maar onder die laag zat dat kleine tedere meisje nog. Dat kwetsbare kind. Ergens in zich zelf kon Regan niet begrijpen hoe ze zo was geworden, zo kil en zo slecht. Ze probeerde met alle macht het goed te doen, voor haar moeder, maar ze kon het niet het lukte gewoon niet. Regan hoorde Lucifer brommen en doorbrak daarmee de perfecte stilte. Zachtjes klopte de hem op zijn buikje waardaar hij gelijk stopte, het was een taalte tussen haar en de kater, hoewel het er soms niet echt vriendelijk uit zag. Regan wist dat ze soms echt enorm kil en vervelend kon zijn, maar daarbij vond ze het fijn. Niemand kon zo haar raken, en het kwam zelde voor dat iemand haar kwetsbare kant zag. Hoewel het hier op de academy steeds vaker gebeurde. Ergens in Regan stribbelde iets tegen. Dat iets was nog altijd groter als het deel dat zei dat ze het toe moest laten. Ze was nog steeds het irritante meisje dat altijd de les verstoorde, niet kwam opdagen ef wat dan ook. En hier was ze toch nog altijd vaker in de lessen geweest dan ze ooit eerder was geweest. Regan was het meisje helemaal vergeten dat naast haar zat. Vanuit haar ooghoeken bekeek ze het meisje. Het meisje van het water.

De laatste klanken losten op in het geruis van de waterval. Kijito had haar ogen gesloten, in de wens het vast te houden. De enige liefde die ze ooit gekend had zat in dit lied. Nu wilden haar ouders haar niet meer, hoe ze haar best ook deed. Ze keerden haar de rug toe. Haar vader had haar ooit verteld dat ze wat hem betrof zelfmoord mocht plegen, als hij er maar geen last mee kreeg. Die dag had ze besloten naar Starshine te komen, in de hoop vrienden te vinden, of in ieder geval erkenning. De kater van Regan bromde zachtjes. Het verstoorde de stilte, hoewel het Kijito helemaal niet irriteerde. Waar zou het meisje vandaan komen? Ze zat hier vast al langer op school. Misschien van Shadra? Nova? Van Gren of Erd leek geen optie. Kijito voelde bijna dat het meisje terloops naar haar keek. Zonder bedoelingen, natuurlijk. Toch maakte het haar lichtelijk nerveus. Dus begon Kijito, vanuit een oude reactie, het water te sturen. Water kalmeerde haar altijd.

Door het spel met het water van de Cassiaan werd Regan lichtelijk nerveus. Ze kreeg zweet handen en wilde gewoon iets doen, maar ze wist dathaar magie niet altijd goed uitpakte. Eigenlijk nooit, want Regan had nooit geleerd hoe ze het voor goede doelen kon gebruiken, want ze wist dat dat kon. En om geen onnodige problemen op te roepen had ze zich hier ingehouden. Regan ging liggen en keek naar de lucht boven zich. Door haar handen te bewegen trok ze een wolk aan, geen donder wolk tot haar verbazing, misschien kwam het wel door de rust. Het was een doodnormale wolk waar niks geks kon gebeuren. Regan begon te spelen met de wolk en maakte van allerlei figuren er van, soms wat minder gepaste, wat meer bij Regans afkomst paste, en soms hele lievelijke figuurtjes, waar Regan dan versteld van stond.

Het meisje naast Kijito ging liggen. Kijito keek toe vanuit haar ooghoeken. Nog iemand die van de rust genoot, bedacht ze met een glimlach. Wat het meisje met wolken deed was toch wel mooi! Geen donkere wolk, maar een witte, die ze in verschillende figuren veranderde. Kijito draaide zich nu helemaal om. Wat knap! Soms waren de figuren te snel verdwenen om er wat in te zien, maar ze zagen er oké uit. Kijito had even gekeken, en ze voelde zelf ook de behoefte om het water om te vormen. Door veel met haar vingers te bewegen ontstonden er net zulke figuren als bij Regan. Kijito keek goed wat ze deed en probeerde het na te doen. De wolken vormden vluchtige beelden, terwijl het water veel minder makkelijk vervormde. Dat was best een uitdaging.

Regan gluurde vanuit haar ooghoeken naar Kijito. Grijnsde en maakte in de lucht een duister figuur. Terwijl Regan naar boven keek voelde ze Lucifer opstaan en weglopen. Ze fronsde haar wenkbrauwen en ging even recht op zitten kijkend naar wat hij ging doen. Maar al snel merkte Regan dat het meisje haar na deed met water. En Lucifer zag er waarschijnlijk iets in want binnen no time stond hij beneden op een rots en keek verlekkerd naar iets wat volgens Regan leek op een vis, of zo iets dergelijks. En nog voor ze Lucifer kon comanderen om niet te springen sprong hij het water in, op het figuur af wat Kijito had gevormd. "Verdomme" vloekte Regan binnensmond. Die stomme kat ook weer. Kon niet eens zwemmen en wat doet dat stomme beest, springt er in. Regan stond op en boog een stukje voor over. Begon met haar handen te bewegen en al snel daalde er een sterke donkere wolk naar beneden en bleef vlak boven het water hangen. Met een andere hand haalde ze Lucifer uit het water en plante hem op de wolk, waar Lucifer op bleef zitten. Ze dreef de wolk omhoog tot hij op gelijke hoogte was als Regan en Regan greep Lucifer bij zen nekvel en zette hem naast zich neer, waarnaar ze de wolk weer weg stuurde de lucht in.

Kijito kreeg wel plezier in het nadoen van de wolkenvormen van Regan. Het maakte dat ze erg op moest letten. Geconcentreerd keek ze naar beneden, om een beeld te vormen dat niet echt ergens op leek. Plotseling sprong de zwarte kater van het meisje het water in, recht op haar beeld. Kijito keek geschrokken toe, maar Regan handelde snel. een sterke wolk kwam tevoorschijn, waar de kat op werd gezet en snel weer naar Regan toe kwam. Kijito liet het water weer zijn eigen gang gaan en keek naar de kater, die blijkbaar nergens last van had. Gelukkig maar. Dierenleed was niet Kijito's favoriete onderwerp. Het meisje stuurde de wolk weer terug. Kijito bedacht dat het haar schuld was, en vouwde snel haar handen ineen om met het sturen te stoppen. Straks sprong die kat nog echt het water in ook.

Regan keek, haar hoofd neeschuddend, naar de kater die nat was. Met wat magie maakte ze de kater weer droog. Regan keek naar Kijito die naast haar zat en die haar handen had opgevouwen waardoor het water weer zijn eigen gang ging. Regan glimlachte. gemeend. " Geeft niet hoor, jij kon het ook niet weten" zei Regan alsof ze een vraag beantwoorde die Kijito niet stelde. "Die kater heeft wel vaker zo zijn.." Regan ging verder op een sarcastische toon. ".. geniale timing." Regan lachte even. "Jij bent een Cassiaan toch?" Eigenlijk was de vraag overbodig want Regan wist het toch wel, alleen ze wilde het gesprek een beetje vooruitgang geven.

Kijito keek even naar Regan, toen die glimlachte.. het leek wel gemeend! 'Geeft niet hoor, jij kon het ook niet weten,' zei Regan, alsof ze Kijito's niet gestelde vraag had gehoord. 'Die kater heeft wel vaker zijn.. geniale timing,' vervolgde ze sarcastisch. Kijito grinnikte zachtjes. 'Ja, dat heb je wel eens met dieren. Ze gaan hun eigen gang.' Kijito wenste stil dat ze er zelf ook één vond.. maar ja, haar ouders haatten dieren, net zoals ze haar haatten. 'Jij bent een Cassiaan, toch?' Kijito glimlachte vrolijk en knikte. 'Inderdaad. Mag ik vragen waar jij vandaan komt?' Kijito keek even iets beter naar haar gesprekspartner, al kon ze nog steeds niet echt bedenken waar ze vandaan kwam. Rood haar hoefde niet op Razen te duiden. Puffoon misschien, door de wolken? Kijito kon er echt niet over uit.

Regan lachte en zei; "Ja allee Lucifer heeft ze te vaak, het lijkt wel alsof hij niet weet wat hij doet, want hij houd totaal niet van water en kan zich dus niet redden. En elke keer weet hij het voor elkaar te krijgen om in het water te springen." Regan rolde even met haar ogen bij het idee van Lucifer die telkens in het water strong. Stom beest dat het af en toe was. Cassieaan. Zie je wel, zei Regan in haar hoofd. "Ik kom van Shadra." Ze glimlachte. Zeker nu met de verwarringen in haar hoofd was ze soms zelf niet eens overtuigd dat ze van shadra was, ja behalve bij Savador dan. Pff. Maargoed. Niet iedereen was toch altijd kwaadaardig.

'Ja allee Lucifer heeft ze te vaak, het lijkt wel alsof hij niet weet wat hij doet, want hij houd totaal niet van water en kan zich dus niet redden. En elke keer weet hij het voor elkaar te krijgen om in het water te springen.' Regan rolde met haar ogen, waardoor Kijito moest lachen. 'Mijn buurmeisje op Cassia had zo'n grote, zware hond, te zwaar om te zwemmen. Toch wilde hij het telkens proberen. Het was dat ze water kon sturen, anders was die hond naar de bodem van het meer gezonken.' Kijito dacht aan die zware hond, wat een gek beest was dat geweest! Wel heel vrolijk. 'Ik kom van Shadra,' vertelde Regan. Kijito knikte. Haar magie had niet duister geleken. Misschien waren de mensen van Shadra wel niet zo duister als sommigen zeiden. 'O, ik dacht dat je van Puffoon kwam, door die wolken,' glimlachte Kijito. Ze was altijd al slecht geweest in het raden van iemands afkomst.

Regan glimlachte. "Nope. Shadra. Ik kan alleen invloed hebben op wolken. Als ik wil kan ik nu een of andere donkere wolk op roepen. En dan zou ik het kunnen later regenen, of onweren of ik gebruik ze om mijn kater uit het water te vissen." Regan glilachte flauwtjes. "Maar met gewone wolken spelen vind ik op zijn tijd ook wel eens leuk. Maar meestal verras ik in mijn gevechten de tegenstander door mijn magie in die van hun uitvoering te stoppen." Regan grinnikte zachtjes en dacht aan de vele gevechten die ze al had gehad. Iedereen was geschrokken als hun uitvoering met hun magie zich tegen hun keerde. En dan kwam de aanval altijd harder aan. "Ik ben zelf niet zo van het uitvoeren. Ik laat het meestal een ander doen." Regan glimlachte even en lachte zachtjes. "Maar dat ik van Puffoon af kom heb ik nog nooit gehoord." grinnikte ze.

Kijito moest ook grinniken; Regan's gelach werkte aanstekelijk. Die vertelde wat over gevechten. Kijito had alleen nog maar tegen Yara gevochten, en om te oefenen een paar keer tegen kinderen op Cassia. 'Dat geloof ik wel ja, als je je aanval opeens terug krijgt!' Kijito moest er zelf niet aan denken. Als dat was gebeurd toen ze die vloedgolf naar Yara gestuurd had.. 'Maar dat ik van Puffoon kom heb ik nog nooit gehoord,' lachte Regan. 'Ach,' antwoordde Kijito,'ze zeggen altijd tegen me dat ik creatief ben.' Dat had een vriendin van haar ooit gezegd; je bent creatief in het vinden van manieren om jezelf te verstoppen. Niet echt een compliment, maar toch. Regan was al ouder dan Kijito. 'Maar dat is wel knap, zeg. Zoiets doen met gevechten is mijn ooit gelukt,' zei Kijito, een beetje onder de indruk.

PROFILE MAGICIAN