The cliche of being the new guy

Het was verbazingwekkend en ergens ook wel een beetje beangstigend hoe makkelijk het was om een school als deze binnen te dringen. Hoeveel moeite had het me gekost om van het platform waar de shuttle's aankwamen naar hier te lopen, een drukbezochte gang gevuld met leerlingen die niet op of om keken naar me? Nagenoeg geen. Iedereen zou de school kunnen binnenlopen, doen alsof hij er hoorde en er gerust een volle middag zijn gang kunnen gaan. Ongestoord en onopgemerkt. Dit gold niet voor mij, dat wist ik wel. Ik was aangegeven. Stond waarschijnlijk ergens op een lijst. Misschien zelfs al diep weggestopt in een archief waar er alleen nog maar naar me omgekeken zou worden op het moment dat ik iets geflikt had wat de docenten niet door de beugel vonden gaan en ik op het matje geroepen werd. Mocht dat ooit het geval zijn. Voorlopig was deze positie van vrijheid me te waardevol. De etage, de kamer die ik met een ander zou delen, ik had beiden al gevonden en mijn spullen op het andere lege bed gegooid. Uitpakken kwam later wel. Mijn nieuwsgierigheid wilde me laten dwalen. Lessen begonnen toch morgen pas dus ik had de tijd. Daarbij had ik sinds vanochtend niks meer gegeten en onderweg naar de etage was ik een eetzaal gepasseerd. Misschien dat ik daar snel iets mee kon graaien.
Nog een beetje zoekend liep ik een medeleerling tegen het lijf. Zacht verontschuldigde ik me, een vage glimlach op mijn gezicht en opgestoken handen. Bijna om de ander te laten zien dat ik ongewapend was. Van die reflexen die een ieder onaangeleerd mee krijgt bij zijn geboorte. Of daar lijkt het soms op. Ik keek de ander na en trok mijn eigen kleding recht voordat ik me weer omdraaide en mijn pad, of liever de geur van vers brood, verder volgde. Met mijn hoofd voorzichtig om de hoek van de deur liet ik mijn blik door de zaal gaan. Het was gelukkig niet heel erg druk meer al had ik dat ook kunnen voorspellen aan de gestage stroom van leerlingen op de gang daarnet die de andere kant op gingen. Weg van de eetzaal. Er waren nu genoeg lege plekken om aan te schuiven waardoor ik met een zelfverzekerde pas naar binnen liep. Alsof ik hier al jaren op school zat en niet de laatste twee jaar van mijn opleiding hier kwam afmaken in plaats van op Cassia.
Even later had ik een lege tafel gevonden en mijn schaars gevulde bord voor me neergezet. Al kwam ik aan eten niet toe. Mijn aandacht ging naar iets anders. Een opstootje verderop in de zaal. Wat er precies speelde en wat de aanleiding was wist ik niet. Wel wist ik dat ik er geen zin in had om erbij betrokken te raken. Toch leek mijn blik vastgelijmd op de, op z'n zachts gezegd, interessante ontwikkelingen aan de andere kant van de zaal. Het was de stem van iemand anders die me uit mijn gedachten ruw wakker schudde en me even op liet kijken.

@Hayden

Een zeldzame dag, Hayden in het cafetaria, etend van een bord groenten. Haar voet leunde tegen de tafel aan terwijl ze onderuitgezakt op de stoel zat met haar dienblad op haar buik lag. Ze pakte elke keer weer een stukje broccoli om die zonder saus of iets in haar mond te stoppen alsof het popcorn was. Haar blik gericht op de twee jochies van een jaar of dertien die ruzie hadden, om wat was ze nog niet helemaal zeker. Verveeld volgde ze het tafereel verder. Een luide oeeeh kwam tussen haar lippen vandaan toen het ene jochie het andere jochie een stoot op zijn neus gaf. Ze hoorde wat geroep en geschreeuw en het enige wat ze goed had verstaan was 'ik had dibs'. Zacht schudde ze haar hoofd terwijl ze haar interesse al weer was verloren.
Haar blik gleed snel en kort door de zaal. Een steek van herkenning schoot door haar lichaam heen, 'Gilbert' fluisterde ze zacht terwijl ze opstond. Zonder na te denken of überhaupt haar hersenen te gebruiken liep ze op de jongen met de kleurloze lokken en sloeg haar armen om hem heen terwijl ze iet wat hard 'Gil!' zei. Een enkele ongemakkelijke seconde ging voorbij voor ze hem meteen los liet en op haar lip beet. 'uhm ja sorry, je deed mij denken aan een vriend. Maar ja die is al een tijdje dood en ik dacht niet na sorry.' Ze schudde haar hoofd, sinds wanneer brabbelde ze zo veel. Ze begreep niet meer wat er nu werkelijk was gebeurd, ze stapte achteruit en keek de jongen aan. 'Je lijkt wel verdomt veel op hem.' Bracht ze zacht uit terwijl ze hem schaamteloos bekeek van top tot teen.

@Cain

Haar stem had luid geklonken en ik had niet kunnen verstaan wat ze überhaupt geroepen had. Mijn brein kreeg geen kans om het te verwerken aangezien ze me bijna van mijn stoel had gegooid toen ze haar armen om me heen had geslagen en me stevig tegen haar aandrukte. Wie ze was? Geen idee. Wat ze tegen me geroepen had? Dat wist ik nog minder. Maar iets had haar de behoefte gegeven me te begroeten alsof we elkaar al jaren kende. Voorzichtig blikte ik opzij waar ik eerst een bos lange rode lokken trof. Lichtelijk voelde ik mijn wenkbrauwen een beetje omhoog glijden in een vragende positie. Niet lang daarna liet ze los, mij de kans gevend om weer adem te kunnen halen en haar eindelijk beter te kunnen bekijken. Haar leeftijd was moeilijk te schatten. Maar ik zou zeggen dat we ongeveer even oud moesten zijn. Buiten de opvallende rode lokken die als vlammen rond haar hoofd dansten had ze bruine ogen die bijna als twee donkere granaten warm straalden. Ze was een stuk kleiner dan ik, maar haar houding sprak boekdelen. Die lengte moest niet onderschat worden. Ze leek een jongere uitstraling te hebben nu ze even op haar lip beet. Onschuldig bijna. In haar woorden leek een verscholen pijn te zitten waardoor mijn ogen op de hare gericht blijven al zag ik haar blik dwalend over mijn lichaam gaan. 'Sorry dat ik je teleur moet stellen,' was het eerste wat ik tegen haar zei. Een zachte toon in mijn stem waar een zwaar Cassiaans accent in verscholen zat en met enkele letters zich scherp vastbeet in de uitspraak ervan. Voorzichtig was ik opgestaan van de tafel waarbij het lengte verschil wat ik eerder had voorspeld benadrukt werd. 'Hij moet een goede vriend geweest zijn,' ging ik voorzichtig verder. Wat kon ik anders. Ik had haar al genoeg laten schrikken. 'Cain Volodya. Dat is mijn naam,' stelde ik mezelf voor en stak mijn hand uit om de hare te kunnen schudden terwijl mijn ogen naar de hare bleven kijken. 'Met wie heb ik het genoegen?' vroeg ik vervolgens, een lichte glimlach op mijn gezicht.

@Hayden

Met een zachte blik die haar gezicht sierde keek ze de jongen aan die zijn ogen niet van haar haalde. Ze hoorde zijn woorden en het accent, ze was nooit een ster in de accenten herkennen. Maar ze vond het niet een naar accent om naar te luisteren.
'Ja het is best teleurstellend, maar ik had mijn verwachtingen niet zo hoog moeten leggen. Of überhaupt moeten hebben.' Zei ze zachtjes terwijl ze hem aankeek terwijl hij opstond. Ze was gewend dat er bijna geen mensen waren die kleiner dan haar waren. Ze zuchtte zacht bij zijn woorden en dacht terug aan Gil, het enige wat overeen kwam waren de kleurloze lokken, de rode ogen en het feit dat hij langer was. Ze beet zacht op de binnenkant van haar lip en liet haar ogen op haar nagels vallen. Het was zo niet haar om een volslagen vreemde te begroeten met een enorme omhelzing.
Ze volgde zijn hand die hij uitstak en keek weer op naar hem terwijl ze kort haar wenkbrauw op trok en haar hand kort uitstak om zijn hand te pakken, en deze vervolgens met haar andere hand over elkaar te slaan. 'Hayden Jordan de Payens nu we bezig zijn met volledige namen uitspreken.' Zei ze kortaf terwijl ze om zich heen keek. Ergens begreep ze niet hoe ze zo juist een wildvreemde had verteld over Gilbert. Het was niet hoe ze dat normaal deed, ze kropte alles op, ze vertelde het niet aan wildvreemde. Ze liet haar ogen naar zijn bord glijden. Hij was toch net binnen gekomen en was dit alles dat op zijn bord had gelegen. 'Moet jij niet wat meer dan dat eten?' Vroeg ze zonder een emotie te laten doorschijnen op haar gelaat. Niet dat zij het recht van spreken had, het was al een wonder dat ze gegeten had. Groente niet al te min. Ze was vaker niet aanwezig tijdens de eet momenten dan dat ze wel aanwezig was.

@Cain

Haar stem had na mijn eerste opmerking zacht geklonken toen ze terugsprak. Ze leek zich na haar actie, die voor haarzelf ook onverwacht leek te zijn gekomen, in te wikkelen in een beschermend harnas wat wisselde tussen emotieloosheid, sarcasme en arrogantie als ik het toch moest labelen. Waarschijnlijk haar gebruikelijke houding. Wat ik van haar had mogen zien was zeldzaam al was het maar enkele seconden geweest. 'Soms missen we mensen in zo'n mate dat we ze in de gezichten van anderen denken te herkennen,' Het waren vast geen woorden waar ze op zat te wachten. Het was mijn manier om aan te geven dat het niet de eerste keer was. En waarschijnlijk ook niet de laatste. De volgende woorden die mijn mond hadden verlaten was mijn eigen naam. Ik kon misschien niet degene zijn die zij zo graag had willen zien, maar ik kon haar dan op z'n minst vertellen wie ze wel voor zich had.
Hoewel ze haar wenkbrauw naar me had opgetrokken pakte ze wel mijn hand vast, al was het maar voor even, om deze kort te schudden. Ze vertelde me haar naam. Opnieuw kortaf. Bot zouden sommigen kunnen zeggen. Maar ik negeerde die toon in haar stem. In plaats daarvan was er een nieuwe glimlach op mijn gezicht verschenen toen ook ik mijn hand terug trok. 'Wat mooi,' was mijn reactie, doelend op haar naam. Het paste bij haar. Het maakte haar tot één geheel. Dat gaf het zijn kracht en schoonheid. Zij had haar blik ondertussen afgewend. Ik dacht er niet aan om weg te kijken. Ik weerstond de verleiding om om te kijken toen ze over het bord eten begon waar ik nog geen hap van had genomen sinds ik het voor me op tafel had gezet. Een zachte lach ontschoot me. Warm. Zo in contrast met de kou die ik juist leek uit te stralen. 'Misschien,' gaf ik eerlijk toe. 'Ik vergeet het nog wel eens,' voegde ik daar na een korte stilte aan toe. Te druk bezig. Te diep in concentratie. Dus als ik al iets at, dan was het snel en dan was het weinig.

Haar facade was iets waar ze zich graag achter verborg, het voelde veilig, prettig en voornamelijk comfortabel. 'Ja als je beste vriend sterft, kan je die nog wel eens missen' meldde ze er zo koel mogelijk achteraan. Met die woorden waren haar gedachtes meteen damnit Hayden hou je waffel toch eens in plaats van door te brabbelen. Haar botte woorden en haar aangrenzende asociale gedrag leek hem juist niet te storen. Ze haalde haar hand door haar lokken en keek weer naar de jochies die intussen al een flink gevecht gaande hadden. Pubers..
Ze onderdrukte een grijns met zijn antwoord op haar vraag of hij niet meer moest eten. Ze schoof een van de stoelen naast hem naar achteren en ging er op zitten en leunde achteruit. 'Nou dan moet ik maar zorgen dat je eet hé. Lekker hypocriet.' Zei ze terwijl ze een nog bredere grijns probeerde te onderdrukken door op haar lip te bijten. haar mondhoeken omhoog gekruld. Voornamelijk nu ze eigenlijk niets te doen had buiten zichzelf vervelen. 'Maar nu kan je prima je bordje leeg eten.' Zei ze sarcastisch bemoederend waarna ze in de lach schoot. 'Nee hoor, maar hoelang ben je hier al ik herken je gezicht helemaal niet.' Vroeg ze nieuwsgierig.

@Cain

Misschien was het haar in een opwelling ontschoten. Ze probeerde het te laten klinken alsof het haar niets deed, en als ze me zoeven niet heel enthousiast omhelsd had, denkend dat ik een ander was, dan had ik haar misschien geloofd. Maar nu… nu leek het idee van een harnas waar ze in zat alleen maar sterker en sterker te worden. 'Uiteraard,' reageerde ik. Ik zou niet verder gaan vragen. Waarschijnlijk had ik dit al niet mogen horen, dus haar verder over die rand duwen kon geen goed idee zijn. Nog iets langer keek ik haar aan. Hoe ze haar blik afwendde naar het gevecht wat achter me nog steeds gaande was. Ik kon het horen. Naar haar bewegingen. Hoe ze doelgericht een stoel had gepakt en met een onderdrukte grijns op haar gezicht nu achterover leunde, nog net niet met haar voeten op tafel. Het was bijzonder te noemen hoe snel ze wisselde tussen arrogantie, nonchalance en dat wat ze oprecht moest voelen, maar eigenlijk altijd een beetje buiten bereik bleef. Ze sprak verder, waarbij het zachte bijten op haar lip een nieuwe grijns verried. Ze zou hem niet moeten verbergen. Haar gezicht leek zoveel meer levendig met de omhoog gekrulde mondhoeken. Ze had waarschijnlijk een mooie lach. Maar oprecht lachen, dat zou breken met de harde uitstraling die ze probeerde te behouden.
Even langzaam als dat ik opgestaan was, ging ik nu ook weer op mijn eigen stoel zitten, mijn blik niet afgewend van haar. Ondertussen was op mijn gezicht ook een glimlach verschenen, veroorzaakt door haar woorden. Ik pakte een druif van het bord en mijn ogen schoten terug naar haar. Ik slikte door. 'Een week nu, ongeveer. Dus het kan kloppen dat mijn gezicht nog vrij onbekend is hier,' antwoordde ik haar terwijl mijn vingers een nieuwe druif los plukte van de kleine tros die op het bord lag. 'Zit jij hier al lang?' was mijn eigen vraag aan haar waarna ik ook een tweede druif liet verdwijnen.

In haar eigen ervaringen was ze moeilijk te doorgronden, waren haar gevoelens op geen enkel moment te raden, te merken of zelfs voor haar aanwezig. Al besefte ze niet dat omdat zij ze niet begreep ze nog wel aanwezig waren in haar lichaam, in haar gedachtes.
Toch was het opluchtend dat hij niet verder er over door ging met het vragen er naar zoals menig ander nieuwsgierig persoon zou doen. Ergens werd deze jongen toch als interessant beschouwd, zeker met de kleurloze lokken en de rode ogen.
Met een glimlach pikte ze een druif van zijn bord en stopte die tussen haar grijnzende lippen voor ze hem in tweeën spleet en kort er nog op kauwde. 'Ik ben hier af en aan al een tijdje. Dan gebeurt er weer iets en ga ik weer weg en dan kom ik terug en weer weg. Dit is iets van de derde keer dat ik terug ben.' Zei ze terwijl ze onderuit gezakt bleef zitten. 'Maar heb je wel een rondleiding hier gekregen dan?' Vroeg ze nieuwsgierig terwijl ze voorover bukte om wederom nog een druif te pikken.

@Cain
OOC: Zou je mij willen taggen. Anders ga ik geheid het topic vergeten.

Code:

@"Hayden"

Ze pakte een druif van de tros die op mijn bord lag. Ik hield haar niet tegen. In plaats daarvan keek ik zwijgend toe hoe ze het fruit in haar mond stak en later slikte. Daarna pas gaf ze antwoord op mijn vraag. Ik knikte begrijpend. De school leek er niet moeilijk over te doen als leerlingen vertrokken blijkbaar. Dat was interessant. Niet dat ik veel zou weten over hoe een school in elkaar stak en te werk ging. Als thuisschool student had ik mijn hele leven nog nooit in een normaal lokaal les gehad. Het bracht me in een positie waar ik niet graag in zat. Een positie waarin je niks wist, alles nieuw was en je de dingen eigenlijk maar op je af moest laten komen. Vreselijk voelde dat. Alsof je als herfstblad op de wind werd meegenomen en maar moest hopen dat je ergens terecht kwam waar het niet slechter was dan waar je vandaan kwam. Anders kon je weer op de volgende windstroom wachten en wie weet hoe lang dat zou gaan duren.
Mijn handen kwamen stil te liggen, de druif rollend onder mijn vingers vandaan toen ze zich weer naar voren boog om zelf een nieuwe druif van de tros te trekken. 'Een rondleiding? Niet echt. Voorlopig heb ik alles zelf een beetje uit moeten zoeken,' zei ik. Maar ik wist dan ook niet beter.
'Is dat een uitnodiging dan?' vroeg ik vervolgens met een kleine glimlach. Een rondleiding zou niet verkeerd zijn en zij klonk als de expert in de situatie. 'Jij bent in elk geval prettiger gezelschap dan... wat ik hier tot nu toe heb aan mogen treffen,' ging ik verder met een korte blik op het inmiddels uit de hand gelopen gevecht achter me. Ik begon me sterk af te vragen wanneer er een docent zou komen om in te grijpen, of dat de school er een voorstander van was om leerlingen hun eigen problemen maar op te laten lossen.

@Hayden
Sorry, ik vergeet het soms

Nou hielp ze ook voor het eerst eens een andere leerling, ha mooi niet dat ze dit standaard ging doen. Deze jongen vermaakte haar wel, en met vermaakte bedoelde ze meer dat hij niet meteen een antwoord klaar had bij haar abnormale gedrag. 'Wat slecht dat je niet eens een rondleiding hebt gekregen. Hoe heb je zo ver alles kunnen vinden, het is net een doolhof hier soms.' Zei ze met haar grijns die een meer speelsere en uitdagendere uitstraling kreeg.
Ze keek nog steeds met een speelse grijns op haar lippen naar hem bij de vraag of het een uitnodiging was. Ze stond op en stak haar hand naar hem uit als een uitnodiging hem overeind te helpen. 'Kom dan laat ik je de school zien. Die jochies redden zichzelf wel.' Zei ze zachtjes. 'Natuurlijk ben ik prettig gezelschap, al ben jij ook beter dan het bord broccoli dat ik had.' Zei ze op dezelfde toon. 'Maar ik heb nog nooit iemand een rondleiding gegeven dus ja je bent mijn proefkonijn dan.' kwam er plagend uit.

@Cain
Geeft niet daarom de herinnering

PROFILE MAGICIAN