De ochtend  brak aan en een jonge man met blauw haar lag nog heerlijk te slapen, maar werd al snel gewekt door een vervelende wekker die hij mee had moeten nemen van thuis uit. Het ding leek eerder op een metalen beeldje dan een wekker, maar dat was een stukje Erdse technologie die hij ooit eens voor zijn verjaardag had gekregen. De oogjes van het vreemd uit ziende wezentje opende zich en kleurde hel wit. Alexx draaide zich nog eens lekker om tot het robotje begon te krijsen. Meteen sprong Alexx bijna uit bed. Hij zou nooit aan dat geluid wennen. Meteen keek hij rond, maar vond de wekker niet langer meer op het nachtkastje, maar bij de deur. Al de dekens weg schoppend klom hij uit bed en rende half onhandig op de wekker af die zich snel uit de voeten maakte waardoor Alexx bijna tegen de deur op botsten, maar hij kon zich daar nat voor behoeden en sloeg zijn handen tegen de deurposten, waar was dat kreng nu weer. Alexx zag nog net hoe de wekker onder het bed dook en hij volgde. Nog voor de jonge zijn hand om het robotje kon sluiten wilde het weer weg glippen, maar Alexx had nog net zijn staart in zijn hand kunnen sluiten. Een schrille pieptoon volgde toen Alexx hem terug trok en op het knopje drukte. Daarna liet hij de wekker los en het ding nam zijn eerdere vorm weer aan en sloot zijn oogjes. Met een zucht pakte de jongen hem op en kwam onder het bed vandaan. Zijn kamergenoot was ook wakker geschrokken, maar toen het gekrijs gestopt was, was deze weer gaan liggen. Een zucht ontglipte hem nogmaals en Alexx zetten de wekker weer op het nachtkastje. Daarna was het tijd om even een douch te nemen en zich aan te kleden. Storm zou vast allang aan haar ontbijt begonnen zijn? Een kleine grijns kwam op zijn vrolijke gezicht en hij schudden zijn hoofd even. Daarna pakte hij zijn tas en liep de etage af waar hij voorlopig woonde. De trappen af naar de eetzaal. De tafels stonden al gedekt en er waren ook al veel leerlingen die aan het eten waren. Zelf ging hij aan een nog half volle tafel zitten en pakte wat brood en beleg, schonk zich een glas half volle melk in en begon te eten.

@Diana

Ergens op de zesde etage van het kasteel. In de 9e kamer van de meisjes afdeling van de vuurmagiërs. In een eenpersoonsbed. Onder een heerlijk warm donzen laken. Sliep de 17 jarige blondine als een roosje. Een warme gloed op haar wangen. Een vredige uitdrukking op haar gezicht. Ze leek haast te glimlachen. Alsof ze de meest zoete dromen had die je maar kon bedenken. Dromen van een kasteel in de wolken. Vol met eenhoorns en pegasi. Zingende nachtengalen. Tafels met heerlijk buffet. De knapste adonissen die je maar kon bedenken. Een en al hemelse lust voor oog, oor, maag en hart. En met een rauw gekuch en een slijmerige ophaal van haar neus verbrak dat beeld van vrede en rust. De blos op haar wangen waren van de lichtelijke koorst, waar Diana al enkele dagen last van had. Ze was nooit zo’n goede in de winter geweest wat betreft griepjes en verkoudheden. Maar ondanks de onhandigheid van het ziek zijn, had ze er geen enkel probleem mee. Diana werd namelijk maar om één reden ziek. Elk jaar weer. Als klokwerk. Sneeuw was in aantocht. En sneeuw was een van haar favoriete weersomstandigheden! Maar ja.. ze was nog steeds ziek.

Hoestend als een zeehond kwam ze overeind. Haar neus verstopt. Haar keel als rauw schuurpapier. En een kloppende koppijn waar je u tegen zei. Pfft. En ze had vandaag nog zo’n lange dag te gaan…
Misschien kon ze beter in bed blijven liggen… Ze schudde al snel haar hoofd bij die gedachte. Dokter Rae kon haar vast wel een of ander wondermiddel geven. Dan kon ze de dag door komen en wellicht deze griep ook wel. Dus besloot Diana zich toch maar uit bed te slepen. Deshas, haar enige vogel die ze altijd bij zich hield, kroade naar het meisje. Met twee slagen van z’n vleugels streek hij van zijn zitstok naar haar schouder. ”Ook een goeie morgen Desh,” snifferde ze terwijl ze uit bed stapte en naar de badkamer liep om eens een verfrissende douche te nemen, terwijl de zwarte raaf nieuwsgierig aan het rondpikken was in haar juwelenkistje. Ze wapperde haar handen naar het beest toen ze haar tanden stond te poetsen en beval hem daar mee te stoppen. De raaf vloog beledigd terug naar zijn zitstok en gaf nog een kroa. Ze kleede zich aan in een warme rood wit gestreepte trui en spijkerbroek. Nadat ze haar blonde krullen in een hoge staart had gebonden knipte ze kort in haar vingers en opende de deur, om naar buiten te lopen. Nog voor ze deze achter zich sloot had de grote zwarte vogel zich al weer op haar rechterschouder genetseld.

Voor ze naar de ziekenzaal zou gaan leek het haar toch wel verstandig om even te ontbijten. Wat zou de dokter wel niet zeggen als ze niet eens een gezond ontbijt zou nemen. Het was aardig vol aan het raken in de eetzaal, maar goed, dat was ook niet meer dan normaal. Ieder normaal persoon moest toch ontbijten. Met de raaf op haar schouder liep ze tussen de tafels door, enkele blikken van mensen negerend. Het was niet vreemd om leerlingen met huisdieren te zien. Maar de combinatie van zo’n blond vrouwelijk persoon met zo’n… duister dier. Dat leek soms nog op te vallen. Ze moesten eens weten hoeveel vogels ze had…
Ze vond al snel een rustigere tafel en nam plaats, maar kwam tot een teleurstellende ontdekking dat ze geen cruesli binnen handbereik had. Met een nadrukkelijke zucht stond ze weer op, waarbij Deshas op fladderde en een paar cirkels boven de tafels maakte. Diana zocht ondertussen de tafel af tot ze de schaal met noten en gedroogde appel en cruesli vond. Ze greep en kommetje vol en goot er wat melk bij. Deshas had ondertussen zijn weg gevonden naar een kroonluchter en keek nieuwsgierig rond. Toen hij zijn bazinnetje weer zag nam hij een duikvlucht, terwijl Diana nietsvermoedend met haar klotsende ontbijtje langs de leerlingen liep, terug naar haar plekje. Toen ze langs een knul liep met knalblauw haar keek ze even verbaast opzij. Op hetzelfde moment vloog Deshas opeens op haar schouder, met meer gefladder dan nodig was en whoeps!
Daar ging het kommetje.
Zo over de mooie blauwe haren van de jongen.
”Oh… whoepsie..” was het enige wat Diana er snotterig uit kon brengen terwijl ze hem met een ongemakkelijke grimas aanstaarde. De torn die geheid komen ging afwachtend. En natuurlijk met een Deshas die op de schouder van de jongen was geland om de noten en zaden van de cruesli tussen zijn blauwe lokken uit te pikken.

@Alexx
Sorry voor de late reactie

Heerlijk eigenlijk wel die rust ondanks dat er best veel gekwebbeld werd om hem heen. Toch bemoeide zich weinige met Alexx. Jammer hij kon best wel iemand gebruiken om vrienden mee te worden. Hoe vaak had hij niet met een kruiwagen vol mest gelopen en die naar de mesthoop gebracht waar Alexx ooit eens tegen een van de stal jongens aan was gebotst toen ze beide de hoek om hadden willen lopen. Man wat een schik hadden ze toen gehad, maar nu... Nog niemand. Wel genoeg leerlingen die langs hem heen liepen en een steelse blik richting zijn haar gaven. Ach ieder had zo zijn eigen haar kleur en liepen genoeg leerlingen die knal rood, roze of groen haar hadden. Maar zijn blik werd meer getrokken door een blond meisje die voorbij liep op zoek naar een ontbijt en later weer terug kwam gelopen met een schaaltje met inhoud. Ah een Cruesli fan. Hoe kregen ze dat spul door hun keel? Dat was Alexx nog altijd een raadsel, maar al snel reikte hij zelf naar zijn glas melk en dronk er een paar slokken uit. Hij had het glas net los gelaten toen de Blonde meid ergens van schrok en hem vol gooide met de inhoud van haar schaaltje. Het was koud en de melk droop langzaam tussen zijn haren door langs zijn nek onder zijn kleding. Brrr! Heel even zat hij daar verstijft van de schok, maar voelde al snel hoe haar vogel op zijn schouder landen en de noten, cruesli mix uit zijn blauwe haar aan het pikken was. Als een dier schudden Alexx zijn hoofd even om zich van het meeste te ontdoen en keek het meisje daarna aan. Een grijns stond op zijn lippen te lezen. 'Als je dacht dat ik me nog niet gedoucht had bedankt voor je melk met ontbijt mix douch.' grinnikte Alexx en hij gaf haar een uit nodigend gebaar om te gaan zitten.

(sorry voor de late reactie, wegens een familie lid die naar het ziekenhuis moest heb ik nu pas kunnen reageren. Gelukkig is ze al weer thuis en gaat alles goed met haar.)