Als hij niet zo een verschrikkelijke honger had gehad, dan had het gerust to middernacht kunnen duren voordat Alpha zich naar de grote zaal zou begeven om iets van voedsel te pakken. De starende ogen overdag waren nog tolereerbaar, maar de starende ogen als hij naar de zaal kwam om zijn eten op te halen, waren hoogst ongemakkelijk. De demon kon er niets aan doen dat hij op een dieet leefde dat uitsluitend bestond uit rauw vlees. Dat moesten anderen toch ook wel begrijpen? Het was nu dan wel al na de gebruikelijke etenstijd, de zaal zou verre van leeg zijn. Toch kon de demon het knagende hongergevoel niet meer negeren en had hij besloten om zijn trots voor een keer te laten varen en maar gewoon te gaan. Met een rechte rug daalde hij de trappen af en negeerde hij elke blik en elke fluistering. Zijn staart bewoog onrustig, geïrriteerd dat hij nu had besloten naar buiten te komen. Deze leerlingen waren in zijn ogen niets anders als voer. Het jammere was alleen dat hij ze met geen haar kon aanraken. Niet in een gewelddadige manier dan. Maar misschien.. als hij er een ver genoeg van de academie kon weglokken.. wie weet. De demon zette de gedachte uit zijn hoofd, wetende dat het waarschijnlijk hem duur kwam te staan. En daar had hij nu geen tijd voor.
Aangekomen in de zaal was zijn doel meteen naar achter te lopen, te krijgen waar hij voor kwam en weer weg te zijn. Het liefst binnen een minuut. Maar dat plan werd al tot een halt geroepen bij het zien van een bekend gezicht met een veel aantal dansende, rode lokken. Achter zijn masker trok hij zijn wenkbrauwen op terwijl hij koers zette naar Evelynn. 'Welke dwaas heeft het ooit een goed idee gevonden om in een rumoerige zaal met de meest onbetrouwbare personen op de academie belangrijk werk te verrichten?' Bromde hij, een klein afstandje van haar stilstaand. Zijn klauwen vouwde hij op zijn rug en een verborgen grijns lag op zijn lippen toen Evelynn opkeek en hem niet had gehoord. 'Ik vroeg: Welke dwaas heeft het ooit een goed idee gevonden om in een rumoerige zaal met de meest onbetrouwbare personen op de academie belangrijk werk te verrichten?' Herhaalde hij zijn exacte woorden en zette een paar stappen dichterbij. Zijn blauwe ogen gleden even naar de documenten en vervolgens weer terug naar Evelynn. Hij maakte een lichte buiging als begroeting. 'Vrouwe.' Begroette hij haar met een ondertoon die respect uitstraalde.

@Evelynn