There's method in my madness

Met een zachte glimlach keek ze naar de vuurvliegjes die boven het stille meer heen danste. Altijd vond ze haar hier kalmte, hoe ze zich ook voelde. Deze plek voelde prettig en vertrouwd. Ze keek naar haar voeten die in het water aan het dobberen waren. Het waterflesje die tussen haar benen was geklemd gevuld met vodka. Met een zachte zucht en gesloten ogen probeerde ze de gedachtes die haar hoofd vulde weg te duwen. Ergens hoopte ze dat hier heen gaan in het midden van de nacht haar de rust zou geven om rustig te kunnen slapen.

This is a story that I have never told
I gotta get this off my chest to let it go
I need to take back the light inside you stole
You're a criminal
And you steal like you're a pro

Kwamen de melodieuze klanken over haar lippen. Er was wel eens gezegd dat haar stemgeluid erg aangenaam was maar zelf geloofde ze er vrij weinig van. Sowieso had het meisje weinig geloof in wat er tegen haar werd gezegd met de uitzondering van enkele mensen. De tekst van het liedje deed pijn maar het was iets wat misschien waar was ookal wilde ze dat liever niet toegeven.

All the pain and the truth
I wear like a battle wound
So ashamed, so confused
I was broken and brui..

Het moment dat ze haar hoofd draaide terwijl ze een hand door haar rode stijlen lokken haalde en een silhouet zag stopte ze meteen haar stemgeluid. Langzaam stierf het weg om de stilte te ontarmen. Ze haalde haar blote voeten uit het water om overeind te komen nam een slok uit haar flesje en draaide het dicht. Ze gooide het naast zich op de grond en hield haar hand op haar schede. Sinds het moment dat ze was uit geweest met Zean ging ze liever niet weg zonder haar zwaard. Terwijl ze dat bedacht voelde ze het litteken mentaal haar steken.

@Master Aido

Aido is een vaste slaper, maar dan moet hij wel eerst in slaap vallen. Dit is weer een nacht waar dit niet zo makkelijk gaat. Al een paar uur draait hij van de ene zijde naar de andere, maar slaagt hij er maar niet in om zijn lang lichaam goed te leggen. Er is altijd wel iets: het ene been die tintelt omdat het andere been de bloedsomloop sluit, op zijn buik liggen (wat zijn favoriete positie is) lijkt deze keer ook weer niet te werken. Of is het omdat hij gewoon gespannen is van de nieuwe omgeving? Misschien moet hij meer eens toegeven aan de duisternis van de nacht. Noem het maar afgezaagd dat een duistere magiër door schaduwen wordt opgeroepen, maar het is niet alleen dat. Het is ook de rust dat het met zich mee brengt. Het is dan alsof de wereld stil staat en je er als een geest door reist. Zijn mondhoeken krullen omhoog bij het idee dat hij als muziekstudent niet zo braaf is geweest. Hij was altijd heel goed op tijd en al zijn werken waren tiptop in orde, toch had hij een paar vrienden en de nacht om zijn gedachten opzij te zetten. De glimlach van de fijne herinnering, verandert snel in een grijns als hij zich bedenkt dat deze school ook wel studenten zou hebben die witte nachten beleven. Laten we die studenten dan wat meer spanning geven door als docent door de gangen te lopen. Niet dat hij ze zal straffen, daar doet hij het niet voor. Voor hem was dat toen ook het spannendste moment. Docenten die de trappen oplopen en je je achter de hoeken verstopt in de hoop dat ze je niet opmerken. Met die grijns stapt hij uit het bed en doet hij iets makkelijks aan. Volledig in het zwart, zodat hij nog minder opvalt, maar ook omdat zwart en wit zijn kleuren zijn. Wit is niet echt het gepaste om onopvallend door de gangen te stappen.
Het duurt niet lang voor hij op een gang komt, en zijn verscherpte oren zachte voetstappen hoort. Ook het gegiechel vertelt hem dat het over eerste of tweede jaars gaat. Ah, the sweet beginning of life. Zonder om te kijken, loopt hij door de gang, maar vertraagd zijn pas: "Geniet hier van, het zal snel genoeg afgelopen zijn," verschrikt stopt het gegiechel, maar hij stapt zonder om te kijken door naar de volgende gang.
Plots staat hij voor de grote ingang van het kasteel. Mmmh, de deur staat op een kier, misschien geen slecht idee om dit aan iemand te melden. Hij heeft er dan geen probleem mee dat studenten onschuldige kattenkwalen uithalen, toch moet je ze ook niet in gevaar brengen. De bossen en meren zijn gevaarlijk in deze duistere uren. Om niemand te storen beslist hij om zelf op onderzoek te gaan. Deze keer zal hij ze wel een waarschuwing geven, want dit gaat toch een stap te ver. De maan is veel te klein om licht te geven, wat dus maakt dat het nog gevaarlijker is. Wat zou er gebeuren als een student in een put valt? Aido heeft hier geen probleem mee, want zijn ogen zijn aangepast aan de nacht. Het woud zal hij maar ontwijken, niemand zou toch zo dom zijn om daar op avontuur te gaan in dit uur. Hoopt hij.

Zonder echt een doel voor ogen te hebben, laat hij zijn voeten zijn weg kiezen. Het duurt niet lang of zijn gehoor iets in de verte oppikt. Is dat...? Ja, dat is een stem. Een verbazend melodieuze vrouwenstem. Als een bij die door de honing wordt aangetrokken, stapt hij heel voorzichtig richting de stem. De klanken worden als maar duidelijker, tot hij de laatste paar zinnen kan horen. Dat klinkt alles behalve vrolijk... Klinkt als iemand die weet waar ze over zingt. Vuurvliegjes dwarrelen rond de persoon waar de klanken uitkomen, alsof ze net als hem worden aangetrokken. Jammer genoeg duurt het niet lang voor het meisje zijn aanwezigheid opmerkt. Tot nu had hij een warme lach op zijn lippen, maar die verdwijnt snel als hij ziet hoe ze rechtstaat en nog een slok neemt. Dat kan je toch niet menen? Met een strenge blik, zijn handen achter zijn rug in elkaar gevouwen, kijkt hij toe hoe ze het flesje weg gooit en dan naar haar... zwaard grijpt. Is er geen verbod op wapenbezit? Zijn blik, waarvan je zou denken dat het rood kleurt, kruist die van haar en daar kan hij zo veel herkenning terug vinden. "No need for that," zegt hij met zijn serene stem. Zonder zijn blik van haar af te wenden, stapt hij voorzichtig naar voor, oplettend voor elke plotse beweging. Pas als het flesje aan zijn voeten ligt, kijkt hij neer en bukt hij zich om het op te rapen. Zonder een woord te zeggen, ogen afgewend, maar gehoor scherp opent hij het flesje en zet die aan zijn neus. Het is dus wat hij vreesde. Een heel onopvallende geur, maar voor iemand die het maanden misbruikte is het niet moeilijk om het te herkennen. Het flesje laat hij open, maar nu stapt hij naar het prachtig meer. Nu staat hij naast haar, waardoor hij haar nog altijd in zijn ooghoeken ziet.
De weerspiegeling van de vuurvliegjes is bijna betoverend, maar zijn gedachten zijn volledig op het verloren meisje gericht. Hij had nog maar net zijn speech voor de mentorklas geschreven, het leek zo makkelijk. Heb je hulp nodig, dan hoef je maar bij mij te komen. Als iemand die zelf een heel zwaar leven had, weet hij waarover hij spreekt.
Maar wat als het ineens voor je neus staat, iemand die eigenlijk per ongeluk wordt betrapt? Met zijn ogen op het meer gericht denkt hij na over zijn volgende stappen. Nog steeds zijn lippen stijf op elkaar draait hij het flesje om, wat er over blijft stroomt nu in het meer. Wanneer hij zeker is dat het volledig leeg is, sluit hij het flesje weer en legt hij zijn zijn handen achter zijn rug. Het flesje laat hij geen moment los. Dat was het makkelijkste deel... "Ik denk dat allebei wel weten hoe dat voor die vissen zal aflopen," kan hij eindelijk zeggen. Zijn stem neutraal. De opmerking is misschien banaal, maar het is een manier om het ijs te breken. Hij wilt haar neus niet op de feiten zetten, hij wilt haar niet confronteren om iets waar ze zelf geen confrontatie zal aankunnen. Hij heeft het zelf allemaal meegemaakt. Beter voorzichtig zijn op momenten als deze.

@Hayden

Ze hoorde de kalme woorden op haar dreigende houding - tenminste wat het moest voorstellen bij een achttien jarig meisje van 1,60 meter hoog. - Maar toch het kalmeerde haar niet direct maar liet ze haar hand enkel rusten op het gevest zonder het stevig vast te houden. Als er een ding was dat ze had geleerd was het vertrouw niemand. Met een onschuldige glimlach keek ze de man aan. Haar amberen ogen volgde zijn bewegingen naar haar flesje wodka. hoe het werd opgepakt en aan werd geroken. En hier zou het komen een preek over hoe ze hier niet mocht zijn zeker niet met drank en een zwaard in haar bezit. Ze hief haar hoofd en keek hem aan, ze keek naar de stroom drank het meer in en rolde met haar ogen terwijl de gedwongen onschuldige glimlach van haar lippen verdween. Hij verspilde daar geweldig goede wodka, ze had heus wel gedeeld. 'Dierenmishandeling.' Zei ze kortaf terwijl ze zich omdraaide en door haar knieën zakte om in haar tas te rommelen en er een zelfde soort flesje uit te halen en met een glimlach deze aan haar lippen zette. Ha dacht hij nu werkelijk dat uit haar magische dranktas geen drank zou komen. Het was een koosnaampje die Faye aan haar tas had gegeven. Hayden had altijd wel iets van een restje wodka hier en een restje whiskey daar. Een pakje sigaretten in het zijvakje en met een beetje geluk een joint onderop in haar tas.
Ze keek hem aan met een uitdagende blik en haar vrije hand rustende op het gevest van haar zwaard. Dit was niet meer alcohol drinken voor het plezier, de kalmering. Dit was uit principe, beetje als onbekende leraar haar willen stoppen van een drankje nuttigen. Ergens liet het haar bijna lachen. De arme stumperd wist niet waar hij zich aan had gewaagd. 'Dacht je werkelijk dat iets leeggieten gaat werken? Misschien moet je gewoon weer naar binnen wandelen en mij niet meer tot last zijn.' Zei ze terwijl ze haar wenkbrauw ophief. en zich langzaam terwijl bracht in de positie die ze net had. haar benen in het water. Ze drukte het waterflesje tussen haar benen en pakte een sigaret uit haar zijvak van haar tas en stak deze aan met haar vinger. Het grootste voordeel aan maar magie, geen aansteker nodig. Ze inhaleerde de rook en blies deze arrogant uit. 'Of wil je dat nu ook gaan verbieden Hmm?' Vroeg ze geamuseerd en toch licht uitdagend.

@Master Aido

Denkt ze nu echt dat die slecht geïmiteerd onschuldige glimlach iets zou uithalen? Hoe vaak heeft hij die zelf getoond, daar is hij de tel van kwijt, zoals zo veel zaken dat hij heeft uitgehaald. In gedachten zucht hij om de nutteloze moeite. Haar aanvallend houding is wel verminderd, maar hij beseft ook wel dat de kleinste beweging die haar niet zou aanstaan kan eindigen met dat punt op hem. In het ergste geval zou dat in hem komt en dat zal hen allebei niet verder helpen. Hem helemaal niet, maar haar nog minder omdat haar leven gedaan is nog voor ze echt kan beginnen.
De valse glimlach is nu tenminste verdwenen, dat is al één masker minder. Nope, dat klonk niet echt oprecht. Sarcasme alert, denkt hij. Eén van zijn mondhoeken, diegene dat zij niet kan zien, kan hij niet tegenhouden om omhoog te krullen. Wanneer hij weer een uitgestreken gezicht heeft, draait hij zijn hoofd om om te zien wat haar volgende stap is. Zonder enige emoties kijkt hij toe hoe ze nog een fles uit de zak haalt. Het is erger dan hij vreesde. Nu is het niet alleen een psychologische zucht, ook al kan je die niet zien met zijn gesloten mond. Zo voelden die mensen zich dus? Al die dat hem hielpen, maar elke keer werden weggeduwd door hem. Waarom moeit hij hier zich zelf mee? Juist ja, hij wilt vermijden dat iemand in zijn omgeving hetzelfde meemaakt als wat hij heeft moeten doorstaan.
Haar uitdaging zorgt voor een paar (zeg maar veel) herinneringen, met dat verschil dat hij nu waarschijnlijk zou razend zijn omdat iemand een toch wel goede wodka heeft weggegooid. Inderdaad, zelf na al die jaren kan hij goedkope burcht van mijlenver rieken. Met een opgetrokken wenkbrauw, maar geen beweging van een andere lichaamsdeel, blijft hij haar aanstaren en houdt hij elke beweging nauwlettend in de gaten. Zonder dat hij het beseft, is het flesje achter zijn rug van het ene naar de andere hand aan het wankelen.
Dan nog die arrogantie erbij. Aan wie doet hem dat denken... Riiiiiiight, himself....
"Neen, verbieden werkt toch alleen maar averechts," begint hij weer met zijn lage stem, hij kan uit ervaring spreken op dat vlak. Hij kijkt weer naar het meer en neemt adem voor hij begint. "Okay then, we hebben hier een paar toekomstige scenario's: de eerste is dat ik je een preek geef en je terug meesleurt, maar ik ben mijn leven niet beu," begint hij, zijn stem nog altijd neutraal, een knipoog naar het zwaar dat ze toch nog steeds rond zich draagt. Er is geen hint van woede of aanvallend gedrag. Het is wel of hij gewoon een simpel verhaal aan het vertellen is, niet meer, niet minder. "En jij bent je leven ook niet beu denk ik," haar erop wijzend dat ze heel erg in de problemen kan komen. Tenminste erger dat waar ze nu in zit. Nu kijkt hij weer naar de grond en verlaagt hij heel zijn lichaam. Hij gaat op de grond liggen, met zijn hoofd naar het water. Zo heeft hij nog een goed zicht op haar. Zijn lang lichaam zou er alleen maar voor zorgen dat ze nog verder van haar af is. "Een ander scenario" verteld hij verder met zijn handen onder zijn hoofd om wat ondersteuning te geven, is dat je vrijwillig met me mee komt en we hier over zwijgen, maar ik je de volgende dag zie en we hierover praten. By the look at you, that's not going to happen either." laat hij zijn Shadraanse stem horen. Dan maar het makkelijkste scenario, zowel voor haar als voor hem, "Wist je dat zelf de eitjes van vuurvliegjes licht geven?" Daar heb je dan weer verschillende gevolgen: ze kan zich vervelen, beseffen dat dit toch geen zin heeft met hem en gewoon terug lopen, of dit kan nog iets interessant worden. In zijn achterhoofd houdt hij nog het idee om over haar zang te beginnen, die eigenlijk heel goed klinkt te beginnen.

Met een uitdagende blik en het flesje inmiddels weer in haar hand om haar naar haar lippen te brengen keek ze voor zich uit en schudde zacht haar hoofd. Leraren dachten tegenwoordig ook dat ze psychologen waren. Enorm handig waarom waren er nog psychologie opleidingen als je het bij je leraren diploma kreeg. Gelukkig had hij wel door dat verbieden averechts werkte, zeker bij haar. Ze reageerde nog steeds heel slecht op autoriteit en ging er altijd zo hard mogelijk tegen in. Als er werd gezegd dat ze iets niet mocht was haar eerste reactie het doen, liefste in het zicht van de gene die haar vertelde het niet te doen.
Ze hoorde zijn woorden en ze liet haar ogen over hem glijden. ’Raak me aan met een vinger en ik ben niet verantwoordelijk voor mijn acties.’ Gaf ze als casual dreigement, ze was capabel genoeg zelf te lopen. Begeleiding had ze nergens voor nodig dus dat woord meesleuren was toch ergens een trigger. ’Waarom zou ik mijn leven beu zijn, ik heb te veel lol met alles wat god verboden heeft.’ zei ze met een grijns op haar lippen en haar facade groeiende.
’Ik weet het goed gemaakt met je, we doen dat laatste buiten het feit dat we er over gaan praten en ik mee terug ga. Dus met andere woorden een vriendelijk versie van zout een ent op.’ Zei ze terwijl ze haar hoofd tilte terwijl ze hem aankeek. Dacht hij nu werkelijk dat ze mee zou komen en de dag er na hier over zou praten? Over wat een drankje drinken? Ze was achttien, ze mocht drinken waar bemoeide deze knuppel zich nu mee. ’Buiten dat ik ben legaal bezig. Ik ben achttien, ik drink wat. Ik zie het probleem niet, ben niet dronken of aangeschoten.’ Al was er behoorlijk wat drank nodig in haar systeem om goed dronken te zijn. ’Misschien geniet ik wel van het donkere uitzicht..’ Zei ze met een geïrriteerde stem, hoe meer ze er overna dacht hoe geïrriteerde ze geraakte van deze kneus. ’Je doet nu net alsof ik iets raars aan het doen ben. Vind het eerder raar dat jij hier als een of andere stalker rondsluipt in het donker en beetje aan mijn spullen zit. Denk eerder dat jij een probleem hebt dan ik.’ Zei ze met een zoete glimlach op haar lippen, er waren zo veel manieren om eventjes zielig over te komen. Beetje de dag er na terug komen om te praten, wie bedacht nu zo iets. Pas nu viel zijn houding haar op, liggend op het gras naar haar kijkend. Ergens gaf het haar een rilling die over haar rug liep. Ze trok haar wenkbrauw hoog op bij zijn volgende woorden. ’Zie ik er uit alsof mij dat werkelijk wat kan schelen? Ga maar rechtop zitten en niet zo pervy liggen.’ Sprak ze met een harde toon in haar stem.

@Master Aido

Haar aanvallen zorgt gewoon voor nog meer vraagtekens? Moet ze nu werkelijk op alles een antwoord hebben? Elk antwoord op zijn scenario's, zoals hij het noemt, wordt meteen van de tafel geveegd. Bij alles probeert hij iets te vinden waardoor ze een compromis kunnen sluiten. Ze geeft hem geen enkele ruimte. Toch wilt hij iets vinden om haar te overtuigen, van wat juist, dat is de vraag. Om met hem mee te gaan? Om vertrouwen te hebben in hem? Hoe meer hij naar haar luistert, beseft hij dat haar wantrouwen en rebels gedrag toch dieper zit dan je eerst zou denken. Waarom maakt het hem eigenlijk uit? Is het de wanhoop dat hij lijkt te voelen? Is het de wanhoop die hij eigenlijk via haar zangstem hoorde?
Haar irritatie wordt sterker en even speelt hij met het idee om haar hier, zoals zij het wenst, gewoon achter te laten. Het zou makkelijk zijn, maar niet bepaald verantwoord. Zowel van een docenten standpunt als van een menselijk standpunt. Hij weet nog niet zo goed wat er hier allemaal rondloopt van wezens of mensen met slechte bedoelingen. Hij is dan ook niet zeker wat het gevaarlijkst is.
Als ze nu zou weten hoe het voor hem allemaal begon, dan zou ze misschien twee keer nadenken. Hij betwijfelt ten zeerste dat het zou helpen, bij hem hielp het toen destijds ook niet, maar het is misschien een start.
Ik een probleem? Behalve dat ik even in de verleiding kwam om de fles leeg te drinken in plaats van weg te gooien? Zou het echt zo zijn gegaan had hij de fles niet omgedraaid? Misschien was dat de achterliggende reden waarom hij het echt deed? Zo frustrerend dat het zelf na 2 jaar geen druppel aan te raken nog zo moeilijk gaat.
Nu dacht ik gewoon wat naar de sterren te staren en een simpel babbel te doen, maar dat is dus ook niet het geval. Hij laat een stilte vallen bij haar laatste woorden ondertussen hij naar de sterren staart. In zijn gedachten gaat hij de mogelijkheden af om ervoor te zorgen dat ze zich minder aangevallen voelt. Die zijn er echter niet en beslist hij zijn laatste manier te gebruiken. Hij zet zich zonder een woord te zeggen recht, staat hij met zijn rug naar het meisje en het meer, met zijn handen achter zijn rug in elkaar gevouwen. Het flesje laat hij opzettelijk op de grond liggen. Hij draait zijn hoofd wat om voor hij weer begint te praten, "Sinds we een gedeeld interesse hebben voor duisternis vrees ik voor jou dat dit niet de laatste keer zal zijn. Nu hoop ik je wel in het muzieklokaal terug te vinden. Het zou een zonde zijn om zo een stem verloren te laten gaan." Met die woorden laat hij zichzelf in de duisternis verdwijnen, richting het kasteel. Veel slaap zal er niet meer zijn, maar dit heeft ook geen zin.
Voor nu zal het weg stappen het beste zijn en zal ze toch het idee hebben om de volgende dagen eens langs te komen. In zijn laatste woorden is er wel waarheid als hij zegt dat hij haar in andere omstandigheden zou willen zien. Misschien gewoon als student-docent en doen alsof er niks gebeurd is. Misschien moet hij dat voorstellen, maar hij staat daarvoor al te ver weg en het zou misschien hopeloos overkomen als hij terug zou lopen.

Ze haatte het als mensen haar hoorde zingen, Sarah maakte er altijd een dramatisch iets van. Zo geweldig was haar stem niet, tenminste dat is wat haar mening er over was. Het was voor haar enkel een manier om haar gevoelens te uiten. Het zal ook we daar aan liggen dat ze niet wilde dat iemand haar stem hoorde. De klanken die net nog tussen haar lippen kwamen gegleden. Met een zachte zucht keek ze naar de glimmende vliegjes die danste om elkaar heen. haar amberkleurige blik volgde een specifieke vlieg. Als je naar allen keek leken ze willekeurig te vliegen maar volgde je er een bleken ze een patroon te vliegen. Zo ver de dansende vuurvliegjes.
Ze trok een van haar voeten op uit het water en leunde er op met haar armen terwijl ze de dop van haar flesje draaide. Zich focussen op de rimpels die zich vormde in het water. Zonder haar blik af te wenden nam ze een slok van de bittere en brandende drank. Waarom kon ze nergens werkelijk alleen zijn zonder dat er mensen waren. Oke ze haatte alleen zijn maar ze haatte het ook om onder de mensen te zijn. Misschien haatte ze wel het hele bestaan van haar leven. Nee, ze hield van bepaalde momenten in haar leven. De momenten met Sarah, haar steun en toeverlaat. Ze mistte haar enorm op de school, nu had ze alleen Drake die te druk was met school dingen of wat het ook was om tijd met haar door te brengen. Iets wat wel enorm pijn deed. Maar toch ook wel dingen op deze school waar ze zich wel had vermaakt. Er was niet veel maar kleine dingetjes zoals het kattenkwaad dat ze met Drake had uitgehaald. Hoe ze hem hier had terug gevonden naar dat jaar van haat.
Ze keek op van de woorden die werden gesproken. Ze had niet zeker geweten of hij haar woorden had gehoord, klaarblijkelijk dus wel. Ze keek op naar hem 'Zo speciaal is die niet hoor, het een stem zoals die van ieder ander. Niets speciaals aan.' Zei ze terwijl ze hem zag vertrekken. Ze hield het flesje rechtop terwijl ze zich op haar rug in het gras van de oever liet vallen. Haar blik gericht op de sterren, eindelijk alleen.

@Master Aido

Hij kan haar toch geen ongelijk geven. Ze is hier alleen, of probeert tenminste om alleen te zijn, en dan komt er iemand onbekend haar vertellen wat ze wel of niet moet doen. Weg van het feit dat hij docent is en zij student, heeft hij hier eigenlijk niks te zeggen. Ze doen allebei iets illegaals, zoals zijn dat het noemt, door buiten de aangegeven uren rond te dwalen. Het zal waarschijnlijk niet de eerste keer zijn dat zij in holst van de nacht naar buiten gaat en Aido weet dat dit voor hem ook niet de laatste keer zal zijn. Er is altijd een soort rust aan de donkere uren van de nacht. Nu nog een volle maan en het plaatje is compleet. Hij zal wel overdrijven zeker? Het heeft dan ook geen zin om hier te blijven, maar haar stem blijft wel in zijn hoofd spoken. Veel mensen zouden er een moord voor begaan, dus als muzikant kan hij maar moeilijk begrijpen dat ze die aangeboren talent zou weggooien. Zelf heeft hij het bijna verpest, iets waar hij elke dag nog spijt van heeft. Met hem is het nu wel goed gekomen. Het valt wel te zien hoe je het bekijkt. Misschien wilt hij er gewoon voor zorgen dat er niemand meer in zijn omgeving dezelfde fout maakt? Maar wat hij ook zegt om haar te overtuigen terug te lopen, het heeft allemaal geen zin. Alles wordt hard teruggekaatst, wat hem dan ook aantoont dat ze toch wel haar mannetje kan staan. Het is zeker een katje om niet zonder handschoenen vast te pakken, in dit geval een stevig harnas met dat zwaard.
Hij geeft een simpele opmerking over haar stem, in de hoop dat het haar zou doen nadenken en toch zal beslissen om haar stem te versterken. Het heeft geen zin om hier langer te blijven, maar wordt tegengehouden door wat ze nu zegt. Meent ze dat? Hij blijft staan, denkt na wat hij nog kan doen... en laat een nu hoorbare zucht als hij zich omdraait om weer terug te lopen, zijn handen in zijn zakken. Daar ontdekt hij een paar munten. Hij houdt er twee boven haar, "Als ik je wat Talons geeft, krijg ik dan ook een peukje?" vraagt hij simpel, "En kan je die dan ook aansteken? Ik heb zelf geen vuurtje bij," Daarna gaat hij ver genoeg van haar zitten. "Neen, nu is het inderdaad niet zo speciaal. Maar dat kan het wel worden na een paar lessen," Wel, we moeten altijd eerlijk blijven. Haar stem blijft nog zwak, maar die kan zeker verbeteren door de juiste technieken en wie weet wat er dan nog meer kan komen van dat klein lichaampje.

@Hayden

Met een diepe zucht kwam ze weer overeind bij de man die terug kwam lopen. Zou hij misschien weggaan als ze niets meer zou zeggen. De poging kon ze proberen maar ze wist zelf ook dat ze veel praten zonder werkelijk iets zinnigs te produceren met haar lippen.
Ze keek op bij de vraag die ze niet meer had verwacht. Ze had meer gehoopt dat deze knuppel weg zou blijven. Verveeld keek ze hem aan. 'Als ik jou een paar talons geef ga je dan weg?' Zei ze terwijl ze haar sigaret omhoog hield zodat hij hem vast zou houden. Ze pakte een nieuwe uit haar pakje en stak deze ook aan met haar vinger. Ze hield de nieuwe sigaret omhoog en hield haar hand uit voor de gene die ze in de eerste instantie had uitgereikt. 'Ik hoef jou talons niet, kan prima mijn eigen geld verdienen.' Zei ze geïrriteerd en keek hoe hij verder van haar weer ging zitten. Met een luid urgh geluid liet ze zich weer achterover vallen, ze zou hier dus niet alleen zijn. Pff alsof zij een chaperone nodig had, hij was al iets teruggetrokken toen ze haar gevest vast had gepakt.
Ze kwam wat overeind op haar ellebogen en keek hem aan met haar wenkbrauw opgetrokken. 'Dat gaat niet werken hoor, mijn stem is prima en ik heb nergens hulp bij nodig, ik ga niet ineens naar de muzieklessen. Ik hou niet van zingen, zeker niet met publiek. Ik ga niet met je praten, ik hou ook niet van praten over hoe erg het leven kut is. Je bent werkelijk je tijd aan het verspillen hier.' Zei ze terwijl haar wenkbrauw nog steeds opgetrokken was. Hij zou het zo bij Graham kunnen navragen, zo praatgraag was ze niet. Zeker niet bij iemand die ze al had gelabeld als een enge stalker perv.

@Master Aido

Zeker iemand met een sterk temperament, wat haar dan weer nog interessanter maakt. Aido houdt wel van uitdagingen. Hij blijft onbewogen staan bij haar opmerking en haar afwijzing van zijn talons. Wel, als ze er geen probleem mee heeft om een gratis sigaret weg te geven. Werken of niet, hij weet goed genoeg dat het toen al niet zo goedkoop was en dat zal niet verbeterd zijn sindsdien. Men beseft niet dat er veel meer nodig is dan de prijs laten stijgen om rokers te doen stoppen. Over toen gesproken: smaakte dat in zijn herinneringen niet beter? Hij moet er niet bij kuchen, dus dat maakt ook duidelijk dat hij zeker weet hoe je met de rook omgaat. Hoe lang is dat nu al geleden? De rook blaast hij dan ook rustig uit, onhoorbaar grinnikend om haar zucht geluiden. Zo gemakkelijk geraakt ze niet van hem af. Hij laat de rook tussen zijn tanden ontsnappen als hij toch kort moet lachen om haar antwoord bij zijn zanglessen. "Iedereen zingt graag, maakt niet uit om welke reden. Ik ken genoeg mensen die al jaren zangles volgen, maar waarvan zelf hun ouders er niet van op de hoogte zijn." Hij houdt de sigaret weer tussen zijn lippen om nog een trekje te nemen. Hij gaat zich dat zo beklagen morgen. Gelukkig heeft hij toch niks gepland. "En praten kunnen we ook volledig van de tafel schuiven. Ik weet goed genoeg hoe kut het leven is," Let op met wat je los laat. Al die tijd heeft hij zijn blik op het water en de onbewolkte lucht gericht.
"Als laatste" Nu kijkt hij heel kort opzij, maar legt zijn blik weer even snel weer op het meer, "Wat heb je te verliezen? Of ben je de persoon die tevreden is met prima?" de laatste paar woorden hadden een bijna onhoorbare uitdaging in zijn toon. Waarom gaan mensen er ook vanuit dat je publiek nodig hebt? Hij maakt er gebruik van, geniet er van, maar soms wilt hij ook gewoon op zichzelf zijn. Sommige mensen hebben even veel plankenkoorts als kracht in hun stem. Jammer voor de wereld, maar het is verstaanbaar.

Ze zuchtte diep en rolde met haar ogen bij zijn eerste woorden. 'Om je ouders te vertellen dat je zanglessen volgt moet je eerst ouders hebben. Met andere woorden ben nog steeds niet overtuigd.' zuchtte ze verveeld en geïrriteerd. Een zacht grijnsje verscheen op zijn laatste woorden over het praten van de tafel schuiven. 'Denk niet dat de hoofdmeesteres die woorden op prijs kan stellen. Misschien moet je iemand zoeken van je eigen leeftijd. Loopt vast verderop nog wel een bejaarde.' Ze ze met de grijns nog op haar lippen gedrukt. Misschien dat hij nu dan eens opgaf en wegging. Ze zuchtte nog dieper bij de woorden die hij daarop sprak. Hij ging niet weg, hij zag haar waarschijnlijk als iemand die hij kon overhalen om zijn lessen te volgen. Iemand die hij kon veranderen, misschien moest ze hem beseffen dat ze een verloren zaak was. Ze draaide de dop van het tweede flesje en nam nog een slokje waarna ze haar sigaret tussen haar lippen liet terwijl ze de dop er weer op draaide en de sigaret opnieuw tussen haar vingers nam. 'Wat ik heb te verliezen is goede tijd waarin ik leukere dingen kan doen met knappere jongens of meisjes.' Zei ze met een grijns. 'Beetje roken, beetje smoken, beetje drinken. Bedoel dat heb ik te verliezen als ik jou lessen zal volgen.' Zei ze met duidelijke desinteresse in hem. Al was hij niet verkeerd om naar te kijken.

@Master Aido

Een vermoeiende student, dat kan hij nu al zeggen. Al kan hij niet ontkennen dat hij wel van uitdagingen houdt. Zo voelde die mensen zich dus toen hij tegendraads was. Voor de zoveelste keer neemt hij voorzichtig nog een trek van de sigaret tussen zijn vingers, wat maakt dat het lijkt dat hij geen kenner is. Al is de manier van hoe natuurlijk de sigaret tussen zijn vingers is het tegenovergestelde verteld. In al die tijd had hij weer plaats genomen aan de rand van het meer, nu ietsje verder weg van de roodharige. Ergens hoopt hij wel dat dit haar zou gerust stellen. Zo te zien maakt niks uit. Nog eens probeert hij haar te overtuigen, waarom werkt ze zo tegen? Een kans kan geen kwaad, het is toch niet omdat je één les volgt dat je daarom een tien beurten kaart moet aanschaffen? Bij zijn commentaar over onwetende ouders, wilt hij de sigaret weer naar zijn lippen brengen, maar stopt half verwegen bij zijn beweging. Mh, misschien geen slecht idee om dat in zijn gedachten op te slagen. Niet dat hij van plan is dat ooit tegen haar te gebruiken. Hij weet zelf niet hoe het met zijn ouders aan toegaat, sinds hij ze niet meer gezien heeft van de dag dat ze ontdekte dat muziek hem belangrijker is dan een strenge advocatenleven. De opname van de nieuwere informatie duurt niet lang, gaat verder met zijn beweging. De brandende kleur bij elke trek komt overeen met de roodgloeiende ogen, die ervoor zorgen dat hij beter in de nacht kan zien. Een trucje dat hij zichzelf lang geleden heeft geleerd om de donkere nachten zonder ongelukkige gebeurtenissen naar huis te lopen. Met de rook die zijn mond ontsnapt kaatst hij weer een antwoord terug: "Als jij niks zegt, dan zeg ik ook niks. Wat niet weet, niet deert, mh?" begint hij, waar hij heel kort haar kant opkijkt met iets uitdagend. Als ze maar wist wat hij allemaal niet heeft uitgestoken op haar leeftijd en nog steeds. Hier zit hij, midden in de nacht aan het meer. Echt verantwoordelijk kan je het niet noemen. Zeker niet omdat hij de student niet beveelt om terug te gaan, maar haar juist haar gang laat gaan. "Geen zorgen. Was zo wie zo niet van plan naar de hoofdmeesteres te lopen. Ik geniet zelf nog te veel van nachtwandelingen. Het is belachelijk dat er een verbod op is..." starend in het water komen er bedenkelijke rimpels rond zijn ogen, "Alhoewel, dan zou het te druk worden. Dat zou pas jammer zijn." Voor dat volgende moet hij toch weer nadenken. "I'm not that old, thank you very much," komt er gespeeld gekwetst uit.

"Dat klinkt inderdaad veel leuker. Geef eerlijk toe, wie volgt er vrijwillig les? Maar beloof jezelf dat je je limiet niet overtreed." als subtiele waarschuwing over haar plezier. Hij is er zichzelf in verloren, meer om alles te vergeten wat er rond hem was gebeurd.

"En je hebt niet op mijn laatste vraag beantwoordt," nee zo makkelijk geraakt ze niet van hem af.

@Hayden

Met haar ogen op de man gericht liet ze ze afdwalen naar het meer. Toch begreep ze dit pushende gedrag niet zo direct. Waarom wilde iedereen altijd meer weten, het was niet dat ze zich maar als een open boek gedraagde. Ze had de muren strak om zichzelf heen gebouwd, zichzelf overtuigd dat ze de wereld in haar eentje aankon. Ze begreep deze man zijn probleem ook niet, ze ging niet praten noch naar een van de lessen komen. Wat hij ook wilde het zou niet gebeuren. Ze had er zo geen behoefte aan. Ze rolde opnieuw met haar ogen op zijn eerste antwoord. Ze wist dat zij het type was dat overal een antwoord op had maar hij werd gewoon vervelend nu. Ze keek op zij bij zijn tweede antwoord en zuchtte diep en rolde nog overduidelijker met haar ogen, alsof ze er bijna uitvielen. Het was niet dat ze dat bedoelde, misschien maar beter dat zijn gedachtes haar woorden anders hadden opgevat. Ze trok haar wenkbrauw opnieuw op. 'Ik weet niet je bent een jaar of 30 á 35, dat noem ik oud.' Zei ze met haar armen over elkaar geslagen. Maar goed zijn leeftijd haalde niet weg dat hij bloedvervelend deed. Een geërgerde zucht verliet haar lippen op het moment dat hij verder ging over haar bezigheden. 'Welke limieten, ik heb geen limieten. Buiten dat volg ik soort van de lessen hier vrijwillig. Ik moet dit niet doen.' Nee van Gramps hoefde ze hier niet te zijn en mocht ze best op Razen blijven. Maar alles daar liet haar denken aan dingen die ze niet wilde voelen of herinneren.
Met een nog diepere zucht keek ze weer op naar Aido, met een duidelijk geïrriteerde blik. Hij had haar bijna zo ver dat ze haar relaxte plekje opgaf om naar haar kamer te gaan. Tuurlijk wie was er wel tevreden met prima. Niemand met een beetje zelfrespect, zeker niet haar perfectionistische zelf. 'Tuurlijk niet, maar daar heb ik jou hulp niet bij nodig. Gaf je nu Vuur of lucht magie of misschien Gym was ik hoogstwaarschijnlijk wel komen opdagen. Maar muziek? dat is je tijd verdoen, je hebt er niets aan. Begrijp ook echt niet waarom ze het hier geven en mensen voor aannemen. Kom op, heb wat zelfrespect en school jezelf om.' Zei ze terwijl ze hem recht in de ogen aankeek en woord voor woord meende en hard uitsprak.

@Master Aido

Aido voelt zeker aan dat het misschien toch tijd was om te vertrekken. Het is wel welletjes geweest. 'Why so stubborn?' Het zal aan hem liggen zeker? "36," antwoordt hij kort op haar leeftijd gokje. Niet slecht. Amai als dat al oud is, wat ben je dan als je 80 wordt? Stokoud? Tot stof vergaan? Die nieuwere generatie ook weer. Je wordt wijzer, niet ouder. Zijn limiet opmerking kwam er precies ook niet op de juiste manier uit, het was meer om dat flesje te doen die leger om leger wordt.
Tijd verdoen? "Ow, didn't I tell you the most fun part of this?" waar hij met gesloten mond en ogen melodieën maakt. Door de rook die nog op zijn stembanden ligt, klinkt die de eerste paar noten schor, maar dit duurt niet lang.
Aan de andere kant van het meer verschijnt er een persoon, en nog één... en nog één, ze verschijnen uit het niets. Nog een paar schimmen verschijnen aan de andere kant van het meer, tot Aido een stapje verder gaat. Nu verschijnen dichterbij, maar stappen nu heel rustig hun richting uit. Nu pas is te zien wie deze schimmen zijn: tientallen klonen van Hayden! Eerst dacht hij om klonen van zichzelf te nemen, maar zo erg moet hij haar niet afschrikken. Hij maakt even gebruik van de drukte, om te stoppen met neuriën en zijn aandacht ergens anders te plaatsen. Nu legt hij zijn hand met de palm plat op de grond. Het duurt even voor het hem lukt, maar geleidelijk komt er een scheur in de aarde.
Na alles laat hij de magie los en verdwijnen de klonen en gaat hij verder met de sigaret die gelukkig bijna uitgerookt is. Misschien zal hij wel weg stappen als deze op is.

Ze sloeg haar armen over elkaar nadat ze de sigaret het water in had gelanceerd. Ze grinnikte bij zijn antwoord op zijn leeftijd. 'precies, oud.' Meldde ze met een brede grijns op haar lippen, nee deze kerel moest eens goed op zijn plek gezet worden. Ze was hem nu meer en meer dan zat met zijn psychologische gezwets wat geen reet deed voor haar, ja opfokken. Geïrriteerd volgde ze elk van zijn stappen, ze hief haar wenkbrauwen bij de tonen.
Haar ogen schoten om zich heen en ze klemde haar handen om haar zwaard en trok hem zonder twijfel uit de schede op het moment dat ze de schimmen dichterbij zag komen. Bijna meteen geraakte ze op haar voeten. Met bijna zichtbare adrenaline keek ze berekend om zich heen. Pas toen ze dichtbij genoeg waren zag ze haar eigen gezicht, haar eigen lichaam. Ze bekeek de klonen bedachtzaam en trok haar wenkbrauw op terwijl ze haar zwaard nog niet liet zakken.
Ze draaide zich om op het moment dat de scheuren in de aarde stonden en de klonen geleidelijk verdwenen. Het geneurie van de docent was inmiddels ook gestopt. 'Leuk, je hebt dus je geneurie nodig om je dark en earth magie te gebruiken.' Zei ze terwijl ze nog steeds om zich heen keek. Voor ze besloot dat het veilig was en haar zwaard liet zakken.

@Master Aido

De toch zelfvoldane grijns op Aido's gezicht is niet te verbergen als hij haar reactie op de schimmen ziet. De reactie die hij van haar had verwacht. Is het slecht van hem op haar toch even stuipen op het lijf te jagen? Waarschijnlijk wel, maar hij is er bijna zeker van dat deze student interesse zou hebben in wat muziek nog meer te bieden heeft. Al zou haar op haar muziek niet kunnen overtuigen, misschien kan hij dan haar vertrouwen winnen en komen ze waar ze allebei willen zijn. ''Leuk, je hebt dus je geneurie nodig om je dark en earth magie te gebruiken.'' Opnieuw gaf hij een laatste trek aan de sigaret, wel blij dat dat over is. Morgen zal hij niks met zijn stem kunnen doen. "Oh dat," antwoord hij indifferent, maar toch nog een kleine grijns op zijn gezicht, "Nope, ik ben honderd percent een duistere magiër." Hij staart naar de overkant van de rivier, daar waar de schimmen begonnen. "Zelf een lichtmagiër kan dat doen," draait hij zijn hoofd om, naar de kleine barst in de grond naast hem, "Je hoeft geen aard magiër te zijn om trillingen te voelen en te gebruiken. Ik heb zelf zo een hele rots laten instorten," komt dat laatste er misschien wat ... opschepperig over? Waarschijnlijk wel. "Nooit gehoord dat muziek universeel is?" vraagt hij, ondertussen dat hij recht staat en het stof van de grond van zijn donkere kleuren klopt. "En dan is er dit nog..." waardoor hij weer neuriet, nu in een hogere toon, ook wel zijn kopstem, die voor een kleine schokgolf geeft richting de roodharige voor hem. Net genoeg dat ze het wel zou voelen, maar haar toch niet omver zal laten vallen. Nu is de grijns verdwenen, maar is er toch nog een soort uitdagende uitdrukking te vinden. Zou hij haar toch kunnen overtuigen?

@Hayden

Ze zuchtte verlost toen de schimmen weg waren en weg bleven. Ze stak haar zwaard die al hing terug in de schede en sloeg haar armen over elkaar. 'Zoals ik eerder zei boeit muziek mij vrij weinig, boei jij vrij weinig.' zei ze bot en respectloos jegens de docent. Ze voelde de trillingen door haar lichaam die haar halt hielden voor een moment terwijl ze dichterbij stapte. Toch vroeg ze zich af hoe ver hij ging pushen. Ze balde haar vuisten, 'ik hoop dat je niet altijd zo intens vervelend bent want je haalt echt het bloed onder mijn nagels vandaan!' Zei ze hard terwijl ze hem aanstaarde. Ze ging hem absoluut niet vertellen dat haar interesse was getrokken naar dit vak. Dat verdiende hij absoluut niet, zeker niet nu.
Ze pakte het flesje waar nog een bodempje wodka inzat en gooide die onderhands naar hem toe. 'Hier kan je meer lol vergallen of je drinkt het zelf op, wordt je misschien minder onuitstaanbaar van.' Zei ze terwijl ze haar rug naar hem keerde zodat ze weg kon. Ze ging wel ergens anders zitten. Hier werd ze niet met rust gelaten, kon ze haar gedachtes niet weg laten ebben. nee hier was een leraar die had bedacht dat hij een psycholoog was. Ze zuchtte alsof ze net een zware landbouw werkdag achter de rug had.
Ze verzette haar voeten zodat ze terug was op school.

@Master Aido

PROFILE MAGICIAN

» madness (open)

There's method in my madness

There's method in my madness

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen